Cultuur & Historie in het nieuws

quote:

Zeven eeuwen Oude Kerk verborgen in hartje Amsterdam

door Eric Wendel

AMSTERDAM - De Oude Kerk in hartje Amsterdam, midden op de Wallen en nog steeds in gebruik bij protestanten, bestaat zeven eeuwen. De bisschop van Utrecht, Guy d'Avesnes, wijdde de kerk in op 17 september 1306.Het is het oudste gebouw van Amsterdam. Het is de kerk met het grootste middeleeuwse houten dak in Europa. Het is het meest authentieke bouwwerk in de hoofdstad, zonder een grammetje beton. Het monument heeft een veel bewonderde akoestiek. En de kerk is als enige in Amsterdam bijna elke dag open, zeven dagen per week. Dan is het toch een tikkeltje jammer dat een lid van het Koninklijk Huis vandaag niet langskomt bij het feest voor het 700-jarig bestaan van ,,de grootste en best bewaarde middeleeuwse kerk van Amsterdam'', vindt directeur Herbert van Hasselt.

Rond 1250 begonnen timmerlieden met de bouw van wat toen nog een klein houten kapelletje was. ,,De bouw heeft toen vierhonderd jaar geduurd'', aldus Van Hasselt. ,,Vijftien generaties steenhouwers en timmerlieden hebben er die eeuwen steeds weer wat aan geplakt. Hierdoor zie je wel tien verschillende bouwstijlen.''

Volgens de bevlogen directeur is het resultaat ,,Noord-Nederlandse baksteengothiek''. Anders dan bij de monumentale kerken in Zuid-Europa, zijn er in Amsterdam huisjes tegenaan geplakt, om te verhuren. Ook rondom staan huizen dicht tegen het gebouw aan. Daar staan nu vooral prostituees achter de ramen, die lonken naar toeristen.

De meeste prostituees zal het jubileum weinig kunnen schelen, ook al zijn ze van harte welkom. ,,Op een enkeling na, hebben de dames niets met de kerk.'' Daarentegen wordt het bouwwerk wel steeds populairder bij buitenlandse toeristen. ,,Tegen de trend in stijgen bij ons de bezoekersaantallen. Het gebouw werkt als een magneet. De aantrekkingskracht is het bestaan van ruwe schoonheid.''

De 'Huiskamer van de Stad' in de rumoerige buurt valt binnen op door de leegte en de weldadige stilte. De kerk heeft drie befaamde eeuwenoude orgels en is bekend om de immense vloer van stenen grafzerken, waar meer dan tienduizend beroemde, beruchte en heel gewone Amsterdammers begraven liggen. ,,Hier liggen 35 generaties, met alle soorten beroepen die de stad hebben gemaakt.''

Het meest bezochte graf is dat van Saskia van Uylenburgh. De echtgenote van Rembrandt van Rijn vond hier in 1642 haar laatste rustplaats. Rembrandt en Saskia waren acht jaar eerder ook getrouwd in de Oude Kerk, nadat ze elkaar op 9 maart om negen over half negen voor het eerst in de ogen hadden gekeken. Elke ochtend van 9 maart schijnt er op dat tijdstip een zonnestraal op Saskia's graf, luidt een van de wonderen van de kerk.

Akoestiek
Ook bekende zeehelden en de voorouders van biermagnaat Freddy Heineken liggen in de kerk begraven, maar de belangrijkste begraven dode is volgens Van Hasselt toch Jan Pieterszoon Sweelinck, componist, klavecinist en organist in de Oude Kerk van 1577 tot 1621. ,,Ook zijn vader en zoon bespeelden het orgel, gedurende de hele tachtigjarige oorlog. Sweelinck is een icoon, alleen weten veel mensen in Nederland dat niet meer.''

Organisten weten de kerk hierom te vinden, maar Amsterdammers komen amper langs de ,,allermooiste Wallenschone. Het is de meest verborgen plek van de hoofdstad, en het is uit de hoofden en harten van de Amsterdammers verdwenen'', aldus Van Hasselt. Na het feest komt de Stichting De Oude Kerk daarom met een nieuw project: een werkboek over het monument voor Amsterdamse basisschoolleerlingen. ,,Als de kinderen komen, komen de ouders ook'', denkt de directeur.

Met meer bezoekers krijgt de Oude Kerk ook meer geld binnen, en dat is hard nodig sinds een door Amsterdamse burgers opgerichte stichting in 1955 het eigendom overnam van de Nederlandse Hervormde Gemeente. Het reusachtige houten dak dreigde toen in te storten. Particulieren, bedrijven en de overheid brachten het geld bijeen voor een restauratie die dertig jaar zou duren.

Voor meer inkomsten biedt de stichting de ruimte nu noodgedwongen aan voor congressen, diners en recepties. ,,Dat je kunt zeggen tegen mensen die zitten te dineren: u zit op zeven leden van de familie Vondel.'' Soms ontvangt de kerk subsidie van de overheid, maar dat is niet genoeg om het monument open te houden. Zo is eind dit jaar het uit 1724 daterende grote orgel toe aan een restauratiebeurt, waar de stichting nog steeds geld voor zoekt.

Met het feest hoopt Van Hasselt op meer betrokkenheid van de gemeente. De aanwezigheid van cultuurwethouder Carolien Gehrels is volgens hem een begin om bestuurders bij het monument te betrekken. ,,Alle bestuurders van Amsterdam zouden eigenlijk verplicht 'een dagje op de hei' moeten doorbrengen in de Oude Kerk. Het omspant de geschiedenis van de hoofdstad, Nederland en Europa. Je ziet de reactie als er soms een minister langskomt: bij het betreden van de Oude Kerk vallen de schellen van zijn ogen.''

ANP

quote:

The Dutch are the world's tallest people

By ARTHUR MAX, Associated Press Writer Fri Sep 15, 5:25 PM ET

AMSTERDAM, Netherlands - Most of us are taller than our parents, who probably are taller than their parents. But in the Netherlands, the generational progression has reached new heights.

In the last 150 years, the Dutch have become the tallest people on Earth — and experts say they're still getting bigger. It is a tale of a nation's health and wealth.

Prosperity propelled the collective growth spurt that began in the mid-1800s and was only interrupted during the harsh years of the Nazi occupation in the 1940s — when average heights actually declined.

With their protein-rich diet and a national health service that pampers infants, the Dutch are standing taller than ever. The average Dutchman stands just over 6 feet, while women average nearly 5-foot-7.

Ask Pieter Gijselaar about the problems of the very tall.

At more than 6-feet-10 1/2, he spends a lot of time ducking through doorways and guarding against minor head injuries. In an economy-class airline seat, he only fits in the emergency exit row. He had to have the seat of his Volkswagen Golf specially fitted and blocks put under the legs to raise his office desk.

But Gijselaar, a 28-year-old real estate agent, says he has it easier than his father, who is 6-foot-5.

"Buying clothes and shoes is not a problem anymore. You can always find stores that sell large sizes," he said. "But it's not cheap. I don't get any discounts off the rack."

Though people tend to stare, Gijselaar says being head, shoulders and trunk above everyone else makes an impression. "People don't forget me. If you meet me a year from now, you'll remember who I am."

The Dutch were not noted for their height until recently. It was only in the 1950s that they passed the Americans, who stood tallest for most of the last 200 years, said John Komlos, a leading expert on the subject who is professor of economic history at the University of Munich in Germany. He said the United States has now fallen behind Denmark.

Many Dutch are much taller than average. So many, in fact, that four years ago the government adjusted building codes to raise the standards for door frames and ceilings. Doors must now be 7-feet, 6 1/2-inches high.

For years, the Dutch national air carrier had an agreement with the Tall People's Club to give preference to club members for front seats with extra leg room. The airline scrapped the deal last year because of complaints of discrimination by more normal-sized people, club spokesman Paul van Sprundel said.

Though that was a setback, the national railway did ask the club to try out seats for new railway cars.

"More and more people are becoming aware of our needs," Van Sprundel said.

The club has a membership of 2,000 individuals and families, or about 4,500 people including children. But Van Sprundel said the requirements are minimal, to conform with similar clubs in other countries — about 6-foot-3 for men and 5-foot-11 for women.

By those standards, he estimates about 800,000 people would qualify in this country of 16 million.

It wasn't always this way.

In 1848, one man out of four was rejected by the Dutch military because he was shorter than 5-foot-2. Today, fewer than one in 1,000 is that short.

George Maat, an anthropologist at Leiden University Medical Center, cites a study done in 1861 correlating the height of conscripts to the availability and price of rye, then the main food crop. One year after a poor crop, the number of men rejected as too short shot up.

Height appears to come naturally with the territory. Two thousand years ago, the men of the Low Countries stood about 5-foot-9 — tall for the age — and were enlisted as guards for the Roman emperor, Maat said.

Average heights declined over the next 1,800 years as food supply failed to keep pace with population growth and people moved into disease-ridden cities, said Maat. He spoke from his office, cluttered with leg bones and skulls, overlooking a grassy quadrangle that is the burial site of thousands killed by plague in 1635.

Even during the 17th century, when Amsterdam was the world's richest city, wealth was concentrated in the hands of a few merchants and average height did not increase.

It took until World War I for the Dutch to regain the 4 inches they lost over two millennia.

As lifestyles improve, Maat said the average height of a Dutch man could reach 6-foot-3 within 50 years. The influx of immigrants from North Africa may slow the growth rate, but their descendants could catch up in a few generations.

But wealth doesn't explain everything. Scandinavians, who are among the world's tallest people at 6 feet, are not getting taller on average, apparently hitting their genetic glass ceiling.

"With better food, Pygmies will increase in height, but you will never make Dutchmen out of them. It's just not there in the genes," Maat said.

"Since we are still on the move, we don't know where it's going to end," he said. "It's upward, yes, but how far upward we don't know."

quote:

Bunschoten krijgt palendijk terug

van onze redactie binnenland

BUNSCHOTEN - Bunschoten krijgt een oude palendijk van 75 meter lengte terug. Waterschap Vallei & Eem start dit najaar met de reconstructie, die circa 200.000 euro gaat kosten. Palendijken lagen tussen de 15e en 18e eeuw overal langs de Zuiderzeekust. Met de herbouw wil het waterschap een stuk geschiedenis van het waterbeheer in de Eempolder doen herleven. De palendijk komt te liggen op de hoek van de Westdijk bij Eemdijk. De werkzaamheden zijn naar verwachting aan het eind van de winter klaar.

Het waterschap over de oorspronkelijke noodzaak van een palendijk: ,,Rond de vijftiende eeuw zijn er eerst dijken aangelegd om het achterliggende land te beschermen tegen overstromingen. Deze dijken braken geregeld door. Om de dijken beter te beschermen, werden ze aan de zeezijde bekleed met een pakket zeegras of zeewier. Daarvoor stond een rij zware bijna verticaal geplaatste palen: een palendijk. De palen waren aan de bovenzijde gekoppeld met gordingen en deze waren vervolgens weer bevestigd aan de zeedijk.''

De zogeheten paalworm luidde echter het einde in van de palendijken. Deze exoot was als schelpdier meegekomen van de houten Nederlandse schepen die in de tropen hadden gevaren. Rond 1730 ontdekte men dat de paalworm grote schade aanrichtte aan de palendijken. Vanaf die tijd werden de dijken aan de zeezijde bekleed met een grote stenen. Bij Bunschoten werd een gedeelte van de oude palendijk vervangen door een nieuwe dijk die verder landinwaarts kwam te liggen. De oude palendijk werd niet meer opgeknapt en verdween uiteindelijk in de golven.

De aanleg van de palendijk gebeurt in samenwerking met het Nationaal Landschap Arkemheen-Eemland, de gemeente Bunschoten en drinkwaterbedrijf Vitens.

quote:

Viking riches found in Sweden

Mon Oct 30, 4:07 PM ET



STOCKHOLM (AFP) - Swedish experts have confirmed the finding of over 1,000 Viking-era silver coins after their chance discovery by two brothers on the Swedish island of Gotland.

The treasure was believed to have been buried in the 10th century and weighed about 3 kilos (7 pounds), local curator Majvor Ostergren told the TT news agency.

Edvin Sandborg, 20, and his 17-year-old brother Arvid dug up more than 100 coins on Monday last week, while helping their neighbour with his garden.

"Completely by accident I found an Arabic silver coin that's about 1,100 years old," Edvin Sandborg told TT.

The brothers contacted the local council and archaeologists are now close to completing their excavation of the site, TT said.

Most of the coins were recovered in relatively good condition.

The two brothers were in line for a finder's fee from the government, although the precise amount of the reward was not yet known, officials said.

Over 700 Viking treasure troves have been found on the island of Gotland, which lies off Sweden's east coast.

The world's largest known Viking hoard was found on the island in 1997. The find included coins and jewelry, amounting to about 65 kilos (143 pounds) of silver and 20 kilos (44 pounds) of bronze. The government awarded the finder 2.1 million kronor (290,00 dollars, 228,000 euros), TT said.


AFP/Scanpix Photo: A handful of Arabic 10th century silver coins found by brothers Arvid and Edvin Sandborg...

quote:

Israël heeft recht op stukje Libanon
door Simone Korkus/ Israël

De archeoloog en historicus Meir Ben-Dov heeft in oude archieven het bewijs gevonden: Israëlische boeren zijn al honderd jaar eigenaar van 400 hectaren grond in Libanon. In zijn binnenkort te publiceren boek History of the village of Metula geeft hij een oplossing voor een slepend Israëlisch-Libanees grensconflict.

In 1893 kocht de Franse bankierszoon van Joodse komaf Edmond de Rothschild een lap grond in het Ottomaanse rijk in de Ayoun vallei - een vallei die nu deel uitmaakt van Libanon. Hij verkocht deze grond aan Joodse boeren van het nabijgelegen dorpje Metula, nu in Israël gelegen. Rothschild was voorstander van een Joodse staat en wilde zoveel mogelijk grond voor Joodse kolonisten verwerven.

Na de overwinning op de Turken in 1918 werd het gebied opgedeeld in Palestina onder Brits mandaat en Libanon plus Syrië onder Frans mandaat. De Engelsen en Fransen wilden de grens tussen de mandaten duidelijk vastleggen en nodigden in 1923 de moektars (burgemeesters) van alle grensdorpjes uit voor overleg. Daarbij vergat men de Joodse moektar van Metula uit te nodigen.

Daarmee begon volgens Ben-Dov de ellende: '400 hectare land van de boeren van Metula kwam aan de andere kant van de grens, in het Franse mandaat, terecht.' Zodra de Britten en de Fransen de onrechtvaardigheid van hun beslissing inzagen, gaven zij de Joodse boeren laissez-passers (reispasjes) om hun grond te bewerken. Deze situatie bleef ook na de oprichting in 1947 van Libanon en Israël bestaan.

Ben-Dov: 'In 1951 kwam daar verandering in. De Verenigde Staten legden een oliepijpleiding van Saudi-Arabië naar Libanon aan, over de grond van de Joodse boeren, en zij verboden de Israëliërs om in Libanon te komen. Dat zou te gevaarlijk zijn. Israël accepteerde dat besluit.' Compensatie hebben de boeren nooit ontvangen. Maar de oorspronkelijke eigendomsdocumenten die Ben-Dov vond, bewijzen dat zij - of hun nazaten - nog steeds eigenaar zijn. Volgens Ben Dov kan het probleem nu eenvoudig worden opgelost.

Er wordt tussen Israël, Libanon en de Libanese Hezbollah nog geruzied over een ander stuk grond aan de grens. Volgens Hezbollah bezet Israël de Shebaa boerderijen - een klein gebied op de grens tussen Libanon en de Golanhoogten. Dit stuk land is een van de oorzaken voor het aanhoudende conflict. 'De vredesonderhandelingen tussen Israël en Libanon zijn een uitstekende aanleiding om onrechtvaardigheden uit het verleden recht te zetten en de grens te herzien,' meent Ben-Dov. 'Libanon krijgt de Shebaa-boerderijen terug, en het land van de boeren van Metula wordt eindelijk Israëlisch.'

quote:

Japanse en Peruaanse archeologen hebben de mogelijk oudste tempel van de Amerikaanse continenten blootgelegd. Las Shicras, zoals de tempel heet, ligt 120 kilometer ten noorden van de Peruaanse hoofdstad Lima en is bijna 5000 jaar oud. Dat hebben Zuid-Amerikaanse media gemeld.

De tempel is in 2003 ontdekt. In juni 2006 zijn archeologen begonnen met het opgraven van het complex. De tempel lijkt vooralsnog acht verdiepingen te tellen. De Peruaanse archeoloog Walter Tosso vindt de nieuwe ontdekking van groot belang voor het onderzoek naar vroege culturen in het gebied. Het gaat daarbij om culturen die daar leefden voordat latere beschavingen als de Chavín, de Mochica's en de Inca's het gebied zouden domineren. Er is volgens Tosso nog zeker tien jaar onderzoek nodig om een beter beeld te krijgen van de geschiedenis van Las Shicras.

Tosso denkt dat de tempel misschien wel ouder is dan het archeologische complex Caral. Caral geldt vooralsnog als belangrijkste nederzetting van het pre-Columbiaanse tijdperk. Caral ligt zeventig kilometer noordelijker in Peru dan Las Shicras.

quote:

Op de muur van het Maritiem Museum in Rotterdam hebben onbekenden in de nacht van zaterdag op zondag een tekst geschreven die verwijst naar wandaden begaan uit naam van de VOC.

Het gaat over het ombrengen van zeker 14.000 bewoners van de Indonesische Banda-eilanden door Jan Pieterszoon Coen in 1621.

Het museum legt een verband tussen de bekladding en de expositie van VOC-kaarten, die vrijdag is geopend, zei een woordvoerder maandag. Volgens hem speelt ook het feit mee dat premier Jan Peter Balkenende een aantal weken geleden in de Tweede Kamer de VOC-mentaliteit tijdens de Gouden Eeuw roemde. Dt leidde vooral in Surinaamse kring tot boosheid.

quote:

Keizers in crisis

28 november 2006

Romeinse keizers moesten in de derde eeuw ingrijpende hervormingen doorvoeren. Om hun machtspositie in deze onrustige periode te behouden, ontwikkelden zij een keizerlijke ideologie. Daarbij beriepen zij zich steeds meer op hun dynastieke en goddelijke positie, stelt NWO-onderzoeker Janneke de Jong. Aan de hand van Griekse papyrusteksten onderzocht zij hoe de Romeinse keizerlijke macht werd gepresenteerd en ontvangen in Egypte, destijds een Romeinse provincie. De Jong promoveert op 20 december aan de Radboud Universiteit.

De Jong analyseerde ongeveer tweehonderd Griekse papyrusteksten uit een digitaal bestand met 4.500 documenten. Voorbeelden zijn edicten, contracten, petities, bestuurlijke correspondentie en volkstellingsdocumenten. Het Grieks was in de derde eeuw de bestuurlijke voertaal in het oostelijke deel van het Romeinse Rijk. Veel oude teksten zijn gedateerd aan de hand van de regeringsjaren van de zittende keizer, naar wie werd verwezen met naam en/of titels. De Jong bespeurt in die titulatuur een verschuiving in de wijze van legitimatie. Zo benadrukten de keizers steeds meer hun dynastieke positie door verwijzingen naar hun zoons en toekomstige troonopvolgers in de titulatuur te laten opnemen. Ook beriepen zij zich in toenemende mate op goddelijke steun.

Goede en slechte keizers

'Goede' keizers werden in de titulatuur vergoddelijkt (consecratio), aangeduid met de toevoeging 'god'. 'Slechte' keizers werden uit de herinnering verbannen (damnatio memoriae), wat betekende dat hun naam en titels uit documenten moesten worden geschrapt en hun afbeeldingen vernietigd. Sommige keizers hebben volgens De Jong daarvan gebruik gemaakt om hun machtspositie te versterken.
Crisis en transformatie

De teksten weerspiegelen volgens De Jong een ontwikkeling in de keizerlijke ideologie, die een reactie was op andere gebeurtenissen in het Romeinse Rijk. De derde eeuw was een periode van crisis en transformatie in de geschiedenis van het rijk. De grenzen werden bedreigd en er waren spanningen op monetair, sociaal en economisch en religieus gebied. Vooral in de tweede helft van de derde eeuw volgden keizers elkaar snel op tijdens burgeroorlogen en opstanden.

Met keizer Diocletianus, die in 284 aan de macht kwam, leek de rust enigszins weer te keren. Diocletianus en zijn opvolgers voerden allerlei hervormingen door, onder meer in het bestuur en het leger. Daarbij moest elke keizer opnieuw zijn machtspositie legitimeren en laten zien dat hij de juiste man op de juiste plaats was. Al vanaf Augustus, de eerste keizer, maakten Romeinse keizers bij de presentatie van hun machtspositie gebruik van dynastieke, militaire en religieuze legitimatie. Vanaf Diocletianus kreeg het keizerschap duidelijk een ander karakter: de keizer werd meer een absoluut vorst, die bij gratie Gods regeerde. Dat verklaart volgens De Jong de verandering in de presentatie van het keizerschap.

quote:

Je naam vertelt of je voorouder vondeling was

Brussel - Plaats en tijdstip van de vondst zijn al jaren inspiratiebron voor de naam van de vondeling. Albert Van Den Durpele werd op de dorpel van de kerk gevonden, Marcel Van Den Bossche aan de rand van het bos en Augustus Blanckaert in de zomer.
Het aantal vondelingen was in België het grootst in het begin van de negentiende eeuw: meer dan 9.000 kinderen elk jaar. ,,Belgen inspireerden zich vroeger vooral op plaatsnamen voor de naamgeving, terwijl de Nederlanders creatiever waren en namen zochten in wat ze die dag voorgeschoteld kregen op tafel. Vandaar Cornelia Ansjovis, Dirkje Eijerkoek en Nicholaas Ossentong", verduidelijkt Carine Steverlynck, doctor in de pedagogische wetenschappen.

Ten tijde van Napoleon had elke grote stad een vondelingenschuif. ,,In die gevallen zochten ze soms inspiratie in de kledij die ze droegen. Veel vondelingen droegen heel mooie kledij. Maar er zijn ook gevallen bekend waarbij de moeder een briefje achter liet met de naam", zegt Steverlynck.

Soms gebeurde het ook dat men namen gaf in functie van het tijdstip: Julie voor een meisje, Augustus voor een jongen.

Vroeger werden baby's vooral in de winter te vondeling gelegd, wanneer arme gezinnen het nog moeilijker hadden. ,,Het waren vaak bastaarden of arme kinderen die scheef bekeken werden en die ze zo rap mogelijk op het platteland probeerden te krijgen om de stiel te leren.'' (bjm)

quote:

Britain 'planned to cut off Nile'

Britain drew up plans to cut the flow of the River Nile to Egypt to force President Gamal Abdel Nasser to give up the Suez Canal in 1956, files reveal.

Military officials believed they could harm agriculture and cut communications by reducing the flow of water, newly-released documents show.

The plan was outlined to Prime Minister Anthony Eden six weeks before British and French forces invaded Egypt.

But it was abandoned because of fears it would trigger a violent backlash.

Under the plan, Britain would have used a dam in Uganda to reduce water levels in the White Nile by seven-eighths.

But planners realised that the scheme would take months to work, and could also harm other states such as Kenya and Uganda.

One British official noted that the plan, while unworkable, could still be useful.

"It might be possible to spread the word among the more illiterate Egyptians that 'unless Nasser climbs down, Britain will cut off the Nile'," Cabinet official John Hunt was revealed to have said.

'No legal justification'

The Suez crisis was triggered in July 1956 when the Egyptian president nationalised the Suez Canal, a vital trading route from the Mediterranean to the Red Sea.

Map of Egypt

Britain and France joined forces with Israel and the three nations attacked in October 1956 in a bid to regain control of the canal, but US and UN pressure forced a withdrawal.

The documents, released to the National Archives in Kew, also show the prime minister was urged to conceal the fact that his attorney-general had warned that the invasion was illegal.

At the time, UK lawmakers were claiming that the action was legal.

But Attorney General Sir Reginald Manningham-Buller - father of current MI5 head Dame Eliza Manningham-Buller - wrote a strong letter challenging this.

"I am unable to devise any argument which could purport to justify in international law either our demand that she [Egypt]... should withdraw her forces from a part of her own territory which she is engaged in defending, or the threat to occupy her territory by armed forces should she fail to accede that demand," he wrote.

Then-Cabinet Secretary Sir Norman Brooks told the prime minister that he should not raise the issue of the war's legality in future speeches.

The Suez crisis damaged Sir Anthony's reputation and led to his resignation in 1957.

quote:

Isabel Allende: Chile under the gun

How did Chile's generals manage to overthrow a democratic government and maintain their brutal junta for 17 years? For novelist Isabel Allende, a close relative of the flawed but idealistic man Augusto Pinochet swept from power, the pain of confronting these questions is acute. As the death of the dictator closes a grim chapter in her nation's history, she describes what living through it was like - and the joy of seeing her homeland heal itself
Published: 12 December 2006

To give an idea of what the military coup was like, you have to imagine how a citizen of the United States or Great Britain would feel if the army rolled up in full battle gear to attack the White House or Buckingham Palace, and in the process caused the deaths of thousands of citizens, among them the President of the US or the Queen and Prime Minister of Great Britain, then indefinitely suspended Congress or Parliament, disbanded the Supreme Court, abrogated individual liberties and political parties, declared absolute censorship of the media, and finally, over time, strove mercilessly to extinguish every dissident voice.

Now, imagine that these same military men, possessed with Messianic fanaticism, installed themselves in power for years, prepared to root out every last ideological adversary. That is what happened in Chile.

The socialist adventure led by Salvador Allende ended tragically. The military junta, presided over by General Augusto Pinochet, applied the doctrine of "savage capitalism", as the neoliberal experiment has been called, but refused to acknowledge that, to function smoothly, it requires a labour force free to exercise its rights. Brutal repression was used to destroy the last seed of leftist thought and implant a heartless capitalism. Chile was not an isolated case - the long night of dictatorships darkened the continent for more than a decade. In 1975, half of Latin America's citizens lived under some kind of repressive government, most of which were backed by the United States.

The Allende family - that is, those who didn't die - were taken prisoner, went into hiding, or left the country. My brothers, who were out of the country, did not return. My parents, who were in the embassy in Argentina, remained in Buenos Aires for a while, until they received death threats and had to escape. Most of my mother's family, on the other hand, were bitterly opposed to the Unidad Popular, and many of them celebrated the military coup with champagne.

My grandfather detested socialism and eagerly awaited the end of Allende's government, but he never wanted it to be at the cost of democracy. He was horrified to see the government in the hands of the military, whom he despised, and he ordered me not to get involved. It was impossible, however, for me to stay on the edges of what was happening. This fine old man spent months observing me and asking tricky questions; I think he suspected that his granddaughter would vanish at any moment. How much did he know about what was happening around him? He lived an isolated life, he almost never went out of the house, and his contact with reality came through the press, which suppressed the truth and overtly lied. I may have been the one person who gave him the other side of the picture.

At first, I tried to keep him informed because, in my role as a journalist, I had access to the underground network that replaced serious sources of information during that period, but eventually I stopped bringing him bad news because I didn't want to frighten or depress him. Friends and acquaintances began to disappear; some returned after weeks of absence, with the eyes of madmen and signs of torture. Many sought refuge in other countries. In the beginning, Mexico, Germany, France, Canada, Spain and other countries took them in, but after a while, they had to call a halt because thousands of other Latin American exiles were being added to the waves of Chileans.

In Chile, where friendship and family are very important, something happened that can be explained only by the effect that fear has on the soul of a society. Betrayal and denunciation snuffed out many lives; all it took was an anonymous voice over the telephone for the badly named intelligence services to sink their claws into the accused, and, in many cases, nothing was ever heard of that person again. People were divided between those who backed the military government and those who opposed it; hatred, distrust, and fear poisoned relationships. Democracy was restored more than a decade ago, but that division can still be felt, even in the heart of many families.

Crimes perpetrated in shadows during those years have, inevitably, been coming to light. Airing the truth is the beginning of reconciliation, although the wounds will take a long time to heal because those responsible for the repression have not admitted their guilt and are not disposed to ask for forgiveness. The acts of the military regime will go unpunished, but they can no longer be hidden or ignored. Many, especially young people who grew up without political dialogue or without a critical spirit, believe that there's been enough digging through the past, that we must look to the future, but victims and their families cannot forget. It's possible that we will have to wait until the last witness to those times dies before we can close that chapter of our history.

By 1980, I was no longer in Chile. I stayed awhile, but when I felt repression tightening like a noose around my neck, I left. I watched the country and its people change. I tried to adapt and not attract attention, as my grandfather had asked, but it was impossible because, in my situation as a journalist, I knew too much. At first, my fear was something vague and difficult to define, like a bad smell. I discounted the terrible rumours that were circulating, alleging that there was no proof, and when proof was presented to me, I said those were exceptions. I thought I was safe because I wasn't visibly "involved" in politics, in the meantime sheltering desperate fugitives in my home or helping them over embassy walls in search of asylum.

I thought that, if I were arrested, I could explain that I was acting out of humanitarian motives. Apparently, I was somewhere on the moon. I broke out in hives from head to foot, I couldn't sleep, and the sound of a car in the street after curfew would leave me trembling for hours. It took me a year and a half to realise the risk I was running, and, finally, in 1975, following a particularly agitated and danger-filled week, I left for Venezuela, carrying a handful of Chilean soil from my garden.

A month later, my husband and my children joined me in Caracas. I suppose I suffer the affliction of many Chileans who left during that time: I feel guilty for having abandoned my country. I have asked myself a thousand times what would have happened had I stayed, like so many who fought the dictatorship from within, until it was overthrown in 1989. No one can answer that question, but of one thing I am sure: I would not be a writer had I not experienced that exile.

The hard question is why at least one third of Chile's total population backed the dictatorship, even though, for most, life wasn't easy, and even adherents of the military government lived in fear. Repression was far-reaching, although there's no doubt that the poor and the leftists suffered most. Everyone felt he was being spied on, no one could say that he was completely safe from the claws of the state. It is a fact that information was censored and brainwashing was the goal of a vigorous propaganda machine; it is also true that the opposition lost many years and a lot of blood before it could get organised. But none of this explains the dictator's popularity.

The percentage of the population that approved of him was not motivated solely by fear: Chileans like authority. They believed that the military was going to "clean up" the country. "They put an end to delinquency, we don't see walls defaced with graffiti any more, everything is clean, and, thanks to the curfew, our husbands get home early," one friend told me. For her, those things compensated for the loss of civil rights because she wasn't directly affected: she was in the fortunate position of not having her children lose their jobs without compensation, or of being arrested.

I understand why the economic right, which, historically, has not been characterised as a defender of democracy, and which, during those years, made more money than ever before, backed the dictatorship, but what about the rest? I haven't found a satisfactory answer to that question, only conjectures.

Pinochet represented the intransigent father, capable of imposing strict discipline. The three years of the Unidad Popular were a time of experimentation, change, and disorder; the country was weary. Repression put an end to politicking, and neoliberalism forced Chileans to work, keep their mouths closed, and be productive, so that corporations could compete favourably in international markets. Nearly everything was privatised, including health, education, and social security. The need to survive drove private initiative.

Today, Chile not only exports more salmon than Alaska, but also, among hundreds of other non-traditional products, ships out frogs' legs, goose feathers, and smoked garlic. The US press celebrated the triumph of Pinochet's economic system and gave him credit for having turned a poor country into the star of Latin America.

None of the indices, however, revealed the distribution of wealth; nothing was known of the poverty and uncertainty in which several million people were living. There was no mention of the soup kitchens in poor neighbourhoods that fed thousands of families - there were more than 500 in Santiago alone - or of the fact that private charities and churches were trying to replace the social services that are the responsibility of the state. There was no open forum for discussing government actions or those of businessmen; public services were handed over to private companies, and foreign corporations acquired natural resources such as forests and oceans, which have been exploited with very little ecological conscience. A callous society was created in which profit is sacred; if you are poor, it's your own fault, and if you complain, that makes you a Communist. Freedom consists of having many brand names to choose from when you go out to buy on credit.

The figures of economic growth, which won The Wall Street Journal's praise, did not represent real development since 10 per cent of the population possessed half the nation's wealth, and there were a hundred people who earned more than the state spent on all social services combined. According to the World Bank, Chile is one of the countries with the worst distribution of income, right alongside Kenya and Zimbabwe.

The head of a Chilean corporation earns the same, or more, than his equivalent in the United States, while a Chilean labourer earns approximately 15 times less than a North American worker. Even today, after more than a decade of democracy, the disparities in wealth are staggering because the economic model hasn't changed. The three presidents who followed Pinochet have had their hands tied; the right controls the economy, the Congress, and the press. Chile, none the less, has proposed to become a developed country within the span of a decade, which is possible if, in fact, wealth is redistributed in a more equitable fashion.

Who was Pinochet, really? Why was he so feared? Why was he admired? I never met him personally, and I didn't live in Chile during the greater part of his government, so I can only judge him by his actions and what others have written about him. I suppose that, to understand Pinochet, you need to read novels such as Mario Vargas Llosa's Feast of the Goat or Gabriel Garcia Marquez's Autumn of the Patriarch, because he had a lot in common with the typical figure of the Latin American caudillo so aptly described by those authors.

He was a crude, cold, slippery, authoritarian man who had no scruples or sense of loyalty other than to the army as an institution - though not to his comrades in arms, whom he had killed according to his convenience, men such as General Carlos Prats and others. He believed that he was chosen by God and history to save his country. He was astute and suspicious, but he could be genial, and, at times, even likeable. Admired by some, despised by others, feared by all, he was possibly the man in our history who has held the greatest power in his hands for the longest period of time.

In Chile, people try to avoid talking about the past. The youngest generations believe the world began with them; anything that happened before they were born doesn't interest them. And it may be that the rest of the population shares a collective shame regarding what took place during the dictatorship, the same feeling that Germany had after Hitler. Both young and old want to avoid discord. No one wants to be led into discussions that drive even deeper wedges. Furthermore, people are too busy trying to get to the end of the month with a salary that doesn't stretch far enough, and quietly doing their job so that they won't be fired, to be concerned about politics.

It's assumed that digging too much into the past can "destabilise" the democracy and provoke the military, a fear that is totally unfounded since the democracy has been strengthened in recent years - since 1989 - and the military has lost prestige.

Besides, this is not a good time for military coups. Despite its many problems - poverty, inequality, crime, drugs, guerrilla wars - Latin America has opted for democracy, and for its part, the United States is beginning to realise that its policy of supporting tyranny does not solve problems - it merely creates new ones.

The military coup didn't come out of nowhere; the forces that upheld the dictatorship were there, we just hadn't perceived them. Defects that had lain there beneath the surface blossomed in all their glory and majesty during that period. It isn't possible that repression on such a grand scale could have been organised overnight unless a totalitarian tendency already existed in a sector of the society; apparently, we were not as democratic as we believed.

As for the government of Salvador Allende, it wasn't as innocent as I like to imagine; it suffered from ineptitude, corruption, and pride. In real life, it may not always be easy to distinguish between heroes and villains, but I can assure you that in democratic governments, including that of the Unidad Popular, there was never the cruelty the nation has suffered every time the military intervenes.

In 1988, the situation changed in Chile; Pinochet had lost the referendum and the country was ready to reinstate democracy. So I went back. I went with fear; I didn't know what I was going to find, and I nearly didn't recognise Santiago or its people: everything was different. The city was filled with gardens and modern buildings, seething with traffic and commerce, energetic and fast-paced and progressive. But there were feudal backwashes, such as maids in blue aprons taking their elderly charges in the wealthy barrios for walks, and beggars at every stoplight.

Chileans were cautious; they respected hierarchies and dressed very conservatively - men in ties, women in skirts - and in many government offices and private enterprises, employees were wearing uniforms, like flight attendants. I realised that many of the people who had stayed and suffered in Chile considered those of us who left to be traitors, and believed that life had been much easier for us. There were many exiles, on the other hand, who accused those who stayed in the country of collaborating with the dictatorship.

The candidate of the Concertacion Party, Patricio Alwyn, had won by a narrow margin; the presence of the military was still intimidating, and people were quiet and frightened as they went about their lives. The press was still censored; the journalists who interviewed me, trained in discretion, asked careful, ingenuous questions, and then didn't publish the answers. The dictatorship had done everything possible to erase recent history and the name of Salvador Allende. On the return flight, when I saw San Francisco Bay from the air, I gave a sigh of exhaustion and, without thinking, said: Back home at last. It was the first time since I'd left Chile in 1975 that I felt I was "home."

In 1994, I went back again to Chile, looking for inspiration, a trip I have since repeated yearly. I found my compatriots more relaxed and the democracy stronger, although conditioned by the presence of a still- powerful military and by the senators Pinochet had appointed for life in order to control the Congress. The government had to maintain a delicate balance among the political and social forces. I went to working-class neighbourhoods where people had once been contentious and organised. The progressive priests and nuns who had lived among the poor all those years told me that the poverty was the same but that the solidarity had disappeared, and that now crime and drugs, which had become the most serious problem among the young, had been added to the issues of alcoholism, domestic violence, and unemployment.

The rules to live by were: try to forget the past, work for the future, and don't provoke the military for any reason. Compared with the rest of Latin America, Chile was living in a good moment of political and economic stability; even so, five million people were still below the poverty level. Except for the victims of repression, their families, and a few organisations that kept a watch out for civil-rights violations, no one spoke the words "disappeared" or "torture" aloud.

That situation changed when Pinochet was arrested in London, where he had gone for a medical check-up and to collect his commission for an arms deal. A Spanish judge charged him with murdering Spanish citizens, and requested his extradition from England to Spain. The general, who still counted on the unconditional support of the armed forces, had, for 25 years, been isolated by the adulators who always congregate around power. He had been warned of the risks of travel abroad, but he went anyway, confident of his impunity. His surprise at being arrested by the British can be compared only to that of everyone in Chile, long accustomed to the idea that he was untouchable. By chance, I was in Santiago when that occurred, and I witnessed how, within the course of a week, a Pandora's box was opened and all the things that had been hidden beneath layers and layers of silence began to emerge. In those first days, there were turbulent street demonstrations by Pinochet's supporters, who threatened nothing less than a declaration of war against England or a commando raid to rescue the prisoner.

The nation's press, frightened, wrote of the insult to the Esteemed Senator-for-Life, and to the honour and sovereignty of the nation, but a week later, demonstrations in his support had become minimal, the military were keeping mute, and the tone had changed in the media: now they referred to the "ex-dictator, arrested in London".

No one believed that the English would hand over the prisoner to be tried in Spain, which in fact didn't happen, but in Chile, the fear that was still in the air diminished rapidly. The military lost prestige and power in a matter of days. The tacit agreement to bury the truth was over, thanks to the actions of that Spanish judge.

Taken from 'My Invented Country' by Isabel Allende, published by Harper Perennial at £7.99. Isabel Allende's new novel, Inés of My Soul, will be published by Fourth Estate in April 2007

quote:

China en Japan halen oude wonden open

Gezamenlijk verleden moet bespreekbaar worden

Door Perro de Jong

26-12-2006

Chinese en Japanse historici praten deze week over het bloedige verleden dat de twee landen delen. Dat is voor het eerst. Vooral de periode rond de Tweede Wereldoorlog ligt gevoelig. De nieuwe premier van Japan, Shinzo Abe, lijkt meer oog te hebben voor die gevoeligheden dan zijn voorganger. Maar is dat voldoende om een streep onder het verleden te kunnen zetten?

De vorige Japanse premier, Junichiro Koizumi, oogstte internationaal veel kritiek met zijn jaarlijkse bezoekjes aan een monument voor gevallen soldaten. Volgens Peking liet het zien dat Japan nooit echt wroeging heeft gehad over de oorlog, die voor de Chinezen al in 1937 begon en aan minstens 35 miljoen burgers het leven kostte.

Miljarden
Dat verwijt is deels terecht. Over één van de beruchtste Japanse oorlogsmisdaden, de slachting in Nanjing, woedt nog steeds een felle discussie. Volgens China werden tijdens de bezetting van de stad driehonderdduizend mensen vermoord. Maar vijf jaar geleden bleek dat de slachtpartij in een nieuw Japans lesboek over de oorlog nauwelijks vermeld werd.

Minder bekend is dat het gewraakte lesboek slechts in een beperkt aantal scholen werd gebruikt. Daarbij is het ook niet waar dat Japan nooit iets heeft gedaan om zijn schuld tegenover China vereffenen. "In elke stad vind je minstens één Japans-Chinees vriendschapsziekenhuis en -school," zegt de China-correspondente van de Wereldomroep, Karen Meirik. Volgens haar heeft Japan na de oorlog voor miljarden in China geïnvesteerd. Meirik: "Maar de Chinezen doen alsof dat niet zo is."

Concurrenten
Dat Japan nog dieper door het stof moet, heeft wellicht meer te maken met het opkomende Chinese nationalisme. Dat neemt steeds meer de rol van het communisme over als staatsideologie die de mensen samenbindt. "Japan als vijand, zien helpt heel erg bij het Chinezen zich trots laten voelen dat ze Chinees zijn," zegt Karen Meirik.

Die rivaliteit gaat al veel langer terug dan de oorlog en begon ooit met het argument dat Japan zijn beschaving eigenlijk aan China te danken heeft. Ook tegenwoordig zijn China en Japan op economisch en politiek gebied natuurlijke concurrenten, die allebei graag nummer één willen zijn in de regio.

Minimaal
Ondertussen is op de Chinese geschiedschrijving wel het nodige af te dingen. "Eigenlijk waren er tijdens de oorlog drie partijen," zegt Karen Meirik. "Je had de Chinese burgeroorlog die al langer bezig was, tussen de communisten en de Kwomintang, en daar kwamen de Japanners bij. Eén van die partijen zit nu nog steeds in het zadel: de communisten. Die hebben wel meer cijfers naar hun hand gezet."

In het nationalistische China van vandaag schrijven de winnaars nog steeds de geschiedenis. Veel ruimte voor de historici die in Peking praten om nu eens kritisch naar het eigen verleden te kijken, is er dan ook niet. Het is de bedoeling dat er in 2008 een document gepubliceerd wordt met een versie van de geschiedenis die voor beide landen aanvaardbaar is. De kans dat dat daadwerkelijk lukt, lijkt nu al minimaal.

quote:

Kort voor het officiële einde van het Mozartjaar 2006 is in Salzburg een tot nog toe onbekend werk voor klavier van de componist opgedoken.

Volgens de Oostenrijkse radiozender ORF is het allegro bevat in een muziekboek, dat enkele maanden geleden aan de archivaris van het aartsbisdom Salzburg werd aangeboden door een niet nader genoemde bezitter. Vrijdag zal het werk in Salzburg voor de eerste keer publiekelijk voorgesteld worden.

Het notenboek werd volgens de gegevens door twee in Salzburg bekende klavierleraren ten tijde van Mozart samengesteld. Naast enkele anoniem overgeleverde werken bevond zich ook een "Allegro di Wolfgango Mozart".

Na nader onderzoek rees het vermoeden dat het om een tot nog toe onbekend werk van Mozart ging, dat hij tussen zijn zesde en tiende levensjaar had gecomponeerd. Mogelijk is ook nog een tweede werk uit het notenboek afkomstig van de componist.

quote:

Elburg krijgt Joods museum

Het Gelderse Elburg krijgt een Joods museum. Het wordt het tweede Joodse museum in Nederland, na het Joods Historisch Centrum in Amsterdam.
In het museum, dat wordt gevestigd in de synagoge, wordt het leven van de Joodse gemeenschap in de provincie Gelderland belicht. Elburg zelf kende tot de Tweede Wereldoorlog een kleine, hechte Joodse gemeenschap. Centraal in het nieuwe Joodse museum komt een brief uit 1942 van de toen 26-jarige Klaartje de Hond. Ze stuurde uit Westerbork haar voormalige buren een kaartje. 'Zijn de andere joden nog in Elburg?' vraagt ze.
Slechts één Jood uit Elburg overleefde de Holocaust.

quote:

Scheepvaartmuseum 2,5 jaar dicht 7-01-07

Het Scheepvaartmuseum in Amsterdam

Het Nederlands Scheepvaartmuseum in Amsterdam sluit maandag voor 2,5 jaar de deuren voor een grootscheepse renovatie. Vandaag mogen alle bezoekers gratis naar binnen.

Het 350 jaar oude pand is hard aan een verbouwing toe en wordt ingericht om grotere bezoekersaantallen te kunnen verwerken. Nu trekt het museum jaarlijks 200.000 bezoekers, in de toekomst mikt de directie op 300.000 belangstellenden.

De verbouwing gaat in totaal 50 miljoen euro kosten, waarvan 36 miljoen wordt betaald door de Rijksgebouwendienst en 14 miljoen door het museum zelf. De collectie verdwijnt grotendeels in de depots. Een klein deel wordt uitgeleend aan andere musea.

Veranderde wensen
Naast capaciteitsuitbreiding is de renovatie ook bedoeld om beter in te spelen op de veranderde wensen van de museumbezoeker.

"De markt is drastisch vernaderd", stelt directeur Bijleveld vast. "Onze doelgroepen hebben behoefte aan andere manieren van presenteren. Zeker bij jongeren staat beleving centraal. Als we ons nu niet aanpassen, zullen de bezoekersaantallen de komende jaren ongetwijfeld weer dalen".

De bezoekers kunnen in de toekomst sneller door het museum lopen en ook kiezen voor een specifiek onderwerp in de maritieme geschiedenis.

Michiel de Ruyter
De renovatie komt eigenlijk op een zeer ongelegen moment, omdat 2007 is uitgeroepen tot Michiel de Ruyter-jaar. De Rijksgebouwendienst had daar in de planning geen rekening mee gehouden.

De grote tentoonstelling over de 17de eeuwse zeeheld gaat dus aan het Scheepvaartmuseum voorbij en wordt in Vlissingen, de geboorteplaats van De Ruyter, gehouden.

quote:

Nederlandse begraafplaats in India opgeknapt

Een oude koloniale Nederlandse begraafplaats in de Indiase stad Kochi is opgeknapt. Het honderden jaren oude kerkhof lag er sterk verwaarloosd bij, maar is weer in oude luister hersteld, meldt de Indiase krant The Hindu.
De stad Kochi kwam in 1663 in handen van de VOC, die er een fort stichtte van waaruit de omliggende gebieden werden bestuurd. Natuurlijk werd er ook handel gedreven, vooral in peper.
Op de Nederlandse begraafplaats vonden soldaten hun laatste rustplaats naast kooplieden, zeelieden en huisvrouwen. Eén van de oudste graven stamt uit 1664. Het laatste graf werd in 1814 gedolven, zo'n twintig jaar na het vertrek van de VOC.

quote:

Dutch Cemetery opened after renovation

Staff Reporter



A NEW LOOK: First Secretary of the Netherlands Government J.H. Schiitte visiting the renovated Dutch Cemetery at Fort Kochi on Tuesday. Photo: Vipinchandran

KOCHI : The Dutch Cemetery in Fort Kochi, the oldest European cemetery in India, was opened on Tuesday after renovation work.

The 284-year-old cemetery is considered to be an authentic record of hundreds of Europeans, both the Dutch and the English, who arrived in India to expand their colonial empire.

Consecrated in 1724, the cemetery has 104 tombs. The renovation work was carried out with the help of the Dutch Embassy in India.

First Secretary of the Netherlands Government J.H. Schiitte reopened the cemetery.

His deputy Mohammed Afsal and Superintendent of the Archaeological Survey of India (Kerala Circle) Nambirajan too were present.

Under the renovation work, tombs that were in bad shape were strengthened and flowering plants planted around them.

With passage of time, the layer of plaster over the laterite stones in many of the tombs withered away. The whole compound was landscaped and the compound wall strengthened. The renovation work was done by P P Joseph and landscaping by Subramanian.

The cemetery is being looked after by St. Francis CSI Church, Fort Kochi. A public function was held at the church, prior to the reopening. Church Vicar P J Jacob said that the church promised help in tracing other Dutch monuments in Kerala.

The unique feature of the tombs was that none of them carry a cross, unlike in modern tombs. Both the big and small tombs resemble the Dutch architecture of the period. The inscriptions on them were in the old Dutch script.

quote:

Israel checks WWII Arab 'saviour'

Israel's main Holocaust memorial centre has for the first time nominated an Arab to be recognised as a "righteous gentile" for saving Jewish lives.

Researchers at Yad Vashem will now examine the life of Khaled Abdulwahab, who died in his native Tunisia in 1997, to see if he is eligible for the award.

He is said to have sheltered Jews on his land during the Nazi occupation.

The Righteous Gentile award has already been bestowed on about 22,000 non-Jews, including 60 Muslims from the Balkans.

The request to recognise Mr Abdulwahab was submitted by Robert Satloff of the Washington Institute for Near East Policy, who has researched the situation of Jews in North Africa in the 1940s.

More than 1.5 million Arabic-speaking Sephardic Jews lived in North Africa, before the establishment of the state of Israel in 1948.

Tunisia, home to 100,000 Jews, was the only North African country to come under direct Nazi rule during World War II.

Fine example

Tunisian Jews were subject to persecution during the Nazi occupation, but they were not sent to death camps as happened in Europe.

Neighbouring countries which also had sizeable Jewish communities were at the time governed by Vichy France.

Contemporary accounts say Mr Abdulwahab, who had a role co-ordinating with the German army in his hometown of Mahdia, got wind of a plan to rape a Jewish women and put others in a brothel.

He is said to have taken about two dozen Jews, including the intended victims, to his farm near and looked after them there until the end of the occupation.

"Khaled is the finest example, though not the only one, of an Arab who saved Jews from persecution during the German occupation," Mr Satloff said.

Academics say Morocco's King Muhammad V also intervened on behalf of Jews, although the situation there was not as difficult as Tunisia.

A spokesperson for Yad Vashem said it was not possible to speculate regarding Mr Abdulwahab's eligibility for the honour, which is known as Righteous Among the Nations.

"The commission will decide based on the strict criteria for recognising the Righteous Among the Nations," Estee Yaari said,.