Chaos en verdriet in de familie natuurlijk ook. Het is de moeder van mijn moeder en eigenlijk de enige grootouder die ik echt goed ken en waar ik een goede band mee heb (de opa van mijn moeders kant overleed toen ik vier was, de ouders van mijn vader toen ik 3 weken was en toen ik een jaar was). Dus dit komt best hard aan. Ze liep al een tijdje slecht, fysiotherapie hielp niet en na lang aandringen (ze is nogal koppig wat gezondheid betreft
) zijn er dus foto's gemaakt en daar kwam dit uit. Opeens staat alles op z'n kop. Iedereen doet wat hij of zij kan om het goed te laten verlopen allemaal. Ze is in april 79 geworden.En nu ben ik dus benieuwd of hier mensen zijn met soortgelijke ervaringen. Familie of vrienden die hetzelfde hebben (gehad). Hoe ga/ging jij hier mee om? Nog speciale tips, adviezen, dat soort dingetjes.
Uiteraard heb ik ook even google erbij gepakt, en de omschrijving van Multiple myeloom of de Ziekte van Kahler komt wel in de buurt van wat mijn oma heeft.
was niets meer aan te doen, maar heeft het nog best lang volgehouden. het ging gewoon langzaam bergafwaarts en de laatste 3 weken van z'n leven ging het vrij snel
hij heeft weinig pijn gehad en is uiteindelijk rustig gestorven. hopelijk gaat het bij je oma ook op zo'n "goede" manier.
met veel uitzaaiingen kan het echter ook zo afgelopen zijn. bij onze buurvrouw is er 4 weken geleden kanker ontdekt en 1 week geleden is ze overleden.
Sterkte!
Ik kan alleen maar zeggen: geniet van de tijd die je samen hebt! Vertel haar alles wat je nog wilt zeggen, probeer zover dingen nog uit te praten. Misschien geldt dat niet voor jou, maar ik heb wel met m'n moeder gesproken over dingen die ik fout heb gedaan en waar ik spijt van had, dat ik haar pijn had gedaan. Toen m'n moeder ziek werd was ik 20 jaar, net een beetje klaar met puberen, het begon net wat beter te gaan tussen ons.
Maar in ieder geval; zoek haar zoveel mogelijk op, dat je achteraf niet met een schuldgevoel rondloopt (was ik maar vaker langsgegaan). Wat me ook heeft geholpen en ik denk m'n moeder ook is praten over hoe haar leven nu was. Wat waren de mooiste momenten in je leven, en wat was minder leuk?
We hebben ook heel veel oude dia's, foto's en filmpjes gekeken, van het hele gezin dan.
Maar het moeilijkste was toch voor mij, toen ze dood was. Er glijdt aan de ene kant een last van je schouders, maar je hebt dan pas echt de tijd om na te denken over wat er is gebeurd. En ik kan nu, een jaar en drie maanden later, pas zeggen dat ik er niet elk vrij moment op de dag over nadenk.
Maar zoals ik al zei: veel praten met je oma, zodat je niet met vragen komt te zitten als ze is overleden.
In ieder geval heel veel sterkte ermee . . .
Ziekte van Kahler heeft mijn oom gehad, helaas is deze vorm van kanker ongeneeslijk. (volgende de doktoren) Mijn oom kreeg dit te horen toen hij ergens in de 40 was. De artsen zeiden dat hij nog op zn hoogst 2 jaar te leven had. Hij heeft het toch mooi bijna 10 jaar uitgehouden. Wat dat betreft was hij ook de absolute uitschieter. Ermee leren omgaan lijkt heel moeilijk, maar je kunt helaas niet anders. En helaas is het ook een feit dat je je nooit kan voorbereiden op datgene wat onvermijdelijk is. Ik ga je alleen niet in details vertellen wat er met iemand gebeurt die de ziekte van kahler heeft, wat dat zou je te veel pijn doen denkende aan je oma. Geniet gewoon van je oma zo lang je haar nog hebt, want elke dag kan haar laatste zijn, kanker of geen kanker. . . .
[ Bericht 0% gewijzigd door Robar op 04-08-2005 15:53:42 ]
quote:Het belangrijkste dat ik je mee kan geven is genieten van de momenten met je oma en het haar zoveel mogelijk naar de zin te maken.Op donderdag 4 augustus 2005 14:57 schreef BloodyLotte het volgende:En nu ben ik dus benieuwd of hier mensen zijn met soortgelijke ervaringen. Familie of vrienden die hetzelfde hebben (gehad). Hoe ga/ging jij hier mee om? Nog speciale tips, adviezen, dat soort dingetjes.
De oma van mn vriend heeft na de diagnose botkanker en een prognose van enkele maanden nog jarenlang in redelijke gezondheid geleefd. Elk mens is anders en elke situatie is anders, maar ik hoop dat jullie hetzelfde gegund is.
Sterkte voor jou, je oma, en de rest van de familie vrienden
Er zijn toch vast wel meer mensen die soortgelijke dingen meemaken nu of hebben meegemaakt?
Sterkte met je oma, zoek haar maar flink veel op en geniet van de tijd met haar samen.
Zijn er intussen al uitslagen binnen?
Als je nog specifieke informatie nodig hebt over botkanker moet je het maar laten weten, ik weet er alles van!
Allereerst sterkte Bloodylotte. Dat de mens dat nog moet meemaken op die leeftijd
Vriendinnetje dat ik al van de kleuterschool ken heeft Hodgkin. Al ruim drie jaar chemokuren maar nu pas te horen gekregen dat er geen behandeling meer mogelijk is. Ze krijgt nu palliatieve chemokuren (ofzo?) om de pijn te verzachten? Maar verder is alles onduidelijk. Hoelang kan ze nog redelijk pijnloos leven, hoelang duurt het tot ze dood gaat? Er is niets over te zeggen er zijn geen vooruitzichten? Vast heel naief maar ik had er nooit bij stil gestaand dat het kon. Uit behandeld zijn.
We hadden afgesproken om een reunie te organiseren van onze basisschoolklas als ze beter was, dat wil ze nog steeds zo graag nu. Dus ik ben maar begonnen met zoeken, om wat te doen zeg maar. Maar het blijft maar door m'n hoofd spoken, er is niks om aan vast te houden.
Weet iemand hoe dat gaat? Blijf je dan wel onder controle en alles? Ik heb gezocht maar kon niet zo veel nuttige dingen vinden, helaas.
Het is moeilijk om er wat over te zeggen, want het is bij iedereen anders en het hangt ook erg af van wat de patient zelf wil.
In ieder geval héél veel sterkte...
Vanmiddag is ze overleden na lang vechten. 't Was een moeilijke, zware tijd. Vooral voor mijn moeder en tante. Ik herinnerde me in de auto opeens dat ik ooit dit topic heb aangemaakt, dus bij deze.
*behang van muur krabt*
quote:Lotte! Alles wat ik even tegen je wil zeggen is sterkte ermee, en probeer het op je eigen tempo te verwerken. Je kan verdomd weinig met alleen zulk soort berichtjes, maar het is niet anders.Op zondag 25 maart 2007 01:11 schreef BloodyLotte het volgende:
Ik gooi er even een kutschop in.
Vanmiddag is ze overleden na lang vechten. 't Was een moeilijke, zware tijd. Vooral voor mijn moeder en tante. Ik herinnerde me in de auto opeens dat ik ooit dit topic heb aangemaakt, dus bij deze.
*behang van muur krabt*
Jan
En ik herkende haar amper toen ik haar zag. Al zo snel alle kleur weg, zo vreemd. En je kijkt en ze ademt niet, maar het lijkt net zo. Guhhhh.
Liefs vronie
quote:Toen mijn opa overleed wist ik pas te huilen toen het laatste afscheid er was, dat je nog één rondje om de kist loopt en dat het dan écht einde oefening is en de kist in de grond gaat of je voorvadertje gecremeerd word. Dat je hem nooit meer ziet. Tot die tijd voelt alles zo onwerkelijk, en dan komt opeens die enorme realitycheck dat het verdomme echt het einde is.Op zondag 25 maart 2007 01:31 schreef BloodyLotte het volgende:
Ik weet zelf ook niet wat ik moet. Ik kan niet eens huilen. Ik weet niet waarom. De laatste dagen waren zo zwaar. Mijn moeder, tante en ik zijn er geweest, helpen met verzorgen, en vanmiddag werd ik wakker gebeld (ja om half 3, ik slaap lang) dat het was gebeurd.
En ik herkende haar amper toen ik haar zag. Al zo snel alle kleur weg, zo vreemd. En je kijkt en ze ademt niet, maar het lijkt net zo. Guhhhh.
Succes met handjes schudden bij het uitvaartcentrum, dat is zo vervelend.
quote:Ja daahaag! Ik ga wel met een kilo cake aan een tafeltje zitten en dat wegwerken. Wie wil babbelen mag erbij komen zitten en die krijgt wel een plakje. Ik ga niet in een rijtje staan met de rest van de familie. Da's zo kut. Ik heb altijd zo'n medelijden met die mensen als ik zelf bij crematies/begrafenissen ben.Op zondag 25 maart 2007 01:34 schreef Blivox het volgende:
[..]
Succes met handjes schudden bij het uitvaartcentrum, dat is zo vervelend.
quote:Gelijk heb je, vind dat ook altijd heel vervelend.Op zondag 25 maart 2007 01:40 schreef BloodyLotte het volgende:
[..]
Ja daahaag! Ik ga wel met een kilo cake aan een tafeltje zitten en dat wegwerken. Wie wil babbelen mag erbij komen zitten en die krijgt wel een plakje. Ik ga niet in een rijtje staan met de rest van de familie. Da's zo kut. Ik heb altijd zo'n medelijden met die mensen als ik zelf bij crematies/begrafenissen ben.
Sterkte.
Kanker
Ik weet niet waar het gevoel vandaan komt maar de laatste tijd wil ik er echt van alles over weten en lees er veel over.
Maar wordt er eigenlijk alleen maar depri van
Sterkte de komende tijd.Heel veel sterkte, ook voor de rest van de fam, en vrienden..
Nou en als je dan dus nietsvermoedend blij door de stad loopt en je ziet die moeder dat kind insmeren, dan prikken de tranen dus achter je ogen.