Ugh... ik wou een stukje verhaal posten, maar het is veel te lang
![]()
Nog steeds een flinke lap tekst, maar goed. Goeiemorgen iedereen
![]()
quote:
Trillende vingers en een kloppend hart maakten hem klunzig met uitkleden. Hij was zich pijnlijk bewust van zijn uitstekende heupbeenderen en knokige schouders. In elkaar gedoken bleef hij op bed zitten wachten op wat Peter voor hen in petto had.
"Hee... voel je je wel goed? Je ziet een beetje bleek." Peter streelde bezorgd langs zijn wang. Daar kikkerde Arthur wat van op en hij glimlachte dapper.
"Nee hoor... 't Is alleen een beetje nieuw enzo..."
"Ja, ik weet nog hoe dat voelde. Als ik iets doe dat je niet wil, moet je het zeggen hoor." Hij aaide hem over zijn hoofd en strekte zich toen uit op bed. "Kom je bij me liggen?"
Arthur kroop in zijn armen en liet zijn handen wat op onderzoek uitgaan. Een stevig achterwerk, niet zo zacht als een perzik maar wel zo rond, drukte zich in zijn handen. Hij drukte terug en trok hem tegen zich aan. Hij kuste de man diep, speelde met zijn tong, zoog zachtjes op zijn onderlip. De blauwe ogen werden donker en de eeltige vingers beroerden plekjes die hem naar adem deden happen. Hij schaamde zich een beetje voor de rare geluiden die hij maakte, maar Peter leek het juist wel lekker te vinden.
Eigenlijk zonder dat hij erbij nadacht, begon hij te bewegen. Sterretjes in zijn onderbuik, die zich een weg naar buiten vochten als gekreun en gehijg. Hij lette er niet meer op, er waren belangrijker zaken. Peters vingers waren overal, ook op plekken waar hij zelf niet eens kwam, tenzij noodzakelijk. Een ding wist hij wel in deze storm van nieuwe indrukken, het was absoluut geweldig.
Hij knikte dan ook heftig toen Peter vroeg of hij verder mocht gaan. Het kon alleen maar nog lekkerder worden, dacht hij. Spannender, opwindender, beter.
Daarna dacht hij niks meer. Hij bestond alleen nog maar uit genot en, eerlijk was eerlijk, wat ongemak. Het werd bijna pijnlijk duidelijk dat een lichaam hier niet echt voor gemaakt was, al deed Peter nog zo voorzichtig en gebruikte hij nog zoveel speeksel.
"Ontspan je nou," fluisterde Peter. "Dan voelt het veel beter. Wil je nog wat drinken?"
Arthur schudde zijn hoofd, maar kwam daar vrijwel meteen op terug. "Doe maar..."
Peter glimlachte en aaide over zijn haar. Het stelde Arthur gerust en misschien was de whisky waar de jongeman even later mee aan kwam zetten niet eens meer nodig. Toch nam Arthur een ferme slok van het Schotse levenselixer. Hij moest een hoestbui onderdrukken, het prikte in zijn keel en deed zijn ogen tranen, maar het hielp wel. De lome warmte verspreidde zich al snel door zijn lichaam en hij liet zich achterover zakken in de kussen.
Tims neef kwam naast hem liggen en aaide zijn borst. "We kunnen ook stoppen... Misschien ben je er gewoon nog niet klaar voor." Maar daar wilde Arthur niks van weten. Hij gebaarde heftig met het glas whisky. "Nee! Ik wil zo graag..."
"Misschien wil je wel te graag," opperde Peter. "Zo graag dat je gewoon helemaal verkrampt. Ik heb wel vaker maagden gehad maar zo strak als jij, nooit. Het enige... maar nee." Hij schudde gedecideerd zijn hoofd.
"Het enige wat?" Arthur keek hem aan en had een beetje moeite zijn blik scherp te stellen.
"Niks. Daar ga ik niet aan beginnen." Hij pakte het lege glas uit Arthurs hand en kuste hem. "We proberen het nog een keer. En anders is het jammer, maar het is geen ramp, okee jochie?" Hij keek Arthur bijna vaderlijk aan en de jongen knikte gehoorzaam, bijna gelaten. Dan maar niet. Hij had nu al zoveel nieuwe dingen geleerd, misschien was het wel genoeg. Rome was ook niet in een dag gebouwd.
Zijn gedachten zwommen een beetje rond en hij genoot van Peters lichaam tegen het zijne. Hij kon zijn hart voelen kloppen, snel en opgewonden, en streelde zijn rug.
"Goed zo... ja, ontspan maar..." kreunde Peter en zijn hartslag ging rap omhoog.
Een lange seconde begreep Arthur niet waar hij het over had. Toen voelde hij hoe de weerstand van zijn lichaam eindelijk brak. Voorzichtig maar wel doelbewust drong Peter steeds dieper bij hem naar binnen, tot hij niet verder kon. Arthur staarde met grote ogen in Peters gezicht, dat vertrokken was in een grimas van uiterst genot.
Zelf voelde hij... pijn, nee, niet eens. Slechts een licht ongemak, dat al wegtrok, samen met de aandrang zich te ontlasten en het wildkloppende idee "Ik doe het echt... ik heb sex!" Wat achterbleef wat een intense tevredenheid en een stijgende curve van lust. Peters lichaam beroerde nog meer opwindende plekjes. Arthur sloot zijn ogen en bewoog mee op de golven genot.
Het ritme veranderde, eerst geleidelijk, toen abrupt. Peter begon te hijgen, zwaar en luidruchtig, en maakte korte, snelle stoten. Rillingen trokken door Arthurs lichaam, van keel tot kruis, en zijn gekreun mengde zich met dat van Peter. Een bekend en welkom gevoel welde op in zijn kruis, maar voor hij zijn hoogtepunt bereikte, ontplofte Tims neef diep in hem. De hitte verbijsterde hem. Peters uitzinnige kreet ook.
Alsof een wollige deken werd weggetrokken, was hij zich ineens bewust van ieder klein detail. Het zuigende geluid waarmee Peter zich van hem losmaakte, het kille vocht op zijn dijen en tussen zijn billen, de stilte die alleen nog doorsneden werd door een vertragende ademhaling. Hij voelde hoe zijn lichaam zich herstelde van de schok.
"Ik ben zo terug." Peter verdween en liet Arthur achter met zijn verwarring.
De jongen probeerde het "is dit alles" gevoel te onderdrukken, maar vermomd in andere gedachten bleef het opduiken. Het was niet echt lekker geweest, maar ook niet pijnlijk of ongemakkelijk. Hij was niet klaargekomen, maar zijn lid lag nog hard en kloppend op zijn buik. Hij wist nu hoe het was, hij had de ervaring en de feiten, maar had hij het eigenlijk wel willen weten? Nu al?
Hoe meer bloed er terugstroomde naar zijn brein, hoe meer spijt hij kreeg. Hij had iets weggegeven aan de eerste de beste die het wilde hebben, zonder na te denken, en nu kon hij het niet meer terugkrijgen. Hij had moeten wachten, op een jongen of man die meer in hem zag dan het vriendje van zijn neef, leuk voor een avondje maar morgen gaat ie toch weer naar huis. Aan iemand die wegliep na de daad en geen aandacht voor hem had. Zo stom, hij was zo stom geweest!
Op het moment dat hij zich met onwillige vingers begon aan te kleden, kwam Peter terug, opgefrist en net zo vrolijk als eerder die avond.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."