"Dat kan niet", zeggen mijn beste vrienden en vriendinnen, want je bent pas achttien.
Maar ik tel mijn voorgeboorte ook mee (nageboorte hoeft niet, anders tel je dubbel), en nog een relevant stukje vorig leven.
Maar ik wil honderdentien worden.
En nog negentig jaar moeten denken dat je ongelooflijk spuiten moet is zo deprimerend.
En dan pas je medemens kunnen helpen met doodgaan.
Dan moet ik nog zo lang wachten.
Ik wil mijn zaad nu aan mijn dierbare omgeving doneren (in de vorm van een mooi zaadspuitfestijn).
In ieder geval voordat ik zelf dood ben, dat komt toch veel sympathieker over, sociaal als ik ben.
Maar waar zijn jullie, mijn lieve mede-landers?
Ik zoek jullie, om jullie vol liefde naar het hiernamaals te sturen.
Hebben jullie dat nou ook, of zijn jullie al bommen aan het omgespen?
