Ik heb het gevoel dat ik leef

Al ruim twintig jaar heb ik het idee dat ik leef.
Dat kan je niet, zeggen mijn beste vrienden en vriendinnen, want je bent pas achttien.
Maar ik tel mijn voorgeboorte ook mee (nageboorte hoeft niet, anders tel je dubbel), en nog een relevant stukje vorig leven.

Maar ik wil honderdentien worden.
En nog heerlijk negentig jaar mogen leven, maar eigenlijk wil ik onsterfelijk zijn.

Elke dag weer opnieuw genieten van de zonsopkomst, de prachtige natuur, de heerlijke mensen die mij zo graag dood wensen.
Ik houd van ze.
Maar nu slapen ze allemaal rustig en diep en dromen van de mooie dingen die geweest zijn.

Hebben jullie dat nou ook, of hebben jullie een leven en fokken niet?