Bob Dylan in Ahoy'

quote:

Op zondag 30 oktober 2005 21:41 schreef BlackRebel het volgende:
Ik denk dat dit meer iets zegt over jou en over de mensen met wie je ging...

Ik (als 23-jarige) herkende ook maar 5 of 6 nummers, maar vond het wel errug indrukwekkend... De muziek was gewoon echt van grote klasse... Vooral de gitarist die rechts op het podium stond was errug goed. En het feit dat ie met zijn stem omhoog gaat is toch echt typisch Dylan de laatste jaren, das gewoon zijn stijl.
Misschien niet zo slim om met bepaalde verwachtingen naar een concert te gaan als je niet weet wat je moet verwachten...
het enige wat mij echt teleurstelde is dat ie slechts twee keer van achter zijn keyboard vandaan kwam... Maar dat neemt niet weg dat het een goed concert was.

Het vetgedrukte vind ik persoonlijk onzin. Natuurlijk weet iedereen dat zijn stem niet goed meer is..., maar dan nog mag je wel verwachten dat je de nummers herkend. Ik heb na het zien van de setlist echt gedacht: oh dus die speelden ze.. En nee ik ken zijn werk niet van buiten, maar toch redelijk goed. De muziek was geweldig. De zang was dat niet en helaas (en dat vond ik het meest jammer) vaak moeilijk/niet herkenbaar.

quote:

Op zondag 30 oktober 2005 21:11 schreef nein het volgende:
Dit waren naar mijn mening een paar lange 2 uren, misschien leuk voor de die-hard fans. Maar voor de oudere fans en de jongeren die wel een stapeltje nummers van m kennen viel t vies tegen. We gingen met 10 man erheen, en iedereen was lichtelijk tot behoorlijk teleurgesteld.
Ik ergerde me kapot aan z'n zang, best leuk dat hij het wat anders zong dan vroeger (logisch ook, als je 30 jaar hetzelfde speelt), maar het was echt NIET leuk dat hij aan het einde van elke zin de hoogte inging met z'n stem. "like a rolling STOHOONE"..

Plus het feit dat hij om excact 20.00 begon, terwijl duizenden mensen nog niet binnen waren, was niet bepaald symphatiek...

Voor mij was het helaas een tegenvaller.

Je mag je gelukkig prijzen dat je een nummer als Tangled up in Blue hebt gehoord. Dit is een nummer dat hij de laatste jaren weinig meer speelt. Ik heb erg genoten van het concert, maar ja... ik ben dan ook zo'n die-hard fan en dat Dylan niet meer klinkt als in 1966, dat was in 1968 al bekend.

quote:

Op zondag 30 oktober 2005 23:16 schreef GijsS het volgende:

[..]

Je mag je gelukkig prijzen dat je een nummer als Tangled up in Blue hebt gehoord. Dit is een nummer dat hij de laatste jaren weinig meer speelt. Ik heb erg genoten van het concert, maar ja... ik ben dan ook zo'n die-hard fan en dat Dylan niet meer klinkt als in 1966, dat was in 1968 al bekend.

Beetje flauwe reactie...

Ligt m niet aan de mensen met wie ik ging, daar zaten 3 mensen bij die vanaf het begin die-hard fan zijn en die hem ergens in de jaren 60 al live hebben gezien, toen zong ie z'n nummers ook al inderdaad anders. Maar toen zat er nog wat variatie in z'n stemgebruik.
Het omhoog gaan met z'n stem zou me niet gestoord hebben als het bij 1 nummer was gebleven, maar hij deed het bij bijna elk nummer en het klonk verschrikkelijk ongeinspireerd daardoor.

Over verwachtingen heb ik t niet, ik had namelijk geen verwachtingen, maar zelfs zonder verwachtingen kan iets enorm teleurstellen.

Over de band heb ik verder niets te klagen, die gitarist was inderdaad erg goed! Alleen Dylan was een houten hark geworden...hehe

(edit: zelf ben ik overigens ook 23)

[ Bericht 3% gewijzigd door nein op 31-10-2005 00:38:26 ]

quote:

Op zondag 30 oktober 2005 21:11 schreef nein het volgende:
Ik ergerde me kapot aan z'n zang, best leuk dat hij het wat anders zong dan vroeger (logisch ook, als je 30 jaar hetzelfde speelt), maar het was echt NIET leuk dat hij aan het einde van elke zin de hoogte inging met z'n stem. "like a rolling STOHOONE"..

Ik snap precies wat je bedoelt, hoor, het is voor mij ook de belangrijkste reden waarom ik zijn laatste twee concerten niet zo leuk meer vond (en waarom ik nu dus niet eens meer gegaan ben). Ik heb hem in de jaren negentig ook een aantal keren gezien, die concerten vond ik erg leuk en goed, maar zijn manier van zingen is nu wel érg eentonig, op deze manier klinken alle nummers hetzelfde, is er bijna geen melodie meer in te herkennen. En de nummers op z'n laatste cd zijn ook nog eens een keer van die ellenlange blues-nummers, en misschien vinden sommigen me nu een cultuurbarbaar maar ik vind blues ook gewoon vreselijk eentonig, die 12-maten-schema's kwamen me vroeger op gitaarles al m'n strot uit. Zo te horen hoef ik in ieder geval geen spijt te hebben dat ik niet gegaan ben, want de redenen die de mensen geven die het vonden tegenvallen zijn precies de redenen waarom ik zijn vorige concert ook niet zo leuk vond.

ik wil niet de al te filosofische kant op gaan hoor, maar hoe kan iets tegenvallen als je geen verwachtingen hebt?

Ik vind het jammer voor die mensen die het tegen vonden vallen, ik heb echt lang niet meer zo genoten van een muzikaal hoogstandje, ook al is Dylan al een dagje ouder aan het worden.

quote:

Op maandag 31 oktober 2005 09:18 schreef BlackRebel het volgende:
ik wil niet de al te filosofische kant op gaan hoor, maar hoe kan iets tegenvallen als je geen verwachtingen hebt?

Ik vind het jammer voor die mensen die het tegen vonden vallen, ik heb echt lang niet meer zo genoten van een muzikaal hoogstandje, ook al is Dylan al een dagje ouder aan het worden.

Iedereen heeft onbewust wel verwachtingen als hij/zij de muziek kent.

Muzikaal hoogstandje? Het was muzikaal dik in orde.. maar hoogstandje...???

tja, kzie niet vaak zo'n band live performen... ik weet zijn naam niet meer, maar tijdens de solo's van die rechter gitarist betrapte ik mezelf erop met open mond te staan gapen naar mooie solo's die hij zo even uit zijn mouw schudde... het leek hem niet eens energie te kosten.

quote:

Op maandag 31 oktober 2005 10:21 schreef BlackRebel het volgende:
tja, kzie niet vaak zo'n band live performen... ik weet zijn naam niet meer, maar tijdens de solo's van die rechter gitarist betrapte ik mezelf erop met open mond te staan gapen naar mooie solo's die hij zo even uit zijn mouw schudde... het leek hem niet eens energie te kosten.

Misschien ga ik naar teveel goede concerten

exact om 20:00 uur beginnen?
Echt niet. Pas om 20:08 ofzo. Dus als je dan gewoon te laat binnen bent is dat je eigen schuld. (eerder van huis weggaan ofzo).

De enige die ooit op tijd begonnen is is Jackson Browne. Verder nooit iemand gehad die binnen 8 minuten begon van het tijdstip van het kaartje.

ik had geen verwachtingen aangezien ik Bob nauwelijks ken. Ik was mee met iemand anders. Op zich geen slechte muziek. Alleen jammer dat ie zo'n rauwe stem heeft. Echt zo'n rokersstem. Maar ja dat hoort geloof ik.
Dat omhooggaan was me niet opgevallen, maar ik kende dan ook geen enkel nummer. Dus heb gewoon geluisterd. Mooie pedal steel guitar. Een van mijn lievelingsinstrumenten.

quote:

Op zondag 30 oktober 2005 21:11 schreef nein het volgende:
Dit waren naar mijn mening een paar lange 2 uren, misschien leuk voor de die-hard fans. Maar voor de oudere fans en de jongeren die wel een stapeltje nummers van m kennen viel t vies tegen. We gingen met 10 man erheen, en iedereen was lichtelijk tot behoorlijk teleurgesteld.
Ik ergerde me kapot aan z'n zang, best leuk dat hij het wat anders zong dan vroeger (logisch ook, als je 30 jaar hetzelfde speelt), maar het was echt NIET leuk dat hij aan het einde van elke zin de hoogte inging met z'n stem. "like a rolling STOHOONE"..

Plus het feit dat hij om excact 20.00 begon, terwijl duizenden mensen nog niet binnen waren, was niet bepaald symphatiek...

Voor mij was het helaas een tegenvaller.

quote:

Op maandag 31 oktober 2005 18:28 schreef merry77 het volgende:
exact om 20:00 uur beginnen?
Echt niet. Pas om 20:08 ofzo. Dus als je dan gewoon te laat binnen bent is dat je eigen schuld. (eerder van huis weggaan ofzo).

De enige die ooit op tijd begonnen is is Jackson Browne. Verder nooit iemand gehad die binnen 8 minuten begon van het tijdstip van het kaartje.

ik had geen verwachtingen aangezien ik Bob nauwelijks ken. Ik was mee met iemand anders. Op zich geen slechte muziek. Alleen jammer dat ie zo'n rauwe stem heeft. Echt zo'n rokersstem. Maar ja dat hoort geloof ik.
Dat omhooggaan was me niet opgevallen, maar ik kende dan ook geen enkel nummer. Dus heb gewoon geluisterd. Mooie pedal steel guitar. Een van mijn lievelingsinstrumenten.
[..]

Waarom zit iedereen toch zo te zeuren tegen Nein?
Alsof je het geen slecht concert MAG vinden...
En over dat op tijd komen... Je kan soms ook het verkeer tegen hebben... beetje kort door de bocht gedacht Merry77....

Ik wist niet hoe z'n live-perfomances de laatste jaren waren en veel nummers vond ik dan ook beduidend anders klinken dan hoe ze op de plaat zijn. Desalniettemin kende ik het gros van de nummers toch wel. Alleen had ik gehoopt op de (semi-)akoestische gitaar. Die kwam een enkele wel langs, maar niet op de manier zoals ik hoopte en bovendien werd hij dan vaak overstemd door de andere instrumenten. Ik had vooral meer folk en minder country/rock'n'roll/blues gewild, maar ach...

quote:

Op maandag 31 oktober 2005 18:28 schreef merry77 het volgende:
exact om 20:00 uur beginnen?
Echt niet. Pas om 20:08 ofzo. Dus als je dan gewoon te laat binnen bent is dat je eigen schuld. (eerder van huis weggaan ofzo).

Wij waren er zat op tijd, we wachtten nog even buiten op familieleden die in de file voor de parkeerplaatsen stonden te wachten, voor hun neus werd p1 gesloten, toen reden ze naar p2, werd die ook net gesloten. Dus toen moesten ze iets anders zoeken. Heeft niets te maken met eerder vertrekken, maar heeft te maken met de slechte parkeervoorzieningen van de ahoy (die een belachelijke 8,50 kosten).

quote:

De enige die ooit op tijd begonnen is is Jackson Browne. Verder nooit iemand gehad die binnen 8 minuten begon van het tijdstip van het kaartje.

Gelukkig komt dat ook niet veel voor, want de zalen zelf die zijn echt niet goed genoeg georganiseerd om alle mensen optijd binnen te krijgen hoor.

zoals ik al gezegd heb vind ik het echt jammer voor de mensen die het minder vonden (tis niet goedkoop ofzo)...

mij verbaasde wel hoe weinig mensen er al om 19h waren en om tien voor acht pas de meeste mensen binnen kwamen druppelen... op zich kun je verwachten dat bij een concert waar zoveel mensen naar toe komen je er op tijd moet zijn omdat je toch nog in de rij moet staan en je jas kwijt moet etc.

quote:

Op dinsdag 1 november 2005 12:32 schreef BlackRebel het volgende:
zoals ik al gezegd heb vind ik het echt jammer voor de mensen die het minder vonden (tis niet goedkoop ofzo)...

mij verbaasde wel hoe weinig mensen er al om 19h waren en om tien voor acht pas de meeste mensen binnen kwamen druppelen... op zich kun je verwachten dat bij een concert waar zoveel mensen naar toe komen je er op tijd moet zijn omdat je toch nog in de rij moet staan en je jas kwijt moet etc.

Vergeet niet dat veel mensen voor Ahoy van ver komen en ook nog werken overdag.. zo vreemd is dat dus niet... Wij stonden 3 kwartier in de file om op een parkeerplaats te komen.. normaliter waren we dus RUIM op tijd geweest...

quote:

Op dinsdag 1 november 2005 12:35 schreef peaceman het volgende:

[..]

Vergeet niet dat veel mensen voor Ahoy van ver komen en ook nog werken overdag.. zo vreemd is dat dus niet... Wij stonden 3 kwartier in de file om op een parkeerplaats te komen.. normaliter waren we dus RUIM op tijd geweest...

Wij kwamen uit Friesland...dus ken je nagaan..

quote:

Op dinsdag 1 november 2005 19:07 schreef nein het volgende:

[..]

Wij kwamen uit Friesland...dus ken je nagaan..

daarom steun ik je ook
vind dat je wat te ondoordacht 'aangevallen' wordt

quote:

Op dinsdag 1 november 2005 19:54 schreef peaceman het volgende:

[..]

daarom steun ik je ook
vind dat je wat te ondoordacht 'aangevallen' wordt

Dank je voor de backup!
Ach, ik zie vaak genoeg op radiohead forums dat wanneer iemand teleurgesteld is in een radiohead concert, dat die persoon dan vaak helemaal kapot geflamed wordt. Die die-hards zien dan ook echt helemaal niets 'verkeerds' aan hun held. hehe

De recensie uit het NRC:

Dylan is cowboy van de blues

Als onderdeel van zijn Never Ending Tour noemt Bob Dylan zijn meest recente optredens `Show and Concert'. Na concerten in Berlijn en Hannover eerder deze week gaf hij gisteravond met een vijfkoppige band een groots concert in een bijna uitverkocht Ahoy' in Rotterdam.

Dylan en show: het is een onverwachte combinatie. Toch is Bob Dylan als optredend artiest een doorgewinterde theaterman. Net als op de laatste cd Love and Theft droeg hij een witte cowboyhoed en ging hij verder gekleed in zwart, met zilverkleurige knopen; een stijlvolle cowboy uit Minnesota.

De pas op de BBC uitgezonden documentaire No Direction Home van Martin Scorcese benadrukte de grillige ongrijpbaarheid van Dylan. Dylan zei: ,,Ik had als kind altijd het idee een vreemdeling te zijn.'' Telkens is hij een ander. Zijn veelzijdige muzikaliteit accentueert dat idee.

Het theatrale aspect van zijn `concert en show' bereikte een hoogtepunt in het voortreffelijk gespeelde Tangled Up In Blue van het imposante werk Blood On The Tracks. De rode gordijnen achter het podium openden zich als echte theatergordijnen, waarachter een universum aan sterren te voorschijn kwam. De toehoorders kregen een visioen van ruimtelijke oneindigheid. Brandende aanstekers maakten het beeld compleet.

Dylans concerten zijn legendarisch om hun wisselvalligheid. Een keer, ook in Ahoy', zong hij nauwelijks, maar sprak de teksten voor zich uit. Nu klonk zijn stem juist opmerkelijk scherp, zodat nummers als Maggie's Farm, Lay Lady Lay, Tangled Up In Blue enLove Sick strak en ijzersterk klonken.

Dylan had er zin in. Hij lachte met de band, liet zich met de leadgitarist en bassist tot een swingende jamsessie verleiden en wierp af en toe een schuine blik naar het publiek. Opvallend veel toeschouwers waren gewapend met een verrekijker - alsof zich daar op het podium een bijzondere vogel ophield.

De onheilspellende versie van Love Sick met de obstinate gitaarakkoorden deed huiveren in het refrein: `I'm sick of love/ I'm sick of it/ I wish I never met you'. Tijdens Tangled Up In Blue bespeelde basgitarist Tony Garnier de contrabas, waardoor het lied een melodieuze lyriek kreeg.

Opvallend aan de optredens van Dylan, zeker als die zo geweldig zijn als gisteravond, is de tamelijk hechte, monotone structuur van de songs. Staand achter zijn keyboard zingt hij een of twee regels in de microfoon, leunt achterover, bespeelt de toetsen en buigt zich dan weer naar de microfoon om opnieuw een paar regels te zingen. Het is een verhalende vorm van popliederen zingen. Die monotonie onderscheidt een optreden van de elpee- of cd-opnamen.

Zowel Tangled Up In Blue als Ballad Of A Thin Man komen van de wat onbekende cd Real Live. Een live-optreden is Dylan kennelijk veel waard en dat bewees hij. Dylan en zijn bandleden maakten van het befaamde Stuck Inside Mobile With The Memphis Blues Again een fraai vertraagde, geladen versie. Bob Dylan ging frontaal voor het publiek staan en liet de mondharmonica over zijn lippen glijden. Wat hij doet is veel meer dan `blues again'. Maar de blues vormt wel het hart.

Maar voor een beetje tegengas ook de recensie uit De Volkskrant :

Dylan moet je zien, niet horen

Als je bij optredens van Paul McCartney, Ray Davies of Roger McGuinn jeogen sluit, kun je je in de jaren zestig wanen: hun stemmen zijnonaangetast, als vingerafdrukken van geluid.

Bij Bob Dylan, die vrijdag in de Rotterdamse Ahoy' optrad, is datanders. Zijn stembanden zijn geërodeerd door de tijd. Hij heeft zijnvoordracht daaraan aangepast: schor en staccato vertolkt hij zijn songs,de hoge noten uit de studioversies steevast omzeilend.

Gebleven zijn zijn ritmiek, het warme geluid van zijn dienstbarebegeleidingsband en de stuurse onbewogenheid die hem nog altijd tot eencoole rockster maakt. Die stem? Het zij zo. Het is al mooi als de64-jarige Dylan echt probeert te zingen, en het niet bij raspend prevelenlaat.

In Ahoy' vernielde Dylan (zwart pak, witte cowboyhoed) de melodie van Lay, Lady, Lay, maar in opener Maggie's Farm waagde hij zich aan desnerende uithaal uit het origineel, en maakte hij indruk in Tangled Up InBlue en Highway 61 Revisited, de songs die bijna traditioneel dehoogtepunten van zijn optredens zijn, omdat hij de originele zanglijnenredelijk trouw blijft.

Toch móet je je na een paar Dylan-concerten wel afvragen of er geensprake is van een 'nieuwe kleren van de keizer'-effect. Kopen we eigenlijkniet vooral een kaartje om Dylan te zíen, in plaats van om hem te hóren?Neuriën we niet stiekem de studioversie wanneer Dylan de melodie vanChimes Of Freedom om zeep helpt? Vonden we Like A Rolling Stone en AllAlong The Watchtower nou echt móói, of was alleen de herinnering aan deoriginelen dat?

Als Dylan eens per vijftien jaar naar Nederland zou komen, zou de mythesterk genoeg zijn om die vragen voor altijd op veilige afstand te houden.Maar Dylan komt eens per twee jaar, en een deel van zijn bewonderaarslijkt zich af te vragen of het gebodene wel mooi genoeg is voor eentweejaarlijks herhalingsbezoek: Ahoy' was niet uitverkocht. Dylan speeldeer twaalf songs uit de jaren zestig, en slechts twee van na 1980. Somsklonken ze mooi, maar vaker stond je te zoeken naar een nootje of zinnetjewaarin Dylan heel even klonk als de Dylan die ooit levens veranderde.