Het VBL-columnhoekje deel 6

quote:

EINDELIJK SHEVA

Misschien is hij wel de beste spits van de wereld, op dit moment. De Oekraïner Andriy Shevchenko, uitkomend voor het Italiaanse AC Milan. Shevchenko is een complete aanvaller, die vanuit elke positie en elke situatie een doelpunt lijkt te kunnen maken. Schijnbaar hopeloze voorzetten promoveert hij tot een goal en als hij alleen op de keeper af gaat, staat die bij voorbaat al bibberend te wachten op wat komen gaat.

Shevchenko werd gevormd bij de beroemde club Dynamo Kiev. Dit bolwerk stond jaren onder de bezielende leiding van de inmiddels overleden voetbalprofessor Valeriy Lobanovskiy. Die vierde met verschillende generaties successen, een teken dat zijn aanpak tijdloos was. Lobanovskiy leidde Shevchenko op tot de complete spits die hij nu is. Samen met Serhiy Rebrov vormde hij een gevaarlijk duo, dat schitterde in de Champions League. Het leverde beiden een lucratieve overgang naar het westen op. Vaak was het zo dat spelers uit de voormalige Sovjetunie daar buiten zelden tot grootse daden kwamen. Rebrov voldeed aan dat beeld, hij verpieterde min of meer in Engeland en Turkije en is inmiddels weer teruggekeerd op het oude nest.

Hoe anders verging het Shevchenko. AC Milan betaalde een fikse som voor de aanvaller, wat lang niet door iedereen even goed werd begrepen. Al in zijn eerste jaar nam hij de twijfels weg, door direct topscorer te worden in de Serie A. In de jaren die volgden was zijn doelpuntengemiddelde immer hoog en speelde hij met zijn ploegmaats een aanzienlijke erelijst bij elkaar. Hoogtepunt was de zege in de Champions League van 2003, toen Shevchenko zelf de beslissende strafschop benutte tegen Juventus. Ook werd hij inmiddels verkozen tot Europees voetballer van het jaar, een fantastische bekroning voor de teamspeler pur sang.

Want dat maakt Shevchenko nog unieker. Hij parasiteert niet op zijn talent, maar speelt ook altijd in dienst van de ploeg. Zijn achtergrond is daar uiteraard bepalend in geweest, want Kiev was altijd de gesmeerde machine die afhankelijk was van de wijze waarop spelers hun taak uitvoerden. Hij is geen spits als bijvoorbeeld Inzaghi, die de hele wedstrijd loert op die ene kans. Shevchenko is altijd in beweging en levert ook assists.

Jarenlang leek het echter bij clubprestaties te blijven voor Sheva, zoals zijn bijnaam luidt. Geboren in het verkeerde land. Had hij nou maar Rus geweest of gekozen voor de Russische nationale ploeg, dan had hij al eens op een groot internationaal landentoernooi kunnen schitteren. Zijn eigen Oekraïne kwam daarvoor steeds net tekort. Het leek hem te vergaan zoals bijvoorbeeld Ryan Giggs uit Wales, Jari Litmanen uit Finland en George Weah uit Liberia. Internationaal erkende sterren, die echter in hun land op eenzame hoogte staan en te weinig teammaats van niveau hadden om hun enorme kwaliteiten beslissend te laten zijn.

Oekraïne had nooit echt slechte teams. Een paar keer was het team erg dichtbij kwalificatie, maar telkens lukte het dus net niet. Tegelijk zag men het veel nietigere Letland wel plaatsing voor het EK van 2004 afdwingen. Het moet hebben gestoken bij Shevchenko en zijn landgenoten. Ze hebben er vast de motivatie uitgehaald die nodig was om vorige week als eerste Europees land zeker te zijn van deelname aan het WK van 2006 in Duitsland. In een poule die zwaarder leek dan ooit, met Turkije, Denemarken en Europees kampioen Griekenland als voornaamste belagers. Sheva en zijn kornuiten hielden ze echter allemaal achter zich en staan er volgend jaar.

Het werd tijd. De bij vlagen briljante Shevchenko hoort te mogen stralen op het grootste internationale podium. Zijn loopacties, zijn schoten, zijn makkelijk ogende acties, het is het neusje van de zalm. Wat is een Oscar-uitreiking zonder de aanwezigheid van de beste acteurs? Precies, niets. Zoals een WK zonder Shevchenko ook aan glans had ingeleverd. Zeker als je beseft dat er andere landen met mindere spelers voor in de plaats zouden zijn gekomen.

Gelukkig is het nu allemaal wel gelukt, gelukkig kan Sheva zijn kwaliteiten meten met de andere aanwezige vedetten. Misschien kan hij nog stunten ook. Als je er toch bent, waarom dan niet? Slechts een blessure zou nog roet in het eten kunnen gooien. Ik moet er niet aan denken. Ik denk liever aan die straks ongetwijfeld fantastische acties van de beste spits ter wereld. Hij die nu eindelijk echt legendarisch kan worden. Want we weten allemaal dat echte legendes ontstaan op internationale landentoernooien. Dat hij maar meteen topscorer wordt en het WK van 2006 gekenmerkt wordt door smullen van Sheva. Eindelijk.

quote:

MISSION IMPOSSIBLE IN ROOSENDAAL

RBC Roosendaal verbaasde de voetbalvolgers in 2000, door na de nacompetitie te promoveren naar de eredivisie. Deze primeur in het bestaan van de club werd bereikt onder Robert Maaskant, die zijn team in de eredivisie ook fris voetbal liet spelen. Het gevolg was dat men veel complimenten kreeg voor de spelopvatting, maar dat er nauwelijks punten werden behaald en RBC direct weer degradeerde. Maaskant herhaalde in het daaropvolgende seizoen echter het kunstje van 2000 en promoveerde opnieuw via de nacompetitie. Sindsdien bleven de Roosendalers in de eredivisie, hetgeen een prestatie op zich genoemd mag worden.

Om zich te handhaven had men wel eerst de terugkeer van Robert Maaskant, vertrokken naar Go Ahead Eagles, nodig. Met bescheiden middelen bereikte Maaskant een dertiende en twaalfde plaats in de eindrangschikking, ongekend hoog voor een kleine club als RBC. Door dit soort prestaties verkreeg RBC de nodige sympathie in het land. Iedereen had toch ergens wel respect voor deze wat kleurloze club, die eigenlijk niet eredivisiewaardig is. Niet op basis van de historie, niet op basis van het stadion, niet op basis van de toeschouwersaantallen en niet op basis van de uitstraling. Vorig seizoen degradeerde RBC bijna, maar via de nacompetitie wist Dolf Roks de ploeg toch te redden. Roks had de plaats van de ontslagen Jan van Dijk ingenomen.

Het lijkt echter dat RBC de dans dit seizoen niet gaat ontspringen. De sympathieke Roks, die vorig seizoen nog met Kloetinge naar de hoofdklasse promoveerde, is natuurlijk geen tovenaar en zijn selectie is dusdanig uit balans dat handhaving een utopie lijkt. Het is overigens de vraag of een andere trainer het beter zou doen met deze spelers. Waar RBC voorheen altijd met een zeer kleine selectie begon aan het seizoen en die aanvulde met huurlingen, heeft Roks nu die mogelijkheid eigenlijk niet. Dit zijn de spelers waar hij het mee moet doen.

Met Mark Volders heeft hij een waardig vervanger van Maikel Aerts. De Belg, vorig seizoen kortstondig een bezienswaardigheid als enige blanke tussen de Ivorianen van Beveren, is een degelijke eredivisiekeeper. Volders werd vorig jaar zelfs richting Belgische ploeg geschreven, maar hij is ook afhankelijk van zijn verdedigers. Daar wringt de schoen al behoorlijk. Sidney Lammens heeft een mooie trap, maar is defensief kwetsbaar. In het centrum heeft Roks met Arjan Ebbinge en José Fortes Rodriquez twee erkend kaartenverzamelaars staan, die elk seizoen de nodige duels moeten missen vanwege schorsingen. Robert Molenaar, in Leeds nog tot terminator gedoopt, lijkt nu echt versleten en oogt met zijn postuur als een volwaardig lid van een veteranenelftal, terwijl de van Genk gehuurde linksback Akrim Roumani wedstrijdritme mist en nerveus oogt.

Op het middenveld heeft Roks met Jorge Acuña en Tyrone Loran twee ietwat lompe middenvelders lopen, die onbeholpen wat beuken uitdelen en zelden aansluiten bij de spitsen. De ideale speler hiervoor is Tim Smolders, maar de wat weke Belg lijkt naar het tweede plan verwezen. De ruige Danny Guijt lijkt dan een typische eerste divisie speler, zodat slechts Paul de Lange als volwaardig eredivisiespeler overblijft. Hij kan het echter ook niet alleen.

Voorin is de Portugese jeugdinternational Edgar Marcelino, van wie wat verwacht mag worden, voorlopig uitgeschakeld, terwijl Ali Elkhattabi nu noodgedwongen vanaf een flank moet komen, waar zijn kwaliteiten centraal liggen. De Afrikaanse huurling Paul Kpaka mist ritme en moet wennen aan de eredivisie, terwijl de vorig seizoen nog belangrijke Donny de Groot inmiddels mag vertrekken. Van Björn Daelemans verwacht niemand meer wat in Roosendaal en Nyron Wau moet nog maar aantonen dat hij ook in de eredivisie goed uit de voeten kan.

Roks heeft dus nauwelijks zekerheden in zijn team en zal dus punten moeten gaan sprokkelen. Ondertussen heeft gedoodverfd degradatiekandidaat Heracles Almelo al tien punten verzameld en is al flink uit het zicht verdwenen. Zodoende dreigt een mission impossible in Roosendaal. De sympathie voor de underdog is nationaal inmiddels verschoven richting Almelo, terwijl ook Sparta op basis van de historie voor velen een welkome gast in de eredivisie is. RBC is leuk geweest, petje af voor die drie seizoenen, maar nu hoeft het niet meer, zo lijkt het. Als ze dat in Roosendaal ook maar beseffen en Roks niet onnodig gaan slachtofferen. Degradatie is dit seizoen geen schande en welhaast onvermijdelijk. Of men moet Robert Maaskant opnieuw tot een rentree kunnen bewegen.

quote:

EEN AVONDJE BEKER

Niets is in Nederland, afgezien van het weer, zo veranderlijk als het nationale bekertoernooi. De KNVB experimenteert al jaren met allerlei vormen en lijkt de juiste maar niet te vinden. Zo is er een tijdje gewerkt met een poulesysteem, wat doorgaans als gevolg had dat alle amateurclubs al snel uitgevoetbald waren. Sinds enige jaren wordt er weer gevoetbald in knock-out wedstrijden, waarbij de ploegen die Europees voetbal spelen pas vrij laat instromen. Het gevolg is dat die ploegen in enkele duels al in de finale kunnen staan en dat er nauwelijks aan traditie gewerkt kan worden. Dat is juist wat de KNVB graag wil. Dit terwijl het zo mooi kan zijn.

Neem nu afgelopen woensdag, toen mijn favoriete club ASWH het thuis mocht opnemen in de tweede ronde tegen FC Utrecht. Amateurs, wel de landskampioen, tegen een eredivisieclub. Dat zijn de affiches die aanslaan, zeker bij hen die de amateurclub steunen. Vanaf het moment dat HSC ’21-speler Dennis van Dijk via het lot ASWH aan Utrecht koppelde, begon het hier al te leven. De voorbereidingen begonnen, via het eigen forum blikten we vooruit en ook de krant kwam deze week met artikelen. Dat FC Utrecht de boel serieus nam, bleek ook wel uit het feit dat John van Loen kwam scouten en met kladblok en al op de tribune plaatsnam bij een competitieduel met Deltasport. Dat de Utrecht-aanhang op diverse forums al over een tweede 0-10 en een makkie sprak, mocht de pret niet drukken.


Die voorpret was er niet minder om. Voorspellende dromen, vleugjes hoop op een stuntje, sfeeracties. Alles kwam uit de kast. We stelden ons allemaal voor dat Utrecht ASWH zou onderschatten, juist dan een slechte dag zou hebben en wij een hele goede. Het hoort erbij en maakt het leuk, want iedereen wist ook wel dat je normaliter nooit kon winnen. Denk alleen al aan de verschillen in trainingsuren tussen beide teams.

Toen de wedstrijd dan eindelijk begon, na een fraai welkom, konden we eindelijk zien of alles uit zou komen. Er gebeurde veel. Utrecht, dat na een goed kwartier de score opende en de stunt dus moeilijker maakte. ASWH, dat zich niet liet verleiden tot een Andorrese loopgraventactiek en er waar mogelijk uit kwam. Dat zelfs kansen kreeg, waarbij Ferry van Lare zijn best deed de samenvatting te halen met een schitterende knal. Want er waren ook cameraploegen, van SBS6. Ik zei het al, het was voor ons een bijzondere avond en daar kon de 0-2 kort voor rust ook niet veel aan veranderen.

Na de drankjes en de analyse in de rust, waren we het er over eens dat het best goed verliep. Dat FC Utrecht 0-3 maakte en later via een ongelukkige eigen goal ook een vierde treffer achter de uitstekende doelman Willem-Jan Barendregt kreeg, was jammer. Dat routinier Verhoeven een strafschop op de lat schoot, was eigenlijk de enige smet op de avond. De specialist, die eerder al de landstitel vanaf de stip naar Hendrik-Ido-Ambacht schoot, had wellicht last van de zenuwen. Zonde, want een eretreffer had een toch al geslaagde avond helemaal perfect gemaakt. Verliezen van Utrecht met 0-4, dat is geen schande.

Tijdens de voettocht naar huis, bedacht ik me dat wij lang niet de enigen waren die een avond als deze meemaakten. Het was bij andere clubs ook gebeurd en ook voor hen was het ongetwijfeld een belevenis. Ik doel nu op de fans van amateurclubs, die hun helden zien strijden tegen profs. Hier moet veel meer in zitten. De KNVB zou alle ploegen moeten laten instromen, zodat ook Ajax, Feyenoord en PSV naar amateurvelden dienen te reizen voor een wedstrijd. Vaste speelronden inlassen, af en toe in het weekend zoals in Engeland of Duitsland. Natuurlijk heb je daarmee nog lang niet alles wat de FA Cup zo sterk maakt, maar het zou wel een stap in de goede richting zijn. Zeker als er dan ook nog eens wat stunts te noteren vallen. Dan zullen vermoedelijk ook de fans van profclubs, die de beker nu soms als tussendoortje beschouwen, er achter komen dat een avondje bekervoetbal heel mooi kan zijn. Ik kijk nu al uit naar vorig jaar en hoop dat de KNVB de beker de zorg geeft, die deze verdient.