R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
oke om te beginnen, dit is niet iets van de 'afgelopen' tijd. het is eigelijk al een beetje zo vanaf de eerste keer dat ik naar school ging. ik ging ergens aleen zitten, en ik kreeg vriendinnen. ik had wel 5 vriendinnen, maar met jongens kon ik niet op schieten. als ik met een jongen moest samen werken kreeg ik altijd ruzie, of wist ik me geen houding te geven. ik kon het eigelijk aleen goed vinden met meisjes. toen ik een jaar of 7 was en iedere jongen met auto'tjes speelde. was ik met een vriendin iets heel anders aan het doen.
zo ging het door tot ik een jaar of 14 was, en echt in de puberteit was. ik was vrij depresief, als ik aleen kleren ging kopen had ik altijd het gevoel alsof ik aan de verkeerde kant aan het kijken was. iets moois vinden was ook moeilijk. ik kocht wel eens kleren die niet voor jongens waren maar voor meisjes. een keer had ik een broek die ik van mijn moeder terug moest brengen, mijn vader kwam er direct doorheen met 'homo, mietje' ect. ook kwam ik met 14 jarige leeftijd in de eerste klas (vmbo). als je na gaat wat in het eerste stuk geschreven staat kun je wel na gaan hoe het loopt, juist, ik kon het met vrijwel niemand uit mijn klas vinden. geen jongens, en dit keer ook geen meisjes. ik voelde mij aangetrokken tot meisjes, maar niet seksueel ofzo. ik had elke dag ruzie met jongens uit de klas. dit ging over verschillende dingen. ik werd binnen 2 weken al uitgemaakt voor homo, ect.
ineens ging ik me met iets bezig houden, laarzen. er waren 3 meisjes met lange hoge laarzen in onze klas, ik kon er mijn ogen niet vanaf houden. die middag ben ik naar de winkel gegaan, ik heb alle moed bij elkaar gehaalt en ging in een pashokje laarzen passen. (dit was september 2001). eerst zocht ik een dikke trui op, toen pakte ik de laarzen en die verstopte ik onder de trui, en zo liep ik snel naar een pashokje. toen ik ze aanhad ging er iets door mij heen. ik wist op 14 jarige leeftijd dat ik gewone schoenen niet mooi vond, dat ik in laarzen wou lopen. maar als ik met die laarzen op school zou komen zou ik 200% zeker aan alle kanten worden uit gelachen. ook zag ik nog een leuke broek, waar met enorme letters opstond 'for woman'. ik besloot deze mee te nemen, en het labeltje 'for woman' eraf te halen als ik thuis was. toen ik thuis aankwam vroeg mijn moeder wat ik gekocht had, en ik zei dat ik het zo liet zien. ik rende naar boven, en helemaal bevredigd haalde ik het labeltje eraf en trok de broek aan en liep naar beneden. 'kijk mam, dit heb ik gehaalt' mijn vader zat ook in de huiskamer, met ze'n 2'en waren ze aan het lachen.. ik keek een beetje rond en vroeg onschuldig 'wat is er?' waarop mijn moeder zij dat deze broek voor meisjes was en dat ik deze ook moest terug brengen. ze wisten dat ik laarzen mooi vond, en dat ik vaak kleding kocht die niet voor jongens waren.
toen ik 15 was kreeg ik mijn eerste vriendin, ik was ineens niet meer geinteresseerd in winkelen. alles leek binnen handberijk. ik liep voor de gein regelmatig in haar laarzen seksuele handelingen met een vrouw was echt prachtig. ik wou dat het nooit over ging. wat zij had wou ik ook. zo moest ik een piercing in mijn oor (bovenin). ik wou grote oorbellen in mijn oorlel en ik zou laarzen kopen. na een paar weken was het met haar uit, en dit was een harde klap. ik wou helemaal niets meer. ik kreeg schijt aan alles. ik wou niet meer leven. want op deze manier was het leven niet meer leuk.
het leek alsof iedereen mij aankeek als ik door de stad liep, ik voelde mij anders dan andere jongens. maar er was nog meer.. ik kreeg puistjes.. ik wou make-up kopen, en ik zou naar de dokter gaan want die puistjes moesten weg! ik was geobsedeerd. dag en nacht was ik ermee bezig, met allerlei lotions,make-up, zalfjes probeerde ik ze weg te krijgen. ik was inmiddels 16 jaar, en mijn vriendin vond me nog erger als een vrouw, ik was te veel met mijn uiterlijk bezig. ik ging elke week wel naar de stad, aleen al om even kleding te passen 'for woman'. maar.. ik had inmiddels maat 44 kwa schoenen. dames maten gingen tot maat 42.. mensen kijken je aan als je bij dames mode kijkt.
nu ben ik net 17, heb nog steeds vriendinnen, en nu ook 2 vrienden waar ik het heel goed mee kan vinden. ook heb ik nog met diezelfde vriendin. kleren kopen doe ik nu ook met mijn vriendin, als we bij de dames mode kijken heb ik de neiging om het zelf aan te doen, ik vind de kleren ronduid mooier. en ik fantaseer er vaak over om een mooi vrouw te zijn. bij de heren mode vind ik vrijwel nooit iets mooi, bij de dames kleren lijkt alles mooi. en zou er het liefst dagen in lopen.
ik wil ook graag lang haar hebben, en deze als een knotje dragen, omdat ik dat mooi vind. maar ben bang voor rare reacties. ik ben geen homo.. ik vind mezelf wel anders, want ik ben niet echt gelukkig..
als baby en peuter betekende dit maximaal dat je spulletjes allemaal lichtblauw waren. verder ondervond je bitter weinig, of begreep je alleszins geen verdere verschillen of gevolgen. maar dat veranderde. de manier waarop je moeder en de rest van je familie en omgeving met je omging was niet echt helemaal in lijn met wat jij eigenlijk wou. het stoorde niet echt, want als peuter ben je toch constant aan het leren, aan het aanpassen, en je staat dan ook heel open voor invloeden van buitenaf. een peuter leeft volgens rolmodellen; kijkt af van zijn omgeving en imiteert wat hem of haar aanstaat.
maar zeer subtiel werd dat imitatiegedrag bijgestuurd. jij moest maar niet teveel met de poppen gaan spelen, bijvoorbeeld. hier is een blokkendoos, mijn engeltje.....
kleuter zijn betekent onder andere dat je meer interactie hebt met andere kinderen, je leert samen spelen, je leert je eerste gedragsregels, een tipje van de sluier van de maatschappij wordt opgelicht. opeens wordt je, subtiel, opgedeeld in twee soorten kindjes. je hebt meisjes en je hebt jongentjes. jij hoort bij de jongentjes, schat. maar ik lijk toch niet erg op die andere kindjes die ook bij de jongentjes horen ? jaa, ik heb ook wel zo'n plassertje, maar die andere jongentjes zijn zo ruw, zo wild, zo brutaal. zij willen altijd andere spelletjes spelen dan ik. ik speel liever met die anderen, hoor, de meisjes. en ik vind hun kleertjes ook mooier, maar als ik dat aan mijn mama zeg, schudt ze alleen haar hoofd, in het beste geval met een meewarige flauwe glimlach, aait me over de bol, en haalt een nieuw broekje uit de kast.
dan komt de dag dat je naar de grotere school moet. de dingen worden serieus nu, meer leren, minder spelen. en wanneer er gespeeld wordt, is het veelal voetbal of andere ruwe en wilde dingen. je speelt mee, omdat je vriendjes dat ook doen. alleen krijg je die indruk dat zij het liever doen dan jij. dat maakt je soms toch een beetje triest.
hoe meer je opgroeit, hoe hoger de verwachtingen van je omgeving blijken te worden. en het ergste is, de dingen die jij echt wil, blijken niet te kunnen, men geeft je te kennen dat die niet zo goed, niet zo leuk zijn, of zelfs niet mogen. soms zie je rare gezichten wanneer je sommige van je gevoelens kenbaar maakt. je bent niet langer het kindje dat gekoesterd wordt, je wordt geboetseerd in het produkt van de dromen van je ouders. en je vindt dat niet altijd even leuk meer. maar je past je aan, al voel je dat de aandacht die anderen voor jou hebben lang niet meer zo warm en oprecht is als vroeger. je speelt wel met je vriendjes, maar je bent niet dezelfde ; je hoort er wel bij, maar zij zijn toch anders. je observeert veel, je leert uit hun gedragingen, uit hun reacties, uit hun interesses wat er nodig is om aan de verwachtingen te voldoen. je leven verwordt heel sluipend in één lange test, examen om een goed jongentje te zijn.
en dan is er daar die andere kwestie, waarover je absoluut met niemand durft te praten. je zou eigenlijk best graag wel eens een meisje willen zijn. stiekem wil je je best wel eens kleden als een meisje. stel je voor dat je vriendjes dat zouden te weten komen. een verschrikkelijke gedachte; je zou al je moeite om erbij te horen in rook zien opgaan. neen, dit mag niemand ooit weten. maar je hoopt nog eens die droom te kunnen hebben, waarin je de volgende dag wakker wordt als meisje, en al die dingen kan doen die nu niet kunnen en mogen. het is nooit uitgesproken, maar je wéét gewoon dat het niet mag.
je geraakt een beetje in jezelf gekeerd, je doet je best op school, je probeert mama's lieveling te blijven.
en dan komt het moment dat je op korte tijd hele grote veranderingen begint door te maken. puberteit ! wat een verschrikking. je krijgt overal haar, je stem slaat om, je weet met je houding geen blijf, je bent niet langer kind, kortom. je vrienden beginnen nu echt heel raar te doen, het worden buitenaardse wezens voor jou. je vriendinnetjes durf je nog nauwelijks aan te spreken, en wat erger is, je vriendjes beginnen hen op te eisen. hun protserige gedrag blijkt zelfs aan te slaan bij de meesten van hen. je voelt wel dat ze jou nog warme gevoelens toedragen, maar ze mogen het ook niet echt meer tonen, zij ook moeten aan verwachtingen van hun omgeving voldoen, die ongeschreven regels van onze maatschappij, van sociaal gedrag.
en opeens zijn ze daar. tadaaa....sexuele gevoelens. hier wordt je controle-centrum omgeschakeld van je hersenen naar je geslachtsdelen, als het ware. niks aan de hand, al je vriendjes en vriendinnetjes maken iets gelijkaardigs door. alleen.....
waarom wordt ik zo opgewonden als ik mij inbeeld dat ik een meisje ben, dat ik meisjeskleren draag, of wanneer ik ze stiekem draag ? indien een "gewone" puber al schuldgevoelens heeft rond zijn prille sexuele gedrag, dan sleep jij een loodzware last mee, een schuldgevoel en een schaamte die stilaan een steeds groter deel van je leven gaat overheersen. ik ben slecht. ik ben abnormaal. de anderen zijn beter dan ik, zij doen zulke vieze vreselijke dingen niet, ik kan me niet beheersen, ik ben te zwak, ik ben een viezerik.
de volgende grote horde in je leven is blijkbaar een liefje te hebben. verwachtingspatroon, weetjewel. al blijkt dat niet zo makkelijk als je vorige uitdagingen. wanneer je met de meisjes praat vinden ze je wel leuk als vriend, maar bij de andere jongens gaan ze anders gaan reageren, ze gaan flirten, vrijen. bij jou blijkt dat niet zo te werken. jij blijkt niet dezelfde uitwerking te hebben op meisjes. effe rondkijken, dus, wat doen de anderen ?
hier leer je dus hoe je een macho kan zijn. ga wilde, gevaarlijke en vooral domme dingen doen. maak indruk. je houding is je leven. ook al voel je die innerlijke spanning, dat je innerlijke wezen en je uiterlijke houding je uitwringen als een dweil. okee, je kan nu wel een beetje een meisje versieren, maar maatschappelijk brengt het je wel in problemen : alle andere mensen, buiten je vriendenkring, vinden het niet leuk dat je zo veranderd bent. waar is die zachte persoon naartoe ? je stoot hen van je weg, zij bedreigen je imago tenslotte, dat je zo moeizaam hebt opgebouwd.
uiteindelijk vind je een partner, iemand bij wie je je goedvoelt, al wringt het ergens wel. je respecteert je partner, je houdt van haar, maar er blijft dat grote geheim, dat stilaan terug aan belang wint in je leven. je zou haar graag deelgenoot maken van dat geheim, maar je bent zo bang. bang dat ze je nooit meer zal willen zien. ze heeft tenslotte ook een verwachtingspatroon, en je hebt geleerd om hieraan steeds te voldoen. wat jij wil is tenslotte toch steeds pervers, verkeerd, uitgesloten, anders dan de anderen. ik zal me maar houden aan de verwachtingen van anderen, denk je dan. het zal vanzelf wel overgaan, denk je dan. als ik maar genoeg van mijn partner hou, als we een goede sexuele relatie kunnen hebben zal ik al dat gedoe niet meer nodig hebben.
dan trouw je of ga je samenwonen, en hier wordt de doos van pandora pas goed opengegooid. opeens bevind je je in een huis met meer vrouwenspullen dan je ooit bij mekaar zag, en je hebt bij gelegenheid zelfs de privacy om ermee te stoeien. je laat je soms eens goed gaan, om met evenveel overtuiging op andere momenten het hele gedoe duurzaam af te zweren. maar het gaat niet over..... je hoorde wel eens over mensen die van geslacht veranderen, maar op één of andere manier schrikt die gedachte je toch af. zo ver hoeft het nou toch ook niet te gaan. of wel ? kan je leven zonder sex, zonder vrouw, zonder alles wat je nou net hebt opgebouwd ?
zo ging het door tot ik een jaar of 14 was, en echt in de puberteit was. ik was vrij depresief, als ik aleen kleren ging kopen had ik altijd het gevoel alsof ik aan de verkeerde kant aan het kijken was. iets moois vinden was ook moeilijk. ik kocht wel eens kleren die niet voor jongens waren maar voor meisjes. een keer had ik een broek die ik van mijn moeder terug moest brengen, mijn vader kwam er direct doorheen met 'homo, mietje' ect. ook kwam ik met 14 jarige leeftijd in de eerste klas (vmbo). als je na gaat wat in het eerste stuk geschreven staat kun je wel na gaan hoe het loopt, juist, ik kon het met vrijwel niemand uit mijn klas vinden. geen jongens, en dit keer ook geen meisjes. ik voelde mij aangetrokken tot meisjes, maar niet seksueel ofzo. ik had elke dag ruzie met jongens uit de klas. dit ging over verschillende dingen. ik werd binnen 2 weken al uitgemaakt voor homo, ect.
ineens ging ik me met iets bezig houden, laarzen. er waren 3 meisjes met lange hoge laarzen in onze klas, ik kon er mijn ogen niet vanaf houden. die middag ben ik naar de winkel gegaan, ik heb alle moed bij elkaar gehaalt en ging in een pashokje laarzen passen. (dit was september 2001). eerst zocht ik een dikke trui op, toen pakte ik de laarzen en die verstopte ik onder de trui, en zo liep ik snel naar een pashokje. toen ik ze aanhad ging er iets door mij heen. ik wist op 14 jarige leeftijd dat ik gewone schoenen niet mooi vond, dat ik in laarzen wou lopen. maar als ik met die laarzen op school zou komen zou ik 200% zeker aan alle kanten worden uit gelachen. ook zag ik nog een leuke broek, waar met enorme letters opstond 'for woman'. ik besloot deze mee te nemen, en het labeltje 'for woman' eraf te halen als ik thuis was. toen ik thuis aankwam vroeg mijn moeder wat ik gekocht had, en ik zei dat ik het zo liet zien. ik rende naar boven, en helemaal bevredigd haalde ik het labeltje eraf en trok de broek aan en liep naar beneden. 'kijk mam, dit heb ik gehaalt' mijn vader zat ook in de huiskamer, met ze'n 2'en waren ze aan het lachen.. ik keek een beetje rond en vroeg onschuldig 'wat is er?' waarop mijn moeder zij dat deze broek voor meisjes was en dat ik deze ook moest terug brengen. ze wisten dat ik laarzen mooi vond, en dat ik vaak kleding kocht die niet voor jongens waren.
toen ik 15 was kreeg ik mijn eerste vriendin, ik was ineens niet meer geinteresseerd in winkelen. alles leek binnen handberijk. ik liep voor de gein regelmatig in haar laarzen seksuele handelingen met een vrouw was echt prachtig. ik wou dat het nooit over ging. wat zij had wou ik ook. zo moest ik een piercing in mijn oor (bovenin). ik wou grote oorbellen in mijn oorlel en ik zou laarzen kopen. na een paar weken was het met haar uit, en dit was een harde klap. ik wou helemaal niets meer. ik kreeg schijt aan alles. ik wou niet meer leven. want op deze manier was het leven niet meer leuk.
het leek alsof iedereen mij aankeek als ik door de stad liep, ik voelde mij anders dan andere jongens. maar er was nog meer.. ik kreeg puistjes.. ik wou make-up kopen, en ik zou naar de dokter gaan want die puistjes moesten weg! ik was geobsedeerd. dag en nacht was ik ermee bezig, met allerlei lotions,make-up, zalfjes probeerde ik ze weg te krijgen. ik was inmiddels 16 jaar, en mijn vriendin vond me nog erger als een vrouw, ik was te veel met mijn uiterlijk bezig. ik ging elke week wel naar de stad, aleen al om even kleding te passen 'for woman'. maar.. ik had inmiddels maat 44 kwa schoenen. dames maten gingen tot maat 42.. mensen kijken je aan als je bij dames mode kijkt.
nu ben ik net 17, heb nog steeds vriendinnen, en nu ook 2 vrienden waar ik het heel goed mee kan vinden. ook heb ik nog met diezelfde vriendin. kleren kopen doe ik nu ook met mijn vriendin, als we bij de dames mode kijken heb ik de neiging om het zelf aan te doen, ik vind de kleren ronduid mooier. en ik fantaseer er vaak over om een mooi vrouw te zijn. bij de heren mode vind ik vrijwel nooit iets mooi, bij de dames kleren lijkt alles mooi. en zou er het liefst dagen in lopen.
ik wil ook graag lang haar hebben, en deze als een knotje dragen, omdat ik dat mooi vind. maar ben bang voor rare reacties. ik ben geen homo.. ik vind mezelf wel anders, want ik ben niet echt gelukkig..
als baby en peuter betekende dit maximaal dat je spulletjes allemaal lichtblauw waren. verder ondervond je bitter weinig, of begreep je alleszins geen verdere verschillen of gevolgen. maar dat veranderde. de manier waarop je moeder en de rest van je familie en omgeving met je omging was niet echt helemaal in lijn met wat jij eigenlijk wou. het stoorde niet echt, want als peuter ben je toch constant aan het leren, aan het aanpassen, en je staat dan ook heel open voor invloeden van buitenaf. een peuter leeft volgens rolmodellen; kijkt af van zijn omgeving en imiteert wat hem of haar aanstaat.
maar zeer subtiel werd dat imitatiegedrag bijgestuurd. jij moest maar niet teveel met de poppen gaan spelen, bijvoorbeeld. hier is een blokkendoos, mijn engeltje.....
kleuter zijn betekent onder andere dat je meer interactie hebt met andere kinderen, je leert samen spelen, je leert je eerste gedragsregels, een tipje van de sluier van de maatschappij wordt opgelicht. opeens wordt je, subtiel, opgedeeld in twee soorten kindjes. je hebt meisjes en je hebt jongentjes. jij hoort bij de jongentjes, schat. maar ik lijk toch niet erg op die andere kindjes die ook bij de jongentjes horen ? jaa, ik heb ook wel zo'n plassertje, maar die andere jongentjes zijn zo ruw, zo wild, zo brutaal. zij willen altijd andere spelletjes spelen dan ik. ik speel liever met die anderen, hoor, de meisjes. en ik vind hun kleertjes ook mooier, maar als ik dat aan mijn mama zeg, schudt ze alleen haar hoofd, in het beste geval met een meewarige flauwe glimlach, aait me over de bol, en haalt een nieuw broekje uit de kast.
dan komt de dag dat je naar de grotere school moet. de dingen worden serieus nu, meer leren, minder spelen. en wanneer er gespeeld wordt, is het veelal voetbal of andere ruwe en wilde dingen. je speelt mee, omdat je vriendjes dat ook doen. alleen krijg je die indruk dat zij het liever doen dan jij. dat maakt je soms toch een beetje triest.
hoe meer je opgroeit, hoe hoger de verwachtingen van je omgeving blijken te worden. en het ergste is, de dingen die jij echt wil, blijken niet te kunnen, men geeft je te kennen dat die niet zo goed, niet zo leuk zijn, of zelfs niet mogen. soms zie je rare gezichten wanneer je sommige van je gevoelens kenbaar maakt. je bent niet langer het kindje dat gekoesterd wordt, je wordt geboetseerd in het produkt van de dromen van je ouders. en je vindt dat niet altijd even leuk meer. maar je past je aan, al voel je dat de aandacht die anderen voor jou hebben lang niet meer zo warm en oprecht is als vroeger. je speelt wel met je vriendjes, maar je bent niet dezelfde ; je hoort er wel bij, maar zij zijn toch anders. je observeert veel, je leert uit hun gedragingen, uit hun reacties, uit hun interesses wat er nodig is om aan de verwachtingen te voldoen. je leven verwordt heel sluipend in één lange test, examen om een goed jongentje te zijn.
en dan is er daar die andere kwestie, waarover je absoluut met niemand durft te praten. je zou eigenlijk best graag wel eens een meisje willen zijn. stiekem wil je je best wel eens kleden als een meisje. stel je voor dat je vriendjes dat zouden te weten komen. een verschrikkelijke gedachte; je zou al je moeite om erbij te horen in rook zien opgaan. neen, dit mag niemand ooit weten. maar je hoopt nog eens die droom te kunnen hebben, waarin je de volgende dag wakker wordt als meisje, en al die dingen kan doen die nu niet kunnen en mogen. het is nooit uitgesproken, maar je wéét gewoon dat het niet mag.
je geraakt een beetje in jezelf gekeerd, je doet je best op school, je probeert mama's lieveling te blijven.
en dan komt het moment dat je op korte tijd hele grote veranderingen begint door te maken. puberteit ! wat een verschrikking. je krijgt overal haar, je stem slaat om, je weet met je houding geen blijf, je bent niet langer kind, kortom. je vrienden beginnen nu echt heel raar te doen, het worden buitenaardse wezens voor jou. je vriendinnetjes durf je nog nauwelijks aan te spreken, en wat erger is, je vriendjes beginnen hen op te eisen. hun protserige gedrag blijkt zelfs aan te slaan bij de meesten van hen. je voelt wel dat ze jou nog warme gevoelens toedragen, maar ze mogen het ook niet echt meer tonen, zij ook moeten aan verwachtingen van hun omgeving voldoen, die ongeschreven regels van onze maatschappij, van sociaal gedrag.
en opeens zijn ze daar. tadaaa....sexuele gevoelens. hier wordt je controle-centrum omgeschakeld van je hersenen naar je geslachtsdelen, als het ware. niks aan de hand, al je vriendjes en vriendinnetjes maken iets gelijkaardigs door. alleen.....
waarom wordt ik zo opgewonden als ik mij inbeeld dat ik een meisje ben, dat ik meisjeskleren draag, of wanneer ik ze stiekem draag ? indien een "gewone" puber al schuldgevoelens heeft rond zijn prille sexuele gedrag, dan sleep jij een loodzware last mee, een schuldgevoel en een schaamte die stilaan een steeds groter deel van je leven gaat overheersen. ik ben slecht. ik ben abnormaal. de anderen zijn beter dan ik, zij doen zulke vieze vreselijke dingen niet, ik kan me niet beheersen, ik ben te zwak, ik ben een viezerik.
de volgende grote horde in je leven is blijkbaar een liefje te hebben. verwachtingspatroon, weetjewel. al blijkt dat niet zo makkelijk als je vorige uitdagingen. wanneer je met de meisjes praat vinden ze je wel leuk als vriend, maar bij de andere jongens gaan ze anders gaan reageren, ze gaan flirten, vrijen. bij jou blijkt dat niet zo te werken. jij blijkt niet dezelfde uitwerking te hebben op meisjes. effe rondkijken, dus, wat doen de anderen ?
hier leer je dus hoe je een macho kan zijn. ga wilde, gevaarlijke en vooral domme dingen doen. maak indruk. je houding is je leven. ook al voel je die innerlijke spanning, dat je innerlijke wezen en je uiterlijke houding je uitwringen als een dweil. okee, je kan nu wel een beetje een meisje versieren, maar maatschappelijk brengt het je wel in problemen : alle andere mensen, buiten je vriendenkring, vinden het niet leuk dat je zo veranderd bent. waar is die zachte persoon naartoe ? je stoot hen van je weg, zij bedreigen je imago tenslotte, dat je zo moeizaam hebt opgebouwd.
uiteindelijk vind je een partner, iemand bij wie je je goedvoelt, al wringt het ergens wel. je respecteert je partner, je houdt van haar, maar er blijft dat grote geheim, dat stilaan terug aan belang wint in je leven. je zou haar graag deelgenoot maken van dat geheim, maar je bent zo bang. bang dat ze je nooit meer zal willen zien. ze heeft tenslotte ook een verwachtingspatroon, en je hebt geleerd om hieraan steeds te voldoen. wat jij wil is tenslotte toch steeds pervers, verkeerd, uitgesloten, anders dan de anderen. ik zal me maar houden aan de verwachtingen van anderen, denk je dan. het zal vanzelf wel overgaan, denk je dan. als ik maar genoeg van mijn partner hou, als we een goede sexuele relatie kunnen hebben zal ik al dat gedoe niet meer nodig hebben.
dan trouw je of ga je samenwonen, en hier wordt de doos van pandora pas goed opengegooid. opeens bevind je je in een huis met meer vrouwenspullen dan je ooit bij mekaar zag, en je hebt bij gelegenheid zelfs de privacy om ermee te stoeien. je laat je soms eens goed gaan, om met evenveel overtuiging op andere momenten het hele gedoe duurzaam af te zweren. maar het gaat niet over..... je hoorde wel eens over mensen die van geslacht veranderen, maar op één of andere manier schrikt die gedachte je toch af. zo ver hoeft het nou toch ook niet te gaan. of wel ? kan je leven zonder sex, zonder vrouw, zonder alles wat je nou net hebt opgebouwd ?
een collega van mijn zwager was ook een man en is nu een vrouw. zij valt nogsteeds op vrouwen, maar ze voelt zich nu echt vrouw.
ik denk dat als ik het zo lees, je voor jezelf een meisje bent, gevangen in een jongenslichaam. de manier van denken (zoals je die hier beschrijft) is ook als een vrouw, naar mijn mening.
ga eens na of je niet gewoon een vrouw wilt zijn, of dat je alleen opgewonden wordt van het dragen van vrouwenkleding (travestie).
ik vind het knap dat je zo openhartig over je probleem durft te schrijven
ik denk dat als ik het zo lees, je voor jezelf een meisje bent, gevangen in een jongenslichaam. de manier van denken (zoals je die hier beschrijft) is ook als een vrouw, naar mijn mening.
ga eens na of je niet gewoon een vrouw wilt zijn, of dat je alleen opgewonden wordt van het dragen van vrouwenkleding (travestie).
ik vind het knap dat je zo openhartig over je probleem durft te schrijven
♥ K, N, R en F ♥
ken niemand persoonlijk, ik zou er dan erg goed mee kunnen praten. inmiddels heb ik wel een afspraak gemaakt bij het umcg, daar behandelen ze mensen met deze 'disorder'. sta al 3 maand op de wachtlijst, dus ik wacht af..quote:op zondag 19 juni 2005 23:41 schreef sc0rpi0n het volgende:
een collega van mijn zwager was ook een man en is nu een vrouw. zij valt nogsteeds op vrouwen, maar ze voelt zich nu echt vrouw.
ik denk dat als ik het zo lees, je voor jezelf een meisje bent, gevangen in een jongenslichaam. de manier van denken (zoals je die hier beschrijft) is ook als een vrouw, naar mijn mening.
ga eens na of je niet gewoon een vrouw wilt zijn, of dat je alleen opgewonden wordt van het dragen van vrouwenkleding (travestie).
ik vind het knap dat je zo openhartig over je probleem durft te schrijven
ja knap dat je zo openhartig kan schrijven . ik heb er op dit moment niet zoveel over te zeggen. maar waar ik benieuwd naar ben, heeft je vrouw het niet door op de een of andere manier? en kun je wel sex hebben met haar? en aan de ene kant voel je je dus een meisje, maar je valt niet op jongens lijkt wel.
mijn vriendin, we hebben eigelijk nooit sex. we hebben ongeveer 2 jaar een relatie (tis ondertussen een keer uit geweest), en we hebben iets van 6x seks gehad. en dat lukte niet (zat ook elke keer een paar maand of een halfjaar tussen).quote:op zondag 19 juni 2005 23:46 schreef ppwb84 het volgende:
ja knap dat je zo openhartig kan schrijven . ik heb er op dit moment niet zoveel over te zeggen. maar waar ik benieuwd naar ben, heeft je vrouw het niet door op de een of andere manier? en kun je wel sex hebben met haar? en aan de ene kant voel je je dus een meisje, maar je valt niet op jongens lijkt wel.
en dat accepteert jouw vriendin gewoon? dan zegt ze toch hallo, vind je me niet aantrekklijk ofzo? waarom vrijen we maar om de paar maanden, of eens in het half jaar?
niet nodig, tis niet eens lekker.. en het voelt niet 'goed' kheb een beetje het idee van, tja wat ben ik eigelijk aan het doen..quote:op maandag 20 juni 2005 00:10 schreef ppwb84 het volgende:
en dat accepteert jouw vriendin gewoon? dan zegt ze toch hallo, vind je me niet aantrekklijk ofzo? waarom vrijen we maar om de paar maanden, of eens in het half jaar?
dat ligt niet aan me vriendin, heb het bij iedereen.
in jouw geval is er sprake van genderdysforie, wat inhoudt dat je niet tevreden bent met je geslacht(srol). er zijn verschillende soorten en verschillende gradaties. mocht het zo zijn dat je van geslacht wilt veranderen, dan ontkom je er niet aan om grote offers te maken. als je dan getrouwd bent, wordt wat je op moet geven nog groter, en sleep je bovendien je partner er in mee.quote:op zondag 19 juni 2005 23:28 schreef doagere het volgende:
dan trouw je of ga je samenwonen, en hier wordt de doos van pandora pas goed opengegooid. opeens bevind je je in een huis met meer vrouwenspullen dan je ooit bij mekaar zag, en je hebt bij gelegenheid zelfs de privacy om ermee te stoeien. je laat je soms eens goed gaan, om met evenveel overtuiging op andere momenten het hele gedoe duurzaam af te zweren. maar het gaat niet over..... je hoorde wel eens over mensen die van geslacht veranderen, maar op één of andere manier schrikt die gedachte je toch af. zo ver hoeft het nou toch ook niet te gaan. of wel ? kan je leven zonder sex, zonder vrouw, zonder alles wat je nou net hebt opgebouwd ?
gezien je niet precies weet in welke vorm of gradatie je het hebt, kan het verstandig zijn om te experimenteren. licht wel je vriendin in, dan hoef je voor haar niets te verbergen. verder zou je contact op kunnen nemen met een gendertherapeut. dat zijn psychologen die gespecialiseerd zijn op dit gebied, je tips kunnen geven en eventueel kunnen doorverwijzen naar andere instanties.
wat alicey zegt, al heb je je natuurlijk al aangemeld bij een genderteam. houd er overigens rekening mee dat genderteams in nederland je alleen helpen bij een volledige geslachtsverandering.
voor behandeling is het ook van belang dat je 100% zeker weet dat je als vrouw door het leven wilt, en bereid bent daar alles wat je hebt opgebouwd voor op te geven. ik ben eerlijk gezegd een beetje bang dat je deze stap te vroeg zet. aan de andere kant is dat niet zo heel erg, je komt dan met je psycholoog tot de conclusie dat het niet verstandig is om verder te gaan, maar kunt je later opnieuw aanmelden.
utrecht behandelde dacht ik overigens alleen minderjarigen, en gezien je 17 bent zul je dus waarschijnlijk een eventuele daadwerkelijke transformatie gaan uitvoeren bij de vu. misschien zelfs de screening al bij de vu, want ik weet niet hoe het in utrecht is, maar bij de vu duurt het ook na intake nog een paar maanden voordat je met de screening kunt beginnen. bij de vu stelt de intake ook weinig voor (wat vraagjes over je gezondheid (komen er hart/vaat ziekten in je familie voor, rook je, drink je), wat vragen over psychische ziekten (komt er schizofrenie voor in je familie, komt er depressiviteit voor), en een paar eenvoudige algemene vragen (hoe lang speelt het al, wat heb je zelf al gedaan etc.)
humanitas, zij verzorgen ook bijeenkomsten. hoewel ik zelf die bijeenkomsten vaak een te groot 'slachtoffergehalte' vind hebben, kun je er wel kennis maken met andere genderdysforen.
voor behandeling is het ook van belang dat je 100% zeker weet dat je als vrouw door het leven wilt, en bereid bent daar alles wat je hebt opgebouwd voor op te geven. ik ben eerlijk gezegd een beetje bang dat je deze stap te vroeg zet. aan de andere kant is dat niet zo heel erg, je komt dan met je psycholoog tot de conclusie dat het niet verstandig is om verder te gaan, maar kunt je later opnieuw aanmelden.
utrecht behandelde dacht ik overigens alleen minderjarigen, en gezien je 17 bent zul je dus waarschijnlijk een eventuele daadwerkelijke transformatie gaan uitvoeren bij de vu. misschien zelfs de screening al bij de vu, want ik weet niet hoe het in utrecht is, maar bij de vu duurt het ook na intake nog een paar maanden voordat je met de screening kunt beginnen. bij de vu stelt de intake ook weinig voor (wat vraagjes over je gezondheid (komen er hart/vaat ziekten in je familie voor, rook je, drink je), wat vragen over psychische ziekten (komt er schizofrenie voor in je familie, komt er depressiviteit voor), en een paar eenvoudige algemene vragen (hoe lang speelt het al, wat heb je zelf al gedaan etc.)
humanitas, zij verzorgen ook bijeenkomsten. hoewel ik zelf die bijeenkomsten vaak een te groot 'slachtoffergehalte' vind hebben, kun je er wel kennis maken met andere genderdysforen.
maar das geen antwoord op de vraag of je vriendin daar dan geen moeite mee heeft, of daar vraagtekens bij zet...quote:op maandag 20 juni 2005 07:07 schreef doagere het volgende:
[..]
niet nodig, tis niet eens lekker.. en het voelt niet 'goed' kheb een beetje het idee van, tja wat ben ik eigelijk aan het doen..
dat ligt niet aan me vriendin, heb het bij iedereen.
dit verhaal heeft hier eerder gestaan, een paar maand terug heb ik het ook al gelezen
hostes ad pulverum ferire
Spatie is kapot.
's Avonds een vent, 's ochtends gebanned
Spatie is kapot.
's Avonds een vent, 's ochtends gebanned
waarom maakt lang haar je homo?quote:op zondag 19 juni 2005 23:28 schreef doagere het volgende:
ik wil ook graag lang haar hebben, en deze als een knotje dragen, omdat ik dat mooi vind. maar ben bang voor rare reacties. ik ben geen homo.. ik vind mezelf wel anders, want ik ben niet echt gelukkig..
ik herken het ookquote:op maandag 20 juni 2005 11:50 schreef pieter_pontiac het volgende:
dit verhaal heeft hier eerder gestaan, een paar maand terug heb ik het ook al gelezen
@ts : ik heb ook een andere topic gelezen, van ongeveer een maand gelezen. je zult je moeten bedenken dat wanneer jij laat zien wie je werkelijk bent, dat dit misschien niet meer de persoon is waar jouw vriendin een relatie mee wil, nog losgezien van de vraag of jouw vriendin uberhaupt een relatie met een vrouw zou willen.
praat veel, maar probeer een relatie niet te forceren als duidelijk is dat het er niet in zit. wanneer je echt jezelf de vrijheid gunt om te zijn wie je van binnen bent en/of wilt zijn, kan het zijn dat je een totaal andere persoonlijkheid krijgt voor de buitenwereld.
praat veel, maar probeer een relatie niet te forceren als duidelijk is dat het er niet in zit. wanneer je echt jezelf de vrijheid gunt om te zijn wie je van binnen bent en/of wilt zijn, kan het zijn dat je een totaal andere persoonlijkheid krijgt voor de buitenwereld.
wat verschrikkelijk goed onder woorden gebracht...
uit het hele vershaal spreek de twijfel, de verwarring.
ik ben heel benieuwd hoe het je vergaat.
uit het hele vershaal spreek de twijfel, de verwarring.
ik ben heel benieuwd hoe het je vergaat.
***
niet direct, maar als ik erbij ga lopen zoals mijn gevoel me ingeeft, dan zou ik eigelijk niet over straat kunnen.quote:
en inderdaad ik heb deze tekst eerder op fok geplaatst, maar die topic is weg. is trouwens al bijna een jaar geleden, geen maand.
betawolf, dat is ook wat ik wil, ik ben zeker geen travestiet, dat is een avondje leuk en dan is de lol er weer af (voor mij dan), gaat puur om het gevoel, de reacties die je op andere wil geven ect.
tomek, mijn vriendin heeft er niet zoveel moeite mee, pas op het moment dat ik hormonen kan gaan slikken wil ze niet meer verder, we zullen wel vrienden blijven.
edit //
inmiddels ben ik al een paar maandjes 18, en nu 3 maand op de wachtlijst voor umcg.
[ Bericht 6% gewijzigd door Doagere op 20-06-2005 15:29:36 ]
wat zij zegt. heel mooi geschrevenquote:op maandag 20 juni 2005 15:09 schreef brighteyes het volgende:
wat verschrikkelijk goed onder woorden gebracht...
uit het hele vershaal spreek de twijfel, de verwarring.
ik ben heel benieuwd hoe het je vergaat.
'Expand my brain, learning juice!'
<a href="http://www.last.fm/user/crossover1" rel="nofollow" target="_blank">Last.fm</a>
<a href="http://www.last.fm/user/crossover1" rel="nofollow" target="_blank">Last.fm</a>
tjonge ik heb het verhaal met kippevel op mn huid gelezen. wat een droevig relaas. het enigste wat ik kan zeggen is, doe wat je moet doen. als jij voelt dat je in een verkeerd lichaam zit, dan onderneem stappen en probeer er iets aan te doen. het zal zeker geen gemakkelijke weg worden. het is een lang traject wat je moet doorlopen.
maar iedereen heeft het recht om gelukkig te zijn, ook jij!
en uit alles spreekt dat je alleen maar ongelukkig bent, en leeft volgens de normen van anderen.
dit kun je geen leven lang volhouden, en dat hoeft tegenwoordig gelukkig ook niet..
maar er werk van..
maar iedereen heeft het recht om gelukkig te zijn, ook jij!
en uit alles spreekt dat je alleen maar ongelukkig bent, en leeft volgens de normen van anderen.
dit kun je geen leven lang volhouden, en dat hoeft tegenwoordig gelukkig ook niet..
maar er werk van..
The future belongs to those,
who believe in the beauty of their dreams.
who believe in the beauty of their dreams.
klopt, ik gedraag me bij haar meer 'mezelf' dan bij een vriend van me.quote:op maandag 20 juni 2005 15:25 schreef brighteyes het volgende:
maar ze weet er wel van? dat is wel beter idd. kan je iig tov haar jezelf een beetje zijn...
het is mooi dat dat in ieder geval duidelijk is. hoe staat je familie er tegenover?quote:op maandag 20 juni 2005 15:22 schreef doagere het volgende:
[..]
betawolf, dat is ook wat ik wil, ik ben zeker geen travestiet, dat is een avondje leuk en dan is de lol er weer af (voor mij dan), gaat puur om het gevoel, de reacties die je op andere wil geven ect.
waarom op dat moment? of bedoel je het moment dat je omgaat (24/7 als vrouw gaat leven)? ik weet wel dat het behandelprotocol van de vu er van uit gaat dat je omgaat op het moment dat je begint met hormonen slikken, maar in de praktijk komt het vaak voor dat iemand eerder omgaat dan dat de hormonenkuur begint.quote:tomek, mijn vriendin heeft er niet zoveel moeite mee, pas op het moment dat ik hormonen kan gaan slikken wil ze niet meer verder, we zullen wel vrienden blijven.
kun je met het verlies van je vriendin omgaan?
houd er trouwens ook rekening mee dat het een loodzwaar proces is, vooral vlak na het omgaan. je zult veel moeten leren, en veel mensen rekenen je af op het uiterlijk wat je dan hebt, en hebben moeite om je op een normale manier te behandelen. na een tijdje leer je je presentatie echter te verbeteren, en ook hormonen doen het een en ander (maar verwacht er geen wonderen van), en kun je als een normale vrouw door. wanneer dat punt bereikt is wordt het alleen maar beter.
denk je dat er veel mensen achter je staan? denk je dat het een probleem zal worden voor je opleiding en/of werk? zijn er nog andere problemen die je ziet?
oh, en houd er ook rekening mee dat je door de hormonenkuur een heel pakket van vrouwelijke eigenschappen meepakt, ook mindere puntjes als fysieke zwakheid en verminderde emotionele stabiliteit. hoewel dat geen probleem hoeft te zijn, het is alleen wel wennen.
denk niet dat ik het erg vind om soms emotioneel te zijn, heb vaak de neigeing om spontaan beginnen te huilen, maar doe het nooit. soms als ik snacht wakker lig maar anders niet, ik doe geen fysiek zwaar beroep (in tegendeel zelfs) dus ik zou daar niet zoveel last van hebben.
uiterlijk zal snel gaan, heb al redelijk lang haar, ben niet gespiert. en zie er ook niet uit als iemand die echt overduidelijk man is, brede armen, grote handen ect.
mijn vriendin verlies ik niet echt, ik denk namelijk niet dat er op onze relatie zoveel verandert, ze zal me anders gaan behandelen (als vrouw) maar dat zie ik alleen maar als een pluspunt.
kzal wel problemen krijgen met mijn opleiding, mensen die daarop zitten zullen het niet accepteren, maar daar is ook een oplossing voor te vinden, mijn familie staat achter me, ze zeggen dat ik moet doen wat ik graag wil, en als ik daardoor gelukkiger kan zijn dan is het zo.
een transsexueel gaat het meer om het innerlijke, als een 'jongen' er vanaf zijn 14'e naar verlangt om borsten te krijgen ect, dan is het geen travestiet (denk ik), omdat het bij travestieten vaak alleen om het plezier gaat, en zijn verder gelukkig met de geslachtsdelen die ze vanaf hun geboorte hebben gekregen.
uiterlijk zal snel gaan, heb al redelijk lang haar, ben niet gespiert. en zie er ook niet uit als iemand die echt overduidelijk man is, brede armen, grote handen ect.
mijn vriendin verlies ik niet echt, ik denk namelijk niet dat er op onze relatie zoveel verandert, ze zal me anders gaan behandelen (als vrouw) maar dat zie ik alleen maar als een pluspunt.
kzal wel problemen krijgen met mijn opleiding, mensen die daarop zitten zullen het niet accepteren, maar daar is ook een oplossing voor te vinden, mijn familie staat achter me, ze zeggen dat ik moet doen wat ik graag wil, en als ik daardoor gelukkiger kan zijn dan is het zo.
het grote verschil tussen een transsexueel en een travestiet is, dat het bij travestieten alleen om het plezier gaat, een dikke laag make-up op, te sexy kleding dragen, en zich totaal anders gedragen (op feesten bijvoobeeld).quote:waarom op dat moment? of bedoel je het moment dat je omgaat
een transsexueel gaat het meer om het innerlijke, als een 'jongen' er vanaf zijn 14'e naar verlangt om borsten te krijgen ect, dan is het geen travestiet (denk ik), omdat het bij travestieten vaak alleen om het plezier gaat, en zijn verder gelukkig met de geslachtsdelen die ze vanaf hun geboorte hebben gekregen.
ok.quote:op maandag 20 juni 2005 17:03 schreef doagere het volgende:
denk niet dat ik het erg vind om soms emotioneel te zijn, heb vaak de neigeing om spontaan beginnen te huilen, maar doe het nooit. soms als ik snacht wakker lig maar anders niet, ik doe geen fysiek zwaar beroep (in tegendeel zelfs) dus ik zou daar niet zoveel last van hebben.
da's mooi. zeg maar een beetje androgyne lichaamsbouw? die had ik ook, waardoor ik voor de hrt start al passabel kon zijn.quote:uiterlijk zal snel gaan, heb al redelijk lang haar, ben niet gespiert. en zie er ook niet uit als iemand die echt overduidelijk man is, brede armen, grote handen ect.
je had het er over dat ze een punt achter de relatie wilde zetten, of heb ik dat verkeerd opgevat?quote:mijn vriendin verlies ik niet echt, ik denk namelijk niet dat er op onze relatie zoveel verandert, ze zal me anders gaan behandelen (als vrouw) maar dat zie ik alleen maar als een pluspunt.
allemaal niet, of sommigen niet?quote:kzal wel problemen krijgen met mijn opleiding, mensen die daarop zitten zullen het niet accepteren,
dat is in ieder geval mooi. het is trouwens ook iets wat voor het genderteam belangrijk is. een van de gesprekken met de psycholoog zal je psycholoog ook een familielid aan de tand gaan voelen.quote:maar daar is ook een oplossing voor te vinden, mijn familie staat achter me, ze zeggen dat ik moet doen wat ik graag wil, en als ik daardoor gelukkiger kan zijn dan is het zo.
ik weet het, ik ben zelf een transje. wat ik echter bedoelde was dat je vriendin het moment van de hrt start aanhield, terwijl mij het omgaan (het moment dat je dus daadwerkelijk als vrouw gaat leven) een logischer punt lijkt, met de kanttekening dat volgens het vu-protocol de hrt start en punt van omgaan gelijktijdig plaatsvinden.quote:het grote verschil tussen een transsexueel en een travestiet is, dat het bij travestieten alleen om het plezier gaat, een dikke laag make-up op, te sexy kleding dragen, en zich totaal anders gedragen (op feesten bijvoobeeld).
wat ik echter bedoelde was dat je vriendin het moment van de hrt start aanhield, terwijl mij het omgaan (het moment dat je dus daadwerkelijk als vrouw gaat leven) een logischer punt lijkt, met de kanttekening dat volgens het vu-protocol de hrt start en punt van omgaan gelijktijdig plaatsvinden. bij travestieten speelt een auto-erotisch aspect mee. zij geilen als het ware op zichzelf (ik weet het even niet beter onder woorden te brengen, want ik denk dat de manier zoals ik het nu zeg geen recht doet aan de travestiet), maar zijn het vaak wel macho hetero-mannen. bij transseksuelen is het vooral om het gedrag gericht, en niet op het erotische aspect.quote:een transsexueel gaat het meer om het innerlijke, als een 'jongen' er vanaf zijn 14'e naar verlangt om borsten te krijgen ect, dan is het geen travestiet (denk ik), omdat het bij travestieten vaak alleen om het plezier gaat, en zijn verder gelukkig met de geslachtsdelen die ze vanaf hun geboorte hebben gekregen.
dat merk je ook aan de kledingkeuze van travestieten.
