3 jaar Relatie: aan de kant gezet

Nou... hier nog eentje die net een relatie aan diggelen heeft zien vallen.... en helemaal rijp voor het "kunst van het loslaten van je ex" topic. Toch wil ik het liefst in een apart topic ook even mijn verhaal kwijt.....

Op 9 juni hadden m'n vriendin en ik precies 3 jaar een relatie. Deze relatie kenmerkte zich door ontzettend gek op elkaar zijn en daardoor al redelijk snel bij elkaar gaan wonen op kamers (eerst woonde zij in Almere en ik in Apeldoorn, tot ik al snel naar Almere verhuisde voor werk en dus voor haar), erg veel leuke dingen samen doen, maar ook elkaar door moeilijke tijden heen helpen (verlies van twee grootouders aan mijn kant, verlies van haar moeder... en van een kat waar we allebei zielsveel van hielden en die we nog maar net een jaar hadden), dat soort dingen. We waren er allebei van overtuigd dat we voor elkaar gemaakt waren en ooit wilden trouwen, kinderen, etc. Ook iedereen die we kenden vond ons echt een leuk stel en vond het leuk om ons zo lekker samen te zien.

Helaas begon ik af en toe aan m'n vriendin te merken dat ze met dingen zat. Over alles konden we echt goed praten... we waren echt maatjes.... alleen met betrekking tot zich uiten over haar gevoel over onze relatie was ze gesloten als maar zijn kon. Dit leidde af en toe tot wantrouwen aan mijn kant en irritatie daarover aan haar kant. Door deze wisselwerking is het begin 2004 al een keer bijna fout gegaan. Gelukkig zijn we daar toen weer uit gekomen en heeft het onze relatie toen juist weer versterkt.

Tot dus begin dit jaar.....

Ik voelde al een behoorlijke tijd (de eerste serieuze tekenen hiervan sinds februari) dat m'n vriendin ergens mee zat. Ze had altijd al af en toe last van woede buien of dat ze zomaar om de kleinste dingen kwaad kon worden, maar het werd nu wel extreem. Ze kon echt helemaal door flippen van ook maar de kleinste dingetjes die ik zei... ook als we op zich nog helemaal geen ruzie ergens over hadden.
Maar iedere keer, als ze was bedaard en ik vroeg of er iets loos was... "dan was er niets" of "ze was bang om me kwijt te raken en flipte daardoor". Dat soort dingen.

Begin April dook er op een lokale community site (een soort Cu2 maar dan voor Almeerders) een jongen op in de reacties op haar profiel. Op zich nog niet zo erg... hoewel ik het door haar geslotenheid over alles wat met onze relatie te maken had vaak moeilijk had als ze dan ineens contact kreeg met andere jongens, had ik zoiets van "tsja ik kan haar niet verbieden om met andere jongens te praten". Ik heb het dus laten begaan.

Op 5 mei kregen we op het bevrijdingsfestival toen we wat gingen eten ruzie over iets dat echt totaal nergens over ging. Zij liep vervolgens totaal over de rooie weg, mij en een stel vrienden van ons, verbijsterd, achterlatend. Toen had ik al echt serieus een idee van "er is dus echt iets". En toch ontkende ze weer en zei ze dat er echt niks was en vroeg ze zich af waarom ik dat steeds dacht. Wel waren we toevallig de ochtend op die dag die jongen van die site op het staion tegen gekomen en had ze ff een praatje met hem gemaakt. Ik had toen dus achteraf al kunnen bedenken dat het er misschien iets te maken kon hebben....

Maar goed... ondertussen ging het voor mijn gevoel wel weer redelijk. Ons geluk kon niet op toen er rond 20 mei een brief van een woningbouwcorporatie hier op de mat viel: We hadden een huisje toegewezen gekregen!. Eindelijk na bijna 3 jaar ingeschreven te staan en een kamer gehuurd te hebben. Eind juni zouden we erin kunnen. We waren meteen begonnen met van allerlei plannen maken en dingen regelen.

Tot ik begin juni merkte dat ze zich weer vreemd begon te gedragen.... Ik ben er toen achter gekomen dat ze verliefd geworden was op die jongen. Dit ben ik te weten gekomen door enig eigen 'onderzoek' op die community site en door haar nu ook eens voor het blok te zetten om nou eens eerlijk met alles voor de dag te komen, dat ze nu niet meer kon volhouden dat er niets was. Toen kwam de aap uit de mauw:

Ze had al een tijd het gevoel dat ze niet meer verliefd op me was en dat ze vond dat de sleur een beetje in de relatie gekomen was en dat ze me eigenlijk meer als broer/goede vriend was gaan zien dat 'geliefde'. Ook was ze dus verliefd geworden op een ander. Mijn wereld stortte op dat moment al in....
Ze had tijd nodig om na te denken zei ze... ondertussen wilde ze wel contact houden met hem en ook gewoon naar z'n verjaardag op 11 juni. Dat ik (en sommigen met mij) dat niet zo'n goed idee vonden kon haar niks schelen... "ze wilde ons allebei een eerlijke kans geven". Ik voelde me toen reeds een beetje gepasseerd.

Nou je kunt het al raden: Op zijn verjaardag heeft ze hem dus voor het eerst ontmoet en meteen toen ze terug kwam gezegd dat ze voor hem had gekozen :'(. Waar ik dus altijd al bang voor was geweest, was werkelijkheid geworden: Haar zwijgzaamheid over haar gevoelens en het wantrouwen dat dat vaak bij mij opwekte had ertoe geleid dat ze dus door het contact met een jongen toch wat voor diegene was gaan voelen, dan dat ik haar nu dus kwijt ben.

M'n hele toekomst met haar is nu aan flarden. In iets meer dan 1-1,5 week tijd heeft ze besloten om onze 3 jaar met alles wat we daarbinnen hebben opgebouwd weg te gooien. En dat voor een nieuwe vlam, een nieuwe verliefdheid. Ik ben er erg kapot van dat ze me zo opzij heeft gezet.

Goed, ze heeft dan wel gezegd dat ze er echt goed over nagedacht heeft en zo, maar is ze wel, nadat ze zondag de noodzakelijkste spullen heeft gepakt en bij een vriendin is gaan logeren, ook meteen een relatie met hem begonnen.

En nu dan..... Het alsnog in mijn eentje krijgen van het nieuwe huisje is nu erg onzeker, ik sta nu vrijwel alleen in een stad waar ik (nog) erg weinig mensen ken om heen te gaan... en ik mis m'n maatje voor wie ik 3 jaar lang op alle fronten en 24/7 klaar heb gestaan gewoon zo... :'( En het meest onverteerbare is daarbij dan dus nog dat zij gewoon zo een nieuwe relatie in is gestapt. Sinds ze het zaterdagavond laat uit heeft gemaakt heeft ze ook nauwelijks meer enige medeleven naar mij toe getoond. Zondag is ze stilletjes vertrokken... naast eerst nog zonder veel te zeggen dehele middag op msn te hebben gezeten.

Het meest wrange is nog wel dat we dus echt net 3 jaar wat hadden... en dat ik woensdag 15 juni jarig was. 3 jaar terug hebben we elkaar op die dag voor het eerst gezien .

Ik voel me echt verraden nu.... "ons allebei een eerlijke kans geven"... hoezo? Ze heeft tot begin juni toen ik dit alles te horen heb gekregen, volgehouden dat er "niks" was, dat ze nog stapelgek op me was en dat ze zo blij was dat we nu eindelijk ons eigen huisje kregen en dat ze, als ze me ooit kwijt zou raken, zo verdrietig zou zijn dat ze voorlopig geen vriendje meer zou willen.

Ze heeft dus nooit wat gezegd over haar twijfels en mij dus ook nooit de kans gegeven om daar dan wat aan te doen.... er met haar over te praten... etc. Het lijkt nu voor mij dus net alsof ze gewoon nog even heeft gewacht tot ze zeker wist wat voor jongen het was en toen maar als makkelijke uitweg voor het nieuwe gekozen.

Ik kan er nu gewoon geen vrede mee hebben: Als we nou allebei zeker wisten dat het niet meer ging... en we hadden allebei nog ons best ervoor gedaan, dan was het wat anders geweest. Nu blijf ik achter terwijl ik nog steeds stapelgek op haar ben en zij is alweer helemaal in de wolken met haar nieuwe vlam.

Gisteren toen ik op mijn werk zat, kwam m'n huisgenoot/-baas net thuis en zag mijn ex, samen met HEM, net naar beneden komen.. van wat ooit onze kamer was waar we lief en leed gedeeld hebben. En de smile op haar gezicht kwam op hem over alsof ze alweer helemaal happy was... en als of er verder niks aan de hand was!

Gelukkig is mijn verjaardag gisteren toch nog een beetje goed gekomen: M'n huisgenoot heeft samen met de vader en stiefmoeder van m'n ex me mee genomen uit eten. Met haar ouders kan ik gelukkig erg goed opschieten en ze willen ook zeker contact met me houden. Zij vinden het ook maar raar en een onfatsoenlijke en respectloze manier van handelen door zo met me om te gaan, en zich zo makkelijk over me heen te zetten en met d'r leuke pleziertjes verder te gaan.... Ik heb erg veel aan hun steun gehad en hoop ze inderdaad nog vaak te kunnen zien, ookal woont zij nu weer tijdelijk bij ze in huis.......

En ach.... iedereen zegt "je moet haar los laten" en "het zal wel slijten" en "het is beter zo" . En dat is ook allemaal wel zo, maar toch... ik ben nu bang... bang om alleen te zijn zonder m'n maatje en lieve meissie van wie ik zo zielsveel houd.... bang of ik nu nog kan verhuizen.... en ik kan het gewoon niet verteren dat ik me zo rot voel terwijl zij ,ogenschijnlijk, zo makkelijk door kan gaan.....

Ik heb gewoon het gevoel dat het voor mij niet "af" is... dat ze me door altijd maar te zijgen nooit een kans heeft gegeven om nog datgene in de relatie voor haar te betekenen dat ze miste, of om erover te praten.... Nee... voorlopig heb ik er geen vrede mee.

Misschien ooit als ze ooit wel een keer het lef heeft om er nu eindelijk een serieus gesprek over te hebben... en niet alleen maar een "sorry" waar ik niks aan heb..... dat ik er dan mee om kan gaan..... nu heb ik alleen maar zoiets van "ik hoop dat je er nog wel een keer achter komt....". Ik weet gewoon niet waar ik dit allemaal aan verdiend heb......

:'(

quote:

Op donderdag 16 juni 2005 23:30 schreef Sport_Life het volgende:
Ik heb gewoon het hele verhaal lopen lezen zeg .

Mja sterkte komende tijd en zoek een leuke hobby of sport in je huidige woonplaats om contacten te maken! .

Dat zal ik zeker doen.... hoewel die drempel voor mij over het algemeen behoorlijk hoog is... nieuwe contacten proberen te leggen.... ik ben in m'n eentje namelijk best wel een onzeker type.... zeker nu ik alles weer in m'n eentje moet doen, voel ik me buiten en in de stad vaak erg opgelaten.

En gelukkig heb ik ook nog een super toffe baan hier, met leuk afwisselend werk en leuke collega's. En ik heb goede vrienden niet zo heel ver treinen hier vandaan.

quote:

Op donderdag 16 juni 2005 23:32 schreef Breukink het volgende:
Jezus, misschien moet ik niet reageren, maar ik vind het zo rot voor je...( en je hebt er niks aan, weet ik wel)

Ik wil je heel veel sterkte wensen, ik weet wel ongeveer wat je nu meemaakt. Misschien komt ze zichzelf nog tegen, en komt ze met hangende pootjes bij je terug. Ik hoop het echt voor.

Voor de rest kan ik alleen maar zeggen. STERKTE !

knap dat je je verhaal hier doet....

Dank je.... ergens diep in m'n hart hoop ik natuurlijk dat ze terug zal komen. Aan de andere kant is voor mij nu wel het moment aangebroken om heel goed na te denken over wat ik wil... en in het (onwaarschijnlijke ) geval dat ze toch spijt krijgt, toch eens heel goed nadenken.

M'n hart zal in ieder geval altijd voor haar open blijven staan. Nu heb ik even niet zo erg veel behoefte aan d'r... en al zeker niet aan d'r nieuwe vriend.

één ding is zeker: ik heb van de afgelopen 3 jaar ook zeker geen spijt. We hebben het toch overwegend fijn gehad, ik heb een leuke baan... ik ben, ondanks dat ik nu wat alleen ben... in deze stad wel super mobiel met een goed fietspaden- en ov-netwerk en ben, ten opzichte van toen ik nog bij m'n ouders woonde een behoorlijk stuk zelfstandiger geworden.

quote:

Op donderdag 16 juni 2005 23:43 schreef ivetje het volgende:
Krijg tranen in mijn ogen als ik dit lees...dat iemand met wie je zoveel hebt gedeeld je zo kan laten vallen. Het ergste wat je je kan bedenken overkomt je....heel veel sterkte iig

misschien heel stom, maar ik volg 1 ding niet 9 juni hadden jullie 3 jaar, terwijl je elkaar pas op 15 juni voor het eerst gezien hebt...sorry dat ik dit vraag, maar ben wel beetje nieuwsgierig naar hoe dat zit Als je het niet wil uitleggen vind ik het prima hoor...hoeft niet...

We hebben elkaar in het begin via MSN ontmoet. Zoals ik al zei woonde ik nog in Apeldoorn en zij al in Almere. We zijn min of meer verliefd op elkaar geworden op elkaars karakter en wat we tegen elkaar zeiden, en door elkaar te zien via de webcam.

Op 9 juni 2002 hebben we toen al besloten dat we wat met elkaar wilden beginnen, en heb haar toen dus 15 juni echt voor het eerst gezien. En de klik was er net zo hard als op msn

Tsja, zo zie je maar weer... Internet kan je heel wat moois opleveren, maar het kan door Internet ook zomaar ineens afgelopen zijn......

quote:

Op donderdag 16 juni 2005 23:41 schreef FritsVanEgters het volgende:
Zuur.

Maar ik verwacht niet dat ze met haar verknipte handelswijze gelukkig zal worden. Zorg ervoor dat jij als laatste lacht.

Wat betreft dat huisje, ga naar de woningbouw en doe je verhaal, dat je in de steek gelaten bent en je erg had verheugd op dat huis, wat je in feite toekomt, en dat je dat niet ook wilt kwijtraken.
Een beetje sympathie opwekken kan je misschien helpen daarmee.

Sterkte.

Voor wat betreft het huisje heb ik mijn plan ook al wel getrokken ja... dus daar ga ik me ook hard voor maken om dat alsnog te krijgen.

Voor wat betreft haar: tsja.... volgens familieleden van haar is het typerend voor haar, altijd al geweest..... wat dat betreft hebben we het nog lang vol gehouden. Tsja.... Ik hoop alleen maar voor die ander dat hij haar dan op de lange duur wel kan geven wat ze denkt gemist te hebben....

quote:

Dat ze van de ene in de andere relatie overgaat?

Dat heeft ze volgens mij voor mij niet zo vaak gedaan... maar wel wel gesprekken en confrontaties uit de weg gaan en op een gegeven moment maar voor het 'leuke' kiezen, of zich verschuilen achter pleziertjes.

Maar voor wat betreft dat van relatie naar relatie over gaan: tsja... als ze zich zo blijft hechten aan die 'spanning' en 'vlinders' en 'verliefdheid' en zo... dan is het inderdaad de vraag of ze ooit, met wie dan ook, een langdurige relatie kan opbouwen.......

quote:

Joh, je mag ze best het licht in de ogen misgunnen hoor, als je het mij vraagt. Zeker haar.

Tsja, stiekem doe ik dat ook wel. Toch ben ik ondanks alles ook nog steeds gek op haar. Ik weet het.. mensen verklaren me voor gek dat ik zo'n 'goedzak' ben......

En tsja, ik wil ook weer niet helemaal zeggen dat het makkelijk voor haar is. Ik bedoel: ze zal het de komende tijd in ieder geval financieel erg moeilijk gaan krijgen (dit ving ik al die jaren bijna volledig voor haar op, plus nog al d'r uitjes) en ze moet natuurlijk ook een hele sprong in het diepe maken qua leven en wonen en zo... maar ja, dat zijn de consequenties van haar eigen keuze.

quote:

Op vrijdag 17 juni 2005 00:01 schreef HenryHill het volgende:

[..]

Ex-klasgenoot
_{Ja, daniman dus - ook duidelijker}

Dat klopt
Maar hoe weet jij dat?