ik ben mislukt. in deze materialistische maatschappij ben ik geslaagd, maar ik voel me mislukt. mensen begeren wat ik heb, maar ik begeer nog meer wat andere mensen hebben; geluk, ambities, dromen.
mijn jeugd was zorgeloos, makkelijk en fijn. ik ben opgegroeid in een welgesteld gezin. geld heeft nooit een rol gespeeld, maar toch werd er verstandig mee omgegaan. ik ben vrij lui van aard, maar toch makkelijk door het vwo gerold. na het vwo moest er uiteraard gekozen worden voor een studie. bedrijfskunde werd het bij mj. ik was een doorsnee student wat betreft studieresultaten.
ook mijn studentenleven was zorgeloos. mijn ouders zorgden voor het geld, en ik wist het altijd wel op te maken aan materialistische dingen, drank en dat soort dingen. het perfecte studentenleven zou je zeggen. dat was het voor mij ook zeer zeker, maar echt goede dingen doet het niet met je motivatie. het ging dan ook snel bergafwaards. ik veranderde in het type 'eeuwige student' die teerde op het geld van papa en mama, ach, het deed me vrij weinig.
na vier jaar feest kreeg ik een persoonlijke 'financiele meevaller', om het zacht uit te drukken. vanaf toen is het echt fout gegaan. met genoeg geld om je hele leven zorgeloos te leven werd er geen avond meer gestudeerd. het studeren gaf ik dus op, het feesten en verbrassen des te minder. twee jaar heb ik me nog voorgenomen om mijn studie af te ronden, maar heb toen, op mijn 24e, toch maar besloten met "pensioen" te gaan. geen ambities, geen dromen, niets.
ik kwam in een wereld terecht met dezelfde types als ik. veel geld, veel uiterlijk vertoon, veel feesten, weinig presteren, of beter gezegd helemaal niets. ik kwam een prachtig leuke meid tegen. tot op de dag van vandaag zijn we nog steeds samen. mijn toenmalige levensstijl kwam op een lager pitje te staan. op mijn 25e kregen we ons eerste kind, een prachtige dochter. een jaar erna de tweede. om het idee van 'huisje, boompje, beestje' compleet te maken kochten we een huis en een familiewagen. weg van het leven van vroeger, tijd voor een nieuwe periode.
daar zit je dan... een kast van een huis, een prachtig lieve vrouw en twee prachtige kinderen. voor buitenstaanders het perfecte gezin, maar ik voelde me mislukt. geen baan, geen dromen, geen ambities. mensen vragen wat ik voor de kost doe. ik schaam me altijd die om die vraag met 'niets' te beantwoorden. een verbaasde blik volgt dan vaak, maar uit fatsoen wordt er vaak niet doorgevraagd.
overdag golf ik wat, rijd ik wat rond, surf ik op internet en speel met mij kinderen. echte vrienden heb ik niet. als ik me verveel ga ik op vakantie, koop in een nieuwe sportauto of een ander "speeltje" wat na een aantal weken de garage ingaat. ik voel me gevangen, gevangen door mijn geld. mijn enige trots zijn mijn kinderen en vrouw. ik voel dat dit niet zo langer door kan gaan, ik ga kapot van ongeluk. mijn kinderen mogen niet zien wat voor mislukking hun vader is. ik probeer mijn leven op de rails te krijgen, iets te ondernemen. ik faal alleen steeds weer opnieuw..
mijn leeftijd: 28 jaar...
ik verwacht hier geen oplossing voor mijn "luxeprobleem", maar had dit gewoon even nodig. reacties zijn uiteraard welkom.
alexander