YRRAB | zaterdag 13 oktober 2001 @ 11:24 |
THE TRUTH ABOUT THE JEHOVAHS WITNESSES AND MY ENCOUNTER WITH THE LIZARD BEINGS By Diana Huston
By Diana Huston I was a member of a mind control cult religion for 20 years. The religion is known as the Watchtower Bible and Tract Society, otherwise known as Jehovah's Witnesses. I started with them in 1969, being attracted to their message of paradise on earth after having gone through the Vietnam war with my husband. I had two children whom I raised as Witnesses. But thankfully they are out now. I was happy for a few years, until the religion became more demanding and controlling. In 1987 there began to appear in the artwork subliminal drawings in their books and magazines depicting bizarre faces and strange messages. Eventually I experienced a psychic awakening by which I was enabled to actually 'see' through walls and able to follow the activities of the leaders. In September of 1988, at a small convention, I had a chance to walk up to one of the governing body 'elect' to speak to him privately. At that time I thought that they were the 'good' guys and someone was run amuck at headquarters. He was about 5'10". He had dark hair, heavy and powerfully built. His name was Daniel Sedlik and his was of Polish origin. As I reached out to shake his hand, he turned to return the shake. I looked into his eyes and was startled and somewhat terrified to see a thin membrane drop over his human eyes. I don't know if the membrane came from the bottom of his eyelid, or the top. But it was there, and I'd never heard of lizard beings, but I remember thinking how much his eyes looked like those of a lizard. The membrane dropped over his eyes when he looked at me and he seemed to recognize me, although at the time I couldn't imagine why. The sense of terrible danger that I had and the need to get away from him was overwhelming. Thankfully, others of the 'flock' spotted him and kept him from following me. It was after that that a reign of terror began against myself and my family. My telephone was tapped and I was followed. Also a series of what I now know were psychic attacks began. This kept up unmercifully for several years. I finally learned to protect myself and I began a path of awakening. I am not a weak or cowardly person, and I was deeply offended that, as I understood it, these people were using the cover of religion to hide illegal activities. As I researched their documents and books, I began to uncover a trail of drug running, plots to destroy the world and take it for their own, and arms running. Even down to the local congregation being used as a route for drug smuggling. I took my mountains of evidence to the DEA and met with them. Their response? Either I was a genius or totally insane. I learned that they had hidden rooms under the streets of Brooklyn, NY where they have their headquarters where the old Brooklyn subway used to be, which is now abandoned. There they practice Satanic ritual, including the sacrifices of human infants and the breeding of human females in order to keep the demand up of infants for their sacrifices. They are totally self-sufficient, and they use blood in the ink of their magazines. They make their own ink. The purpose of this is that if they can get their magazines into the homes of people, the vibrations of the magazines begin to break down the will and mind of those who have their magazines and books in their home. I warn people on a personal level never to allow their materials into their homes. A friend and myself tried warning people through the news media with no success. She finally had a complete nervous breakdown and has never fully recovered. Eventually I came to understand that the leaders are not fully human, but are the offspring of something alien to this earth. They are too cunning, lethal, and intelligent to have originated from here, and there has to be an overrace of beings guiding them from some dimension. They are here for one reason only. They look at humans as a source of enslavement for their enjoyment to torment and abuse, to misuse power and to cruelly punish and kill. I have overcome my fear of them, and I look to the love and goodness of the Source of All Life to deal with them appropriately, although we must do our part to stand opposed to them and anyone like them. My own personal experience very much validates David Ickes warnings. Diana Huston | |
deGVR | zaterdag 13 oktober 2001 @ 11:34 |
Waarom in eens zoveel reptoid topics? heb je ons wat te vertellen ofzo... | |
YRRAB | zaterdag 13 oktober 2001 @ 11:42 |
Manipulating Those of Us on the "Surface" by Branton
| |
deGVR | zaterdag 13 oktober 2001 @ 11:43 |
Moet je nou echt heel die kerel z'n site quoten hier?
| |
Preddie | zaterdag 13 oktober 2001 @ 13:37 |
Waar gaat dit toch over?, we kunnen idd zelf ook wel lezen hoor, 1 post over de link naar die website is meer dan genoeg.., alsof ik al die tekst gaat lezen... | |
I.R.Baboon | zaterdag 13 oktober 2001 @ 13:50 |
Geen link is nog beter denk ik. | |
hoogl298 | zaterdag 13 oktober 2001 @ 13:57 |
quote:Als het onderwerp je niet interesseert hoef je niet de moeite te nemen om je mening kenbaar te maken. Daar heeft niemand om gevraagd tenslotte. Uiteraard ben je hier vrij in, begrijp me niet verkeerd. ![]() Ben je zodanig sociaal geïsoleerd dat je niet begrijpt dat andere mensen andere interesses hebben dan jij? Als je hierover wat meer informatie wilt hebben, dan kun je dat altijd aan me vragen. | |
hoogl298 | zaterdag 13 oktober 2001 @ 14:00 |
quote:Jij bent voor censuur? (dat meen je toch niet?) | |
I.R.Baboon | zaterdag 13 oktober 2001 @ 14:03 |
quote:Inderdaad. Dat meen ik niet. Ik had zeker van jou niet verwacht dat je zo'n opmerking serieus zou nemen. | |
YRRAB | zaterdag 13 oktober 2001 @ 15:59 |
Reptoids in Law Enforcement Information: I live in Seattle and have been an activist for years and I really never realized what we are up against until I was illegally arrested and taken to the King County Jail in Seattle after the WTO protests. I was taken into the jail and at the booking counter I was attacked by the goon squad who held me tightly on my left on my right and from behind and forced me toward the booking counter. I was told just look straight ahead don't look left or right, then I was told to look into the guys eyes behind the booking counter. I did look into his eyes and he backed up shaking his head and wandered off toward my left saying "I can't do it he is too powerful". Then this African American police officer "shapeshifted" into a reptoid then back to human then reptoid and back to human in front of my eyes. The back of my head felt like it had some kind of psycotronic ray penetrating into my brain and all kinds of strange happenings occured to me while I was in their jail. I was taken to the psyc ward and everybody that was in a certain cell always went off in really strange ways including myself. It was like some sort of energy field that would cause extreme agitation inside this cell. They tried to drug me and send me to Western State Mental Hospital for a 90 day evaluation (neutralization) but I was able to avoid that. Cointelpro is alive and well in America and as you know the people are a bunch of sheep being led to the slaughter by a bunch of fools who think they know how to stay in power. Control the media, control the mind and control the action, also if you repeat a lie long enough it will become the truth. I went to trial and the lying cops were believed by the brain dead jury and it is a lovely criminal justice system that looks at the facts and ignores them. I have remained focused and have not let them scare me into submission, however trying to tell people about these reptoid shapeshifters is very difficult. For example, some so called clients "mental health patients" who can see these shapeshifters. Sources: My own personal experiences and experiences of friends who I trust to tell the truth no matter what the consequences. (Then I saw those under the alter who were beheaded "chemically lobotomized' (See "Psychiatric Drugs- Hazards to the Brain" by Peter Breggins)for their testimony) Archive date: 01-06-01 Supplied by Michael Shupe | |
Kyori | zaterdag 13 oktober 2001 @ 16:29 |
* Hmm, we zijn ontdekt. Tijd om er weer eens vandoor te gaan. ![]() | |
YRRAB | zaterdag 13 oktober 2001 @ 16:39 |
Terrifying Traumatic Experience
Well, never thought I would be contacting your site because it all just seems so beyond reality, but I guess it is only because we view reality in our very "controlled" and narrow perspective. Anyway, my story is, I have been carrying around for years this very terrifying traumatic experience of such a level of unbelievable nature. And yet, because of the power of "their" mind control, it did not create in me any psychological stress or never seemed to on a conscious level; but then again, the little bits and pieces that I did recall, when I first began to remember, made me tremble when I tried to relate it to someone I felt that I could trust. To make a very long story short, I was a seminarian studying to be a secular priest at a college at a monastey; it was summer Latin school (during the time of the first Ecumenical Council) [incidentally, I do not want to be specific or detailed here, because of my concerns I guess for my life, although nothing has happened in my life to cause me to think that I would be targeted]. On a break I went with two odd looking types (Hispanic/Oriental mix it seemed) to a town some distance away, and very briefly, I believe they were part of a Satanic group and they performed some ritual in which I was raped by a demon which now seems that it was more reptilian (I have so much unconscious terror associated with this that I cannot recall at this time the details), but anyway when I saw this emblem via your web site: Patch on Reptoid's Uniform 07-18 First Release I noticed the genitals on the dragon; and I actually suffered a wound to my anal area because this creature/demon had barbs or horns? around the base of its penis so when it raped me, it caused a wound that never healed. I was so embrassed by it for years that I never had the nerve to have it looked at until latter part of my military service, which determined that there was scar tissue around the wound. I later married and had an operation which removed the wound. Even more years later, after I began meditations did I that experience surface; it was always prefaced by cicadas chirping in the night in the background. The terror of trying to turn around and see what was behind me was so overwhelmingly horrific for me that I could not. But in time my meditations enabled a diminishing of fear of it, but I never could bring the experience totally to conscious level. Anyway, boy, your web site and books at least in this personal experience resonate that there is a validity to all this. I have often wanted to explore this with hypnotherapy but never felt I could trust anyone with it because of its unbelievability. Well, that's my story. | |
Kyori | zaterdag 13 oktober 2001 @ 16:46 |
Even voor de goede orde: dat wat hij hier allemaal maar post, lijkt een beetje vreemd en ongeloofwaardig, maar, het klopt wel, er zijn verschillende onafhankelijke bronnen van een aantal jaren geleden, die ditzelfde verteld hebben. Bovendien is buitenaards leven in al zijn vormen/rassen zo echt als de lucht die we ademen. | |
Preddie | zondag 14 oktober 2001 @ 18:14 |
quote:Tuurlijk, dat begrijp ik wel, als het met niet interesseert dan lees ik het gewoon niet, een link naar die website is meer dan genoeg (of meerdere naar verschillende stukjes), zodat het overzicht in een thread erin blijft zitten. Nu begrijp ik er helemaal niks van!!!, misschien kan je een stukje in het nederlands schrijven, ik ben namelijk niet zo'n ster in het engels als het om dingen verklaren gaat... | |
Meneer_Aart | zondag 14 oktober 2001 @ 22:36 |
Het zou wel prettig zijn wanneer YRRAB - die er toch zo op gebrand is onwetenden te overtuigen van hetgeen waarvan hij op de hoogte is - niet hele sites knipte en plakte. Dat nodigt echt niet uit tot lezen, en bevordert al helemaal niet de discussievorming. En daarbij is het teveel crap om mijn tijd aan te besteden. | |
DemonBox | zondag 14 oktober 2001 @ 22:41 |
quote:Waarom kan jij geen reply geven zonder persoonlijke aanval? Waarom moet jij altijd je gelijk halen d.m.v. dit soort sneren? Ik hoop dat mijn bericht een beetje tot je door zal dringen. Sterkte ermee i.i.g. | |
DemonBox | zondag 14 oktober 2001 @ 22:44 |
Serieuze vraag: Wie heeft er wel eens een Reptilian gezien (zover dat mogelijk is) of ervaren? | |
hoogl298 | zondag 14 oktober 2001 @ 22:55 |
quote:Waarom kan jij geen reply geven zonder persoonlijke aanval? Waarom moet jij altijd je gelijk halen d.m.v. dit soort sneren? Ik hoop dat mijn bericht een beetje tot je door zal dringen. Sterkte ermee i.i.g. en een kusje voor het slapen
| |
DemonBox | maandag 15 oktober 2001 @ 08:52 |
quote:O dan is het goed ![]() Die "sneer" was om je op jouw eigen niveau aan te spreken. Maar zelfs dat begrijp je niet. Dat is helemaal niet erg en ik zal het niet tegen je gebruiken. P.s. let je wel op met oversteken? | |
#ANONIEM | maandag 15 oktober 2001 @ 08:58 |
Jongens... even 2 puntjes... 1. Ik lees op een nederlands forum GEEN engels, vertaal dit dus maar als je wat te melden hebt. 2. Wees eens orgineel en copy en paste eens niet, het staat niet... | |
hoogl298 | maandag 15 oktober 2001 @ 20:51 |
quote:hee, simpeltje.... Als ik het niet begrijp, dan was het dus blijkbaar mijn niveau niet..... | |
Smots | maandag 15 oktober 2001 @ 21:31 |
Het sprookje In een groot bos woonde eens een arme houthakker met zijn vrouwen twee kinderen. Het jongetje heette Hans en het meisje Grietje. Ze hadden maar heel weinig te eten en eens, toen alles erg duur werd in het land, konden ze ook niet meer aan brood komen. Toen hij daar 's avonds in bed over lag te tobben en vol zorgen lag te woelen, zei hij tegen zijn vrouw: "Wat moet er van ons worden? Hoe kunnen we onze kinderen te eten geven, wij die voor ons zelf niets meer hebben?" "Weet je wat, man," antwoordde de vrouw, "we zullen bij 't eerste morgenlicht de kinderen wegbrengen, heel diep in 't bos, dan maken we daar een flink vuur en we geven hun ieder nog een stuk brood, dan gaan wij aan 't werk en laten hen alleen. Ze vinden de weg naar huis niet meer terug en wij zijn ze kwijt." "Neen vrouw," zei de man, "dat doe ik niet, hoe zou ik het over mijn hart verkrijgen, mijn kinderen alleen te laten in het bos; dan zouden immers wilde dieren komen en hen verscheuren." "Dwaze man," zei ze, "moeten we dan alle vier van honger sterven, ga dan maar de planken voor de kisten schaven," en ze liet hem niet met rust, tot hij toegaf. "Maar 't spijt me toch zo van die arme kinderen," zei de man. De twee kinderen hadden zo'n honger dat ze niet konden slapen en ze hadden alles gehoord wat de stiefmoeder tegen de vader had gezegd. Grietje weende bittere tranen en zei tegen Hans: "Nu is het met ons gedaan." "Stil Grietje," zei Hans, "wees maar niet bang, we zullen er wel wat op vinden." En toen de ouders waren ingeslapen, stond hij op, deed zijn jasje aan, maakte de onderdeur open en sloop naar buiten. De maan scheen helder en de witte kiezels voor het huis schenen blank. Hans bukte zich en stak er zoveel in zijn broekzakken, als er maar in konden. Toen ging hij 't huis weer in, zei tegen Grietje: "Wees maar stil, zusjelief, slaap rustig in, onze lieve Heer zal ons niet verlaten," en hij ging ook weer in bed. Bij 't eerste schemerlicht, nog voor de zon was opgegaan, kwam de vrouw de beide kinderen roepen. "Sta toch op, luilakken, we moeten 't bos in om hout te halen." Dan gaf ze aan elk een stukje brood en zei: "Daar heb je iets voor de middag; maar niet eerder opeten, want dit is alles wat je krijgt." Grietje nam het brood onder haar schortje, omdat Hans zijn zakken vol stenen had. Toen gingen ze alle vier naar het bos. Toen ze een eind op weg waren, stond Hansje stil en keek om naar het huis, en deed dat nog eens en toen nog eens. De vader zei: "Hans, waarom blijf telkens zo ver achter?." "Och vader," zei Hans, "ik had een takje in mijn schoen." De moeder zei: "Dwaas, doorlopen we hebben nog veel werk te doen." Maar Hans had helemaal geen takje in zijn schoen, maar had aldoor kleine kiezelsteentjes uit zijn zak op de weg gegooid. Ze kwamen nu midden in het bos en de vader zei: "Nu moeten jullie hout sprokkelen, kinderen, ik wil een vuur maken, zodat jullie het niet koud hebben. " Hans en Grietje droegen rijhout bijeen, een hele berg. Het rijshout werd aangestoken, en toen de vlam goed hoog brandde, zei de vrouw: "Gaan jullie nu bij 't vuur liggen, kinderen en rust lekker uit, wij gaan het bos in om hout te kappen. Als we klaar zijn, komen we terug en halen jullie af." Hans en Grietje zaten bij het vuur, en toen 't middag was geworden, aten ze allebei een stukje brood. En omdat ze bijlslagen hoorden, geloofden ze dat hun vader in de buurt was. Maar het was de bijl niet, het was een tak die hij aan een dorre boom had gebonden en die in de wind voortdurend klepperde. Ze hadden al een lange tijd gezeten en even later vielen ze in slaap. Na een paar uur werden ze weer wakker, maar toen was het stikdonker. Grietje begon te huilen en zei: "Hoe komen we nu uit het bos?" Maar Hans troostte haar: " Als de maan opkomt dan zullen we de weg wel vinden." En toen de volle maan kwam, nam Hans zijn zusje bij de hand, en ging de kiezelsteentjes langs, die schitterden als nieuwe munten en hem de weg wezen. Ze liepen de hele nacht, en kwamen bij 't eerste ochtendlicht weer bij hun vaders huis. Ze klopten aan, de vrouw deed open en toen ze zag dat het Hans en Grietje waren, zei ze: "Stoute kinderen! Wat hebben jullie lang in 't bos geslapen; we dachten dat jullie niet terugkwamen." Maar de vader was blij, want het had hem veel verdriet gedaan, dat hij hen had achtergelaten. Kort daarop was de nood weer hoog gestegen, en de kinderen hoorden hoe de moeder 's nachts, in bed, tot hun vader sprak: "Alles is weer op, we hebben nog een half brood, en dan is 't lied weer uit." De kinderen moeten weg, we zullen ze dieper het bos in brengen, zodat ze de weg niet meer terugvinden, anders is er voor ons geen redding meer." Het viel de man weer zwaar, en hij dacht: "Het zou beter zijn, de laatste happen met de kinderen te delen." Maar z'n vrouw luisterde nooit. De vrouw leidde de kinderen nog verder het bos in, waar ze nog nooit geweest waren. Toen werd er weer een heerlijk vuur aangemaakt, en de moeder zei: "Blijf daar nu zitten, kinderen, en als jullie moe zijn, kun je een beetje gaan slapen; als we vanavond klaar zijn, halen we jullie af." Toen het middag geworden was, deelde Grietje haar brood met Hans, die het zijne onderweg had gestrooid. Daarna sliepen ze in, de avond verliep en niemand kwam de kinderen halen. Ze werden weer wakker in 't holst van de nacht, maar Hans troostte Grietje en zei: " Wacht tot de maan opkomt, dan kunnen we de kruimels zien, die ik gestrooid heb en die wijzen ons de weg naar huis." Toen de maan scheen, stonden ze op, maar ze vonden geen kruimels meer, want de vogels die in het bos en veld rondvliegen, hadden ze opgepikt. Hans zei tegen Grietje: "We zullen de weg wel vinden," maar ze vonden hem niet, ze liepen de hele nacht en nog de dag daarop van de morgen tot de avond, maar ze kwamen het bos niet uit. En omdat ze zo moe werden, dat hun benen hen niet meer dragen konden, gingen ze onder een boom liggen en sliepen in. Nu was het al de derde morgen sinds ze hun vaders huis hadden verlaten. Ze begonnen weer te lopen, maar ze raakten aldoor dieper het bos in, met amper wat te eten en te drinken. Het werd middag en ze zagen een mooi vogeltje op een tak zitten, dat zong zo mooi, dat ze bleven staan om ernaar te luisteren. Toen het liedje uit was, klapte het met zijn vleugels en vloog weg. Hans en Grietje volgden de vogel, tot ze aan een huisje kwamen! Hij ging daar op het dak zitten en toen ze heel dichtbij waren gekomen, zagen ze dat het huisje van brood was gebouwd en met pannenkoeken gedekt en de vensters waren van heldere kandijsuiker. "Daar zullen we aan beginnen," zei Hans, "en een kostelijk maal hebben. Ik wil wat van 't dak hebben, Grietje, eet jij van het venster, dat is zoet." Hans reikte omhoog en brak wat van 't dak af om te proeven, hoe dat smaakte, en Grietje ging naar de ruitjes en knabbelde daar aan. Daar riep een fijn stemmetje uit de kamer: Knibbel knabbel knuisje, En ze aten verder zonder zich uit 't veld te laten slaan. Hans, wie het dak heel goed smaakte, trok er een groot stuk af, en Grietje stootte een hele ronde ruit uit en ging ermee zitten en deed zich tegoed. Maar opeens ging de deur open, en een stokoude vrouw die op een krukje leunde, kwam het huis uitgeslopen. Hans en Grietje schrokken zo erg, dat ze lieten vallen wat ze in de hand hadden. Het oudje schommelde met haar hoofd en zei: "Zo lieve kindertjes, en wie heeft jullie hier gebracht? Kom maar mee naar binnen, ik zal jullie iets te eten geven." Ze nam elk van hen bij de hand en bracht hen in 't huisje. Toen werd heerlijk eten op tafel gezet. Daarna werden twee mooie bedjes met wit beddengoed opgemaakt, en Hans en Grietje gingen erin liggen en dachten dat ze in de hemel waren. De oude had maar gedaan alsof ze zo lief was; ze was een boze heks, die loerde op de kinderen. Ze had dat broodhuisje alleen maar gebouwd om de kinderen te lokken. Wanneer ze een kind in haar macht had, maakte ze het dood, braadde het en at het op en dat was een feestdag voor haar. Heksen hebben rode ogen en kunnen niet ver zien, maar ze hebben een fijne neus, net als dieren en ze ruiken het, als er mensen in de buurt zijn. Toen Hans en Grietje in haar buurt waren gekomen, had ze lelijk gelachen en spottend gezegd: "Die heb ik, die ontglippen me niet meer." 's Morgens vroeg, voor de kinderen wakker waren, stond ze al op, en toen ze hen beiden zo rustig zag slapen, mompelde ze voor zich heen: "Dat zal een lekker hapje worden." Toen pakte ze Hans op met haar benige hand en droeg hem naar een klein stalletje en sloot hem op achter een hekje; hij mocht schreeuwen zo hard hij wou, dat gaf toch niets. Daarom ging ze naar Grietje, schudde haar wakker en riep: "Opstaan, luiwammes, water halen. Kook wat lekkers voor je broer, die zit buiten in het stalletje en moet dik en vet worden. Als hij goed dik is, eet ik hem op." Grietje begon te huilen, maar ook dat hielp niets, ze moest doen wat de boze heks wilde. Nu werd voor de arme Hans het lekkerste eten gekookt, maar Grietje kreeg enkel de botjes en de schillen. Elke morgen sloop de oude heks naar het stalletje en riep: "Hans, steek je vinger eens uit, zodat ik voelen kan of je al dik wordt!" Maar Hans stak alleen een splinter hout naar buiten, en de oude heks die niet goed zien kon, dacht dat het zijn vinger was en ze was verbaasd dat hij nog niet dikker werd. Toen er vier weken voorbij waren en Hans nog altijd zo mager bleef, begon ze ongeduldig te worden en wilde niet langer wachten. "Hé! Grietje," riep ze: " Wees eens flink en haal water voor me. Hans mag dan dik of dun zijn, morgen slacht ik hem en kook ik hem." 0, wat jammerde het arme zusje bij het water dragen, en wat stroomden er een tranen langs haar wangen! "Onze lieve Heer, help ons toch," riep ze uit, "hadden de wilde beesten ons in 't bos maar opgegeten, dan waren we toch samen gestorven." "Spaar je tranen maar," zei de oude, "het geeft je toch niets." 's Morgens moest Grietje vroeg op, vuur maken en de ketel met water erboven hangen. "Eerst zullen we bakken," zei de oude vrouw. "Ik heb de bakoven al gestookt en 't deeg gekneed!" Ze duwde het arme Grietje naar buiten naar 't bakhuis waar de vlammen al uitsloegen. "Kruip erin," zei de heks, "en kijk of het goed heet is, of we het brood er al in kunnen schuiven." En toen Grietje erin moest, wilde ze de oven dichtdoen en er Grietje in braden, want haar wilde ze ook opeten. Maar Grietje begreep wat ze van plan was en zei: "Ik weet niet hoe ik dat doen moet, hoe kom ik daar in?" "Domme gans," zei de heks, "de opening is groot genoeg, zie je wel? Ik zou er zelf wel in kunnen," ze krabbelde eraan en stak haar hoofd in de bakoven. Toen gaf Grietje haar een flinke stoot zodat ze er zelf in viel, gooide de ijzeren deur dicht en schoof er de grendel voor. Hu! daar zette ze een keel op, het was gruwelijk; maar Grietje liep hard weg, en de goddeloze heks moest ellendig omkomen. Maar Grietje liep rechttoe rechtaan naar Hans, maak het stalletje open en riep: "Hans we zijn verlost, de oude heks is dood!" Toen sprong Hans eruit als een vogel uit de kooi, zodra ze voor hem de deur had geopend. Wat waren ze blij, wat zijn ze elkaar om de hals gevallen, wat zijn ze met elkaar rondgesprongen en kusten elkaar! En nu ze nergens meer bang voor hoefden te zijn, gingen ze het huis van de heks binnen, daar stonden in alle hoeken kasten vol parels en edelstenen. "Dat is nog beter dan kiezels," zei Hans, en propte zijn zakken vol, en Grietje 'zei: "Ik wil ook wat meenemen naar huis!" en stopte haar schortje vol. "Maar nu gaan we weg," zei Hans, "want ik wil uit dat heksenbos weg." Toen ze een paar uur gelopen hadden, kwamen ze bij een groot meer. "Daar kunnen we niet over," zei Hans, "ik zie geen weg en geen brug." "Er is ook geen bootje," zei Grietje, "maar zit een witte duif, als ik 't die vraag, brengt hij ons wel naar de overkant." En ze riep: "Duif, hier zijn Hans en Grietje, d'r is geen weg en ook geen bruggetje, kun jij ons helpen? En toen wees de duif de weg naar hun vaders. Toen zetten ze het op een lopen, stortten de kamer binnen en vielen hun vader om de hals. De man had geen gelukkig ogenblik meer gehad, sinds hij de kinderen in het bos had achtergelaten, maar de vrouw was gestorven. Grietje schudde haar schortje uit, zodat de parels en edelstenen in de kamer rolden, en Hans wierp de ene handvol na de andere erbij. Toen was er een eind aan alle zorgen gekomen en ze leefden nog lang en gelukkig. |