Onkraakbare encryptie: vloek of zegen?

Al sinds mensenheugenis is men bezig met het zoeken naar een manier om informatie secuur te versturen, dus dat alleen de zender en ontvanger hem kunnen lezen maar dat de informatie zinloos is in de handen van onderscheppers. Al vaak dacht men het ultieme cijfer gevonden te hebben, een encryptiemethode waarvan men dacht dat het onkraakbaar was, maar elke keer bleken de cryptoanalysten het laatste woord te hebben. De enige waarlijk betrouwbare methode om iets te encoderen is gebruik maken van one time pads, reeksen willekeurige letters, die zowel de zender als de ontvanger in bezit hebben. Praktisch is dat niet, want gebruik je een one time pad meer dan 1 keer, dan dondert de onkraakbaarheid naar beneden. Als je met iemand over grote afstand wil communiceren, dan zit je met het grote probleem van het uitwisselen van one time pads. Wat heb je aan waterdichte encryptie als het niet mogelijk is om de sleutel veilig over te zenden?

Na heel lang nadenken kwamen op een gegeven moment Ronald Rivest, Adi Shamir, and Leonard Adleman met een idee gebaseerd op het werk van eerdere pioniers die een revolutie veroorzaakte in cryptoland. Ze hadden een manier verzonnen die de sleutel splitste in 2 delen: een privesleutel en een publieke sleutel. Met de publieke sleutel, die openbaar beschikbaar is in een key repository kan iedereen berichten encoderen, maar alleen de eigenaar van de sleutel kan met zijn/haar privesleutel het bericht weer ontcijferen. De basis van de publieke sleutel is het product van 2 enorm grote priemgetallen. Het is verdomde moeilijk om die 2 priemgetallen terug te vinden, en die 2 getallen is dan ook de basis van de privesleutel.

Als je de grootte van die getallen maar hoog genoeg maakt dan is RSA, de naam van dit principe, te beschouwen als onkraakbaar. Het is niet eens mogelijk om te berekenen hoe lang de complete computercapaciteit van de aarde erover zou doen om een RSA key van groter dan 1024 bits te kraken. Praktisch onkraakbaar is echter iets anders dan theoretisch onkraakbaar. Er wordt al lang getheoretiseerd, gefilosofeerd en gespeculeerd over quantum computers. Deze computers, die fundamenteel anders werken dan de huidige computers, zouden een cijfer als RSA in seconden kunnen kraken. Conventionele computers moeten een voor een alle mogelijkheden afgaan, terwijl quantum computers beginnen met een "superset" van alle mogelijkheden verenigd in één, waarna de juiste oplossing er ahw vanzelf uitkomt.

Quantum computers zijn nu nog science fiction, maar het is alles behalve denkbeeldig dat ze er ooit zullen komen. De komst van QC's zal alle encryptiemethodes helder als water maken, en bijv het RSA cijfer onbruikbaar maken voor echt secure encryptie. Er zal weer wat nieuws gevonden moeten worden, een encryptiemethode die volledige discretie garandeert.

In theorie is deze methode er al, in de vorm van een gedachte-esperiment, alleen is het niet praktisch uitvoerbaar. In theorie zou je fotonen in een vastgesteld patroon kunnen polariseren. Je kan de polarisatie daarna niet meer met zekerheid meten, zonder het patroon zelf te veranderen. Behalve als je over bepaalde kennis over het patroon beschikt en die is secuur over een open lijn uit te wisselen. Theoretisch is dit een absoluut onkraakbare methode, maar in de praktijk is het onmogelijk uitvoerbaar. Maar ik denk dat hier ook wel voor geldt dat dat ooit zal veranderen. En dan herhaalt alles zich weer, ook dit wordt gekraakt en men gaat weer wat nieuws bedenken. Of niet? Maar dat blijft speculatie.

De vraag die me meer bezighoudt is: is onkraakbare encryptie iets wenselijks of niet? De Amerikaanse overheid is een groot tegenstander, de National Security Agency heeft zich al meerdere keren ingezet om nieuwe cyphers tegen te gaan. Nog steeds is het onmogelijk om strong encryption te exporteren uit Amerika, omdat het als een wapen gezien wordt. Als criminelen een onkraakbare encryptievorm in handen krijgen dan heeft bijv de CIA of FBI geen informatiebronnen meer. Daarentegen zijn vrijheidsstrijders in een onderdrukkend en totalitair regime maar wat blij met goede encryptiemethoden zodat ze kunnen communiceren en zich kunnen organiseren, en valt en staat het hele internet en de complete E-business en E-banking met het bestaan van een onkraakbare encryptie. Dan heb ik het nog niet eens over de overige zakelijke wereld, waar bepaalde bedrijfsgegevens absoluut niet in handen van anderen mogen komen.

Ik vind zelf dat een mogelijk misbruik van iets geen reden is om het niet te gebruiken. Ik vertrouw de overheid niet genoeg om die alle sleutels in handen te geven, en privacy voor iedereen (iets wat in de grondrechten van de mens gegarandeerd wordt!) is m.i. heel wat meer waard dan het vermogen van de overheid (of van wie dan ook!) om iedereen te bespioneren, ook al zal dat misschien enig voordeel opleveren op het gebied van misdaad- en terrorismebestrijding.

Wat vind jij belangrijker, en waarom? Zou jij je eerder aan de kant van de codemakers scharen of aan de kant van de NSA?