Altijd tegen mezelf gezegd dat ík natuurlijk noooit vreemd zou gaan. Nooit reden toe gehad ook. En dan gebeurt het toch. Ok, kan gebeuren, maar de manier waarop het gebeurt...
Al 2,5 jaar een fijne relatie met een hele lieve jongen, maar de laatste 3, 4, 5 (?) maanden knaagt er iets... Ik wil niet meer. Hij is lief, that's it. Maarja, "hoe vertel je iemand, dat de aarde niet meer rond is?" Het voelt als hem aan het lijntje houden. Alleen, als ik bij m thuiskom.. Zn moeder loopt weg met me, zn zusjes zijn dol op mij, en ik op hun! Bovendien zitten hij én ik in een grote vriendengroep, dus als ik dit 'zomaar' opgeef zijn er nog meer mensen boos op mij. Dus keek ik het nog even aan.
En dan leer je viavia iemand anders kennen. Een man van 30, (en ik 19) en voor ons allebei was dit niet de bedoeling. Nú weet ik weer wat het is om verliefd te zijn, roze wolk blablalba..
Maar hoe kan ik hier bij mn vrienden, ouders, omgeving mee aankomen?
Hij is dus 30 (inmiddels heb ík het leeftijdsverschil geaccepteerd) gescheiden en een zoontje. Voor mij geen obstakels meer, niet meer. Maar voor hun wel. Ik was altijd zo'n braaf meisje...
Eén goede vriend heb ik het verteld, aan anderen kan ik het niet vertellen. Mn vriendinnen zullen het niet begrijpen, ik zeg immers altijd dat het goed gaat tussen ons. En dat is ook zo, alleen ben ik niet meer verliefd. Hij slaat me niet, hij is nog superverliefd, hij is er altijd voor me..
Ik weet wel dat dit niet goed kan gaan, dus moet er een oplossing komen. Alleen kom ik er alleen niet uit en toen was daar hoepla! het internet....
En ga me niet vragen wat ik diep van binnen wil, want dat is het uitmaken en verder met de ander.
Maar: hoe uitmaken, (dat doet hem zo'n pijn) en hoe verder? (mn omgeving)
I can't do this, you can't do that
They feed us lines but I won't act