Moederdag 2005.
![]()
Ik stommel rond 10 uur m'n bed maar eens uit, ik ben toch wakker en heb geen zin om te gaan liggen wachten.
![]()
Vanachter de Nintendo: "Hoi, mam! Lekker geslapen?"
Ja, hoor, prima.
So far so good.
Na een kwartiertje begin ik toch wat onrustig te worden en vraag net even te bits aan vriendlief of hij dat gedeelte van de krant al uit heeft.
Na een half uur en 2 koppen koffie, de krant waarvan geen letter tot me doorgedrongen is en wat gewone zondag-ochtendgesprekjes begint het een beetje te knagen.
Ze zullen me toch niet vergeten zijn?
![]()
Een beetje hardhandig zet ik wat dingen klaar voor het kadootje dat ik nog voor m'n eigen moeder af moet maken, en als de jongste naast me komt zitten om te 'helpen' hoor ik mezelf zeggen:"Ja, leuk, hé, da's voor oma, voor
moederdag."
Nog geen reactie.
Pas als ik tegen de kinderen zeg dat het wel tijd wordt om zich aan te kleden om het
moederdagkadootje naar oma te brengen zie ik vriendlief een beetje wit om de neus worden.
"Oh nee, dat is vandáág!"
Ik heb me bescheurd toen hij de rest van de ochtend uit pure wanhoop allerlei huishoudelijke klusjes heeft lopen doen.
Alles, álles om goed te maken dat hij zich een week had vergist.
I'm over it now, ik kan er alweer over praten, en we stellen het gewoon een weekje uit.