GC General Chat
Hier kun je praten over van alles en nog wat. Eigenlijk alles wat niet in een van de andere rubrieken thuishoort.
Hoe herinner jij jou opa?
Was dat een oude gek cq oude zeur? Iemand die streng was, betweterig was?
Of juist iemand die flamboyant was, dingen deed die een andere opa normaal nooit deed?
Eigenwijs wellicht?
Mijn opa was een zeer eigenwijs man, die zeer sterk in zijn schoenen stond en zware van Nelle shag rokende.
Ooit in Indie nog bokskampioen geweest in zijn regiment en later Indie uitgezet ivm machtsovername door de TNI.
In NL voor de Daf gewerkt in de fabrieken tot hij met pensioen ging.
Hij (samen met mijn oma) nam ons elk jaar mee op vakantie naar Spanje, Oostenrijk, Duitsland en Frankrijk toen we nog klein waren.
Hij was trots op zijn kleinkinderen en gunde ons alles.
Hij hield tevens niet van stilzitten want zo organiseerde hij indo-rock avonden, sponsorde enkele kleine muziekbandjes, en was auto en boks fanaat.
Eigenwijs was hij wel. Luisterde naar niemand, en deed waar hij op dat moment trek in had.
Had mijn oma eten klaargemaakt, zegt hij doodleuk "dag schat, ik ga ff naar het cafetaria een patatje stoofvlees halen. Ook trek?"
Hij kon streng zijn, en dreigen met een pak rammel als we iets zeer stouts hadden gedaan. Die grote knuisten waren voor ons al dreiging genoeg dat we ons we 2 keer bedachten voor we weer wat uitvraten.
Mijn opa was ape trots toen ik aankwam zetten in militair uniform net nadat ik mijn rode baret had gehaald. Zijn ogen glunderden en kwam aanzetten met verhalen over kapitein Westerling ahahahaa
Enfin, die grote sterke man begon aan kracht in te boeten doordat er longlanker bij hem was geconstateerd
Na 3 jaar hield hij het voor gezien. Gesloopt door die ziekte was hij veranderd van een forse man tot een iel uitgemergeld mannetje.
De laatste 2 weken kwam ik elke dag langs in het verzorgingstehuis.
Hij vroeg mij nog om een mes zodat hij zichzelf van het leven kon beroven omdat hij niet langer wilde lijden, en ons een langere gang naar het tehuis wilde besparen. Dat heb ik niet gedaan.
Een dag later overleed hij terwijl hij de naam van zijn moeder prevelde. Ik zat naast die goede oude fijne kerel.
Ik krijg zowaar weer een brok in mijn keel als ik aan mijn opa terug denk
Was dat een oude gek cq oude zeur? Iemand die streng was, betweterig was?
Of juist iemand die flamboyant was, dingen deed die een andere opa normaal nooit deed?
Eigenwijs wellicht?
Mijn opa was een zeer eigenwijs man, die zeer sterk in zijn schoenen stond en zware van Nelle shag rokende.
Ooit in Indie nog bokskampioen geweest in zijn regiment en later Indie uitgezet ivm machtsovername door de TNI.
In NL voor de Daf gewerkt in de fabrieken tot hij met pensioen ging.
Hij (samen met mijn oma) nam ons elk jaar mee op vakantie naar Spanje, Oostenrijk, Duitsland en Frankrijk toen we nog klein waren.
Hij was trots op zijn kleinkinderen en gunde ons alles.
Hij hield tevens niet van stilzitten want zo organiseerde hij indo-rock avonden, sponsorde enkele kleine muziekbandjes, en was auto en boks fanaat.
Eigenwijs was hij wel. Luisterde naar niemand, en deed waar hij op dat moment trek in had.
Had mijn oma eten klaargemaakt, zegt hij doodleuk "dag schat, ik ga ff naar het cafetaria een patatje stoofvlees halen. Ook trek?"
Hij kon streng zijn, en dreigen met een pak rammel als we iets zeer stouts hadden gedaan. Die grote knuisten waren voor ons al dreiging genoeg dat we ons we 2 keer bedachten voor we weer wat uitvraten.
Mijn opa was ape trots toen ik aankwam zetten in militair uniform net nadat ik mijn rode baret had gehaald. Zijn ogen glunderden en kwam aanzetten met verhalen over kapitein Westerling ahahahaa
Enfin, die grote sterke man begon aan kracht in te boeten doordat er longlanker bij hem was geconstateerd
Na 3 jaar hield hij het voor gezien. Gesloopt door die ziekte was hij veranderd van een forse man tot een iel uitgemergeld mannetje.
De laatste 2 weken kwam ik elke dag langs in het verzorgingstehuis.
Hij vroeg mij nog om een mes zodat hij zichzelf van het leven kon beroven omdat hij niet langer wilde lijden, en ons een langere gang naar het tehuis wilde besparen. Dat heb ik niet gedaan.
Een dag later overleed hij terwijl hij de naam van zijn moeder prevelde. Ik zat naast die goede oude fijne kerel.
Ik krijg zowaar weer een brok in mijn keel als ik aan mijn opa terug denk
Vulneratus nec Victus The Spirit Will Never Leave Us.
Je mist hem he? Wanneer is je opa overleden?
Mijn opa was geweldig! Ik was zijn eerste kleinkind en hij was heel gek met mij. Hij nam mij altijd mee naar een winkelcentrum in Duitsland (wij wonen vlak bij de grens) en dan mocht ik eindeloos de roltrap op en af en in het mini-reuzenradje waar je geld in moest gooien.
We speelden heel veel in de tuin. Hij legde voor ons een badmintonveldje aan, speelde De Boze Wolf en dan waren de kleinkinderen de geitjes. Het was een soort kruising tussen verstoppertje en tikkertje.
Toen werd mijn opa ziek. Een slopende ziekte die alles bij elkaar ruim 10 jaar heeft geduurd. Van een enorm vitale, actieve man veranderde hij in een man die steeds vermoeider werd, steeds minder kon.
Een paar dagen voor zijn dood, toen ik bij hem op bezoek was, zei hij: MaLo, wat ben je toch een mooie meid geworden.
Het is inmiddels 5 jaar geleden dat hij overleden is, maar bij tijd en wijle mis ik hem nog steeds.
Mijn opa was geweldig! Ik was zijn eerste kleinkind en hij was heel gek met mij. Hij nam mij altijd mee naar een winkelcentrum in Duitsland (wij wonen vlak bij de grens) en dan mocht ik eindeloos de roltrap op en af en in het mini-reuzenradje waar je geld in moest gooien.
We speelden heel veel in de tuin. Hij legde voor ons een badmintonveldje aan, speelde De Boze Wolf en dan waren de kleinkinderen de geitjes. Het was een soort kruising tussen verstoppertje en tikkertje.
Toen werd mijn opa ziek. Een slopende ziekte die alles bij elkaar ruim 10 jaar heeft geduurd. Van een enorm vitale, actieve man veranderde hij in een man die steeds vermoeider werd, steeds minder kon.
Een paar dagen voor zijn dood, toen ik bij hem op bezoek was, zei hij: MaLo, wat ben je toch een mooie meid geworden.
Het is inmiddels 5 jaar geleden dat hij overleden is, maar bij tijd en wijle mis ik hem nog steeds.
You won't be lost, hurt, tired or lonely - Something beautiful will come your way
Mijn opa is in 1900 geboren in een arbeidersgezin. Was timmerman/metselaar en heeft meegeholpen aan de restauratie van de Sint Maartenskerk in Zaltbommel. Mijn opa was een flamboyante man, vol gekke ideeën en invallen. In de crisis jaren 30 schilderde hij mussen geel om ze te verkopen als parkieten. Als hobby visser had ie ooit een haring aan de haak gedaan, en deed alsof ie die vis had gevangen. Niemand zag dat het een haring was en na het ophalen at ie hem op. De vissers naast hem keken verbouwereerd op en opa zei : Da doek altijd bij de eerste vis die ik vang, om te kijken of het een goed stekkie is.' Paar van dit soort anekdotes staan in een boekje vermeld over de historie van Zaltbommel.
Opa was een authodidact die zich zelf schaken leerde, zich verdiepte in het sterrenstelsel en een volbloed PVDAer, en grootste fan van Willem Drees. Opa had samen met oma 10 kinderen. Kleine Tong groeide de eerste jaren van z'n leven samen met z'n moeder op bij opa en oma, zodat het een tweede vader en moeder werden. Opa ging na zijn pensioen houtbewerken en boetseren als hobby. Het was een opa zoals een opa moest zijn.Had een klein tuintje waar ie aan een touwtje bananen in de boom hing zodat alle kleinkinderen trots konden zeggen dat hun opa bananenbomen had.
In 1979 werd ik uit de klas gehaald door de concierge, opa was ziek en Tong moest snel naar huis.
In het bejaardencentrum aangekomen waren alle kinderen van Opa er, ik heb nog aan z'n bed gestaan, hij had nog naar me gevraagd. Ik was net te laat. 10 minuten later zei m'n oom dat opa was overleden. Opa was 79, en ik zal hem nooit meer vergeten.
Opa was een authodidact die zich zelf schaken leerde, zich verdiepte in het sterrenstelsel en een volbloed PVDAer, en grootste fan van Willem Drees. Opa had samen met oma 10 kinderen. Kleine Tong groeide de eerste jaren van z'n leven samen met z'n moeder op bij opa en oma, zodat het een tweede vader en moeder werden. Opa ging na zijn pensioen houtbewerken en boetseren als hobby. Het was een opa zoals een opa moest zijn.Had een klein tuintje waar ie aan een touwtje bananen in de boom hing zodat alle kleinkinderen trots konden zeggen dat hun opa bananenbomen had.
In 1979 werd ik uit de klas gehaald door de concierge, opa was ziek en Tong moest snel naar huis.
In het bejaardencentrum aangekomen waren alle kinderen van Opa er, ik heb nog aan z'n bed gestaan, hij had nog naar me gevraagd. Ik was net te laat. 10 minuten later zei m'n oom dat opa was overleden. Opa was 79, en ik zal hem nooit meer vergeten.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
De ene opa overleed toen ik al heel erg jong was, dus daar heb ik weinig beelden bij.
De andere was een denker en een strateeg. Een eenvoudige man die nogal gedegen was.
Ik herinner me dat hij sigaren rookte. En eigenlijk was hij ook best stoffig. Hij had ook altijd een echte opa-hoed op. Ondanks dat het een introverte man was, liet hij je altijd geliefd en welkom voelen.
Mijn opa, de denker.
De andere was een denker en een strateeg. Een eenvoudige man die nogal gedegen was.
Ik herinner me dat hij sigaren rookte. En eigenlijk was hij ook best stoffig. Hij had ook altijd een echte opa-hoed op. Ondanks dat het een introverte man was, liet hij je altijd geliefd en welkom voelen.
Hij had ook altijd een echte opa-hoed op. Ondanks dat het een introverte man was, liet hij je altijd geliefd en welkom voelen.Mijn opa, de denker.
And everything under the sun is in tune
But the sun is eclipsed by the moon.
And Prince is still here!
But the sun is eclipsed by the moon.
And Prince is still here!
Ik mis mijn opa nu wellicht nog meer dan ik dat deed vlak na zijn overlijden. Waarom weet ik niet.quote:Op dinsdag 26 april 2005 16:22 schreef MaLo het volgende:
Je mist hem he? Wanneer is je opa overleden?
Mijn opa was geweldig! Ik was zijn eerste kleinkind en hij was heel gek met mij. Hij nam mij altijd mee naar een winkelcentrum in Duitsland (wij wonen vlak bij de grens) en dan mocht ik eindeloos de roltrap op en af en in het mini-reuzenradje waar je geld in moest gooien.
We speelden heel veel in de tuin. Hij legde voor ons een badmintonveldje aan, speelde De Boze Wolf en dan waren de kleinkinderen de geitjes. Het was een soort kruising tussen verstoppertje en tikkertje.
Toen werd mijn opa ziek. Een slopende ziekte die alles bij elkaar ruim 10 jaar heeft geduurd. Van een enorm vitale, actieve man veranderde hij in een man die steeds vermoeider werd, steeds minder kon.
Een paar dagen voor zijn dood, toen ik bij hem op bezoek was, zei hij: MaLo, wat ben je toch een mooie meid geworden.
Het is inmiddels 5 jaar geleden dat hij overleden is, maar bij tijd en wijle mis ik hem nog steeds.
Wellicht dat dat te maken heeft met enkele keuzes die ik voor mijzelf heb gemaakt de afgelopen paar jaren die mijn leven drastisch deed veranderen. Ik denk dat mijn opa trots zou zijn op de keuzes die ik heb gemaakt.
Mijn opa overleed 6 jaar geleden.
Om eerlijk te zijn, bij het schrijven over mijn opa kwamen plotseling wat traantjes naar voren. En ja, ik is hem heel erg. Ook al ben ik 31 jaar, ik zal hem blijven missen.
Mijn opa bv was erg tegen Japans spul. Dit omdat hij 3 jaar krijgsgevangen gezeten had in een Jappenkamp en onder meer aan de Pakanbaroe spoorweg had gewerkt.
Toen hij een Philips TV aanschafte had ik maar niet verteld dat daar ook japanse onderdelen in zaten
Mijn opa heette Max. In de familie noemden we hem gewoon Opa Eindhoven.
Vulneratus nec Victus The Spirit Will Never Leave Us.
Interessante verhalen tot zover over hoe onze opa's nu waren.
Mijn opa van vaderskant was eigenlijk net zo'n opa als ondeugend schreef, een denker.
Ondanks dat ik hem niet goed heb gekend weet ik dat hij ook wat stoffig was en een hoedje droeg. En elke zondag naar de kerk ging.
Ik ken hem niet zo goed omdat deze opa eerder stierf dan mijn opa van moederskant.
Mijn opa van vaderskant was eigenlijk net zo'n opa als ondeugend schreef, een denker.
Ondanks dat ik hem niet goed heb gekend weet ik dat hij ook wat stoffig was en een hoedje droeg. En elke zondag naar de kerk ging.
Ik ken hem niet zo goed omdat deze opa eerder stierf dan mijn opa van moederskant.
Vulneratus nec Victus The Spirit Will Never Leave Us.
Mijn ene opa is vorig jaar overleden. Mijn opa was altijd bezig met de tweede wereldoorlog en vertelde bijna alleen over die periode. Hij was altijd heel erg geïnteresseerd in het leven van mij en mijn zus, maar er was altijd een bepaalde afstand. Ook omdat hij nog zo met vroeger bezig was, maar ook omdat mijn oma niet echt een oma was voor mij en mijn zus. Daarom waren wij naar mijn opa toe ook afstandelijk. Nu hij er niet meer is, denk ik wel vaak aan hem. Dat het niet zijn schuld was dat het zo gegroeid is, maar dat ik ook te afstandelijk was.
Mijn andere opa leeft nog. Hij heeft vorig jaar, na het overlijden van bovenstaande opa, een hartinfarct gehad. Hem zie ik echt als mijn opa. Als ik ook aan vroeger denk, krijg ik nog de lachkriebels. Met hem was het altijd feest. We gingen iedere zaterdag langs (na het overlijden van mijn oma) we aten daar dan middageten, dan gingen mijn ouders de stad in en gingen mijn zus en ik naar de Albert Heijn om friet te halen voor het avondeten. Mijn zus en ik mochten dan altijd iets uitzoeken. Snoep of een boekje, alles mocht. Mijn opa hield ook van pesten. Zo heeft hij mij een keer opgesloten in een kast, om me te pesten en om me daarna heel erg te knuffelen. Ik deed met mijn opa ook altijd verstoppertje en tikkertje. mijn opa was (en is) heel erg geïnteresseerd in mijn zus en mij. En hij is ook trots op ons, dat zegt hij vaak. Als hij overlijdt, zal ik kapot zijn. Dat merkte ik vorig jaar al. Het gaat nu gelukkig heel goed met hem (hij heeft zich in tijden niet zo goed gevoeld zegt hij) en hij is echt mijn lieve knuffelopa
Mijn andere opa leeft nog. Hij heeft vorig jaar, na het overlijden van bovenstaande opa, een hartinfarct gehad. Hem zie ik echt als mijn opa. Als ik ook aan vroeger denk, krijg ik nog de lachkriebels. Met hem was het altijd feest. We gingen iedere zaterdag langs (na het overlijden van mijn oma) we aten daar dan middageten, dan gingen mijn ouders de stad in en gingen mijn zus en ik naar de Albert Heijn om friet te halen voor het avondeten. Mijn zus en ik mochten dan altijd iets uitzoeken. Snoep of een boekje, alles mocht. Mijn opa hield ook van pesten. Zo heeft hij mij een keer opgesloten in een kast, om me te pesten en om me daarna heel erg te knuffelen. Ik deed met mijn opa ook altijd verstoppertje en tikkertje. mijn opa was (en is) heel erg geïnteresseerd in mijn zus en mij. En hij is ook trots op ons, dat zegt hij vaak. Als hij overlijdt, zal ik kapot zijn. Dat merkte ik vorig jaar al. Het gaat nu gelukkig heel goed met hem (hij heeft zich in tijden niet zo goed gevoeld zegt hij) en hij is echt mijn lieve knuffelopa
Als een puike vent die altijd met mij achterop naar het bos van de Efteling fietste. Aldaar gingen wij bij een hek aan de achterzijde van het terrein staan om te wachten tot die dekselse stoomtrein voorbij kwam en dan goed kijken en genieten. Dan kon mijn dag niet meer stuk.
Mijn ene opa leeft nog en van de ander weet ik eigenlijk niet zo veel omdat hij stierf toen ik 8 was.
Maar wat is nou het leuke ervan om hier het levensverhaal van je opa te gaan vertellen?
Of is het als een stuk verwerking bedoeld TS?
Maar wat is nou het leuke ervan om hier het levensverhaal van je opa te gaan vertellen?
Of is het als een stuk verwerking bedoeld TS?
Mijn ene opa was al dood voor dat ik geboren was, de andere leeft momenteel nog in redelijke gezondheid. Dus ik heb alleen herrinneringen aan de nog levende opa. Ik ken hem als een slimme maar stille man, hij kan wel spraakzaam zijn, maar dat hangt van het onderwerp af. Ik vind het altijd leuk om uit de eerste hand zijn verhalen te horen. Tot mijn spijt moet ik toegeven dat ik niet genoeg tijd aan mijn grootouders besteed.
In feite kan ik me er niets meer echt van herinneren. Mijn opa overleed toen ik 4 was
"If you see someone without a smile, give them one of yours.”
Wat is het leuke ervan om over mijn opa te vertellen?quote:Op dinsdag 26 april 2005 17:43 schreef Ayaxola het volgende:
Mijn ene opa leeft nog en van de ander weet ik eigenlijk niet zo veel omdat hij stierf toen ik 8 was.
Maar wat is nou het leuke ervan om hier het levensverhaal van je opa te gaan vertellen?
Of is het als een stuk verwerking bedoeld TS?
Ik zou het echt niet weten. Soms denk ik wel eens aan hem, en mis hem gigantisch. En zou willen zien dat hij wist waar ik nu in het leven sta.
Soms zijn gedachtes ondoorgrondelijk, zo ook deze aan mijn opa. Iemand die voor mij een voorbeeld was, en nog steeds een bron van inspiratie is. Trots eigenlijk ook wel.
Onbedoeld zal er vast ook wel een stukje verwerking in zitten.
Vulneratus nec Victus The Spirit Will Never Leave Us.
Mijn ene opa overleed jaaaaaren voor ik geboren werd. Over de ander weet ik nog maar een beetje.
Hij was vrachtwagenchauffeur. 40 jaar geweest bij hetzelrde bedrijf en daavroor heeft hij ook een koninklijke onderscheiding gehad. Toen ik 3 was liet ik hem dan ook trots zien dat ik kon schrijven. Een van mn eerste woordjes die ik kon schrijven was 'Scania'. Mn opa zei dat het fout was Het moest Scania-Vabis zijn.
Destijds snapte ik dat niet. Nu ik zelf ook een liefhebber van klassieke vrachtwagens ben, snap ik het heel goed. Ik vind het erg jammer dat ik nooit met hem over vrachtwagens heb kunnen praten.
Hij was vrachtwagenchauffeur. 40 jaar geweest bij hetzelrde bedrijf en daavroor heeft hij ook een koninklijke onderscheiding gehad. Toen ik 3 was liet ik hem dan ook trots zien dat ik kon schrijven. Een van mn eerste woordjes die ik kon schrijven was 'Scania'. Mn opa zei dat het fout was Het moest Scania-Vabis zijn.
Het moest Scania-Vabis zijn.Destijds snapte ik dat niet. Nu ik zelf ook een liefhebber van klassieke vrachtwagens ben, snap ik het heel goed. Ik vind het erg jammer dat ik nooit met hem over vrachtwagens heb kunnen praten.
Wat let je om nu alsnog wat tijd en aandacht aan jou grootouders te geven?quote:Op dinsdag 26 april 2005 17:46 schreef Evil_Jur het volgende:
Mijn ene opa was al dood voor dat ik geboren was, de andere leeft momenteel nog in redelijke gezondheid. Dus ik heb alleen herrinneringen aan de nog levende opa. Ik ken hem als een slimme maar stille man, hij kan wel spraakzaam zijn, maar dat hangt van het onderwerp af. Ik vind het altijd leuk om uit de eerste hand zijn verhalen te horen. Tot mijn spijt moet ik toegeven dat ik niet genoeg tijd aan mijn grootouders besteed.
Achteraf zul je wellicht spijt hebben dat je dat niet gedaan hebt. Maar dan is het al te laat, en kan je dingen niet meer veranderen.
Vulneratus nec Victus The Spirit Will Never Leave Us.
mijn opa, was een heel bijzondere man, een man van weinig woorden.dat wil niet zeggen dat hij niet in staat was om je speciaal te laten voelen, dat kon hij juist erg goed. altijd zat ik bij hem op schoot en over zijn paar haartjes te aaien en te roepen dat hij nodig eens naar de kapper moest. dan tilde hij me op en gaf hij me een dikke knipoog. ik was echt zijn kleine meisje.
hij heeft me heel vaak achter op zijn fiets de dijk op getrapt, terwijl ik wist dat het eingelijk veel te zwaar voor hem was, mocht ik nooit afstappen. "ik kan het best" was dan ook een van zijn lievelingszinnen. Het was voor hem dan ook vreselijk om te merken dat hij dingen niet meer kon. hij moest zijn autotje opgeven en later kon hij het niet meer opbrengen om te fietsen omdat hij te weinig lucht kreeg.
na een heel scala aan onderzoeken in het ziekenhuis kwam eruit dat hij hele zwakke longen had, en een aneurisma. De operatie aan dat laaste bracht heel veel risico's met zich mee maar hij heeft uieindelijk na overleg met de familie besloten het er toch maar op te wagen.
de middag waarop hij alle vooronderzoeken kreeg zijn we naar hem toe gegaan. Ik was zo bang dat het verkeerd zou gaan en moest ook heel erg huilen toen het bezoekuur afgelopen was en we naar huis moesten.
later de volgende dag hoorden we dat de operatie goed was gegaan, ik was dolgelukkig! Ik wilde meteen naar hem toe maar dat kon nog niet omdat hij nog op de ic lag. echter, toen ik 's avonds terugkwam van de oefenavond van onze band stond mijn vader binnen, of ik meteen mee wilde komen omdat het niet goed ging met opa. er ging een schok door me heen....
in het ziekenhuis aangekomen bleek dat zijn lichaam geen bloed meer opnam. ze pompten er zakken vol in, maar hij zwol alleen maar op maar zijn bloeddruk steeg niet. hij was ook buiten bewustzijn. ik heb heel lang naast dat bed staan huilen. de hele familie was naar het ziekenhuis gekomen, ik weet zeker dat hij dat heel fijn zou hebben gevonden , en stiekem hoop ik dat hij het misschien wel gemerkt heeft.
na een hele nacht zinloos bloed toedienen is er besloten te stoppen met het bloed, we wilden het nog met een zak proberen en als die niet aansloeg zouden ze het stoppen. tegen beter weten in eigenlijk, maar natuurlijk gebeurde het onvermijdelijke, het bloed veranderde niks aan de situatie.
daarna ging het vrij snel achteruit en is hij uiteindelijk opgehouden met alles, we zagen alle metertjes en schermpjes langzaam bevriezen tot die ijzige piep tot ons doordrong en er kwam een ic arts ons vertellen dat het tijdstip van overlijden 14:11 was. Toen stope de wereld even met draaien.
alles daarna is in een waas aan me voorbijgegaan, de begrafenis waar superveel mensen naartoe waren gekomen, alle handen en sterkte wensen. De meeste mensen kende ik niet eens, maar het was wel erg bijzonder om te merken dat ook zij mijn opa een bijzondere man vonden.
aan dat laatste wil ik eigenlijk helemaal niet denken, ik wil hem liever herinneren als die lieve, oude, gekke, ondeugende man. niemand kan voor mij ooit belangrijker worden dan die lieve, oude ondeugende gekkerd ooit was.
damn ik mis hem
hij heeft me heel vaak achter op zijn fiets de dijk op getrapt, terwijl ik wist dat het eingelijk veel te zwaar voor hem was, mocht ik nooit afstappen. "ik kan het best" was dan ook een van zijn lievelingszinnen. Het was voor hem dan ook vreselijk om te merken dat hij dingen niet meer kon. hij moest zijn autotje opgeven en later kon hij het niet meer opbrengen om te fietsen omdat hij te weinig lucht kreeg.
na een heel scala aan onderzoeken in het ziekenhuis kwam eruit dat hij hele zwakke longen had, en een aneurisma. De operatie aan dat laaste bracht heel veel risico's met zich mee maar hij heeft uieindelijk na overleg met de familie besloten het er toch maar op te wagen.
de middag waarop hij alle vooronderzoeken kreeg zijn we naar hem toe gegaan. Ik was zo bang dat het verkeerd zou gaan en moest ook heel erg huilen toen het bezoekuur afgelopen was en we naar huis moesten.
later de volgende dag hoorden we dat de operatie goed was gegaan, ik was dolgelukkig! Ik wilde meteen naar hem toe maar dat kon nog niet omdat hij nog op de ic lag. echter, toen ik 's avonds terugkwam van de oefenavond van onze band stond mijn vader binnen, of ik meteen mee wilde komen omdat het niet goed ging met opa. er ging een schok door me heen....
in het ziekenhuis aangekomen bleek dat zijn lichaam geen bloed meer opnam. ze pompten er zakken vol in, maar hij zwol alleen maar op maar zijn bloeddruk steeg niet. hij was ook buiten bewustzijn. ik heb heel lang naast dat bed staan huilen. de hele familie was naar het ziekenhuis gekomen, ik weet zeker dat hij dat heel fijn zou hebben gevonden , en stiekem hoop ik dat hij het misschien wel gemerkt heeft.
na een hele nacht zinloos bloed toedienen is er besloten te stoppen met het bloed, we wilden het nog met een zak proberen en als die niet aansloeg zouden ze het stoppen. tegen beter weten in eigenlijk, maar natuurlijk gebeurde het onvermijdelijke, het bloed veranderde niks aan de situatie.
daarna ging het vrij snel achteruit en is hij uiteindelijk opgehouden met alles, we zagen alle metertjes en schermpjes langzaam bevriezen tot die ijzige piep tot ons doordrong en er kwam een ic arts ons vertellen dat het tijdstip van overlijden 14:11 was. Toen stope de wereld even met draaien.
alles daarna is in een waas aan me voorbijgegaan, de begrafenis waar superveel mensen naartoe waren gekomen, alle handen en sterkte wensen. De meeste mensen kende ik niet eens, maar het was wel erg bijzonder om te merken dat ook zij mijn opa een bijzondere man vonden.
aan dat laatste wil ik eigenlijk helemaal niet denken, ik wil hem liever herinneren als die lieve, oude, gekke, ondeugende man. niemand kan voor mij ooit belangrijker worden dan die lieve, oude ondeugende gekkerd ooit was.
damn ik mis hem
In A World Of Emoticons, I'm Colon Capital D
Everybody needs a bosom for a pillow!
Everybody needs a bosom for a pillow!
Mijn ene opa stierf toen ik 2 weken oud was. Hij heeft mij ( zijn eerste kleinkind) nog wel in zijn armen gehad net voordat hij stierf. Mijn andere opa stierf toen ik 3 was. Het enige wat ik van deze twee heb zijn foto's. Heb er geen herinneringen aan wat ikzelf erg jammer vind. Vooral de laatste tijd mis ik een "opa" erg, vooral als ik nu al deze verhalen lees merk ik wat ik echt gemist heb. Maar het is helaas niet anders geweest. Gelukkig heb ik nog 1 oma ( andere oma heb ik ook nooit gekend).
Vind ik dan...
mijn opa was een hardvochtige manipulerende man.
hij stierf toen ik 15 was, drie weken voor mijn vader stierf.
Mijn andere opa heb ik nooit gekend.
hij stierf toen ik 15 was, drie weken voor mijn vader stierf.
Mijn andere opa heb ik nooit gekend.
♥ ♥ 13-08-2002 ♥ ♥
Heel erg veel van mijn opa weet ik niet, ik was immers 6 toen ie stierf. Maar de dingen die ik nog weet koester ik!
Mijn opa en oma woonden naast ons, oma stierf toen ik 4 was en daar weet ik dus bijna echt niets meer van. Opa luste heel graag bloedworst. Gebakken bloedworst. En vaak als ik en mijn zus daar kwamen tussen de middag kregen we een reepje chocola. Lekker snel het reepje opsmikkelen en dan ging opa ondertussen bloedworst bakken. Aan tafel keken we het bijna van zijn bord, maar mochten nooit een stukje mee-eten, want bloedworst en chocola vecht in je buik. En iedere keer als ik nu zelf bloedworst sta te bakken moet ik aan hem denken.
Mijn opa had in de keuken in de kast een blikje staan met dropjes. Een blikje, blauw, met echte zeeuwse plaatjes erop. Tegenwoordig koop je ze overal met babbelaars erin. Affijn, terwijl opa in de kamer bleef zitten in zijn stoel mochten wij bij het naar huis gaan een dropje pakken. En terwijl wij in de pot aan het graaien waren, riep ie altijd "Ik heb toch gezegd dat je er maar 1 mocht pakken".
Opa dronk af en toe wel eens een biertje, en wij mochten de flesjes dan opruimen in de bijkeuken. Opa liet altijd een flinke bodem erin zitten, die wij dan vervolgens met plezier stiekum kuisten.
Aan het einde bij ons thuis in de straat woonde een boer waar mijn opa altijd heeft gewerkt. Deze boer had hele mooie grote kastanjebomen. Mijn opa liep altijd met ons mee om kastanjes te zoeken en vaak sloeg hij ze met zijn stok uit de boom. Toen wij dat een keer zonder opa nadeden kregen we een kwade boer achter ons aan. Opa mocht dat wel, maar wij niet...
Ik heb van mijn opa een pop gekregen voor mijn eerste schoolrapport, vlak voor hij stierf. Die pop heb ik nog, na 21 jaar ligt ie nu bij mijn dochter in haar bed.
De ergste morgen vergeet ik nooit...s`morgens voor we naar school gingen, gingen we eerst opa goeiemorgen wensen. Op een morgen zei mijn mams dat we dat vandaag maar niet moesten doen, opa sliep immers nog. Opa is nooit meer wakker geworden...
Ondanks dat ik mijn opa maar heel kort gekend heb, betekend hij heel veel voor mij. Zijn foto hangt boven mijn bureau. Er is geen dag dat ik hem niet mis, zelf nu na 21 jaren nog. Ik zou hem zoveel willen zeggen, willen vragen....
Mijn opa en oma woonden naast ons, oma stierf toen ik 4 was en daar weet ik dus bijna echt niets meer van. Opa luste heel graag bloedworst. Gebakken bloedworst. En vaak als ik en mijn zus daar kwamen tussen de middag kregen we een reepje chocola. Lekker snel het reepje opsmikkelen en dan ging opa ondertussen bloedworst bakken. Aan tafel keken we het bijna van zijn bord, maar mochten nooit een stukje mee-eten, want bloedworst en chocola vecht in je buik. En iedere keer als ik nu zelf bloedworst sta te bakken moet ik aan hem denken.
Mijn opa had in de keuken in de kast een blikje staan met dropjes. Een blikje, blauw, met echte zeeuwse plaatjes erop. Tegenwoordig koop je ze overal met babbelaars erin. Affijn, terwijl opa in de kamer bleef zitten in zijn stoel mochten wij bij het naar huis gaan een dropje pakken. En terwijl wij in de pot aan het graaien waren, riep ie altijd "Ik heb toch gezegd dat je er maar 1 mocht pakken".
Opa dronk af en toe wel eens een biertje, en wij mochten de flesjes dan opruimen in de bijkeuken. Opa liet altijd een flinke bodem erin zitten, die wij dan vervolgens met plezier stiekum kuisten.
Aan het einde bij ons thuis in de straat woonde een boer waar mijn opa altijd heeft gewerkt. Deze boer had hele mooie grote kastanjebomen. Mijn opa liep altijd met ons mee om kastanjes te zoeken en vaak sloeg hij ze met zijn stok uit de boom. Toen wij dat een keer zonder opa nadeden kregen we een kwade boer achter ons aan. Opa mocht dat wel, maar wij niet...
Ik heb van mijn opa een pop gekregen voor mijn eerste schoolrapport, vlak voor hij stierf. Die pop heb ik nog, na 21 jaar ligt ie nu bij mijn dochter in haar bed.
De ergste morgen vergeet ik nooit...s`morgens voor we naar school gingen, gingen we eerst opa goeiemorgen wensen. Op een morgen zei mijn mams dat we dat vandaag maar niet moesten doen, opa sliep immers nog. Opa is nooit meer wakker geworden...
Ondanks dat ik mijn opa maar heel kort gekend heb, betekend hij heel veel voor mij. Zijn foto hangt boven mijn bureau. Er is geen dag dat ik hem niet mis, zelf nu na 21 jaren nog. Ik zou hem zoveel willen zeggen, willen vragen....
this bitch bites
Had jij dezelfde opa als ik dan?quote:Op dinsdag 26 april 2005 16:29 schreef ondeugend het volgende:
Mijn opa, de denker.
Harde woorden. Doen zelfs pijn als je ze leest.quote:Op dinsdag 26 april 2005 18:25 schreef DarkElf het volgende:
mijn opa was een hardvochtige manipulerende man.
hij stierf toen ik 15 was, drie weken voor mijn vader stierf.
Mijn andere opa heb ik nooit gekend.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Het is fijn om zo te lezen hoe een ieder denkt over zijn of haar opa. Ik heb bij menig verhaal zelfs een traantje moeten wegpinken, serieus. Over de vertederendheid, de geborgenheid etc etc.
Meer en meer dezer dagen moet ik denken aan mijn opa, wellicht dat daarom ik dit topic ben begonnen.
Het enige wat ik nog van mijn opa heb zijn zijn horloge die hij droeg toen hij stierf, plus een foto van hem waarop hij vol trots voor zijn nieuwe Ford Escort staat. (tja, ik rij nu ook Ford, zal wel in de genen zitten). Plus een foto waarop mijn broer en ik staan terwijl we naast zijn doodskist staan. (deze kist hebben mijn broertje en ik samen dicht mogen draaien voordat hij de crematie oven inging.) De as hebben we later in zijn geliefde tuin uitgestrooid op de plekken waar ook zijn honden begraven lagen.
Meer en meer dezer dagen moet ik denken aan mijn opa, wellicht dat daarom ik dit topic ben begonnen.
Het enige wat ik nog van mijn opa heb zijn zijn horloge die hij droeg toen hij stierf, plus een foto van hem waarop hij vol trots voor zijn nieuwe Ford Escort staat. (tja, ik rij nu ook Ford, zal wel in de genen zitten). Plus een foto waarop mijn broer en ik staan terwijl we naast zijn doodskist staan. (deze kist hebben mijn broertje en ik samen dicht mogen draaien voordat hij de crematie oven inging.) De as hebben we later in zijn geliefde tuin uitgestrooid op de plekken waar ook zijn honden begraven lagen.
Vulneratus nec Victus The Spirit Will Never Leave Us.
|
|
