Aanvankelijk ging het vertellen over de dingen waar ik mee zit nogal moeizaam, maar na verloop van tijd merkte ik dat het steeds beter ging. Het kwam er uiteindelijk op neer dat ik veel verdriet jaaaarenlang heb weggestopt om de doodeenvoudige reden dat als ik mijn mond opentrok, daar zeer negatief op gereageerd werd. Het voor jezelf houden was dus de meest veilige manier. Ondertussen weet ik wel dat er veel veranderd is, maar toch praat ik nog niet vanzelf en houd nog veel dingen voor mijzelf. Angst overheerst.
Het weggestopte verdriet wil eruit, en dat is waar ik nu ook mee bezig ben. Niet langer mezelf verrot schelden als ik ergens om lig te huilen, maar het toe durven laten. En dan zou de volgende stap moeten zijn, dan ik het dan ook nog ga delen met mensen om me heen. Want als ik het van mezelf mag toelaten, kan ik die stap ook een keer gaan zetten.
Probleem is nu alleen dat ik me nu even precies zo voel zoals ik dat vroeger deed omdat ik die dingen en ook de pijnlijke fases helemaal toe laat. Dit heeft tot gevolg dat ik me net zo somber voel zoals ik dat toen deed en eigenlijk wil ik dat soms nog al te graag blocken. Het doet zo'n pijn. Dezelfde soort sombere gedachtes komen in mij op. Daardoor ben ik niet al te scherp meer op mijn werk (waar ik net begonnen ben) en is alles weer net te veel moeite. Ik weet dat door sporten en actieve dingen doen, dat gevoel wat minder kan worden. Maar ja, heel de dag werken; er blijft niet meer veel tijd over voor actieve dingen.
Waarschijnlijk is het gewoon een fase waar ik weer doorheen moet, maar het is wel verdomde moeilijk. Ik probeer nu al wel een vriendin mij iets beter te laten kennen, maar ook dat is meestal een voornemen en overheerst de angst weer. Ik weet dat ik het er de volgende keer met m'n therapeute weer over kan hebben etc, maar voor nu sleept het echt enorm.
Dus ik heb geen concrete vragen of wat dan ook, ik wilde het even kwijt. Ik weet dat je soms door diepe dalen moet om daarna helemaal weer naar de top toe te kunnen. Laat ik die gedachte dan ook maar vast houden.
quote:Hehe, ik las net dat topic ook ja. En ja, ik kom uit de stad, maar alles is begonnen toe ik nog in een dorp bij m'n ouders woonde. Dus tja...?Op zaterdag 16 april 2005 11:18 schreef Grimli het volgende:
Je denkt te veel na. Je komt zeker uit een stad ?
Mja, zoals je zegt je moet door diepen dalen gaan om dan weer naar de top te komen.. 't punt bij mij is dat ik de top nooit wil zien ach whatever, vraag me ook niet waarom ik dit nu typ maar oke
Sterkte!Dingen een plaats geven, accepteren, erin berusten, er klaar mee zijn. Da's volgens mij veel nuttiger.
Niet door járen in het hulpverleningscircuit problemen gaan zien, waar je je eerst helemaal niet van bewust was.
Ik ben net klaar met 1,5 jaar psychotherapie en ik heb ook vele dalen gekend tijdens deze periode. Momenten dat ik het echt niet meer zag zitten, omdat er zoveel was dat er nog verwerkt moest worden, etc. Ik dacht echt dat ik er nooit vanaf zou komen, maar gelukkig is dat wel het geval. Ik zat voor mijn therapie totaal niet goed in mijn vel en nu dus 1,5 jaar later ken ik mezelf, weet ik waar mijn zwaktes liggen, maar ik weet ook waar mijn sterktes liggen en dat geeft je echt een supergoed gevoel. Ik sta nu veel steviger in mijn schoenen. Ik ben er van overtuigd dat de therapie daar vele stenen aan bijgedragen heeft. Het is dus sowieso erg goed geweest om ook die stap te maken. Hou vol!
quote:Mee eens, maar soms heb je daar een beetje hulp bij nodig... Zeker als je merkt dat je last hebt van bepaalde dingen en daar niet alleen verandering in kan aanbrengen..Op zaterdag 16 april 2005 11:39 schreef DennisMoore het volgende:
Van teveel graven in je eigen psyche word je m.i. niet gelukkiger.
Dingen een plaats geven, accepteren, erin berusten, er klaar mee zijn. Da's volgens mij veel nuttiger.
in mijn verleden zijn heel veel dingen gebeurd naar mij toe waar ik geen invloed op had. is moeilijk om het te verwerken, maar het is het zeker waard.
wat je het beste kan doen, in mijn visie, is niet naar een kwakzalver gaan. schrijf je gedachten op papier en laat ze even liggen. tijdje later kun je er objectief naar kijken en een oplossing voor vinden.
in mijn geval heb ik dus alles opgeschreven en gegeven aan de mensen die ik haatte, zoals mijn moeder. die heeft op haar beurt weer opgeschreven hoe het in haar beleving was. dan heb je 2 verhalen die je dan objectief kunt gaan bekijken en oplossen.
maar zet door hehe. het zal een last van je schouders halen
Als je die persoon dan alles verteld hebt, kun je kijken of je hem of haar ooit wilt ontmoeten. Dat zal moeilijk worden omdat de anoniemiteit ineens wegvalt, maar volgens mij is dat makkelijker dan een bekende in vertrouwen te nemen.
Dan ga je nl. ook met dat gedeelte bezig wat jij moeilijk vind, je "ware ik" aan mensen te laten zien..
Ik ben nu 4 maanden bezig met een deeltijdopname, en ik merk dat het mij heel erg helpt, en dat ik er ook dingen door aan het verwerken ben...
quote:Klopt, ik ben na 3/4 jaar ongeveer ook begonnen met groepstherapie naast de individuele sessies. Deze waren waardevoller dan dat ik dacht.Op zaterdag 16 april 2005 15:04 schreef teigan het volgende:
misschien is groepstherapie wat voor je...
Dan ga je nl. ook met dat gedeelte bezig wat jij moeilijk vind, je "ware ik" aan mensen te laten zien..
Ik ben nu 4 maanden bezig met een deeltijdopname, en ik merk dat het mij heel erg helpt, en dat ik er ook dingen door aan het verwerken ben...
quote:Je geeft het zelf al aan, sporten is een goede manier om afleiding te zoeken. Bovendien is het juist als je hele dagen werkt gezond om 's avonds even iets te doen waar je niet bij na hoeft te denken.Op zaterdag 16 april 2005 11:03 schreef Babs_voor_intimi het volgende:
Ik weet dat door sporten en actieve dingen doen, dat gevoel wat minder kan worden. Maar ja, heel de dag werken; er blijft niet meer veel tijd over voor actieve dingen.
quote:Nou, opzich niet een heel flutadvies hoor, het is alleen wel dat ik dit advies waarschijnlijk pas als heel waardevol acht, als ik op alles kan terugkijken. Ik kan niet wachten tot het moment.Op zaterdag 16 april 2005 18:56 schreef SEMTEX het volgende:
Ik kan je alleen een ontzettend flutadvies geven, maar het is wel waar: het komt allemaal goed. Als je het naar buiten laat, verwerk je het en kun je uiteindelijk verder met je leven.
Heel stom trouwens: ik zat net nog met die vriendin (die ik wel meer wil vertellen) in de kroeg en dan moet ik er even niet aan denken om bij haar huilend op de bank te gaan zitten. Ik weet wel dat het kan bij haar en dat vertelt ze me ook. Ik wil alleen juist gezellig zijn. Aan de andere kan wil ik ook echt zijn...
En groepstherapie: volgens mij durf ik dat nooit. Ik wil me nu al verbergen als ik praat zo af en toe. Het lijkt mij niet de beste manier voor mij. Ik ga eerst maar verder met hetgeen waar ik nu mee bezig ben; is al wel moeilijk genoeg moet ik zeggen.
Thanx trouwens voor de reacties; voel ik me weer wat 'normaler'
quote:Wat mij geholpen heeft bij groepstherapie is dat ik er achterkwam dat mijn problemen niet "uniek" waren; dat er meer mensen zijn met problemen. Daardoor vond ik mezelf juist weer normaler. Het is wel moeilijk om eenmaal die stap te maken. Mijn therapeut gaf in het begin al aan dat het iets zou zijn voor mij, maar pas na zoals gezegd 3/4 jaar zag ik het voordeel hiervan pas in. En de eerste keer naar een groepsessie... Ouch...Op zaterdag 16 april 2005 19:49 schreef Babs_voor_intimi het volgende:
[..]
Nou, opzich niet een heel flutadvies hoor, het is alleen wel dat ik dit advies waarschijnlijk pas als heel waardevol acht, als ik op alles kan terugkijken. Ik kan niet wachten tot het moment.
Heel stom trouwens: ik zat net nog met die vriendin (die ik wel meer wil vertellen) in de kroeg en dan moet ik er even niet aan denken om bij haar huilend op de bank te gaan zitten. Ik weet wel dat het kan bij haar en dat vertelt ze me ook. Ik wil alleen juist gezellig zijn. Aan de andere kan wil ik ook echt zijn...
En groepstherapie: volgens mij durf ik dat nooit. Ik wil me nu al verbergen als ik praat zo af en toe. Het lijkt mij niet de beste manier voor mij. Ik ga eerst maar verder met hetgeen waar ik nu mee bezig ben; is al wel moeilijk genoeg moet ik zeggen.
Thanx trouwens voor de reacties; voel ik me weer wat 'normaler'
quote:Goed punt, maar eigenlijk wil ik juist dat de mensen om me heen mij kennen. Ik vertel wel vanalles aan m'n therapeute, maar daar ga ik ook niet meer de rest van mijn leven heen natuurlijk. Dan is het juist fijn als mensen om je heen je begrijpen, of dat je daar een knuffel kunt krijgen of iets. Het is misschien niet het meest makkelijke, maar op termijn wel het meest waardevolle denk ik.Op zaterdag 16 april 2005 12:12 schreef RiDo78 het volgende:
Wat wel eens wil helpen is om iemand op MSN of ICQ of een ander chatmedium in vertrouwen te nemen. Iemand die je niet kent en waarvoor je dus niet bang hoeft te zijn dat die persoon jouw 'geheim' openbaar maakt. Lekker anoniem dus. Die persoon kan je ook helpen om jouw probleem vanuit een ander oogpunt te benaderen. Hier op FOK zijn voldoende mensen die hun MSN en/of ICQ adres openbaar hebben en die jouw misschien wel willen helpen.
Als je die persoon dan alles verteld hebt, kun je kijken of je hem of haar ooit wilt ontmoeten. Dat zal moeilijk worden omdat de anoniemiteit ineens wegvalt, maar volgens mij is dat makkelijker dan een bekende in vertrouwen te nemen.
Want wat is tenslotte normaal ??
Jullie klinken héél normaal hoor. Ik vind 't knap dat jullie aan je problemen werken om ze achter je te kunnen laten, dat is beter als ze weg stoppen. Je kunt er beter dapper dóórheen gaan en dan ligt het letterlijk achter je.
Succes ermee
quote:Tuurlijk is het het meest waardevolle als je omgeving er vanaf weet. Maar je therapeute is een iemand. En vaak is het zo dat hoe vaker je iets verteld, hoe makkelijker het wordt.Op zaterdag 16 april 2005 19:59 schreef Babs_voor_intimi het volgende:
Goed punt, maar eigenlijk wil ik juist dat de mensen om me heen mij kennen. Ik vertel wel vanalles aan m'n therapeute, maar daar ga ik ook niet meer de rest van mijn leven heen natuurlijk. Dan is het juist fijn als mensen om je heen je begrijpen, of dat je daar een knuffel kunt krijgen of iets. Het is misschien niet het meest makkelijke, maar op termijn wel het meest waardevolle denk ik.
Natuurlijk is het zo dat je met een MSN/ICQ gesprek geen echte schouder hebt om op uit te huilen, niemand om je te knuffellen en te troosten. Alleen iemand aan de andere kant van internet die zich afvraagt waarom je niet meer snel reageert. Maar het is wel makkelijker en je merkt wel hoe mensen er op reageren. En in het uitzonderlijke geval dat iemand erg lullig gaat doen dan gooi je hem of haar gewoon op de blocklist.
En het hielp mij ook heel erg om te horen dat anderen dezelfde problemen hadden... En dat ook de mensen die in mijn ogen perfect waren helemaal niet zo goed in hun vel zaten..
Je leert door de buitenkant heen te kijken...
quote:ik heb het er iig nog nooit over gehad m'n m'n therapeute. MIsschien moet ik er maar een beetje over nadenken. Het is wel zo dat ik al wel 25 zittingen heb gehad en dat is eigenlijk het max, maar ondertussen gaan we toch nog door. Ik weet niet of het dan nog mogelijk zou zijn.Op zondag 17 april 2005 10:17 schreef teigan het volgende:
je zal ook heus de enige niet zijn die in die groep het moeilijk vind om zichzelf te laten zien.... Er moet eerst een vertrouwensiets gekweekt worden... In zo'n groep als waar ik in zit (4 dagdelen per week) gebeurd dat heel snel.... En dan durf je zelf ook...
En het hielp mij ook heel erg om te horen dat anderen dezelfde problemen hadden... En dat ook de mensen die in mijn ogen perfect waren helemaal niet zo goed in hun vel zaten..
Je leert door de buitenkant heen te kijken...
Vooralsnog lijkt het me doodeng; ik durf soms niet eens tegen m'n psych te praten. Maar zoals hier al duidelijk wordt; misschien is het juist wel goed.
Over anderhalve week heb ik weer een afspraak, misschien kan ik het eens opgooien. Tot die tijd moet ik er voor zorgen dat ik niet te ver wegglijd in m'n dip. Of te wel: de zon schijnt nu, dus ik moet naar buiten!!
quote:Mijn idee.Op zaterdag 16 april 2005 11:39 schreef DennisMoore het volgende:
Van teveel graven in je eigen psyche word je m.i. niet gelukkiger.
Dingen een plaats geven, accepteren, erin berusten, er klaar mee zijn. Da's volgens mij veel nuttiger.
Niet door járen in het hulpverleningscircuit problemen gaan zien, waar je je eerst helemaal niet van bewust was.
Ik neem er nog 1, en chanté
quote:Op zondag 17 april 2005 12:10 schreef -Xerxes- het volgende:
[..]
Mijn idee.
Ik neem er nog 1, en chanté
quote:Op zondag 17 april 2005 11:49 schreef Babs_voor_intimi het volgende:
Of te wel: de zon schijnt nu, dus ik moet naar buiten!!
quote:Dat is het inderdaad: ik schrik me dood van die emoties. Ik vind het niet raar dat ik het allemaal wegstopte. Dat meisje van vroeger heeft heel wat pijn gehad. Ik laat het nu dus langzaam toe, maar merk zo goed dat ik mezelf graag wil terug trekken, even geen mensen. En dat is nu juist wat niet de bedoeling is.Op zondag 17 april 2005 16:25 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Ik herken het , had vroeger ook een heel stukje verleden weggestopt waardoor het later in veelvoud terugkwam veel heftiger. Ik zal hier ook met een oud cliche komen , maar geef jezelf ook de tijd om het te verwerken . Alles komt op zijn tijd weer op zijn plekje , ook al schrik je nu even van de emoties , maar waarschijnlijk heb je dat nodig om weer even kracht te krijgen en verder te gaan.
Morgen weer een week werken, eens kijken hoe dat gaat. Vorige week was een hel, nieuwe ronde, nieuwe kansen zullen we maar zeggen...
En probeer ook niet weg te kruipen, spreek anders gewoon met iemand af die weet dat je het moeilijk hebt, maar met wie je het daar niet perse over hoeft te hebben, en ga iets ontspannends doen...
Dat kan zo opluchten, dan kun je er weer tegenaan..