OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Altijd weer bijzonder om de verhalen te lezen.. MrBos was ook bang voor de buren trouwens
Leuk dat je die foto hebt van je ziekenhuisverslag Wennie ! Ben wel benieuwd wat er in de mijne stond.
Leuk dat je die foto hebt van je ziekenhuisverslag Wennie ! Ben wel benieuwd wat er in de mijne stond.
Ik heb dan ook wel heel erg lopen schreeuwen, Rottdog. Ik had er de volgende dag gewoon keelpijn van
Verliefd, verloofd.. een prachtige knul, getrouwd en nog een mooi ventje erbij! *O*
Mijn afvalstrijd!
Mijn afvalstrijd!
Geweldige verhalen.. krijg helemaal de kriebels
Hier mijn verhaal:
Aan het einde van m;n zwangerschap ging m'n bloeddruk omhoog en kreeg ik wat extra controles. Bij de echo in het ziekenhuis bleek de baby erg klein te zijn, de Gyn zei dat ze zo rond de 5 a 6 pond zou zijn. Dit werd later ook bij de VK duidelijk, dat het een kleintje zou zijn.
Op 22 augustus was ik uitgerekend. Die dag had ik veel harde buiken en op een gegeven moment dacht ik dat het door ging zetten maar het zakte weer af. Ik had al een paar dagen goed last van m'n rug met zitten en staan, dus ik baalde als een stekker dat er niets gebeurde.
De 24e verloor ik 's middags de slijmprop. Ik wist dat het dan nog wel een hele tijd kon duren, maar ik belde toch Louise (m'n beste vriendin, zou bij de bevalling zijn) en m'n mannetje. Ik besloot om nog even een voorraad boodschappen te halen en ging op pad. Inmiddels kreeg ik wat harde buiken die ik enigzins weg moest zuchten, maar niets ergs. Ik liep puffend door 3 winkels voor 'mijn grote voorraad' en reed heel de stad nog even door en thuis besloot ik om het beddegoed te gaan wassen. Een soort van laatste oernesteldrang ofzo .
Tegen 17:30 kwam Bjorn thuis en was ik aardappels aan het schillen. We hadden beide wel door dat er 'iets'aan het gebeuren was want de harde buiken gingen niet weg en ik bleef slijm en een beetje bloed verliezen. We hebben lekker rustig nog gegeten en ik besloot om even onder de douche te stappen om te kijken of het dan af zou zakken, dat gebeurde niet, na een lange douche zijn we samen 'my big fat greek wedding' gaan kijken want die was op TV. Toen begon het wel iets serieuzer te worden. Echt pijn deed het niet maar mijn buik trok zo hard samen dat ik moeilijk kon ademen, en Bjorn besloot de harde buiken te timen. Die kwamen tijdens de film steeds sneller op elkaar en duurden zo;n halve minuut tot een minuut. Er zat echter totaal geen regelmaat in dus nog steeds hadden we niet echt het idee dat er wat gebeurde 'binnenin'..
Na de film besloten we een stukje te gaan lopen. Nou dat heb ik geweten, bij de eerste hoek van onze straat hing ik puffend, kreunend en hijgend op Bjorn z'n nek, ik dacht dat ik door de grond ging! Dat was rond 22:15. We liepen een klein rondje en thuis hebben we snel het bed opgemaakt. We hebben nog even samen achter de PC gezeten, totdat ik Bjorn toesnauwde dat hij vooral moest stoppen met typen want 'dat irritante geluid' kon ik echt niet meer hebben. De harde buiken waren inmiddels echt overgegaan in weeen, ze kwamen totaal niet regelmatig maar duurden wel anderhalbe minuut en kwamen hoogstens om de 3 minuten (vaak sneller).
Toen hebben we de VK maar eens gebeld, zo rond 23:00. Ook belden we Louise weer, we spraken af dat we haar zouden bellen als de VK geweest was. Toen de VK er was (rond 23:45) was ik eigenlijk niet meer zo aanspreekbaar. De weeen kwamen vrij snel en ik was druk met puffen en wegzuchten. De VK toucheerde me en ik zat op 3 cm ontsluiting. Ze brak de vliezen en zei dat we moesten bellen zodra de weeen sneller kwamen of heftiger werden. Bjorn belde Louise en die zou er ook aankomen. Zodra de VK weg was kwam ik in een weeenstorm en Bjorn vroeg of hij de VK weer moest bellen, ik dacht dat het nooit zo snel kon gaan dus zei van niet. Maar 5 minuten later heeft hij toch weer gebeld, ik lag op m';n zij, met m'n armen om Bjorn zijn benen die naast het bed stond, en ik kwam niet meer uit de wee, het bleef maar doorgaan zonder pauze. Het enige wat ik nog riep was 'ik kan dit niet, ik ga dood, ik kan het niet!'. Bjorn wou me nog lief aaien en masseren maar ik schopte hem aan de kant, iedereen moest vooral van me afblijven. Louise kwam binnen, maar dat had ik niet door. De VK kwam en vroeg of ik op m'n rug wou gaan liggen ivm het toucheren, maar dat vond ik niet zo;n goed idee. Uiteindelijk werd ik door Bjorn en de VK op m;n rug gedraaid, het toucheren was dit keer goed pijnlijk, ik stond helemaal stijf van de spanning. De verrassing was groot toen bleek dat ik 10 cm ontsluiting had, dit was om 01:00 ongeveer.
De VK besloot ineens toch dat ik beneden moest bevallen (vanwege de draai in de trap). Dus Bjorn en de VK gingen beneden alsnog een bed opzetten. Inmiddels kreek ik persweeen en ik dacht dat ik door de grond ging van de pijn. Ik kon niet meer op bed liggen want daar waren ze de klossen aan het weghalen dus ik stond tegen de muur en Louise hield me vast.
Met persweeen de trap afgaan kan ik niemand aanraden en beneden op bed raakte ik in paniek omdat ik niet mocht persen (Sara's hoofdje zat te hoog). Ik bleef maar roepen dat ik wel mocht persen en kon het amper tegenhouden, ik lag weer op m'n zij tegen Bjorn zn benen en heb hem aardig gekrabt en geknepen. De kraamhulp kwam en van haar werd ik heel rustig. Ik herkende haar stem van de voorlichtingsavond en kon het van haar ook heel goed hebben als ze me aanraakte. Nog steeds mocht ik niet persen, ik hoorde de VK met de kraamhulp praten en dat vond ik zo irritant. Ik kon het gewoon niet hebben.
De persweeen heb ik weggepuft tot 03:30 en toen mocht ik eindelijk meepersen. Na elke wee vroeg ik hoe lang ik nog moest, maar het ging heel vlot. Ik voelde Sara steeds verderzakken, Bjorn zat bij m'n hoofd en hielp me met m'n hoofd op m;n borst.Ik hoorde Louise telkens meeroepen als ik een perswee had, het hoofdje werd langzaam zichtbaar. Ik was zo vastbesloten om hard te persen, mijn idee was 'hoe harder ik pers, hoe sneller de baby er is'. Steeds vroeg ik 'zien jullie al wat? Bjorn zie je alwat? komt het er al aan?'. Tot ik het zelf kon voelen met m;n vingers. De VK zei dat de baby haar had en toen ging het hard. Ineens moest ik zuchten en zacht duwen en het deed zo;n pijn! En ineens glibberde de baby eruit, ik kreeg het meteen bij me en 't huilde meteen! Bjorn was behoorlijk emotioneel en Louise ook, ikzelf was verbaast dat het gelukt was en kon alleen maar zeggen dat 't zo klein was, en zo mooi...Na een tijdje zei de VK dat het een meisje was (we waren helemaal vergeten om te kijken, zo overrompeld!). Sara Runé Catharina is haar naam .
De VK vond haar echter niet zo klein en bij het wegen bleek ze 4220 gram te zijn, dat was wel even schrikken .
Uiteindelijk heb ik 1 hechting gekregen vanwege een ieniemienie scheurtje, waarschijnlijk omdat Sara met haar handje langs haar hoofd eruit kwam .
Achteraf gezien kwam de eerste echte pijnlijke wee zo rond 23:00, en Sara is om 03:50 geboren. Erg snel dus. Ik ben in minder dan anderhalf uur van 3 naar 10 cm gegaan. Aan de ene kant heel prettig zo'n snelle bevalling, aan de andere kant heb ik in de paar uurtjes dat het duurde ook constant in een wee gezeten. Het ging gewoon niet meer weg en ik dacht echt dat ik doodging (onzin natuurlijk, maar zo voelde het). En de persweeen zo lang wegzuchten was ook niet tof.
Toch was het een geweldige ervaring, en erna dat heerlijke kleverige warme lekker geurende lijfje op je buik.... *snik*
Hier mijn verhaal:
Aan het einde van m;n zwangerschap ging m'n bloeddruk omhoog en kreeg ik wat extra controles. Bij de echo in het ziekenhuis bleek de baby erg klein te zijn, de Gyn zei dat ze zo rond de 5 a 6 pond zou zijn. Dit werd later ook bij de VK duidelijk, dat het een kleintje zou zijn.
Op 22 augustus was ik uitgerekend. Die dag had ik veel harde buiken en op een gegeven moment dacht ik dat het door ging zetten maar het zakte weer af. Ik had al een paar dagen goed last van m'n rug met zitten en staan, dus ik baalde als een stekker dat er niets gebeurde.
De 24e verloor ik 's middags de slijmprop. Ik wist dat het dan nog wel een hele tijd kon duren, maar ik belde toch Louise (m'n beste vriendin, zou bij de bevalling zijn) en m'n mannetje. Ik besloot om nog even een voorraad boodschappen te halen en ging op pad. Inmiddels kreeg ik wat harde buiken die ik enigzins weg moest zuchten, maar niets ergs. Ik liep puffend door 3 winkels voor 'mijn grote voorraad' en reed heel de stad nog even door en thuis besloot ik om het beddegoed te gaan wassen. Een soort van laatste oernesteldrang ofzo .
Tegen 17:30 kwam Bjorn thuis en was ik aardappels aan het schillen. We hadden beide wel door dat er 'iets'aan het gebeuren was want de harde buiken gingen niet weg en ik bleef slijm en een beetje bloed verliezen. We hebben lekker rustig nog gegeten en ik besloot om even onder de douche te stappen om te kijken of het dan af zou zakken, dat gebeurde niet, na een lange douche zijn we samen 'my big fat greek wedding' gaan kijken want die was op TV. Toen begon het wel iets serieuzer te worden. Echt pijn deed het niet maar mijn buik trok zo hard samen dat ik moeilijk kon ademen, en Bjorn besloot de harde buiken te timen. Die kwamen tijdens de film steeds sneller op elkaar en duurden zo;n halve minuut tot een minuut. Er zat echter totaal geen regelmaat in dus nog steeds hadden we niet echt het idee dat er wat gebeurde 'binnenin'..
Na de film besloten we een stukje te gaan lopen. Nou dat heb ik geweten, bij de eerste hoek van onze straat hing ik puffend, kreunend en hijgend op Bjorn z'n nek, ik dacht dat ik door de grond ging! Dat was rond 22:15. We liepen een klein rondje en thuis hebben we snel het bed opgemaakt. We hebben nog even samen achter de PC gezeten, totdat ik Bjorn toesnauwde dat hij vooral moest stoppen met typen want 'dat irritante geluid' kon ik echt niet meer hebben. De harde buiken waren inmiddels echt overgegaan in weeen, ze kwamen totaal niet regelmatig maar duurden wel anderhalbe minuut en kwamen hoogstens om de 3 minuten (vaak sneller).
Toen hebben we de VK maar eens gebeld, zo rond 23:00. Ook belden we Louise weer, we spraken af dat we haar zouden bellen als de VK geweest was. Toen de VK er was (rond 23:45) was ik eigenlijk niet meer zo aanspreekbaar. De weeen kwamen vrij snel en ik was druk met puffen en wegzuchten. De VK toucheerde me en ik zat op 3 cm ontsluiting. Ze brak de vliezen en zei dat we moesten bellen zodra de weeen sneller kwamen of heftiger werden. Bjorn belde Louise en die zou er ook aankomen. Zodra de VK weg was kwam ik in een weeenstorm en Bjorn vroeg of hij de VK weer moest bellen, ik dacht dat het nooit zo snel kon gaan dus zei van niet. Maar 5 minuten later heeft hij toch weer gebeld, ik lag op m';n zij, met m'n armen om Bjorn zijn benen die naast het bed stond, en ik kwam niet meer uit de wee, het bleef maar doorgaan zonder pauze. Het enige wat ik nog riep was 'ik kan dit niet, ik ga dood, ik kan het niet!'. Bjorn wou me nog lief aaien en masseren maar ik schopte hem aan de kant, iedereen moest vooral van me afblijven. Louise kwam binnen, maar dat had ik niet door. De VK kwam en vroeg of ik op m'n rug wou gaan liggen ivm het toucheren, maar dat vond ik niet zo;n goed idee. Uiteindelijk werd ik door Bjorn en de VK op m;n rug gedraaid, het toucheren was dit keer goed pijnlijk, ik stond helemaal stijf van de spanning. De verrassing was groot toen bleek dat ik 10 cm ontsluiting had, dit was om 01:00 ongeveer.
De VK besloot ineens toch dat ik beneden moest bevallen (vanwege de draai in de trap). Dus Bjorn en de VK gingen beneden alsnog een bed opzetten. Inmiddels kreek ik persweeen en ik dacht dat ik door de grond ging van de pijn. Ik kon niet meer op bed liggen want daar waren ze de klossen aan het weghalen dus ik stond tegen de muur en Louise hield me vast.
Met persweeen de trap afgaan kan ik niemand aanraden en beneden op bed raakte ik in paniek omdat ik niet mocht persen (Sara's hoofdje zat te hoog). Ik bleef maar roepen dat ik wel mocht persen en kon het amper tegenhouden, ik lag weer op m'n zij tegen Bjorn zn benen en heb hem aardig gekrabt en geknepen. De kraamhulp kwam en van haar werd ik heel rustig. Ik herkende haar stem van de voorlichtingsavond en kon het van haar ook heel goed hebben als ze me aanraakte. Nog steeds mocht ik niet persen, ik hoorde de VK met de kraamhulp praten en dat vond ik zo irritant. Ik kon het gewoon niet hebben.
De persweeen heb ik weggepuft tot 03:30 en toen mocht ik eindelijk meepersen. Na elke wee vroeg ik hoe lang ik nog moest, maar het ging heel vlot. Ik voelde Sara steeds verderzakken, Bjorn zat bij m'n hoofd en hielp me met m'n hoofd op m;n borst.Ik hoorde Louise telkens meeroepen als ik een perswee had, het hoofdje werd langzaam zichtbaar. Ik was zo vastbesloten om hard te persen, mijn idee was 'hoe harder ik pers, hoe sneller de baby er is'. Steeds vroeg ik 'zien jullie al wat? Bjorn zie je alwat? komt het er al aan?'. Tot ik het zelf kon voelen met m;n vingers. De VK zei dat de baby haar had en toen ging het hard. Ineens moest ik zuchten en zacht duwen en het deed zo;n pijn! En ineens glibberde de baby eruit, ik kreeg het meteen bij me en 't huilde meteen! Bjorn was behoorlijk emotioneel en Louise ook, ikzelf was verbaast dat het gelukt was en kon alleen maar zeggen dat 't zo klein was, en zo mooi...Na een tijdje zei de VK dat het een meisje was (we waren helemaal vergeten om te kijken, zo overrompeld!). Sara Runé Catharina is haar naam .
.De VK vond haar echter niet zo klein en bij het wegen bleek ze 4220 gram te zijn, dat was wel even schrikken .
Uiteindelijk heb ik 1 hechting gekregen vanwege een ieniemienie scheurtje, waarschijnlijk omdat Sara met haar handje langs haar hoofd eruit kwam .
Achteraf gezien kwam de eerste echte pijnlijke wee zo rond 23:00, en Sara is om 03:50 geboren. Erg snel dus. Ik ben in minder dan anderhalf uur van 3 naar 10 cm gegaan. Aan de ene kant heel prettig zo'n snelle bevalling, aan de andere kant heb ik in de paar uurtjes dat het duurde ook constant in een wee gezeten. Het ging gewoon niet meer weg en ik dacht echt dat ik doodging (onzin natuurlijk, maar zo voelde het). En de persweeen zo lang wegzuchten was ook niet tof.
Toch was het een geweldige ervaring, en erna dat heerlijke kleverige warme lekker geurende lijfje op je buik.... *snik*
ach wat een prachtige verhalen weer!
Heftig hè, in zo'n korte tijd naar volledige ontsluiting. Bij mij ging het binnen een uur en dat was idd niet te doen op dat moment.
Heftig hè, in zo'n korte tijd naar volledige ontsluiting. Bij mij ging het binnen een uur en dat was idd niet te doen op dat moment.
Ik heb een blauw snoepje en ik heb een roze snoepje
Nee het was inderdaad niet te doen, da's wel goed omschreven. Iedereen zei na mijn bevalling dat het zo fijn was zo'n korte bevalling. Sjah, ik zou er echt geen 24 uur over willen doen, maar 5 a 6 uurtjes hoeft voor mij nou ook weer nietquote:Op maandag 5 december 2005 09:16 schreef snoopy het volgende:
ach wat een prachtige verhalen weer!
Heftig hè, in zo'n korte tijd naar volledige ontsluiting. Bij mij ging het binnen een uur en dat was idd niet te doen op dat moment.
Wow Fuente; mooi verhaal!
Wat heftig zeg, die weeenstorm, niet te doen lijkt me.
Oh man, en met persdrang een trap af.... En de hele tijd maar vragen tijdens het persen hoe ver je al bent.... zo herkenbaar.
Wat heftig zeg, die weeenstorm, niet te doen lijkt me.
Oh man, en met persdrang een trap af.... En de hele tijd maar vragen tijdens het persen hoe ver je al bent.... zo herkenbaar.
En de hele tijd maar vragen tijdens het persen hoe ver je al bent.... zo herkenbaar.
Snif, naar aanleiding van de award maar een renzell haar verhaal gelezen. Ik zit nu echt met een brok in mij keel en wil me erg graag goed houden. Ik denk namelijk dat mijn collega raar staat te kijken als ik nu echt in huilen uitbarst.
Lekker douchen!
Dat had ik dus ook sjak, was ook nog een keer gaan lezen. Echt een prachtig beschreven verhaal. Maar ook heel emotioneel idd.
***
Op 26 december zou ik onderzoek nummer zoveel hebben in verband met mijn hoge bloeddruk. De hele nacht ben ik ziek geweest, buikgriep denk ik, of ik heb me overeten. We bellen het ziekenhuis of ze er iets aanhebben als ik kom, ik wil eigenlijk liever thuis blijven. We moeten evengoed komen. Alweer moet ik aan de CTG en aan de bloeddrukmeter. Mijn bloeddruk en de CTG zien er mooi uit, maar mijn kaart zegt iets anders. Mijn bloeddruk begint altijd verschrikkelijk hoog en eindigt normaal. Daarbij komt dan ook nog die buikgriep. Nadat mij zaterdags al gezegd was dat er een kans in zou zitten dat ik zou worden ingeleid, wordt mij ook vandaag verteld dat ik de volgende dag ingeleid zou kunnen worden ivm die hoge bloeddruk, er is geen echte medische indicatie, maar zo rond blijven lopen heeft ook weinig zin. Ik blijk nadat ik ben getoucheerd toch al 3 cm ontsluiting te hebben. Met misschien een laatste kans op een thuisbevalling ga ik naar huis. Gebeurd er niks, moet ik de volgende dag om 8.00 in het ziekenhuis zijn en zal ik ons kindje heel vlug vasthebben.
27 december, gelukkig voel ik me beter, maar ik eet niet, wel doe ik iets drinken voor we gaan. Het is een beetje wit buiten, we gaan op weg naar Weert. Spannend hoor. Om 7.50 zijn we in het ziekenhuis, we worden naar verloskamer 3 gebracht, een gezellig knus kamertje. Ik wordt weer aan de CTG gelegd en aan de bloeddrukmeter. Ik maak kennis met de dienstdoende gynaecoloog en de basisarts Hilde en en de verpleegster aan wie ik word overgedragen. Rond 8.30 wordt er geprobeerd om het hartslagmetertje op het hoofdje van de baby aan te brengen. Mijn vliezen worden gebroken. Ik had nog steeds 3 cm ontsluiting. Om 9.00 komen er langzaam weeën op gang, in eerste instantie nog heel rustig. Een half uur later worden de weeën die helemaal beneden in mijn buik zitten heviger, na een tijdje raak ik op het hoogtepunt van de wee in paniek. Ik schreeuw het verschillende keren uit, dit ga ik niet volhouden. Als uiteindelijk de basisarts Hilde komt kijken blijkt dat de weeën die ik heb komen door de gebroken vliezen maar verder geen effect hebben op de ontsluiting, verkeerde weeën noemde ze het. Bah, hoelang moet ik dit dan nog volhouden.
Als ik wil mag ik een ruggeprik, en ik zeg uiteindelijk ja. Ik word eerst aan het infuus gehangen om weeën op te wekken zodat daarna ook de ruggeprik aangebracht kan worden. Bij het prikken van de ruggeprik voel ik me een aansteller, ik kan niet stil blijven zitten en al zeker niet rechtop omdat ik bijna van mijn stokje ga. Magneet moet mij verschrikkelijk goed ondersteunen, maar ik voel me wegzakken. Hoe de verpleegter en de anesthesist tegen kij praten bevordert mijn zelfvertrouwen op dat moment niet echt. Eindelijk zit de ruggeprik en ik ben ook lekker van de wereld. Heerlijk, rust.
Rond 11.00 zit de ruggeprik erin en wordt het infuus aangezet voor het opwekken van de weeën. Ik ga slapen om na ruim een uur wakker te worden. Rond 12.00 voel ik wat druk daarbeneden, maar heb zoiets van het zal wel. Om 12.30 komt basisarts Hilde kijken. Ze voelt en kijkt heel erg verbaasd, ik heb volledige ontsluiting. De gyn wordt er bijgehaald en ook hij voelt volledige ontsluiting. De ruggeprik gaat uit. Ik mag om 12.48 gaan persen helemaal op gevoel, want het enige wat ik voel is die druk vandaar beneden.
Rond 13.00 komt de gyn kijken, als de baby er om 13.30 er nog niet is wordt er ingegrepen en zal hij weer komen. Ik blijf tijdens het persen op gevoel op de klok kijken en hoop dat het vlug gaat, maar het valt tegen. De baby wil niet het bochtje om en het persen op gevoel is zwaar. Telkens vraag ik hoe ver het is, maar om 13.30 staat de gyn weer aan het bed. Het bed wordt afgebroken en ik mag in de beugels, het schiet niet op. De vacuumpomp zie ik voorbij schuiven en op een gegeven moment nadat deze is ingebracht zie ik de gyn met de schaar in zijn handen staan. Bah. Ik werd er helemaal naar van, al wist ik dat ik er niks van zou voelen. Het persen stelde ik even uit en bereidde me voor op het laatste. Ik voel dat er tijdens het persen getrokken wordt aan iets in me, om 13.39 ligt Merlijn op mijn buik. Ik roep meteen zijn naam, niet wetend of het een jongetje of een meisje was. In de verte ving ik jongetje op, maar ik was allang blij met Merlijn.
Merlijn wordt vlug weggehaald, hij ziet wat blauw en heeft wat vocht in de longetjes, gelukkig krijg ik hem gauw terug. Een gezonde jongen van 3075 gram. Hilde heeft nog zeker 3 kwartier nodig daarna om mijn scheur en knip te hechten, met enige begeleiding. Ik voel me goed en happy met ons mannetje.
27 december, gelukkig voel ik me beter, maar ik eet niet, wel doe ik iets drinken voor we gaan. Het is een beetje wit buiten, we gaan op weg naar Weert. Spannend hoor. Om 7.50 zijn we in het ziekenhuis, we worden naar verloskamer 3 gebracht, een gezellig knus kamertje. Ik wordt weer aan de CTG gelegd en aan de bloeddrukmeter. Ik maak kennis met de dienstdoende gynaecoloog en de basisarts Hilde en en de verpleegster aan wie ik word overgedragen. Rond 8.30 wordt er geprobeerd om het hartslagmetertje op het hoofdje van de baby aan te brengen. Mijn vliezen worden gebroken. Ik had nog steeds 3 cm ontsluiting. Om 9.00 komen er langzaam weeën op gang, in eerste instantie nog heel rustig. Een half uur later worden de weeën die helemaal beneden in mijn buik zitten heviger, na een tijdje raak ik op het hoogtepunt van de wee in paniek. Ik schreeuw het verschillende keren uit, dit ga ik niet volhouden. Als uiteindelijk de basisarts Hilde komt kijken blijkt dat de weeën die ik heb komen door de gebroken vliezen maar verder geen effect hebben op de ontsluiting, verkeerde weeën noemde ze het. Bah, hoelang moet ik dit dan nog volhouden.
Als ik wil mag ik een ruggeprik, en ik zeg uiteindelijk ja. Ik word eerst aan het infuus gehangen om weeën op te wekken zodat daarna ook de ruggeprik aangebracht kan worden. Bij het prikken van de ruggeprik voel ik me een aansteller, ik kan niet stil blijven zitten en al zeker niet rechtop omdat ik bijna van mijn stokje ga. Magneet moet mij verschrikkelijk goed ondersteunen, maar ik voel me wegzakken. Hoe de verpleegter en de anesthesist tegen kij praten bevordert mijn zelfvertrouwen op dat moment niet echt. Eindelijk zit de ruggeprik en ik ben ook lekker van de wereld. Heerlijk, rust.
Rond 11.00 zit de ruggeprik erin en wordt het infuus aangezet voor het opwekken van de weeën. Ik ga slapen om na ruim een uur wakker te worden. Rond 12.00 voel ik wat druk daarbeneden, maar heb zoiets van het zal wel. Om 12.30 komt basisarts Hilde kijken. Ze voelt en kijkt heel erg verbaasd, ik heb volledige ontsluiting. De gyn wordt er bijgehaald en ook hij voelt volledige ontsluiting. De ruggeprik gaat uit. Ik mag om 12.48 gaan persen helemaal op gevoel, want het enige wat ik voel is die druk vandaar beneden.
Rond 13.00 komt de gyn kijken, als de baby er om 13.30 er nog niet is wordt er ingegrepen en zal hij weer komen. Ik blijf tijdens het persen op gevoel op de klok kijken en hoop dat het vlug gaat, maar het valt tegen. De baby wil niet het bochtje om en het persen op gevoel is zwaar. Telkens vraag ik hoe ver het is, maar om 13.30 staat de gyn weer aan het bed. Het bed wordt afgebroken en ik mag in de beugels, het schiet niet op. De vacuumpomp zie ik voorbij schuiven en op een gegeven moment nadat deze is ingebracht zie ik de gyn met de schaar in zijn handen staan. Bah. Ik werd er helemaal naar van, al wist ik dat ik er niks van zou voelen. Het persen stelde ik even uit en bereidde me voor op het laatste. Ik voel dat er tijdens het persen getrokken wordt aan iets in me, om 13.39 ligt Merlijn op mijn buik. Ik roep meteen zijn naam, niet wetend of het een jongetje of een meisje was. In de verte ving ik jongetje op, maar ik was allang blij met Merlijn.
Merlijn wordt vlug weggehaald, hij ziet wat blauw en heeft wat vocht in de longetjes, gelukkig krijg ik hem gauw terug. Een gezonde jongen van 3075 gram. Hilde heeft nog zeker 3 kwartier nodig daarna om mijn scheur en knip te hechten, met enige begeleiding. Ik voel me goed en happy met ons mannetje.
poehee wat een verhaal Randa.
heb je het wel als ok ervaren uiteindelijk, die vacuumverlossing bedoel ik dan?? of eigenlijk bedoel ik, kijk je er goed op terug?
heb je het wel als ok ervaren uiteindelijk, die vacuumverlossing bedoel ik dan?? of eigenlijk bedoel ik, kijk je er goed op terug?
Oh ah, eigenlijk heb ik de bevalling als heel positief ervaren alleen de ruggeprik was voor mij negatief omdat ik echt geen aansteller ben en dus ook echt van mijn stokje afging. Er zaten wat momenten in die ik een beetje eng vond, maar eigenlijk, juist doordat het zo snel ging, zou ik de volgende keer ook wel weer zo een bevalling willen hebben. Na de bevalling hebben we nog hele leuke humor met de Gyn uitgewisseld, die precies ons type humor had.
Er zaten wat momenten in die ik een beetje eng vond, maar eigenlijk, juist doordat het zo snel ging, zou ik de volgende keer ook wel weer zo een bevalling willen hebben.
nou dat is heel mooi dat je het als positief hebt ervaren.
ik vroeg dat omdat een schoonzus van mij twee vacuumverlossingen heeft gehad en die was er door getraumatiseerd zo ong. ze was ook ontzettend bang voor de 3e bevalling (die prima gelukt is zonder vacuum trouwens)
mooie bevalling gehad gelukkig, met een mooi mannetje, kan niet beter toch
ik vroeg dat omdat een schoonzus van mij twee vacuumverlossingen heeft gehad en die was er door getraumatiseerd zo ong. ze was ook ontzettend bang voor de 3e bevalling (die prima gelukt is zonder vacuum trouwens)
mooie bevalling gehad gelukkig, met een mooi mannetje, kan niet beter toch
Ik heb het inbrengen van de vacuum wel gemerkt, maar was door de ruggeprik natuurlijk nog behoorlijk verdoofd daar beneden. Dat zal wel het verschil uitmaken.
23 december 2005:
Na nachten van korte hazeslaapjes.. veel harde buiken.. en een naderende uitgerekende datum barst ik van de pijn.. zijn het wee-en? ik wete het niet meer.. maar wel dat ik erg veel last heb.. na lang aandringen van mannetje en zus even de verloskundige bellen..
Mannetje en ik gaan langs.. verlos wil inwendig onderzoek doen.. oik schrik maar onderga het toch..
De vlos is lief en erg rustig en het valt me reuze mee..
uitslag: niks geen verweking.. niks geen verdere indaling.. we moeten toch maar richting 6 januari denken.. met een dubbel gevoel ga ik weg..
24 december 2005:
een slapeloze nacht vol pijn.. mannetje en ik gaan wat stadten en eten een lekkere pizza en kijken samen wat tv.. de pijn is er nog steeds.. slik wat pijnstillin om het ergste te dempen..
met goede moed gaan we naar bed..
25 december 2005:
weer niet geslapen.. veel harde buiken die lang aanhouden.. en een buik die ineens van onderen zo zacht als een watje.. mijn strakke buikje is er niet meer..
Ouders en schoonouders zijn langsekomen en lekker gegeten.. echter blijft de pijn en de harde buiken.. zo om het half uur.. en later zo om het kwartier.. ik denk het zal wel en hoop dat het stiekem nu toch sneller gaat komen..
Toch maar weer naar bed.. met goede moed.. positiefblijven werkt toch het beste..
26 December2005:
Weer een slapeloze nacht.. ik en mannetje zitten er doorheen.. maar de verlos durf ik niet te bellen.. want ja het is toch kerst na aandringen van mijn vader die even belde om te vragen hoe het ging toch maar gebeld..
Verloskundige is langsekomen.. ons meissie heeft een kerstcadeautje gegeven en de verlos verbaasd.. ze ligt niet meer in de bekken.. wat uitzonderlijk schijnt te zijn met 40 weken.
Ja ons kindje is uniek
Op advies nog een avond proberen met allerlei huis/tuin en keukenmiddeltjes om te slapen..
Mijn moeder is die avond nog gekomen.. zodat mannetje wat bij kon rusten en voor het geval er wat mocht gebeuren me ma in de buurt is aangezien ze bij de bevalling zou zijn..
27 december 2005:
Weer niet geslapen terwijl ik toch echt had gedaan wta de verloskundige zei.. na ene belletje zou zij contact opnemen met het zkh.. zodat ik iets van slaap medicatie zou kunnen krijgen.. want een uitgeputte mama is ook niet goed..
In de middag vertekken we naar maastricht..
Aan de ctg.. luisteren naar het mooie galopje.. het blijft verwonderlijk.. er is wee activiteit en met enige regelmaat maar nog steeds ruim 15 minuten er tussen.. de arts doet een i.o. ditmaal ondanks de melding op mijn kaart.. simpel routine werk.. ik raak in paniek en heb verdriet.. .. maar nog steeds geen verweking of iets..
Nog even aan de echo om te kijken hoeveel vruchtwater er nog is.. En wat schetst onze verbazing.. Ons meisje is in stuit gedraaid..
Mijn schrik die ik had en het voorgevoel wat ik in het begin al had kwam uit..
Na bij gekomen te zijn werden ons wat opties voorgelegd.. of we een versie wouden doen..
Onder het mum dat het theoretisch gezien mogelijk zou moeten zijn.. en ik mezelf niet kwalijk zou kunnen nemen kies ik voor de versie..
28 december 2005:
met frisse moed en vol positieviteit ga ik met me moeder naar maastricht.. mannetje ligt in diepe coma.. ik zorg dat er iemand standby is mocht er wat gebeuren.
hoppa weer aan de ctg.. luisteren naar het mooie galopje.. na diverse controles krijg ik een infuus met wee-enremmers.. ik krijg er de bibberitus van en na een tijdje begint dan de versie.. ontspannen begin ik er aan maar na vijf minuten geworstel en geduw etc.. trek ik het iet meer.. de pijn is oneschrijfelijk.. ik heb genoeg gehad..
Ik krijg nog de vraag of ik wil proberen om de stuit toch vaginaal te doen.. maar met een verhoogde kans dat het toch een KS wordt kies ik voor een geplande spoed KS.
Na alles geregeld te hebben mag ik eindelijk om 3 uur naar huis.. ik verwen mezelf met wat zeepjes dat had ik wel verdiend..
29 december 2005:
Alles wordt in gereedheid gebracht.. morgen is de grote dag.. toch een raar idee.. we eten lekker chinees en maken er een leuke avond van..
30 december 2005:
5 uur gaat de wekker.. het grote moment is daar..
alles staat klaar en als we om kwart voor zes de deur uit willen lopen voel ik nattigheid.. ik weet niet wat het is.. zullen de zenuwen wel zijn dta in wat plas verlies.. dus ik ga naar de wc ik moest plassen.. dus het zal wel plas geweest zijn..
ik sta bij de auto en het wordt warm.. me vliezen zijn gebroken begint het toch nog ene beetje natuurlijk..
Ik loop terug naar binnen en ga plat liggen en bel het zkh wat te doen..we mogen zelf komen.. maar ik mag niet meer lopen en moet zo plat mogelijk blijven.. Zo gezegd zo gedaan.. zeiknat kom ik in het zkh aan..
Ik krijg een hempje aan en voor de laatste keer ga ik ana de ctg.. voor het laatst hoor ik het galopje van ons meisje..
Daar ik had verwcaht bang en zenuwachtig te zijn.. was ik dnek ik het meest relaxt van ons drie ( maurice , mama en ik)
Eindelijk is het zover.. en worden maurice en ik klaar gemaakt voor de OK..
Maurice moet met iemand mee en ik blijf alleen achter..
Dan komt de ruggeprik.. maurice mag nog niet bij mij zijn.. maar de anesthesist is een leuke belg.. en noemt mij zijn kleine scampi en met een hoop humor er in valt het me allemaal reuze mee ik voel iets maar geen pijn.. als alles is aangesloten mag maurice eindelijk bij mij zitten.. op mijn verzoek zeggen ze niet hard op wat ze doen..
tot het moment bijna daar is en de belg zegt... let op..
Meeheeeee .. ons meisje huilt.. en wij huilen van blijdschap ons meisje is geboren om 9:08 we krijgen hara kort te zien en ze gaat gelijk de Ok uit met maurice en wat doktoren..
Ik wil mee maar kan niet.. want ik moet gehect worden..
de anesthesist blijft bij mij en ik.. ik kan alleen nog maar gelukzalig glimlachen
De arts roept nog.. de baarmoede ris gehecht mevrouw.. het doet me niets.. al geeft de anesthesist me wat om te gooien en zget heyla dat wilt mevrouw niet horen.. en tegen mij.. gooi maar hoor ..
ons meissie komt nog even bij mij met papa, mijn gezinnetje.. wat mooi ik voel me completer dan ik ooit gevoeld heb.. niets kan dit gevoel ooit overtreffen..
als ik dicht ben mag ik naar de verkoever
En daar geniet ik in alle rust van mijn meisje Arwen en mijn lieve man.. die rete trots op me is..en ik..
Ik ben nog veel trotser..
Na nachten van korte hazeslaapjes.. veel harde buiken.. en een naderende uitgerekende datum barst ik van de pijn.. zijn het wee-en? ik wete het niet meer.. maar wel dat ik erg veel last heb.. na lang aandringen van mannetje en zus even de verloskundige bellen..
Mannetje en ik gaan langs.. verlos wil inwendig onderzoek doen.. oik schrik maar onderga het toch..
De vlos is lief en erg rustig en het valt me reuze mee..
uitslag: niks geen verweking.. niks geen verdere indaling.. we moeten toch maar richting 6 januari denken.. met een dubbel gevoel ga ik weg..
24 december 2005:
een slapeloze nacht vol pijn.. mannetje en ik gaan wat stadten en eten een lekkere pizza en kijken samen wat tv.. de pijn is er nog steeds.. slik wat pijnstillin om het ergste te dempen..
met goede moed gaan we naar bed..
25 december 2005:
weer niet geslapen.. veel harde buiken die lang aanhouden.. en een buik die ineens van onderen zo zacht als een watje.. mijn strakke buikje is er niet meer..
Ouders en schoonouders zijn langsekomen en lekker gegeten.. echter blijft de pijn en de harde buiken.. zo om het half uur.. en later zo om het kwartier.. ik denk het zal wel en hoop dat het stiekem nu toch sneller gaat komen..
Toch maar weer naar bed.. met goede moed.. positiefblijven werkt toch het beste..
26 December2005:
Weer een slapeloze nacht.. ik en mannetje zitten er doorheen.. maar de verlos durf ik niet te bellen.. want ja het is toch kerst na aandringen van mijn vader die even belde om te vragen hoe het ging toch maar gebeld..
na aandringen van mijn vader die even belde om te vragen hoe het ging toch maar gebeld..Verloskundige is langsekomen.. ons meissie heeft een kerstcadeautje gegeven en de verlos verbaasd.. ze ligt niet meer in de bekken.. wat uitzonderlijk schijnt te zijn met 40 weken.
Ja ons kindje is uniek
Op advies nog een avond proberen met allerlei huis/tuin en keukenmiddeltjes om te slapen..
Mijn moeder is die avond nog gekomen.. zodat mannetje wat bij kon rusten en voor het geval er wat mocht gebeuren me ma in de buurt is aangezien ze bij de bevalling zou zijn..
27 december 2005:
Weer niet geslapen terwijl ik toch echt had gedaan wta de verloskundige zei.. na ene belletje zou zij contact opnemen met het zkh.. zodat ik iets van slaap medicatie zou kunnen krijgen.. want een uitgeputte mama is ook niet goed..
In de middag vertekken we naar maastricht..
Aan de ctg.. luisteren naar het mooie galopje.. het blijft verwonderlijk.. er is wee activiteit en met enige regelmaat maar nog steeds ruim 15 minuten er tussen.. de arts doet een i.o. ditmaal ondanks de melding op mijn kaart.. simpel routine werk.. ik raak in paniek en heb verdriet.. .. maar nog steeds geen verweking of iets..
Nog even aan de echo om te kijken hoeveel vruchtwater er nog is.. En wat schetst onze verbazing.. Ons meisje is in stuit gedraaid..
Mijn schrik die ik had en het voorgevoel wat ik in het begin al had kwam uit..
Na bij gekomen te zijn werden ons wat opties voorgelegd.. of we een versie wouden doen..
Onder het mum dat het theoretisch gezien mogelijk zou moeten zijn.. en ik mezelf niet kwalijk zou kunnen nemen kies ik voor de versie..
28 december 2005:
met frisse moed en vol positieviteit ga ik met me moeder naar maastricht.. mannetje ligt in diepe coma.. ik zorg dat er iemand standby is mocht er wat gebeuren.
hoppa weer aan de ctg.. luisteren naar het mooie galopje.. na diverse controles krijg ik een infuus met wee-enremmers.. ik krijg er de bibberitus van en na een tijdje begint dan de versie.. ontspannen begin ik er aan maar na vijf minuten geworstel en geduw etc.. trek ik het iet meer.. de pijn is oneschrijfelijk.. ik heb genoeg gehad..
Ik krijg nog de vraag of ik wil proberen om de stuit toch vaginaal te doen.. maar met een verhoogde kans dat het toch een KS wordt kies ik voor een geplande spoed KS.
Na alles geregeld te hebben mag ik eindelijk om 3 uur naar huis.. ik verwen mezelf met wat zeepjes dat had ik wel verdiend..
29 december 2005:
Alles wordt in gereedheid gebracht.. morgen is de grote dag.. toch een raar idee.. we eten lekker chinees en maken er een leuke avond van..
30 december 2005:
5 uur gaat de wekker.. het grote moment is daar..
alles staat klaar en als we om kwart voor zes de deur uit willen lopen voel ik nattigheid.. ik weet niet wat het is.. zullen de zenuwen wel zijn dta in wat plas verlies.. dus ik ga naar de wc ik moest plassen.. dus het zal wel plas geweest zijn..
ik sta bij de auto en het wordt warm.. me vliezen zijn gebroken begint het toch nog ene beetje natuurlijk..
begint het toch nog ene beetje natuurlijk..Ik loop terug naar binnen en ga plat liggen en bel het zkh wat te doen..we mogen zelf komen.. maar ik mag niet meer lopen en moet zo plat mogelijk blijven.. Zo gezegd zo gedaan.. zeiknat kom ik in het zkh aan..
Ik krijg een hempje aan en voor de laatste keer ga ik ana de ctg.. voor het laatst hoor ik het galopje van ons meisje..
Daar ik had verwcaht bang en zenuwachtig te zijn.. was ik dnek ik het meest relaxt van ons drie ( maurice , mama en ik)
Eindelijk is het zover.. en worden maurice en ik klaar gemaakt voor de OK..
Maurice moet met iemand mee en ik blijf alleen achter..
Dan komt de ruggeprik.. maurice mag nog niet bij mij zijn.. maar de anesthesist is een leuke belg.. en noemt mij zijn kleine scampi en met een hoop humor er in valt het me allemaal reuze mee ik voel iets maar geen pijn.. als alles is aangesloten mag maurice eindelijk bij mij zitten.. op mijn verzoek zeggen ze niet hard op wat ze doen..
tot het moment bijna daar is en de belg zegt... let op..
Meeheeeee .. ons meisje huilt.. en wij huilen van blijdschap ons meisje is geboren om 9:08 we krijgen hara kort te zien en ze gaat gelijk de Ok uit met maurice en wat doktoren..
Ik wil mee maar kan niet.. want ik moet gehect worden..
de anesthesist blijft bij mij en ik.. ik kan alleen nog maar gelukzalig glimlachen
De arts roept nog.. de baarmoede ris gehecht mevrouw.. het doet me niets.. al geeft de anesthesist me wat om te gooien en zget heyla dat wilt mevrouw niet horen.. en tegen mij.. gooi maar hoor ..
ons meissie komt nog even bij mij met papa, mijn gezinnetje.. wat mooi ik voel me completer dan ik ooit gevoeld heb.. niets kan dit gevoel ooit overtreffen..
als ik dicht ben mag ik naar de verkoever
En daar geniet ik in alle rust van mijn meisje Arwen en mijn lieve man.. die rete trots op me is..en ik..
Ik ben nog veel trotser..
Engaging Infinite Improbability Drive..
Wat een geweldig verhaal evenstar
Ik heb echt niet meer kunnen slapen na je smsje dat je vliezen waren gebroken
Vond het heel speciaal dat ik zover weg, toch een stukje dichtbij was!!!
Ik heb echt niet meer kunnen slapen na je smsje dat je vliezen waren gebroken
Vond het heel speciaal dat ik zover weg, toch een stukje dichtbij was!!!
Oewaah idd geweldig verhaal! Ben echt blij dat 't allemaal toch nog erg meegevallen is i.t.t. wat je verwachtte... *Ook erg trots is op z'n zusje en nichtje *
*Ook erg trots is op z'n zusje en nichtje
Pomtiedomtiedom...
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Mooi verhaal, evenstar
Enne... ik zit al dagen bij mijn mailboxje...
Enne... ik zit al dagen bij mijn mailboxje...
Most people don't listen with the intention to understand, they listen with the intention to reply.
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
