Bevallingsverhalen deel 3

Klinkt goed Igraine!
Ik zat ook de hele tijd te wachten tot de weeen erger zouden worden, klinkt wel herkenbaar dus.

Igaine, wat een superbevalling!

quote:

Op dinsdag 16 augustus 2005 11:36 schreef Igraine het volgende:
Ik heb inderdaad vind ik zelf een ideale bevalling gehad. Ik zou het zo overdoen...

Wat fijn dat je het zo goed is gegaan Igraine

quote:

De pech is alleen, denk ik, dat bij een eventuele 2e het alleen maar tegen kan vallen (waarschijnlijk)

Daar ben ik zelf dus ook bang voor (ik vond mijn bevalling ook ideaal)
Maar ik sprak laatst een mevrouw die 3 kinderen (van verschillende leeftijden uiteraard) heeft en in totaal maar 7 uur aan het bevallen is geweest Er is dus nog hoop voor ons

Mijn stiefmoeder beviel in no time van mijn halfzusje en mijn halfbroertje kwam er een aantal jaar later nog véél sneller uit. Er is dus zeker hoop

Igrene een mooie bevalling

Even een schopje.

Misschien zijn er nog dames die hun bevallingsverhaal hier willen vertellen.

Ik heb die van mij ook al in het andere topic gezet maar zal hem hier ook plaatsen:

Maandagavond 17 oktober om 22.00 uur heb ik regelmatig weeën, ze komen om de 3 a 3,5 minuut en houden zeker een minuut aan. Michel belt de verloskundige en ze is er rond 22.30 uur. Ze toucheert maar ik heb nog geen ontsluiting, volgens de vlos was er nog niets aan de hand, voorweeën zei ze. Ben toen onder de douche gegaan en heb 2 paracetamolletjes genomen en heb een kleine 2 uur geslapen. Om 1.40 uur werd ik wakker met krampen. Heb geklokt en ook deze weeën hielden ruim een minuut aan en er zaten 2 a 3 minuten binnen. Na een uur heb ik Mies maar wakker gemaakt. Die heeft de vlos gebeld en die was er rond half 4 denk ik. Had toen 1 cm ontsluiting. Ze zei dat het nog wel ff kon duren want bij een eerste kindje gaat de ontsluiting 1 cm per uur.... Ze zei dat rond 8 uur er wel weer iemand langs zou komen.

Rond half 5 braken mijn vliezen. Ik zat gelukkig net op de wc want het was een ware explosie.. De hele badkamer was nat... Toen begonnen de weeën goed door te zetten. Mies heeft weer de vlos gebeld en die kwam rond 6.30 uur weer langs. Resultaat, 5 cm ontsluiting. Ik had ook behoorlijke druk op mijn onderkant maar dat kwam omdat de vliezen gebroken waren zei de vlos.

Nou toen kwam er een waar hels uur. Jeetje, wat waren die weeën pijnlijk zeg. Ik kon ze ook niet meer wegpuffen. Was ondertussen onder de douche geweest maar kreeg toen ontzettende persdrang.

Mies heeft rond 8.15 uur weer de vlos gebeld, die zou eraan komen. De persdrang werd alleen maar erger en erger en op een gegeven moment voelde ik het hoofdje. Mies weer de vlos gebeld en die was onderweg. Ze was amper 2 minuten binnen, ze had haar jas nog maar net uit, kon haar tas nog openritsen en handschoenen aandoen, en toen mevrouwtje kwam er al uit... Ik heb volgens mij 1 keer geperst ofzo en meer niet... Mies stond al klaar om haar zelf op te vangen. De vlos zei ook dat ze Mies een cursus babyopvangen gaat geven voor de volgende want die zal ws. nog sneller komen..

Ben gelukkig niet ingescheurd, wel 4 hechtinkjes vanwege een schaafwond. De kraamzorg kwam ook te laat, die zat nog in de taxi.

Amber heeft eerst nog zeker 2 a 3 uur bij me gelegen omdat ze een lage temperatuur had. Na een tijdje lekker onder de douche gegaan maar toen voelde ik me ineens dizzy worden. Dus ik riep de kraamverpleegkundige maar ben toen blijkbaar toch flauwgevallen in de douche. De kraamzorg was net te laat om me beet te pakken. Gelukkig heb ik niets, was wel met me hoofd tegen de muur aan geknald.

De totale bevalling heeft 7 uur en 5 minuten geduurd. Het is cliche, maar als je zo'n kleintje dan op je buik hebt liggen ben je het allemaal vergeten...

WAUW Vicky dat klinkt wel heel erg snel! Waar kan ik tekenen voor zo'n bevalling bij de tweede??
Gelukkig heb je niks over gehouden aan je valpartij in de douche. Ik zat na de bevalling (in het ziekenhuis) op zo'n stoeltje die ze aan de muur hebben hangen daar. Ik was ook heel erg duizelig.

Hier toch eindelijk mijn verhaal:

Ik was uitgerekend voor 7 oktober, maar onze dochter liet lang op zich wachten. Na bijna twee weken wachten kondigde de weëen zich op vrijdag 21 oktober om 6.30u aan. Ik was wat blij, want anders had de bevalling ingeleid geworden. Na 4 uur weëen hebben we de vlos gebeld en die kwam even kijken. Ze was er om 11.30u. Ik had toen net 1 cm ontsluiting, maar nog steeds geen geheel verweekte baarmoeder. Mijn vlos stuurde mij toch naar het ziekenhuis en daar bleek ik nog steeds maar 1 cm ontsluiting te hebben.

De Gyn. heeft toen wat gel aangebracht en hij verwachtte dat het dan wel sneller zou gaan. De weëen werden ook wat heftiger en kwamen vlotter op elkaar. Om 15.30u kwam de gyn nog controleren, maar toen had ik net 3 tot 4 cm ontsluiting. Daarna ging het heel snel.

Ik kreeg persweëen en de broeder riep al dat ze voor donker geboren zou zijn, maar niets bleek minder waar. De gyn kwam om 18.00u weer controleren, na een uur persweëen, en het bleek dat ik pas 4 cm ontsluiting had en ik de persweëen dus moest opvangen en niet mee mocht persen, maar dat lukte al niet meer. Ook werd vastgesteld dat ze de spildraai nog niet had gemaakt en dat mijn bekken te smal waren voor haar om dit nog zelf te doen of dat de gyn dit kon doen.

Om 18.30 kwam het verlossende woord: een Keizersnee. Snel werd ik klaargemaakt voor de ruggenprik en om 19.00u lag ik in de ok, mijn nachtmerrie was werkelijkheid geworden!!

Maar toen ik om 19.10u de eerste geluiden van onze dochter hoorde was ik alles al bijna vergeten en wilde ik haar alleen nog maar zien en vasthouden, want ze was zo mooi. Onze Amber was geboren!!!

Ik heb nog 4 dagen in hetziekenhuis gelegen en ben dinsdag 25 oktober naar huis gekomen en tot dusver gaat alles fantastisch. Ben wel wat onzeker zo nu en dan, maar gelukkig doen we het samen, xlarge en ik. Ze slaapt goed, borstvoeding werkt en''s nachts slaapt ze goed en wil maar 1 keer voeding...we zijn gezegend met onze Amber.

En voor iedereen die bang is voor een keizersnee: het valt echt mee, het lijkt veel erger dan het is!!

Jeetje Biezb.. eind goed, al goed

Ik zal hier binnenkort mijn verhaal neergooien.

Woensdag 26 oktober, ik ben bij de gyn geweest en die heeft een afspraak gemaakt om op vrijdag in te gaan leiden. Dat is ook mijn uitgerekende datum (ja, in z&g heeft al die tijd 29 gestaan, dat was een foutje dat ik maar zo heb gelaten). 's avonds begint het te rommelen in mijn buik maar ik durf het nog geen wee te noemen, we gaan op tijd naar bed en ik kan behoorlijk goed slapen.

Donderdag 27 oktober MikeAir gaat gewoon naar zijn werk en ik hou me bezig met krampen die toch wel erg op weeën beginnen te lijken, ondertussen maak ik nog hachee en Fok! wat. Gedurende de avond worden de weeën wat sterker en iets regelmatiger, weer gaan we bijtijds naar bed.

Vrijdag 28 oktober
Om half drie ga ik mijn bed uit, al zappend langs alle kanalen van de tv (jeetje wat een hoop tieten wulpse dames zie ik langskomen) zucht ik al wiegend weeën weg. Ongeveer een uur later besluit ik dat ik wel naar het ziekenhuis wil, het komt allemaal vrij regelmatig en ik wil op mijn gemak naar het zh kunnen gaan. Ik maak MikeAir wakker, die vindt het nog veel te vroeg maar belt wel met de vlosafdeling. We mogen op ons gemak die kant opkomen. We poetsen tanden en stoppen nog wat dingen in de zhtas. Ergens tussen kwart over vier en half vijf stappen we de nacht in. Zoals we besproken hadden de avond ervoor gaan we lopend naar het zh, het is een stukje van een minuut of 8 lopen(zonder weeën). Ik geniet van het feit dat wij daar met zijn twee lopen in de stilte van de nacht, met elke stap komt mijn kindje dichterbij. Tegen vijf uur zijn we op de afdeling, ik krijg een kamer aan het eind van de gang, achteraf besef ik mij dat dat voor mijngemoedsrust heel positief heeft gewerkt, we zitten daar een beetje afgezonderd van de rest van de wereld lijkt wel.
Ik word aangesloten op de hart en wee monitor en mijn weeën kelderen naar beneden minder frequent en minder krachtig. Om 8 uur ontbijt dat ik me goed laat smaken, MikeAir eet alleen een beschuitje.

Om negen uur komt eenvriendelijke vrouwelijke arts-assistent kijken, ze constateerd een vinger ontsluiting, een dun chinees vingertje Er wordt meteen gel ingebracht. Ik moet een uur op mijn rug blijven liggen, dit vind ik erg vervelend aangezien de weeën door de gel weer sterker worden. Na dat uur mag ik van de monitor af en wat rondlopen, ik maak van de gelegenheid gebruik om nog even knus tegen Mike aan te hangen. Rond een uur komt een andere gyn kijken, aardige man. Ook hij toucheert en constateert twee centimeter ontsluiting. Mijn vliezen worden gebroken en om de een of andere reden doet dit toucheren ontzettend pijn aan mijn schaambeen, ik huil even flink en Mike troost...

Dan gaat het ineens heel snel, veel sterke en pijnlijke weeën die ik met ondersteuning van Mike redelijk op kan vangen. Tegen drie uur kom ik in een weeënstorm terecht, de een na de andere golft over mij heen en ik heb moeite om ze weg te puffen, als ik dan ook nog persdrang krijg die ik nauwelijks weg kan puffen en zo ontzettend veel pijn is de maat voor mij vol. Ik wordt getoucheerd en ik heb 4 centimeter ontsluiting. Ik roep tussen twee weeën door dat ik iets voor de pijn wil hebben. De arts assistent gaat er achteraan. Niet veel later komt ze terug en begint te vertellen dat er twee opties zijn, ik luister maar met een half oor, ik weet wat ze gaat zeggen en ik wil alleen maar optie twee: een ruggenprik. Bij haar uitleg over de ruggenprik stopt ze halverwege en zegt: “we gaan wel voor de ruggenprik”. Dan gaat het snel, ik krijg een infuus en word naar de recovery gereden.
Het is kwart voor 4, M loopt mee maar mag niet mee naar binnen. Een jonge man neemt zijn taak waar en sleept mij door mijn weeën heen, ik zal zijn gezicht denk ik nooit vergeten. De anesthesist vraagt of ik mijn rug (ik lig op mijn zij) nog wat meer kan bollen. Ik probeer wat maar denk ‘nee lul ik ben aan het bevallen er zit een buik in de weg!’. Eindelijk wordt de pijn minder en de drang om te persen vermindert ook. Ik heb ondertussen schone matjes in mijn bed want ik heb mijn door het heftige niet-persen wel geplast en vast ook nog wel wat vruchtwater naar buiten gewerkt. Het kan mij allemaal niet schelen als het maar droog is.

Half vijf ben ik terug op mijn kamer waar M mij weer opvangt, hij zegt dat het wel even lekker was een half uurtje rust maar dat hij toch ook wel bezorgd was. Ik vraag of hij Smurfinnetje een sms wil sturen. Hij probeert het een paar keer maar ik eis al zijn aandacht op voor het opvangen van de weeën. Om half zes vraag ik of hij op het belletje wil drukken. De gyn komt binnen, toucheert, en ik heb volledige ontsluiting. De ruggenprik word uitgezet en de gyn zegt even kijken hoe het gaat. Tegen zessen belt M weer, ik heb heftige persdrang. Verpleegster Maureen komt binnen en ziet dat er nog geen wiegje is , dat gaat ze eerst even halen. M vertelde mij later dat hij zoiets had van –wat nou wiegje, je moet mijn vrouw helpen!-

Het is zes uur en alles is klaar, ik mag persen. Ik ben opgelucht dat ik nou eindelijk aan dat gevoel toe mag geven. Omdat de weeën elkaar in zo’n rap tempo opvolgen moet ik na een paar keer persen één wee persen en één wee wegzuchten. De eerste paar keer vind ik dit lastig maar het geeft me wel even tijd om bij te komen van het persen. Waar ik nog meer moeite mee heb is om mijn benen vast te houden, gelukkig komen op een gegeven moment de steunen op het bed.. dat geeft mij meer kracht om te persen. Ik zweet als een otter en begin goed moe te worden. Bij elke wee komt onsje dichterbij, ik al haartjes gevoeld en M ziet al een heel stuk hoofd. Dan word ik kwaad en pers elke wee die ik heb wat uiteindelijk resulteert in bijna constant persen. Het hoofdje staat, mijn hemel wat een pijn! Nog bozer pers ik Onsje er in drie keer uit, ZUCHTEN!!!! Voor mijn gevoel duurt het seconden maar volgens M eerder een minuut of twee. Dan nog meer pijn als de schoudertjes erdoor komen, ik voel een plens warm vocht en dan…

19.01 uur. Er ligt een klein hoopje mens op mijn borst, ik hoor iemand zeggen het is een meisje. Meteen begin ik tegen mijn meisje te praten. “Dag Emma ben je daar dan, stil maar mama is bij je, en papa ook.” En tegen M “Een meisje! We hebben een meisje!” We bewonderen ons wonder en ondertussen krijg ik een prik voor de placenta en moet nog een keer persen, dat kost me in het geheel geen moeite al mijn aandacht is bij dat mooie mensje dat bij mij ligt. Ook de twee hechtingen die gezet moeten worden voel ik amper, het kriebelt hoogstens.
We kijken nog even naar de placenta en vruchtzak, kunstig hoor. Dan wordt Emma gecontroleerd door de gyn en gewassen door MikeAir. Op de weegschaal, 4220 gram!!!
We bellen ouders en broer en zus. Binnen een uur is de kamer vol, niet alleen met mensen maar ook met liefde, iedereen is even ontroerd.
Na een uur vind ik het wel weer genoeg, ik wil douchen en slapen en naar mijn meisje kijken… Dat lukt nog wel want het is pas drie uur als we echt in slaap vallen met zijn drietjes.

[ Bericht 0% gewijzigd door Jelief op 04-11-2005 14:39:41 ]

Mooi verhaal Jelief. Ik kreeg er traantjes van in mijn ogen.

aaaaah mooi verteld Jelief

Ik moest mijn verhaal maar eens opschrijven.

Het is 25 september 2005, ik ben 28 weken en 2 dagen zwanger. We waren gezellig bij mijn zus thuis. Ze was eerder deze week jarig en we zouden met de hele familie gaan gourmetten.
De hele dag heb ik al het idee dat ik wat vocht verlies. Omdat ik geen moment wil denken aan vruchtwater maak ik mezelf maar wijs dat het verdunde afscheiding is. Het was ook iedere keer erg weinig tot ik aan het begin van de avond ook echt het gevoel heb dat ik een 'plonsje' vocht verlies.
Dit voelt niet goed.

Mijn zus woont vlak bij het ziekenhuis en we besluiten om toch maar even naar de spoedeisende hulp te gaan omdat ik inmiddels goed over mijn toeren ben. Daar aangekomen vragen ze om een verwijzing van de huisarts....ehm, die heb ik dus niet. Nou, dan moet ik maar even langs de huisartsenpost. Die zit een deur verder. Goed.
Bij de huisartsenpost aangekomen vertel ik mijn verhaal: ik ben 28 weken zwanger en ik heb het idee dat ik vruchtwater verlies, zou iemand mij aub kunnen helpen. Tja, zegt de receptioniste, dan moet u uw verloskundige bellen. Ik: Maar het is zondagavond, ben in de buurt van het ziekenhuis, er lijkt mij best wel de nodige spoed achter te zitter als het daadwerkelijk vruchtwater is, zou er aub een dokter naar kunnen kijken? Dit alles met de nodige tranen, want ik voelde er niets voor om van het kastje naar de muur gestuurd te worden. De dienstdoende arts vond me blijkbaar best zielig en bood aan me gelijk te helpen. Zowel Robert als ik kregen de indruk dat de beste man nog nooit een vrouw in het echt had gezien want het onderzoek dat hij deed sloeg werkelijk waar nergens op, en de blik op zijn gezicht was er een van: waar ben ik in vredesnaam mee bezig.

Na 30 seconden besloot hij om mij door te sturen naar de gyn. Die zat een paar verdiepingen hoger.
Daar werd ik aan het ctg gelegd en werd er gecheckt of dat ik nog vruchtwater verloor.
Ctg zag er goed uit, en vruchtwater verloor ik ook niet. Volgens de arts assistent was de kans heel klein dat het daadwerkelijk vruchtwater was wat ik verloor. Maar, toch maar even voor de zekerheid een testje en een echo doen. Op de echo was een abnormale hoeveelhied vruchtwater te zien (letterlijke woorden van de gyn: Tjemig, dit is niet normaal hoor!! Dit is echt abnormaal veel!!)
Toen bleek uit het testje dat het weldegelijk vruchtwater was dat ik verloor.
Nou, zegt de gyn, dan moeten we je doorsturen naar een Academisch ziekenhuis, want wij heben de mogelijkheden niet om babies op te vangen die voor de 32e week geboren worden. En dan kunnen ze ook gelijk kijken of er te zien valt waarom je zoveel vruchtwater hebt, want zij hebben veel beter aparatuur dan wij hier. Ik probeerde hem nog uit te leggen dat ik bij Glenn ook zoveel vruchtwater had, maar daar reageerde hij helemaal niet op. Volgens hem was er een medische oorzaak. Ik heb toen alleen nog maar gehuild.

We zijn mijn koffer gaan inpakken en naar Rotterdam gereden. Mijn ouders gebeld en de situatie uitgelegd. Glenn bleef bij hun slapen. Glenn! Hoe lang zou ik Glenn niet zien? De hele weg naar Rotterdam gehuild. Toen we eenmaal in het ziekenhuis waren werd ik heel rustig.
Het was pas half 1 toen ik eindelijk op mijn kamer lag. Ik had enorm veel onderzoekjes en testjes achter de rug. Ook alvast een spuit gehad om de rijping van de longetjes van de baby te bevorderen.

Er volgden 3 heel spannende weken met veel ups en downs. Een up was dat de uitgebreide echo liet zien dat de baby gewoon dronk en dat de blaas gevuld was, kortom het vele vruchtwater was er niet omdat de baby niet zou kunnen drinken ofzo. Op de echo was ook heel duidelijk te zien dat de baby een lekkere slok nam. De baby werd trouwens al geschat op zo'n 1500 gram.

Dan nu het daadwerkelijke bevallingsverhaal:
Ik ben er 28 weken vanuit gegaan dat het een geplande keizersnee zou worden. Zó'n bevalling als ik bij Glenn heb gehad wilde ik nooit, maar dan ook nooit meer. Door de gyn in Gorinchem is mij toegezegd dat de volgende sowieso een geplande keizersnee zou worden.
Misschien heel dom van mij, maar ik heb nooit iets met die negatieve ervaring gedaan. Ik heb het weggestopt en gedacht dat ik er ook nooit meer iets mee hoefde. Gebeurd is gebeurd.
Tot de arsten in Rotterdam vonden dat ik nu gewoon vaginaal kon bevallen, dit babietje was immers lang geen 10 pond. Ik heb ze van mijn angsten proberen te overtuigen, ook gezegd dat ik ervan overtuigd ben dat het door mijn scheve bekkenstand komt en dat daarom Glenn ook klem kwam te zitten. Zonder mij 1x onderzocht te hebben zeiden de artsen dat dat scheve bekken echt bijna nooit voorkomt, dus bij mij vast ook niet. Ze zouden het voor de bevalling wel ff checken. Ook kon ik pijnstilling krijgen als ik dat wilde.
Maar het ging mij niet om de pijn van een bevalling, het ging mij om de paniek en de angst die heb meegemaakt bij mijn eerste bevalling, daar kon ik de artsen maar niet van overtuigen. Heb ook 3 sessies met de maatschappelijk werkster gehad, die mij goddank wel begreep, maar ook niet tot de klinische artsten kon doordringen. Het moest en zou een gewone, vaginale bevalling worden.
Heb de laatste week van mijn zwangerschap ook veelvuldig huilend doorgebracht omdat niemand naar mij wilde luisteren.

Dinsdagavond 11 oktober:
Ik blijk koorts te hebben. Waarschijnlijk dus een infectie. Waar mij eerst beloofd was dat bij de eerste tekenen van infectie de baby gelijk gehaald zou worden, krijg ik nu een infuus met antibiotica.Nee, het wordt nu niet gehaald, je zal zien dat je zeer binnenkort vanzelf weeën krijgt. Bij een inwendig onderzoek worden (per ongeluk) de vliezen verder gebroken en blijf ik nu non-stop vruchtwater en bloed verliezen. Ik maak me enorme zorgen over het bloed.

Woensdag 12 oktober:
Heel de dag verlies ik bloed. Niets aan de hand volgens artsen en verpleegsters. Ik heb het gevoel dat mijn buik nu helemaal niet meer de veiligste plek is voor mijn kind. Als ik ook nog stolsels ga verliezen draai ik op woensdagavond helemaal door. Ik kan niet stoppen met hysterisch huilen en wil heel graag dat mijn kindje geboren wordt. Mijn lijf voelt als een tikkende tijdbom en niet als een veilig huis voor mijn kind. Ik word gekalmeerd door een mooi ctg en mag weer gaan slapen.

Donderdag 13 oktober:
De hele dag ook weer veel bloedverlies. Na veel gescheld en gemopper legt de verpleegster me (om mij gerust te stellen) 's avonds weer aan het ctg. Heeee.....je hebt weeën!!
Ja, nu je het zegt! Ze worden steeds heftiger en ik besluit Rober te bellen. Echo wordt gemaakt: de baby ligt dwars. Tijdens al dat gerommel en gepruts aan mijn lijf, nemen de weeën weer af.
Gyn besluit (tot mijn grote teleurstelling) niets te doen en Robert wordt weer naar huis gestuurd.
Ik besluit om nog ff Paul de Leeuw (de uitzending met Robbie Williams) te kijken. En ja hoor...daar zijn ze weer: weeën. Ik besluit om niet gelijk de verpleging te roepen, maar om eerst eens te kijken of ze doorzetten. Na een half uur om de 3 minuten weeën gehad te hebben bel ik toch maar voor de verpleegster. Die komt gelijk met dat ctg apparaat aan, maar dat kl*teding registreert mijn weeën helemaal niet! Ik weer uit mijn stekker! De verpleegster ziet aan mij dat ik echt wel weeën heb. Ze ziet en voelt ook mijn buik helemaal samentrekken. De gyn komt erbij en zegt dat de baby dan nu toch maar wel gehaald moet worden. Het wordt een keizersnee. Robert mag weer komen.
De verpleegster komt later tegen mij zeggen dat de arts op de gang aan haar gevraagd had of ik echt wel weeën had....NOU JA ZEG!!

Vrijdag 14 oktober.
De dag is nog zeer pril als ik klaargemaakt wordt voor de operatie. Alles gaat heel gemoedelijk en kalm, ik krijg duidelijke uitleg over wat er komen gaat. Op het moment dat ik in de OK aankom bibber ik van de zenuwen. Waarom? vraagt de gyn, je krijgt toch je keizersnee, dat wilde je toch zo graag?? Jullie begrijpen dat hier het laatste woord nog niet over gezegd is.

De operatie gaat heel voorspoedig. Om 2.19 uur wordt Kady Máire geboren. 1980 gram en met 2 kreetjes laat ze weten dat ze er is. Ik krijg haar niet te zien ze moet gelijk naar een andere kamer voor allerlei onderzoekjes. Ze ademt wel al helemaal zelf! Met precies 31 weken zwangerschap is ons heerlijke dwarsliggertje geboren.
's Ochtends krijg ik te horen dat we ook niet veel langer hadden moeten wachten, want de placenta vertoonde tekenen van infectie en Kady kreeg gelijk een bloedtransfusie. Ook kreeg ze een week antibiotica.

29 november moet ik voor nacontrole weer naar de gyn. Ik wil toch weten waarom ze zo lang gewacht hebben terwijl ik toch echt een infectie had. Ik krijg echt de indruk dat de gyn mij normaal wilde laten bevallen om mij mijn trauma af te helpen. Of ik nu wilde of niet.

Jeetje EW wat een verhaal zeg Het feit dat niemand je wil geloven of begrijpen lijkt me zo vreselijk. Wat zal je je eenzaam en angstig hebben gevoeld. Bah.
Gelukkig is je meisje ok maar ik kan me voorstellen dat je je toch blijft afvragen wat er allemaal mis had kunnen gaan.

Jelief mooi verteld

Sjeeeeeeeezus Ew das wel heel erg heftig zeg en wat een kinderachtig gedoe, zou het zeker aankaarten Gelukkig is met de mooie kleine meid alles goed gekomen en hopelijk kunnen jullie snel genieten van jullie complete gezin thuis

Jelief; mooi hoor. Alles kwam hier weer even terug. Rrrrrr.... kippenvel.

EW; poeh, wat een verhaal. Wat naar dat ze je niet serieus hebben genomen. Maar wat fijn dat alles goed is met Kady (en wat een mooie naam!).

Jelief! Ik moest echt even slikken van je verhaal.

EW... van de jouwe word ik eigenlijk alleen maar heel boos! Dat ze je zo hebben laten tobben zeg! Die opmerking van de gyn is natuurlijk helemaal beneden alle peil!
Maar goed, al met al hebben jullie iig wel een ontzettend mooi wijffie op de wereld gezet!

Jelief, wat een mooi verhaal zeg!!

EW, jeetje zeg, idd heel heftig. En de reacties van die artsen.. schandalig gewoon!!
Maar julli ehebben idd een heel mooi meisje! Geniet er maar lekker van!

Hier dan eindelijk mijn bevallingsverhaal. Heb nog menig traantje weg zitten pinken terwijl ik het tikte

Zaterdag 22 oktober 2005
Ik verlies een stuk slijm met wat bloed erin. Als je je slijmprop verliest, schijnt het nog weken te kunnen duren, dus ik denk er verder niks van.

Dinsdag 25 oktober 2005
Ik verlies de hele dag door stukken slijm met bloed erin. Er begint toch wel wat te kriebelen.. zou het dan toch echt aan het beginnen zijn?

Woensdag 26 oktober 2005
Ik word wakker en voel me ongesteld. Ik verlies nog steeds slijm met bloed en heb een zeurende pijn in mijn onderrug. 's Middags heb ik een afspraak bij de verloskundige en ik vertel haar van de slijmpropjes. Zij vertelt mij wat ik al wist: dat het wat aan het rommelen is, maar dat het nog niks betekent. De bloeddruk is goed en het hartje van de baby klopt prima, dus ik ga weer naar huis met een afspraak voor de week er op. Ik hoop toch echt serieus dat ik die niet haal. Met mijn tante en nichtjes ga ik nog gezellig naar de kinderboerderij om de hoek.
's Avonds kan ik maar moeilijk in slaap komen. Toch denk ik nog steeds dat de baby pas 2 of 3 november geboren wordt.

Donderdag 27 oktober 2005
Na een slechte nacht met 3 uur slaap, ben ik zodra Vriendlief naar zijn werk vertrokken is weer in bed gekropen. Tegen 10:30 uur ben ik weer wakker. Ik voel me zwaar ongesteld, geen prettig gevoel als je er bijna 9 maanden vanaf bent geweest De krampen stralen uit naar mijn buik en rug. Ik verlies nu ook bloed zonder slijm. Ik schraap al het vieze wasgoed wat ik kan vinden bij elkaar en draai nog een halve was. Mijn plan om bij mijn collega's op bezoek te gaan, blaas ik maar af. Ik zie het niet zitten om met het openbaar vervoer te reizen vandaag.
's Middags bel ik de verloskundige over het bloedverlies. Die vertelt mij dat dit ook nog niks hoeft te betekenen en dat het zo lang het nog geen maandverbandje vol is geen kwaad kan. Vriendlief, de hele dag al gespannen over de vorderingen, maakt dus gewoon zijn werkdag af.
Ondertussen slaat bij mij de nesteldrang toe. Aangezien ik erg beperkt ben in de dingen die ik kan doen i.v.m. mijn bekkeninstabiliteit, sla ik aan het koken. Ik maak een dubbele dosis zuurkool om in te vriezen en heb de kip voor een grote pan nasi er al uit gehaald. Ook wil ik graag nog even strijken.
De krampen gaan steeds meer zeer doen. Tegen de tijd dat Vriendlief thuis is (rond 16:30 uur) komen ze ongeveer om de 10 minuten en ze duren ongeveer een halve minuut. Ik moet ze nu wel echt wegpuffen. Vooral mijn rug doet erg zeer. Ik heb mijn collega aan de telefoon. Zij denkt dat de baby snel geboren zal worden, ik heb er nog mijn twijfels over.
Rond 18:30 komen de weeën om de 7 minuten en duren zo'n 40 seconden, maar er zijn ook uitschieters naar om de 10 minuten.
In de zuurkool die ik heb gemaakt heb ik absoluut geen trek meer, dus ik eet lekker tomatensoep en ondertussen puf ik wat weeën weg.
De weeën worden steeds heftiger. Ze komen om de 5 tot 7 minuten en duren gemiddeld zo'n 40 seconden. Ik ben erg onrustig, loop veel heen en weer. Vriendlief wil de verloskundige al gaan bellen. Ik hou hem tegen, want "volgens het papiertje mag het pas als de weeën om de 2 a 3 minuten komen en een minuut aanhouden". Rond 23:00 uur kan ik mezelf niet meer beheersen. Mijn plannen om nasi te maken en te strijken zijn verboden door Vriendlief, dus ik besluit iets anders te gaan doen: ik ga de keuken grondig poetsen Ik doe er lang over, maar ik maak vorderingen.

Vrijdag 28 oktober
Zo tegen 1:00 uur zit ik op mijn knietjes met een lapje de keukevloer te dweilen terwijl Vriendlief een beetje weg ligt te dommelen op de bank. Hij was al vanaf 5:30 uur wakker namelijk. Om 2:00 uur komen de weeën volgens mij vaker en ik maak Vriendlief wakker om weer te timen. De weeën komen nu vrij regelmatig om de 5 minuten en duren zo'n 50 seconden. Ik kan ze nog maar moeilijk opvangen en heb erg veel pijn. Gelukkig verzacht de douche nog wel een beetje. Om 2:30 uur besluiten we de verloskundige te bellen (om de 2 a 3 minuten.. ja dahag). Rijswijk heeft geen dienst, dus we moeten Ypenburg bellen. Rond 3:00 uur arriveert de verloskundige. Ze constateert dat ik 2 cm ontsluiting heb. Zij brengt het alsof het teleurstellend nieuws is, ik vind het fijn om te horen. Het is zover! We bespreken dat ik door de rugweeën enorm veel pijn heb en of daar iets aan te doen is. Meer dan een douche nemen kan ze niet aanbevelen, want als er nu al medicatie gebruikt gaat worden, is er als de weeën nog heftiger worden niks meer aan te doen. Ze vertelt de standaard dingen: dat het allemaal nog wel even zal duren, een uur per cm ontsluiting, om 8:30 uur heeft Rijswijk weer dienst en dan komt een andere verloskundige wel even kijken...
Afwachten dus. We besluiten allebei even te gaan liggen. Vriendlief op de bank, ik in het kraambed. Elke keer als ik wegzak komt er weer een wee, maar doordat ik toch niet meer zo helder ben, heb ik niet door hoe vaak de weeën nu daadwerkelijk komen.
Tegen 5:00 uur ben ik het zat. De weeën doen ontzettend pijn, ik heb het gevoel dat ik moet poepen. Omdat ik nogal wat darmproblemen heb gehad tijdens mijn zwangerschap, sta ik er niet bij stil dat dit best wel eens persweeën zouden kunnen zijn.
Ik maak Vriendlief wakker en zeg tegen hem dat hij de verloskundige weer moet bellen. De verloskundige vertelt hem dat ze bij een bevalling is en dat het nog wel 45 minuten kan duren voordat ze er is. Tegen mij vertelt hij dat ze eraan komt
De weeën volgen elkaar nu heel snel op. Zodra de ene voorbij is, komt de volgende alweer. Mijn rug doet ontzettend veel pijn, ik kan bijna niet meer lopen. Vriendlief probeert de rugweeën ook weg te masseren, maar de ene keer helpt het een beetje en de andere keer vervloek ik 'm en zeg ik dat hij moet oprotten Ik besluit onder de douche te gaan zitten, maar zelfs dit helpt niet meer. Ik roep naar Vriendlief dat hij de verloskundige weer moet bellen, want ik hou het niet meer. Hij zegt dat ik gewoon moet wachten, want ze is onderweg Ik schreeuw wat af, omdat ik de weeën niet meer kan opvangen. Ik heb erg veel moeite ze weg te puffen en ik ben doodmoe. Vriendlief roept dat ik aan de buren moet denken, maar die kunnen me gestolen worden
Ik kom net onder de douche vandaan als de verloskundige om 5:45 uur aanbelt. Ze voelt even en ik blijk al 8 cm ontsluiting te hebben. Vriendlief vraagt of ik nog iets kan krijgen tegen de pijn, maar daarvoor heb ik al teveel ontsluiting vertelt de verloskundige Ze weet dat ik graag in het ziekenhuis wil bevallen en ze vraagt of ik dat nog steeds wil. Ik vraag haar of ik dat nog wel red en zij denkt van wel. Vriendlief en de verloskundige kleden me aan, Vriendlief pakt de vluchtkoffer en we gaan. Midden in het portiek krijg ik nog een wee en ik schreeuw het uit. Beneden voor de deur nog een keer. Uit voorzorg leggen we een matje neer op de autostoel, voor het geval mijn vliezen breken. Onderweg naar het ziekenhuis werk ik nog 4 weeën weg. Ik hang bijna aan het handvat.
Rond 6:00 uur waggel ik het ziekenhuis binnen en werk ik eerst nog een wee weg voordat ik me kan melden. In een rolstoel gaan we naar boven, naar Verloskamer 1.
Eénmaal in de kamer word ik in het bed geïnstalleerd. Het gaat allemaal een beetje langs me heen. Om 6:18 uur worden mijn vliezen gebroken en ik mag zachtjes mee gaan persen Om 6:32 uur heb ik volledige ontsluiting en mag ik ook volop persen. Ik schreeuw het uit van pijn en vermoeidheid. De verloskundige herinnert me eraan dat het schreeuwen me niks oplevert, maar ik kan er weinig aan doen. Ik ben zo moe en persen kost me dan ook ontzettend veel moeite. Ik kan me benen niet meer vasthouden van vermoeidheid en een flinke lading zweet, dus om 6:54 uur worden ze in de steunen gehesen. Vriendlief heeft het er erg moeilijk mee en probeert me zo goed mogelijk bij te staan. Regelmatig dept hij mijn hoofd af met een koud washandje, maar hij voelt zich zo machteloos.
Om 7:16 uur wordt de dokter erbij gehaald. Hij constateert dat de vordering matig is en dat ik uitgeput ben (nee duh?! ) en ik word aan de CTG gelegd. Dit geeft me wel een gerust gevoel, want de hartslag van de baby is prima. Ik jammer en vraag of hij de baby er niet uit kan trekken Ik voel het verschil tussen de persweeën en de baby bijna niet meer en ik kan mijn weeën bijna niet meer vasthouden om te persen Ik hoor iedereen bij het persen maar zeggen: "Ja, bijna!! Nog even persen!! We zien het hoofdje!!", maar zodra ik stop met persen zit het hoofdje nog steeds binnen Ik ben ervan overtuigd dat het me niet gaat lukken
Om 7:20 uur besluit de arts de gyneacoloog te bellen. De baby zal met de zuignap gehaald moeten worden. Het zal ongeveer een half uur duren voordat de gyneacoloog er is. Ondertussen pers ik verder met het laatste beetje energie dat ik in me heb zitten. De arts knipt me in (Vriendlief zal dit geluid nooit vergeten ) en ineens gaat alles heel snel. Ik pers nog eens en om 7:29 uur is hij daar dan, Robin "Daar is me schatje dan!" roep ik uit en ik begin te huilen Hij wordt op mijn buik gelegd en ik zeg "Hij heet Robin, Robin Thomas. Dag schatje, daar ben je dan eindelijk". Vriendlief knipt de navelstreng door. Robin kijkt en hij huilt.. wat een wondertje! Toch geboren zonder de hulp van de gyneacoloog en dus die wordt afgebeld. De rest gaat een beetje als een waas voorbij. Vriendlief belt mijn ouders, zijn ouders, zijn oma, mijn zusje en mijn zwager dat Robin is geboren. Ik krijg een prik en na 10 minuten wordt de placenta geboren. Ik kijk naar Vriendlief en Robin en voel me intens gelukkig en uitgeput Terwijl Robin wordt gecheckt en aangekleed, begint het hechten. Ik word verdoofd en voel er verder weinig van. Maar er blijft bloed uit me komen, terwijl mijn blaas leeg is en mijn baarmoeder goed is samengetrokken. De verloskundige vertrouwt het niet en haalt de arts er weer bij. Ik zeg tegen Vriendlief dat hij maar even de gang op moet om tegen de famlie te zeggen dat het nog wel even duurt. Ik blijkt dieper ingescheurd te zijn dan ze dachten en met zijn tweeën halen ze de hechtingen er weer uit en word ik opnieuw en dieper gehecht.
Na 1,5 uur komt de komen mijn ouders, zijn ouders, mijn zusje met nichtje en neefje eindelijk binnen om onze zoon te bekijken. Mijn vader schrikt heel erg als hij me ziet. Ik ben lijkbleek, heb ongeveer 600 cc bloed verloren en ben doodmoe. Ik huil als me ouders me feliciteren. Iedereen bewondert Robin en er worden al volop foto’s gemaakt. Ze blijven gelukkig maar kort, want ik moet rusten. Rond 11:00 uur word ik op bed gewassen en daarna komen mijn zwager en zijn vriendin nog even naar Robin kijken.
We blijven een dagje in het ziekenhuis. Ik heb erg veel pijn van de hechtingen en kan daardoor amper slapen. Ik lig maar te kijken naar ons ventje, wat de pijn af en toe doet vergeten. Tot 2x toe krijg ik bijna een catheter doordat ik slecht plas (2x in 13 uur) en de deadline maar net haal.
De volgende dag om 12:00 uur gaan we met z’n drietjes naar huis, als een echt gezinnetje

[ Bericht 1% gewijzigd door Wennie op 02-12-2005 15:59:34 ]

Ieder bevallingsverhaal is op zijn eigen manier weer indrukwekkend en speciaal. Mooi opgeschreven hoor Wennie. Leuk ook om in jouw verhaal verloskundigen voorbij te zien komen die Kai ook op de wereld hebben gezet.

Mooi verhaal Wennie

Mooi Wennie!

Even ter illustratie het verslag van het ziekenhuis:

Wennie mooi beschreven moest alleen wel lachen bij de opmerking denk aan de buren Sorry