Bevallingsverhalen deel 3

Pinquit wat een prachtig bevallingsverhaal joh

Wow, mooi beschreven Pinquit! En een fijne vk zo te lezen!

jaa ze was echt heerlijk daarom ging ik ook paniekeren toen ze wegging

een heel mooi verhaal pinguit. heftig hoor, zo'n weeënstorm. en ook nog min of meer in je eentje. (je moeder moet zich ook rot gevoeld hebben lijkt me, zo machteloos). en die arme voet van je!

ja t arme mens had t niet meer.

ze zei ook dat ze dat zo ongeveer het ergste vind om mee gemaakt te hebben, je dochter aan het bevallen.
lijkt me ook niks inderdaad

Mijn moeder vond het ook een drama je dochter zo te zien en er niets aan kunnen doen.

Vreselijk heftig allemaal Pinquit

Pinquit, ik vind het heftig genoeg klinken hoor als je ook eigenlijk in je eentje alles moet doen dan lijkt me dat erg zwaar en je hebt het heel goed gedaan!

quote:

Op dinsdag 27 juni 2006 07:25 schreef Belana het volgende:
Pinquit, ik vind het heftig genoeg klinken hoor als je ook eigenlijk in je eentje alles moet doen dan lijkt me dat erg zwaar en je hebt het heel goed gedaan!

Zeker weten. Mooi verhaal hoor!

Wauw Pinquit, klinkt best heftig dat stukje waar je niet meer wist waar je het moest zoeken!
Dat persen vond ik zelf ook fijn: je weet dat het de laatste fase is en de richting naar Verlossing zeg maar, het enige stukje waar je zelf echt actief de hand in hebt.

Mooi verhaal Pinquit. Kan ik die verloskundige reserveren? We hebben dezelfde denk ik, dus ik ga hopen.

Leuk om te lezen Pinquit!! Goed gedaan ook
Moest je echt niet huilen? Ik heb gisteren toevallig de bevallingsvideo nog 3x ofzo bekeken. JANKEN moest ik haha! Niet normaal.. Kon niet meer stoppen, wat een gevoel was dat zeg!

nee niet gehuild. is dat gek?
kweenie maar ik was wel super gelukkig hoor

ik heb ook niet gehuild hoor

quote:

Op dinsdag 27 juni 2006 08:47 schreef YPPY het volgende:
Mooi verhaal Pinquit. Kan ik die verloskundige reserveren? We hebben dezelfde denk ik, dus ik ga hopen.

dezelfde? hoezo?!

Ik heb gereageerd in het speeltuinbankje, anders passen hier geen bevallingsverhalen meer.

quote:

Op dinsdag 27 juni 2006 12:31 schreef pinquit het volgende:
nee niet gehuild. is dat gek?
kweenie maar ik was wel super gelukkig hoor

Nee hoor, niets is gek als je bevalt!

pinq, mooi verhaal !!

ohja dat maffe opgewekte gevoel na de bevalling.
dat vind ik zo gek nu ik erop terugkijk!!!

toen niet doodnormaal.
_{en maar praten en maar kletsen en maar trots doen en maar lachen}

quote:

Op dinsdag 27 juni 2006 12:57 schreef pinquit het volgende:
ohja dat maffe opgewekte gevoel na de bevalling.
dat vind ik zo gek nu ik erop terugkijk!!!

toen niet doodnormaal.
_{en maar praten en maar kletsen en maar trots doen en maar lachen}

Ik had na de bevalling mijn zus aan de telefoon. Die moet nog steeds lachen om dat gesprek. Ik schijn ongeveer honderd keer "hij is zooooo mooi" geroepen te hebben

haha!
Ik moest denken aan mijn vriendin die belde dat d'r zoontje geboren was. Echt het eerste wat ze zei was: meid, ik ben zo blij dat ik in het ziekenhuis was want wat kwam d'r toch een rotzooi uit!

Het spijt me heel erg, ik heb echt geprobeerd te snijden in het verhaal. Maar het is niet echt gelukt. Voor degene die het aandurven:

Het is maandag 19 juni 2006 en als ik wakker wordt merk ik dat er iets met me aan de hand is. Het voelt als menstruatiekrampen. Als het mannetje wakker wordt vertel ik dat het rommelt.
Zou het na 10 dagen overtijd dan eindelijk zo ver zijn of is dit slechts voorwerk? Ik durf nergens echt op te hopen. Maar toch… dit is anders…
Ik sta te twijfelen, zal ik het mannetje bellen of niet? Tegen half 4 hak ik de knoop door, ja ik wil hem thuis. Er zit regelmaat in, om de 10 minuten.
….
Het mannetje en ik maken ons op voor een roerige nacht. De weëen komen wat sneller, maar ze zijn heel goed op te vangen. Ik ga in bad. Om te ontspannen en kijken of het echt is of dat het toch wegtrekt. Want ik kan het nog steeds niet geloven. ….
De weëen worden venijniger en trekken dus niet weg. This is the real thing. We gaan naar bed. Ik probeer tussen de weëen door te slapen. En ik time.

Het is 20 – 06 – 2006. Tegen 02.00 komen ze om de 5 minuten. Ik maak het mannetje wakker. We bellen het ziekenhuis en ik krijg de verloskundige aan de lijn. Ze hoort feilloos aan mijn stem hoe laat het is. We mogen komen. Daar aangekomen ga ik aan het ctg en mijn weëen zijn duidelijk zichtbaar. Na een tijdje toucheert de arts-assistent me, 1 cm ontsluiting. O…
Probeer wat te slapen is de opdracht en Het mannetje krijgt ook een bed. Hij slaapt toch niet zegt hij. Yeah right, binnen een half uur ligt meneer ordinair te snurken. Ik vang de weëen op en juist op de hoogtepunten laat hij luide ronken horen.
….
Om 05.00 word ik weer getoucheerd. De ontsluiting schiet nog niet echt op, 1 ½ tot 2 cm. Overleg volgt met de gynaecoloog. We mogen toch blijven. Maar helemaal gerustgesteld ben ik niet..
Weer proberen we te slapen. Nou ja, ik probeer en het mannetje slaapt. De ctg wordt regelmatig aangesloten. Ik zucht de weëen weg. Met de baby gaat alles prima en de contracties zijn volgens iedereen ‘prachtig’ of ‘mooi’. Ontbijt volgt.
Er wordt ons aangeraden om wat te gaan wandelen. Ik stommel met de rolstoel als rollator door de gang en naar buiten. Ik ben een bezienswaardigheid als ik in de gang sta te zuchten. Tegen lunchtijd gaan we weer naar boven. Het wordt zwaarder.
Het mannetje heeft geluk en krijgt nasi. Ik moet daar niet aan denken en krijg iets anders. Aardappels, doorgekookte groenten en stuk vlees waar je een raam mee in kunt gooien. Gelukkig ook soep, appelmoes en vla, dus ik krijg toch wat binnen. Het mannetje vraagt nog of ik het niet erg vind dat hij de nasi naast me opeet. Nee hoor, ben je gek, zeg ik in een helder moment. Maar dan volgt een wee en krijg ik een bloedhekel aan die lucht. Maar ik heb nee gezegd, dus ik moet niet zeuren.
Tussendoor sta ik regelmatig onder de douche en hou me vast aan de leuningen als ik weer een wee krijg. Pfff… het wordt steeds erger. Maar ik blijf enthousiast, want elke wee brengt me dichter bij mijn kindje.

Dan weer ctg en vervolgens word ik opnieuw getoucheerd. Ik verwach toch minimaal 1 tot 2 cm erbij. Gespannen kijk ik de arts-assistente aan terwijl ze voelt. Nee, nog steeds dezelfde 2 cm. Ik voel de moed me bijna in de schoenen zakken. Ik heb toch van die prachtige en mooie weëen volgens iedereen? Waarom gebeurt er dan niets. Ze gaat overleggen met haar baas. Dan komt zij, een hele lieve verpleegkundige en de gynaecoloog binnen. Hij gaat naast me zitten. Het mannetje zit op zijn bed. Als de dokter begint te praten, komt er weer een wee aan en ik kan hem niet aankijken. Toch wil ik luisteren en ik verbijt mijn pijn. Maar hij is nog maar op de achtergrond hoorbaar voor me. Hij vertelt een helder verhaal op een rustgevende toon. Korte strekking van dit verhaal, we zijn al 12 uur bezig en komen niet verder dan 2 cm ontsluiting. Ik mag met alle liefde blijven, maar hier schiet het niet op. We kunnen beter naar huis gaan en daar onze ‘normale’ dingen gaan doen. Die omgeving werkt zeer waarschijnlijk beter voor me. Anders wordt het een hel voor me. Ik begrijp wat hij zegt en ik stem in. Maar de grond zakt onder mijn voeten vandaan. Als hij en de arts-assistente weg zijn, blijft de verpleegkundige bij me zitten. Ik begin te huilen. Waarom laat mijn lijf me zo in de steek? Ik doe zó mijn best, waarom lukt het dan niet? Ik wil het zo verdomde graag, waarom, waarom, waarom? De verpleegkundige pakt mijn hand en troost me. Het mannetje komt ook bij me zitten en helpt me. Maar even ben ik al mijn kracht kwijt. En er komt weer een wee en ik vervloek haar. Laat me nu even met rust, ik heb rust nodig. Alsjeblieft! Maar die krijg ik niet.
Dan pakken we onze spullen en vertrekken. Hier zag ik zo tegenop, deze scherpe pijn opvangen in de auto. Maar mijn lijf heeft geen medelijden met me. Ik hang zowat in het handvat boven de deur van de pijn, het is nu zo erg. Waar is verdomme die pijn goed voor als ik geen ontsluiting krijg? Ik ben boos, verdrietig en teleurgesteld. Vlak voor iedere hobbel en voor iedere keer remmen of optrekken komt er een wee op. En het mannetje rijdt zo voorzichtig mogelijk, maar ik voel alles. Thuis aangekomen kom ik nauwelijks de auto uit. Het is 15.00. Ik ga naar boven en ik huil weer. En de pijn lijkt ondraaglijk. Ik dacht tv te kunnen kijken, of dat dat me iets af zou kunnen leiden. Ookal staat het geluid uit, ik kan de afstandsbediening wel dwars door dat ding gooien. Uit, uit!
….
Ik heb gewoon geen idee meer of ik van voor of achter leef. Ik voel iets in mijn onderbroek en ga naar de w.c. Bloed en een waterachtige substantie. Ik voel een sprongetje in mijn hart. Is het vruchtwater?? Ik ruik dat het zoetig is. Ik voel me weer sterk worden. Ik tik op Léons raam naar het mannetje, komen. “Ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken, bel jij even?”
Hij belt. Hij krijgt de verloskundige weer aan de lijn. Ze wil mij spreken.
“O”, zegt ze, “Nu is het echt begonnen, kom maar snel terug.”
We zijn nog geen uur thuis geweest In de auto tijdens de spits met heftige weëen, auw, auw, auw!!

Het is 16.00. Weer ben ik een bezienswaardigheid in het ziekenhuis. Maar ik krijg een kind mensen! Boven aangekomen stelt de verpleegkundige zich aan me voor. Ze sluit me weer aan op de ctg. En ze puft met me mee. Even later vertrekt ze weer. Ik roep het mannetje’s hulp. Coach me please!
“Maar je weet toch dat je het kan? Je weet toch dat je sterk bent? Dat hoef ik je toch niet te zeggen?” Jawel, zeg het, schreeuw het, zing het, het kan me niet schelen. Maar doe iets. Hij zet zijn koffie weg en helpt me puffen. Recht in mijn gezicht… De geur van nasi en koffie overspoelt me. “Andere kant oppuffen alsjeblieft!” hijg ik.
Dan komt de verloskundige. Ze wil eens even met me praten. Dat doen we en verder puft ze met me. Dan komen we op een moeilijk punt. Volgens haar ben ik bang. En ze zegt, dat ik dit samen met mijn kindje kan. “Niet doen, anders moet ik weer huilen”, slik ik. Ze lacht, dat is niet erg. Ze is er om mij te helpen. Nog nooit heb ik me zo begrepen gevoelt. Ik ben bang voor de pijn, bang voor mijn litteken of die het houdt. Ze helpt me de blokkades omver te gooien. Ze helpt me open te staan voor de pijn en de weëen veranderen. Ze houdt mijn hand vast. Maar dan vraagt ze me op mijn zij te gaan liggen. Een wee volgt en ik vlieg zowat in de gordijnen van de pijn. “Ontspan Dutsj, ontspan! Niet in paniek raken.” Van ver dringt haar stem door. En ik hoor mijn moeders stem: “Luister goed naar ze en doe wat ze vragen.” En ik ontspan. Dan zakt het af en ik open mijn ogen. De lucht is weer blauw. Ondanks de pijn en de angst kan ik grapjes maken tussendoor. Maar mijn stem is zwak en ik voel me high. Toch ben ik niet van de wereld, ik maak alles bewust mee. De sfeer is goed. Maar als de verloskundige even weg moet, raak ik weer in paniek. Toch kom ik er weer uit. Als de verpleegkundige en zij weer terugkomen, glimlachen ze als ze naar de ctg kijken. “Even moeilijk gehad?” Ik smeek haar niet meer weg te gaan. We zijn nu bijna 3 uur verder als ze zegt: “Zullen we nu eens kijken of we al wat opgeschoten zijn?”
Ik bereid me voor op de volgende teleurstelling. Ik mag juichen als we op de 4 cm meten. Ze voelt. Ze begint verbaasd te lachen. “Nou ja zeg! Dit geloven jullie niet!”
Ze kijkt me aan: “Je hebt bijna volledige ontsluiting!”
Wat? Hè? Blghbleudaflupsewat?
“Kom maar overeind, kleed je om, we gaan beginnen.”
Nog kijk ik haar vol onbegrip aan en in mijn hoofd gaat mijn wartaal verder.
“Je mag gaan persen.”
Als dat tot me doordringt, ben ik uit mijn roes en volledig helder. Kom op, aanpakken Dutsj! Het mannetje kijkt me aan en kijkt mij nu net zo aan als ik de verloskundige net.
Hij mag washandjes natmaken en hij stort zich volledig op zijn opdracht. Hij kan ook wat doen. Hij neemt plaats naast me. Hij mag anders ook wel meekijken als hij dat wilt, zegt de verloskundige bemoedigend. Ik glimlach, terwijl ik zonder te kijken weet dat hij heftig zijn hoofd schudt. Ze probeert het nog een keer en plaagt hem. Maar niks, Het mannetje is van de washandjes. Dat kan hij aan. Wie zorgt er anders voor de washandjes? Da’s een goede opdracht.

Nou, daar gaan we. Dit kan ik, ik ga dit gewoon doen, ik voel me zo sterk.
Aan mijn voeteneind worden weddenschappen afgesloten. De verloskundige denkt een jongentje, de verpleegkundige een meisje. De co gokt ook op een meisje. De verloskundige en verpleegkundige bieden tegen elkaar op. “Ik ben in 2001 afgestudeerd, dus ik weet het beter.”
“Nou en? Ik werk hier al sinds 1991, dus vergeet het maar.” Ze gaan nog even door. Dan roep ik: “Komt ie!”
De verpleegkundige en co zetten zich schrap als ik mijn voeten tegen hen aan plaats. Ik plaats mijn ellebogen buiten boord. Verloskundige zegt: “Hap lucht, hou vast, hou vast, pers maar en laat maar los.” Als ik loslaat hoor ik mezelf schreeuwen. Woh, ben ik dat?
En opnieuw. Ik kijk dan weer Verloskundige en dan weer Verpleegkundige aan voor kracht. En elke keer als ik loslaat, brul ik het uit. O man, wat genant dat ben ik echt zelf. Nou ja, fuck it. Als het helpt helpt het.
Het mannetje legt in de pauzes koude washandjes op mijn hoofd en geeft me te drinken.
Wat een schat. Ik kan het hem alleen niet zeggen. Ben nu van de korte communicatielijnen: “Komt ie!” “Weg hand!” Nek nu!” En het mannetje doet wat ik wil, ookal brom ik het hem toe.
Ik let tussendoor zelfs nog op mijn uiterlijk. Ik pers met mijn ogen gericht op de verpleegkundige of verloskundige en mijn mond open. Ik ga níet op mijn ogen persen, heb ik mezelf voorgenomen. Stel je voor, de foto’s later haha!
Maar verder voel ik me een Neanderthaler qua uitgestote klanken. Van deverpleegkundige mag het lawaai wel ietsje minder.
De verloskundige piekert of ze de gynaecoloog moet vragen voor een kunstverlossing. De baby heeft het moeilijk tijdens het persen zien we op het ctg. Er wordt iets op zijn hoofd bevestigd. Het spant er een beetje om. Toch besluit ze niet te overleggen voor een kunstverlossing. We gaan gewoon ‘zaken doen’. En tussendoor moet ik echt proberen te ontspannen. Dat lukt wel. Maar ze gaat waarschijnlijk wel een knip zetten, we zijn nu zo dichtbij. Ik vind dat niet erg. Denk ik… Ondertussen vraagt ze of ik even zelf wil voelen dat het hoofdje staat. Nee, nee, dat voel ik wel (held). Maar dan voel ik misschien beter waar ik naartoe moet persen. Weet je wat, doe mij maar een washandje. Dat is prima.

Scherpe pijnen zetten mijn onderkant in vuur. Hallelujah!
“Ik gok nog een wee of 5”, zegt Verloskundige. Heuh? Nog zolang? Dus we gaan nog even door. Ik hap, ik bijt, ik brul (sorry lieve verpleegkundige) en opnieuw. Voor een wee besluit ze een knip te zetten. Is goed zeg ik.
“Zeg jij maar wanneer het komt, dan hap je en dan knip ik”, legt ze uit. Prima joh.
Komt ie.
Ik hap, zij knipt en AUW!!!! De trommelvliezen van de verpleegkundige breken. We gaan door. 4x achter elkaar.

Het is 20 – 06 – 2006 20.16. Ik voel hoe ze het hoofdje vastpakt en hoe ons kindje uit me glijdt. Ze houdt het omhoog en ik ben alles vergeten. Daar is mijn jongentje! Daar is geen twijfel over mogelijk. Ik roep blij naar het mannetje: “Kijk nou, toch een jochie!” Naast mijn hoofd blijft de man van de washandjes stil. Zijn ogen worden nat, hij verschiet van kleur, hij kan niets uitbrengen. En ik krijg onze jongen tegen mij aan en hij heet Cas. Cas Anthony. Ik ruik, ik voel, ik kus, ik praat, ik lach. Godver, wat is het leven prachtig!
De man van de washandjes drukt een washandje tegen zijn ogen.
“Druk je even mee?” vraagt de verloskundige en ik voel de placenta uit me glibberen. Willen we het zien? Neuh…
Wil het mannetje de navelstreng doorknippen? Neuh…
“Jijzelf?” Neuh…
“Stelletje helden!” Ja erg hè.
De twee helden pakken elkaars hand en kussen elkaar. Ons gezin is compleet.

Dutchie, wat heb je dat mooi opgeschreven!
Hier zit nu nog een held te huilen. Mooi is dat!

Nu zit ik te huilen

Dutch wat heb je dat prachtig opgeschreven, ik zit hier ook helemaal

Wow Dutch, wat mooi