Ik weet niet zo goed wat voor titel hier het beste bij past, maar toe maar.
Ik dacht dat iemand misschien wel geinteresseerd zou zijn, hoe het in Amerika zelf was en hoe de sfeer was op 11 september. Wij zaten er toen nl.
Je kunt je niet voorstellen hoe zeer de angst je bij de keel grijpt. Op het moment dat we het hoorden zaten we in San Diego en men vreesde daar ook een aanslag. San Diego is nl. de belangrijkste marine-haven van de U.S. Tevens was er vlakbij ons een nucliaire opslag waar iedereen al geevacueerd was. Eerst dachten we dat het een grap was, want we hoorden het op de radio bij Howard Stern. Maar toen zagen we de beelden en ik ben me kapot geschrokken. Je wilt alleen nog maar naar huis op zo'n moment. Op de radio hoorde je huilende mensen verslag doen, daar werd je koud van. We hebben direct onze ouders gebeld, om ze gerust te stellen. Ze wisten niet precies waar we zaten, dus ze waren erg opgelucht te horen dat we aan de andere kant van Amerika zaten.
In de dagen erna werden de Amerikanen harder: Kill 'm all!!
Foto's van Bin Laden, met daaronder de tekst: Wanted, dead or alive. En dan 'or alive' doorgestreept.
Mensen twijfelden ook sterk of Bush dit allemaal wel aankon. En dat hadden we zelf ook wel een beetje. Al die loze woorden die hij gebruikte tijdens de toespraken. Taal die de Amerikanen graag horen, maar niks betekenen. 'We are at war', tegen wie dan? En zo nog meer. Hij keek ook echt zo verloren uit zijn ogen, alsof hij zelf ook niet wist wat hij er deed.
Maar later werd hij steeds sterker en gister zag ik op CNN zijn toespraak op 1 of ander vliegveld. Nu weet hij wat hij doen moet. Ik ben geen Bush-fan, maar dit vormt hem wel.
Ben heel erg blij dat ik nu thuis ben, maar ik voel mee met de Amerikanen. Het is allemaal zo vreselijk dichtbij.
Als je niet lacht, ben je dood.