Zoals jullie weten was er vaak gezeik thuis enzow.
Het scheen eindelijk goed te komen allemaal. Mijn moeder is nou ziek, gewoon griepje ofzo.
Ze kan nu niet zelf koken, dus doet me vader dat. Ik wil het op zich wel doen, maar het klinkt raar:ik heb er de fut niet voor.
Als ik een schooldag achter de rug heb ben ik zwaar vermoeid en heb ik geen zin om iets te doen. Mijn gezondheid gaat in een keer vet hard achteruit. Ik adme moeilijk, heb steeds vaker last van hyperventilatie en benauwdheid.
De dokter is gister langs geweest en heeft mijn hoest onderzocht, hij heeft me sterk afgeraden verder te gaan met roken. Ik doe nu heel hard m'n best om te stoppen, maar het is heel moeilijk na 4 jaar zonder de wil te hebben om te stoppen. Ik wil niet, maar het moet. OK, dat ga ik doen. Drinken doe ik niet meer,want ik heb hetgene er niet meer echt in zitten van: lekker feesten en lekker zuipen.
okay ik ga wel uit, maar dan sta ik de hele avond te dansen.
Door het stoppen met roken en die vermoeidheid kan ik weinig opbrengen. Soms slaap ik gewoon een heel weekend. Ik heb ook weinig zin om met vriendinnen de stad in te gaan ofzow. mijn concentratie is ook niet meer wat het is.
Kortom: Ik ben moe en levenloos.
Mijn moeder vroeg of ik gehakt wou halen, maar ik zei nee!
Ik vroeg of mijn vader het kon doen. Gewoon, omdat ik echt moe en duizelig ben. Mijn vader moet daar toch langs. Ik wil het echt wel voor me moeder doen, maar ik weet niet ik ben zo extreem moe.
Nou van het een kwam het andere... Mijn ma kon zich niet in houden en sloeg me. Ik liet me niet kennen en het enigste wat ik uit kon brengen was: "onmacht". 2 be honest, ik had echt de neiging om keihard te huilen, maar dat deed ik niet. Toen ik dat zei, ging me ma op de trap zitten janken. Ik had echt zo iets van "wat heb ik nu weer gedaan"
Het probleem is, mijn moeder heeft heel erg last van zelfmeelij. Ze verwijd mij alles. Terwijl ze het zelf donders goed kan. Bijvoorbeeld: loopt ze mij af te kankeren dat ik nooit thuis ben, en zij altijd maar thuis zit. Ik bedoel: bel iemand op, vraag of ie mee gaat shoppen ofzo. Als er iemand op bezoek komt is het ook niet goed. Ik kan er toch ook niks aan doen. Moet ik thuis blijven omdat mijn ma dat wil? Dan zit ik verveeld voor de tv of computer. Ze heeft me niks te melden.
Ik weet eigenlijk niet precies wat ik wil vertellen, maar ik schrijf gewoon op waar ik mee zit.
De laatste weken, voel ik niet wat ik voel. Ik weet niet of ik me goed of slecht voel. Heel vreemd.
Ik kan m'n vrienden helpen met problemen en ze laten zien wat ware vriendschap is, maar ik kan niet geholpen worden door een ander. Ik heb mezelf aangeleerd alles zelf uit te zoeken. Jullie kunnen nu wel weer gaan zeggen dat ik een vervelende puber ben enzo. Maar die tijd heb ik al lang gehad, ik weet wie ik ben, ik weet hoe ik ben, heb geen last meer stemmingswisselingen, ben gewoon mezelf en kan net zoals iedere volwassene gewoon communiceren.
Ik heb eigenlijk een beetje het gevoel dat mensen mee steun aan me hebben dan dat ik aan mezelf heb.
Normaal was ik echt onroerd geweest als mijn moeder zou huilen of als iemand die ik net kende zei dat ze nog nooit zo'n goeie vriendin heeft gehad als mij. Het lijkt wel of ik verdoofd ben. Schijt aan alles is een groot woord. Ik stel me sociaal op, maar somehow lijkt de realiteit zo gewoontjes en kan ik er niet meer mee zitten als het iets ergs gebeurt. Ik weet niet wat voor fase het is, maar ik heb echt zoiets van: ik leef maar in keer, je moet het niet sober in zien het kan zo voorbij zijn. Ik heb het gevoel dat het bijna voorbij is. Dat is alleen nog op deze wereld loop om mensen te helpen. Ze zijn er ook voor mij, maar ik wil het gewoon niet vertellen wat er allemaal is omdat het voor mij allemaal zo gewoontjes is. (vaag stuk dit)
Ik heb foute dingen gedaan in mijn leven, het gaat nu goed met me. Heb de opleiding die bij me past, heb veel goeie vrienden, m'n ouders worden wat losser (maar pakken het af en toe ook wellus af)iedereen waardeert me in mijn omgeving en ik wordt geaccepteerd hoe ik ben. Maar toch voelt alsof het allemaal geen nut heeft.
Mijn ouders denken echt dat ik een onbetrouwbaar, onzelfstandig, onverantwoordelijk, asociaal en egoistisch kind ben. Maar ik heb dat nog nooit eerder gehoord , alleen van mij ouders! Ze zeggen soms gewoon echt gemene dingen. Ik trek me van niemand wat aan behalve mijn ouders.
Maar dat zien ze niet. Ik hou zielsveel van ze, maar ze maken me het te moeilijk. Het lijkt of ik nergens meer lol in kan hebben.
Ik weet dus echt totaal niet wat ik wou melden, maar ik moest mijn verhaal kwijt
Veel succes
Palle
Ik spijbel nu laatste week ontzettend veel om alleen maar aan me rust toe te komen, ik ben dit weekend nieteens uitgeweest aangezien ik gewoon te duf ervoor was,
Ook bij mij is het drinken grotendeels weg op een zaterdag avond, in de vakantie kon ik makkelijk 125 gulden aan alcohol aan, maar laatste tijd lig ik al na 5 biertjes te kotsen, naar de dokter geweest ect.
Conlcusie ik was zo oververmoeit dat me lichaam alles gewoon niet meer aankon en ik moest van de dokter eens naagaan waardoor ik zo vermoeit was...
Ik kwam al snel op "school"
Ik zit since dit jaar op MBO en ik moet daarvoor elke dag minstends 3uur reizen in totaal. Maar volgens dokter was dat waarschijnlijk niet echt het probleem, het speelde wel licht mee maar niet het belangrijkste volgens hem, hij kwam al snel met dat het gewoon een erg grote en nieuwe stap is, een grote nieuwe school, elke dag uren reizen al die dingen bij elkaar zouden dan een grote emotionele druk op me zetten...
En als ik ook een beetje nadenk klopt dat best wel, pas since begin van schooljaar ben ik steeds zo moe enzo
quote:niet echt Dissen, meer afzeiken enzo, Mijn vader is echt zo'n type dat alles op zijn eigen manier moet hebben en als iets niet op zijn manier gaat dan verliest hij altijd heel erg snel zijn temprament en vallen er soms nogal klappen
Op woensdag 26 september 2001 17:35 schreef -Mellowdy- het volgende:
lopen je ouders je ook zo te dissen dan? Scarefreak?
Hij is ook altijd verdomd koppig en wil nooi naar andersmans mening luisteren en kraakt die dan ook altijd af, en dat is dus zowat altijd mijn mening die hij dan verdomd vaak gewoon in openbaar met andere mensen erbij loopt af te kraken
sta ik weer lekker voor paal, want ik weet ondertussen wel als ik hem dus uitlul altijd is hij na de tijd altijd zwaar pissed op mij
Me moeder is daar wel iets minder in gelukkig maar kan zich echt over de gekste dingen druk maken, en toevallig heb ik net 1 dag per week tegelijk vrij met haar en moet ik het verdomd vaak ontgelden die dag
Ze loopt dan de hele dag achter me aan te zeuren over wat ik allemaal niet goed gedaan heb enzo
ik ben de laatste tijd ook erg moe, heb in weinig dingen meer zin etc... net als scarefreak en Mellowdy.. alleen zijn de thuissituaties overal anders... mijn vader loopt ook alleen maar te zeiken, en juist omdat ik zo moe ben vat ik het ook nog eens zwaarder op en reageer ik er sneller geirriteerd op wat weer tot vervelende situaties leid..
wat er verder aan te doen is weet ik ook niet echt :S ik hoop dat iemand anders dat weet...
tot zover t algemene stuk
mellowdy, k spreek je op ICQ 
iig sterkte lievie
) en herken ook veel dingen, er zijn natuurlijk wel verschillen, maar in grote lijnen klopt het wel. Opgebrand zijn had ik toen ik 19 was, me helemaal inzette voor m'n werk, m'n ouders het naar hun zin probeerde te maken, m'n toenmalige vriendin dingen vergeven, en ga zo maar door. Ik ben een paar keer door een hel gegaan, dat ik zonder iets zat, niets had, niets kon, niets wilde, niets deed. Ik at niet, werkte niet, etc. Paar maanden geleden (net iets meer dan een half jaar) zat ik zo'n gigantische dip, dat ik heb geprobeerd hier weg te geraken. Ik wilde niet meer. Ik dacht op dat moment laat ik maar even gaan slapen, nam twee pilletjes om rustig te worden, en even later het hele doosje, samen met nog wat andere dingen. Na een half uur/uurtje werd ik zo kwaad, kwaad omdat ik half verlamd achter m'n bureau zat, nu niet meer kon bewegen, ik heb toen m'n toetsenbord helemaal kapot geslagen, en toen er mensen op de chat in de gaten hadden dat er wat was, en ik (naar het schijnt) iemand gebeld had, is er een ambulance gekomen en moest ik naar het ziekenhuis, op de IC vanwege hartritmestoornissen, m'n maag gespoeld (geeeeeen fijne ervaring, zelfs niet als je half slaapt/lam/gaar bent) en de volgende dag elke 3 uur een liter norrit naar binnen werken. 's avonds wilde ik perse naar huis toe, m'n ouders kwamen me ophalen, ik ging naar m'n eigen huis, en op dat moment, ze stonden bij me, ik was nog ff een maaltijd aan het eten, kwamen er ook twee andere vrienden, en ik weet niet meer hoe het kwam, maar terwijl ik net uit bed kwam, net naar huis wilde gaan na een zelfmoordpoging kreeg ik als verwijt van m'n moeder dat het me eigen schuld was dat ik daar zat... Zelfs toen. Toen ik thuis was, zaten we nog ff in de keuken, twee vrienden er ook nog bij, en het gesprek ging over van alles, maar elke keer bleven de verwijten om me oren vliegen, toen m'n ouders weg waren, heb ik samen met m'n beste vriend in elkaars armen staan janken omdat we allebei niet konden begrijpen dat mensen zo kunnen reageren. Er was wat gebeurd, niet zomaar iets, en dan zo'n reactie...Het klinkt zwaar, en ms had ik het beter niet kunnen plaatsen, maar laat je niet zover brengen. Praat erover... Heb ik nooit gedaan met m'n ouders... (Niet kunnen doen...)
Succes allebei, en de rest die hier mee zit.
Ook is was moe had nergens zin in,en alles wat mijn
moeder(mijn vader overleed toen ik 13 was)
zei was stom,en ze liep ook altijd te zeuren op me,van je doet dit niet goed of dat,en je kan beter niet met die om gaan,ik wil dit niet of dat niet,ik werd op een gegeven moment hier zo ziek van,dat ik op mijn 17e besloot om maar het huis uit te gaan,en ja ik deed het echt
ik ben op kamers gaan wonen en ging werken bij een uitzendburo,zoveel mogelijk om alles natuurlijk te kunnen betalen.
na een paar maanden kwam er wroeging,ik zat te denken
is dit nou wel het juiste wat ik heb gedaan.
ik heb daarna nooit meer een goed gesprek gehad met mijn moeder,omdat ik dus op zo'n rot manier het huis uit ben gegaan.
ik ben nu 16 jaar verder en het kontakt met mijn moeder is
er niet meer,terwijl ik dat toch wel graag had gewild omdat ik nu zelf ook kinderen heb.
maargoed het is nu eenmaal zo gelopen ik kan en wil er ook niks meer aan veranderen ,daarvoor is er teveel gebeurd.
Ik hoop dat dit een les voor jullie kan ziojn,dat wil zeggen.
Geef niet te gauw op en bedenk maar dat het best reuze meevalt want eigenlijk hebben de meeste ouders het eigenlijk alleen maar goed met je voor.
Ik heb dat ook nooit ingezien en zit nu met een schuldgevoel wat eigenlijk nooit meer weg gaat.
Ik ben heel gelukkig hoor echt waar heb een toffe vent en twee leuke kinderen,maar er blijven altijd onbeantwoorde vragen.
Ik wens jullie allemaal sucses met jullie puberteit
en denk aan de woorden die ik hier nu neer gezet hebt,
wat toch best moeilijk was .
Alleen ik wil ook niet uit huis.
Maar ze pakken me gewoon alles af en lopen overal over te zeiken!
Naar wat ik in een eerder topic van jou gelezen heb zitten je ouders ook niet bepaald lekker in hun vel.
Dan kan een dochter in de puberteit nét de druppel zijn.
Als ik héél ver in mijn geheugen graaf
en me mijn eigen puberteit herinner voelde ik me vooral heel erg onbegrepen door m'n ouders.Ze hadden geen idee wat ik voelde of wat mij bezighield.
Daardoor lopen spanningen ook hoger op dan nodig zou zijn.
Wat ik wel jammer vind om te horen is dat je ouders je niet altijd in je waarde laten (geldt ook voor SF),want daarmee krijg je nou niet bepaald een sfeer waarin je het gevoel hebt dat je alles aan ze kwijt kunt.
Mellowdy,je bent ongetwijfeld een stronteigenwijs en af en toe lekker dwars wicht,maar dat hoort erbij.
Het is de taak van jouw ouders om je daarin een beetje te sturen.
Dat kan op de manier die zij hanteren,al klinkt die niet bepaald prettig,maar het kan ook anders.
Als jij probeert je volwassen op te stellen,kun je misschien wat beter met ze praten.
Zij zien dan waarschijnlijk ook in dat je met slaan en lullig doen niet veel bereikt.
Het mag niet zo zijn dat ze hun eigen problemen op jou afreageren,maar ik heb ook kinderen en weet hoe moeilijk het kan zijn je geduld te moeten bewaren als je net je dag niet hebt.
Ik hoop voor je dat er een beetje met ze te praten valt,
maar doe het niet te eigenwijs en roep niet te hard wat zij fout doen.
Gooi gewoon alle kaarten op tafel en zeg hoe je je voelt.
Het zijn vast geen onmensen,
en het is tenminste een begin.
Misschien moet jij dan maar even de wijste zijn.
ur da beeb!Je snapt het helemaal, alleen ik ben niet eigenwijs, want we praten haast niet met elkaar !
quote:Hmm,echt ook niet een píepklein beetje,zeg maar dat het bijna niet eens eigenwijs is maar toch wel een heel klein beetje?
Op woensdag 26 september 2001 19:46 schreef -Mellowdy- het volgende:
SmoopssssJe snapt het helemaal, alleen ik ben niet eigenwijs, want we praten haast niet met elkaar !
Maar serieus,eigenwijs zijn is gezond,en het hoort erbij,
tis bij mij vrees ik nooit helemaal weg gegaan.
Heb je trouwens het idee dat er met jouw ouders te praten valt,
met die van mij kon dat bijvoorbeeld helemaal niet,
en dan heb je echt een probleem.
In dat geval moet alles van jouw kant komen,en dat wordt wel héél zwaar.
quote:Geen last van stemmingwisselingen? Vanmiddag zei je nog dat je chago was omdat je gestopt was met roken.
Op woensdag 26 september 2001 16:32 schreef -Mellowdy- het volgende:heb geen last meer stemmingswisselingen,
Wrom reageer ik eigenlijk ook nog. 
quote:Kom op meissie ,ik heb echt met je te doen hoor
Op woensdag 26 september 2001 19:17 schreef -Mellowdy- het volgende:
Ik waardeer het echtAlleen ik wil ook niet uit huis.
Maar ze pakken me gewoon alles af en lopen overal over te zeiken!
voelde me 16 jaar geleden net zo dat heb je al
kunnen lezen.
Maar probeer toch je schouders eronder te zetten
en het ook een beetje van je ouders kant te bekijken
het klinkt heel stom,maar ook die hebben het denk ik
nu heel moeilijk.
kinderen in de puberteit leeftijd zijn niet altijd de makkelijkste,en je krijgt bij de geboorte van je kind
nu eenmaal geen gebruiksaanwijzing
probeer er toch met je ouders over te praten en als dat niet lukt,misschien heb je dan iemand anders(huisarts)
met wie je er over praten kunt.
want samen is niet alleen natuurlijk
met zijn tweeen kun je meer aan dan alleen
ik weet zeker dat je ouders toch echt wel het beste met je voor hebben,alleen jij ziet dit nu niet in wat heel
erg normaal is voor jou leeftijd.
in jou ogen zeuren ze ,maar in werkelijkheid willen ze jou behoeden voor nare dingen in deze toch al zo wrede wereld
probeer er toch ff het beste van te maken,want ze zijn later ook erg belangrijk voor je,ook dat schreef ik je al
ik kan daar niet meer van profiteren,maar ik hoop jij wel.
dus droog je traantjes en een dikke kus van mij(nu ook een moeder)
Ook maar even van de andere kant dan.
Ik ben moeder van 2 zoons, 17 en 14.
En ik vind het nogal heftig om te lezen dat je je niet begrepen voelt.
Ik snap het heel goed, ik was de meest mega ontevreden en depri puber, zoiets wat jij nu beschrijft.
Echt kut gewoon, en bovendien met een vader die ook nog eens dronk
Dat wil niet alles zeggen over gedrag en gedachtes maar wel dat dingen die jezelf meemaakt ook bepalend kunnen (kunnen dus he) zijn voor je latere akties.
Ook dus je opvoed-akties, zal ik ze maar noemen....
Ik dacht toen mijn kinderen klein waren, dat ik nooit maar dan ook nooit! die problemen tegen zou komen als waarin ik verzeild zat met ouders die juist net niet de dingen zeiden die ik nodig had en wilden horen.
En .....wat gebeurt er dus wel eens tegenwoordig...
Ik hoor dingen van vrienden van mijn oudste zoon van 17, die ik niet wist en die hij me tot op heden niet wil of kan vertellen.
Geen echte wereldschokkende dingen, gelukkig, maar toch.
Ik snap het dus heel goed hoe je je voelt en je dubbele gevoel ook.
En het is altijd makkelijker en minder bedreigend om met anderen te praten over dingen dan op jouw leeftijd met je ouders.
Ik heb het nu nog, ik ben 42 en mijn moeder 81, ik vertel haar al 20 jaar misschien bijna alles en kan bijna alles met haar delen, maar toch blijven er dingen die zij niet begrijpen zal en ik ook gewoon voor mezelf wil houden.
Pfoe, mellowdy, ik weet geeneens of je er wat aan hebt, je moet deze tijd door, deze moeilijke tijd waarin je je onbegrepen voelt en ik hoop voor je dat je iig een hele goeie vriendin of iemand anders in je familie hebt naast fok! waar ze ook naar je luisteren.