IDM deel 4: IVVVIVVVVIII.

quote:

Op maandag 24 januari 2005 17:43 schreef Hooghoudt het volgende:
Wanneer komt dat nieuwe Autechre-album?

quote:

Op maandag 24 januari 2005 15:21 schreef BJB het volgende:
Ah leuk, een nieuw idm topic. Goed om erbij te zeggen dat dat gewoon 'electronica' is trouwens, hoef ik niet te schromen om volgende maand de nieuwe Somatic Responses hier te posten .

Op VPRO's Luisterpaal staat overigens de nieuwe Kettel, "Through Friendly Waters".

[afbeelding]

Lekker fris en vrolijk, doet z'n naam eer aan!

quote:

Op maandag 24 januari 2005 15:21 schreef BJB het volgende:
Ah leuk, een nieuw idm topic. Goed om erbij te zeggen dat dat gewoon 'electronica' is trouwens, hoef ik niet te schromen om volgende maand de nieuwe Somatic Responses hier te posten .

quote:

Op maandag 24 januari 2005 20:37 schreef Weakling het volgende:
Trouwens, wat AFX nu presteert met zijn twee Analord releases vind ik persoonlijk maar erg matig. Erg 13 in een dozijn oudbakken acid house. Het boeit me werkelijk geen seconde.

quote:

Op maandag 24 januari 2005 20:37 schreef Weakling het volgende:
Trouwens, wat AFX nu presteert met zijn twee Analord releases vind ik persoonlijk maar erg matig. Erg 13 in een dozijn oudbakken acid house. Het boeit me werkelijk geen seconde.

quote:

After spending a good chunk of time with Bola to prepare for this review, I began to wonder if Darrell Fitton's considerable rep in IDM circles might have a wee bit to do with his ultra low profile and reclusive nature. Back in 1995 he was on the second of Warp's Artificial Intelligence compilations and debuted with an EP on Skam in 1996, but he kept people waiting until 1998 for his debut album Soup. A trickle of singles, collaborations, and compilation tracks kept people interested but unfulfilled, during which time Bola's stature continued to grow.

Both Soup and its follow-up, Fyuti, are good albums, but sometimes it seems as though Fitton's work nestles too easily into the classic Warp/Rephlex/Skam template. While you can't fault the construction of his tracks, one wishes his voice were just a bit more distinctive, that he had an easily identifiable signature to make him stand out in this crowded field. Gnayse doesn't quite remedy this situation, but it does present a departure, as Fitton moves Bola toward the fog-shrouded hills of pastoral electronica. It's strange how this sort of thing works, really, that purely electronic sound born and developed inside rubber-lined metal wires can evoke the leafy English countryside. But this chill seems far removed from the city center, conjuring instead with its long, patient melody lines a druggy stroll through a tangled garden.

The change in sound comes mostly from abandoning Bola's tightly sequenced synths-- a nod to classic techno-- and replacing them with slowly unwinding single notes that hang in the air and dissipate slowly like smoke. The short and lovely "Heirairerr" is like a Harold Budd composition heavy on the Eno treatments, with echoing notes that seem too fragile to sit next to the whining drone that snakes through. Equally evocative is "Sirasancerre", which fades in slowly from silence, beginning with a faint murmur of what could be insects at Lizard Point, then introduces melodramatic synthetic strings and, eventually, a coughing beat.

Though the opening of "Papnwea" suggests groaning machinery being pushed randomly by heavy wind, Fitton works his magic with synthetic sources, never peppering tracks with samples. This gives Gnayse a certain purity that helps it maintain its very specific mood. "Papnwea" illustrates another point when overbearing percussion bursts in just past the two-minute mark. As happens occasionally with Boards of Canada, you sometimes wonder how Bola might sound if Fitton moved in an even more ambient direction. It's the beats, definitely, that keep Bola staked near prototypical IDM, what is by now an overly familiar sound. He does this style well-- better than most, probably-- but the pleasures to be had inside these narrow confines are not infinite.

quote:

Op zondag 30 januari 2005 15:11 schreef roer-ei het volgende:

[..]

heb je het gedownload? want er hangen veel fakes rond
en je omschrijving klinkt wel een beetje als een van de fakes

ik vind het werkelijkwaar fantastisch

edit- tenminste, wat ik heb klinkt erg aphexy en alles wat ik leuk vind aan aphex twin zit erin

en het klinkt zeker niet als acid house

maar wel acid

quote:

Op dinsdag 1 februari 2005 09:02 schreef zodiakk het volgende:
... Evenals die Analord-releases van Aphex Twin. Ik hoorde dat hij tien Analord-releases gaat uitbrengen en dat je daarna een speciale platentas kan kopen voor 100 euro, waar je die 10 platen in kan doen. Ze worden nu gewoon in een plastic zak verkocht. Wat een onzinnige uitzuigerij.

quote:

... Nouja, ik kan nog wel de Ai-compilatie 'Station' aanraden. Wat mij betreft de sterkste IDM-release van 2004 ...

quote:

Op dinsdag 1 februari 2005 09:02 schreef zodiakk het volgende:
Ik vind Bola - Gnayse echt tegenvallen. Evenals die Analord-releases van Aphex Twin. Ik hoorde dat hij tien Analord-releases gaat uitbrengen en dat je daarna een speciale platentas kan kopen voor 100 euro, waar je die 10 platen in kan doen. Ze worden nu gewoon in een plastic zak verkocht. Wat een onzinnige uitzuigerij. Helaas heb ik op het moment geen internet thuis, dus weet ik niet echt of er nog leuke dingen zijn uitgekomen op labels als CCO, Ai, Merck, Neo Ouija, etc. Nouja, ik kan nog wel de Ai-compilatie 'Station' aanraden. Wat mij betreft de sterkste IDM-release van 2004. Ai heeft trouwens een special van 4 EP's waarin ze kunstfotograaf Dan Holdsworth aan het werk zetten. Het zijn prachtige platenhoezen geworden (met steengoede, pretentieloze muziek van o.a. Jacen Solo en Yunx).

[afbeelding]

quote:

beste A.I. release van 2004.

quote:

Matmos (M.C. Schmidt and Drew Daniel) is bekend geworden om de ongebruikelijke bron van hun samples. Ze bouwen hun beats en melodien op uit het geluid druppend water op kopere platen, met de strijkstok bewerkte rattenkooien, sissende helium tanks, het schudden van kaarten, spinnende harddisks, contactmicrofoons op haar, Poolse trams, insecten, aspirinetabletjes, latex fetish kleding, krakend smeltijs in de zon, een zak zelfrijzend bakmeel van 3 hoog en spinnende muntjes op de keukentafel. Etc. Het album 'A chance to cut is a chance to cure' bestaat volledig uit geluiden uit de operatiekamer van een plastisch chirurg.
Het goede is, dat ze het alleen om de 'artsy' geluiden gaat, maar dat alles grondig door een batterij effectenprocessoren gaat, zodat het ook nog ergens naar klinkt. En ze hebben alle percussie op het album 'Vespertine' van BjØrk (je weet wel, dat mens met die modieuze jØrk) gedaan, en de daaropvolgende world tour.

Er stond een klein podium voor in de zaal, met kopere pijpen, waterbakken, zinken platen, koffiefilters, drumstokken, samplers, phasers, pitch shifters en andere effecten, laptops en keyboards en mengtafels en microfoons en kabelspaghetti.
In de zaal stonden stoeltjes, maar gelukkig was het niet zo dat het geluidsvolume daaraan aangepast was. Het geluid van waterbelletjes waarmee het concert begon was hard genoeg versterkt (en achterstevoren gedraaid, en een aantal octaven omlaag getransponeerd, en ge-echo'd etc.) om de eerste rij stoelen achterover te blazen. En ik zat daar.
De visuals bestonden uit endoscopiebeelden van lichaamsholten en waren net zo onthutsend als het geluid. Ik had dit soort beelden al eerder op televisieschermen gezien, maar dat is toch anders dan een levensgrote projectie! Denk vochtige holtes met blauwdooraderde, glimmende slijmvlieswanden, waaruit een woud van boomdikke neusharen groeit, dat onderling verbonden is met brokkerige slijmdraden. En dat levensgroot. Het was mij, ja waarlijk, alsof ik door het organische en bewegende riool van een levende harige aap aan het kruipen was.

Matmos was erg goed. Voor het tweede nummer ontleedde Drew voor de microfoon een bierblikje, stap voor stap en met zoveel mogelijk geklik. M.C. laadde intussen de geluiden in een sampler en bouwde terplekke een groove met het metallische geklik en geschuur, waar Drew dan weer meer herrie in aanbracht. En het was leuk om ze in zo'n kleine lezing achtige setting te zien, er werd wat gegrapt met het publiek en techniek uitgelegd, en gejamd, en meerdere toegiften gespeeld. En het was leuk om te zien dat er wat gebeurde op het podium, omdat je bij de meeste electronica-acts niets hebt om naar te kijken behalve twee licht headbobbende nerds achter hun laptop/mengpaneel, daar houd ik niet zo van.

quote:

Op zondag 30 januari 2005 15:20 schreef HAL9000S het volgende:
Aanrader:

Let vooral ook op de prachtige sleevework van de LP-versie:

quote:

Op vrijdag 4 februari 2005 20:55 schreef HAL9000S het volgende:

[..]

Ik eet m'n toetsenbord op als je Yellotone - Tar File Junction ook tegen vond vallen, beste A.I. release van 2004.