Lissabon: voedsel, vrouwen en voetbal; een voorverkenning

quote:

Op dinsdag 1 februari 2005 09:06 schreef Hik het volgende:
Tjonge, dacht ik dat er eindelijk eens iets goeds op tv zou komen...

Nee hoor, het pornokanaal bleef gedurende ons gehele verblijf gescrambeld.

quote:

Op dinsdag 1 februari 2005 15:25 schreef Brighteyes het volgende:
Leuk verslag!

En dan heb je nog geen eens iets over onze spectaculaire zondagnacht kunnen lezen.

En weer een deel!

De zondagavond

Over de rustmomenten in het hotel heeft Mitä al wat geschreven. Ik was in ieder geval niet degene die keihard op zijn stuitje viel bij het douchen. Wel was ik degen die z’n eigen overhemden kon strijken. Wat best lastig is zonder strijkplank. Uiteindelijk lukt het en staan we allemaal redelijk op tijd in de lobby. Buiten pakken we, hoe verrassend, een taxi naar Largo da Chiado.

Op straat is het nog opmerkelijk stil, maar daar zal ongetwijfeld verandering in komen. Mitä verklaart in wat achterafstraatjes leuke restaurantjes te hebben gevonden. Ondanks het nog vers in het geheugen liggende voetbaldebacle hebben we vertrouwen in hem en volgen zijn voetstappen. De straatjes achteraf zijn praktisch leeg. Dapper stapt Mitä voort. Wij volgen. Drie straten verder beginnen we te twijfelen. Alles lijkt potdicht. Drastische maatregelen zijn nodig. Met een rechts-rechts-combinatie keren we weer terug naar bekend terrein.

Onze koerswijziging blijkt een goede keuze. Vrijwel direct lopen we tegen een bar/restaurant aan. Het is Café Luso. Helaas wordt ons dit verteld door de ober die naar buiten stormt om ons binnen te halen. Ziz iz ze famous Café Luso. Dat kan wel zo zijn, maar van dit soort binnen-haal-acties zijn wij niet zo gecharmeerd. We lopen dan ook door.

Niet veel later staan we voor restaurant Bacchus. De naam doet in ieder geval het beste vermoeden. Binnen worden we netjes ontvangen. Het is er niet druk, maar dat kan ook liggen aan de man achter de synthesizer. Even wanen we ons weer op het eerste terras. Guantanamera! Of nee, toch iets anders. Of toch wel? Niemand schijnt een idee te hebben van wat hij nou eigenlijk ten gehore brengt. Ondertussen zijn de jassen keurig opgeborgen en leidt de gastheer ons naar de ontvangstruimte alwaar we de kaart krijgen aangereikt. Op ons gemak kunnen we hier een gerecht uitzoeken terwijl boven onze tafel wordt opgemaakt.

Vooraf nemen Mitä en ik meloen met presciuto ham, Dennis neemt een zalm en zwaardvis-voorgerecht. Wat Limlander (Philip) vooraf neemt ben ik helaas vergeten. Alweer. Als hoofdgerecht neem ik Picanha con Banana, maar dat laatste zal ananas blijken te zijn. Mitä zit aan een biefstuk met 3 pepers, Limlander gaat weer aan de bacalhao en Dennis zet zijn visdieet voort. Het smaakt allemaal weer goed. Tijdens het diner praten we weer over het werk. De rekening valt hoog uit. Onze directeur zal ervan weten.

Zo het restant van de zondag.

quote:

Op dinsdag 1 februari 2005 22:27 schreef Porto het volgende:
UIO, aangezien je een tijdje in Macau hebt gezeten, en nu in Portugal bent geweest.. vraag ik me af of je verschil merkt in smaken van gerechten, bouw stijlen en gewoontes enz? of is dat buiten een paar huizen en straatnamen appels en peren vergelijken? wat zijn nou duidelijke verschillen buiten de tig Chinezen om?
Zit er binnenkort zelf (2de poging!) zou lachen zijn als ik je inmiddels beroemde foto daar tegenkom in je oude stamkroeg ergens in Macau

Het oude Macau lijkt veel op Portugal en in de Portugese restaurants in Macau kun je vergelijkbare gerechten eten. Maar dan houdt het ook op.

En naar die foto ben ik nog steeds benieuwd.

quote:

Op dinsdag 1 februari 2005 22:08 schreef Mitä_kuuluu het volgende:

Wach ff... nu lijkt het weer alsof ik de zwarte piet krijg toegeschoven, maar ik heb duidelijk vooraf gemeld dat ik het richtingsgevoel van een vrouw heb. Zaterdagochtend (geloof ik) hebben Dennis en ik een rondje gelopen en volgens ons charmante koffie-serveer-meisje zat die wijk vol met eettentjes. Nu had ze ons idd al een keer naar een gesloten restaurant gestuurd, maar vrouwen met zulke mooie bruine ogen geloof je gewoon.

Tuurlijk, geef haar maar weer de schuld.

En nu het restant:

De zondagnacht

Na het eten lopen we bergaf. Inmiddels zijn we bekend met de buurt en weten we waar de taxistandplaats zich bevindt. Op straat is het nog steeds stil. We gaan beginnen in Kapital. Daar gaan we dansles geven en daarna gaan we naar Lux voor het volgens de boeken aanwezige modellenwerk. Althans, dat is het plan.

De deuren van Kapital blijken gesloten. Gelukkig zitten er in het straatje achter deze club een aantal kleinere clubs en barretjes. Hiervoor moeten we wel even een trap op. De opwaartse gang hebben we er wel voor over. De eerste club waar we langs komen blijkt ook gesloten. We maken ons nog geen zorgen. Tot we de straat inkijken en opvallend weinig publiek en veel gesloten deuren zien. Dit wordt lastig. Gelukkig stopt er net een taxi voor onze neus.

In de taxi vraag ik de -voor de verandering- jonge chauffeur of hij Engels spreekt. No, is het veelzeggende antwoord. In het Spaans vraag ik of hij deze taal verstaat. Si klinkt het naast me. Ik vraag hem of er iets open is op de zondagavond. Volgens hem wel, maar hij weet het niet zeker. Voor de zekerheid pakt hij zijn mobieltje en belt een vriend. Zijn vriend weet hem te vertellen dat Coconuts waarschijnlijk wel open is. We rijden erheen. Deze blijkt echter gesloten. Vertwijfeld kijkt de chauffeur mij aan. Probeer de centrale eens zeg ik hem, terwijl ik wijs op z’n communicatieapparatuur. Na een hoop onduidelijk gekraak krijgen we Lux door. Laat dat nou het uiteindelijk doel van de avond zijn. Het ligt wel bijna aan de andere kant van de stad, maar dat is in onze richting.

In een hoog tempo scheuren we naar de Lux om daar de spieren op de dansvloer los te gooien. Een nieuwe teleurstelling wacht ons. Dicht. Dan maar naar de Docas waar we net in de buurt waren. Volgens de taxichauffeur is de Budha Bar altijd open. Hij heeft gelijk. De ritprijs blijkt ook mee te vallen.

De deur van de Budha Bar zwaait open. Een vriendelijke man staat ons te woord. De bar is inderdaad open. Er is alleen niemand. En hoogstwaarschijnlijk gaat er ook niemand komen. Zoveel eerlijkheid hadden we niet verwacht. Hij weet wel een andere club die op zondag open gaat. De W. En zondagnacht is Ladies Night in de W.

Op naar de taxi’s dus maar weer. Daar wacht ons een aangename verrassing. Mijn goede vriend, de chauffeur van de avond ervoor, blijkt de eerste in de rij. Ons geluk kan niet op. Op naar de W roep ik. Niet begrijpend kijkt de bestuurder ons aan. Daar gaan we weer. In vele talen noem ik de naam nog eens. Het kwartje lijkt te vallen. Met het inmiddels vertrouwde gangetje van 30 km/u rijden we naar de club waar we de rest van de avond zullen doorbrengen. Althans, dat is het plan.

Na het oversteken van de boulevard komt de man achter het stuur weer tot zijn gebruikelijke rust. Een paar straten verder gaat het tempo nog verder omlaag. Met een snelheid die we te voet ook met gemak kunnen halen rijden we rond. De vertwijfeling die bij de chauffeur op het gezicht stond maakt zich ook meester van ons. Weet hij waar we heen moeten, is de vraag die zich van ons meester maakt. Dan stopt hij. Hier moet het zijn. Dennis stapt uit en loopt naar wat de deur van een club lijkt te zijn. Deze is gesloten, maar het goede nieuws is, dat deze club de A blijkt te heten. Onze chauffeur gebaart dat we om de hoek moeten zijn. Daar blijkt gelukkig de W te zitten. En is open! We betalen en stappen ook uit. Met verbazingwekkende traagheid zien we de taxi wegrijden.

Goed dan. De W. Hier gaat het vannacht allemaal gebeuren. Vol goede moed kloppen we op de deur. Een medewerker met een broodje in z’n hand en mond doet open. We zijn te vroeg. Het is pas kwart voor twaalf. Dat hadden we natuurlijk moeten weten. Hij wijst ons de weg naar een café / restaurant even verderop in de straat. Daar kunnen we indrinken. We volgen zijn advies op en begeven ons naar de aangewezen plek. Het blijkt een chique club. Beetje jaren dertig stijl. Veel medewerkers. Weinig klanten. Sterker nog, na onze entree is het aantal klanten meer dan verdubbeld. Na een paar drankjes snappen we de vermoeide blikken van het personeel in onze richting. Tijd om de dansvloer van de W op te zoeken.

Voor de deur staan 4 jongemannen in bijzonder foute pakken. Hen wordt de toegang geweigerd. Het blijken Duitsers. Dan verschijnen wij. Het verkeerde moment dus. De 4 zijn afgepingeld onder het mom van Private Club en Members Only. De man aan de deur kan niet anders dan ons ook weigeren. Ik vraag de prijs van een lidmaatschap. 150 euro per persoon antwoordt hij. “Voor een jaar?” vraag ik. Voor een avond, is het antwoord. We beginnen hard te lachen. We balen wel, maar we kunnen er nog om lachen.

Alles is dicht of ontoegankelijk. We besluiten om maar te gaan drinken in een hotelbar. Jammer genoeg is die van ons hotel dan allang gesloten, dus we besluiten de taxi naar Hotel Mundial te sturen. Binnenkomen is geen probleem, maar ook daar blijkt de bar gesloten. Op dat moment komen 2 stomdronken Noren binnen met een gezelschapsdame. Als ze de lift instappen na een hoop bombarie aan de receptie over de meegebrachte dame, horen we vreemde kreten.

Wij pakken een taxi naar ons hotel en besluiten de minibars maar te plunderen. Het wordt nog laat en gezellig op de kamer van Philip.

quote:

Op dinsdag 1 februari 2005 23:05 schreef k_man het volgende:
Wat een wereldstad hè, dat Lissabon?

Een topper die zijn weerga niet kent. Maar laten we niet vooruit lopen op de conclusies die we nog aan onze bevindingen moeten koppelen.

quote:

Maar ik moet zeggen, ik heb er destijds ook wel bijzonder lekker gegeten. Ik herinner met een fraai restaurant in Belém. Eendenpaté vooraf, dan "Stingray with peaches" en een nagerecht dat ik vergeten ben. Nog een half flesje droge witte port erbij...

Van eten weten ze wel veel af ja.

quote:

Op dinsdag 1 februari 2005 23:06 schreef Limlander het volgende:
Toch goed van ons team dat we na de enige piazza zonder café in Rome , ook de enige hoofdstad in Europa hebben gevonden, waar op zondag niets te doen is.

Wij hebben inderdaad ongekende kwaliteiten.
Wat was ook alweer jouw voorgerecht in Bacchus? Dat ben ik weer eens vergeten.

_{God, nu alleen nog de maandag beschrijven en dan de conclusies die we aan deze voorverkenning kunnen binden.}

quote:

Op dinsdag 1 februari 2005 23:23 schreef Limlander het volgende:
Ik zou het niet meer weten ,maar het was lekker en met saus (portugal=het land van het verdronken hoofdgerecht). Had Dennis daar niet lamskoteletten of zoiets, by the way?

Oei. Dat zou ook nog kunnen. Geen visgerecht dus. Volgende keer neem ik wel een notitieblok mee en als we dan terug in het hotel zijn schrijf ik het snel op.