'Cause I'll only kick you out of the door.
Vroeger was Rod Stewart best wel okay, en daarom verdient hij een eigen topic. Maar als hij nog meer zeikalbums uitbrengt, vraag ik wel of iemand hier een slot op wil gooien.
Roderick David Stewart werd geboren op 10 januari 1945 (voor de rekenwonders: dat betekent dat hij vandaag 60 jaar is geworden) in Highgate, Londen. Zijn ouders waren Schots, maar technisch gezien is Rod dus net zo Engels als Michael Caine.
Hij begon als voetballer, maar aangezien hij als zanger meer succes had, kan ik dit topic gewoon in het muziekforum openen. In 1964 had hij zijn eerste hit, nog niet als zanger, maar als harmonicaspeler in My Boy Lollipop van Millie Small.
Via een aantal bands kwam Stewart in 1966 bij Shotgun Express terecht, een band waar ook Mick Fleetwood en Peter Green in speelden. De oplettende lezer begrijpt dat deze groep ook niet het eeuwige leven zou hebben, maar in feite hebben ze slechts één single uitgebracht.
In 1968 kwam Rod Stewart als zanger bij de Jeff Beck Group terecht. Ene Ron Wood speelde daar basgitaar, en nadat de Jeff Beck Group in 1969 uit elkaar viel, gingen ze beiden naar The Faces, waar Wood overstapte op de 'gewone' gitaar. Naast zijn werk bij The Faces tekende Stewart ook een contract als solozanger bij Mercury, en voor hen leverde hij in twee jaar tijd vier albums af.
Het vierde solo-album van Stewart uit 1971 Every picture tells a story is eigenlijk het begin van het grote succes. De single Reason to believe is een kleine hit, maar de radiostation vinden Maggie May, de b-kant, zo leuk dat ze die gaan draaien. Zowel het album als Reason to believe behalen in de Amerikaanse en Engelse hitlijst de eerste plaats in september 1971. Vervolgens wordt ook Stay with me van The Faces, met mijn favoriete openingszin van een nummer, een hit. In 1972 gaat The Faces op toernee, maar echt gezellig wordt het niet. De overige bandleden balen er nogal van dat de carriere van Stewart succesvoller is dan die van The Faces. Rod's vijfde album Never a dull moment behaalt in dat jaar wederom de eerste plaats in Engeland en net niet de eerste plek in de USA. Toch zullen The Faces nog een album uitbrengen, en in 1974 zelfs nog touren om dit album Ooh La La te promoten. Maar dan is het ook echt afgelopen. Rod Stewart brengt het album Smiler uit, en alhoewel het aardig verkoopt, is het geen echt succes.
In 1975 gaat Ron Wood bij een ander bandje spelen en Rod Stewart verhuist naar Amerika, voor de belasting, een platencontract bij Warner en natuurlijk voor Britt Ekland. Met Atlantic Crossing (je begrijpt nu wat Rod bedoelde met deze titel) brengt Stewart een album uit dat een commercieel succes wordt, en ook door de critici wordt gewaardeerd. Sailing verkoopt best wel leuk, en ook This old heart of mine haalt de top 40.
Na het album A night on the town is Rod binnen. De eerste single Tonight's the night (begeleid door een videoclip met Britt Ekland) staat in 1976 maar liefst acht weken op de eerste plaats van de Billboard Hot 100. Het album wordt platina (in een tijd dat dat nog iets betekende) en de tweede single The first cut is the deepest haalt in Engeland de nummer 1 positie.
De opvolger van A night on the town heet Foot loose and fancy free, en klinkt vrijwel hetzelfde als zijn voorganger. Het publiek koopt dit album dan ook massaal.
Disco is in 1978 het magische woord, en met Blondes have more fun draagt ook Rod zijn steentje bij. Vier miljoen exemplaren werden er van dit album verkocht, en de single Do ya think I'm sexy wordt nu nog steeds meegezongen (misschien ook dankzij N-Trance, dat in 1997 een redelijk geslaagde cover van het nummer maakte).
Het duurde tot 1981 voor Stewart weer een album maakte, met Tonight I'm yours. De singles Young Turks en Passion behaalden de top 10 aan beide kanten van de Atlantische oceaan, en ook dit album werd platina.
De jaren daarna waren eigenlijk gewoon bagger. Ik zou wel gek zijn om mijn tijd te verdoen met het schrijven over nummers als Crazy about her of All for love, de draak die hij met Sting en Bryan Adams zong. Sinds 2002 heeft hij het roer drastisch omgegooid. Hij zingt nu als Tony Bennett, maar dan zonder gevoel voor stijl. Er zijn al drie albums in de American Songbook serie, en er staat geen leuk nummer tussen.
Maar ach, hij heeft 130 miljoen albums verkocht, dus wat andere mensen van hem vinden, interesseert hem waarschijnlijk geen zak.
[ Bericht 0% gewijzigd door dwerg op 10-01-2005 20:28:08 (Een spelfout. }:|) ]
Maar goed, gefeliciteerd Rod.
quote:Dat is nooit wat geworden, he? Dat bandje.In 1975 gaat Ron Wood bij een ander bandje spelen...
quote:Hobbybandje van een stel oude mannen die volgens mij nog steeds spelen.Op dinsdag 11 januari 2005 09:37 schreef OutKast het volgende:
[..]
Dat is nooit wat geworden, he? Dat bandje.
quote:Dat vind ik dus echt zo'n plaat die in het rijtje 'dat had je nou niet moeten doen' past.Op dinsdag 11 januari 2005 14:45 schreef mark_03 het volgende:
Duet met Tina Turner blijft een topper... it takes two baby
Het origineel van Marvin Gaye en Kim Weston klinkt veel beter dan deze schreeuwerige versie waar ook nog eens een kleffe colasmaak aanzit. Sorry.
Zijn stem past niet bij dit soort nummers.
quote:Dat lijkt me ook niks, inderdaad. Toch zijn er nu al 3 delen uit en is het z'n meest succesvolle album in jaren..Op vrijdag 14 januari 2005 09:07 schreef nipeng het volgende:
Dat American Songbook gebeuren vind ik helemaal niets.
Zijn stem past niet bij dit soort nummers.
Misschien moet 'ie weer eens iets met Ron Wood doen, die zit nu vast ook weer thuis niks te doen.
quote:Denk niet dat ze dat zonder Ronnie Lane nog gaan doen. Daarentegen, als ze zoiets doen denk ik dat het eerder een herhaling van ARMS gaat zijn.Op vrijdag 14 januari 2005 09:34 schreef nipeng het volgende:
Een ouderwetse rockplaat met zijn voormalige kornuiten van The Faces zou best leuk zijn.
Dat wil zeggen:
- Ik kende 'm van gezicht
- Ik wist dat 'ie veel modellen als vriendin had
- Ik (her)ken enkele van zijn nummers, niet wetende dat hij ze zong
Maar.
Enkele weken geleden zag ik op RTL4 "Rod Stewart live at the Royal Albert Hall" en ik vond het prachtig!!!! Ik heb werkelijk een traantje weg moeten pinken. En dat duet met Amy Belle "I don't wanna talk about it", schitterend....
Dus ik heb nu de DVD besteld
track.1 Sailing
2 Maggie May
3 The Killing Of Georgie
4 Mandoline Wind
5 Stay With Me
6 Reason To Believe
7 Do Ya Think Iım Sexy?
8 Tom Traubertıs Blues
9 I Donıt Wanna Talk About It
10 Young Turks
Vooral op de BBC en liveopnames trekt Rod Stewart een enorme strot open, en Ronnie Wood speelt hier vele malen beter gitaar dan hij ooit bij de Stones heeft gedaan. De man kan echt een waanzinnige pot slidegitaar spelen. Het is mij wel duidelijk waar bands als de Black Crowes de mosterd vandaan hebben gehaald.
Maar goed: dat doet verder niets af aan het oeuvre van the Faces.
quote:Is dat die live set waar ze ook "Maybe I'm amazed" spelen?Op donderdag 2 februari 2006 15:16 schreef schaap001 het volgende:
Jij doelt op 'Five Guys Walk into a Bar... '? Geweldige box, idd. Ik heb 'm ook en het doet The Faces alle eer aan: samengesteld door pianist Ian McLagan, outtakes, live-opnames en hoogtepunten van de albums. Ik heb nog een bootleg, getiteld Honky Tonk Men American Tour 1973, waarop je ook goed kunt horen hoe rauw en bluesy ze live speelden: geweldige band. Jammer dat Rod met terugwerkende kracht z'n carriere een beetje een lullige bijsmaak gegeven heeft.
Maar goed: dat doet verder niets af aan het oeuvre van the Faces.
Geweldig!
quote:Nee, op die bootleg helaas niet. Dit is 'm (is 't te lezen?). Maybe I'm Amazed staat wel live op die box:Op donderdag 2 februari 2006 15:24 schreef cafca het volgende:
[..]
Is dat die live set waar ze ook "Maybe I'm amazed" spelen?
Geweldig!
quote:En ook op de lp "Long Player".Op donderdag 2 februari 2006 15:40 schreef schaap001 het volgende:
Maybe I'm Amazed staat wel live op die box:
Australische band waar Rod Stw eens een liedje voor had ingezongen als voorbeeld voor de zanger. Die bewuste zanger kon het niet beter dus ze lieten zo met Rod Stw erop.
"In a Broken Dream" heet dat bewuste nummer, ik vind m best goed.
er zijn ook nog wat andere liedjes van Python Lee Jackson met Rod op zang maar die kunnen mij minder bekoren.
Vraagje, weet iemand of er ergens een concert agenda te vinden is van Rod Stewart voor 2006/2007. Alvast bedankt.
Van de week "Gasoline Alley" en "Every Picture Tells a Story" eens onder het stof vandaan gehaald. Heerlijke albums
[ Bericht 5% gewijzigd door cafca op 24-05-2006 09:45:03 ]
Misschien moet ik toch ook Cafka's tips eens luisteren, die kan ik wel vertrouwen, geloof ik.
Daarnaast zoek ik nog een leuke backcatalog om in te kopen...
quote:Mijn vraag staat nog steedsOp vrijdag 10 maart 2006 13:23 schreef Robar het volgende:
schop
Vraagje, weet iemand of er ergens een concert agenda te vinden is van Rod Stewart voor 2006/2007. Alvast bedankt.
quote:Mjah, sorry. Vroeger was ik fan, maar ná Tonight I'm Yours ben ik echt afgehaakt.......
Je kan wel zijn ringtones kopen. Modern hoor!
quote:Lijkt me wel. Als hij doodgaat gaat dit topic ook dood waarschijnlijkOp woensdag 24 mei 2006 16:47 schreef Zanderrr het volgende:
Is z'n medisch dossier echt van belang voor dit topic?
quote:In a broken dream was nog best een hit. Overigens is dat opgenomen voordat Rod bekend werd en hij heeft er als betaling nieuwe hoezen voor de stoelen in z'n auto voor gekregen. Toe ie later bekend werd is het nog eens uitgebracht en redelijk hoog gekomen ook..Op donderdag 2 februari 2006 18:10 schreef S_T_W het volgende:
kent iemand Python Lee Jackson?
Australische band waar Rod Stw eens een liedje voor had ingezongen als voorbeeld voor de zanger. Die bewuste zanger kon het niet beter dus ze lieten zo met Rod Stw erop.
"In a Broken Dream" heet dat bewuste nummer, ik vind m best goed.
er zijn ook nog wat andere liedjes van Python Lee Jackson met Rod op zang maar die kunnen mij minder bekoren.
Oh een leuk artikeltje over Rod Stewart:
http://www.audiogalaxy.com/articles?&a=215
[ Bericht 13% gewijzigd door ullie op 26-05-2006 10:53:12 ]