Bang om een baby perongeluk/expres te doden

quote:

Op vrijdag 31 december 2004 10:18 schreef Yamyam het volgende:

Of dat ik het zelfs 'expres' dood, door het raam gooi

Nee, daar heb ik nooit zo'n last van

quote:

Op vrijdag 31 december 2004 10:18 schreef Yamyam het volgende:

ik vroeg me af of iemand daar meer over weet, of andere mensen dat ook hebben enzo.

ik heb het in ieder geval niet en als ik die gedachten zou hebben en regelmatig met baby's te maken zou hebben dan zou ik toch wel proberen professionele hulp te krijgen.

O ik snap dit wel een kleeeein beetje. Het idee dat jij zoveel " mach"t hebt over zo iets hulpeloos roept de vreumdste gedachten bij je op.

Dat heb ik met duur porselein.

Ik zou even langsgaan bij de plaatselijke psychiater als ik jou was.

Pas je wel op met vuurwerk venavond?

Ik ben ook soms bang dat ik zo'n kleine laat vallen maar heb nog nooit gehad dat ik bang ben om zo'n kindje expres uit het raam te gooien.
Ik heb dan werkelijk ook geen idee wat dit zou kunnen zijn, áls er al iets is..
Vanwaar komen die angsten eigenlijk? Misschien kun je er wat meer mee als je weet waardoor je er zo bang voor bent en wellicht het probleem eens ter sprake brengen bij de huisarts .

quote:

Op vrijdag 31 december 2004 10:24 schreef Little_Angel het volgende:
maar heb nog nooit gehad dat ik bang ben om zo'n kindje expres uit het raam te gooien.

De josti zal wel het zelfde gevoel bedoelen als mensen met hoogtevrees hebben. Dat je niet alleen bang bent op die hoogte, maar dat je hersenen ineens ook gaan denken dat je over de reling valt omdat je er overheen ging hangen ofzo...

Maar goed, ik weet het ook niet.

Ik heb ooit eens een artikel gelezen dat dit vrij veel voorkomt bij ouders met pasgeboren baby's. Zolang je niet van plan bent die gedachtes ook echt uit te voeren lijkt het me dat het niet iets is om je voor te schamen.

ik heb dat alleen met lesbische Russische snolletjes die parenclubs frequenteren eigenlijk

maar goed dat is een ander topic, een ander subforum, een andere zieke afwijking

quote:

Op vrijdag 31 december 2004 10:26 schreef Kreator het volgende:

[..]

De josti zal wel het zelfde gevoel bedoelen als mensen met hoogtevrees hebben. Dat je niet alleen bang bent op die hoogte, maar dat je hersenen ineens ook gaan denken dat je over de reling valt omdat je er overheen ging hangen ofzo...

Maar goed, ik weet het ook niet.

Dat met dat laten valen is dan wel weer puur uit onzekerheid en is maar een keer voorgekomen dus ik zit er niet mee . Maar tja, ik denk toch dat het beter is dat ze hulp gaat zoeken.
Ik weet het verder ook niet .

En hoe lang durf jij je vuurwerk vast te houden vanavond

Is het hetzelfde gevoel als naast de nooduitgang van een vliegtuig te zitten... bang hem open te maken.

Ik heb dat ook wel hoor, maar niet expres.

Ik ben zo bang om mijn kinderen te laten vallen dat ik een trap niet op kan zonder er aan te denken wat er zou gebeuren als ik ze per ongeluk laat vallen, maar zie dat ook meteen voor me Oftewel, ik loop heel spastisch en krampachtig een trap op.

Maar ik heb dat ook als ik éven alleen naar school fiets en de jongste thuis in bed ligt. Dan pieker ik 2 min. hoe of wat als ik aangereden wordt.

Van de week zijn we, mijn man en ik, voor het eerst samen uitgebreid weggeweest zonder kinderen, de oudste is 5 en dan zit ik in de auto met kromme tenen, want stél je voor dat we aangereden worden, wat dan met de kinderen bla bla bla die veilig thuis waren met mn schoonmoeder

ook ik heb dat wel hoor, ik heb dan volgende week mijn beebje in me armen maar ik ben als de dood dat ik beeb laat vallen of iets dergelijks alleen denk ik meer dat dat bij mij mee te maken heeft dat ik mama word voor de eerste keer of zo. ik heb kraamstage gelopen en op kids gepast en heb er werkelijk nog nooit 1 laten vallen of zo dus t zal allemaal wel meevallen.

tis meer het idee denk ik dat zon klein teer wezentje zo hulpeloos e.d. zo afhankelijk van jou is.

Ik ken dat ook inderdaad. Niet met kinderen/baby's maar andere alledaagse dingen.
Juist omdat het zo raar of afschuwlijk zou zijn, schieten je gedachten door je hoofd.
Wat als...
...ik dit mes plots in iemands keel steek.
...ik deze auto van de brug afrijdt,
etc....

quote:

Op vrijdag 31 december 2004 10:32 schreef Miesjel het volgende:
Is het hetzelfde gevoel als naast de nooduitgang van een vliegtuig te zitten... bang hem open te maken.

Of als je bij iemand achterop de fiets zit en je ziet ineens het slot.

Of als iemand onder een auto bezig is en je staat in de buurt van de krik.

Of als iemand een lamp ophangt en je staat naast de schakelaar.

Het leven is een en al verleiding.

quote:

Op vrijdag 31 december 2004 10:28 schreef Disorder het volgende:
Ik heb ooit eens een artikel gelezen dat dit vrij veel voorkomt bij ouders met pasgeboren baby's. Zolang je niet van plan bent die gedachtes ook echt uit te voeren lijkt het me dat het niet iets is om je voor te schamen.

Ik had juist het omgekeerde. Voordat mijn eerste kind geboren was vondt ik het 'eng' om een baby op te pakken vangewege de angst het te laten vallen. En toen mijn dochter geboren was was die angst meteen weg. Die pakte ik alsof ik nooit anders gedaan had.

Maar express door een raam gooien is volgens mij een afwijking.

Iedereen heeft bv. bij een bergwandeling wel eens gedachtes als :'Wat zou er gebeuren als ik over de rand stap?' Of op de 20-ste verdieping op een balkon: 'Als ik eraf spring/val, ben ik dood.' Of 'En hoe lang durf ik m'n vuurwerk vast te houden?'
Bij slechts een klein aantal mensen is dit dwangmatig en kan het eventueel verder gaan dan dit. Als je nog een keer zoiets denkt, pak dan jezelf aan. Ga je ergens anders mee bezig houden, ga punniken, duimendraaien, wat dan ook. Blijf je dan nog denken aan het doden van babies, ga dan professionele hulp zoeken.
Precies op tegels lopen of bv. alleen op de witte stukken van zebrapaden lopen zit in dezelfde categorie. Iedereen doet/deed dat in meer of mindere mate. Pas als er dwangmatige situaties voorkomen als 'ik heb op een randje van een tegel getrapt, als ik niet tig keer wel goed op een tegel ga staan gebeurt er ... (iets ergs)', dan is het niet normaal.

Beoordeel of het 'normaal' is of dwangmatig, of ga ermee naar een arts als je twijfelt. Zijn het alleen de gedachten of heb je ook wel eens op het punt gestaan om die gedachten in daden om te zetten? Als je hulp nodig hebt, zoek die dan. Als het 'normaal' is, kun je jezelf dit ook afleren.

Verder hebben kinderen een nogal hoge stuiterfactor, dus zomaar dood gaan gebeurt niet als je ze vastpakt. Hoe vaak zal een klein kind gemiddeld van bed rollen, uit de kinderstoel vallen, van de trap vallen? Maak je geen zorgen dat een baby 'kapot' zal gaan als je hem optilt.
Maar als je er op dat moment aan denkt om zo'n kleintje het raam uit te gooien, kom dan ook niet in de buurt van een baby.

De angst dat je zo'n klein kindje laat vallen, is denk ik helemaal niet raar, veel mensen hebben dat. Maar als je écht bang bent dat je een kindje iets aandoet, dat lijkt me niet helemaal goed, ik zou me dan niet in een positie manouvreren dat ik alleen met zo'n kind zou zijn. Vanwaar die angst, heb je veel met baby's te maken of juist helemaal niet?

Ik heb het nu wel...
Mijn vriendin is laatst met ons toen nog 5 maand oude zoontje van de trap gevallen..
Hij lag levenloos beneden en toen ze hem oppakte hing hij helemaal slap en deedt niets meer.
Ik kan je zeggen dat je dan erg schrikt, ze kon niet eens normaal 112 bellen.
De buurvrouw was direct gekomen omdat ze zo hard gegil gehoord had nadat er iets van de trap was gevallen.

De buurjongen heeft me gebeld terwijl ik op me werk was (1 uur rijden vanaf ons huis)
En hij heeft de ambulance gebeld voor ze. Toen ik in het ziekenhuis kwam bleek het allemaal mee te vallen maar toch is het eng.

Mijn vriendin is nu banger op de trap en had in het begin nog de hele tijd dat beeld voor zich...
Ik kan het dus wel begrijpen dat mensen baby's niet graag vasthouden uit angst dat er iets kan gebeuren. Ik zou het vreselijk vinden als ik per ongeluk een kind van een ander iets aandoe...

Gedachten als "stel dat ik het kind door het raam gooi", "stel dat ik zomaar die vent naast me voor de trein duw" zijn eigenlijk doodgewone dwanggedachten. Iedereen heeft weleens zo'n flits, maar bij de meeste mensen blijft het daarbij. Als je een iets grotere fantasie hebt en nogal geneigd tot zorgen, kun je zo'n scenario helemaal gaan doordenken en dan word je ook bang dat je het echt gaat doen. Dan gaat het een eigen leven leiden in je hoofd, steeds vaker ben je je bewust van zo'n gedachte, en je word steeds banger dat je het gaat doen. Het wordt pas problematisch als je bepaalde dingen echt niet meer durft te doen en die gedachten (en met name de angst dat je zoiets uitvoert) je hele leven gaat beheersen. Ik heb een meisje gekend dat bijvoorbeeld niet meer naar het station durfde, omdat ze oprecht bang was dat ze iemand voor de trein zou duwen. Daarnaast had ze ook nog allerlei andere dwangneuroses, dus uiteindelijk is ze behandeld. Wat die gedachten betreft bestond de behandeling er voornamelijk uit dat ze moest leren dat het heel normaal is om soms dat soort dingen te denken (alleen zijn de meeste mensen het zich niet bewust), dat het niet betekent dat je gek bent of dat je het ook echt uitvoert. Hoogtevrezers springen ook nooit, ook al denken ze dat ze dat wel gaan doen.

Ik heb ook hoogtevrees, en ben lange tijd bang geweest als ik ergens hoog stond waar je goed naar beneden kon kijken, dat ik naar beneden zou springen. Ik zag mezelf het eigenlijk constant doen. En ik ben echt niet iemand die zelfmoordneigingen heeft hoor...raar zoiets, een dwanggedachte. Ik herken overigens wel wat de topicstarter zei over 'bang zijn' om een baby te laten vallen. Ik had dat in het begin bij Noa ook. Maar expres doen....nee, daar WIL ik niet eens over nadenken. Dat is echt ziek!