Ben dr’ ook weer even, mijn partner heeft de laatste dagen telkens de laptop mee i.v.m bepaalde werk colleges, vandaag ook weer v.a 8:45 dus heb weinig tijd gehad om te reageren aangezien er in de avonden ook aan gewerkt moest worden *help afkick verschijnselen*
.. anyway:
Mijn partner is niet de biologische vader van mijn oudste, wel van de twee jongste, en natuurlijk is het voor hem dus ook zwaar, misschien wel zwaarder omdat het zijn eigen kind niet en het dus niet vanzelf gaat, en hij veel van zijn energie aan mijn oudste moet inleveren. Waardoor ik niet altijd bij hem aan wil kloppen met elk probleempje, daar wacht ik dan mee tot de ipgér komt en dan lucht ik mijn hart even, wat denk ik ook wel goed is omdat de tranen dan gehuild zijn en je dan samen met iemand die van de andere kant meekijkt/denkt even de boel kan relativeren. Maar het is stiekem wel heel erg moeilijk af en toe, soms weet ik dus ook gewoon even niet waar ik het zoeken moet en gooi ik het er hier maar uit. Wat tot mijn verassing erg goed werkt omdat er altijd wel een bruikbare tip of een kalmerende reactie tussen zit
(wat in mijn ervaring bij de meeste topics op fok! niet het geval is)
Arda: ik weet niet of het erger is, maar de machteloosheid vind ik vaak het ergste, nu komt dat natuurlijk door de pdd, maar de meeste kenmerken kan ik best mee leven. Het is gewoon die rot machteloosheid van het niet zomaar iets kunnen aanleren. Bijv. zijn gewetensontwikkeling die niet goed op gang is gekomen waardoor hij geen schuldgevoel heeft en dus helemaal de fout in gaat qua sociale omgang, waardoor ik mijn kind af en toe echt wel door elkaar zou willen rammelen zo van "snap het nou!!! .. Asjeblieft..." Eergisteren heb ik een gesprekje met hem gehad over sociale regeltjes, toen vertelde ik hem dat mensen het soms heel vervelend vinden als hij alleen maar over zichzelf praat en nooit (echt nooit) aan iemand anders vraagt hoe is het? of hoe was je dag?, dat mensen dan op den duur misschien niet meer met hem wilden praten. Zijn reactie was (met een heel klein breekbaar stemmetje) "maar ik praat zo graag" en echt mijn hart brak gewoon op dat moment, hij is zo ontzettend lief, zo enorm kwetsbaar, er zit gewoon geen kwaad in ... maar waarom lukt het mij dan niet, waarom ben ik zo'n slechte moeder voor hem?????????? Nu heeft hij in de laatste 2 dagen mij al 50x gevraagd hoe het ging, en hoe mijn dag was, hij snapt het dus gewoon echt niet, maar ik moet er wel om lachen, het is lief bedoeld en ik beloon hem zeker voor het proberen van het interesse voor anderen te tonen want ik vind het al heel wat dat hij het probeert