quote:
Op donderdag 2 december 2004 11:42 schreef Posdnous het volgende:Heb ik hier de mening van een expert gegeven of zo
![]()
Leuk dat jullie mij zo hoog inschatten, maar dat lijkt me niet de bedoeling
Ik gaf alleen aan wat mij logisch leek. Wat is er nu zo veel moeilijker te behandelen aan iemand die extreem geweldadige conclusies verbind aan zijn geloof dan aan iemand die geestesziek is of onnatuurlijke dwangneuroses heeft?
Ik zou het niet weten, ben erg benieuwd trouwens.
Omdat er een heel verschil zit tussen neurotische stoornissen als bijvoorbeeld een dwangstoornis, een persoonlijkheidsstoornis als bijvoorbeeld een anti-sociale persoonlijkheidsstoornis (voorheen psychopatie - die termen worden om de zoveel tijd weer eens aangepast), en een hersenstoornis als schizofrenie.
Geloofsfanaat zijn kan overigens wel voortkomen uit alle drie de categorieën.
Een stoornis als schizofrenie kan tegenwoordig goed behandeld worden met medicijnen. Een neurotische stoornis als dwang, kan tegenwoordig goed behandeld worden met een combinatie van gedragstherapie en medicijnen. Persoonlijkheidsstoornissen zijn veruit het moeilijkst te behandelen, en in het geval van bijvoorbeeld psychopatie is er simpelweg geen genezingsmethode voorhanden.
Mensen met een neurotische stoornis ervaren die stoornis meestal als iets wat niet bij hen hoort. Ze worden zich er ook vroeg of laat van bewust dat ze een stoornis hebben, dat dat een probleem is en dat ze er hulp voor kunnen en moeten zoeken. Mensen met een neurotische stoornis nemen vaak enorm veel verantwoordelijkheid voor alles wat er om hen heen gebeurt (te veel verantwoordelijkheid zelfs). Dat kan een enorme last betekenen, maar heeft wel als voordeel dat ze veel meer openstaan voor het serieus volgen van therapie en daarin de verantwoordelijkheid voor hun (levens)keuzes te nemen. Ook hebben mensen met een neurotische stoornis vaak een overmatig schuldgevoel. Ze zullen alleen daarom al niet snel andere mensen iets aandoen. Sterker nog: hun angsten draaien vaak om het iets aan zullen doen van iemand anders. Bij een dwangstoornis is dat bijvoorbeeld goed te zien.
Het probleem met persoonlijkheidsstoornissen is dat ze verankerd zijn in de persoonlijkheid van degenen die eraan lijden. Ze worden dus niet als wezensvreemd ervaren. Mensen met een persoonlijkheidsstoornis vinden zichzelf vaak heel normaal en vinden dat ze geen problemen hebben en veroorzaken. Als er problemen zijn, worden die veroorzaakt door anderen en zijn zij daar het slachtoffer van. Mensen met een persoonlijkheidsstoornis zullen daarom ook meestal niet snel in therapie gaan. Want waarom zou je als er niets met jou mis is? Geen wonder dus dat therapie vaak heel moeilijk aanslaat bij mensen met een persoonlijkheisstoornis (het komt vaak voor dat ze er na een paar sessies weer mee stoppen omdat ze vinden dat de therapeut hen niet begrijpt).
Een anti-sociale persoonlijkheidsstoornis is nog wel de meest gevaarlijke en vernietigende, aangezien die ook nog wordt getypeerd door een gebrekkig of afwezig geweten. Die factor zorgt er nog extra voor dat psychopaten geen problemen hebben met het plegen van criminele feiten. En dat therapie helemaal niet aan zal slaan. Zij hebben tenslotte geen enkele schuld aan wat dan ook.
Da's zo'n beetje wat ik er uit ervaring en theorie van weet. Hope it helps.