Soms moet je iets loslaten om het te krijgen..

Hoe hard moet je vechten in en voor een relatie?
Tot hoe ver moet je gaan met vechten?
Moet je vechten als je allebei van elkaar houdt, maar 1 van de 2 geen toekomstperspectief ziet door alle problemen?
En... hoort dit op 4 maanden al zo te zijn?

4 maanden geleden had ik een date, echt vandaag precies 4 maanden geleden. Het beviel beter dan we wilden, we werden verliefd. Dat kon niet... ik lag nog in scheiding. Het was mijn tijd nog niet. Maar ja, ontken het gevoel maar... dat gaat niet.

We hebben ons in het diepe gestort... hij was net uit de problemen en ik zit er middenin. Scheiding, vriendinnen kwijtgeraakt, brakke gezondheid, werk waar ik af en toe grote problemen mee heb, een stalker en gewoon mezelf kwijt zijn.

Het zijn mijn problemen, hij kan ze niet voor me oplossen, maar het heeft wel impact op zijn leven, op onze relatie. Daarom gaat de relatie nu al een maand erg stroef. De roze briil gaat af, alles zit in een stroomversnelling. Houden van moet groeien, maar door alles wat we hebben meegemaakt is het al een heel eind onderweg. Je bent wat ouder, je weet wat meer wat je wilt en wat je niet wilt.

En nu... nu hebben we ruzies gehad, gesprekken met verwijten, gesprekken vol liefde en begrip, veel dingen uitgepraat...
Duidelijk, we houden van elkaar, we willen elkaar niet kwijt. We willen niet opgeven omdat we ook heel gelukkig zijn met elkaar. Ondanks dat ik getrouwd ben geweest is dit de eerste man voor wie ik echt opensta. Voor wie ik er ook ben voor zijn problemen. Ik ben altijd te egocentrisch geweest in een relatie.

Maar... wat is het probleem dan? We hebben afgesproken om samen door te gaan, om te vechten, om er helemaal voor te gaan. Dat hebben we zondagavond besloten. En gisteren... toen vertelde hij me dat hij wel wil vechten, maar dat hij op dit moment geen toekomstperspectief ziet..

Wordt boos, vertel me dat je niet van me houdt, kom met verwijten, maak ruzie... doet iets. Dat zal me pijn doen, maar niet zoveel pijn als deze woorden. Want... geen toekomstperspectief is het ergste wat er is in een relatie. Door de bomen het bos niet meer zien. Dus nu door de problemen geen uitweg meer zien...

Dit doet zo veel pijn. Hoe kan je nou vechten als je het niet ziet? Ik wil nu in mijn eentje heel hard vechten. Ik wil perfect zijn zodat je beseft dat er wel toekomst in ons is. Maar door mijn gevecht raak ik mezelf kwijt. Ik balanceer op een evenwichtsbalk en dat ook nog op mijn tenen. En hoe meer ik mijn best doe om je bij me te houden, hoe meer ik mezelf kwijt raak. En hoe meer ik mezelf kwijtraak, des te minder redenen zijn er voor jou om door te gaan.

Ik moet je loslaten, alleen dan kan ik je weer voor mezelf winnen.

Hoe ver moet je gaan na 4 maanden???

Ik ben zo gek op hem. Na alle ruzies en problemen bedenk ik me dat ik er geen voordeel uit haal om je te laten gaan. Ik zie geen redenen om je te laten gaan... omdat er nog zoveel gevoel bij ons allebei is. Dat merk ik aan de manier waarop je me vasthoudt...

Nooit meer wilde ik mezelf in een man verliezen. Meat Loaf... 2 out of 3 ain't bad werd mijn nummer, tenminste.. het reffrein:
I want you
I need you
But there aint no way I'm ever gonna love you
Now dont be sad
Cause 2 out of 3 aint bad
Now dont be sad
Cause 2 out of 3 aint bad
Nooit meer afhankelijk worden, nooit meer zoveel van iemand houden. Levens gescheiden houden en als iemand wilde kappen dan zou het me nooit meer zo moeten raken.

Maar... zoals het er nu voor staat lijkt het zijn nummer te worden...
Als ik dan denk aan de eerste 2 coupletten...

'Baby we can talk all night
But that aint getting us nowhere
I've told you everything I possibly can
There's nothing left inside of here

And maybe you can cry all night
But that'll never change the way that I feel
The snow is really piling up outside
I wish you wouldnt make me leave here '

Sorry, ik moest dit even van me afschrijven.
Misschien zijn er mensen die het herkennen. Mensen die tips voor me hebben.
Ik weet het niet meer.
Huilen is het enige wat ik sinds gisteravond nog kan. En dat is niet bevorderlijk voor hem als hij straks uit zijn werk komt. Want wat moet hij met een huilende vriendin....

Mooie woorden EMW
Mag ik die in mijn onderschrift gebruiken?

Dat wil hij absoluut niet. Juist omdat hij bang is dat we dan verder van elkaar af gaan staan. Omdat hij bang is dat we allebei even teveel hebben, dat we dan onze eigen weg gaan en juist dat leven weer willen.

Gisteren tijdens dat gesprek was hij weer de vent waar ik gek op werd. Liefdevol, door mijn haar strelen, eerlijk, oprecht....

Jullie zijn lief...
Ik weet het wel, ik weet dat ik mezelf terug moet vinden.
Hij belde net. En zei weer 'ik ben stapel op je. Maar ik wil je gelukkig hebben en op dit moment kan ik je niet gelukkig maken'
En weer zegt ie 'ik heb niet gezegd dat we moeten stoppen, ik wil je niet weg hebben, ik weet het alleen even niet'.

Misschien doet het me nu gewoon teveel pijn en ben ik er teveel mee bezig waardoor het een 'big deal' wordt. Juist als ik mezelf ben en denk 'het komt wel goed, hij dent even zwart-wit' dat het inderdaad goed komt...

Hoho, die scheiding is allang voorbij. Op het moment dat we elkaar leerden kennen was het nog net niet rond.

En ja, ik weet dat het liefde is. Want als het geen liefde was, dan had ik dit allang laten gaan. Want... anders had ik genoeg mensen die me wilden opvangen en er voor de troost waren.
Om seks en aandacht hoef ik het niet te doen.... hoe verwaand het ook klinkt...

Ik ben al een tijdje met Moussy aan het msn'en en ik zeg het zelf al... hij is mijn leven niet. Hij is onderdeel van.
Dus... ik moet doorgaan.
Haar achterover gooien, neus in de lucht en doorgaan. Dit is zijn probleem, hij ziet de toekomst niet. Dus hij moet dat veranderen... ik niet!

BE, ik bedoel het zo... ik zie wel toekomst... hij niet.
Hoe moet ik dan veranderen zodat hij het wel ziet zitten? Ik kan mezelf toch niet veranderen voor hem?
Hij zag het eerst wel, nu niet. Dus... dan is dat toch iets van hem. Laat hem dan aangeven wat er moet veranderen. Dan valt er over te praten, als hij het niet weet, dan kan ik niets veranderen.
Dus... moet ik doorgaan met mijn leven.
Hij heeft me hierheen gehaald, dus ik ga hier niet zitten punniken tot ik oud ben. Ik ga mijn leven leiden.

quote:

Op woensdag 17 november 2004 14:58 schreef Barcelona het volgende:

[..]

Ondertitel: "Megabitch"...
Ahum, sorry.

*grijns*

Stttt, niet verder vertellen

Omdat we na het kopen van mijn paard heel snel uit elkaar groeiden. We raakten elkaar kwijt. We raakten onze dingen kwijt. We waren niet meer gelukkig. We houden van elkaar, nog steeds, maar er was geen 'ons' meer.

Geen spijt van het huwelijk, geen spijt van de scheiding. Dat waren op die momenten de beste beslissingen