Raar, maar lekker en leuk
JOHANNES VAN DAM
(Parool, 16-4-2005)
Cijfer: 9-
Enige maanden na de opening mag je er wel van uitgaan dat de kinderziekten uit een bedrijf zijn - hoe ingewikkeld ook. Daarom wacht ik altijd een tijdje. Toch was me bij mijn eerste bezoek (niet voor Proefwerk) - en op de eerste dag nog wel - al opgevallen dat alles bij Fifteen eigenlijk heel goed ging.
Het enige dat me toen niet beviel, was een enkel gerecht, dat nota bene een signature dish was van Jamie Oliver, de godfather van dit gebeuren voor kansarme jongeren. Dat was gewoon vies. Hier serveren ze dat dan ook niet meer.
Hier, dat is in een pakhuis aan de Veemkade, pal naast de Passenger Terminal. Volg de borden naar de kade. De ingang zit trouwens, na wat stenen treden een ijzeren trap op, aan het overal onvindbare Jollemanhof.
De hal is gigantisch, de garderobe vriendelijk en dan word je door de garderobejuffrouw, die ook de reserveringscomputer doet, overgeleverd aan een ander, die je naar je plaats in de grote fabriekshal brengt. Daar krijg je weer te horen dat je verder door Teun wordt bediend en wordt ingeschonken door weer een ander. En dan heb je al spitsroeden gelopen langs een lounge met bar.
Er klinkt muziek, waarvan soms alleen de bassen te horen zijn (lelijk is dat), maar als de zaal, met zijn verschillende niveaus, volstroomt, hoor je vooral geroezemoes. Je mag wel hopen dat je niet in iemands rook zit. Als ze niet afzuigen, blijft die flink hangen. Vlakbij steekt een tafel van vier als op bevel na elke gang vier sigaretten op - soms twee keer per gang. Debielen!
Fifteen werkt met een weekmenu, maar voor wie bijvoorbeeld geen vlees eet en wel vis - of andersom - is er een alternatief voor elke gang. Dat menu heeft op papier twee kanten, een Engelse en een Nederlandse, die ook deels in het Engels is, maar wel in miserabel, soms verwarrend Engels.
Eerst maar het gewone, vaste menu, dat ¤42,50 doet. Dat begint met biologische gemarineerde zalm en bruschetta met geroosterde bloemkool en ricotta. Er ligt ook wat sla bij. Dat de zalm biologisch is (iemand zei wild, maar dat klopt natuurlijk niet), maakt hem niet echt voller van smaak, maar hij is oké. De bloemkool ook wel, maar de bruschetta heeft niet de inwendige smeuīgheid zoals het hoort; het is keihard, in stukken uiteenspattend, geroosterd brood. Bruschetta kun je niet 'smiddags, bij de mise en place, afmaken! Altijd ā la minute!
Dan volgt, op zijn Italiaans, als primo, de linguine met venusschelpjes in knoflook, koriander, peterselie en chili-gradassi olijfolie, geserveerd in een grote kom, van boven schuin afgesneden, zodat je niet helemaal in de diepte hoeft te putten. Toch geen handig pastabord. Maar op het gerecht zelf is niets aan te merken. Gradassi is overigens een Umbrisch olijfoliemerk.
Als secondo gebraden lamsschouder van 'het Baambrugs zuiglam' met venkel uit de oven en bosui.
Het vlees is uitstekend bereid en erg goed van smaak, de venkel is heerlijk en de bosui verricht zijn taak adequaat. De salsa verde eromheen is ook goed. Misschien niet moeilijk als je de beste spullen gebruikt, maar je kunt het ook goed verpesten.
En dan, als dessert, panna cotta met limoen en rabarbercrumble met huisgemaakt vanille-ijs. Misschien was iets meer vanille in dat ijs goed geweest, maar een kniesoor die daarover valt, want de panna cotta heeft er voldoende van (twee keer dezelfde smaak?) en de crumble is zalig.
Het alternatief voor het voorgerecht is een salade met parmaham; oké, maar niet eruitspringend. De pasta is alla puttanesca, met ansjovis, aubergine en tomaat en pepertjes: al even goed als de vaste primo.
Als secondo zijn er twee alternatieven: kalfsvlees of zeebaars, de laatste is op de huid gebakken, met knapperig vel en goed gaar, op het randje. De begeleiding is net als die van het lamsvlees; venkel gaat eigenlijk zelfs beter bij vis.
In plaats van het dessert kiezen we voor de kaas. We krijgen een voor ons gemaakte keuze (waar je dan ¤4,00 extra voor betaalt), met een blozende leerling aan je tafel, die uitleg probeert te geven bij de Brie de Meaux, de Petit
Doruvael, de Pyreneese en de Baskische blauwe kaas, waar nog wat vijgenbrood en Carasau, dat vliesdunne Sardijnse brood, bij komen, met wat druiven en noten. Netjes. Als je het als volledige extra gang wilt hebben, betaal je ¤7,50. Het brood, dat als amuse met olijven en olie wordt geserveerd, is helaas wat matiger, vrij slap.
De wijnkaart is heel behoorlijk, ingedeeld naar druivenras, wat de meeste mensen in de war zal brengen. Een arrangement (package noemen ze dat hier) kost ¤22,50, en dat doen ze heel behoorlijk.
Om het een beetje samen te vatten: ze doen erg hun best hier en het resultaat mag er zijn. Het maakt soms wel een wat erg modieuze indruk, maar beschouw dat maar als folklore. Ik hoop dat ze het volhouden. Het is raar, maar lekker en leuk. Voor een zaak met ingebouwde handicaps (lees: Jamie Oliver) heel goed.
"Those people who think they know everything, are a great annoyance to those of us who do."