Het gaat om het boek Het goddelijke monster van Tom Lanoye.
Kleine samenvatting :
Beeldschone en intelligente vrouw word sinds haar geboorte door iedereen geadoreerd. De wereld praat haar aan hoe ze is tot ze het zelf geloofde. Hoe meer ze het gelooft, hoe meer ze veranderde in hoe men haar zag. Ze zit in een soort vicieuze cirkel van ongelukken. Ze laat mensen per ongeluk verongelukken, maar dit in eerste instantie met goede intenties.
Zo moet ze oppassen op een klein kindje en word ze gewaarschuwd dat het kindje niet bij het zwembad mag komen, omdat het dan kan verdrinken. Ze laat vervolgens het zwembad leeglopen, zodat het niet kan verdrinken en gaat een boek lezen. Het kindje loopt op het geluid van het leeglopende zwembad af en valt in het lege zwembad, waarbij hij zijn nek breekt.
Op een dag valt haar masker en ziet iedereen wie ze werkelijk is. Gewoon een doodnormale vrouw uit de honderdduizend.
"Een plastic spiegeltje waarin de wereld zichzelf had gezien en verliefd was geworden."
Het hoofdpersoon wilde gewoon normaal zijn, zoals ze zich voelde.. niks. Op het einde vervloekt ze iedereen, omdat zij moest zijn hoe zij dr zagen. Ze vind dat ze alles heeft gedaan wat men van haar verlangde en nu lieten ze haar vallen.
Motieven:
De ongelukken en waanvoorstellingen van het hoofdpersoon. Telkens als er iets mis dreigt te gaan komt er bij haar een bepaalde emotie boven. Die emotie brengt een rode waas met zich mee wat heel de wereld rood doet zien. Rood is het teken van bedreiging, woede en agressie.
Maar, wat is dan bij dit verhaal het klassieke motief?