Begin dit jaar ben ik na mijn afstudeerperiode begonnen aan mijn laatste stage voor de opleiding HBO-Verpleegkunde. Deze stage vond plaats in 't ziekenhuis. Meteen de eerste weken had ik al last van vermoeidheid en concentratieproblemen. Ik sliep slecht en daardoor kwam ik in 'n soort van vicueuze cirkel terecht (vermoeidheid - concentratieproblemen - drukopbouw - slecht slapen - vermoeidheid - etc). Na een week of 4 ben ik naar de huisarts gestapt met deze problemen; we hebben bloedonderzoek uitgevoerd, maar daar kwam geen lichamelijke oorzaak aan 't licht. Op stage toch weer geprobeerd, maar ik liep tegen dezelfde problemen aan, waardoor hetgeen er niet uitkwam wat er uit zou moeten komen. Na nog 3 weken wachten heb ik besloten om nog 'n keer naar de huisarts te gaan en na 'n gesprek ben ik doorverwezen naar de psycholoog. Inmiddels liep 't op stage mis, ik ben er gestopt en heb de opleiding even op 'n laag pitje gezet.
Na enkele gesprekken bij de psycholoog ben ik geïndiceerd voor groepstherapie, waar ik nu sinds enkele maanden elke week op dinsdagavond (1,5 uur) mee bezig ben. Ik heb een bepaalde onzekerheid en faalangst, waardoor ik "onbewust" een druk opbouw en daardoor niet kan functioneren.
------------------
In de tussentijd heb ik heel wat meegemaakt. Na 3,5 jaar is de relatie met m'n vriendin op de klippen gelopen, waar ik 2 jaar mee heb samen gewoond. Zij was één van de weinigen, zo niet de enige, waar ik echt alles kwijt kon. Ik heb nog veel contact met 'r, maar 100% zal 't nooit meer worden. Na het uitgaan ben ik weer thuis gaan wonen, geen ideale oplossing maar 't kan op dit moment niet anders. Verder ben ik sinds vorig jaar oktober aan 't sukkelen met m'n knie. Door een blessure is uiteindelijk m'n voorste kruisband gedeeltelijk verwijderd en heb ik de hele zomervakantie besteed aan revalidatie. Uiteindelijk ben ik niet erg veel opgeschoten, omdat ik nog steeds niet kan doen wat ik graag wil, voetballen. ADL-functioneren gaat goed, maar zodra ik "extreme" activiteiten onderneem begint mijn knie tegen te werken.
-------------------
In september, na enkele gesprekken met mijn docent contactpersoon (DCP), heb ik besloten om opnieuw te beginnen met stage. Deze wilde ik ook weer in 'tzelfde ziekenhuis lopen, om daar met 'n positief gevoel af te sluiten. Maar ik liep daar tegen dezelfde problemen aan en ben na 4 weken gestopt. Opnieuw ben ik met mijn DCP in gesprek gegaan en na een rustperiode van 3 weken heb ik afgesproken om een aantal voorwaarden op papier te zetten, waaronder ik graag zou willen stagelopen. Na deze 3 weken heeft mijn DCP een instelling gevonden die enigszins met mijn situatie wilde en kon rekening houden.
Gisteren heb ik een gesprek met mijn DCP en mijn begeleidster gehad, hieruit kwam naar voren dat ik nog teveel met mezelf en m'n situatie bezig ben om op niveau te kunnen functioneren. We hebben besloten om ook achter deze stage maar een punt te zetten. Ik zal eerst mijn problemen moeten "oplossen" om met iets anders bezig te gaan.
Ik ervaar de laatste tijd vaak een enorm leeg en futloos gevoel, een soort van zwarte rand om m'n leven die af en toe breder wordt en heel soms wat smaller. Ik krijg mezelf niet fatsoenlijk op de rails en m'n omgeving staat vaak machteloos. Ik voel me af en toe zo ongelofelijk down, dat ik er bijna niet uitkom.
Daarom heb ik wat positiviteit nodig, kan iemand die mij geven ajb?
(heel verhaal trouwens, hopelijk nemen jullie de moeite om 't door te lezen)
mag ik vragen waarom het is uitgegaan met je vriendin?
quote:jaOp donderdag 21 oktober 2004 17:22 schreef Eric_Cantona het volgende:
(heel verhaal trouwens, hopelijk nemen jullie de moeite om 't door te lezen)
ik loop lang niet zo hard tegen faalangst aan als jou, maar misschien toch een tip: jezelf trainen aan het idee dat als je hard gewerkt heb of iets hebt bereikt dat het dan een 'fijn' gevoel geeft. en als het mislukt je gewoon je schouders moet ophalen en iets leuks erna moet doen (zuipen, filmpje kijken, vakantie
)en als je de druk niet aankan/stress krijgt/onrustig wordt/etc gewoon een vriend opzoeken met wie je kan praten of enorm lomp kan doen, de emoties eruit. een uitlaatklep zoeken. maybe it works...
iets vrolijks doen? ga relaxed uit vanavond, of ga wandelen (rustgevend)
misschien dat ik langs je heen praat, maar tis maar een poging...
het is klote dat je gewoon met jezelf in problemen zit. Heb daar zelf geen ervaringen mee. Maar wel met lange relatie die uitgaat (zij ging vreemd na 3 jaar)
Je hebt iig al hulp en hopen dat je er na een tijdje helemaal uit bent. Van alle dingen moet je leren....
You're gonna make it
quote:heb het ook meegemaaktOp donderdag 21 oktober 2004 17:27 schreef Eric_Cantona het volgende:
De verliefdheid was wederzijds over, allebei onze eerste grote liefde. We zaten op 't einde meer als vrienden bij elkaar.. Sinds 't uit is, verlang ik alleen ontzettend naar die tijd terug. Ik mis alles wat ik toen had, maar helaas 't is gewoon over..
niet te lang over nadenken en gewoon de tijd alles laten helen ook al is dat een kutopmerking om nu te horen, het werkt wel 
Positiviteit kweek je niet zomaar, maar een paar woordjes van naasten of een goede opmerking kan een klote dag veranderen in een saaie dag, zoek de glimlach op. En vergeet eventjes je ex totaal, ga niet lopen mijmeren over vroeger en haal geen herinneringen op van "toen het nog zo'n mooi leven was." Dat mooie leven van je gebeurt NU en niet in het verleden.
Met jouw ervaring en opleiding is er veel bevredigends te vinden, je voelt je er mss beter door, en je doorbreekt het piekeren, afwachten.
wat dat betreft quote:Op vrijdag 22 oktober 2004 01:20 schreef Ryan3 het volgende:
Ik lees net dat Kerry voor staat in de polls.
Maar zonder gekheid, ik denk dat een daginvulling idd geen slecht idee zou zijn. Ga dan niet meeteen fulltime aan de slag, want dat is wrsch te zwaar, maar probeer iets te vinden voor 4-6 uur per dag. Heb je een ritme, een reden om op te staan, je kan je gedachten verzetten, maar het is niet een al te zware belasting.
quote:Op vrijdag 22 oktober 2004 01:35 schreef krakkemieke het volgende:
Ga schilderen
heb ik vandaag gedaan, was echt heel gaaf.
mij helpt het altijd wel als ik me kut voel (is uiteraard totaal niet te verglijken met jouw situatie)
Verder lijkt het me dat je op de goede weg bent, je hebt hulp gezocht, je geeft aan waar op dit moment je grenzen liggen. Ga zo door man
Ik voel me al 'n stukje beter
Al ben ik er nog lang niet natuurlijk, maar 't begin is hopelijk gemaakt..quote:dan moet je niet naar R&P !heb positiviteit nodig
quote:Hee edje, hier heb je 'n betere reactieOp zondag 14 november 2004 17:19 schreef edje34 het volgende:
Probeer dan eens een andere stageplaats te zoeken misschien dat het helpt.
Ik heb inmiddels 3 keer geprobeerd stage te lopen, maar dat werkte niet. Dus 't ligt niet aan de stageplaatsen, echt niet. Ik heb nu besloten om als tijdverdrijf te gaan werken en daarnaast aan mezelf te gaan werken.
Inmiddels 'n sollicitatie lopen, dus wie weet komt daar nog wat uit, ik hoop 't in ieder geval
quote:Ik heb door dit topic toch al heel wat positiviteit gehad Bosbeetle, of 't aan 't topic ligt weet ik niet maar 't voelt tot nu toe erg positiefOp zondag 14 november 2004 17:20 schreef Bosbeetle het volgende:
[..]
dan moet je niet naar R&P !
quote:Ik onderneem allerlei dingen om mezelf er bovenop te helpen. Het begin is zoiezo al gemaakt, omdat ik er voor open sta. Verder is het natuurlijk 'n proces, dus het kan niet 1-2-3 goed gaan, daar zal ik naar toe moeten werken.Op zondag 14 november 2004 17:34 schreef edje34 het volgende:
wat ook wel wil helpen is om naar een Haptonoom te gaan,dit word ook nog eens vergoed door het ziekenfonds.Verder zou ik het op dit moment ook niet weten Eric
Bedankt voor het meedenken in ieder geval!
quote:Haha, nee hoor.. Verpleegkunde is 'n ontzettend breed vak.. Ik kan elke tak van gezondheidszorg in, en ik heb de opleiding eigenlijk op m'n sokken gehaald. Probleem is alleen dat ik de laatste tijd nogal wat te verduren heb gehad, dus daar zit 'm het probleem denk ik. Ik lijdt al enkele jaren aan 'n depressie is nu de conclusie, enigszins er ingeslopen..Op zondag 14 november 2004 17:44 schreef Dromenvanger het volgende:
Wie weet ligt het aan de opleiding, verpleegkunde....dat komt ook erg vermoeiend over. Ik moet er niet aan denken om de hele dag mensen moeten te verzorgen. Krijg je dan de hele tijd te maken met ziektes enzo?
Ik ga nu dus tijdelijk werken en kijk tegen de tijd wel of en wanneer ik de opleiding afmaak, ik plan helemaal nix in ieder geval.. Pin me nergens op vast
Een depressie duurt zelden 10 jaar, in die extreme gevallen zijn er ook methodes zoals electro-shock maar zover ben je nog lang niet. Alles vanuit een ander perspectief zien, klinkt makkelijk jah, wie weet kan ik makkelijk praten nu ik verlost ben van depressie. Maar toch is loslaten van vaste denkpatronen een strak plan.
Over electro-shock. Ik heb van een psychiatrisch verpleegkundige gehoord dat die techniek weer aan het opzetten is. Dat ze via secure electrische schokken mensen weer op het rechte denkpad kunnen krijgen.
Maar kortom: Blijf moed houden in de toekomst, het slecht voelen van nu is geen garantie dat het eeuwig duurt. Integendeel, na zwarte slechte tijden zien lichte nieuwe tijden er zelfs beter uit en kan ik tenminste nu 10 keer meer genieten van de kleine dingen.
quote:Zekers, daarom word ik al vrolijk van je avatar.. Al die felle, vrolijke kleurtjesOp zondag 14 november 2004 18:33 schreef Dromenvanger het volgende:
Bij depressie moet je omschakelen, niet moet, kun je beter omschakelen. Zwart vervangen door wit, groen door rood. Alles anders bekijken en alles relativeren. Inzien dat het meevalt en daarna weer opklaart.
Een depressie duurt zelden 10 jaar, in die extreme gevallen zijn er ook methodes zoals electro-shock maar zover ben je nog lang niet. Alles vanuit een ander perspectief zien, klinkt makkelijk jah, wie weet kan ik makkelijk praten nu ik verlost ben van depressie. Maar toch is loslaten van vaste denkpatronen een strak plan.
Nee, ik begrijp heel goed wat je bedoelt, daarom ga ik nu ook iets heel anders doen ja. Ik wil er vanaf en ben bereid daarvoor te "werken"..
quote:Electro shock is (nu nog) 'n ver van m'n bed show, daar moet ik niet aan denken. Ik slik nu St Janskruid (homeopathisch middel) dat de emotionele topjes afvlakt, ik voel me hierbij redelijk stabiel. Niet goed, maar ook niet slecht. Al zitten er natuurlijk nog wel uitschieters bij, maar veel minder dan voorheen.Op zondag 14 november 2004 18:33 schreef Dromenvanger het volgende:
Over electro-shock. Ik heb van een psychiatrisch verpleegkundige gehoord dat die techniek weer aan het opzetten is. Dat ze via secure electrische schokken mensen weer op het rechte denkpad kunnen krijgen.
Maar kortom: Blijf moed houden in de toekomst, het slecht voelen van nu is geen garantie dat het eeuwig duurt. Integendeel, na zwarte slechte tijden zien lichte nieuwe tijden er zelfs beter uit en kan ik tenminste nu 10 keer meer genieten van de kleine dingen.
Heb nu ook 't idee dat ik de stijgende lijn kan gaan volgen, en dat zal zeker geen stijgende lijn zijn, er zullen ook wel stapjes terug gezet moeten worden, maar goed dat hoort erbij natuurlijk..
Op een gegeven moment kwam ik in een positieve flow, maar dan werd ik weer te positief hier, dat is manisch depressief dus. Dat heb ik. Ik word depressief, ik werk aan positief gevoel en schiet door.
Tegenwoordig leef ik onder hypnose, ik leer mezelf rustig adem halen, ik leer mezelf lopen inplaats van rennen, het liefst treuzel ik maar toch wil ik snel zijn. Het is dus meer jezelf een leef-patroon aanmeten dat het beste bij jou past, aanvoelen dus, hoe je reageert op impulsen en hoe je in elkaar steekt.
Ik zit dus nu gebakken en leef in een twilight zone
Het is dromen terwijl ik wakker ben.Zwart omzetten in wit, waken omzetten in slapen en omgekeerd. Het is niet eens meer leven maar zweven.
Dat heb ik gedaan omdat ik niet tevreden was met gevoel, ik wil niet voelen ik wil zijn. Ik wil niet zijn ik wil..... that's the question.
To be or not to be!!!!!. Ik wil soms niet eens een spiegelbeeld hebben, onzichtbaar door het leven gaan, door muren kunnen lopen. Niet vast geklemd aan materie.
Sorry, maar was ff aan het afdwalen toen ik een stuk van Shakespeare tegen kwam hier.
Ben een poosje echt het spoor bijster geweest (en vooral mezelf kwijt geweest) maar zo heftig als voorheen is het gelukkig niet meer. Ben nog steeds niet aan de anti-d. geweest. Bizar genoeg vond mijn eerste huisarts dat ik dat wel moest doen, mijn psycholoog was er zwaar tegen, mijn psychiater weer zwaar voor en mijn nieuwe huisarts weer zwaar tegen. Ben er wel achter dat je toch wat je eigen koers moet varen. Eigenwijsheid heeft mij nog nooit kwaad gedaan
Er zijn een paar dingen die mij hebben geholpen.
-Poweryoga
was zelf ook heel sceptisch en dacht dat ik niet zweverig genoeg zou zijn maar het hielp echt. werd mentaal sterker en beter in balans (en superlenig, ook heel handig
)- Valdisper Rust (ofzo)
op homeopathische basis en echt heel goed, ook als je heel heftig droomt
- Schilderen
kan er zelf ook geen klap van maar niets is lekkerder dan lekker kliederen zonder na te denken
- Een huisdier
gekregen van mijn ouders zodat ik 's ochtends op zou staan en een 'doel' zou hebben en ja het werkt! Mijn hond is altijd vrolijk en voelt precies aan wanneer ik weer eens in een dip zit
Jeej wat een waslijst. Nouja, misschien heb je er wat aan
) ervaringen te lezen