Gezin vlucht voor buren.

"Al jaren zijn we op de vlucht voor de bloedwraak van een stel Marokkanen. Ons hele leven is naar de bliksem. Het enige advies dat de politie ons ooit gaf, is dat we beter kunnen emigreren. Als Nederlanders weggestuurd worden uit je eigen land omdat buitenlanders je bedreigen. Dit is zó gestoord!"


Aan de nachtmerrie van Brigitte de Birk (39) en haar ex-man Rinus Bauman (52) lijkt geen einde te komen. Al tweeënhalf jaar worden ze achtervolgd door een uit de hand gelopen ruzie met hun vroegere Marokkaanse buren en leven ze ondergedoken in het midden des lands. Huis en haard zijn ze kwijtgeraakt, beiden verloren hun baan, hun huwelijk is allang gestrand. Nóg zijn ze niet veilig voor hun Marokkaanse achtervolgers. "Hier is het allemaal om begonnen", zegt Brigitte mistroostig, terwijl ze een jeansbroek met print van de Amerikaanse vlag omhoog houdt.

Haar gedachten gaan terug naar 14 mei 2002, een week nadat politicus Pim Fortuyn was doodgeschoten en ons land in rouw was gedompeld. Brigitte en Rinus, op dat moment nog getrouwd, wonen dan in het Westland. Sinds drie maanden zijn ze de trotse bewoners van een huis in het dorp Honselersdijk. Ze hebben het eigenhandig opgeknapt en met nieuwe spulletjes ingericht. De relatie met de twee Marokkaanse gezinnen aan de overkant van de straat verloopt aanvankelijk prima, herinnert Rinus zich. De kinderen komen vaak langs om met hun zoon Jeffrey te spelen.

Alleen met de oudste Marokkaanse jongen, een knul van zestien, wil het maar niet boteren. Drie dagen na Fortuyns begrafenis slaat zonder waarschuwing de vlam in de pan. In de tuin hangt de Amerikaanse rebelvlag van rockliefhebber Rinus halfstok. Op hun slaapkamerraam heeft het echtpaar leuzen geplakt. 'Pim bedankt', staat er. Brigitte zit die middag in haar 'Amerikaanse broek' buiten, als de Marokkaanse buurjongen passeert en begint te schelden. Brigitte: "Hij riep: 'Hoer, trek die broek uit!' En daarna: 'Fortuyn is de eerste, er zullen er meer volgen'. Rinus schreeuwde wat terug. Voor ik het wist sloeg mijn buurjongen me met zijn vuisten tegen de grond."

Tijdens het handgemeen grijpt hun belager naar een ijzeren staaf. Er vallen rake klappen. Tientallen Marokkanen uit de straat mengen zich in het conflict dat op een massale vechtpartij uitloopt. Toegesnelde agenten weten het duo te ontzetten, zoontje Jeffrey vlucht in paniek het huis van een Nederlandse buurman binnen. Het echtpaar moet mee naar het politiebureau om verklaringen af te leggen. Tot hun verbijstering worden Brigitte en Rinus plotseling echter zélf achter slot en grendel gezet. "Opeens zaten we als zware criminelen in een cel, maar we wisten helemaal niet waarom!"

Tijdens urenlange verhoren door rechercheurs wordt het duo gaandeweg duidelijk in welke gruwelijke situatie zij zijn beland. Tijdens het tuingevecht is de moeder van hun Marokkaanse buurjongen, een vrouw van 46, in haar woning dood in elkaar gezakt. Brigitte en Rinus worden beticht van doodslag. Hun toenmalige advocaat: "Al rap bleek daarvan geen sprake te zijn. De Marokkaanse leed aan een hartkwaal en had middenin het tumult een dodelijk infarct gekregen. Mijn cliënten bleven desondanks vier dagen lang opgesloten, uit bescherming tegen woedende Marokkanen." Nog diezelfde avond storten ziedende allochtonen zich op de woning van de familie Bauman.


Het rijtjeshuis en de tuin van de familie Bauman veranderden in 2002 door toedoen van woedende Marokkanen in een complete ravage.

Dat de Marokkaanse buurvrouw is bezweken aan een hartaanval, wil er bij de woeste menigte niet in. Het keurige rijtjeshuisje verandert in een ravage. Alle ramen worden kapotgeslagen, de inboedel grotendeels gesloopt of geroofd. Rinus' auto wordt total-loss geslagen. Ook de ramen van de auto van de Nederlandse buren gaan eraan, omdat zij Jeffrey in huis hebben genomen. De politie is in geen velden of wegen te bekennen. Nog geen 24 uur later - als het rechercheonderzoek nog in volle gang is - verschijnt toenmalig burgemeester T. Elzenga van Honselersdijk op een locale televisiezender. Kennelijk moet een Marokkaanse rel koste wat kost voorkomen worden. Zonder omhalen verkondigt hij "een goede oplossing voor de problemen te hebben gevonden". "Want", zegt Elzenga dan: "de Nederlanders komen niet meer terug in de straat." Rinus en Brigitte weten van niets.

Nooit zijn zij bij die beslissing over hun toekomst betrokken. Vlak voor hun vrijlating hoort het stel dat het Westland voor hen verboden en gevaarlijk terrein is geworden. De twee dienen schriftelijk toestemming te geven dat hun huis wordt leeggehaald. Dat gebeurt uiteindelijk door politieagenten in kogelvrije vesten. Het gezin Bauman belandt bij familie, ergens in het midden van het land. Sinds hun scheiding woont Brigitte in een eengezinswoning, Rinus in een pension. Hun woning in het Westland hebben ze nooit meer teruggezien. De schade aan hun auto en inboedel is nog altijd niet vergoed. Veilig is de familie nog steeds niet.

Twee keer, bij het wegbrengen van hun andere, gehandicapte zoontje Kerry naar een kinderdagverblijf in Rotterdam, kregen zij de schrik van hun leven. Brigitte: "Bij de poort stond een donkerblauw busje met bekende Marokkaanse gezichten. Dan weet je echt niet meer hoe je het hebt..." Ook wisten de Marokkanen uit Honselersdijk vorig jaar te achterhalen waar Brigitte werkte. "Ik had eindelijk een leuke baan in een kledingzaak, vlak bij mijn woonplaats. Totdat de Marokkanen de winkel binnendrongen en alle kledingbakken overhoop gooiden..." Gesprekken met de politie hebben nooit iets uitgehaald. "De politie zegt nu zelfs glashard dat we maar beter kunnen emigreren. Dat is toch te gek voor woorden.


Het rijtjeshuis en de tuin van de familie Bauman veranderden in 2002 door toedoen van woedende Marokkanen in een complete ravage.

Dat is gewoon de omgekeerde wereld!" Toenmalig burgemeester Elzenga, tegenwoordig werkzaam in Veenendaal, weigert zijn snelle besluit van destijds alsnog toe te lichten en wil zelfs niet aan de telefoon komen. " Het was een bestuurlijke beslissing, destijds genomen onder de competentie van de gemeente Naaldwijk", aldus zijn woordvoerster. Ook huidige burgemeester J. van der Tak wil niets kwijt. "Alleen Elzenga is verantwoordelijk voor deze beslissing", verkondigt een zegsman van de gemeente Westland. Vast staat dat de Marokkaanse raddraaiers nooit voor hun vernielingen en diefstallen zijn vervolgd. "We hebben de daders destijds niet kunnen achterhalen", zegt een woordvoerder van de politie Haaglanden. " Dan houdt het op."


Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)t_in_eigen_land.html

Wat vinden jullie hier nou van?

Politiek ziet dit als een maatschappelijk probleem, maar komt nooit met echte oplossingen.
Kijk eens naar al die talkshow's etc.
Iedereen weet, waar het aan ligt, waarom het zo is. Wat eraan te doen is.
Maar is/komt er nou wel eens een echte oplossing voor?

En als er ipv Marokkanen, Chinezen had gestaan was er niets aan de hand geweest


Punt is gewoon dat bij de ene cultuur een wat minder hoog temperament zit dan bij de andere, dat moge duidelijk zijn