Het grote Karim Saïdi Topic.

quote:

Ik ben geboren in Tunis, de hoofdstad van mijn land. Veel Europeanen weten dat misschien niet, maar Tunis is ook best een moderne stad. Het is een soort mix tussen Arabische en koloniale gebouwen. Niet zo gek anders dan Nederland dus. Wat wel anders is dan in Nederland is de mentaliteit van de mensen. In Tunis leef je met de dag. Je verdient wat en je geeft het uit. Wat er morgen gebeurt, zie je dan wel. Zo leeft de meerderheid van de mensen daar. Ik ben opgegroeid in een normaal Tunesisch gezin in een buitenwijk van de hoofdstad. Mijn vader was en is nog steeds chauffeur op een geldtransportwagen, mijn moeder zorgde thuis voor mij en mijn twee broers. Ik ben de middelste. Voetbal was altijd mijn grote liefde. Op school en op straat, ik voetbalde altijd. Liefst met de grotere jongens, want dan ging het er hard aan toe. Het liefst haalde ik allerlei trucs uit. Goochelen met de bal hè en ook zo veel mogelijk doelpunten maken. Alles wat ik later bij mijn club niet zo vaak kon doen. Ik was er zo gek op dat ik er pas mee opgehouden ben toen ik bij Club Africain bij de selectie kwam.

Bij Club Africain, een van de grootmachten uit het Tunesische voetbal, belandde ik op tienjarige leeftijd, na een testtraining. Iedereen mocht zich komen bewijzen. Ik deed mee en ik deed het zo goed dat ze me vroegen om een dag later mee te doen aan een officiële wedstrijd. Ik kreeg gelijk nummer tien en de aanvoerdersband. Het was een droom die uitkwam. Zo lang als ik me kan herinneren, wil ik al profvoetballer worden.

Ik ben vervolgens door de jaren heen omgeturnd van aanvaller tot verdediger. Toen ik vijftien jaar oud was, besloot onze trainer me als verdedigende middenvelder op te stellen. Tot die tijd was ik altijd spits of spelverdeler geweest, maar de trainer vond een meer corrigerende positie goed passen bij mijn agressieve speelstijl. Op die plek haalde ik daarna de nationale jeugdselecties. Bij een duel van Tunesië onder 18 tegen Zwitserland moest ik door een blessure van een ploeggenoot nog een linie naar achteren schuiven. Dat ging best aardig. De trainer van Club Africain was ook bij die wedstrijd aanwezig en besloot mij bij de club ook als verdediger te gaan gebruiken. Het duurde daarna niet lang meer of ik was de centrumverdediger van het eerste.

Vanaf die tijd ging het snel. Ik werd geselecteerd voor de Tunesische Olympische ploeg en later ook voor het nationale elftal en speelde een aantal goede wedstrijden op het allerhoogste niveau. Toen hoorde ik links en rechts dat er interesse was, waaronder van Feyenoord. Ik heb de club vaak in actie gezien op televisie en was onder de indruk van de supporters. Ik zag spelers als Ono, Ghaly en Van Persie en ik houd van het type voetbal dat in Nederland gespeeld wordt. De belangrijkste reden om naar Rotterdam te komen is de kans om met Ruud Gullit te werken en om me te ontwikkelen. Van Hatem Trabelsi heb ik begrepen dat je daarvoor in de Eredivisie heel goed op je plaats bent. Hier kan je snel progressie boeken. Trabelsi vertelde me ook dat Feyenoord een hele mooie club is, met een fanatiek publiek en adviseerde me hiernaartoe te komen. Mijn besluit was daarna snel genomen.

Nu hoop ik minstens zo succesvol en belangrijk voor Feyenoord te worden als Hatem voor Ajax is geweest. Hij is een groot voorbeeld voor me, want hij heeft laten zien dat Tunesische voetballers veel succes kunnen hebben in West-Europa. Mark Wotte en Ruud Gullit hebben me al wel uitgelegd dat er één groot verschil is tussen voetballen bij Tunesië of bij Feyenoord: verliezen is in Rotterdam géén optie. Dat spreekt mij ontzettend aan en daarom wil ik per se slagen in Rotterdam.