Gaat het nog goedkomen tussen mij en mijn ex?

Ik weet me geen raad meer. Misschien kan iemand mij hier helpen, want ik weet het echt niet meer. Ik zal bij het begin beginnen.

Deze maand 2 jaar geleden heb ik een leuk meisje leren kennen en iets mee gekregen.
Ze werd heel verliefd op mij en toen begonnen de problemen: zij bleek enorm jaloers aangelegd te zijn, en hoe meer ze van me hield hoe jaloerser en onzekerder ze werd. Ik zal niet te uitgebreid op jaloers gedrag in gaan, maar er ontstonden vaak situaties die te belachelijk voor woorden zijn.
Daardoor heb ik 2x in 8 maanden besloten de relatie te beeindigen. Toch kwamen we weer bij elkaar, want eerlijk waar, zonder haar jaloezie en angsten is zij een schitterende meid.

De 3e poging moest de definitieve zijn. Ze wilde heel graag met mij gaan samenwonen, en omdat ik er helemaal voor wilde gaan, zijn we samen zelfs op huizenjacht geweest. Helaas is het toen, in oktober vorig jaar, tijdens een vakantie weer helemaal mis gegaan, waardoor ik haar na de vakantie heb moeten zeggen: "Ik wil voorlopig niet met je samenwonen, dat kan gewoon niet goed gaan, totdat jij/we beter kunnen omgaan met jouw angst/jaloezieprobleem".

Dat we niet gingen samenwonen was voor haar zo'n klap dat ze het toen zelf uitgemaakt heeft (en ik vond dat oke), echter in februari van dit jaar liet ze blijken daar erg spijt van te hebben en mij terug te willen. Ik heb haar brief anderhalve maand laten liggen, maar toen toch contact opgenomen. Ik heb haar namelijk ook nooit kunnen vergeten (maar kon wel accepteren dat het uit was). Vanaf april zijn we elkaar steeds vaker weer gaan zien en dat ging erg goed. Zij wilde heel graag dat we weer echt een relatie zouden beginnen, maar ik wilde dat niet te snel doen. We hebben toen de afspraak gemaakt het rustig aan te bekijken hoe dingen zouden lopen. Na een paar maanden zou dan wel duidelijk worden of een relatie tussen ons echt weer een goede kans maakt.

In die maanden bleek dat zij inderdaad heel goede vooruitgang had gemaakt met haar angst/jaloezieprobleem. Het was gewoon een prima tijd eigenlijk en ik kreeg het vertrouwen in een fijne relatie met haar steeds meer terug.

Half augustus ging ze met haar zusje 2 weken op vakantie. Zonder mij, want die vakantie had ze al lang geleden geboekt. Omdat het zo goed tussen ons ging, vond ze het moeilijk om zonder mij te gaan, maar goed, het kon niet anders.

Nadat ze 1 week op vakantie was wist ik het zeker: ik wilde weer een relatie met haar. Ik wilde de relatie opnieuw proberen. We waren beiden veel gegroeid en ik had het vertrouwen weer.

Toen ze terug kwam van vakantie kreeg ik het ergste nieuws dat mij kon overkomen: ze had een andere jongen ontmoet op vakantie. Ze was daardoor in verwarring, en wilde mij voorlopig liever niet zien. Ik vond dat heel erg en heb alles gedaan om haar te laten weten dat ik nu zo ver was dat ik het weer met haar wilde proberen. Tevergeefs.....

De laaste 4 weken zijn een hel voor mij geweest. Ik slaap slecht, eet slecht, kan me moeilijk concentreren want ik kan alleen aan haar denken. De reden dat ze het toch niet meer met mij wil proberen is dat zij teveel vervelende herinneringen uit het verleden heeft. Vooral omdat ik het meedere keren uitmaakte en daarmee geen vertrouwen in haar toonde. Maar ze heeft natuurlijk ook die nieuwe jongen.

Vanavond heb ik haar voor het eerst opgezocht sinds haar vakantie en de ontmoeting is op veel tranen bij ons allebei uitgelopen. Ze richt zich op haar nieuwe relatie met haar vakantieliefde (woont 15km bij haar vandaan) omdat het veel minder emotioneel voor haar is dan met mij. Dat is de keuze die ze heeft gemaakt, en daar wil ze nu aan vast houden.

Ik vind het heel erg, want ik was juist op het punt gekomen dat ik er weer vertrouwen in had en erachter ben dat ik al 2 jaar erg veel van haar houdt. Ik denk dat zij de verkeerde keuze maakt. Maarja, dat denk je als 'de gedumpte' natuurlijk altijd.
Ik ben er zo erg kapot van dat ik huilend bij haar weggegaan ben vanavond. Terwijl ik nooit huil, maar dit definitieve bericht was teveel voor me...

Ik weet niet of jullie iets met dit lange verhaal kunnen, maar misschien zijn er anderen met dezelfde ervaring. Ik wil zeker weten dat ik er alles aan gedaan heb om het weer goed te laten komen tussen ons, maar ik heb er gewoon geen controle over...... :'(

Bedankt voor iedereen die mij een hart onder de riem steekt. Het doet me goed

Barcelona, Dat ze zo jaloers is komt voor uit haar onzekerheid en faalangst. Iets waar ze in haar jeugd al veel last van had. Ze zei zelf ook altijd dat haar jaloezie niet aan mij lag en dat ze wist dat ik nooit vreemd zou gaan, etc. Het is wel zo dat ik in de eerste 8 maanden van onze relatie enkele keren onvoldoende begrip heb getoond voor haar gedrag. Maar echt, dat gedrag zou niemand kunnen accepteren... en ze heeft daarvoor ook telkens excuses aangeboden.

Xennia, je hebt wel een punt over "wie vertrouwt wie nou eigenlijk niet". Dat zij ineens een andere jongen heeft terwijl we al enkele maanden heel goed bezig waren, maakte me ook kwaad. Maar mijn verdriet wint het van het kwaad zijn. Ook heb ik begrip voor haar situatie dat we weliswaar weer enkele maanden heel goed bezig waren, maar dat dat voor haar wel een hele moeilijke tijd was omdat de uitslag (of ik weer een relatie wilde aangaan) lang onduidelijk bleef. Ik ben er wel
altijd heel open over geweest: ik vertelde haar gedurende die maanden regelmatig als ik vond dat het goed ging met ons, of stuurde haar een lief berichtje dat ik haar een beetje miste als ik haar een paar dagen niet had gezien. Dus eigenlijk had ze voldoende signalen dat ze zou gaan krijgen wat ze zo graag wilde...

Hellmondunited, Bluemist: dit is eigenlijk ook waar ik het meeste mee zit: hoe kan ze zomaar in 2 weken met een ander beginnen? In ons laatste gesprek gisteravond is me dat iets duidelijker geworden. Ze zegt dat ze het niet meer aankan om te emotioneel betrokken te zijn bij mij. Ze kan de energie niet meer opbrengen. Bij die nieuwe jongen is ze dat ook nog niet (dus ook niet jaloers), maar ik denk zelf dat die emotionele betrokkenheid een kwestie van tijd is. Verder schijnt die nieuwe jongen zelf ook erg onzeker te zijn, en ze herkent veel van zichzelf in hem. Hij zou dus beter bij haar passen, zegt ze, omdat ik juist best zelfverzekerd ben. Maar daar is momenteel weinig van overgebleven....

Rm-rf, je zegt echt goede dingen. Die bezitterigheid klopt helemaal. De eerste 8 maanden was dat de voornaamste reden waarom ik het uit heb moeten maken. De afgelopen maanden heeft ze laten zien dat dat toen fout van haar was, ze is daar niet trots op. Ik denk dat ze dit probleem nu voldoende achter zich heeft gelaten (we zijn een jaar verder, zij heeft hard aan zichzelf gewerkt), maar de enige manier om daar echt achter te komen is door de relatie weer te proberen. En daarom ben ik nu zo ontzettend verdrietig, omdat we die kans niet krijgen.
Tijdens de 3e poging, toen we zouden gaan samenwonen, stelde ik mijn eigen wensen inderdaad meestal op de 2e plaats. Maar ik kreeg daar wel veel liefde voor terug. Een relatie is geven en nemen. Maar ik kan me voorstellen dat je zegt dat dat geen gezonde situatie was. Maar tijdelijk, totdat je samen de balans gevonden hebt, moet dat kunnen, vind ik.

Als ik terugkijk op de afgelopen 2 jaar dan denk ik dat alles gelopen is zoals het heeft moeten lopen. Dat het sinds oktober vorig jaar langdurig uit is geweest, is goed geweest voor haar en dus voor ons beiden, omdat ze in die tijd heel grondig aan zichzelf heeft kunnen werken. Na een "proefperiode" van 3 maanden kwamen we er onlangs achter dat we nu eindelijk klaar zijn voor een langdurig goede relatie en ineens gaat dat nu niet door. Ik kan het nog steeds niet accepteren....

Sorry, ik was niet duidelijk. Ze is wel emotioneel betrokken bij die jongen, maar nog lang niet zo extreem als ze dat bij mij was. Volgens mij is dat wel normaal hoor, dat verliefdheid soms even op zich laat wachten. Liefde op het eerste gezicht bestaat zeker, maar bij de meesten duurt dat wat langer. Dus natuurlijk geeft ze om hem, maar ze is na 4 weken natuurlijk nog niet zo ver met haar gevoelens als dat ze bij mij was.

Met betrekking tot bindingsangst: daar heeft ze nooit last van gehad. Ze kon het juist erg goed, dat binden. Te goed eigenlijk, zodat ze bezitterig werd. Het is nu de eerste keer voor haar dat ze zegt dat ze zich emotioneel op de vlakte wil houden en dat heeft inderdaad misschien te maken met de angst dat al die vervelende gevoelens (jaloezie, verlatingsangst) weer terug komen. Daarom is ze ook te bang om met mij verder te gaan, denk ik....

Wat ik eigenlijk gewoon bedoel is dat het voor haar allemaal veel makkelijker is met die nieuwe jongen: geen moeilijke gevoelens uit verleden, en nog geen 'houden van' wat haar verlatingsangst en jaloezie brengt. Alles met hem is nog nieuwe en dus probleemloos. Ze heeft letterlijk gezegd dat ze voorlopig emotioneel een 'koelkast' wil zijn, omdat ze dan niet door diepe dalen hoeft. Tja, dit past helemaal niet bij haar! Ze doet nota bene de kunstacademie.

nee, dat is het echt niet. Zo is ze niet, en ik ken haar erg goed. Ze vindt sex pas prettig als ze iemand helemaal vertrouwt. One night stands en korte sexflirts zijn niet haar ding.