Ik heb sinds gisteren veel over vroeger nagedacht, en ik hoop dat ik wat zinnigs neer kan zetten. Ik moet vooraf wel vertellen dat de familieverhoudingen binnen het gezin nogal verstoord zijn, door meerdere redenen. En dat zal het verhaal alleen wat warriger maken, maar ik wil daar liever niet al te uitgebreid op in gaan.
Wat ik me herinner van vroeger, is dat mijn broertje soms ontzettend lief kon zijn, dan was hij bezig mijn moeder te helpen met de keuken schoon te maken en dat gebeurde dan echt grondig. Vaak was het zijn manier om iets goed te maken, als hij veel uitgevroten had. Het is erg lastig een onderscheid te maken tussen gewoon kinderkattekwaad en dingen die met zijn Asperger te maken hebben. Vaak hielp ik dan het eerste gedeelte mee, maar op een gegeven moment had ik daar genoeg van en ging ik weer verder met mijn eigen ding.
We speelden wel veel samen, maar meestal op zijn manier. Voorbeelden wanneer we, toen bij hoge uitzondering, op de computer een spelletje mochten doen was hij bijna altijd degene die het spel speelde, hij moest en zou vertellen hoe en wat er moest gebeuren. Met andere spelletjes precies hetzelfde, hij vertelde wat er gedaan moest worden en ik volgde meestal dat op. Verder konden we in enorme fantasiewerelden zijn, en speelden dat we de helden waren, op zich niets mis mee. Maar mijn broertje heeft moeite om werkelijkheid en fantasie van elkaar te scheiden. (Kom ik later nog op terug)
Wat ik wel in mijn dagboek van vroeger terug heb gelezen, is dat hij me zo af en toe sloeg, en niet zo zacht ook. Hij kon heel aggressief zijn, voornamelijk naar mijn moeder die, als je het nu bekijkt, te weinig structuur bood en zeker geen overmacht had en soms naar mij toe. Ik probeerde meestal wel van mij af te bijten maar was daar geen held in.
Als ik terug kijk heeft mijn broertje de meeste aandacht van ons twee gehad. Maar ik voel dat niet als een gemis, ik ben met redelijk weinig tevreden
. En als ik terug denk, vind ik dat ik een fijne jeugd gehad heb, met soms wat mindere momenten als gevolg van de omstandigheden maar het heeft me niet iets aangedaan, om maar zo te zeggen.
Als puber was mijn broertje heel erg lastig, toen hij klein was gingen ze al met hem naar het Riagg omdat hij zo druk was en misschien ook omdat mijn ouders gescheiden zijn. Als puber zijn ze weer met hem naar een dergelijke organisatie geweest, die hem grondiger onderzocht heeft. Ze kwamen met het syndroom van Asperger, hij moest veel structuur hebben en er moest duidelijkheid naar hem toe komen.
De boel is pas geëscaleerd toen mijn broertje zijn aandacht moest missen, omdat ik ernstig ziek werd, ben toen 2 keer opgenomen geweest. Mijn broertje heeft toen allerlei dingen gedaan, om toch negatieve aandacht te vragen. Mijn vader en stiefmoeder konden dat niet hebben. Hij is op een dag weggelopen toen ik met hem thuis was, terwijl ik aan het koken was voor ons twee, zou hij zijn fiets repareren, hij is nooit meer teruggekomen. Daarna is het met hem alleen bergafwaarts gegaan, ook dankzij de 'goedbedoelde instanties' die hebben veel fouten gemaakt.
Uiteindelijk heeft mijn moeder hem naar een paar jaar in huis genomen. Maar sindsdien weigert hij elke vorm van therapie en leeft hij nog steeds in zijn eigen droomwereldje. En heeft hj nog steeds zijn middelbare schooldiplome niet gehaald, hij is geloof ik nu met poging 4 bezig. Hij heeft de meest mooie toekomstdromen. Denkt dat hij hierna wel even een hbo-opleiding kan afmaken en dan de zijn ideeën die hij nu al heeft, meteen aan zullen slaan en dat hij rijk zal worden. Ik zeg daar niets meer over, ik mocht zelfs een tijdje geen contact meer met hem hebben, omdat ik hem dan druk op zou leggen, o.a. vanwege zijn school, die hij niet wilde hebben.
Zo het is wel een lijvig verhaal geworden. Sommige dingen kunnen misschien meer met zijn karakter te maken hebben, soms is het denk ik een samensmelting van alles.
"No hay mal que por bien no venga" Geen ongeluk zo groot, of er is altijd nog wel een geluk bij