Rusland geschiedenis

quote:

Op zondag 26 september 2004 11:25 schreef Kondros het volgende:
thnx, ik voel me nu toch niet meer zo stom

Ik weet niet of die Mongolen moslim waren. Ik weet gewoon vanuit mijn boekje van bernard lewis dat rusland overspoelt werd door moslims.

quote:

Op woensdag 29 september 2004 20:17 schreef Sessy het volgende:
Het zou best wel eens kunnen, toen we in Noorwegen waren, waren er gigantisch veel overeenkomsten tussen klederdracht en religie van oude russen en oude vikingen

quote:

Op woensdag 29 september 2004 23:51 schreef ultra_ivo het volgende:
Ik heb hier nog wel wat korts liggen over de valse Dimitri, zal hier morgen op terugkomen.

quote:

Valse Dimitri I en Maria Mnisjek

Na dood van tsaar Fjedor I (zoon van Ivan de Verschrikelijke en broer van tsarevitsj Dimitri) in het jaar 1598 en door het einde van de Rurik-dynastie, ontstond in Rusland een sociale en politieke crisis. Wegens honger in Moskou, in de jaren 1600-1603, zijn er 127 000 mensen overleden. Het wordt oorzaak van de groeiende ontevredenheid onder de Russische bevolking.

Rond deze tijd heeft de gevluchte monnik uit Tsjoedovo, Grigori Otrepjev, aan Poolse vorst Adam Visjnevski verteld dat hij echte zoon van Ivan de Verschrikkelijke is die in 1591 zich kon redden.

Valse Dimitri was door Poolse koning Sigizmund III aangenomen en naar Rusland met grote leger gestuurd. In ruil daarvoor beloofde Valse Dimitri tegen Poolse koning en Paus Climent VIII katholicisme naar Rusland brengen en Noordelijke landen aan Polen overgeven.

Hoewel de dood van achtjarige tsarevitsj Dimitri, met doorgesneden keel ,werd 15 mei 1591 door zijn moeder Maria Nagaja en voorzitter van de speciale commissie onder leiding van Vasili Sjoeiskoi vastgesteld, vond onder de Russische bevolking een legenda plaats dat tsarevitsj Dimitri gezond en levende is gebleven.

1605: Na dood van Boris Godunov heeft Valse Dimitri I, dankzij ondersteuning van de Poolse rijk en Katholieke kerk, Moskou veroverd. Hij heeft verklaard dat hij echte zoon van Ivan IV - tsarevitsj Dimitri was en nadat Vasili Sjoeiskoi had verklaard dat in 1591 werd andere man in plaats van Dimitri vermoord, werd Valse Dimitri tsaar van Rusland(1605-1606). Wat tot verwoesting van Moskou leidde.

1606: Tijdens opstand in Moskou tegen Poolse bezetters, onder leiding van Vasili Schoeyskoi, Valse Dimitri I is vermoord.

quote:

Rusland


Bron: Winkler Prins

(Russ.: Rossija), benaming voor het Russische tsarenrijk tot dit door de revolutie van 1917 werd getransformeerd tot de Sovjet-Unie; de benaming Rusland wordt ook gebruikt voor de Russische Federatie.

1. Ontstaan

Na de Grote Volksverhuizing was het kerngebied van het latere Russische Rijk, dat zich van de Finse Golf tot in de Zuidrussische steppe en van de Boeg tot aan de Oka uitstrekte, door Slavische volken bewoond. De meeste waren tribuutplichtig aan het halfnomadische rijk van de Chazaren, dat de karavaanwegen tussen Europa en Azië controleerde. Sinds de 6de eeuw drongen Scandinavische krijgers, de Varjagen (uit Vaeringar) met hun boten vanuit de Oostzee het land binnen en maakten zich op den duur meester van versterkte plaatsen en steden. In de 9de eeuw hebben de Varjagen de voornaamste twee centra, Novgorod en Kiëv, onderworpen en tot bases van hun machtsvorming gemaakt, in Novgorod ca. 860 door de legendarische aanvoerder Rurik.

2. Het Rijk van Kiëv

(ca. 880-1240). De werkelijke stichter van de Russische staat was Oleg, Ruriks opvolger te Novgorod, die ca. 880 Kiëv veroverde. Onder zijn opvolgers nam de Varjagische heerschappij over het uitgestrekte rijk ondanks tijdelijke tegenslagen vastere vormen aan, waarbij de van oorsprong Scandinavische bovenlaag van gevolgslieden-krijgers door de Slavische bevolking snel werd geassimileerd. Voor de opbouw van de Russische staat was voorts van groot belang dat de verering van tribale godheden van de Slaven plaats maakte voor een uniforme staatseredienst. Vladimir de Heilige (980-1015), die aanvankelijk getracht had de cultus van de dondergod Peroen door te zetten, sloot in 988 een huwelijk met de Byzantijnse keizersdochter Anna, dat de overgang tot het orthodoxe christendom bezegelde. De kerstening bracht Rusland in de kring van de Byzantijnse beschaving en deed het, althans na 1054, van de westerse en de Scandinavische wereld vervreemden. De regering van Vladimirs zoon Jaroslav de Wijze (1019-1054) betekende het hoogtepunt van het rijk van Kiëv-Roes, dat tot de rijkste en machtigste in de christenheid behoorde. In de tweede helft van de 11de eeuw was een neergang te zien. De winstgevende karavaan- en zeehandel werd verstoord door regelmatig terugkerende invallen van de steppenomaden. Het Slavische stelsel van erfopvolging (senioraat) leidde tot een versnippering van het rijk onder de afzonderlijke vorstenzonen, die als deelvorsten hun eigen machtsbereik onafhankelijk van de centrale macht van de grootvorst van Kiëv maakten en hun gebied weer verder onder hun mannelijke nakomelingen verdeelden. Het meest westelijk gelegen deelvorstendom Galicië, dat het sterkst de westerse invloeden onderging, ontwikkelde zich tot een half feodale staat, waarin de vorst zijn macht met de magnatenadel (de bojaren) moest delen. Novgorod, in het noorden, werd een welvarende stadsrepubliek, waar de burgerij in haar vergaderingen (vetsje) het beleid bepaalde, terwijl de gekozen vorst slechts militaire bevoegdheden behield. Geheel anders was de toestand aan de Volga en de Oka, in het deelvorstendom Vladimir-Soezdal. Door een gestadige toevloed van vluchtelingen uit het bedreigde zuiden, die zich hier vestigden, nam het sterk in betekenis toe, doch het weinig vruchtbare land met zijn barre klimaat bood hun slechts beperkte mogelijkheden. Het verzwakte en verdeelde Rusland bleek in de 13de eeuw niet meer in staat zijn belagers van west en oost het hoofd te bieden. Zweden, dat Finland onderwierp, en de Duitse Orde, die de Oostzeegewesten veroverde, bedreigden het aan de noordwestkant, terwijl de Litouwers Zwart-Rusland, Polotsk en andere deelvorstendommen inpalmden. Onder Batoe Chan vielen de Mongolen in 1237 vanuit het oosten Rusland binnen. Met uitzondering van Novgorod werden binnen enkele jaren alle grote Russische centra veroverd en verwoest. In dec. 1240 werd Kiëv bestormd, uitgemoord en platgebrand - een ramp waarvan het zich pas na eeuwen zou herstellen.

3. De tijd van de Mongoolse en Tataarse overheersing

(1240-1480). Daniël van Galicië, de laatste grootvorst van Kiëv, had aanvankelijk met westerse hulp getracht de Aziaten het hoofd te bieden, doch Batoe Chan, die het stepperijk van de Gouden Horde had gesticht, bleek sterker te zijn. Na een nieuwe inval in 1259 moest Galicië een zwaar tribuut gaan betalen en zag het van verder verzet af. Fortuinlijker op den duur waren de Litouwers, die geleidelijk alle Russische vorstendommen in het bassin van de Dnepr onder hun gezag wisten te brengen en in 1362 bij Sinyje Vody de Gouden Horde een beslissende nederlaag toebrachten. Het langst en zwaarst hadden de Oost-Russische vorstendommen van de Tataren te lijden. Hun heersers werden zetbazen van de Gouden Horde, die de bevolking zware lasten oplegde en elke poging tot verzet op wrede wijze afstrafte. Alexander Nevski, die in zijn jonge jaren als vorst van Novgorod de Zweden en de Duitsers verslagen had, moest zich als grootvorst van Vladimir (1252-1263) de pijnlijkste vernederingen laten welgevallen. Na zijn dood werd het land onder zijn zoons verdeeld; de jongste van hen, Daniil, werd deelvorst van Moskou. Door een bedachtzaam beleid slaagde reeds Daniil (gest. 1304) erin zijn bezit te verdubbelen en zijn opvolgers maakten van Moskou de kern van een nieuwe Russische staat. De verwerving van de grootvorstelijke waardigheid en van het recht het Tatarentribuut in alle Russische landen te innen, gaven de heersers van Moskou een voorsprong op hun mededingers. Voorts profiteerden zij van de omstandigheid dat de metropolieten van Kiëv sinds 1320 te Moskou zetelden.

4. Het Moskovische rijk

(1480-1613). Op de door zijn voorgangers gelegde grondslag bouwde nu Ivan III (1462-1505) een groot-Russische eenheidsstaat. Hij lijfde de laatste deelvorstendommen, zoals Tver en Rjazan, in en veroverde Novgorod met zijn uitgestrekte onderhorigheden. In 1480 maakte hij zijn rijk voorgoed van de Tataren onafhankelijk. De val van het Byzantijnse Rijk in 1453 en het tweede huwelijk van Ivan III met Sofia Palaeologus, nicht van de laatste Byzantijnse keizer, bevorderde de opvatting dat de Russische grootvorst de opvolger was van de Byzantijnse keizer als wereldlijk hoofd van alle orthodoxe gelovigen. Moskou werd het 'derde Rome' genoemd. Byzantijns hofceremonieel deed zijn intree in het Kremlin. De titel tsaar (afgeleid van Caesar), incidenteel reeds voor Ivan III in gebruik, werd officieel bij de troonsbestijging van Ivan IV. De vestiging van de autocratie in het Moskovische Rijk ging ten koste van de positie van de bojaren. Dit leidde tot ernstige conflicten, ook onder Ivan III's opvolger, Vasili III, en tot een dramatische strijd onder diens opvolger, Ivan IV de Verschrikkelijke (1533-1584). De instelling van de opritsjnina was direct tegen de bojaren gericht en met behulp van de opritsjniki oefende Ivan jarenlang een verschrikkelijke terreur uit tegen de bojaren. De eerste jaren na zijn kroning tot tsaar (1547) waren echter betrekkelijk rustig en succesrijk: de chanaten Kazan en Astrakan werden veroverd. Ook in westelijke richting streefde Ivan IV naar expansie, maar de oorlog ter verovering van Lijfland, die in 1558 begon, bracht Polen en Zweden tegen Moskou in de strijd - een oorlog die na 24 jaar in een nederlaag voor Ivan eindigde. De toestand van de boeren werd in de 16de eeuw juridisch en materieel slechter. Het recht tot vruchtgebruik van de grond, dat de boer tot de 16de eeuw nagenoeg onverkort bezat, werd geleidelijk aan beknot ten gunste van de landheren. De boeren trokken in groten getale naar de grensgebieden in de Zuidrussische steppen en aan de Volga, waar zij als kozakken een halfnomadisch leven leidden. Zij kozen hun aanvoerders, atamannen of hetmannen, zelf; het bureaucratisch gezag van de tsaar was niet over hen gevestigd. Uit hun gelederen kwam voort de kozak Jermak, die in dienst van de Stroganovs een begin maakte met de verovering van Siberië. Tijdens de regering van Ivan IV begon een geregelde handel op Rusland door Engelse en later ook door Nederlandse kooplui. Ivan IV werd opgevolgd door zijn zwakke zoon Fjodor (1584-1598), tijdens wiens regering de macht in handen kwam van Boris Godoenov. Deze toonde zich reeds als regent een bekwame en krachtige figuur, die in een korte oorlog met Zweden het verloren gebied aan de Oostzee herwon. Belangrijk was verder de verheffing van de metropoliet van Moskou tot patriarch (1589). Na de dood van Fjodor werd Boris tot opvolger gekozen. In de tijd der troebelen (1604-1613) traden na elkaar op en speelden door elkaar heen dynastieke strijd, bojarenverzet, sociaal-revolutionaire beweging van onderaf en ten slotte vreemde invloeden. In 1604 begon in feite een burgeroorlog door het optreden van de troonpretendent, de 'valse Dimitri', die vanuit Polen een inval deed en zich op Moskovisch gebied wist te handhaven. Na de plotselinge dood van Boris Godoenov (1605) maakte hij zich meester van de troon, doch werd door de bojaren vermoord. De oproerige bevolkingselementen werden echter weldra weer verzameld door een nieuwe volksleider, die zich ook Dimitri noemde (valse Dimitri II). Van de verwarring profiteerden Zweden en Polen: een deel van de Russen heeft zelfs de zoon van koning Sigismund van Polen, Władisław, tot tsaar gekroond. Zijn regering had echter geen gezag. Na de moord op valse Dimitri II (1610) bleven zijn benden rondzwerven.

5. Rusland onder het Huis Romanov

(1613-1917). Aan een oproep van de geestelijkheid om het vaderland te redden gaven talrijke steden (het eerst Nizjnij Novgorod) gehoor, en ook vele edelen. Er werd een voorlopig bewind gevormd. Een landsvergadering (zemski sobor) werd bijeengeroepen en koos Michael, de zoon van Fjodor Romanov, tot tsaar (1613). Na enige tijd was de oude orde in het binnenland weer hersteld. Onder Michaels opvolger, tsaar Aleksej (1645-1676), brak in 1648 tegen het corrupte bestuur van diens voogd en gunsteling Morozov een oproer uit, dat de aanleiding werd tot een hervorming in de wetgeving. Goedgekeurd door de landsvergadering, kwam in 1649 de Oelozienië tot stand, een wetboek, dat tot 1833 gegolden heeft. In het algemeen bonden de bepalingen ervan de mensen, speciaal de lijfeigenen, verder aan hun meesters en aan de dienst aan de staat. Een bron van onrust was de zgn. raskol, een scheuring in de kerk. De raskolniki, die niet konden meegaan met de hervormingen van patriarch Nikon, sloten zich later dikwijls bij de sociaal ontevredenen aan. Een opstand van de Dnepr-kozakken onder Chmelnitski leidde tot een Russisch-Poolse Oorlog (1654-1667). Bij het Bestand van Androesjovo verwierf Rusland Smolensk en de Oekraïne ten oosten van de Dnepr, benevens Kiëv.

5.1 Peter de Grote

Een belangrijk keerpunt in de Russische geschiedenis vormt de regering van Peter de Grote (1689-1725). Hij streefde naar een politiek van europeanisatie (vooral militair, maritiem en technisch), waardoor Rusland in staat was als grote mogendheid op te treden, met name tegen Zweden. De strijd tegen Karel XII van Zweden, de zgn. Grote Noordse Oorlog, vult verder voor een belangrijk deel Peters regering. In 1721 verwierf Rusland bij de Vrede van Nystad een groot stuk Oostzeekust en nam daarmee Zwedens rol van grote mogendheid aan de Oostzee over. In zijn binnenlandse politiek bracht Peter geen diepgaande maatschappelijke hervormingen teweeg, maar hij versterkte de autocratie en de dienstbaarheid van alle onderdanen aan de staat, terwijl ook, tegen Peters bedoeling in, het lot van de boeren werd verzwaard. Hij moderniseerde het bestuursapparaat en bracht de kerk volkomen onder staatsgezag. Symbolisch voor de westerse gerichtheid was dat Peter het door hem gestichte Sint-Petersburg tot hoofdstad maakte in plaats van het oude Moskou. Hij verminderde de macht van de strelitzen en bestrafte hun verzet met een volledige opheffing (1698). Peter heeft bereikt dat Rusland voortaan als grote mogendheid in Oost-Europa kon optreden, terwijl binnenslands Europese zeden en denkbeelden tot de hogere klassen in veel sterkere mate dan vroeger begonnen door te dringen.

5.2 Catharina II

De eigenlijke voortzetster van zijn politiek is Catharina II, na 1762. Daartussenin ligt een periode van terugslag, niet in de zin van een oud-Moskovische reactie, maar als een tijd van hofintriges, paleisrevoluties en gunstelingenheerschappij. In deze periode werd de werkelijke regering door gunstelingen als Biron en adviseurs als Ostermann, Münnich, Sjoevalov en Bestoezjev-Rjoemin uitgeoefend. Catharina II (1762-1796) heeft de westerse, vooral de Franse, beschaving sterk onder de Russische aristocratie verbreid. De positie van de adel, in de voorafgaande periode van onzeker bestuur door allerlei privileges aanzienlijk versterkt, werd bevestigd door de Genade-oorkonde (1785), waarbij hun verder een grote mate van zelfbestuur werd toegestaan. De situatie van de lijfeigenen bereikte een dieptepunt, waarin de positie van de boeren niet zoveel meer van slavernij verschilde. Talrijke ontevreden sociale en nationale elementen werden verenigd in de grote boerenopstanden van Poegatsjov (1773-1775), terwijl ook in hogere kringen zich een maatschappijkritische geest begon te manifesteren, met name in het werk van Novikov en Radisjtsjev. Naar buiten behaalde de regering van Catharina grote successen. In een tweetal oorlogen met Turkije (1768-1774 en 1787-1792) werd de Zwarte-Zeekust tot aan de Dnestr veroverd en daarbij het chanaat van de Krim onderworpen. Door de drie Poolse delingen verwierf Rusland aanzienlijke gebiedswinst in westelijke richting. Ten slotte lijfde Catharina nog Koerland in (1795). Haar zoon en opvolger, Paul (1796-1801) sloot vriendschap met de in 1799 in Frankrijk aan de macht gekomen Napoleon, in wie hij de temmer van de revolutie zag.

5.3 De 19de en begin 20ste eeuw

In de regering van zijn opvolger, Alexander I (1801-1825), zijn duidelijk twee perioden te onderscheiden. In zijn eerste regeringsjaren toonde Alexander een liberale gezindheid door met een 'onofficieel comité' allerlei plannen tot hervorming uit te werken, waarvan evenwel niet veel terechtkwam. De regeringsperiode van 1815 tot 1825 werd gekenmerkt door een sterke reactie, waarin Alexander opkomende liberale gedachten onderdrukte en zich overgaf aan een religieus-mystiek denken. Het bestuurswerk liet hij over aan de uiterst conservatieve Araktsjejev. Toen Alexander plotseling stierf, bleek uit de opstand van de dekabristen hoezeer onder de hogere standen de ontevredenheid reeds wortel had geschoten. De buitenlandse politiek van Alexander was wisselend. Na enige aarzeling sloot hij zich aan bij Engeland en Oostenrijk (derde coalitie) en ook na de Slag bij Austerlitz (1805) bleef Rusland in oorlog. Maar na de nederlaag bij Friedland (1807) in de Vierde Coalitieoorlog veranderde Alexander bij de vredesonderhandelingen te Tilsit van houding. Hij sloot vriendschap met Napoleon en profiteerde daarvan zeer. Toch was het Franse bondgenootschap in Rusland niet populair: de handel op Engeland, die nu stagneerde, was voor Rusland zeer gunstig geweest. In 1812 kwam de breuk. Er volgden de inval van Napoleon in Rusland, de Slag bij de Moskva, de bezetting en de brand van Moskou en de ondergang van de Grande Armée op de terugtocht. Rusland had een voornaam aandeel in de Zesde Coalitieoorlog en de daaropvolgende vredessluitingen. Het verwierf bij het Congres van Wenen het grootste deel van Polen (in personele unie) en behield Finland. In de conservatieve politiek van de Grote Alliantie speelde Rusland naast Oostenrijk een belangrijke rol. Nicolaas I (1825-1855) voerde een streng, reactionair bewind. Dit uitte zich in de toenemende, stelselmatig onderdrukte oppositie in stromingen als slavofielen, zapadniki, Petrasjevski-kring. Ook de buitenlandse politiek van Nicolaas vertoonde trekken van starheid en leidde ten slotte tot het echec van de Krimoorlog. De voorwaarden bij de Vrede van Parijs waren voor Rusland weinig gunstig: het werd van de Donaumond afgesneden en de Zwarte Zee werd geneutraliseerd. Alexander II (1855-1881) stond voor de taak ingrijpende binnenlandse hervormingen door te voeren. De belangrijkste hervorming was de opheffing van de lijfeigenschap, die haar beslag kreeg in 1861. Voorts vond in 1864 een hervorming van het lokale bestuur plaats door de instelling van de zelfbesturende zemstvo's, waarin afgevaardigden van landeigenaren, mir en van stedelingen zitting hadden. Belangrijke oppositionele denkers in deze tijd waren Herzen, Bakoenin, Tsjernysjevski, Lavrov en Tkatsjov. Vele jonge intellectuelen, zgn. narodniki, gingen in de jaren zeventig 'tot het volk' om de boeren tot ontwikkeling en bewustwording te brengen. De teleurstellende resultaten deden een radicale stroming veld winnen: de organisatie Narodnaja Volja, die zich op terrorisme toelegde en verscheidene hooggeplaatste beambten, officieren en ten slotte ook de tsaar wist te vermoorden. De goede verhouding met Pruisen resp. Duitsland werd bevestigd en die met Oostenrijk hernieuwd door de Driekeizerentente van 1872. Verwijdering kwam evenwel opnieuw door de verwikkelingen op de Balkan vanaf 1876. De harde Turkse onderdrukking van de opstanden in Bosnië-Hercegovina en in Bulgarije, alsmede de tegenslagen die Servië en Montenegro in hun daarop aangevangen oorlog met Turkije ondervonden, wekten een sterk nationalistisch-panslavistische stemming in Rusland, zodat Rusland de oorlog verklaarde aan Turkije (1877-1878). Na harde strijd werd Turkije gedwongen tot de Vrede van San Stefano. Wegens de dreigende houding van Oostenrijk en Groot-Brittannië moest deze preliminaire vrede herzien worden, wat plaatsvond op het Congres van Berlijn (1878). Tijdens Alexander I begon de grote expansie in het Transkaspische gebied; veroverd werden Tasjkent (1865), Samarkand (1868) en het chanaat Chiwa (1873), terwijl de chanaten Boechara (1868) en Kokand (1876) Russische vazalstaten werden. Dit bracht Rusland aan de grenzen van Afghanistan. In het Verre Oosten werd het Amoer-bekken van het zwakke China gewonnen. Alexander III (1881-1894) onderdrukte elke vorm van oppositie. De hervormingen van zijn voorganger werden vrijwel uitgehold. Pogingen van de regering om het economisch verval van de adel te stuiten, baatten weinig. Geheel in reactionaire geest was ook de russificatiepolitiek in Polen en de Baltische provincies. De buitenlandse politiek van Alexander III was gericht op vrede. Toenadering tot Frankrijk liep uit op het Russisch-Franse defensieve verbond van 1893, terwijl het met Duitsland na de val van Bismarck tot een breuk kwam. In 1891 werd begonnen met de bouw van de Transsiberische spoorlijn, die kolonisatie van Oost-Siberië in versneld tempo mogelijk maakte. Het Russische economische en militaire imperialisme in Oost-Azië stuitte tijdens het bewind van Nicolaas II (1894-1917) op de rijzende macht van Japan. Na de Russische weigering om Mantsjoerije, dat door Rusland bezet was na de Bokser-opstand in China (1900), in de afgesproken termijn te ontruimen, brak de oorlog met Japan uit (1904-1905). In het binnenland bracht de oorlog een uitbarsting van ontevredenheid met zich, die de regering een volksvertegenwoordiging, doema, deed beloven. Toen in aug. 1905 bekend werd dat deze slechts een raadgevende stem zou hebben, brak in de herfst een algemene staking uit die de regering noopte tot een manifest waarbij burgerlijke vrijheden werden afgekondigd, terwijl een doema met democratisch kiesrecht gekozen het recht van goedkeuring van de wetten zou krijgen. Toen de eerste doema stelling koos tegen de regering, werd ze evenwel ontbonden. De voornaamste partijen erin waren de kadetten en de socialisten-revolutionairen. Een tweede doema, waaraan ook de Russische sociaal-democratie deelnam, was nog radicaler van samenstelling en onderging hetzelfde lot. De regering voerde nu, tegen de bestaande wetten in, een wijziging van het kiesrecht door in conservatieve zin; de op grond hiervan gekozen derde doema van 1907 bleek dan ook in meerderheid reactionair-nationalistisch. De regering ging onder Stolypins leiding steeds meer de weg van de reactie op. Wel trachtte ze de agrarische toestanden te verbeteren door opheffing van de mir en ruilverkaveling, om zodoende een gezeten, conservatieve boerenklasse te bevorderen. Rusland ging in 1914 de oorlog in met een op de conservatieve kringen (adel en kapitalisten) steunende regering, een gematigde doema (de vierde, in 1912 gekozen), die steeds meer met haar in conflict raakte, en een tegenover het bestaande regime vijandig staande massa van boeren, arbeiders en intellectuelen. De Eerste Wereldoorlog bracht de zwakte van het tsaristisch regime opnieuw aan het licht. In maart 1917 ontbond de regering de doema, toen deze om kabinetswijziging had gevraagd. Daaruit ontstond de revolutie, die de val van het tsarenbewind en de overwinning van het bolsjevisme bracht. Zie voorts Russische Revolutie en Sovjet-Unie§ geschiedenis en Russische Federatie.

quote:

Op zondag 17 oktober 2004 10:35 schreef ultra_ivo het volgende:
Heel wat morgens later toch nog een stukje over de valse Dimitri.
In plaats van het vertalen van een Engels stukje heb ik maar even wat in het Nederlands gezocht:
[..]

[afbeelding]