Zijn er nog meer gevoelige, complexe mensen?

Geen initiatieven durven nemen, mensen niet durven aanspreken, iets moeilijks bespreken met iemand. Is dat niet een duidelijk gebrek aan lef, ben je bang om op je bek te gaan.
En als je anderen niet confronteert of zegt wat jij wil, waarom zouden ze dan rekening met je houden.
Ga je eigen leven leiden, zeg wat je wil.

quote:

Op zondag 26 september 2004 14:05 schreef Aardwetenschapper het volgende:
En als je anderen niet confronteert of zegt wat jij wil, waarom zouden ze dan rekening met je houden.

Misschien omdat het vanzelfsprekend is om met een ander rekening te houden?

quote:

Op zaterdag 25 september 2004 20:48 schreef keronia het volgende:
hoe neem je in vredesnaam die drempels weg?
Hoe breng je jezelf ertoe er gewoon voor te gaan in het leven?

Ik heb last van pleinvrees, faalangst, sociale fobieeen, angststoornissen. Heel wat drempels dus. Je moet op een gegeven moment gewoon je kop leegmaken en er voor gaan. Niiet een uur van te voren bedenken hoe je iets wil gaan aanpakken maar gewoon spontaan dingen doen. Dan voel je je maar ff beroerd, trillerig en weet ik wat allemaal niet meer, dat gaat ook wel weer over. Ik ben begonnen met ergens naar toe te gaan wat ik zodanig leuk vond dat ik het niet bij wilde laten zitten. Daarna ben ik bijvoorbeeld alleen een keer de kroeg binnen gestapt, ook niet van te voren bedacht maar gewoon gedaan.
Je kan thuis blijven kniezen terwijl je eigenlijk wat leuks wil gaan doen en daarmee jezelf op gaan vreten en ontzettend depressief worden.... of je kunt tegen jezelf zeggen, vooruit, ik ga iets doen, wordt het me teveel dan kan ik altijd nog weg maar ik ben er teminste wel ff uit. En zelfs al gaat iets dan niet goed, dan kun je jezelf alsnog een schouderklopje geven dat je iets wel gedaan hebt, en dat is in mijn ogen nog altijd veel beter dan een beetje thuis(of ergens anders) jezelf op te gaan lopen vreten.
Vrije wil en wilskracht heb je in mijn ogen altijd. Vrije wil omdat je altijd wel uit meerdere keuzes kan kiezen, wilskracht is vaak nodig om de angst los te laten en daarmee jezelf onder ogen te durven komen. Vaak reflecteer je angst op iemand anders af *wat zal dat meisje denken van mij als ik op haar afstap* maar vergeet je daarbij wat je nu eigenlijk zelf tegenhoudt, het is niet zozeer dat je bang bent voor het meisje maar je bent bang voor jezelf. En dan komen de keuzes ook weer om de hoek kijken, ga je er op af en probeer je een praatje te maken, dan kun je in elk geval trots zijn op jezelf omdat je het aangedurft hebt, ga je een beetje langs de zijlijn staan wachten en loop je de kans haar nooit meer te spreken waardoor je je weer aan jezelf gaat lopen ergeren... Niet altijd eerst 10 minuten denken maar gewoon een keer doen
En ja, dan kun je zeggen, dat weet ik maar het lukt niet... nee, als je zo denkt lukt het ook niet nee.. gewoon DOEN dus....

Ik ben geen psycholoog, geen filosoof maar wel iemand die zelf ook genoeg achter de kiezen gehad heeft en dit is dus mijn visie erover.

grtz,
Korine

quote:

Zijn er nog meer gevoelige, complexe mensen?

helaas nog veel te veel..

quote:

Op zondag 26 september 2004 21:30 schreef Kore het volgende:

[..]

Ik heb last van pleinvrees, faalangst, sociale fobieeen, angststoornissen.

En dat heb je wel overwonnen?

quote:

Op zondag 26 september 2004 23:08 schreef tommie_b het volgende:

[..]

helaas nog veel te veel..

Gelukkig zijn we over een kleine eeuw eindelijk allemaal dezelfde oppervlakkige zombie. Wat een heerlijke tijd zal dan aanbreken.

Ìk lees de OP en kan daar best wat dingen in vinden. Ik zou het best zelf geschreven kunnen hebben met hier en daar wat aanpassingen.

Ik denk dat ik zelf meer een gevoelsmens ben dan iemand die rationeel kan nadenken over de dingen. Ik laat ook meer mijn gevoel spreken dan mijn rationele verstand. Ik denk ook altijd wel veel na over de dingen. Bijv. dingen die verkeerd zijn gegaan en dan probeer ik te begrijpen waarom ze verkeerd zijn gegaan en als ik de tijd kon terug draaien wat ik anders zou doen. Ik weet niet of ik met dat soort gedachtes blij moet zijn. Soms kan je jezelf echt depressief praten door allemaal dingen te denken die verkeerd zijn gegaan en die je graag zou willen veranderen

Wat ik de laatste tijd merk is dat ik het id heb iets te missen in het leven op het gebied van liefde. Ik zou graag een vriendin willen hebben maar echt lijkt me dat niet gegunt. Op de een of andere manier loopt liefde bij mij altijd op niets uit. Lijkt wel alsof het me niet gegunt is. Ik begrijp ook nog steeds niet wat ik verkeerd doe. Dit is wel iets wat als een zware last op mijn schouders rust. Vroeger boeide het me niet zoveel maar nu wel komt mss ook omdat ik ouder wordt. Nu is oud een relatief begrip hiet ben pas 22

Wel leuk om te lezen dat er wel meer mensen zo zijn

Hm, weet niet zeker of ik hetzelfde heb als jullie, maar sommige opmerkingen klinken herkenbaar.

Heel diepzinnig zou ik mezelf niet noemen. Ben niet regelmatig aan het filosoferen en vind veel gedachtegangen in WFL ook simpelweg weinig boeiend en nutteloos. Wel droom/denk ik vrij vaak. En hou me bezig met de vraag of de wereld slechts een verzamel natuurwetten is of dat er meer is. Hierbij neig ik steeds meer naar het eerste.

Ook heb ik dat ik wat onzeker ben over mijn vaardigheden. Dan betwijfel ik mijn gevoel voor humor, mijn slimheid (dus hoe goed ik ben in kansen grijpen en maken), mijn sociale vaardigheid, hoe goed ik ben in het opmerken van dingen, mijn discussievaardigheid en mijn .
Heb het idee dat zeer veel dingen in mijn omgeving me ontgaan en niet opvallen (mede door dromerigheid) en dat ik niet echt gezellig ben.
Ook lijkt het er vaak op dat mede daardoor ik maar wat aanklooi, als ik van A naar B moet ga ik eerst via C en D naar A om er dan pas achter te komen dat er een directe route was.

Het is lastig om erachter te komen hoe zeer die dingen idd kloppen. Maar het lijkt er gewoon op dat de gemiddelde persoon beter is in die zaken dan ik. Het vervelende is ook dat mijn vader, broer en een goede vriend me duidelijk lijken te overtreffen daarin.

En nu ik begin met afstuderen en in tegenstelling tot een eerdere stage er nu alleen voor te staan twijfel ik sterk of ik het wel aankan. Wat ik voorlopig maar op gebrek aan zelfvertrouwen schuif.

Volgens mij komen die onzekerheden mede omdat ik nog weinig geluk heb in de liefde (maar wel mer in het spel ). Zeg maar bang saai te zijn voor de meiden en/of later niks te zeggen te hebben tegen je vriendin. Ook is er de angst om later op werk niet de proffesionaliteit te hebben dat er verwacht wordt.

Maar mischien hebben jullie wel heel iets anders .

quote:

Op zondag 26 september 2004 23:39 schreef nozem het volgende:

[..]

Gelukkig zijn we over een kleine eeuw eindelijk allemaal dezelfde oppervlakkige zombie. Wat een heerlijke tijd zal dan aanbreken.

das anders wel nog de beste manier om tegenwoordig de maatschappij te 'overleven'

zo afgestompt mogelijk gedragen, das iig geval wat ik tegenwoordig doe, nergens over nadenken

daarmee zijn de negatieve gedachtenspinsels vrijwel verdwenen, maar ook een hoop van mn goede gevoelens stop ik nu weg....helaas...

quote:

Op zondag 26 september 2004 23:21 schreef Grrrrrrrr het volgende:
En dat heb je wel overwonnen?

NIet alles maar ben op de goede weg. Het heeft jaren geduurt voordat ik inzag dat het niet goed ging dus zal het ook niet met 1 jaar al weg zijn

quote:

Op donderdag 23 september 2004 11:17 schreef keronia het volgende:
Ik zal een korte omschrijving geven van mezelf (voor een deel gebaseerd
op 'enneagramtypen':

Zijn er soms meer mensen die zich in deze beschrijving herkennen en er mee
om weten te gaan? Of die objectief ernaar kunnen kijken (ik ben psycholoog,
maar kan niet afstand nemen van mn gevoel e.d.)?

my 2 cents:

- Staar je niet blind op de leefwijze van anderen, zij hebben ook echt hun problemen. Beperk je tot je eigen mogelijkheden
- Denk niet over alles na, zoek niet achter alles een reden en probeer niet alles van binnenuit op te lossen. Sommige dingen zijn een extern gegeven, vind een manier om er in de toekomst mee te leven.
- Misschien geven dingen als astrologie, enneagrammen ed enig inzicht in jezelf, maar ga er niet blind op en probeer vooral van de dagelijkse feiten over jezelf iets op te steken.
- Zoek niet naar een beroep of levenstijl die in 1 keer alles omvat wie je bent
- Begin voor alles met je leven voor alles heel praktisch op te zetten op zodanige manier dat het voildoende ruimte laat voor wie je bent
- Hou het leven simpel en overzichtelijk. Neem desnoods een saaie makkelijke baan waardoor je tijd hebt om jezelf te zijn, maar waardoor je ook contact houdt met maatschappelijke zaken en je ondertussen toch wat praktische vaardigheden kunt aanleren
- Eet gezond, ga op tijd naar bed, dat heeft een goede invloed op je humeur.
- Ontwijk negatieve situaties en mensen waar je toch niks aan hebt

sterkte

lijden loutert niet je word er alleen maar een zeikerd van.

tvp

quote:

Op maandag 27 september 2004 03:31 schreef schvvmert het volgende:
Daar klopt iets niet met 't tijdstip.

Had het niet over mezelf sukkel, ik reageer op de openingspost.

En dat zouden meer mensen moeten doen!

Ehrm...misschien is het toch wel verstandig om naar je eigen advies te luisteren.

met andere woorden een sukkel dus
sorry hoor maar als ik die openingspost lees krijg ik zin om je te slaan

Ga het vanmiddag nog even nalezen, zit nu op school en dan heb ik daarvoor geen tijd

quote:

Op maandag 27 september 2004 13:45 schreef keronia het volgende:
(Reactie op de serieuze posts) Ik denk dat de mensen die zich herkennen in de in deze topic aangegeven problemen / eigenschappen, in ieder geval zichzelf geen 'sukkels' hoeven voelen. 1. Omdat het leven vaak zwaar voor ze is (kan zijn), leren ze een hoop inzichten en vaardigheden als ze de obstakels weten te overwinnen. 2. Omdat ze vaak moeite hebben met de 'externe wereld' en een overmatig innerlijk besef lijken te hebben, ontwikkelen ze vaak een diep inzicht in zichzelf op latere leeftijd, veel mensenkennis en beginnen ze vaak aan projecten (filosofisch, muzikaal, kunstzinnig e.d.) die een rijk innerlijk leven behoeven. Dus: net als 'anderen', krijgen ze dankzij hun specifieke problemen ook een hoop kansen om op hun eigen manier een bijzondere bijdrage aan de maatschappij te leveren. Beide 'soorten' mensen zijn nodig, je hebt altijd doener, denkers, beslissers, fantasten, intuïtieve mensen en dergelijke nodig in een bepaald evenwicht, het vult elkaar mooi aan. Het belangrijkste is accepteren van wie je bent en uitvinden welke taak en welk ontwikkelingspad het beste bij je past, toch?

Ik heb medelijden met jou en de mensen in je omgeving.
Wat een stroef geouwehoer zeg.

quote:

Op donderdag 23 september 2004 11:17 schreef keronia het volgende:
......

Mjah, kan me hier wel een beetje in vinden. Ben zelf ook veel met muziek, tekenen, schrijven etc bezig, en qua gevoel heb ik ook veel extremen: of erg gelukkig of domweg ongelukkig, maar nooit es een "vlak idee: Nadenken over het leven doe ik meer dan me lief is, getuige WFL, en daardoor ben ik vaak erg chaotisch in mn denken. Dat " alle chaos een plekje geven" vond ik wel sterk. Maar ik ben er wel gelukkig mee. En heb ook wel een sociaal leven, een vriendin, vrienden. Maar vroeger werd ik al wat excentriek gevonden, omdat ik me in andere zaken interesseerde dan mn leeftijdsgenoten. Want dan wel helpt is een dito vriendin zoeken tenminste, iemand die je begrijpt en zelf ook iets soortgelijks heeft ondervonden. Ik denk dat het heel veel heeft te maken met hoeveel je van jezelf eist. Ikzelf eis erg veel van me, wil graag alles begrijpen, mensen het naar hun zin maken, de goede dingen zeggen etc etc, en da's soms flink vermoeiend. Probeer nu wat meer tevreden met mezelf te zijn.

quote:

Op maandag 27 september 2004 13:45 schreef keronia het volgende:
(Reactie op de serieuze posts) Ik denk dat de mensen die zich herkennen in de in deze topic aangegeven problemen / eigenschappen, in ieder geval zichzelf geen 'sukkels' hoeven voelen. 1. Omdat het leven vaak zwaar voor ze is (kan zijn), leren ze een hoop inzichten en vaardigheden als ze de obstakels weten te overwinnen. 2. Omdat ze vaak moeite hebben met de 'externe wereld' en een overmatig innerlijk besef lijken te hebben, ontwikkelen ze vaak een diep inzicht in zichzelf op latere leeftijd, veel mensenkennis en beginnen ze vaak aan projecten (filosofisch, muzikaal, kunstzinnig e.d.) die een rijk innerlijk leven behoeven. Dus: net als 'anderen', krijgen ze dankzij hun specifieke problemen ook een hoop kansen om op hun eigen manier een bijzondere bijdrage aan de maatschappij te leveren. Beide 'soorten' mensen zijn nodig, je hebt altijd doener, denkers, beslissers, fantasten, intuïtieve mensen en dergelijke nodig in een bepaald evenwicht, het vult elkaar mooi aan. Het belangrijkste is accepteren van wie je bent en uitvinden welke taak en welk ontwikkelingspad het beste bij je past, toch?

Pffft, sorry, maar ik ben het niet met je eens.
Mensen eigenschappen toedichten en ze aan de hand daarvan in hokjes plaatsen.
Erg slecht, dat is generaliseren en mensen over 1 kam scheren, iedereen wil graag als individu gezien worden.
En dan ook nog pretenderen dat mensen met problemen sowieso een veel grotere diepgang ontwikkelen dan mensen zonder problemen?? Iedereen heeft problemen.
Iedereen ervaart zijn problemen als heel groot.

En uitdagingen zorgen voor groei, problemen zorgen alleen maar voor stress.

quote:

Op maandag 27 september 2004 13:56 schreef type_29 het volgende:

[..]

Ik heb medelijden met jou en de mensen in je omgeving.
Wat een stroef geouwehoer zeg.

Ik begrijp dat het voor jou erg moeilijk is om iets fatsoenlijks uit te kramen, maar doe de rest van ons een plezier en doe dan iig wat beter je best.

Dacht je nou echt dat ik jullie plezier wil bezorgen.
Ik zeg gewoon waar het op staat.