Zijn er nog meer gevoelige, complexe mensen?

quote:

Op donderdag 23 september 2004 23:22 schreef Vodka_Lime het volgende:
Ik erger me er vaak aan dat ik veel contacten heb die toch vaak erg oppervlakkig blijven.

dan moet je zelf dus ook je best doen om eea wat te verdiepen...

contacten moeten elkaar stimuleren vind ik, om boeiend te blijven en dus mist er, in mijn ogen, dus ook iets aan jouw inbreng....

quote:

Op vrijdag 24 september 2004 10:56 schreef keronia het volgende:

[..]

Het komt me inderdaad bekend voor, maar zoals ik al in een eerdere post aangaf, er zijn meer mensen zoals jij en ik en dat maakt het misschien makkelijker om uit te zoeken wat precies ons doel is en om onszelf te accepteren! Misschien dat we er samen uitkomen? Het lijkt me leuk om samen met gelijkgestemden het een en ander uit te wisselen via mail of mssngr of zo

Ik heb het niet zo met labeltjes...
Voor al als ik lees wat er allemaal; in dit topic voorbij kwam: hypergevoeligheid e.d.
Zoek me dat liever zelf allemaal uit ipv het te gaan zoeken mbt een of andere medische verklaring.
Dit roept dan nl alleen maar meer vragen op, bij mij dan.

Ik heb zelf ook gemerkt dat het contact tussen hooggevoeligen onderling anders is als bij niet hooggevoelige mensen, de sfeer is makkelijker en ongedwongen. Het lijkt soms wel moeilijker te zijn om met dezelfde soort mensen in contact te komen maar ze zijn er genoeg hoor. Ik ga zelf in oktober met 32 hooggevoeligen naar de dierentuin, ik ben benieuwd hoe dat gaat

DarkElf, soms willen mensen niet anders dan alleen maar oppervlakkig blijven, hoe je je best ook doet om er een wat meer diepgaand gesprek mee te willen voeren. Als je hooggevoelige mensen hebt, en gevoelige, zullen er ook genoeg mensen zijn die juist niet gevoelig zijn en dan is het moeilijk om een tussenweg te vinden met waar je dan wel over kan praten. Als dat dan niet lukt kun je je daar heel erg aan gaan ergeren.

quote:

Op vrijdag 24 september 2004 10:32 schreef keronia het volgende:

[..]

Hoewel ik het aprrecieer dat je de moeite neemt om mijn stuk te lezen, vraag ik me af wat het voor nut heeft om slecht beargumenteerde kritiek te leveren (kortweg: afzeiken) aan iets dat je pas in z'n verband ziet als je ook goed de inleidende hoofdstukken hebt gelezen. Ik schep geen perfecte wereld, omdat ik niet in perfectie geloof (en die ook niet ambieer).

Ik heb inderdaad een groot deel van je stuk doorgelezen (niet helemaal, grote stukken heb ik ook hooguit doorgescanned, dat stuk over je 'politieke oplossingen', Keroniaanse Staatsvorm, lees ik misschien nog een andere keer door)..

Ik poog een discusssie met je aan te gaan over wat je wil zeggen, maar het is makkelijk een kritische aanpak al snel te verwerpen als zijnde 'afzeiken' ...

Dan is het makkelijk om te vertrouwen op die andere 'hoog-sensibele' mensen, die allemaal van je stuk zeggen: 'heel leuk en creatief dat je dat soort dingen schrijft', maar het hoogstwaarschijnlijk zelf niet eens globaal doorgelezen hebben, omdat het stuk in feite domweg ondoorkombaar is ...

Je pretendeert een 'levenswijze' te propageren, een 'ideologie' neer te zetten:
Je beweert zelf dat Het kennen als zodanig, gerelateerd aan het vermogen om al dan niet over accurate representaties van feitelijke waarheden te beschikken, wordt zo in mijn ogen direct tot centraal onderwerp bestempeld,
Dat zie ik als een suggestie dat binnen jouw filosofie je beschikking hebt over die 'feitelijke waarheid', jouw levenswijze erop gericht is dat te bereiken, en je dus boven de mensen die jouw levenswijze niet volgen te verheffen ...

Verder is je analyse interessant, maar slechts het aantonen van 'knooppunten', een conflict tussen objectiviteit en subjectiviteit, chaos, wanorde die je op een gegeven moment vangt in een woordje 'complexiteit'.

Ik zie daarin echter enkel het copy-pasten van wat bekende filosofen, het leentje-buur spelen bij bekende concepten (Steiner en wat ander antroposofen) ...

Maar waar is je eigen oplossing, wat staat er precies in de 'conclusie' van jouw stuk?
Jouw definitie van 'complexiteit' is als een boer die ontdekt dat zijn weideland onder water is gelopen en dan opeens beslist om zichzelf dan maar visser te gaan noemen ...

Laten we eerlijk zijn, je hecht enorm aan je eigen beeld van 'bijzonder complex persoon', je vind jezelf hoogintelligent en hebt daarin misschien gelijk...
Maar dat hoogintelligent of hoogsensibel zijn heeft helemaal geen waarde, je bent heus niet 'beter' ... en zolang je jezelf niet kunt verdedigen in discussies, als je direkt het 'slachtoffer' gaat spelen zodra iemand jouw theses aanvalt, heb je dr niks aan.

Er zijn mensen met een MAVO-opleiding, of VMBO die een sterkere levensfilosofie hebben dan jou, die in discussies zich niet makkelijk onder tafel laten lullen door een brutale tafelgenoot met een grote mond (ik erken dat ik in mijn bewoordingen niet erg 'aardig' was, maar wel gemeend; bovendien is het domweg zo dat de meeste mensen in een sociale omgeving zichzelf beschermen door zich af te schermen, dat doen ze meestal met 'sceptiscisme')

Tja, wie valt er niet een een herhaald patroon??

quote:

Op donderdag 23 september 2004 23:40 schreef sweetgirly het volgende:
Gevoeligheid is toch een mooi iets? Of zie ik dat nou weer verkeerd _{ik zag het waarschijnlijk eens wel verkeerd, vandaar mijn nieuwe levensmotto: 'boeiuh' ..maw zo ben ik (oa ook) gewoon}

In anderen vind ik het altijd een prachtig iets, maar voor mezelf ben ik er niet zo blij mee. Ik probeer het feit dat ik nogal gevoelig ben dan ook meestal maar wat te camoufleren.

Je probeert de zin in het leven te vinden....

Mijn beste. Op een dag, heb je alles gefilosofeerd wat er reeds eeuwen voor jou gefilosofeerd was. En ook jij zult inzien dat de zin van het leven het leven zelf is en niet een "zin".

Wat drijft de mens te zoeken naar een metafysische kracht die de wereld beheerst? Welk lef om chaos te proberen te bevatten in een universum, te grote van je frontale kwab? Om het geheel te comprimeren in een theorie, in God, of als alternatief, een chaos theorie? Met welk doel? Om het te kunnen manipuleren, voor God te mogen spelen? Om het te onderwerpen aan conventies die uiteindelijk de ware essentie doet vervliegen alsof het helium is?

Complexiteit is niet iets wat bestaat. Complexiteit is een beschrijving van de mens van een systeem dat zij niet kan bevatten. Ja, chaos bestaat, maar alleen omdat het structuren voort brengt. Dát is de realiteit, dat is concreet, dát kan ik proeven, ruiken, voelen, zien, horen. Dat is waar we in leven. Dat is ons doel en onze essentie.

Maar hoe kan het dat een mens zichzelf als complex omschrijft? Hoe kan het dat een entiteit niet weet wat het is? Je kunt hooguit relatief complex zijn en je onbegrepen voelen door mensen die niet zo gevoelig zijn als jij. Maar je zelf complex noemen is je zelf al bijvoorbaat buiten de groep, de realiteit en buiten het leven plaatsen.

Ben je daarom een zonderling? Eenzaam? Vreemd? Ongelukkig? Wat maakt het uit?

Goed, een hoop filosofie in één post. De psychologische moraal van het verhaal is, "don't let it consume you". Vindt een doel voor je leven, of ga voor zelfdestructie. Wees een waardevolle entiteit binnen het complexe systeem.

Over gevoeligheid. Gevoeligheid komt en gaat. Dat je huilt bij een film is geen kwantificatie van je gevoeligheid. Bij de volgende film huil je misschien niet, of zal de eerste volgende keer dat je überhaupt weer huilt 30 jaar vanaf nu zijn. Je gevoeligheid, je focus kan verschuiven. Als jij dat wilt. En ergens wil je dat. Want deze thread is een schreeuw om herkenning en bevestiging van je al reeds ondervonden nietige bestaan. "is dit wat ik ben goed?". Maar om dat je je onbegrepen voelt, maakt het je tegerlijkertijd ongelukkig en probeer je filosofisch, introperspectief je zelf te bevestigen. Je te plaatsen in een dusdanig systeem, waarbinnen jouw complexiteit en gevoeligheid wél past. Maar waar ligt de grens, tussen realiteit en interpretatie? Die grens is een subjectieve, dynamische keuze. Geluk is een keuze. (en wees maar niet bang dat je daarbij je kennis zal verliezen over complexiteit). Kun jij die keuze maken? Ik hoop het voor je.

Hoe weinig fantasie moeten wij hebben om binnen die korte tijd een conclusie over alles trekken en het filosoferen opgeven? In mijn ogen sterven mensen nog bijna altijd als kinderen, fysiek hoog bejaard, maar geestelijk beginnen ze net de wereld te leren kennen. Ik heb er zelf alleen nog maar aan kunnen ruiken.

Ik filosofeer zeer veel, omda ik het Bestaan beter wil leren begrijpen, om me er meer één mee te denken en te voelen. Ik ben al een deel van het Bestaan, maar dat mag altijd beter doordringen. En filosoferen doe je niet voor de antwoorden, maar voor de vragen. Hoe meer vragen je hebt, hoe verder je je denkwijdte vergroot. Uiteindelijk trek je vaak de simpelste conclusies en ontdek je dingen die je allang wist. Maar dan begrijp je ze ook. En alle nieuwe vragen zorgen ervoor dat je op meer niveaus gaat denken. Het zorgt ervoor dat je dingen ook van een andere kant kunt zien, dat je anderen beter leert begrijpen, dat je de wereld beter lief kunt hebben en ook sneller acepteren. Dat gebeurt ten minste als je de grote verbanden tussen zaken gaat zien, al blijft het nog zo vaag. Treurig wanneer mensen zeggen dat je er niet aan moet beginnen omdat het toch te moeiijk om te bevatten is, of dat je zelfs hoogmoedig bezig bent als je het probeert. Of wanneer ze een god erbij halen. De kritiek op het willen spelen van een god. Of mensen die alles terug baseren op god. Met uitspraken zoals "Alleen god kan zoiets bevatten".

Verder vind ik trouwens ook dat filosofie je niet moet consumeren. Je moet altijd uitkijken waar de grenzen van kennis, geluk en angst liggen. Jezelf onnodig angst aanjagen is nergens voor nodig. Goed opletten wanneer je filosofeert, duistere gedachtes moet je met jezelf uitpraten, je kunt ze niet zomaar wegbannen, maar door positief verder te filosoferen kun je ze uiteindelijk wel aan.

En zeker, de wereld is complex. Althans, ik vínd de wereld complex. Want daarover kunnen meningen verschillen, net zoals over alles in deze post en dit topic. Mensen zijn complex. Ik ben complex. En ben net als iedereen deel van het leven, van het Bestaan. Volgens die lijst van een pagina terug voldoe ik trouwens aan 15 punten, waarschijnlijk ben ik ook hoog gevoelig. Dat zou ten minste een aantal dingen verklaren. Maar zo gevoelig zijn is niet persé een nadeel, denk ik. Het is iets waarmee je wel goed moet leren omgaan, maar je kunt het gebruiken. Andere mensen in je omgeving aan kunnen voelen kan echt handig zijn. Ofschoon je dan ook moet leren er wat mee te doen, wat bij mij vaak ook het probleem is, hoor.

quote:

Op vrijdag 24 september 2004 11:06 schreef RM-rf het volgende:

[..]

Ik heb inderdaad een groot deel van je stuk doorgelezen (niet helemaal, grote stukken heb ik ook hooguit doorgescanned, dat stuk over je 'politieke oplossingen', Keroniaanse Staatsvorm, lees ik misschien nog een andere keer door)..

Ik poog een discusssie met je aan te gaan over wat je wil zeggen, maar het is makkelijk een kritische aanpak al snel te verwerpen als zijnde 'afzeiken' ...

Dan is het makkelijk om te vertrouwen op die andere 'hoog-sensibele' mensen, die allemaal van je stuk zeggen: 'heel leuk en creatief dat je dat soort dingen schrijft', maar het hoogstwaarschijnlijk zelf niet eens globaal doorgelezen hebben, omdat het stuk in feite domweg ondoorkombaar is ...

Je pretendeert een 'levenswijze' te propageren, een 'ideologie' neer te zetten:
Je beweert zelf dat Het kennen als zodanig, gerelateerd aan het vermogen om al dan niet over accurate representaties van feitelijke waarheden te beschikken, wordt zo in mijn ogen direct tot centraal onderwerp bestempeld,
Dat zie ik als een suggestie dat binnen jouw filosofie je beschikking hebt over die 'feitelijke waarheid', jouw levenswijze erop gericht is dat te bereiken, en je dus boven de mensen die jouw levenswijze niet volgen te verheffen ...

Verder is je analyse interessant, maar slechts het aantonen van 'knooppunten', een conflict tussen objectiviteit en subjectiviteit, chaos, wanorde die je op een gegeven moment vangt in een woordje 'complexiteit'.

Ik zie daarin echter enkel het copy-pasten van wat bekende filosofen, het leentje-buur spelen bij bekende concepten (Steiner en wat ander antroposofen) ...

Maar waar is je eigen oplossing, wat staat er precies in de 'conclusie' van jouw stuk?
Jouw definitie van 'complexiteit' is als een boer die ontdekt dat zijn weideland onder water is gelopen en dan opeens beslist om zichzelf dan maar visser te gaan noemen ...

Laten we eerlijk zijn, je hecht enorm aan je eigen beeld van 'bijzonder complex persoon', je vind jezelf hoogintelligent en hebt daarin misschien gelijk...
Maar dat hoogintelligent of hoogsensibel zijn heeft helemaal geen waarde, je bent heus niet 'beter' ... en zolang je jezelf niet kunt verdedigen in discussies, als je direkt het 'slachtoffer' gaat spelen zodra iemand jouw theses aanvalt, heb je dr niks aan.

Er zijn mensen met een MAVO-opleiding, of VMBO die een sterkere levensfilosofie hebben dan jou, die in discussies zich niet makkelijk onder tafel laten lullen door een brutale tafelgenoot met een grote mond (ik erken dat ik in mijn bewoordingen niet erg 'aardig' was, maar wel gemeend; bovendien is het domweg zo dat de meeste mensen in een sociale omgeving zichzelf beschermen door zich af te schermen, dat doen ze meestal met 'sceptiscisme')

Ik vind jou schrijven erg fasinerend, analyserend en doordacht dit boeidt mij enorm.

Ehm ik neem mijn offtopic woorden terug hierbij mijn welgemeende excuses.

Ik hoop het nog vaker te zien dat er zulke genuanceerde discussies gevoerd worden...

Jammer genoeg komt dit niet veel voor

Ik herken dit heel erg

zit op het moment in een goede periode, maar dat kan volgende week weer totaal omgeslagen zijn

maarre ik zie dat topicstarter psycholoog is, dan moet je je vast al eens verdiept hebben in HSP, ik vind van mezelf dat ik erg veel kenmerken heb van een HSPer (Hoog Sensitief Persoon) en aangezien ik alles herken in je startpost...(rest nog niet gelezen, doe ik morgen)

Intelligentie en gevoeligheid heeft geen waarde als je jezelf in discussies niet hard kunt verdedigen?
Ik heb hier eerder volgens mij overheen gelezen, maar daar ben ik het dus niet mee eens. Met alle respect. Jezelf hard verdedigen in discussies is natuurlijk wel handig, en een leuke bijkomstigheid. Maar hoge intelligentie (en dan heb ik het dus niet alleen over IQ, maar over alle vormen van intelligentie samen) is anders ook nog zeer nuttig. Op de eerste plaats kun je er vaak meer geld mee verdienen. Natuurlijk kan dat nog beter wanneer je in discussies mensen naar je hand kunt zetten, maar met intelligentie die verder gaat dan een hoog IQ kom je al heel ver. Op de tweede plaats kan het zeer goed bijdragen aan je zelfrespect. Op de derde plaats kunnen intelligentere mensen zichzelf over het algemeen beter verwoorden, en beter uitleggen wat ze bedoelen. Dat lijdt tot heel wat minder frustraties. Op een vierde plaats kun je met intelligentie allerlei probemen uit het dagelijkse leven oplossen. Altijd handig. Op een vijfde plaats hebben slimme en gevoelige mensen vaak sneller door wat mensen uit hun omgeving willen en verwachten. Dat kan aan de ene kant lastig en frustrerend zijn, maar als je het slim aanpakt kun je er gebruik van maken en mensen ermee helpen.

Nou moet je wel uitkijken met de definitie van intelligent. Veel mensen denken nog steeds dat alleen een IQ dat bepaald. Ofschoon taalvaardigheid en letterlogica onderdelen vormen van IQtesten, horen veel sociale, ethische, emotionele en andere vaardigheden ook bij intelligentie. Ik ken veel mensen met een niet zo hoog IQ, die ik toch als zeer intelligent beschouw. En ook mensen met een zeer hoog IQ, die ik als minder intelligent beschouw. Intelligentie hangt van veel factoren af.

quote:

Op vrijdag 24 september 2004 21:02 schreef Grrrrrrrr het volgende:

In anderen vind ik het altijd een prachtig iets, maar voor mezelf ben ik er niet zo blij mee. Ik probeer het feit dat ik nogal gevoelig ben dan ook meestal maar wat te camoufleren.

Een gevoelige scepticus .
Maar kan idd vervelend zijn wat dat betreft. Opzich heb ik dat soms (nog) ook wel. En ik gooi ook niet rond dat ik wat gevoelig 'kan' zijn. Sterker, ik kan ook erg nuchter reageren en zijn. Aan de andere kant heb ik mijn uiterlijk gewoon niet mee om soms als een sterk iemand dus over te komen. Maar soms wel . Ligt aan hoe ik me voel dus ook gewoon en hoe anderen mensen mij gewoon zien. Maakt ook niet veel uit, een bepaald beeld heeft iedereen waarschijnlijk van iemand. Kan daar niet mee zitten. Het is hun beeld, niet het mijne soms. En affectie jegens mij, want dat gebeurt dus ook vaak genoeg, willen beschermen enzo, naja, so be it dan. Kan dat soort dingen nou niet echt als negatief zien. Laat maar gewoon toch? Dat is gewoon het beeld dat mensen kunnen hebben, is logisch.

Wat ik wel lastig vind, en ik weet niet of dit onder gevoeligheid valt, is het feit als het met mensen die dicht bij je staan minder gaat. Dat kan door mijn hoofd blijven spoken en ik kom er of daar ook gewoon niet van af. Zelfs als diegene wat onaardig tegen mij is, boeit het mij niet en praat ik er niet over, maar wil alleen dat diegene zich (weer) beter voelt of dat het of dat wel lukt of gaat lukken. Is ook logisch want ik weet op zo'n moment dat diegene wat sjacherijniger is, omdat het even tegenzit, of ze het nou zeggen of niet. Ik kan dan in bed liggen en echt gaan wensen van dat dit of dat gebeurt voor diegene (weet eigenlijk niet of dat mag trouwens, want dacht er ook weer aan of niet zo iemand zijn toekomst verandert misschien). Dan wens ik maar weer dat het dan iig beter gaat met diegene, hoe dan ook. Sommige mensen hebben gewoon zo'n pech in hun leven en daar kan ik dus heel erg slecht tegen. Nu weer, blijf er aan denken en het vreet zelfs een beetje aan me.

Poging tot uitleg hiermee wat betreft zwakte - kracht. Ok, ik word dus voornamelijk en zo zie ik mezelf ook soms, gezien als gevoelig/verlegen en wat onzeker op zijn tijd. Punt is, dat juist ik dat dus waarschijnlijk ben ivm vele andere mensen die wel zekerder, krachtiger, assertiever of wat dan ook overkomen. Maar, het verschil wat ik dan raar vind, is dat ik er in sommige situaties niet mee kan zitten of zit echter. Zoals het voorbeeld hierboven, ik denk dan weleens van: 'hoe kan het toch dat ik er zo mee zit, niet met mezelf maar met een ander dus. En diegene die zo'n pech hebben of wat pech hebben op een bepaald moment in hun leven en daardoor (gelijk) uit het veld geslagen zijn, pijn hebben etc, maar vaak mij als gevoelig etc dus zien . Terwijl ik kennelijk niet zo gevoelig ben omdat ik mezelf dus kan kwijtschelden, dat niet voel van mezelf, gewoon weg kan laten gaan, niet voorop stel of wil stellen. Maar dat van hun zo zou kunnen en willen overnemen'. Dat is misschien wel de kracht van de gevoeligheid.

Naja, weet niet echt of ik te volgen ben. Maar op die momenten voelt mijn gevoeligheid dus niet aan als een zwakte. Mensen zien mij als klein, maar kennelijk kan ik gewoon veel hebben. Ik weet niet of anderen dat ook hebben en/of het bekend voorkomt. Ben hier wel benieuwd naar eigenlijk. Ik heb ook weleens gehuild om onrechtvaardigheid, dat zal ik laten weten dan ook, als ik teleurgesteld ben geraakt in mensen, oneerlijkheid enzo, maar ik kan dan weer verder of ga verder.

Maar ik kan dus zo'n medelijden met sommige mensen hebben. Vooral de mensen om wie ik geef. Nou klinkt medelijden zo stom, maar als mensen om wie ik geef wat is overkomen, dan kan ik dat dus niet loslaten op één of andere manier. Mezelf dus wel, oplossen etc..maar van een ander blijft het bij mij. Omdat het misschien diegene wel blijft dwarszitten. En het is nou niet zo dat ik er aan onder doorga ofzo, dus geen zwakte, ik kan het aan. Sterker, ik zou die pijn of situaties zo willen overnemen, zodat die ander het minder ervaart. Ohh, het klinkt waarschijnlijk zo stupid I know.

Naja, wat wel lastig is dat het dus maar door mijn hoofd blijft spoken, ik kan er dus niet of slecht tegen. Niet tegen die gevoeligheid, maar tegen die machteloosheid, ik wil er wat aan doen, het wegnemen bij diegene, die situaties ongedaan maken ofzo. Geef het maar aan mij, zodat jij verder kan gaan . Zoiets. Eigenlijk ben ik dus heel raar misschien, tenminste mensen die (en dat weet/voel ik dan wel het verschil tussen opzettelijk of niet..zo achterlijk ben ik niet) mij niet opzettelijk wat misdaan hebben, kan ik dus geen wrok of wat dan ook over hebben, sterker, ik wil dat ze er niet mee zitten ofzo . Tja, dan ben je wel nuts misschien. Ik begrijp gewoon de sjacherijnigheid, de machteloosheid van de mens soms, voordat er weet ik veel wat gedacht wordt.

Punt is dus eigenlijk, dat mensen die mij willen beschermen, waarschuwen voor mijn naïviteit, soms wat lacherig, behoedend doen etc etc (dat heb je ook nog), wat over mij heen willen lopen soms (boeiuh aan de ene kant). Dat ik ze juist wil bechermen in (voor hun de) crisis-situaties. En dat is weird, vooral voor hun.

Dus zo zwak is die gevoeligheid kennelijk niet bij mij. Maar ik haat het in die zin wel soms, omdat het (die situaties die ik dan ook weer telkens voor me zie, klotesituaties bij andere mensen, het medelijden wat ik dan krijg/voel, etc) zo sterk en vaak voor altijd bij mij aanwezig blijft. En that sucks wel! Nou, hopelijk heb ik het een beetje goed kunnen uitleggen .

[ Bericht 1% gewijzigd door sweetgirly op 25-09-2004 14:06:12 ]

quote:

Op zaterdag 25 september 2004 20:48 schreef keronia het volgende:
Één ding wil ik in ieder geval trouwens nog kwijt in dit topic. Ik kan een hoop dingen begrijpen van wat mij overkomt en ook van wat er in de wereld gebeurt. Ik heb redelijk wat zelfkennis en ook algemene kennis. Maar iets waar ik nog steeds niet uitkom is het volgende: hebben wij wel echt een vrije wil?
Ik weet wat ik moet doen om met mijn angsten en problemen om te gaan, maar ik kan me er eigenlijk nooit toe brengen om de drempels te doorbreken. Confronteren en blootstellen is belangrijk, maar het lijkt wel of ik gewoon niet aan die hardnekkige vermijding kan ontsnappen. Ik heb er al mijn hele leven last van dat ik moeite heb met intitiatieven nemen op diverse gebieden.

Contact leggen met een meisje dat ik leuk vind, dingen ondernemen in mijn leven om wat te bereiken, iets moeilijks bespreken met iemand, enz... Met name de eerste 2 zorgen er voor dat ik nooit de ervaringen opdoe waardoor ik verder kan groeien en meer tot mijn recht kom als persoon. Ik kan proberen mijn irrationele gedachten aan te pakken, kleine stappen proberen, proberen de controle los te laten, bier drinken, enz... maar die drempel en dus vermijding zijn onverbiddelijk en frustrerend bestand tegen elke poging om mezelf te helpen veranderen. Hoezo vrije wil? Hoezo wilskracht?

Ik stel me moeilijk open voor dingen in het leven die van me eisen dat ik iets presteer of aan bepaalde verwachtingen voldoe. Vooral het openstaan voor anderen is lastig vind ik, ik weet
ook nooit zo goed wat ik in een gesprek moet zeggen zonder dat het geforceerd overkomt, hoe neem je in vredesnaam die drempels weg?
Hoe breng je jezelf ertoe er gewoon voor te gaan in het leven?

TE herkenbaar....als er een benaming is voor jou 'probleem' dan is dat vast en zeker hetzelfde als wat ik heb...maar ik zie idd ook een gevaar in aan alles maar een labeltje plakken
daarom zie ik mezelf niet snel naar een psycholoog gaan, maar ik zit wel al lange tijd te denken om psychologie te gaan studeren, ben er heel geinteresseerd in,
vooral ook omdat ik mezelf zo zit te analyseren en er niks van snap WAAROM ik bepaalde drempels gewoon niet lijk te kunnen aanpakken, hoe graag ik het ook wil

ik vind dan ook erg interessant dat jij psychologie bent gaan studeren, terwijl je jezelf niet eens snapt zeg maar (niet verkeerd opvatten), OF heb je juist veel beter inzicht in jezelf gekregen daardoor?
heb jij ook last van dat je andere mensen zo goed kunt helpen met hun problemen, maar je eigen problemen maar niet kunt oplossen??? ik wel in ieder geval....

ik hoop niet dat dit echt het laatste was wat je kwijt wilde in dit topic trouwens (zoals je post begint), ik vind het erg interessant

quote:

Op zondag 26 september 2004 11:28 schreef keronia het volgende:
Er zijn veel mensen die psychologie gaan studeren om zichzelf beter te begrijpen. Ik weet
niet of dat een goede reden is

Dat lijkt me dus geen goede reden. Je loopt alle kans dat je gaat projecteren. Zegt de term 'overdracht' je iets???

quote:

Dat sluit ook mooi aan bij wat je zegt: dat je anderen wel kan helpen maar jezelf niet. Dat is
ook echt zo! Ik herken dat ook heel erg, ik kan heel goed bedenken hoe iemands probleem
opgelost moet worden (als dat kan), maar bij mezelf blijft het maar een onmogelijk opgaven,
je kunt geen therapeutje bij jezelf spelen
Maar dat geldt eigenlijk voor iedereen

Kijk, hier heb je het al! Spreek maar gewoon voor jezelf.

quote:

Op zondag 26 september 2004 11:28 schreef keronia het volgende:

Er zijn veel mensen die psychologie gaan studeren om zichzelf beter te begrijpen. Ik weet
niet of dat een goede reden is, omdat je vaak te snel denkt dat je een of andere stoornis hebt
of juist meer vragen krijgt, maar je hebt wel een goede motivatie en dat scheelt! Ik zelf ben
sommige dingen wel beter gaan begrijpen, maar het is moeilijk om neutraal naar jezelf te
kijken, je kan je niet loskoppelen van je gevoelens en soms kan de 'feedback' van iemand
in je omgeving wonderen doen.

Idd, wou het al eerder zeggen, want zoals Moonah ook al zei, het lijkt mij juist ook geen goede reden. Ik wou zelf eerst Wijsbegeerte gaan studeren (nog steeds ) en de studiebegeleider zei met nadruk: 'heel veel mensen kiezen deze studie, net als bij psychologie, om zichzelf beter te willen begrijpen en zichzelf te willen helpen, maar dat is de verkeerde reden (motivatie dus ook) en deze mensen haken dus ook vaak algauw af, doe het daarom iig niet, alvast een waarschuwing!'. Ik had dat vermoeden dus ook al. Zelf vind ik het gewoon machtig interessant al die dingen en nog wat redenen.

Veel mensen die spw of sph doen merk je het ook bij. Echter worden zij (eerst!) helemaal zelf uitgemolken, want één van de grootste vereisten, of de grootste vereiste, is dat je jezelf kent. Als jij anderen wilt gaan helpen, zul je nl eerst je zelf moeten kennen (en goed ook). Je gaat (soms) graven in het diepste van je ziel, veel praten over jezelf, etc etc, totdat je helemaal goed op orde bent, om het zomaar te zeggen en er geen (onverwachte) valkuilen of wat dan ook kunnen ontstaan. Pas dan kan je andere mensen helpen, maar eerst dus..heel cliché..jezelf!

En tuurlijk zul je altijd dingen op een opleiding krijgen die je met jezelf in verband kan of gaat brengen. Maar het mag niet de enige reden zijn waarom je eigenlijk die opleiding doet in die zin. Meer een bijkomst dat je ook over jezelf leert, nogmaals geen uitgangspunt en iig geen goede.

quote:

Dat sluit ook mooi aan bij wat je zegt: dat je anderen wel kan helpen maar jezelf niet. Dat is
ook echt zo! Ik herken dat ook heel erg, ik kan heel goed bedenken hoe iemands probleem
opgelost moet worden (als dat kan), maar bij mezelf blijft het maar een onmogelijk opgaven,
je kunt geen therapeutje bij jezelf spelen
Maar dat geldt eigenlijk voor iedereen.

En dit is dus (idd) niet zo.
Dat zou trouwens wat zijn zeg, allemaal hulpverleners die zichzelf niet eens weten te handhaven .