Aan hen die klassiek luisteren.

Ik ken ze, en het zijn aardige lui, maar ze gaan een groot probleem krijgen. Dit weten ze nnu nog niet, maar ik wel, want ik luister niet teveel naar klassiek. Stel je voor, de jaren verstrijken, je passeert de 30, de 35, schrukt tegen de veertig aan en langzaam maar zeker zak je weg in de moerasjaren tussen viriele jeugdigheid en berustende bejaardheid. Het staat met neonletters boven de meeste veertigers: midlife-crisis. En dan kom je tot het besef dat je al je hele leven naar oude muziek hebt geluisterd: klassiek. Van je 15e tot nu: klassiek. Dezelfde muziek, met dezelfde gestileerde muziektaal: klassiek.

En dan besef je ook dat je 20 jaar hedendaagse muziek aan je voorbij hebt laten gaan, je hebt je niet geworpen in de woelige wereld van moderne muziek. Je hebt niet in de waan de muziekdag geleefd, geproefd van de nieuwe smaakjes die zich elke jaar aandienden, je hebt niet meegemaakt hoe muzikale invloeden elkaar aanstaken en ontwikkelden. Je hebt, in een van de vele retrospectieve avonden die je nou eenmaal hebt als crisisveertiger, van een gedistingeerde afstand ontelbare uitvoeringen beluisterd van dezelfde componist, tientallen jaren lang. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik wil niet dat als mijn midlifecrisis zich aankondigt als harige bierbuik, ik in het maanlicht tot het besef kom dat ik nog eens 40 jaar gedoemd ben om klassiek te luisteren. Waarom dus al die oeroude zwaarte al vanaf je 20ste op je schouders dragen? Waarom niet je eigen tijd muzikaal beleven? Klassiek is mooie muziek, maar luister het niet te vaak, je hebt er nog genoeg tijd voor.

quote:

Op dinsdag 14 september 2004 11:49 schreef OProg het volgende:
En wat is nu eigenlijk het verschil met nu muziek uit de jaren 60/70 luisteren terwijl je 23 bent?

Zie ik eruit alsof ik je vragen ga beantwoorden?

quote:

Op dinsdag 14 september 2004 11:53 schreef OProg het volgende:
Je moet wat zeggen als je vragen op een slap lulverhaal niet kan antwoorden he

Ik vind dat jij je ideeen in een wat andere vorm dan een zogenaamde retorische vraag moet gieten. Ik heb het hier over klassieke muziek in de zin van componisten die allang onder de zoden liggen. Omdat er vroeger bijna alleen maar klassieke muziek was, gebruik ik het woord klassieke muziek. Muziek uit de jaren 60 en 70 zal wellicht over 100 jaar ook binnen deze definitie vallen.

quote:

Op dinsdag 14 september 2004 11:54 schreef Zander het volgende:
Er is zoveel muziek te krijgen in zoveel verschillende genres dat je sowieso altijd het risico loopt dat je er op je 40ste achterkomt dat je op het verkeerde paard hebt gewed. Misschien denk je tegen die tijd wel: "Ach, had ik die indie-rock maar eerder ontdekt" en dan kunnen al je IDM-platen bij het grof vuil.

Misschien, maar waar het mij om gaat is dat als je IDM (of indierock) luistert, dat juist die muziek, omdat jij jezelf herkent in dat tijdsbeeld, een extra betekenis mee kan krijgen. Jij hebt de waan van die tijd zelf ervaren. En dat geeft 'huidige' muziek een speciale betekenis mee. Het is sentiment wat je aan de muziek ontleent. Dat lijkt een heel voor de hand liggend punt, maar wel een ervaring die je bij klassieke muziek mist. Klassiek biedt eigenlijk een hele formele muziekbelevenis. Het heeft misschien ook wel een bepaalde tijdgebonden betekenis, maar bijna niemand heeft uit eerste hand die tijdsgeest ervaren. Als je altijd verstoken bent gebleven van enig sentiment van de tijdsgeest in muziek, dan heb je, als je ouder wordt, misschien wat gemist. Je kan op het verkeerde paard gewed hebben, maar je hebt in ieder geval gewed! Omdat het nou eenmaal zo is dat als mensen ouder worden ze steeds meer los komen te staan van de 'waan van de dag'. Daarom wordt klassiek ook steeds aantrekkelijker, juist omdat zij ook losstaat van 'de waan van de dag'.

Ik vind het dus belangrijk dat je juist in de tijdsgeest bent gedoken en je niet (muzikaal gezien) al moet opstellen als een soort muziekluisteraar op een tijdloze wolk. Daar heb je later in je leven nog altijd de tijd voor. Balans, zeg maar.

quote:

Op dinsdag 14 september 2004 13:20 schreef OProg het volgende:

Dat antwoord had je ook meteen kunnen geven trouwens.

Klopt, maar dan had jij je niet druk gemaakt. .

quote:

Op dinsdag 14 september 2004 13:20 schreef Weakling het volgende:
Wat is "de tijdsgeest"? Die term is compleet subjectief. Muziek die nu gemaakt wordt is voor mij niet gerelateerd aan de tijdsgeest die nu heerst. Met tijdsgeest wordt in mijn ogen bedoelt: de manier van denken en leven van de massa op een bepaald moment, individuele tijdsgeest bestaat niet.

Wat is de 'massa' dan, Weakling? Tijdsgeest bestaat wel, denk ik en bestaat denk ik vooral uit hoe men de toekomst in die periode ziet.

quote:

Dat jij en ik naar (o.a.) IDM luisteren wil helemaal niet zeggen dat we muziek beleven in de huidige tijdsgeest. Ik durf zelfs te zeggen dat we dat wat betreft IDM niet doen. De huidige tijdsgeest, uitgaande dus van de massa, de grootste gemene deler, heeft totaal geen boodschap aan IDM, maar luistert naar hele andere muziek.

Maar daar heb ik het niet over. Wij luisteren wel vanuit een tijdsgeest naar IDM (en andere muziek). Het probleem is alleen dat je vaak pas achteraf kan zien hoe die tijdsgeest eruit heeft gezien (Als je kan vergelijken hoe het toekomstbeeld van toen overeenkomt met het beeld van nu). Hoe dan ook, om even de discussie centraal te houden en niet te verzanden in allerlei filosofische toestanden, ik geloof meer in het 'sterven' van de tijdsgeest in de muziek over jaren en jaren. Het is juist die onmiddelijke, eigen ervaring die voor de extra betekenis zorgt. Als mensen van onze generatie (twintigers) naar muziek als de Beatles luisteren dan missen wij de representatie van de tijdsgeest die in die muziek verscholen ligt. Mensen die tot dezelfde generatie behoren als de Beatles horen dit wel en beleven deze muziek anders. Maar stel nou als op een gegeven moment iedereen uit die tijd dood is, dan is er wel een sentiment verloren gegaan en kunnen we die muziek alleen op de eigen merites beoordelen en beluisteren. Dat hoeft het niet minder briljant te maken, maar het lijkt mij handig als je je blik breed houdt en beide muziekbelevingen tegen elkaar kan zetten, om zo misschien meer van de wereld te begrijpen. Ook scheen het mij toe dat als je een midlife crisis hebt (en dus bezig bent met een herorientatie, of 'de balans opmaakt' zoals je soms hoort) , dat het dan veel prettiger is als je in die herorientatie gebruik kan maken van verschillende ervaringen.

Dus eigenlijk geef ik een therapeutisch advies.

quote:

Op dinsdag 14 september 2004 14:20 schreef pyl het volgende:
De premisse van TS: "Dezelfde muziek, met dezelfde gestileerde muziektaal: klassiek" is je reinste onzin. "Klassieke muziek" is slechts een verzamelterm voor ongelofelijk veel soorten muziek, van zeer oud tot zeer jong, vanuit vrijwel alle landen van de wereld., om kort te gaan van Monteverdi tot Steve Reich.

En aangezien de premisse van TS op drijfzand staat, mag de rest ook niet serieus worden genomen. In tegenstelling tot Zodiakk zeg ik: er is ontzettend veel klassieke muziek om van te genieten, teveel voor één mensenleven. Dus: luister zoveel mogelijk klassieke muziek, voor het te laat is, voor je aan je midlife crisis begint.

Ik zeg ook niet dat je géén klassieke muziek moet luisteren. Maar wel met mate. Ik probeer hier een lans te breken voor muziek met een doorleefde context.

Wat seborik betreft: dat hoopt hij helemaal niet. Hij vindt me geweldig. Toch, Seborik?

quote:

Op dinsdag 14 september 2004 14:44 schreef Weakling het volgende:

[..]

Ik zeg ook niet dat tijdsgeest niet bestaat, alleen is in mijn ogen tijdsgeest niet individueel, maar groepsgebonden. Anders zijn er net zoveel tijdsgeesten als er mensen zijn. Kan natuurlijk, maar naar mijn idee is dat niet de betekenis van tijdsgeest.
[..]

Dat heeft niets met generaties te maken, maar met ervaringen. Iemand van 20 uit de jungle van afrika die voor het eerst van zijn leven de Beatles hoort, zal die muziek net zo intens beleven als de mensen die het 35 jaar geleden voor het eerst hoorden. De 20 jarige uit de jungle zal de huidige tijdsgeest altijd blijven associeren met de Beatles.

Op dezelfde manier zal iemand die naar klassiek luistert zijn of haar huidige situatie en gevoelens koppelen aan die muziek. Het is nieuwe muziek in de oren van de luisteraar. De luisteraar weet niet dat de componist en de bijbehorende generatie dood is. Dat doet ook niet terzake bij het beluisteren van muziek die je voor het eerst van je leven hoort.

Strikt gezien heb je gelijk. Maar als de redenering in zijn extremen onderuit te halen is, betekent niet dat ze niet toepasbaar kan zijn in wat minder extreme situaties. Een begrip als tijdsgeest heeft natuurlijk geen oneindige reikwijdte, maar is een zeer aan context gerelateerd begrip. Maar dit is allemaal overduidelijk toch? Ik zie vooralsnog niet in hoe jouw kanttekeningen mij compleet onderuithalen.