Het VBL-columnhoekje deel 3

quote:

ALS DE ZAK WACHT…

Een veertiger loopt zijn kantoortje binnen. Op het bureau ligt een pakje sigaretten geduldig op hem te wachten. Het zijn misschien wel zijn laatste vrienden. “Roken brengt de gezondheid ernstige schade toe”, waarschuwt het pakje hem nog wel. Hij slaat er geen acht op en jaagt de brand in één der sigaretten. Met een diepe zucht laat hij zich in zijn bureaustoel zakken. Hij is voetbaltrainer en gisteren vond zijn vrouw nog dat hij thuis zo kribbig was. Zij voelt de impact van een plaats in de onderste regionen van de ranglijst duidelijk niet.

Het bord met schuifmagneetjes ligt binnen handbereik. Met trillende vingers trekt hij het naar zich toe. Zonder overtuiging begint hij te schuiven. Wat nu als hij zijn aanvallende middenvelder inwisselt voor een defensieve? Misschien zijn aanvallende middenvelder dan valse spits maken en een spits opofferen voor verdedigende zekerheid in de middenlinie? Wellicht zelfs een vijfde verdediger opstellen in een poging de boel achterin in ieder geval dicht te houden? Moedeloos schuift hij de linkervleugel wat dieper dan de rechter, om daarna toch maar weer uit te komen op het vaste systeem van zijn ploeg. Hij weet het niet meer.

Hij is ook al een tijdje gestopt met het vragen van advies aan zijn assistent. Die acteert momenteel loyaliteit, maar is straks de eerste die in de sloep zit, mocht de schuit daadwerkelijk zinken. Om daarna met droge voeten op de persconferentie te verklaren dat “dit zo’n geweldige kans is om op eigen benen te staan” en zijn positie in te nemen. Hoe anders was het vorig seizoen, toen ze nog veel wonnen. Iedereen was vriendelijk tegen hem en nu het tegenzit zien ze hem niet meer staan. Zuchtend beseft hij dat sommige clichés gewoon erg waar zijn.

Zijn vingers glijden door zijn dunner wordende haar, terwijl hij nog een trek van zijn sigaret neemt. Misschien maar eens een schokeffect veroorzaken, door zijn halve elftal in te ruilen. Niet dat de vervangers van hetzelfde niveau zijn als zijn basisspelers, maar het is wel een signaal. Al zal de pers dan wel weer klaar staan met de vernietigende commentaren. Ze zullen hem een wanhopig man noemen, die God zegene de greep een paar anderen inbrengt. De pers, die toch al niet schroomt om hun met gif doordrenkte pijlen op hem af te vuren. Dat terwijl driekwart van de journalisten niets van het spelletje snapt en maar wat raak schrijft. Laatst nog, toen hij zijn linkermiddenvelder had opgedragen de aanvallende rechtsback van de tegenstander te schaduwen. Dat deed hij perfect, maar men schreef dat hij onzichtbaar was.

Nee, met de pers heeft hij het wel gehad. Net als met die emotionele supporters, die met witte zakdoekjes begonnen te zwaaien en weinig vleiende leuzen scandeerden. Vorig jaar zongen ze nog voor hem en was hij de held. Hen neemt hij het nog niet eens zo kwalijk, ze handelen uit emotie. Ze zien hun club op degraderen staan. Met een bonkend hoofd verlaat hij zijn kantoor en rijdt naar huis. Morgen maar dezelfde elf opstellen en hopen dat ze nu hun plicht doen.

Een dag later zit hij er weer, alleen in zijn kantoortje. Wederom een nederlaag. Hij heeft alles al geprobeerd. Een donderspeech, een peptalk, wissels, het systeem veranderen, jeugd een kans geven. Er zit geen beweging meer in, alles loopt verkeerd. Het was weer een lijdensweg van negentig minuten, die een akelige verlenging kende in de vorm van een persconferentie. Met een schorre stem en prikkende ogen had hij maar weer eens de hoop uitgesproken dat het de volgende wedstrijd dan toch maar beter zou gaan en dat de ommekeer eens moet komen en dat je, als je nu eenmaal in de hoek van de klappen zit… Enfin, het bekende verhaal. Hij wil niet klagen, goed of laat krijgt iedere voetbaltrainer er mee te maken. Het verhaal van de goede tijden en de slechte tijden. Die wetenschap maakt het echter niet minder pijnlijk.

Maandagmorgen moet hij weer. Hij zal naar zijn werk gaan in onzekerheid. Hoe lang laat het bestuur hem nog spartelen? Mag hij weer een week gaan piekeren, om uiteindelijk weer nauwelijks iets te veranderen? Hij staart in de spiegel en schrikt van zijn gezicht. Een paar holle ogen onder een gerimpeld voorhoofd staren hem aan met de blik van een man die het niet meer weet. Onwillekeurig steekt hij een sigaret op en leest de waarschuwende tekst. Hij slaat er geen acht op. Hij weet het namelijk al, dat niets zo schadelijk voor de gezondheid is, als de wetenschap dat de zak wacht…

quote:

HET ZAL JE KIND MAAR WEZEN

Bloedverwanten in de sport, het blijft altijd een complexe zaak. Voor de betreffende personen is het dikwijls leuk, zeker als je voor dezelfde ploeg uitkomt. Supporters vinden het doorgaans ook best aardig. Er zijn toch best nog aardig wat beroemde voetbalfamilies op te noemen. Meestal gaat het dan om broers. Denk aan Erwin en Ronald Koeman, Brian en Michael Laudrup en de broers Van der Gijp, die in lang vervlogen tijden een prima voorhoede vormden bij het inmiddels ter ziele gegane Dordtse Emma. Tweelingen zoals Frank en Ronald de Boer en Dennis en Gérard de Nooijer konden ook altijd op de nodige aandacht rekenen.

Het is al leuk als de broers samen in een team spelen, maar ook als ze tegen elkaar spelen is dat een reden voor vermaak. Zo mocht FC Twente-keeper Cees Paauwe ooit proberen de doelpogingen van zijn voor Feyenoord uitkomende broer Patrick te stoppen. Reken maar dat men daar in de familie over praat!

Het komt echter zelden voor dat een vader en een zoon samen in een team spelen. Dit is natuurlijk logisch, omdat een voetballoopbaan zelden zo lang gerekt wordt dat een vader een doorbraak van zijn zoon kan meemaken. Het gebeurde wel in IJsland, toen Arnar Gudjohnsen zijn afscheid van de nationale ploeg extra luister bij kon zetten door te worden vervangen door zijn eigen zoon Eidur. Meestal zie je een vader en een zoon in het voetbal echter als trainer en speler. Dat is direct een gevaarlijke zaak, zo wees het verleden al uit.

Johan Cruijff liet als trainer zijn eigen zoon Jordi debuteren in het eerste team van Barcelona en had ook nog een tijdje zijn schoonzoon als reservekeeper in de selectie zitten. Met name rond Jordi was er ophef. Niet dat Jordi een slechte speler was, maar hij kon toch nooit het vermoeden van zich afschudden dat hij door zijn vader voorgetrokken werd. Geen onlogische gedachte trouwens, want welke vader kan puur objectief zijn zoon beoordelen?

Het wordt pas extra pikant als de vader een bestuurlijke functie heeft. Fernando Sanz, een redelijke voorstopper van Málaga, mocht in de periode dat zijn vader voorzitter van Real Madrid was af en toe opdraven voor de “Koninklijke”. Het gerucht ging zelfs dat de trainer dit verplicht was, wilde hij aanblijven. We zagen het in Nederland ook bij FC Utrecht, waar Han Berger ooit als technisch directeur nogal treuzelde met het aantrekken van een aanvaller, om de doorbraak van zoon Ruud niet te dwarsbomen.

Het is iets waar je voor moet waken. We zagen het deze zomer nog. Bert van Marwijk wilde als trainer van Borussia Dortmund erg graag zijn schoonzoon Mark van Bommel aantrekken. Het ontbrak de Duitsers ook wel aan de financiële middelen, maar het verhaal ging ook dat men voorzichtig was met het aantrekken van familieleden van een trainer. Zeker nu het een nieuwe trainer betrof.

Je kunt je zoon dus beter maar bij de tegenpartij hebben zitten. Dat zorgt nog voor leuke televisie ook. Gert Kruys, oud-speler van FC Utrecht en thans trainer van De Graafschap, heeft ook een voetballende zoon. Rick, heet de jongen. Afgelopen zondag stond het duel tussen FC Utrecht en De Graafschap op het programma. Het was zo’n duel waarvoor je blind een 1 op je totoformulier invult. De club uit Doetinchem staat laatste en Utrecht staat keurig in de subtop. Normaliter een duel waar je nauwelijks aandacht aan besteedt, als je geen direct betrokkene bent.

Nu speelde de kwestie Kruys dus een rol. Zoonlief liet voor de wedstrijd vol bravoure in het programmablad optekenen dat pa “zijn borst nat kon maken” en senior stelde voor de wedstrijd dat Rick, mocht hij scoren, maar bij zijn vriendin moest gaan eten. Plaagstootjes vooraf, er was namelijk een gerede kans dat Rick niet in het veld zou komen. Mocht dit wel gebeuren, dan zou het wel erg toevallig zijn als hij zou scoren. Dat was Rick namelijk nog nooit gelukt in het eerste elftal.

U voelt het ongetwijfeld al aan. Rick mocht zich warm gaan lopen, iets wat hem bij het passeren van de dug-outs ongetwijfeld een vriendelijk knikje van pa opgeleverd moet hebben. Rick mocht zelfs invallen en Ricks eerste balcontact was een dodelijke uithaal in de bovenhoek. De Graafschap was zonder groots te spelen bezig om een 0-0 uit het vuur te slepen, maar Rick besloot anders. Uiteraard bleef de 1-0 staan en ging alle aandacht na de wedstrijd uit naar de familie Kruys. Junior deed breed lachend zijn verhaal voor de camera van Studio Sport en senior stond er wat verloren bij. In zijn functie van trainer van De Graafschap stond hij uiteraard stevig te balen, maar als vader moet hij zich toch ook zeker trots gevoeld hebben. Terugkomend op zijn uitspraken voor de wedstrijd meldde hij nog even dat Rick maar even met zijn “meissie in de stad moest gaan eten”.

Mijn gedachten gingen uit naar de overige gezinsleden. Wat als beiden thuis komen? Pa teleurgesteld, Rick helemaal in de zevende hemel. Trouwens, hoeveel eredivisietrainers zullen ’s avonds tijdens Studio Sport eens met een schuin oog naar hun eigen kroost gekeken hebben? Zij die een zoon hebben, moeten toch even geslikt hebben. En zij die een dochter hebben, zullen opgelucht gedacht hebben dat je een schoonzoon er altijd nog uit kunt trappen…