Een lange reis naar Letland, allesbehalve vlekkeloos

2 augustus 2004, Wijk bij Duurstede, Nederland.

De reis kon beginnen. Misha opgepikt, gedag gezegd tegen de ouders, en rijden maar. Maar eerst naar Maastricht, want mijn moeder was zo verstandig geweest om de autopapieren mee te nemen, terwijl wij haar auto leenden. Het is een blauwe Ford Fiesta. Een klein, maar opvallend wagentje, waarvan je op het eerste gezicht zou denken, dat je de grens van Duitsland er amper mee haalt. Maar we hadden vertrouwen. De eerste vertragen liepen we enkele kilometers buiten Wijk bij Duurstede al op, toen Misha het bericht ontving, dat hij thuis wat vergeten was. Omkeren, oppikken, en weer op weg, met de stampvolle auto.

Eerst dus onderweg naar Maastricht, maar omdat we geen zin hadden om in de stad te verdwalen, kwam ik op het idee om haar maar op te wachten bij een tankstation met tunnel onder de weg. Na een uur of 2 kwam ze eindelijk aangereden, en wij namen de autopapieren in ontvangst, om vervolgens via de provinciale weg op zoek te gaan naar Duitsland.

Meteen kregen we onze eerste tegenslag te verduren. Het laatste stoplicht voor de snelweg sprong op oranje en ik remde. Helaas voor de vrouw achter ons, want zij vond oranje een mooie reden om door te rijden. Dit was geen probleem geweest, ware het, dat zij voor ons reed. Echter was dit niet het geval, wat erin resulteerde, dat, precies op het moment dat ik stil stond, ik ineens weer met een klap vooruit schoot. Ik kijk in mijn spiegel, zie daar een vrouw achter het stuur zitten, hevig drukte makend, ik kijk vooruit, ik kijk weer in mijn spiegel, ik kijk weer vooruit, weer in mijn spiegel, vervolgens naar Misha, vraag hem of alles goed is, wat zo was. Ik kijk weer in mijn spiegel, nog altijd half verbaasd, nog niet 100% in staat om te denken, en uiteindelijk stap ik maar eens uit.

Het eerste wat mij opvalt, is een hoop vloeistof op de grond, en een flink gedeukte motorkap. Ik kijk weer naar binnen bij de auto, en zie het meisje half overstuur naar mij kijken. Ik kijk naar de achterkant van onze auto, waar ik, tot mijn blije verbazing, enkel wat krasjes en deukjes zie. Ik loop naar haar raam toe, en vraag of alles goed is. Dat was zo, en zij vroeg of alles met mij goed was. Ik klapte gelukkig met mijn hoofd in de hoofdsteun, dus ik had nergens last van. Ondertussen was er een derde auto gestopt, waar een man uit stapte, die ons hielp met de verzekeringspapieren. Later kwam er politie bij, en na nog wat gedoe en gebel naar mijn ouders, bleek dat ik gewoon verder kon met de reis, met slechts 1 probleempje: de kofferbak ging niet meer open. Gelukkig kunnen de banken van de Ford Fiesta gewoon naar voren geklapt worden, dus zo gingen wij weer verder richting Letland.

Daar gebeurde vrij weinig. We kregen nog even de schrik van onze levens, toen we op een gegevens moment een afslag namen, in de hoop een hotel te vinden, en we op de afrit ineens een auto op ons af zagen komen. Het bleek een tweerichtings af-/oprit te zijn, en die beste man (of vrouw, het was 's nachts) reed gewoon netjes op zijn baan. Het hotel bleek 80 euro per persoon te kosten, en aangezien we eigenlijk geen zin hadden om te zoeken, zijn we maar weer terug de snelweg op gegaan, om daar een ander de schrik van zijn leven te laten hebben, op de zelfde manier als wij die kregen. Ernstig, hij schoot bijna de vangrail in. Uiteindelijk maar op een parkeerplaats gaan staan, om daar in de auto te slapen. Na vier uur slecht geslapen te hebben, zetten we onze weg voort richting Polen, om daar te beseffen, dat die "spookrijder" helemaal niets voorstelde, als we het dan toch over enge dingen hebben...

(to be continued)

3 augustus 2004, Frankfurt Oder, Duitsland

Eindelijk bij de Duitse grens. De auto rammelt sinds het ongeluk een beetje bij het optrekken, maar verder rijdt hij nog zoals altijd. Na een flinke lading koffie was ik weer aardig wakker na een brakke nachtrust, en we gingen Polen binnen. Ze deden niet moeilijk bij de grens. Ik vertelde Misha dat Polen ongeveer het saaiste land ter wereld is om doorheen te rijden. Althans, dat was vorig jaar zo. Ondertussen ben ik een ervaring rijker, die mij zeker dwingt deze mening terug te nemen.

Op zich begon het goed. Ik moest weer even wennen aan de inhaalcultuur op de wegen daar. Het was immers een jaar geleden dat ik daar voor het laatst reed, maar ik was alweer snel op gang. Polen bestaat voornamelijk uit provinciaal-achtige wegen, waar je in principe 90 mag. Weinigen houden zich daar aan, in het land waar je niet vreemd moet op kijken, als je ineens de vluchtstrook in moet duiken, om een vrachtwagen te ontwijken, die op zijn dooie akkertje bezig is, met het inhalen van een andere vrachtwagen. Waar de vluchtstroken in Nederland in principe gebruikt worden om stil te staan met pech, worden ze in Polen gebruikt om ruimte te geven aan hun, die sneller willen dan hun voorganger. Ook kom je geregeld door een dorpje heen, waar de Polen in de zomer hevig op zoek zijn naar toeristen met geld, van wie je de ramen kan schoonmaken, om weer wat euro'tjes te ontvangen.

De eerste keer lieten we het maar gebeuren. Al die insectenvlekken op de voorruit doen het zicht immers ook geen goed. Je geeft zo'n kerel dan 2 euro'tjes en je gaat weer verder. Later nogmaals. We hadden geen zin om ons er druk over te maken, dus toen de beste jongen, na het negeren van ons hevig nee-geschud, alsnog onze ramen schoonmaakte, gaven we hem maar wat geld.

Dit was ongeveer het moment, waarop we de echte schrik van onze levens kregen. We reden weer op zo'n provinciale weg, als er voor ons een zwarte auto met een ietwat apart nummerbord rijdt. Hij rijdt langzaam, dus ik wil er voorbij. De weg ging om hoog, ik schakel terug om harder op te trekken, en ik probeer er langs te komen. Het lukt niet, en tegen het einde van de heuvel besluit ik maar af te remmen, en achter hem te gaan rijden, voor er van de andere kant van de heuvel ineens iets blijkt te rijden. Lang bleef het niet mogelijk om er voorbij te komen, tot de weg eindelijk eens tweebaans word. Na enkele bochten en afslagen, blijkt deze beste Pool nog altijd achter ons te rijden. Ik word achterdochtig, terwijl Misha zich er weinig van aan trekt. We staan bij een stoplicht. Ik kijk in de spiegel, en zie de man in de auto bellen, en ik heb het gevoel dat hij de hele tijd bij ons naar binnen kijkt.

Hij komt ons rechts voorbij. Er zit een sullig figuur in de auto, niet naar ons kijkend. Waarschijnlijk expres, om ons niet achterdochtig te maken. In de zijkant van de auto zitten deuken. Niet ongewoon in dat land, maar zeker geen reden te minder om ons zorgen te maken. De man zit ondertussen al zeker zo'n uur achter ons, als het drukker wordt op de weg, terwijl we de stad in rijden. Wij zitten nog altijd op de linker baan, en hij op de rechter, maar zo'n 10 auto's achter ons. Wederom een stoplicht. Misha, die ondertussen enigszins bang is gemaakt door mij, houdt de auto vanuit de zijspiegel in de gaten, en ziet dat de auto enigszins naar links staat, en dat de man in de auto uit het raam hangt, om te naar voren te kijken... Om ons in de gaten te houden. Bij het stoplicht wordt het driebaans. De rechter twee banen gaan naar Warschau, de linker naar onze geplande binnendoorweg.

Dit is waar onze achtervolger goddank zijn fout maakte. Hij verwachtte dat wij naar Warschau zouden rijden, en bleef nog altijd op de rechterbaan rijden, nog altijd 10 auto's achter ons, terwijl wij ondertussen op de linkerbaan voor sorteren om naar links te gaan. Het stoplicht voor naar Warschau gaat op groen, en we zien hem voorbij rijden. Op het moment dat hij ongeveer naast ons reed, zag hij ons ineens, staat keihard op de rem, stopt al het verkeer achter hem en op de baan naast hem, scheurt dwars over de weg, alles op alles zettend, om zichzelf uiteindelijk tussen 2 auto's te wurmen, om zo voor ons op onze baan terecht te komen. Dit was het moment dat we het zeker wisten. Dit was het moment, dat onze harten even stil bleven staan. Het moment dat we peuken scheten, het moment, waarop we ernstige twijfels kregen, of we Letland ooit nog zouden halen...

(to be continued)

3 augustus 2004, Poznań, Polen

Wat wilde hij van ons? De meest onwaarschijnlijke optie was nog wel dat hij zich misschien verveelde, en gewoon geinteresseerd was, in wat Nederlandse toeristjes nou weer gingen doen... Meer waarschijnlijk waren opties als: beroven, carjacken, en mogelijk nog erger... Een ding wisten we zeker: we wilden er niet achter komen. Hij stond nu dus een stukje voor ons. Het licht staat nog op rood, en de spanning is om te snijden. En wat krijg je, precies op het moment dat je er géén behoefte aan hebt? Precies: glazenwassers! Ik heftig nee schudden, Misha doet zijn raam open en schreeft meermaals het woord "nee" in verscheidene talen naar buiten. Onze glazenwassers zagen echter alleen maar ons nummerbord en vonden dat we ze maar geld moesten geven... Zelfs zonder het wassen van de ramen. Ik, nog steeds druk bezig met mijn achtervolger, grijp een euro'tje uit mijn portomonnee en geef deze aan hem, maar hij vond het niet genoeg. Hij liep naar Misha's kant toe, welke op zijn beurt weigerde geld te geven. Meneer de glazenwasser was het er niet mee eens, en voor we het wisten, had hij ineens het pakje sigaretten, dat eerder op Misha's schoot lag, in zijn hand. Op dit moment ontplofte Misha, en ik had moeite hem er van te overtuigen niet uit te stappen. In plaats daarvan schreeuwt hij het uit naar die Pool, die schijnbaar wel enigszins schrok. Hij kwam terug gelopen, en gaf ons een paar sigaretten terug. Ik vond het allang best, want ik vond dat het het minst geschikte moment voor problemen. Ik wist Misha er van te overtuigen dat we het maar het best konden laten zitten, en we concentreerden ons weer op onze achtervolger.

Het licht ging op groen, en hij reed er door heen. Langzaam, maar net niet te langzaam. Als geluk bij ongeluk ging het licht alweer op rood voor wij er door gingen, en we zagen hem langzaam maar zeker zijn weg vervolgen. Niet veel later ging het licht naar Warschau op groen. Ik keek, ik zag dat er geen auto's aan kwamen, en alsof mijn leven er vanaf hing (mogelijk niet eens bij wijze van spreken), gooide ik het stuur naar rechts, en gaf zoveel gas als het 1.25 motorblokkie maar kon gebruiken. Ik scheurde door het groene licht, weg van onze achtervolger, en reed. Ik reed, weer compleet wakker van de adrenaline, zo hard als nog veilig leek. Alle vormen van angst die ik eerder nog had bij het inhalen van auto's en vrachtwagens waren ineens verdwenen.

Ik kon nauwelijks geloven dat we hem kwijt waren. Het moet een minder intelligent figuur zijn geweest, als hij serieus had gedacht dat we hem niet door hadden. Ik kon me moeilijk anders voorstellen, dan dat hij omgedraaid was, toen hij ons te lang niet zag verschijnen op zijn weg. Met die gedachte in mijn achterhoofd ben ik minstens 100 tot 200 kilometer aan een stuk door gescheurd, tot we bij de snelweg aan kwamen. De enige tolweg in heel Polen, voor zover ik weet. We voelden ons er iets veiliger, maar nog steeds niet helemaal. Alle auto's die we zagen, behoorden in onze ogen tot het complot. Alle donkergekleurde Sedan's met zo'n apart nummerbord (overigens was deze wit, met aan de rechterkant een oranje vlak met 6 cijfers erin... Als iemand weet wat dit is, please tell me) bevatten in mijn ogen Poolse criminelen.

Toen vonden we het maar eens tijd om te tanken. Je moet op een gegeven moment toch wel. We reden naar het tankstation toe, en ik wilde tanken. Hij wilde niet. Vervolgens komt er zo'n Pool naar buiten gelopen. Hij vertelt ons, en de andere tankers, dat we ongeveer 5 minuten moeten wachten. Met onze ondertussen flink verhoogde portie achterdochtigheid zaten we ons alweer allerlei complotten voor te stellen. Wie weet wat voor contacten die crimineel niet had. Misschien had hij het tankstation wel opgebeld, om te zeggen dat ze ons moeten laten wachten. De adrenaline giert nog altijd door mijn aderen, als er vervolgens een tankauto langs komt gereden, en de tanks bijvult. Hierna kan ik dan eindelijk tanken, en op het moment dat ik klaar ben, krijg ik wederom de schrik van mijn leven.

Precies zo'n auto, met zo'n soortgelijk nummerbord, komt ineens keihard aangescheurd, en stopt zijn auto slippend voor de ingang van het tankstation. In deze auto zaten 2 personen, en de adrenaline stelde mij nog altijd niet in staat, om te zien, dat deze personen niet dezelfde waren. Maar wat dan nog, hij had zo'n soort nummerbord. God weet waar het voor mag staan! Hij loopt naar binnen, en ik er achteraan, om te betalen. Die gast vraagt wat aan de kassajongen en loopt weer weg, om vervolgens keihard weg te scheuren. Wij betalen, en vragen ondertussen met angst in onze ogen naar het nummer van de politie. Na verwoedde pogingen van combinaties van engels, duits, gebarentaal, en mijn eigen versie van Pools snapten ze eindelijk wat we wilden, en we kregen het nummer, welke, zoals ik eigenlijk al verwachtte, gewoon 112 was. Het hele tankstation keek ons na, terwijl wij naar de auto liepen, en ik weg reed, nog altijd driftig om me heen kijkend of ik ze ergens zag staan, wat niet het geval was...

(to be continued)

[ Bericht 0% gewijzigd door daReaper op 19-08-2004 00:37:44 ]

quote:

Op donderdag 19 augustus 2004 00:40 schreef PeuRac het volgende:
Ik zal je gerust stellen, zwarte nummerborden, zijn de oudere nummerborden van Polen. En heel normaal.

Polen is een heel veilig land, ook voor toeristen, als die wilde verhalen zijn onzin. Polen is veiliger als Italië.

Carjacking is een fenomeen wat ze in Polen niet kennen, en ze zijn slim genoeg om jullie (met jullie brakke auto) met rust te laten, omdat er bij jullie ws niks te halen valt.

Ik kom zelf wel eens in Polen, en ik moet zeggen dat ik me daar veiliger voel als in NL vaak.

Het nummerbord was wit. Met zo'n oranje vak dus. Ik denk dat die cijfers erin een datum voorstelden... En ik voelde me er op zich ook wel redelijk veilig, tot ik die freak achter me aan had. En ik weet 99% zeker dat hij ons achtervolgde. Verklaar dat maar eens...

quote:

Op donderdag 19 augustus 2004 00:51 schreef PeuRac het volgende:

[..]

Een witte poolse kentekenplaat, bestaat uit 2 of 3 letters, welke de plaats voorstellen (DW= Wroclaw, DWR is een voorstad), daarna komen nummers welke net als met de NL kentekens op tijd gaan. 7000 was begin dit jaar (in Wroclaw). Soms zit er idd een rode/oranje sticker op de platen, waarom weet ik niet, maar dat is niet iets waarvoor ik bang zou zijn.

Vergeet niet dat er in Polen maar weinig wegen zijn, dus het lijkt al snel dat iemand je volgt. Tijdens de 5u durende rit van Wroclaw naar Warschau reed er op de heenweg 3u lang een auto met ons mee, en op de terugweg zelfs 4u. Dus zo vreemd hoeft dat niet te zijn.

Ga er volgend jaar maar vanuit dat het een veilig land is, en dat je echt geen gevaar loopt. Want dat is gewoon zo. Zeker omdat je in een oudere auto rijdt (ga ik ff vanuit), jong bent (ga ik ook vanuit) weten zij ook wel dat er bij jullie niks te halen valt, als ze iets zouden willen doen.

Ik ben 4wkn in Polen op vakantie geweest deze zomer, en dit was zeker niet mn eerste keer, en ik heb nog nooit problemen gehad, terwijl ik gewoon met een nederlandse auto reed meestal.

Op zich ook nie heel verdacht als er iemand een tijd met je mee rijd enzo. Soms vind iemand gewoon dat je fijn rijdt, en dan blijft hij ook gewoon achter je rijden, enkel omdat hij jou vertrouwt, en gelooft dat jouw rijstijl ook hem snel bij zijn bestemming brengt. Maar om de een of andere reden vertrouwde ik hem echt niet. Vooral omdat hij de hele tijd leek te proberen ons er niet langs te laten. Toen hij op die 2 baans weg weinig keuze had, zat hij de hele tijd uit het raam te hangen, om naar voren te kijken, en toen hij zag dat hij ons aan het voorbij rijden was, stond hij ineens pal op de rem, om koste wat kost toch bij ons te blijven? Ik vond het echt té verdacht...

De enige verklaring die ik evt voor die stickers zou kunnen bedenken is: in Letland is het zo dat je 3jr je rijbewijs moet hebben, voor je harder dan 80 mag. Tot die tijd moet je een 80 sticker op je ruit plakken. Ik weet niet of dat in polen ook geldt, maar als dat wel zo is, dan zou die sticker wel eens kunnen aangeven wanneer de rijder zijn rijbewijs 3jr heeft... De datum lag nl. soms in de toekomst, en soms in het verleden... Maar dit is maar een wilde gok. Overigens was het ook zo, dat als die rood/oranje sticker aanwezig was, er verder geen landcode+vlaggetje op de auto stond...

Auto is een jaar of 5 oud als ik me niet vergis

quote:

Op donderdag 19 augustus 2004 00:51 schreef PeuRac het volgende:
[EDIT] Ik weet al wat jij bedoelt, dat oranje vak zit aan de linker kant??

Dat zijn tijdelijke kentekenplaten, op auto's die door Polen in NL of Dld gekocht zijn. Het is idd een datum, de datum tot wanneer het kenteken geldig is. Deze mannen doen je echt geen kwaad, en hebben in verhouding vaak best veel geld.

Volgens mij zat ie juist aan de rechterkant... Maar het zou wel verklaren waarom er nooit een landcode-sticker op zat...

Nouja, misschien heb je wel gelijk, en maakte ik me druk om helemaal nix, maar toch scheet ik bagger

ikke net een vet stuk typen, crasht mn computer
zondag ofzo wel weer