Nu 9 jaar geleden alweer, nu ja bijna dan.
Ik was pas 15 en de wereld stortte in elkaar.
Ik was zo jong en had zo vaak ruzie met je, we leken gewoon te veel op elkaar denk ik nu.
Ik was pas 13 toen we hoorden dat je ziek was.
Je dacht ach een verkoudheidje, die gaat wel over...
Maar het ging niet over, sterker nog, het werd alleen maar erger.
Toen kwam het nieuws, het was kanker.
Het was de eerste keer dat ik je zag huilen en wat ben ik daarvan geschrokken.
Mijn sterke, dwarse, boze, knorrige, lieve, en soms hele moeilijke papa die huilde.
Het brak mijn hart..
Ziekenhuis opnamens, halve long kwijt en chemo therapie en bestraling.
Ik ging een weekendje naar een vriendin en toen ik terugkwam had je geen haar meer.
Je vermagerde zo erg.
Je werd een heel ander mens.
Zo is mijn papa niet dacht ik nog, mijn papa is sterk en die kan alles (ja dat denk je als je 13 bent).
Toen zei de dokter, meneer alles is goed en de prognoses, hoewel natuurlijk nooit 100% zeker zijn goed.
Wat hebben we gehuild, nu van blijdschap.
Zou alles toch nog goed komen na al die gevechten van je?
2 maanden later was je voor controle en de kanker zat overal!
ik kon het niet geloven.
Je kwam gebroken thuis.
Mama was gebroken en ons gezin ook.
Weer vechten maar nu?
Alles ging steeds slechter, het kwam overal en op het laatst in je hoofd.
Je werd dement en je werd blind.
Ik heb uren gehuild om mijn papa en toch veranderde je met de dag.
Toen kwam de bobbel in je nek en het was een tumor, nog een erbij!
Je kon niet meer.
Je had al anderhalf jaar gevochten en je was op.
We hebben afscheid genomen en ineens was je weer heel helder.
Je had een beslissing genomen en het leek net of je opleefde.
Maar dat was schijn.
Afscheid nemen: hoe kon ik nu afscheid van je nemen, ik had allebei mijn ouders zo hard nodig.
Toen de dokter kwam hebben we nog geknuffeld en heb ik je over je kale bol geaaid.
Toen was het over......
Mijn god, wat een leegte liet je achter, je was niet de werelds beste papa en je was niet perfect en je kon vreselijke buien hebben en ik heb je zelfs vervloekt en wat heb ik mezelf daarom gehaat!!
Ik was mijn papa kwijt en was pas 15, nu ben ik 24 en mis je vreselijk. Ondanks onze ruzies vroeger en je onvoorspelbare gedrag.
ik ben net verhuisd en wil zo graag dat je dat ziet.
Ik ga volgend jaar trouwen en wil zo graag dat je er bent.
Ik heb geen goed contact meer met mama en wil zo graag dat jij me helpt daarbij.
Het kan allemaal niet.
Dag Papa, dag eigenwijze man, dag Ik hou van je.
Sorry voor dit lange verhaal ik moest het kwijt.
[Dit bericht is gewijzigd door DarkElf op 23-08-2001 21:37]
ik kan me voorstellen dat je je vader elke dag mist, ik zou er niet aan moeten denken dat mijn vader of moeder er plots niet meer zou zijn !.
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Weet eigenlijk niks meer te zeggen
En misschien is hij er niet in levende lijve bij.....
maar misschien wel op andere manieren...
Sterkte.....
Heel veel sterkte en in gedachten is hij er toch altijd bij.
quote:Je hoeft echt geen sorry te zeggen.
Op donderdag 23 augustus 2001 21:34 schreef DarkElf het volgende:Sorry voor dit lange verhaal ik moest het kwijt.
Sterkte.
Heel herkenbaar ook: dat hele proces, dat gevecht en de enorme pijn. Het gat wat zo iemand achterlaat is gigantisch, omdat je zo enorm veel van hem houdt.
Ik wens je veel sterkte om zulke (extra) moeilijke dagen door te komen en dat je vooral zijn heel positieve kanten herinnert. Dat geeft veel kracht.
Ja, sommige pijn en sommig verdriet gaat nooit weg.
Sterkte.
Poef.....gone! ©golfer
Ik hoorde van je dat je hier een verhaaltje geschreven had over je papa, dat maakte me erg benieuwd...
Nu ik het gelezen heb ben ik zo trots op je, dat je zo eerlijk en openhartig hebt kunnen schrijven over datgene wat je anders nooit onder woorden kan brengen. Ik moet heel eerlijk zeggen dat zelfs ik tranen in m'n ogen kreeg, en je weet hoeveel dat zegt...
Ik hou van je en zal er altijd voor je zijn...
je Pooh
sterkte meis! 
heb het helaas in mijn naaste omgeving ook moeten meemaken.
* NiHiels pinkt traantje weg
als je erover wilt praten kan dat natuurlijk altijd.
Ik weet hoe het voelt, heb het bijna 4 jaar geleden meegemaakt met mijn moeder.
Zulke gebeurtenissen blijven de rest van je leven bij je.
Ik herken veel in je verhaal, het proces en de jaren erna, al lijk ik er minder moeite mee te hebben als de rest hier thuis...
echt waar... Veel sterkte. Ik was heel gelukkig dat toen ik 13 was mijn moeder van kanker is genezen, ik ben nu 20 en mn moeder is nog steeds gezond en ex-kanker patient verklaard.
Hoe en wanneer je iemand gaat missen daar staat geen tijd voor. Ik ervaar dat zelf ook. M'n ma is gestorven toen ik 17 was, ja ook weer die ziekte
Eigenlijk voel ik me achteraf een beetje schuldig dat ik in de periode daarna er niet over wilde praten, niet aan wilde denken en ook de moed niet had om de plaats waar ze begraven ligt te bezoeken.
Ik dacht aan mezelf, wilde leuke dingen doen en zulke dingen pasten niet in mij puberjaren en ik kón het ook echt niet.
Pas nu echt jaren later, mis ik haar écht en ben pas ook voor het eerst bloemen op het graf gaan zetten. Dit tot grote verbazing van m'n pa, hij was wel erg blij dat ik het uiteindelijk toch heb kunnen opbrengen.
Ze was ontzettend streng altijd maar ik weet dat ze ontzettend veel van haar enige kind hield, besef nu dat het puur uit bescherming was.
Ze had ook een soort opleving de dag ervoor, gewoon gekletst over hoe het op school ging wat dat vond ze zo belangrijk. En een dag later kon het nie meer.....
Ik kan me heel goed voorstellen hoe het voelt, zeker als je gaat trouwen en ook bij andere dingen die belangrijk zijn in jouw leven. Maar het heeft zo moeten zijn en zorg ervoor dat hij trots op zijn dochter kan zijn!
Pijn verwerken is moeilijk en iedereen doet het op zijn eigen manier, er is geen goede manier aan te wijzen, iedereen moet er op zijn/haar eigen tempo mee leren omgaan....
En altijd zullen er momenten blijven dat de pijn erger wordt, maar gemis is ook een teken van liefde...
