WFL Wetenschap, Filosofie, Levensbeschouwing
Discussieer hier over alle aspecten van de wetenschap, filosofische problemen en zaken van levensbeschouwelijke aard.
Nu de wereld onmiskenbaar in een spiraal van oplopende spanningen en polarisatie terecht is gekomen, is het misschien interessant om het veelal verzwegen gedachtegoed van de krachten die eigenlijk verantwoordelijk zijn voor die polarisatie nader te duiden.
Als beginpunt kun je hierbij het Amerikaanse neoconservatisme nemen. Een wat gekunstelde poitieke stroming van voormalig progressieven, die opgang vond in de jaren 60 en onder Reagan invloed kreeg op het Amerikaanse beleid. Achteraf gezien beschouwt het neoconservatisme zich als de architect van het va banque beleid van de VS tegenover de "evil empire", de Sovjetunie. Neoconservatisme is ingebed in een virulente herwaardering van alle waarden door afstand te doen van het cultuurrelativisme. Dit hield in dat de Sovjetunie niet meer gezien werd als een gelijkwaardige partner, maar als het rijk van het kwaad dat met een krachtige defensie (of offensie) en een sterke (neoliberale/conservatieve) Amerikaanse economie op de knieën kon worden gebracht.
Na de val van de muur waren de neoconservatieven onoverwinnelijk. De herwaarding van alle waarden bleek succesvol geweest te zijn. Toen kwam Francis Fukuyama met een boek dat internationaal enorm invloedrijk zou worden en wat betreft het buitenlandse beleid van de VS het intellectuele referentiepunt zou worden. Eerst gematigd (onder Bush sr. die nog weigerde Saddam geheel onder de voet te lopen), tegenwoordig in de zogenaamde pro-actieve (pre-emptive) agressieve stijl onder Bush jr, die Saddam onderworpen heeft en nu aast op Iran. (Probleem wat dat betreft voor Bush is dat hij geen militairen meer heeft hahahaha). De ideeën hierachter laten zich het beste omschrijven via een stukje dat ik meer dan 10 jaar geleden schreef, ongeveer ten tijde van Bush sr.'s presidentschap. Het draait allemaal om geschiedenis.
Volgens mij één van de redenen waarom Paars nadat de hoogconjunctuur wegebde plotseling met de billen bloot ging. De zelfgenoegzaamheid sloeg een gat in het vertrouwen tussen de gekozen politici en de achterban, waarvan populisten zoals Pim Fortuyn in ons land dankbaar gebruik maakten. De geschiedenis was nog steeds niet ten einde, ook in de VS niet, zoals Fukuyama weliswaar toegaf, maar niet als oorzaak van het systeem zelf zag. Het systeem zelf, mits voorzien van herwaarding van alle waarden, was perfect. 'De ongelijkheden die nog bestaan worden door populisten, met veronachtzaamheid tav sociaal-economische factoren, op conto gegooid van culturele verschillen. Niet insluiting maar uitsluiting is voor hen het antwoord op de bastaande ongelijkheden die het overwinnende liberaal democratische systeem nog niet heeft opgelost'. De stelling is dat de teruglopende cohesie in onze samenleving veroorzaakt wordt, niet door sociaal-economische ongelijkheden veroorzaakt door een steeds neoliberalere koers, maar doordat we onze (Joods-Christelijke) normen en waarden niet meer serieus nemen en dankzij het cultuurrelativisme onder bedreiging liggen van bijv. de Islamitische normen en waarden. Uiteindelijk leidt het tot een strijd tussen twee stelsels van fundamentalisme. Het Westers en het Islamitisch fundamentalisme. Internationaal gezien zelfs tot een soort Bijbelse eindstrijd.
Nu komen we weer terug op het (neo)conservatisme en de herwaardering van alle waarden: deze these is, als reflectie op de relativistische jaren 60, de belangrijkste hoeksteen van het neoconservatieve en ook populistische bouwwerk. We moeten onze ouderwetse normen en waarden, die wij door het nihilistische cultuurrelativisme kwijt zijn geraakt, opnieuw invoeren. De vrijheid en blijheid van de jaren 60 hebben alleen geleid tot destructie, volgens deze gedachtegang.
Het historicisme van Fukuyama leidt dus tot een ouderwetse authoritaire samenleving waarin iedereen weer zijn plaats kent. Hij motiveert dit aan de hand van Plato, die zegt dat de mens gedreven wordt door 3 belangrijke drijfveren: verstand, verlangen en erkenning. Dit laatste noemt hij de thymos, de bezieling. Deze thymos houdt in dat een mens graag erkentelijkheid nastreeft van zijn naasten. Hij doet dit bijv. door strijd te leveren of iets te presteren. In de weke verzorgingsstaat, waarin een mens van wieg tot graf wordt verzorgd, is deze thymos langzaam verdwenen. Mensen zijn decadent geworden en verzinnen onnozele en soms zelfdestructieve eigen oorlogjes. Zo beziet Fukuyama in wezen ook de generatie van de jaren 60. Zij behoorden tot de best opgeleide en meest welvarende generatie van de geschiedenis en wat deden zij, aldus Fukuyama? Achter dictatoriale ideeën aanlopen van Lenin, Mao, Castro etc. Gewoon, volgens hem, een strijd om de strijd. Zo ziet Nietzsche dit ook, alleen langs geheel andere weg. De religie, die tot omdraaiing van alle waarden heeft geleid, heeft hierin de thymos beteugeld en de mond gesnoerd, hetgeen tot een decadente massamens heeft geleid. (Overigens ideeën die ook Heidegger aantrekkelijk vond.) Ipv de decadentie van de massamens, ingebed in de morele vooroordelen van de religie, zou de mens voorbij moeten gaan aan de (christelijke) moraal en weer strijd moeten leveren tegen zijn naasten, want alleen op die manier komen de beste eigenschappen van de mens naar boven. Fukuyama kiest uiteindelijk niet voor deze weg, wel dient het aloude conservatieve pad bewandeld te worden, want dit levert de belangrijke in een egalitaire samenleving zo node gemiste "erkenning" van het individu op.
Zo zien we dat de polarisatie is terug te voeren op een idee over de geschiedenis: het historicisme. De vraag is natuurlijk of ten lange leste Hegel gelijk had met dit historicisme. Is het zo dat de ontwikkelingslijn van de geschiedenis ten einde is gekomen en is het zo dat we het cultuurrelativisme volledig moeten uitbannen ten faveure van - om het maar even in polderland te houden - Jan Peter Balkenende's blije boodschap over de wormen in Naarden???
Persoonlijk geloof ik niet in historicisme, aangezien ik denk dat de geschiedenis meer een (onvoorspelbare) wisselwerking te zien geeft tussen bovenbouw en onderbouw en dat als de onderbouw te wensen overlaat de geschiedenis nog alle kanten uit kan gaan... Ik geloof al helemaal niet in het opheffen van het cultuurrelativisme als zodanig. Wat je overhoudt is absolutisme en megalothymos. Zowel sterk relativisme als absolutisme zijn theoretisch en praktisch onhoudbaar. Een gematigde tussenpositie kan een uitkomst bieden uit de spanningen die tegenwoordige wereld overspoelen. Ik noem dit (naar John Connoly) weak relativism of zwak relativisme.
PS
Zoals in een ander topic wordt uitgelegd is het neoconservatisme schatplichtig aan Leo Strauss. Over Strauss wordt verschillend gedacht, feit is dat hijzelf zich nooit met politiek, laat staan buitenlandse politiek heeft bezig gehouden. Hij ontdekte dat er geen goden, moraal en natuurrecht aanspraken bestonden, maar zag hierin eveneens een gevaar. De slappe liberale democratie die geen waarden had om zijn bestaan te verdedigen, stelde hij gelijk met de Weimar republiek. Maw die liep het gevaar om over genomen te worden door zo iemand als Adolf Hitler. Hoewel er geen filosofische bewijzen voor absolute waarden bestonden, zouden deze dus toch als hoeksteen moeten fungeren voor iedere weerbare samenleving, want anders vierviel deze samenleving tot zoiets als het Derde Rijk. Bestuurders zouden naar de traditie van de filosofen-koningen in Plato's res Republika een Machiavellistische elite moeten vormen, die via absolute waarden de bevolking weerbaar hielden. Na zijn dood zijn er twee belangrijke schools of thought ontstaan in deze gedachtegang. Eén school die vasthoudt aan de liberale democratie en een school die de liberale democratie het liefst ombouwt naar een krachtig conservatief model, met mogen we aannemen, zo min mogelijk democratie. Zij beschouwen de scheiding tussen kerk en staat als één van de grootste fouten van de Verlichting. Deze Straussianen, die zich onder elkaar Nietzscheanen noemen, zijn nu aan zet in het Witte Huis. In beperkte mate kun je zeggen dat het gedachtegoed van Jan Peter Balkende voortborduurt op de liberale school der Straussianen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Ryan3 op 23-07-2004 21:31:31 ]
Als beginpunt kun je hierbij het Amerikaanse neoconservatisme nemen. Een wat gekunstelde poitieke stroming van voormalig progressieven, die opgang vond in de jaren 60 en onder Reagan invloed kreeg op het Amerikaanse beleid. Achteraf gezien beschouwt het neoconservatisme zich als de architect van het va banque beleid van de VS tegenover de "evil empire", de Sovjetunie. Neoconservatisme is ingebed in een virulente herwaardering van alle waarden door afstand te doen van het cultuurrelativisme. Dit hield in dat de Sovjetunie niet meer gezien werd als een gelijkwaardige partner, maar als het rijk van het kwaad dat met een krachtige defensie (of offensie) en een sterke (neoliberale/conservatieve) Amerikaanse economie op de knieën kon worden gebracht.
Na de val van de muur waren de neoconservatieven onoverwinnelijk. De herwaarding van alle waarden bleek succesvol geweest te zijn. Toen kwam Francis Fukuyama met een boek dat internationaal enorm invloedrijk zou worden en wat betreft het buitenlandse beleid van de VS het intellectuele referentiepunt zou worden. Eerst gematigd (onder Bush sr. die nog weigerde Saddam geheel onder de voet te lopen), tegenwoordig in de zogenaamde pro-actieve (pre-emptive) agressieve stijl onder Bush jr, die Saddam onderworpen heeft en nu aast op Iran. (Probleem wat dat betreft voor Bush is dat hij geen militairen meer heeft hahahaha). De ideeën hierachter laten zich het beste omschrijven via een stukje dat ik meer dan 10 jaar geleden schreef, ongeveer ten tijde van Bush sr.'s presidentschap. Het draait allemaal om geschiedenis.
Het idee dat zich van veel democratisch gekozen bestuurders meester maakte in de jaren 90, was dat de geschiedenis een opgaande ontwikkelingslijn liet zien en dat met de overwinning van de VS op de SU de liberale democratie, voorzien van een nieuw ethisch reveil, deze ontwikkelingslijn zijn natuurlijke einde had bereikt. Daarnaast somt Fukuyama een aantal interne redenen op waarom "sterke" dictatoriale staten in wezen zwak zijn. Politici werden dus zelfgenoegzaam.quote:Waarom beginnen met geschiedenis?
Er bestaat een onmiskenbaar dédain over alles wat met geschiedenis te maken heeft. Vertel nooit dat je geschiedenis hebt gestudeerd. Geschiedenis is passé, verleden tijd, niet interessant meer, hoogstens een aardige hobby. Wij? Wij houden ons bezig met de toekomst.
Sommigen van ons hebben nog jaartallen uit het hoofd geleerd en hierdoor heeft geschiedenis onherstelbare pr-schade geleden. Inderdaad, hoe “1296: Floris door de edelen vermoord” of “1600: slag bij Nieuwpoort” zich precies verhoudt tot de huidige situatie is moeilijk in kaart te brengen. Toch is dit de schijnbare bedoeling van menig historicus. Lijnen trekken (bijna mathematisch). Het verleden in verband brengen met het heden en eventueel de toekomst. Het veelal stilzwijgende uitgangspunt van historici is dat maatschappelijke verschijnselen verklaarbaar zijn vanuit historisch perspectief.
Wat is er gebeurd? Wat zijn oorzaken en gevolgen? Wie of wat speelden een rol? Waarom en hoe? Is er sprake van toeval of juist niet? Zijn er bepaalde patronen te bespeuren?
Geschiedenis is zo bezien het verhaal (al dan niet voorzien van plot) van een bijna onafzienbare aaneenschakeling van generaties vanaf het moment dat geschreven bronnen ontstaan tot aan het heden. In principe behoort ieder tot de traditie van die lange rij generaties: lang voor ons begonnen en zich nog lang na ons voortzettend. Overlevering & traditie van een wezen dat in het zijnde (what ever that means) wordt geschopt en zich stomverbaasd, bedremmeld, niet zelden deemoedig afvraagt waar het vandaan komt en waar het naar toegaat.
Bovenstaande geeft tevens de ernstige beperkingen aan waarmee de geschiedenis, eigenlijk alle menswetenschappen, te kampen heeft.
Want waar we vandaan komen en waar we naar toegaan daarover wordt door verschillende mensen verschillend gedacht. Dit is in een pluriforme samenleving het privilége van de vooringenomenheid. De historicus heeft al een keuze gemaakt voordat ook maar een lettergreep op papier verschijnt. Hij staat niet geheel onbevangen tegenover zijn studieobject.
Geschiedenis kan dus nimmer harde wetenschap zijn, want is niet geheel waardevrij. Is meer kunst dan kunde. We spreken ook niet van bijv. ‘the’, maar van “‘a’ history of the modern world” zoals de titel van het overzichtswerk van de nieuwe geschiedenis van R. R. Palmer luidt. Geschiedenis is daarom ook een eindeloos, sommigen zeggen een oeverloos, debat. Hoe dieper je erop in gaat, hoe saaier de boel, helaas, wordt.
Wat over blijft is, dat, om maatschappelijke en ook andere fenomenen beter te begrijpen, een historicus de geschiedenis in duikt zoals bijv. een psychiater ter beoordeling van het ziektebeeld van een patiënt het verleden in duikt van de patiënt. (Als er weer eens wat gebeurt in de wereld dan worden ze opgetrommeld: de historici.) Het is m.a.w. een beproefde methode om meer inzicht te verkrijgen in verschijnselen, die ons omringen en waardoor wij worden beheerst.
Nu is er in de hermetische wereld van beschimmelde boekenwurmen, die het vakgebied is, toch ook sprake van het nodige vuurwerk.
Vuurwerk dat veroorzaakt wordt door twee elkaar bestrijdende “schools of thought”.
Bijna iedere historicus bepaalt zijn eigen houding ten opzichte van deze twee historische doctrines. Het betreft hier het zg. historicisme: dat ervan uitgaat dat de geschiedenis een bepaalde ontwikkeling doormaakt en verschijnselen zich voordoen met een zekere mate van noodzakelijkheid.
De andere doctrine is hierop een reactie en gaandeweg invloedrijker geworden.
Vooral door beter (lees: door toepassing van wetenschappelijke methoden) en gedetailleerder historisch onderzoek kwam vast te staan dat geschiedenis zich helemaal niet liet vertalen in onwrikbare wetmatigheden. Eerder toeval en het naast elkaar bestaan van tegenstrijdigheden dan noodzakelijkheid vormen leidraad van de geschiedenis. Men noemt dit historisme. Grondlegger is Leopold von Ranke. Iedereen die geschiedenis studeert wordt in wezen opgeleid in deze lijn van gedachten, vermoed ik. Primaat van het historische onderzoek ligt hierin bij het gedetailleerde primaire bronnenonderzoek. Nimmer wordt een oordeel uitgesproken. Mooischrijverij is uit den boze. Het grote gebaar eveneens. Wat je krijgt is een gortdroge opsomming van feiten, tabellen, statistieken en bewijsvoeringen. Wetenschappelijk verantwoord is het natuurlijk wel, maar het blijft zonde. Het doet geen recht aan, wat je zou kunnen noemen, de romantiek van de geschiedenis. Het anekdotische, bizarre en vaak gruwelijke van het verleden zijn evenzovele motieven om geïnteresseerd te raken in geschiedenis.
Wat dat betreft heeft het historicisme meer te bieden, hoewel ook niet direct romantiek. Grote gebaren wel. Aartsvader van dit gedachtengoed is de Duitse filosoof Hegel. Hegel ziet in de menselijke beschaving een opgaande ontwikkelingslijn, die als alle maatschappelijke tegenstrijdigheden zijn opgelost tot stilstand komt in een fase die hij noemt: “het einde van de geschiedenis”. Voor Hegel was dat de liberale democratie. In zijn tijd beschouwde hij Napoleon (d.w.z. voor de slag bij Waterloo) als de grote wegbereider van dit einde van de geschiedenis.
Recente loot aan de rechterzijde van de Hegeliaanse boom is Reagan-adept Francis Fukuyama. Na het vallen van de Berlijnse muur zag hij het einde van de geschiedenis reeds naken. Wat ietwat voorbarig lijkt.. Ga het anders o.a. aan de Kosovaren maar vragen.
Belangrijkste exponent aan linkerzijde is Karl Marx: zie Communistisch Manifest. Het einde van de geschiedenis voor hem is de Klasseloze Maatschappij: speciaal voor U gebracht door de voorhoede van het proletariaat, zullen we maar zeggen.
Achteraf bezien kunnen we er sarcastisch over doen, maar in zijn tijd ontstond een uitgebreide arbeidersklasse (het zg. proletariaat), die onder deplorabele omstandigheden in grauwe industriesteden huisde. Voor hen bestond geen morgenrood. De jonge Marx verschafte een leer die alle heil van de toekomst verwachtte. Bijna als vanzelfsprekend zou het kapitalistische systeem in een crisis raken, ten ondergaan en plaats maken voor het arbeidersparadijs. Toen de grote crisis uitbleef (wat de weerlegging van de theorie inhield), vooral doordat sociale wetgeving werd geïntroduceerd, moest er worden ingegrepen. Als er obstakels liggen in het pad van de geschiedenis dan moet de geschiedenis gedwongen worden. Dit bedoelde de ouder geworden Marx wellicht met zijn gevleugelde uitspraak: “Die Philosofen haben die Welt nur verschieden interpretiert, es kommt darauf an die Welt zu änderen” 1. Hetgeen dus (of all places) in Rusland, toen nog een goeddeels agrarische, min of meer feodale samenleving, gebeurde. And the rest is history…
Ik haal dit aan, omdat ik graag duidelijk maak aan welke kant van de discussie ik sta, gelet op het onderwerp waarover ik ga schrijven. In de jaren zeventig was Marx in de mode. Niet alles wat in de mode is, is ook juist. Zo was Nietzsche ook in de mode in die zelfde periode. Te pas en te onpas werd hij door iedere zichzelf respecterende en vooral ook feministische grachtengordelliaan geciteerd. Dit terwijl het welgemeende advies van de filosoof met de hamer, de grote ‘ja-zegger tegen het leven’, aan de moderne man aldus luidde: “Gaat U naar de vrouwen toe?… Neem dan Uw zweep mee !”. …Kom daar maar eens mee aan tegenwoordig.
Ofschoon ontwikkelingslijnen weldegelijk zichtbaar zijn, geloof ik niet per sé in een opgaande ontwikkelingslijn van de beschaving. In wezen ben ik cultuurpessimist. Mensen zijn nauwelijks rationele wezens. We beschikken over onvoldoende kennis om de werkelijkheid te overzien. Processen zijn te gecompliceerd om door ons volledig doorgrond en beheerst te kunnen worden, laat staan met enige accuratesse te worden voorspeld. Als slaapwandelaars gaan we de toekomst tegemoet! (Aforisme niet van mij; ikzelf ben nl. eerder geneigd om te zeggen: een kip zonder kop heeft meer richtingsgevoel.) In de geschiedenis spelen m.i. dom toeval, tragische misverstanden, aberraties alsmede preoccupaties maar ook successen van individuen en groepen van individuen een groter zo niet overheersende rol. Net zoals in het eigen leven. Ik sta aan de kant van het historisme dus. Met een kleine kanttekening. Op de voorgrond voor mij staat eerder het anekdotische van het verleden dan de boekhoudkundige litanie van feiten en gebeurtenissen: dit ter lering ende vermaak. In die zin moet men onderstaande historische schets lezen.
Volgens mij één van de redenen waarom Paars nadat de hoogconjunctuur wegebde plotseling met de billen bloot ging. De zelfgenoegzaamheid sloeg een gat in het vertrouwen tussen de gekozen politici en de achterban, waarvan populisten zoals Pim Fortuyn in ons land dankbaar gebruik maakten. De geschiedenis was nog steeds niet ten einde, ook in de VS niet, zoals Fukuyama weliswaar toegaf, maar niet als oorzaak van het systeem zelf zag. Het systeem zelf, mits voorzien van herwaarding van alle waarden, was perfect. 'De ongelijkheden die nog bestaan worden door populisten, met veronachtzaamheid tav sociaal-economische factoren, op conto gegooid van culturele verschillen. Niet insluiting maar uitsluiting is voor hen het antwoord op de bastaande ongelijkheden die het overwinnende liberaal democratische systeem nog niet heeft opgelost'. De stelling is dat de teruglopende cohesie in onze samenleving veroorzaakt wordt, niet door sociaal-economische ongelijkheden veroorzaakt door een steeds neoliberalere koers, maar doordat we onze (Joods-Christelijke) normen en waarden niet meer serieus nemen en dankzij het cultuurrelativisme onder bedreiging liggen van bijv. de Islamitische normen en waarden. Uiteindelijk leidt het tot een strijd tussen twee stelsels van fundamentalisme. Het Westers en het Islamitisch fundamentalisme. Internationaal gezien zelfs tot een soort Bijbelse eindstrijd.
Nu komen we weer terug op het (neo)conservatisme en de herwaardering van alle waarden: deze these is, als reflectie op de relativistische jaren 60, de belangrijkste hoeksteen van het neoconservatieve en ook populistische bouwwerk. We moeten onze ouderwetse normen en waarden, die wij door het nihilistische cultuurrelativisme kwijt zijn geraakt, opnieuw invoeren. De vrijheid en blijheid van de jaren 60 hebben alleen geleid tot destructie, volgens deze gedachtegang.
Het historicisme van Fukuyama leidt dus tot een ouderwetse authoritaire samenleving waarin iedereen weer zijn plaats kent. Hij motiveert dit aan de hand van Plato, die zegt dat de mens gedreven wordt door 3 belangrijke drijfveren: verstand, verlangen en erkenning. Dit laatste noemt hij de thymos, de bezieling. Deze thymos houdt in dat een mens graag erkentelijkheid nastreeft van zijn naasten. Hij doet dit bijv. door strijd te leveren of iets te presteren. In de weke verzorgingsstaat, waarin een mens van wieg tot graf wordt verzorgd, is deze thymos langzaam verdwenen. Mensen zijn decadent geworden en verzinnen onnozele en soms zelfdestructieve eigen oorlogjes. Zo beziet Fukuyama in wezen ook de generatie van de jaren 60. Zij behoorden tot de best opgeleide en meest welvarende generatie van de geschiedenis en wat deden zij, aldus Fukuyama? Achter dictatoriale ideeën aanlopen van Lenin, Mao, Castro etc. Gewoon, volgens hem, een strijd om de strijd. Zo ziet Nietzsche dit ook, alleen langs geheel andere weg. De religie, die tot omdraaiing van alle waarden heeft geleid, heeft hierin de thymos beteugeld en de mond gesnoerd, hetgeen tot een decadente massamens heeft geleid. (Overigens ideeën die ook Heidegger aantrekkelijk vond.) Ipv de decadentie van de massamens, ingebed in de morele vooroordelen van de religie, zou de mens voorbij moeten gaan aan de (christelijke) moraal en weer strijd moeten leveren tegen zijn naasten, want alleen op die manier komen de beste eigenschappen van de mens naar boven. Fukuyama kiest uiteindelijk niet voor deze weg, wel dient het aloude conservatieve pad bewandeld te worden, want dit levert de belangrijke in een egalitaire samenleving zo node gemiste "erkenning" van het individu op.
Zo zien we dat de polarisatie is terug te voeren op een idee over de geschiedenis: het historicisme. De vraag is natuurlijk of ten lange leste Hegel gelijk had met dit historicisme. Is het zo dat de ontwikkelingslijn van de geschiedenis ten einde is gekomen en is het zo dat we het cultuurrelativisme volledig moeten uitbannen ten faveure van - om het maar even in polderland te houden - Jan Peter Balkenende's blije boodschap over de wormen in Naarden???
Persoonlijk geloof ik niet in historicisme, aangezien ik denk dat de geschiedenis meer een (onvoorspelbare) wisselwerking te zien geeft tussen bovenbouw en onderbouw en dat als de onderbouw te wensen overlaat de geschiedenis nog alle kanten uit kan gaan... Ik geloof al helemaal niet in het opheffen van het cultuurrelativisme als zodanig. Wat je overhoudt is absolutisme en megalothymos. Zowel sterk relativisme als absolutisme zijn theoretisch en praktisch onhoudbaar. Een gematigde tussenpositie kan een uitkomst bieden uit de spanningen die tegenwoordige wereld overspoelen. Ik noem dit (naar John Connoly) weak relativism of zwak relativisme.
PS
Zoals in een ander topic wordt uitgelegd is het neoconservatisme schatplichtig aan Leo Strauss. Over Strauss wordt verschillend gedacht, feit is dat hijzelf zich nooit met politiek, laat staan buitenlandse politiek heeft bezig gehouden. Hij ontdekte dat er geen goden, moraal en natuurrecht aanspraken bestonden, maar zag hierin eveneens een gevaar. De slappe liberale democratie die geen waarden had om zijn bestaan te verdedigen, stelde hij gelijk met de Weimar republiek. Maw die liep het gevaar om over genomen te worden door zo iemand als Adolf Hitler. Hoewel er geen filosofische bewijzen voor absolute waarden bestonden, zouden deze dus toch als hoeksteen moeten fungeren voor iedere weerbare samenleving, want anders vierviel deze samenleving tot zoiets als het Derde Rijk. Bestuurders zouden naar de traditie van de filosofen-koningen in Plato's res Republika een Machiavellistische elite moeten vormen, die via absolute waarden de bevolking weerbaar hielden. Na zijn dood zijn er twee belangrijke schools of thought ontstaan in deze gedachtegang. Eén school die vasthoudt aan de liberale democratie en een school die de liberale democratie het liefst ombouwt naar een krachtig conservatief model, met mogen we aannemen, zo min mogelijk democratie. Zij beschouwen de scheiding tussen kerk en staat als één van de grootste fouten van de Verlichting. Deze Straussianen, die zich onder elkaar Nietzscheanen noemen, zijn nu aan zet in het Witte Huis. In beperkte mate kun je zeggen dat het gedachtegoed van Jan Peter Balkende voortborduurt op de liberale school der Straussianen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Ryan3 op 23-07-2004 21:31:31 ]
I´m back.
Zo'n 'onvervalste' welhaast Hilterman-achtige opening van een tekst, vindt natuurlijk gretig aftrek binnen bepaalde, hoofdzakelijk post-marxistische kringen.quote:Op vrijdag 23 juli 2004 17:51 schreef Ryan3 het volgende:
Nu de wereld onmiskenbaar in een spiraal van oplopende spanningen en polarisatie terecht is gekomen, is het misschien interessant om het veelal verzwegen gedachtegoed van de krachten die eigenlijk verantwoordelijk zijn voor die polarisatie nader te duiden.
Dat waag ik vanuit historisch perspectief te betwijfelen, temeer daar elke 'nieuwe' politieke stroming een reactie lijkt te zijn op een tot dan toe overheersende 'ideologie' - in die zin is ook het Amerikaans neoconservatisme niet de 'absolute' beginoorzaak, van de rampspoed die zich volgens jouw scenario lijkt te voltrekken, maar min of meer een onvermijdelijke reactie op een te ver doorgeschoten links-liberaal gelijkheidsideaal in het westen, gepaard met een toenemende Pan-Arabische bedreiging, en zijn wereldwijde terreuraanslagen.quote:
Als beginpunt kun je hierbij het Amerikaanse neoconservatisme nemen.
In beginsel heeft een ieder van ons een 'eigen mening' (of niet natuurlijk) over de kwestie, waarom het er in de wereld aan toegaat, zoals het eraan toegaat! Alleen mensen die in zekere zin altijd al door de koude oorlog geïndoctrineerd waren geweest, en natuurlijk nooit anders hadden leren denken dan in absolute, politieke tegenstellingen, merkten opeens dat daarmee ook de basis onder hun tot dan toe gekoesterde idealen werd weggeslagen. Ik geloof niet dat je alleen maar Fukyama hoeft te heten om het proces dat hij beschrijft te kunnen onderkennen. Persoonlijk heb ik het niet zo op (tijdelijke) autoriteiten - immers wat zijn ook zij anders dan uiteindelijk gewone stervelingen?quote:.
Het idee dat zich van veel democratisch gekozen bestuurders meester maakte in de jaren 90, was dat de geschiedenis een opgaande ontwikkelingslijn liet zien en dat met de overwinning van de VS op de SU de liberale democratie, voorzien van een nieuw ethisch reveil, deze ontwikkelingslijn zijn natuurlijke einde had bereikt. Daarnaast somt Fukuyama een aantal interne redenen op waarom "sterke" dictatoriale staten in wezen zwak zijn. Politici werden dus zelfgenoegzaam.
Die observatie is even terecht als oudbakken, inmiddels zijn we al bijna 3 jaar verder en de kloof tussen kiezer en achterban is alleen nog maar groter geworden - lees bureaucratischer. Het grote verschil tussen PF en de gevestigde orde, en meteen ook zijn uitzonderlijke kracht in het openbaar debat, was het politieke gegeven dat hij niet in zijn spreken beperkt werd nog beter, zich niet liet beperken, door de electorale krachtsverhoudingen. In zekere zin was hij de eerste politicus die vrijuit kon spreken of beter, durfde te spreken. Hoe je dit politiek bevrijdend inzicht van de man (achteraf) ook kunt/wilt duiden - van populist tot profeet - als hij iets heeft aangetoond, dan is het wel hoe je waarlijk de kloof tussen de politiek en het volk kunt dichten. Dat de beroepspolitici zich over de hele linie in hun hemdje gezet voelden, zich in hun geloofwaardigheid aangetast voelden, hun vriendjespolitiek 'allesamt' ter discussie gesteld voelden woog natuuurlijk zwaarder dan de 'openheid van denken', die met het elan van PF zijn intrede binnen de politieke arena had gedaan. Na PF's dood lijkt het juist dat door de verschillende politieke partijen dankbaar misbruik wordt gemaakt van zijn politieke ideeën - en niet in de laatste plaats om de stem van het volk te (her)-winnen. 'Anything goes' zullen we maar zeggen?!quote:
Volgens mij één van de redenen waarom Paars nadat de hoogconjunctuur wegebde plotseling met de billen bloot ging. De zelfgenoegzaamheid sloeg een gat in het vertrouwen tussen de gekozen politici en de achterban, waarvan populisten zoals Pim Fortuyn in ons land dankbaar gebruik maakten.
Herkenbaar, temeer daar ik het boek 'De Grote Scheuring' van Fukuyama heb gelezen, en waarin deze analyse min of meer ook al naar voren komt.quote:De geschiedenis was nog steeds niet ten einde, ook in de VS niet, zoals Fukuyama weliswaar toegaf, maar niet als oorzaak van het systeem zelf zag. Het systeem zelf, mits voorzien van herwaarding van alle waarden, was perfect. 'De ongelijkheden die nog bestaan worden door populisten, met veronachtzaamheid tav sociaal-economische factoren, op conto gegooid van culturele verschillen.
Als Fukuyama erkent dat hij niet in absolute termen uitspraken kan doen over het einde der geschiedenis, dan kan hij ook niet beweren dat er een (ontwikkeling)-strijd gaande is die uiteindelijk zal uitdraaien op een eindstrijd. Niet alleen bevestigen zulke ideeën nog teveel het absolute, en tevens tamelijk stereotiepe vijandsdenken, maar profileert het zich m.i. ook te opdringerig als tijdelijk alternatief voor het verdwenen doemscenario van het Rode gevaar.quote:Uiteindelijk leidt het tot een strijd tussen twee stelsels van fundamentalisme. Het Westers en het Islamitisch fundamentalisme. Internationaal gezien zelfs een soort Bijbelse eindstrijd.
Zoals ik al eerder zei, het blijft een leerzaam boek, dat "ongekende" perspectieven opent!quote:Het historicisme van Fukuyama leidt dus tot een ouderwetse authoritaire samenleving waarin iedereen weer zijn plaats kent. Hij motiveert dit aan de hand van Plato, die zegt dat de mens gedreven wordt door 3 belangrijke drijfveren: verstand, verlangen en erkenning. Dit laatste noemt hij de thymos, de bezieling. Deze thymos houdt in dat een mens graag erkentelijkheid nastreeft van zijn naasten. Hij doet dit bijv. door strijd te leveren of iets te presteren. In de weke verzorgingsstaat, waarin een mens van wieg tot graf wordt verzorgd, is deze thymos langzaam verdwenen. Mensen zijn decadent geworden en verzinnen onnozele en soms zelfdestructieve eigen oorlogjes. Zo beziet Fukuyama in wezen ook de generatie van de jaren 60. Zij behoorden tot de best opgeleide en meest welvarende generatie van de geschiedenis en wat deden zij, aldus Fukuyama? Achter dictatoriale ideeën aanlopen van Lenin, Mao, Castro etc. Gewoon, volgens hem, een strijd om de strijd. Zo ziet Nietzsche dit ook, alleen langs geheel andere weg. De religie, die tot omdraaiing van alle waarden heeft geleid, heeft hierin de thymos beteugeld en de mond gesnoerd, hetgeen tot een decadente massamens heeft geleid. (Overigens ideeën die ook Heidegger aantrekkelijk vond.) Ipv de decadentie van de massamens, ingebed in de morele vooroordelen van de religie, zou de mens voorbij moeten gaan aan de (christelijke) moraal en weer strijd moeten leveren tegen zijn naasten, want alleen op die manier komen de beste eigenschappen van de mens naar boven. Fukuyama kiest uiteindelijk niet voor deze weg, wel dient het aloude conservatieve pad bewandeld te worden, want dit levert de belangrijke in een egalitaire samenleving zo node gemiste "erkenning" van het individu op.
Elke cultuur kent zijn momenten van bezinning, zou men die niet kennen was men al lang en breed doorgedraafd! Je kunt het vervolgens behoudzuchtig en of conservatief noemen, maar de noodzaak om zo nu en dan stit te staan bij de 'waarde' van onze waarden en normen wordt er niet minder noodzakelijk door!quote:Zo zien we dat de polarisatie is terug te voeren op een idee over de geschiedenis: het historicisme. De vraag is natuurlijk of ten lange leste Hegel gelijk had met dit historicisme. Is het zo dat de ontwikkelingslijn van de geschiedenis ten einde is gekomen en is het zo dat we het cultuurrelativisme volledig moeten uitbannen ten faveure van - om het maar even in polderland te houden - Jan Peter Balkenende's blije boodschap over de wormen in Naarden???
Bespeur ik hier een voorzichtige toeneiging naar mijn eerdere, maar door jouw zo verguisde stelling van het 'amoreel historicisme'?quote:Persoonlijk geloof ik niet in historicisme, aangezien ik denk dat de geschiedenis meer een (onvoorspelbare) wisselwerking te zien geeft tussen bovenbouw en onderbouw en dat als de onderbouw te wensen overlaat de geschiedenis nog alle kanten uit kan gaan...
Veel hangt af of je zulke termen in theoretische kaders wenst te plaatsen, of juist op de praktijk wenst toe te passen. Zelf zou ik de twee begrippen die jij noemt niet in zulke absolute termen op voorhand willen afwijzen!quote:Ik geloof al helemaal niet in het opheffen van het cultuurrelativisme als zodanig. Wat je overhoudt is absolutisme en megalothymos. Zowel sterk relativisme als absolutisme zijn theoretisch en praktisch onhoudbaar. Een gematigde tussenpositie kan een uitkomst bieden uit de spanningen die tegenwoordige wereld overspoelen. Ik noem dit (naar John Connoly) weak relativism of zwak relativisme.
Heb ik je soms op een idee gebracht? Het voortborduren lijkt me iets teveel eer voor JP (alsook voor Bolkestein), ik geloof, zij het op een bescheiden wijze, dat JP hooguit bij de Big Brother in Washington mag 'aanschuiven'. De visie van onze huidige premier is bovendien al enigszins gekneed, door het veto van Amerika vóór de benoeming van Jaap de Hoop Scheffer als secretaris-generaal van de NAVO.[quote]quote:Deze Straussianen, die zich onder elkaar Nietzscheanen noemen, zijn nu aan zet in het Witte Huis. In beperkte mate kun je zeggen dat het gedachtegoed van Jan Peter Balkende voortborduurt op de liberale school der Straussianen.
Post-Marxistisch omdat ik zeg dat de geschiedenis niet alleen door ideeën bepaald wordt???quote:Op vrijdag 23 juli 2004 21:54 schreef lucida het volgende:
[..]
Zo'n 'onvervalste' welhaast Hilterman-achtige opening van een tekst, vindt natuurlijk gretig aftrek binnen bepaalde, hoofdzakelijk post-marxistische kringen.
Nee, ik denk dat het een uitstekend beginpunt is om deze materie vast te leggen. Het is een ideeëngeschiedenis en die begint bij de teleurstelling van voormalig radikalen mbt wat jij het links-liberale gelijkheidsideaal noemt. Begin je niet daar dan moet je beginnen bij het begin van de Verlichting. Anyway, wat je bij deze voormalig radikalen ziet is, dat ze net zo idealistisch zijn als toen zij nog links-liberaal waren.quote:Dat waag ik vanuit historisch perspectief te betwijfelen, temeer daar elke 'nieuwe' politieke stroming een reactie lijkt te zijn op een tot dan toe overheersende 'ideologie' - in die zin is ook het Amerikaans neoconservatisme niet de 'absolute' beginoorzaak, van de rampspoed die zich volgens jouw scenario lijkt te voltrekken, maar min of meer een onvermijdelijke reactie op een te ver doorgeschoten links-liberaal gelijkheidsideaal in het westen, gepaard met een toenemende Pan-Arabische bedreiging, en zijn wereldwijde terreuraanslagen.
Je bedoelt de socialisten en communisten??? Dat was ik nooit hoor.quote:In beginsel heeft een ieder van ons een 'eigen mening' (of niet natuurlijk) over de kwestie, waarom het er in de wereld aan toegaat, zoals het eraan toegaat! Alleen mensen die in zekere zin altijd al door de koude oorlog geïndoctrineerd waren geweest, en natuurlijk nooit anders hadden leren denken dan in absolute, politieke tegenstellingen, merkten opeens dat daarmee ook de basis onder hun tot dan toe gekoesterde idealen werd weggeslagen.
Ik denk dat Fukuyama redelijk invloedrijk is geweest. En dan m.n. voor die voormalig radikale neoconservatieven.quote:Ik geloof niet dat je alleen maar Fukyama hoeft te heten om het proces dat hij beschrijft te kunnen onderkennen. Persoonlijk heb ik het niet zo op (tijdelijke) autoriteiten - immers wat zijn ook zij anders dan uiteindelijk gewone stervelingen?
PF heeft veel weg van die Amerikaanse neoconservatieven. Ook hij was ooit radikaal en boog uit teleurstelling om naar conservatief. Als rechtgeaarde populist heeft hij daarnaast de kaart uitgespeeld van de nadruk op culturele verschillen ipv sociaal-economische verschillen. Door 9/11 was de tijd daarvoor ook rijp. Ook het redneck conservatisme speelt die kaart, zij het bedekter, steeds weer uit. Langzaamaan zien we na 3 jaar dat hieruit vormen van radikaal conservatisme ontstaan, zoals op Fok! iedere dag beproefd kan worden. Uiteindelijk is de analyse mbt culturele verschillen en herwaardering van de eigen cultuur die dit oplevert m.i. onvoldoende om oplossingen te bieden voor huidige situatie, plus leidt dit tot uitwassen. Daarnaast, zoals ik eerder heb aangegeven, is zijn politieke manifest gewoon linkse kritiek op een niet goed functionerende collectieve sector. Ook hierin schiet het oplossen van problemen tekort als je denkt dat je problemen in de collectieve sector met neoliberaal beleid kunt oplossen. Dat is al geprobeerd en leidde tot nog meer chaos.quote:Die observatie is even terecht als oudbakken, inmiddels zijn we al bijna 3 jaar verder en de kloof tussen kiezer en achterban is alleen nog maar groter geworden - lees bureaucratischer. Het grote verschil tussen PF en de gevestigde orde, en meteen ook zijn uitzonderlijke kracht in het openbaar debat, was het politieke gegeven dat hij niet in zijn spreken beperkt werd nog beter, zich niet liet beperken, door de electorale krachtsverhoudingen. In zekere zin was hij de eerste politicus die vrijuit kon spreken of beter, durfde te spreken. Hoe je dit politiek bevrijdend inzicht van de man (achteraf) ook kunt/wilt duiden - van populist tot profeet - als hij iets heeft aangetoond, dan is het wel hoe je waarlijk de kloof tussen de politiek en het volk kunt dichten. Dat de beroepspolitici zich over de hele linie in hun hemdje gezet voelden, zich in hun geloofwaardigheid aangetast voelden, hun vriendjespolitiek 'allesamt' ter discussie gesteld voelden woog natuuurlijk zwaarder dan de 'openheid van denken', die met het elan van PF zijn intrede binnen de politieke arena had gedaan. Na PF's dood lijkt het juist dat door de verschillende politieke partijen dankbaar misbruik wordt gemaakt van zijn politieke ideeën - en niet in de laatste plaats om de stem van het volk te (her)-winnen. 'Anything goes' zullen we maar zeggen?!
Wat ik begrepen heb is dat hij toch vast blijft houden aan zijn aanvankelijke these. Dat de liberale democratie het einde is van de geschiedenis en dat problemen die nu nog bestaan niet liggen aan het systeem zelf.quote:Herkenbaar, temeer daar ik het boek 'De Grote Scheuring' van Fukuyama heb gelezen, en waarin deze analyse min of meer ook al naar voren komt.
Fukuyama was in zijn boek nog gematigd, 1 en ander had zich ook nog niet volledig uitgekristalliseerd. Ik neem aan dat hij tegenwoordig anders denkt, aangezien hij ook 1 van de grondleggers is van het PNAC.quote:Als Fukuyama erkent dat hij niet in absolute termen uitspraken kan doen over het einde der geschiedenis, dan kan hij ook niet beweren dat er een (ontwikkeling)-strijd gaande is die uiteindelijk zal uitdraaien op een eindstrijd. Niet alleen bevestigen zulke ideeën nog teveel het absolute, en tevens tamelijk stereotiepe vijandsdenken, maar profileert het zich m.i. ook te opdringerig als tijdelijk alternatief voor het verdwenen doemscenario van het Rode gevaar.
Tegen het licht van wat de actualiteit is, heeft het idd ongekende perspectieven opgeleverd.quote:Zoals ik al eerder zei, het blijft een leerzaam boek, dat "ongekende" perspectieven opent!
De valse tegenstelling die gecreëerd wordt is alsof links-liberalen zich niet zouden bezinnen op normen en waarden.quote:Elke cultuur kent zijn momenten van bezinning, zou men die niet kennen was men al lang en breed doorgedraafd! Je kunt het vervolgens behoudzuchtig en of conservatief noemen, maar de noodzaak om zo nu en dan stit te staan bij de 'waarde' van onze waarden en normen wordt er niet minder noodzakelijk door!
Wat jij amoreel historicisme noemt, noem ik mijn OP historisme en daar sta ik achter. Historicisme in de betekenis van het duiden van de ontwikkeling van de geschiedenis zelf is m.i. nauwelijks wetenschappelijk te nomen.quote:Bespeur ik hier een voorzichtige toeneiging naar mijn eerdere, maar door jouw zo verguisde stelling van het 'amoreel historicisme'?
Hoe bedoel je? Je wijst absolutisme en megalothymos niet af???quote:Veel hangt af of je zulke termen in theoretische kaders wenst te plaatsen, of juist op de praktijk wenst toe te passen. Zelf zou ik de twee begrippen die jij noemt niet in zulke absolute termen op voorhand willen afwijzen!
Weak relativism kan zowel theoretisch als praktische een waardevolle verrijking zijn voor het debat. Hoe precies weet ik ook nog niet.
Nee, hoor je hebt me niet op een idee gebracht omtrent Jan Peter. We hebben zelf oren om te luisteren en ogen om te zien. Ik denk dat Jan Peter net als Bush nooit de nihilistische diepten van Strauss zal aanhangen, maar wel geloven dat de oude normen en waaarden moeten worden hersteld. Hij lijkt tenminste niet te kunnen ophouden over normen en waarden overal waar hij komt... In die zin zal hij het slimste joingentje in de klas van de neoconservatieven zijn.quote:Heb ik je soms op een idee gebracht? Het voortborduren lijkt me iets teveel eer voor JP (alsook voor Bolkestein), ik geloof, zij het op een bescheiden wijze, dat JP hooguit bij de Big Brother in Washington mag 'aanschuiven'. De visie van onze huidige premier is bovendien al enigszins gekneed, door het veto van Amerika vóór de benoeming van Jaap de Hoop Scheffer als secretaris-generaal van de NAVO.[quote]
I´m back.
terugvindpost
De helden van de opiniepeiling worden de schlemielen van de dagelijkse bestuurlijke verantwoordelijkheid.
Ook al geanalyseerd door het computersysteem van Team Support Systems, in samenwerking met de Rijksuniversiteit Groningen?
Ook al geanalyseerd door het computersysteem van Team Support Systems, in samenwerking met de Rijksuniversiteit Groningen?
Onderstaand artikel geeft ongeveer de kijk weer die de neocons hebben op de wereld:
Toch zijn er wel wat terzijdes natuurlijk.
1. Zo is het Osama Bin Laden (bandietenhoofdman) toch echt te doen om de VS (Gary Cooper). Wrs voor een deel als gevolg van de Koude Oorlog. Verder verweert Osama zich net als de neoconservatieven tegen de ontwaarding van alle waarden die ingezet is door de jaren 60 c.q. wordt verspreid met de Westerse cultuur via de globalisatie.
2. Daarnaast is het zo dat China toch gaandeweg een steeds grotere rol gaat spelen in de wereld en dan ben ik benieuwd hoe de neoconservatieven hierop willen reageren in de toekomst. Ook als Gary Cooper??? Dan hebben we nog wat leuks voor de boeg.
3. Tot slot denk ik dat je, zoals in het stuk al wordt weergegeven, langzaam meer reformatie ziet optreden in het Midden-Oosten en aangrenzende regio's. Egypte en Saoudie-Arabië worden genoemd, maar ook Libië schijnt overstag te gaan.
4. Wat overblijft is Noord-Korea, maar alle ophef rondom deze schurkenstaat kun je misschien zien als de laatste opleving van een stervend regime (wat ik niet zeker weet, maar dat kan).
Het enige alternatief voor een unipolaire wereld met een trigger happy sheriff (Gary Cooper-VS) aan het hoofd is het Verenigd Europa. Echter Europa is vooral intern nog bezig orde op zaken te stellen (ofwel is redelijk autistisch en chaotisch) en is zeker de eerste 10 jaar nog niet in staat, noch geneigd, om extern 1 blok te vormen (hoewel er nu een soort president en minister van buitenlandse zaken komt) en dus als contra-gewicht te kunnen dienen tegen Gary Cooper (VS).
In de unipolaire wereld laat de VS door de oorlog in Irak, zonder VN-mandaat en met een groot deel van de wereld tegen zich als kritikasters, zien waartoe het in staat is. VS wordt gezien als enige mogendheid die kan voorkomen dat de wereld in chaos wordt ondergedompeld. Zij zijn de enigen die de terroristen kunnen vervolgen, het Midden-Oosten kunnen beteugelen, China aan zijn afspraken kunnen houden en andere schurkenstaten zoals Noord-Korea kunnen bedwingen. De kritikasters van dit beleid worden gezien als de dorpelingen in de film High Noon. De sheriff annex revolverheld Gary Cooper (VS) verjaagt een aantal bandieten (Sovjetunie) uit het stadje, maar andere bandieten (terroristen) komen terug om wraak te nemen. De dorpelingen (Europeanen minus UK) willen de sheriff (VS) vervolgens weg hebben uit het stadje, omdat zij denken dat hij nu juist bandieten (terroristen) aantrekt. Maar dit is volgens de gedachtegang van de VS (sheriff) natuurlijk naïef, want de dorpelingen (Europa, rest van beschaafde wereld) zouden zonder de sheriff (VS) weer snel zijn overgeleverd aan de bandieten (terroristen, schurkenstaten etc.)... Geen speld tussen te krijgen.quote:Power & Duty: U.S. Action is Crucial to Maintaining World Order
Gary Schmitt
Los Angeles Times
March 23, 2003
As the war in Iraq unfolds, the awesome military power of the United States is on exhibit for the whole world to see. Despite the real but mostly tacit support of friends and allies around the world, America is exercising its power in the face of world opinion decidedly opposed to the war. In some respects, the very fact that the United States can do so is even more confirmation to its critics around the world that American power seemingly unhinged from all restraints -- be it the United Nations or world opinion -- is as much a danger to world order as perhaps Saddam Hussein himself.
Critics of America’s preeminent role in the world, like France’s president, are quick to see the supposed problems related to a unipolar world. What they are far slower to offer is a realistic alternative. For example, for all the huffing and puffing about the need to have this war sanctioned by the United Nations, it goes without saying that neither Paris nor Beijing is especially eager to constrain its national security decisions because of U.N. mandates. Indeed, in the continuing case of North Korea’s violation of the Nuclear Nonproliferation Treaty, France and China have actively sought to push the matter away from U.N. consideration.
The fact is, the U.N. can only operate by majority consensus, and this means that its decisions will be governed by the particular interests of the individual member states of the Security Council -- not some disembodied, benign voice of the “international community.” As the failure to back up its own resolutions on Iraq and to act decisively in the cases of Rwanda and Kosovo in the 1990s shows, the U.N. cannot be trusted to be the sole arbiter of these matters.
No. The unavoidable reality is that the exercise of American power is key to maintaining what peace and order there is in the world today. Imagine a world in which the U.S. didn’t exercise this power. Who would handle a nuclear-armed North Korea? Who would prevent the one-party state of China from acting on its pledge to gather democratic Taiwan into its fold? Who would be left to hunt down Islamic terrorists increasingly interested in getting their hands on weapons of mass destruction? Who could have contained, let alone defeated, a tyrant like Hussein, preventing him from becoming the dominant power in the Middle East? Who can prevent the Balkans from slipping back into chaos? Who is going to confront regimes like those of Iran, Syria and Libya as they rush to get their own weapons of mass destruction? Given how little most of our allies and critics spend on defense, certainly not them.
As Robert Kagan notes in “Of Paradise and Power,” his seminal examination of the growing distance between the strategic perspectives of America and Europe, the United States today is in much the same position as Marshal Will Kane, played by Gary Cooper in the movie “High Noon.” The townspeople are more than happy to live in the peace brought by his law enforcement but are nervous and resentful when the bad guys come back to town looking for him, to enact their revenge. The residents shortsightedly believe that if the marshal would just leave town, there would be no trouble. Of course, the reverse is true. Without Kane to protect them, the town would quickly fall into an anarchic state, paralyzed by ruthless gunslingers.
The simple but fundamental point is that it matters more what purposes our power serves than that we have power. President Bush made it clear in his address to the nation last week that removing Hussein was necessary not only because of the threat he poses but also because it could begin a process of reform in a region long in need of it. Cutting the nexus between weapons of mass destruction and terrorists requires transforming regimes that possess these weapons and cooperate with or spawn terrorists.
Like the townsfolk in “High Noon,” this naturally makes many in the world anxious. Change always brings risk and instability. But the danger in doing nothing -- of pretending that the volatile Middle East mix of failing regimes, rogue states, weapons of mass destruction and terrorism can be contained safely if we only let it alone -- is far greater. As British Prime Minister Tony Blair said on the floor of Parliament during a debate over Iraq last week, “What was shocking about 11 September was not just the slaughter of the innocent, but the knowledge that had the terrorists been able to, there would have been not 3,000 innocent dead, but 30,000 or 300,000, and the more the suffering, the greater the terrorists’ rejoicing.”
But change also brings opportunity. The president’s decision to remove Hussein from power and his work to create a viable, democratic Iraq has already led to a number of positive steps in the region. In Iran, moderates, emboldened by the possibility of a democratic Iraq, are again pushing to reform that cleric-dominated state. In Saudi Arabia, the homeland of 15 of the 19 terrorists who carried out the attacks on the United States, the royal family has for the first time begun serious deliberations with reformers on how to transform and democratize the country. In the Palestinian territories, Yasser Arafat reluctantly agreed to give up much of his day-to-day control over the Palestinian Authority to a new prime minister. And in Egypt, the government has just released its most vocal human-rights advocate.
None of these steps amounts to a revolution in the region. Nor do they mean that positive political transformation throughout the Islamic world will happen easily or without fits, starts and dead ends. However, the early signs suggest that the president is right to believe that the instinct for liberty is not missing from Middle East genes.
Finally, and lest we forget, America is employing its power in this war to free a people who have suffered under one of history’s most terrible tyrants. As New York Times correspondent John Burns reported from Baghdad on the eve of the start of the war, “Iraqis have suffered beyond, I think, the common understanding of the United States from the repression of the past 30 years here. And many, many Iraqis are telling us now, not always in the whispers we have heard in the past but now in quite candid conversations, that they are waiting for America to come and bring them liberty.” And, he said on PBS, “while they are very, very fearful of course of the bombing, of damage to Iraq’s infrastructure ... there is also no doubt -- no doubt -- that there are many, many Iraqis who see what is about to happen here as the moment of liberation.”
That’s a dream only American power can inspire.
Toch zijn er wel wat terzijdes natuurlijk.
1. Zo is het Osama Bin Laden (bandietenhoofdman) toch echt te doen om de VS (Gary Cooper). Wrs voor een deel als gevolg van de Koude Oorlog. Verder verweert Osama zich net als de neoconservatieven tegen de ontwaarding van alle waarden die ingezet is door de jaren 60 c.q. wordt verspreid met de Westerse cultuur via de globalisatie.
2. Daarnaast is het zo dat China toch gaandeweg een steeds grotere rol gaat spelen in de wereld en dan ben ik benieuwd hoe de neoconservatieven hierop willen reageren in de toekomst. Ook als Gary Cooper??? Dan hebben we nog wat leuks voor de boeg.
3. Tot slot denk ik dat je, zoals in het stuk al wordt weergegeven, langzaam meer reformatie ziet optreden in het Midden-Oosten en aangrenzende regio's. Egypte en Saoudie-Arabië worden genoemd, maar ook Libië schijnt overstag te gaan.
4. Wat overblijft is Noord-Korea, maar alle ophef rondom deze schurkenstaat kun je misschien zien als de laatste opleving van een stervend regime (wat ik niet zeker weet, maar dat kan).
Het enige alternatief voor een unipolaire wereld met een trigger happy sheriff (Gary Cooper-VS) aan het hoofd is het Verenigd Europa. Echter Europa is vooral intern nog bezig orde op zaken te stellen (ofwel is redelijk autistisch en chaotisch) en is zeker de eerste 10 jaar nog niet in staat, noch geneigd, om extern 1 blok te vormen (hoewel er nu een soort president en minister van buitenlandse zaken komt) en dus als contra-gewicht te kunnen dienen tegen Gary Cooper (VS).
I´m back.
verkapte terugvindpost
Ik ben me even aan het inlezen aan de hand van
Een openlijke samenzwering uit De Groene Amsterdammer | 14 juni 2003.
Ik geloof niet meer in de superioriteit van het Westen in De Groene Amsterdammer | 20 september 2003.
Het nogal subjectieve verhaal onder de kop De pest of de cholera van Peter Drucker.
De ineenstorting van het amerikaanse rijk in De Ware Tijd.
Het onwaarschijnlijke leven van Bill Clinton[/url uit NRC 17 juli 2004.
[url=http://60gp.ovh.net/~novacivi/artikels/atlantisme.pdf]Atlantisme of isolationisme in pdf van Boudewijn Bouckaert op Novacicitas.
Europa bestaat niet voor neoconservatieven in VS Peter van Ham op de site van instituut Clingendael.
Interessante draad Ryan3.
[ Bericht 1% gewijzigd door sjun op 24-07-2004 22:09:56 ]
Ik ben me even aan het inlezen aan de hand van
Een openlijke samenzwering uit De Groene Amsterdammer | 14 juni 2003.
Ik geloof niet meer in de superioriteit van het Westen in De Groene Amsterdammer | 20 september 2003.
Het nogal subjectieve verhaal onder de kop De pest of de cholera van Peter Drucker.
De ineenstorting van het amerikaanse rijk in De Ware Tijd.
Het onwaarschijnlijke leven van Bill Clinton[/url uit NRC 17 juli 2004.
[url=http://60gp.ovh.net/~novacivi/artikels/atlantisme.pdf]Atlantisme of isolationisme in pdf van Boudewijn Bouckaert op Novacicitas.
Europa bestaat niet voor neoconservatieven in VS Peter van Ham op de site van instituut Clingendael.
Interessante draad Ryan3.
[ Bericht 1% gewijzigd door sjun op 24-07-2004 22:09:56 ]
Niets is dommer te censureren dan hetgeen men niet begrijpt.
Eerste artikel gelezen, komt aardig overeen op punten met OP, alleen nog een schepje er bovenop voor Bush. Hij laat het begrotingstekort (net als onder Reagan infeite) oplopen tot gigantische proporties, om zodoende extra reden te hebben om de verzorgingsstaat (of wat er van over blijft) af te schaffen, hij is sociaal-Darwinist zonder in Darwin te geloven, begunstigt de 'have-mores' met tax breaks in de hoop dat die een trickle down effect generen, wat al niet vastgesteld kon worden onder Reagan, kortom: de gekken hebben het gesticht overgenomen. Er wordt daarbij gesuggereerd dat havikken als Wolfowitz een soort fall guys zijn, wat ik ook al eerder aangaf. Strauss heeft zich nooit bemooeid met politiek, klopt, maar zijn beweging is esoterischer dan in artikel wordt gesuggereerd. Vreemde conclusie is dat de paleo (of redneck) conservatieven ongeveer net zo vijandelijk staan tegenover de regering van Bush als de liberals. Ondertussen is Bush al ver van het politieke midden opgeschoven m.i. en zal het toch een hele kluif voor hem worden om in de campagne te bewijzen dat dit niet zo is, des te voordeliger voor de democraten natuurlijk...quote:Op zaterdag 24 juli 2004 18:40 schreef sjun het volgende:
verkapte terugvindpost
Ik ben me even aan het inlezen aan de hand van
Een openlijke samenzwering uit De Groene Amsterdammer | 14 juni 2003.
Ik geloof niet meer in de superioriteit van het Westen[/url in De Groene Amsterdammer | 20 september 2003.
[url=http://www.grenzeloos.org/artikel/viewartikel.php/id/538.html]Het nogal subjectieve verhaal onder de kop De pest of de cholera van Peter Drucker.
De ineenstorting van het amerikaanse rijk in De Ware Tijd.
Het onwaarschijnlijke leven van Bill Clinton[/url uit NRC 17 juli 2004.
[url=http://60gp.ovh.net/~novacivi/artikels/atlantisme.pdf]Atlantisme of isolationisme in pdf van Boudewijn Bouckaert op Novacicitas.
Europa bestaat niet voor neoconservatieven in VS Peter van Ham op de site van instituut Clingendael.
Interessante draad Ryan3.
I´m back.
Hoewel gedateerd en op paar punten achterhaald kan ik me wel vinden in het feit dat het plan door PNAC ontvouwd idd uitgaat van fictie. Door actoren te zijn en te worden in die full spectrum dominance veranderen zij tussentijds de wereld. Dusdanig misschien dat hun eenvoudige filosofie niet meer opgaat. China wordt ook even genoemd. Ik las vandaag in de krant dat China voor 2020 Taiwan wil herenigen met het moederland. Nogmaals wat zal er gebeuren als China daadwerkelijk dit besluit uitvoert in die unipolaire wereld van bliss van die neoconservatieven???
Hier een stukje van Van Wolveren (overigens dat boek over Japan van hem was idd zwaar okee):
Hier een stukje van Van Wolveren (overigens dat boek over Japan van hem was idd zwaar okee):
quote:Het probleem is dus niet dat de neoconservatieven een wereldrijk willen stichten, het probleem is dat hun streven onvermijdelijk gaat mislukken en dat de wereld wordt opgezadeld met de rampzalige gevolgen. Deze Amerikaanse regering beschikt niet over de kennis, het politieke inzicht en de intellectuele veerkracht om mislukkingen op te vangen. Wanneer Washington eenmaal inziet dat het in zijn opzet faalt, kan de reactie alle kanten op gaan. De VS kunnen van de weeromstuit nog meer landen gaan aanvallen. Ze kunnen zich ook uit allerlei gebieden terugtrekken en een vacuüm achterlaten. Ze kunnen het zelfs allebei tegelijk doen. Het resultaat is hoe dan ook een chaos in de wereld.»
I´m back.
Derde artikel is recenter en gaat er vanuit dat het tij voor de neocons al in het nadeel is omgeslagen. Dit vooral door het gepruts na de overwinning op Irak.
Vierde artikel kan ik niet lezen. Vijfde artikel houdt een pleidooi voor Nederlands keuze voor Europa ipv de neoconservatieve koers van VS (Gary Cooper). Dit laatste acht ik juist. Europa bestaat idd niet voor de VS of althans zij proberen Europa klein/verdeeld te houden, omdat ze geen andere macht (VN, Europa) naast zich dulden. Benieuwd ben ik ook naar de eventuele October surprise. Het zit er naar uit dat Bush zijn tweede termijn presidentschap zou kunnen mislopen en dit zal niet door iedereen geduld worden binnen het machtsblok van Bush... Wat dat betreft is de nieuwe homeland security act natuurlijk omineus. Erg benieuwd ben ik verder naar wat de plannen zijn van de Democraten met de Patriot-Act.
[ Bericht 35% gewijzigd door Ryan3 op 24-07-2004 22:03:10 ]
Vierde artikel kan ik niet lezen. Vijfde artikel houdt een pleidooi voor Nederlands keuze voor Europa ipv de neoconservatieve koers van VS (Gary Cooper). Dit laatste acht ik juist. Europa bestaat idd niet voor de VS of althans zij proberen Europa klein/verdeeld te houden, omdat ze geen andere macht (VN, Europa) naast zich dulden. Benieuwd ben ik ook naar de eventuele October surprise. Het zit er naar uit dat Bush zijn tweede termijn presidentschap zou kunnen mislopen en dit zal niet door iedereen geduld worden binnen het machtsblok van Bush... Wat dat betreft is de nieuwe homeland security act natuurlijk omineus. Erg benieuwd ben ik verder naar wat de plannen zijn van de Democraten met de Patriot-Act.
[ Bericht 35% gewijzigd door Ryan3 op 24-07-2004 22:03:10 ]
I´m back.
Laat ik dan kort ingaan op het 2e artikel aan de hand van het boekje van van Wolferen dat ik al eerder las:
Van Wolferen in een notedop:
- Amerika is gekaapt door een rijke elite, de Neocons die Bush en zijn club gebruikt als marionetten.
- Bush is natuurlijk ongeschikt want dom. Hij is incapabel en zijn regering ook.
- Het Marxistische verelendungsmodel is uitstekend toepasbaar op Amerika.
Van Wolferende publiceerde een schotschriftje van krap 350 bladzijden onder de titel De ondergang van een wereldorde waarin hij Bush meent te moeten bashen.
Dat we niet allemaal zien wat van Wolferen schetst komt omdat de Amerikaanse media in handen zijn van rechts en de Amerikaanse politiek in de greep is van het kapitaal. De propaganda machine roept herinneringen op aan een ‘fascistische leiderschapscultus’ en is er natuurlijk ook verantwoordelijk voor dat de wereld geen helder beeld krijgt van wat er in Amerika gebeurt.
Niemand weet wat er binnen de regering gebeurt, behalve van Wolferen. Die weet heel zeker dat er wordt samengezworen. Nooit zag Van Wolferen een effectievere campagne dan ‘die erin slaagde de twijfel aan de capaciteiten van George W. Bush uit de geesten van de Amerikaanse tv-kijkers te bannen’. Van Wolferen vergeet voor het gemak dat zijn dommerik Georgie B. gehalt maakte van Al Gore in drie debatten. Een mens heeft soms een wat selectieve werkelijkheidsbeleving.
Volgens van Wolferen hebben Neoconservatieve een intellectueel clubje godsdienstverdwaasden met Likudbanden Bush aan een touwtje. Zij hebben volgens van Wolferen gebruik makend van 9/11 hun aloude doelstelling met de verovering van Irak uitgevoerd om het Midden-Oosten onder amerikaans gezag te krijgen. Uiteraard ziet de bevoogder van Wolferen dit van europese afstand beter dan de dat amerikanen zelf zien.
Van Wolferen vertrekt vanuit clichées en doet geen moeite deze te falsificeren. Zo vind de man problemen waar ze niet zijn, maakt hij eenvoudige situaties moeilijk en staat zijn oordeel van domheid al klaar waar in de Amerikaanse politiek verschillen van mening kunnen bestaan. Van Wolferen wil mij laten geloven dat elke Amerikaan nog steeds de angst voor 9/11 in het hoofd heeft, alsof hun leven niet ook gewoon verder gegaan is. Verder blaat van Wolferen een eind weg over dat er geen mogelijkheden voor kritiek op Bush zouden zijn. Wie van clichées houdt vindt zijn gading in dit verhaal van van Wolferen.
Laat ik er eens wat noemen:
Volgens Van Wolferen is de Amerikaanse kiezer een onwetende idioot die de bewezen wijsheid van Al Gore -Hoe spel je ook al weer aardappel?- liet vallen ten behoeve van de gelukzalige domheid van George Bush. Hij verwoordt het als een goedwillend volk opgescheept met een corrupte elite.
Van Wolferen stelt dat Bush-adivseur Karl Rove steeds naar een oorlog zoekt (tegen drugs, tegen terrorisme of tegen Irak), omdat hij van Bush per se een oorlogspresident wil maken en zo verkiezingswinst te garanderen. Het gaat hier om een toeschrijving van van Wolferen...
Van Wolferen dramatiseert door te tellen dat minister van Justitie Ashcroft ervoor zorgt dat de Amerikaanse burgerlijke vrijheden aan banden worden gelegd op een nooit vertoonde manier (waarmee hij slim imliciet refereert aan fascistisch staatsbestuur). Uiteraard gebeurt dit voor en door mensen achter de schermen als het militair-industrieel complex en de Carlysle groep. Geheel voorspelbaar wordt hen zelfverrijking als doel toegeschreven .
Van Wolferen impliceert dat de rechters van het Supreme Court, net als alle senatoren en afgevaardigden en de meeste journalisten (gevangen in het grootkapitaal), zich zomaar bij de door hem bedachte kaping van de staatsmacht neerleggen of daar zelfs actief aan meewerken.
Van Wolferen schetst Amerika als een niet-democratisch land, geregeerd door een rechtse samenzwering die dank zij het Supreme Court (dat hertelling in Florida weigerde) de macht kreeg. Zoals elke goede complottheorie verklaart hij alles, want waar kennis ontbreekt wordt vanzelfsprekendheid verondersteld. Meer dan eens verzekert Van Wolferen dat de besluitvorming binnen deze regering geheimer is dan ooit tevoren, om vervolgens daana later uit te leggen wat er nou precies gaande is (zonder bewijzen).
Zoals Michael Moore komt Van Wolferen met anekdotes en brokjes informatie die zijn stelling dat Bush totaal incapabel is, moeten bewijzen. Laten we eens stilstaan bij de betekenis van het beeld dat van Wolferen oproept:
Billy Graham en andere invloedrijke dominees zijn kind aan huis in Washington. Tsja, er wordt wat afgebeden in conservatieve kringen.
Bush heeft meer doodstraffen getekend dan welke gouverneur dan ook en deed dat blijmoedig (zij het minder hypocriet dan Clinton het deed als gouverneur van Arkansas).
Van Wolferen overschat de invloed van Christelijk Rechts en van Wall Street (Clintons succesvolle minister van Financiën, Robert Rubin, is één van zijn zwarte schapen).
Als Amerikaanse kiezers hier allemaal voor kiezen dan komt het omdat ze hun eigen belang niet kennen, misleid als ze worden door de media en de consumptie industrie(in handen van het grootkapitaal). Hiermee toon van Wolferen zich van een Marxistische kant. Vul Marx' term vals bewustzijn maar eens in...
Volgens van Wolferen is de internationale orde het slachtoffer van de interne Verelendung in Amerika die hij meent waar te nemen. Want het is dit deplorabel verloederde land dat een gedrocht als Bush en zijn beleid heeft voortgebracht en de door Van Wolferen hoog geachte wereldorde ondermijnt. Een orde die volgens hem rustte op het gezag dat Amerika uitstraalde en dat ze nu door ondoordacht, onverstandig en ongelegitimeerd optreden ondermijnt. Door middel van paginalange huilieverhalen over hoe onterecht het wel niet zou zijn dat George Bush president geworden is en hoe dom van Wolferen hem wel niet vindt vult van Wolferen zijn clichématig geponeerde stellingenboekje van zo'n 45 gulden aan weggegooid geld.
Van Wolferens voorgestelde beleid na 9/11, namelijk om een wereldwijde commissie op te zetten die de oorzaken voor terrorisme moet wegnemen, doet vermoeden dat de naïviteit die hij bij Bush ziet waarschijnlijk bij hemzelf aanwezig is. Van Wolferen liet bijvoorbeeld geen strategische overwegingen om Saddam aan te pakken aan de orde komen. Denk bijvoorbeeld dat de dictator als hij maar lang genoeg zou blijven zitten zijn vrijheid van handelen zou herwinnen (met dank aan Frankrijk en Rusland) met nieuwe wapens opnieuw zijn buren zou gaan lastig vallen. De Amerikaanse bases in Saudi Arabië, de motivatie voor Bin Laden voor de aanval op 9/11, spelen geen rol. Van Wolferen is te druk bezig met de opgeklopte retoriek die een regering van een land dat aangevallen wordt altijd gebruikt en vergeet dat iedereen wel door dergelijk taalgebruik kan heenprikken.
Zoals alle complotdenkers ontwaart van Wolferen van alles wat er niet is. Het is allemaal veel eenvoudiger en veel transparanter dan Van Wolferen denkt. Zo eenvoudig dat de kiezers van de Verenigde Staten over ruim een jaar gewoon zelf uitmaken wat ze van die domme Bush vinden ongeacht wat van Wolferen daarover voor duiten in het zakje doet. De man heeft zijn eigen geloofwaardigheid met dit boek aardig onderuit gehaald. Zonde want de man schreef wèl een uitstekend goed boek met The Enigma of Japan. Ik vermoed dan ook dat hij Japan wat beter kende dan Amerika.
Waarom heeft van Wolferen het niet gewoon gehouden bij een betoog over een nieuwe multilaterale orde, waarin de kracht niet bepaald wordt door de zwakste schakel (de Saddams, Mugabe's, Arafats/Sharons en Kims van deze wereld) maar door de bereidheid om militaire macht te gebruiken om die orde af te dwingen?
Het artikel in de Groene was wat minder ergerlijk opgesteld dan zijn boek al was het ook weer gelardeerd met toeschrijvingen. Wat nu als de Neocons van van Wolferen veel minder in de melk te brokkelen hebben dan van Wolferen hen toedicht? Wat nu als de VS helemaal niet zo'n imperium wenst als van Wolferen het toeschrijft maar gewoon tracht de Arabische wereld zeer duidelijk te maken dat geintjes als 9/11 altijd terug zullen vallen op de bevolking van het Midden-Oosten zelf al was het maar vanuit de gedachte dat de aanval de beste verdediging zou kunnen zijn?
Lucida's term amoreel historiseren vind ik zeker van toepassing op het boek van van Wolferen waaraan in dit artikel wordt gerefereerd.
Van Wolferen in een notedop:
- Amerika is gekaapt door een rijke elite, de Neocons die Bush en zijn club gebruikt als marionetten.
- Bush is natuurlijk ongeschikt want dom. Hij is incapabel en zijn regering ook.
- Het Marxistische verelendungsmodel is uitstekend toepasbaar op Amerika.
Van Wolferende publiceerde een schotschriftje van krap 350 bladzijden onder de titel De ondergang van een wereldorde waarin hij Bush meent te moeten bashen.
Dat we niet allemaal zien wat van Wolferen schetst komt omdat de Amerikaanse media in handen zijn van rechts en de Amerikaanse politiek in de greep is van het kapitaal. De propaganda machine roept herinneringen op aan een ‘fascistische leiderschapscultus’ en is er natuurlijk ook verantwoordelijk voor dat de wereld geen helder beeld krijgt van wat er in Amerika gebeurt.
Niemand weet wat er binnen de regering gebeurt, behalve van Wolferen. Die weet heel zeker dat er wordt samengezworen. Nooit zag Van Wolferen een effectievere campagne dan ‘die erin slaagde de twijfel aan de capaciteiten van George W. Bush uit de geesten van de Amerikaanse tv-kijkers te bannen’. Van Wolferen vergeet voor het gemak dat zijn dommerik Georgie B. gehalt maakte van Al Gore in drie debatten. Een mens heeft soms een wat selectieve werkelijkheidsbeleving.
Volgens van Wolferen hebben Neoconservatieve een intellectueel clubje godsdienstverdwaasden met Likudbanden Bush aan een touwtje. Zij hebben volgens van Wolferen gebruik makend van 9/11 hun aloude doelstelling met de verovering van Irak uitgevoerd om het Midden-Oosten onder amerikaans gezag te krijgen. Uiteraard ziet de bevoogder van Wolferen dit van europese afstand beter dan de dat amerikanen zelf zien.
Van Wolferen vertrekt vanuit clichées en doet geen moeite deze te falsificeren. Zo vind de man problemen waar ze niet zijn, maakt hij eenvoudige situaties moeilijk en staat zijn oordeel van domheid al klaar waar in de Amerikaanse politiek verschillen van mening kunnen bestaan. Van Wolferen wil mij laten geloven dat elke Amerikaan nog steeds de angst voor 9/11 in het hoofd heeft, alsof hun leven niet ook gewoon verder gegaan is. Verder blaat van Wolferen een eind weg over dat er geen mogelijkheden voor kritiek op Bush zouden zijn. Wie van clichées houdt vindt zijn gading in dit verhaal van van Wolferen.
Laat ik er eens wat noemen:
Volgens Van Wolferen is de Amerikaanse kiezer een onwetende idioot die de bewezen wijsheid van Al Gore -Hoe spel je ook al weer aardappel?- liet vallen ten behoeve van de gelukzalige domheid van George Bush. Hij verwoordt het als een goedwillend volk opgescheept met een corrupte elite.
Van Wolferen stelt dat Bush-adivseur Karl Rove steeds naar een oorlog zoekt (tegen drugs, tegen terrorisme of tegen Irak), omdat hij van Bush per se een oorlogspresident wil maken en zo verkiezingswinst te garanderen. Het gaat hier om een toeschrijving van van Wolferen...
Van Wolferen dramatiseert door te tellen dat minister van Justitie Ashcroft ervoor zorgt dat de Amerikaanse burgerlijke vrijheden aan banden worden gelegd op een nooit vertoonde manier (waarmee hij slim imliciet refereert aan fascistisch staatsbestuur). Uiteraard gebeurt dit voor en door mensen achter de schermen als het militair-industrieel complex en de Carlysle groep. Geheel voorspelbaar wordt hen zelfverrijking als doel toegeschreven .
Van Wolferen impliceert dat de rechters van het Supreme Court, net als alle senatoren en afgevaardigden en de meeste journalisten (gevangen in het grootkapitaal), zich zomaar bij de door hem bedachte kaping van de staatsmacht neerleggen of daar zelfs actief aan meewerken.
Van Wolferen schetst Amerika als een niet-democratisch land, geregeerd door een rechtse samenzwering die dank zij het Supreme Court (dat hertelling in Florida weigerde) de macht kreeg. Zoals elke goede complottheorie verklaart hij alles, want waar kennis ontbreekt wordt vanzelfsprekendheid verondersteld. Meer dan eens verzekert Van Wolferen dat de besluitvorming binnen deze regering geheimer is dan ooit tevoren, om vervolgens daana later uit te leggen wat er nou precies gaande is (zonder bewijzen).
Zoals Michael Moore komt Van Wolferen met anekdotes en brokjes informatie die zijn stelling dat Bush totaal incapabel is, moeten bewijzen. Laten we eens stilstaan bij de betekenis van het beeld dat van Wolferen oproept:
Billy Graham en andere invloedrijke dominees zijn kind aan huis in Washington. Tsja, er wordt wat afgebeden in conservatieve kringen.
Bush heeft meer doodstraffen getekend dan welke gouverneur dan ook en deed dat blijmoedig (zij het minder hypocriet dan Clinton het deed als gouverneur van Arkansas).
Van Wolferen overschat de invloed van Christelijk Rechts en van Wall Street (Clintons succesvolle minister van Financiën, Robert Rubin, is één van zijn zwarte schapen).
Als Amerikaanse kiezers hier allemaal voor kiezen dan komt het omdat ze hun eigen belang niet kennen, misleid als ze worden door de media en de consumptie industrie(in handen van het grootkapitaal). Hiermee toon van Wolferen zich van een Marxistische kant. Vul Marx' term vals bewustzijn maar eens in...
Volgens van Wolferen is de internationale orde het slachtoffer van de interne Verelendung in Amerika die hij meent waar te nemen. Want het is dit deplorabel verloederde land dat een gedrocht als Bush en zijn beleid heeft voortgebracht en de door Van Wolferen hoog geachte wereldorde ondermijnt. Een orde die volgens hem rustte op het gezag dat Amerika uitstraalde en dat ze nu door ondoordacht, onverstandig en ongelegitimeerd optreden ondermijnt. Door middel van paginalange huilieverhalen over hoe onterecht het wel niet zou zijn dat George Bush president geworden is en hoe dom van Wolferen hem wel niet vindt vult van Wolferen zijn clichématig geponeerde stellingenboekje van zo'n 45 gulden aan weggegooid geld.
Van Wolferens voorgestelde beleid na 9/11, namelijk om een wereldwijde commissie op te zetten die de oorzaken voor terrorisme moet wegnemen, doet vermoeden dat de naïviteit die hij bij Bush ziet waarschijnlijk bij hemzelf aanwezig is. Van Wolferen liet bijvoorbeeld geen strategische overwegingen om Saddam aan te pakken aan de orde komen. Denk bijvoorbeeld dat de dictator als hij maar lang genoeg zou blijven zitten zijn vrijheid van handelen zou herwinnen (met dank aan Frankrijk en Rusland) met nieuwe wapens opnieuw zijn buren zou gaan lastig vallen. De Amerikaanse bases in Saudi Arabië, de motivatie voor Bin Laden voor de aanval op 9/11, spelen geen rol. Van Wolferen is te druk bezig met de opgeklopte retoriek die een regering van een land dat aangevallen wordt altijd gebruikt en vergeet dat iedereen wel door dergelijk taalgebruik kan heenprikken.
Zoals alle complotdenkers ontwaart van Wolferen van alles wat er niet is. Het is allemaal veel eenvoudiger en veel transparanter dan Van Wolferen denkt. Zo eenvoudig dat de kiezers van de Verenigde Staten over ruim een jaar gewoon zelf uitmaken wat ze van die domme Bush vinden ongeacht wat van Wolferen daarover voor duiten in het zakje doet. De man heeft zijn eigen geloofwaardigheid met dit boek aardig onderuit gehaald. Zonde want de man schreef wèl een uitstekend goed boek met The Enigma of Japan. Ik vermoed dan ook dat hij Japan wat beter kende dan Amerika.
Waarom heeft van Wolferen het niet gewoon gehouden bij een betoog over een nieuwe multilaterale orde, waarin de kracht niet bepaald wordt door de zwakste schakel (de Saddams, Mugabe's, Arafats/Sharons en Kims van deze wereld) maar door de bereidheid om militaire macht te gebruiken om die orde af te dwingen?
Het artikel in de Groene was wat minder ergerlijk opgesteld dan zijn boek al was het ook weer gelardeerd met toeschrijvingen. Wat nu als de Neocons van van Wolferen veel minder in de melk te brokkelen hebben dan van Wolferen hen toedicht? Wat nu als de VS helemaal niet zo'n imperium wenst als van Wolferen het toeschrijft maar gewoon tracht de Arabische wereld zeer duidelijk te maken dat geintjes als 9/11 altijd terug zullen vallen op de bevolking van het Midden-Oosten zelf al was het maar vanuit de gedachte dat de aanval de beste verdediging zou kunnen zijn?
Lucida's term amoreel historiseren vind ik zeker van toepassing op het boek van van Wolferen waaraan in dit artikel wordt gerefereerd.
Niets is dommer te censureren dan hetgeen men niet begrijpt.
Ryan3-topics.
Tvptje.
Tvptje.
Leven kan leiden tot een langzame, pijnlijke dood...
Met dank aan ArmaniMania voor mijn fantastische icoon.
Mobster273: Life's a bitch, zo lang er maar bier bij staat vind ik het best :P
Met dank aan ArmaniMania voor mijn fantastische icoon.
Mobster273: Life's a bitch, zo lang er maar bier bij staat vind ik het best :P
Sjuuun, jij doet hetzelfde met Van Wolveren als wat Van Wolveren met Bush doet. Het artikel is gedateerd en het boekje van hem ook. Ik denk dat Van Wolveren nu ook wel zal inzien dat de zaken heel wat anders liggen dan in 2002. Verder denk ik dat de analyse in het eerste GR. A.-artikel over het binnenlandse beleid van Bush redelijk to the point is en dat staat wrs niet diametraal tegenover Van Wolveren. Ik ga er later nog dieper op in, ben nu een leuke film aan het kijken.
En overigens bedoel je wellicht dat Van Wolveren in jouw optiek immoreel ipv amoreel aan het historiceren is...
En overigens bedoel je wellicht dat Van Wolveren in jouw optiek immoreel ipv amoreel aan het historiceren is...
I´m back.
Ja een avondje visite verstoort de FOK!planning watquote:Op zaterdag 24 juli 2004 20:21 schreef Ryan3 het volgende:
Derde artikel is recenter en gaat er vanuit dat het tij voor de neocons al in het nadeel is omgeslagen. Dit vooral door het gepruts na de overwinning op Irak.
Verder maar weer. Het derde artikel is ondanks haar bron behoorlijk realistischer dan het verhaal van van Wolferen. Ik begrijp overigens niet dat de man niet door zijn eigen werkgever gemangeld is voor het broddelwerkje dat hij afleverde:?
Wat ik vooral prima verwoord vond was deze strofe uit het derde artikel.
Kijk dan geef je in ieder geval weer dat je voorbij de cliché's gekeken hebt.quote:Neocons
Er zijn zeker verschillen tussen een rechtse Fransman als Chirac en een rechtse Republikein als Bush. Maar het is te simpel om Bush af te schilderen als een instrument van neoconservatieve extremisten. De Republikeinen zijn een coalitie van verschillende rechtse krachten. Naast de neoconservatieven zijn er andere, tenminste even machtige stromingen: christelijk rechts, ultraliberaal rechts, zelfs de overblijvende gematigde vleugel van George Bush senior. Andere rechtse stromingen hebben een strak georganiseerde achterban van tientallen miljoenen; de neocons zijn vooral een intellectuele stromingen van enkele denktanks en opiniebladen aan de Oostkust. En ze staan niet op alle vlakken rechts van Chirac.
Wat sociaal en economisch beleid betreft zijn de neocons bijvoorbeeld niet de belangrijkste kracht achter hard-rechtse maatregelen als de enorme beslastingsverlagingen en sociale afbraak in de VS. Ze zijn heel wat naar rechts opgeschoven sinds neocon Jeanne Kirkpatrick (Reagans ambassadeur bij de VN) zichzelf omschreef als een ‘Humphrey-Democraat’ in de binnenlandse politiek; maar binnen de regering-Bush zijn ze niet de meest fanatieke tegenstanders van een beetje verzorgingsstaat.
De neocons zijn nooit fans van de VN geweest, maar ze hebben niets tegen multilaterale instellingen als het IMF, de Wereldbank en de WTO. Ze maakten geen bezwaar toen het IMF een sleutelrol kreeg toebedeeld in de Irakese economie – evenmin overigens als Chirac.
Vies van repressieve maatregelen tegen links of tegen moslims zijn ze niet, maar dat is Chirac ook niet. Cultureel gezien staan de neocons dichterbij Europa dan veel mensen in de VS. Veel van hen zijn seculiere joden die het woord ‘kruistocht’ niet zo snel in de mond nemen en waarvoor bijvoorbeeld het verbieden van abortus geen hoge prioriteit is.
Wat Palestina betreft staan ze rechts van Chirac, in de zin dat ze vierkant achter Ariël Sharon staan. Daarnaast lijken sommige neocons naïeve voorstanders van democratische verkiezingen, vandaag in Irak en morgen in Saoedi-Arabië. Die slag hebben ze binnen de regering-Bush blijkbaar verloren. Of Chirac over landen als Saoedi-Arabië een linkser standpunt heeft valt te betwijfelen.
De meeste mensen die Chirac als een soort bolwerk tegen Bush zien, hopen ook vurig op de verkiezing van een Democratische president in 2004. De grote ironie is dat een Democratische overwinning in 2004 zeker geen nederlaag voor de neocons hoeft te betekenen. Van alle rechtse stromingen in de VS zijn de neocons het minst partijdig. Ze dienden even blijmoedig in de regering-Reagan als de regering-Clinton. Als ze na 2004 deelnemen aan de regering van een rechtse Democraat, kan dat nog slechter uitpakken voor bijvoorbeeld de Palestijnen. Links moet zijn hoop niet vestigen op Chirac of de Democraten, maar op een zo sterk mogelijk anti-oorlogs- en anderglobaliseringsbeweging.
Daar doe ik dan wat aan:quote:Vierde artikel kan ik niet lezen.
Einde samenzweringsverhaal van van Wolferen zou ik zou denken.quote:De ineenstorting van het amerikaanse rijk d.d. 6 maart 2004
Eind juni dit jaar zullen de Amerikaanse troepen Irak verlaten hebben. De soldaten die in de Verenigde Staten (VS) terugkeren zullen niet met parades ontvangen worden. Het is geen overwinningsleger dat huiswaarts keert, maar een leger dat de oorlog die begonnen was met de operatie ‘shock& awe’, niet naar wens heeft kunnen voltooien. President Bush heeft zijn troepen op advies van zijn belangrijke politieke adviseur Karl Rove teruggeroepen. Hij heeft nu de deadlines gesteld.
Rove adviseerde de terugtocht met het argument dat het stijgend aantal slachtoffers bij de Amerikaanse troepen (body count) nadelig zal uitvallen voor de verkiezingsstrijd van Bush. Eind juni moet, volgens de instructie van Rove, de overdracht plaats vinden van de soevereiniteit aan de ‘Irakezen’, id est, aan de delen van de coalitie van de bezetter die nog in die termen onderhandelen.
Het programma zag er aanvankelijk geheel anders uit. De operatie ‘shock& awe’ zou heel kort duren, het Irakees verzet zou òf snel uit elkaar vallen òf overlopen òf door de technische overmacht van het Amerikaanse leger totaal vernietigd worden. In een mum van tijd zou orde op zaken gesteld zijn, de oliekranen zouden opengedraaid worden onder meer om de kosten van de bezetting te financieren en een proces van democratisering van Irak zou beginnen. Het Amerikaanse leger zou er een nieuwe basis in het Midden-Oosten mee hebben verworven, van waaruit de andere ‘schurkenstaten’ aangevallen zouden kunnen worden.
Het maakte deel uit van het Project voor de Nieuwe Amerikaanse Eeuw (PNAC), dat in september het licht zag en dat de ambitie van de VS treffend weergaf: de eeuw die we net in waren gegaan zou de Amerikaanse eeuw worden. Het project kon echter niet zomaar uitgevoerd worden, er was een aanleiding voor nodig: een crisissituatie en voldoende sociale verwarring, een ‘Pearl Harbour’, dat de VS in 1941 bij de Tweede Wereldoorlog betrok, waarmee dat land zich presenteerde als wereldmacht, het begin van wat later genoemd zou worden het Amerikaanse Rijk.
Geloof verloren
De aanleiding moest een rampzalig moment zijn, een ‘terrorist massive casualty-producing event’, een gebeurtenis waarbij veel mensenlevens te betreuren zouden zijn. Die gebeurtenis werd 11 september 2001. De machtskern van Washington, de neo-conservatieven of de neocons, heeft, volgens prof dr M. Chossudovsky in zijn boek: War and Globalisation, The Truth behind September 11, 11 september zien aankomen, en dat als een welkome gebeurtenis aanvaard om het PNAC in uitvoering te kunnen nemen.
Het blijkt een misrekening te zijn geweest. De ‘Amerikaanse eeuw’ heeft net een paar maanden geduurd. De samentrekking van het Amerikaanse Rijk zal in juni 2004 beginnen. De PNAC heeft in de ogen van vele Amerikaanse kiezers ook al aan geloofwaardigheid verloren, niet omdat zij voor andere principes hebben gekozen maar omdat ze in Irak met bomaanslagen weggejaagd worden. En omdat de Irakese olie niet stroomt. Integendeel, de olieprijzen in de VS stijgen, het Amerikaanse leger in Irak kan de oliepijpleidingen niet verdedigen, die worden regelmatig opgeblazen, waar de Amerikaanse media overigens zelden gewag van maken.
Amerikanen houden ervan om hun troepen over de gehele wereld bezig te zien, maar dan tegen een bepaalde achtergrond: de slachtoffers mogen niet terug slaan, militaire avonturen mogen niet de eigen portemonnee van de Amerikanen aanspreken en de troepen moeten elk moment hun plaats van operaties kunnen verlaten zonder ‘de staart tussen de benen’. Maar dat gebeurt nu net allemaal in Irak – het Irakese verzet slaat terug en doodt dagelijks Amerikaanse soldaten, de Amerikanen beginnen de kosten van de oorlog te voelen en ze zijn nu gedwongen om het hazenpad te kiezen, en de Verenigde Naties te vragen om naar Irak toe te komen om de Amerikaanse president politiek te redden.
Het is een historisch moment, stelt Gary North in zijn essay The Coming Implosion of the American Empire, dat te vinden is op www.lewrockwell.com. Historici zullen, volgens hem, de data bepalen waaraan hun geschiedschrijving op te hangen. Daarbij zal 7 december 1941 als het begin van het Amerikaanse Rijk worden beschouwd, hoewel misschien de Spaans-Amerikaanse oorlog een meer aangewezen geboorteplaats is.
Maar Pearl Harbor zal alle aandacht krijgen, omdat zich toen een totale omvorming van de Amerikaanse buitenlandse politiek voltrok. Er waren eerder sporadisch interventies door de VS buiten eigen land, maar met Pearl Harbor werd de interventie permanent. Gary North voorspelt overigens dat de ineenstorting van het Amerikaanse Rijk niet alleen het militaire rijk betreft, maar ook het commerciële. Een land dat niet meer in staat is om zijn eigen troepen in bezette gebieden financieel te onderhouden, vormt een groot kredietrisico.
Irak is geen militaire operatie van de VS meer, het is een ontwikkelingsprogramma geworden, en daar houden Amerikanen niet van. Ontwikkelingshulp is nooit een sterke factor van de Amerikaanse buitenlandse politiek geweest. De Amerikaan volgt nog zijn troepen, maar niet de landen en het volk voor de ‘bevrijding’ waarvan die troepen werden ingezet. Wie hoort in de VS nu nog over Somalië, Kosovo of Afghanistan? En als straks de troepen zijn teruggekeerd uit Irak, zal ook dat land zijn dominante plaats in de media verliezen.
Interne bezetting
In het PNAC was ook voorzien dat de VS zelf gemilitariseerd zou worden, al was het maar als overgangsproces. In het veiligheidsdenken van de ‘neocons’ – de laatste tijd bekend als de ‘Washington Consensus’ – past het idee van het opheffen van de binnenlandse rechtsorde om ‘de burgervrijheden te behouden’. Net als in het buitenlands interventiebeleid een militaire bezetting en de dood van onschuldige burgers verantwoord kan worden als ‘collateral damage’ van de strijd om de vestiging van een vrije democratie.
De Amerikaanse samenleving heeft daar sinds 11 september 2001 vijf voorproefjes van gehad, waarbij de nationale veiligheid in de gevarenzone zou zijn gekomen door een vermeende dreiging vanuit het al-Qaeda-netwerk. De nationale waakzaamheidscode werd op oranje gezet, de laatste plaats voor rood. Generaal Tommy Franks vertelde in een interview in december 2003, midden in zo’n ‘orange’ periode, dat de volgende stap zal leiden tot het opheffen van de grondwet, het sluiten van de grenzen en tot het instellen van een staat van beleg en dus van militair bestuur.
De beide laatste ‘oranje’ nationale bedreigingsniveaus, die van 6 februari 2003 en van 21 december 2003 zijn beide kunstmatig gebleken. De solide informatie waarop ze zouden zijn gebaseerd, en waarop bij voorbeeld Air France-vluchten naar de VS gecanceld werden, zijn ondeugdelijk gebleken, waarover overigens formeel nog steeds zwaar gestreden wordt binnen de VS en vooral binnen de inlichtingendiensten van dat land.
Intussen heeft het Ministerie voor Binnenlandse Veiligheid geoefend met de instelling van de noodtoestand. De regering is klaar voor het moment waarop het land bedreigd zal worden door een buitenlandse indringer.
De voorspelde oorlog van Irak die volgens minister Rumsfeld decennialang zou duren, wordt dus nu afgeblazen. Het betekent dat de neocons uitgespeeld zijn. Minister Rumsfeld is ook nauwelijks meer in het nieuws. Amerikanen houden niet van verliezers, en luisteren ook niet naar hen. De uitkomst van de Amerikaanse presidentsverkiezingen is niet alleen voor de VS, maar voor de gehele wereld van doorslaggevend belang.
In het vijfde artikel vond ik vooral de navolgende passages van belang:quote:Vijfde artikel houdt een pleidooi voor Nederlands keuze voor Europa ipv de neoconservatieve koers van VS (Gary Cooper). Dit laatste acht ik juist. Europa bestaat idd niet voor de VS of althans zij proberen Europa klein/verdeeld te houden, omdat ze geen andere macht (VN, Europa) naast zich dulden. Benieuwd ben ik ook naar de eventuele October surprise. Het zit er naar uit dat Bush zijn tweede termijn presidentschap zou kunnen mislopen en dit zal niet door iedereen geduld worden binnen het machtsblok van Bush... Wat dat betreft is de nieuwe homeland security act natuurlijk omineus. Erg benieuwd ben ik verder naar wat de plannen zijn van de Democraten met de Patriot-Act.
De wrange grap is nu dat Kerry iets heel anders is dan Clinton. De zegen van het stuk waarin Clinton geïnterviewd werd vind ik nu dat het verheldert waarom kortzichtig bombarderen van Amerika tot schurkenstaat het leuk doet bij de Marijnissiaanse achterban en het voetvolk dat vooral op straat uitblinkt als er gereld moet worden maar nauwelijks zoden aan de dijk zet bij een inschatting die recht doet aan wat daadwerkelijk in Amerika leeft.quote:U beschrijft hoe sommige Republikeinen in 1994 'omgekeerde plastische chirurgie' toepasten op de geschiedenis om u alles te kunnen verwijten wat zij eerder fout hadden gedaan. Hoe komt het toch dat Republikeinen altijd meer overtuigd zijn van hun gelijk dan Democraten? Sommigen veronderstellen dat het iets met intelligentie te maken heeft...
,,O nee. Het is een strijdmiddel. De Nieuw Rechtse Republikeinen beseften dat zij appelleerden aan beperkte ideologische en financiële belangen. Zij zagen dat zij een breder publiek zouden aanspreken als zij hun tegenstander konden afschilderen als onaanvaardbaar. Daar slaagden zij niet altijd in, en dat is waarom ik hen zo razend maakte. Wij hadden hen jarenlang geholpen door ons drukker te maken over ruzies uit het verleden dan over de uitdagingen van vandaag.
,,Van 1968 tot 1992 wonnen wij maar één keer het Witte Huis: president Carter in '76, maar dat was vlak na het Watergate-schandaal. Hij kreeg toen te maken met die afschuwelijke gijzeling in Iran, een enorme inflatie en stagnerende economische groei. Reagan kon hem verslaan. Republikeinen praatten op een neerbuigende, honende manier over Democraten: wij zouden het land niet verdedigen, wij geloofden niet in hardwerkende gezinnen en een degelijk begrotingsbeleid. Toen ik ze versloeg met een heel andere benadering, realiseerden zij zich direct dat mijn ideeën werden gesteund door een aanzienlijke meerderheid van het Amerikaanse volk. De enige manier om daar een eind aan te maken was te vertellen dat ik persoonlijk niet deugde.''
U bezat in uw jeugd al de gave ,,moeiteloos vijanden te maken'', schrijft u. Was het dat of waren het uw ideeën die de vijandschap aanwakkerden?
,,Allebei een beetje, maar ik denk vooral omdat ik kon winnen. De Republikeinen praten altijd over 'waarden'. Hun hoogste waarde is macht verwerven en vasthouden. Zij begrepen ook heel goed dat wij leven in een tijd waarin politici permanent in de etalage staan. Dus als zij iets slechts over mij konden vinden, dan zouden zij mij de winst kunnen onthouden. Toen ik eenmaal had gewonnen, bleven zij het voortdurend maar proberen.''
Democraten hebben ook principes en idealen. Waarom kunnen zij lang niet zo gevaarlijk en gemeen zijn?
,,Het ligt ons niet. Wij zijn misschien niet zo goed in het veroveren en vasthouden van de macht als zij, maar wij zijn beter in het uitoefenen van de macht en veel minder geneigd er misbruik van te maken. We kunnen veel beter met hen in debat gaan over wat zij doen en waarom zij het doen. Wij zijn er slecht in te zeggen waarom zij niet deugen. Wij vinden dat het openbare debat daar niet over hoort te gaan.''
Kunnen Democraten winnen zonder een even gemene aanvalsmachine?
,,Zeker! Als wij hard genoeg zijn. Dat heb ik bewezen, lijkt me. In 2000 hebben we te veel ruimte in het debat prijsgegeven. Dat moeten we nooit meer doen. Wij moeten de counterpunch niet verwaarlozen. Je kunt ze de eerste klap laten uitdelen, maar het moet duidelijk zijn dat je terugslaat.''
--knip
Na tien jaar 'attack politics' van rechts bleek met de opkomst van Howard Dean, die bijna de Democratische presidentskandidaat was geworden, en Michael Moore's film 'Fahrenheit 9/11' dat Democraten ook heel boos kunnen zijn. Is Amerika sterker gepolariseerd dan ooit?
,,Ja en nee. De politiek is meer gepolariseerd. Maar je kunt in Amerika makkelijk een tweederde meerderheid winnen voor een zinnig progressief binnen- en buitenlands beleid. Toen ik na acht jaar aftrad was tweederde van het volk tevreden. De Republikeinen namen in 2001 de macht over met militante aanvalsretoriek. Zij hadden de verkiezingen weten af te leiden van traditionele sociale thema's door te hameren op abortus en andere immateriële onderwerpen en door eeuwige belastingverlaging te beloven. Zij zullen daarmee doorgaan zolang het werkt. Deze lui proberen Amerika verdeeld te houden. Dat moeten onze vrienden in Europa nooit vergeten.''
James Mann, auteur van 'The Rise of the Vulcans' (over de macht van Wolfowitz, Cheney, Rice, Rumsfeld en andere 'neo-conservatieve' bewindslieden die de Amerikaanse buitenlandse politiek de afgelopen jaren hebben bepaald), schreef dat zij door hun ideeën heen zijn. Hebben de Neocons hun tijd gehad of regeren zij nog?
,,O, zij zijn zeker nog aan de macht. Zij zijn misschien wat vernederd door de gebeurtenissen. Zij waren echt verrast dat er zo veel oppositie was tegen ons optreden in Irak. In een opener Irak bleken de problemen groter te zijn dan eerst. Allerlei terreurgroepen zagen kans de grens over te komen en hun winkel te openen. Ik hoop dat de Neocons hun lesje hebben geleerd.
,,In het abstracte klopte de Irak-theorie van onderminister van Defensie Wolfowitz, die omhelsd werd door minister van Defensie Rumsfeld en vice-president Cheney. De gedachte was: als je Saddam kunt vervangen door een democratische, niet-agressieve, representatieve regering, dan is het Iraakse volk beter af. Het nieuwe Irak zou een gezond contrast vormen met de autoritaire regimes in het Midden-Oosten. De Israeliërs zouden zien dat zij verlost waren van die dreiging. Amerika zou met meer gezag tegen Israël en de Palestijnen kunnen zeggen dat het tijd was voor vrede.
,,De Neocons verdienen applaus voor de hartstocht waarmee zij zich sterk maakten voor meer vrijheid voor de Irakezen. Zij hebben alleen totaal onderschat hoe moeilijk het allemaal zou worden.''
Als u door een grondwettelijk en electoraal wonder een derde ambtstermijn had gekregen, zat Saddam er dan nog?
,,Dat zou er vanaf hangen. Alle rapporten over het disfunctioneren van de inlichtingendiensten, in Amerika en in Groot-Brittannië, kunnen het feit niet verdoezelen dat rond 9-11 iedere regeerder in het Westen inlichtingenrapporten had die het waarschijnlijk noemden dat Saddam biologische en chemische wapens bezat die snel konden worden ingezet. Vergeet niet dat midden jaren negentig twee schoonzonen van Saddam ons vertelden dat hij wapens had waarvan hij het bestaan niet had toegegeven. Toen wij de Irakezen daarmee confronteerden, zeiden zij: ja, we hebben nooit gezegd dat we die hadden, maar we hebben ze inmiddels vernietigd.
,,Ik zou ook naar de Veiligheidsraad zijn gegaan om afronding van de wapeninspecties te eisen, maar ik zou VN-inspecteur Hans Blix tijd hebben gelaten zijn onderzoek af te maken. Je kunt geen regime-wijziging in Irak teweegbrengen zonder juridische grondslag. Als Blix had gezegd: ik kan niets definitiefs zeggen door alle tegenwerking, en alles wees op voorraden biologische en chemische wapens, dan was ik weer naar de Veiligheidsraad gegaan en had ik toestemming gevraagd geweld te gebruiken. Daar had ik dan vrijwel iedereen voor meegekregen.''
Was de theorie van de preventieve aanval na 9-11 onvermijdelijk geworden?
,,Nee, het is een buitengewoon griezelige doctrine. Het is een hellend vlak. Toen Blix smeekte om vier tot zes weken om zijn werk af te maken, en hij die tijd niet kreeg, ontbrak de grond voor een preventieve aanval.''
Is die theorie dood na de tegenvallers in Irak, onbruikbaar voor landen als Noord-Korea en Iran?
,,Ja, terwijl dat potentieel grotere dreigingen zijn dan Irak was. Noord-Korea heeft bijna een miljoen mensen onder de wapenen. Zij hebben krachtige raketten en als wij hen preventief aanvielen, dan zouden zij geen reden meer hebben om Zuid-Korea níet aan te vallen. Er zijn omstandigheden waaronder ik de president zou steunen als hij Noord-Korea aanviel. In Europa zou misschien niemand dat doen, maar ik wel. Het gaat om het meest geïsoleerde land ter wereld, dat zijn eigen volk niet eens kan voeden - soldaten vluchten naar Zuid-Korea en wegen nog geen vijftig kilo. Het land staat onder grote druk levensgevaarlijke wapens te verkopen aan lui die niet deugen.
,,Ik heb in '94, in '98 en bijna in 2000 akkoorden gesloten met de Noord-Koreanen. Wij kunnen aan de huidige toestand een einde maken als we hen de ruimte laten een zelfstandig land te zijn, niet afhankelijk van Zuid-Korea, als wij hen helpen hun bevolking te voeden en te verwarmen en begrijpen dat zij internationale erkenning vragen. Ik denk dat wij hen in ruil ertoe kunnen brengen hun hele nucleaire programma op te geven.''
Was het anti-Clintonisme dat president Bush er in het begin van zijn ambtstermijn toe bracht die vergevorderde pogingen ten opzichte van Noord-Korea af te breken?
,,Toen hij begon, waren hij en de zijnen in hart en nieren tegen alles wat wij hadden gedaan, maar daar kwamen zij snel van terug. Maar toen hadden zij het te druk met al het andere dat gaande was. Nu zijn ze bijna terug bij het punt waar wij waren gebleven. De Chinezen hebben er het meest achterheen gezeten. De Zuid-Koreanen ook, want die willen verzoening. We hoeven nu alleen maar mee te doen terwijl zij het werk doen. En, als het zover is, het verlangde non-agressiepact tekenen.''
Waarom bent u steeds zo mild geweest over de regering-Bush, die u bewust kleineerde, zonder betere resultaten te halen?
,,Ik heb ze behoorlijk hard beoordeeld op binnenlands politiek gebied.''
Dwingt het hoge ambt u ertoe zich meer in te houden op buitenlandse politiek gebied?
,,Een beetje. Ik vind dat ik in het buitenland bijvoorbeeld onze vrienden in Europa moet uitleggen dat zij niet hoeven te wanhopen over toekomstige samenwerking. Amerika wil nog steeds nauwe betrekkingen met Europa. De meeste Amerikanen geven de voorkeur aan samenwerking boven unilateralisme. Dat blijkt uit iedere enquête. Ik denk ook niet dat het mijn rol is, of dat ik effectiever kan zijn, als ik president Bush harder aanpak. Analytische kritiek is nuttiger. In eigen land vind ik het mijn rol uit te leggen hoe Democraten beleid zouden voeren. Wij geven de voorkeur aan samenwerking waar het kan, en treden slechts alleen op als we niet anders kunnen. De Republikeinen treden liefst alleen op, en werken samen als het niet anders kan. De Republikeinen denken dat zij gelijk hebben omdát wij onze macht moeten gebruiken om de problemen van de wereld op te lossen. Zij denken dat zij dat niet kunnen doen als we geen supermacht meer zijn. Wij denken daarentegen: als je de wereld niet naar je hand kunt zetten, als je niet al je tegenstanders gevangen kunt zetten of ter dood brengen, of hun land bezetten, dan heb je meer partners nodig om oorlog te voeren.
,,Ik ben een groot supporter van de EU. Als de EU blijft uitbreiden en zijn banden verdiept en economisch en politiek blijft groeien - jullie zijn economisch al groter dan Amerika - en als jullie je geld beter gecoördineerd zouden besteden, dan is aan jullie de keus of Amerika nog steeds de enige supermogendheid is of niet. Dat hangt niet meer alleen van ons af. Over twee jaar heeft China een even grote economie als Amerika. Als het zover komt is het hún keus of wij de enige militaire supermogendheid blijven. Twee jaar later gaat India door hetzelfde proces. Er zullen wel eens gevallen zijn waarin wij alleen moeten optreden. In Kosovo en Bosnië kreeg ik ook niet de hele Veiligheidsraad mee, maar de Russen wisten dat we gelijk hadden; zij hielpen zodra het nodig was.
,,We moeten een wereld nastreven waarin militaire compromissen worden gesloten, niet een waarin de terroristen winst kunnen boeken. Ik zeg dit allemaal liever niet op hoge toon. Mijn rol is nu op te komen voor Amerikanen. Wij hebben hier in Amerika een gigantische discussie over.
Ik volg hetgeen jij aangeeft ook in spanning maar daarover uitwijden lijkt mij beter in POL te passen.
[ Bericht 50% gewijzigd door sjun op 25-07-2004 01:06:56 ]
Niets is dommer te censureren dan hetgeen men niet begrijpt.
Hij krijgt het weerwoord dat hij had moeten hebben om hem een volgende keer voor soortgelijke productie te behoeden. Zijn boek over Japan was meesterlijk. Ik begrijp werkelijk niet waarom hij zich tot sentimentalisering heeft laten verleiden... Natuurlijk heb je gelijk dat ik van Wolferen hier eveneens slechts van minder pretige kant belichtte al doorstaan die beweringen de falsificatietoets. Grijp het boekje van van Wolferen er maar eens bij om de bezien of ik evenals hij daarin deed maar wat in het rond blaa.tquote:Op zaterdag 24 juli 2004 22:14 schreef Ryan3 het volgende:
Sjuuun, jij doet hetzelfde met Van Wolveren als wat Van Wolveren met Bush doet.
Immoreel vind ik dan weer erg zwaar. Van Wolferen had toch kunen bedenken dat zijn kritiekloze nablaten van Moore hem als hoogleraar (die men doorgans toch even wat serieuzer neemt dan een filmer omdat men er vanuit gaat dat deze zelf de toets der falsificatie toepast) zou worden nagedragen. Geen idee wat er in deze man gevaren was toen hij zijn broddelwerkje met horrorverhalen over de Neocons publiceerde...quote:Het artikel is gedateerd en het boekje van hem ook. Ik denk dat Van Wolveren nu ook wel zal inzien dat de zaken heel wat anders liggen dan in 2002. Verder denk ik dat de analyse in het eerste GR. A.-artikel over het binnenlandse beleid van Bush redelijk to the point is en dat staat wrs niet diametraal tegenover Van Wolveren. Ik ga er later nog dieper op in, ben nu een leuke film aan het kijken.
En overigens bedoel je wellicht dat Van Wolveren in jouw optiek immoreel ipv amoreel aan het historiceren is...
Niets is dommer te censureren dan hetgeen men niet begrijpt.
Thanx voor Clinton-artikel. Clintons denkwijze staat mij zeer ter dege aan. Geen unipolaire wereld nastreven, multilateraal optreden, juridische grond zoeken voor optreden dat slechts in laatste instantie unilateraal is, m.n. ook met in het achterhoofd dat China zich eerst economisch, en daarna militair ook zal aandienen om idd nog maar te zwijgen over India. Nogmaals ik ben benieuwd wat de neocons van plan zijn met China. Ik weet wel dat zij eind jaren 90 al bezig waren China te bashen.quote:Op zondag 25 juli 2004 00:56 schreef sjun het volgende:
[..]
Ja een avondje visite verstoort de FOK!planning wat
Verder maar weer. Het derde artikel is ondanks haar bron behoorlijk realistischer dan het verhaal van van Wolferen. Ik begrijp overigens niet dat de man niet door zijn eigen werkgever gemangeld is voor het broddelwerkje dat hij afleverde:?
Wat ik vooral prima verwoord vond was deze strofe uit het derde artikel.
[..]
Kijk dan geef je in ieder geval weer dat je voorbij de cliché's gekeken hebt.
[..]
Daar doe ik dan wat aan:
[..]
Einde samenzweringsverhaal van van Wolferen zou ik zou denken.
[..]
Van Wolveren schreef zijn boek in 2002, begreep ik. Ik heb het boek zelf niet gelezen, maar alles wat hij over het zogenaamde compassionate conservatism van Bush zal hebben geschreven, onderschrijf ik wrs wel. Wat het buitenlandse beleid oiv de neocons betreft is er natuurlijk veel gebeurd in de afgelopen anderhalf jaar. De neocons zijn 1 van de drie krachten binnen het Witte Huis (pragmatici, redneck conservatieven, en neocons) en hoewel zij op dit moment nog steeds pre-emptiveness belijden (zie artikeltjes PNAC van Gary Schmitt van juni 2004), lijkt hun rol toch uitgespeeld te zijn of iig tanende te zijn. Een aanval richting Iran mag dan op hun verlanglijstje staan, hiervoor ontbreekt steun onder de bevolking en het Congres vanwege het min of meer verknoeien van de heropbouw van Irak (tot nu toe dan) en het feit dat er domweg geen militairen meer zijn. Iedere reservist in de VS is al zo'n beetje onder de wapens. Laatst hebben ze zelfs een 68 jaar oude reservist opgeduikeld die naar Irak wilde. Je ziet dan ook dat Bush tegelijkertijd toch weer de mutlilaterale kaart wil uitspelen. Precies zoals Clinton zegt: als het alleen niet meer lukt dan gaan ze steun vragen. Kortom: Van Wolverens boekje geeft een vrij tijdgebonden weergave. Ik deel met hem weliswaar de weerzin tegen het conservatief/neoliberaal sociaal-economisch beleid, het is niet zo dat op dit moment de neocons nog steeds de agenda van Bush bepalen. Verder is de intellectuele achtergrond van het neoconservatisme op zich wel boeiend, maar tegelijkertijd hoogst curieus. Om die filosofie van die luit gaat het in wezen in deze topic idd.
Hoezo denkt Kerry heel anders??? Ben nog niet echt op de hoogte.quote:In het vijfde artikel vond ik vooral de navolgende passages van belang:
[..]
De wrange grap is nu dat Kerry iets heel anders is dan Clinton. De zegen van het stuk waarin Clinton geïnterviewd werd vind ik nu dat het verheldert waarom kortzichtig bombarderen van Amerika tot schurkenstaat het leuk doet bij de Marijnissiaanse achterban en het voetvolk dat vooral op straat uitblinkt als er gereld moet worden maar nauwelijks zoden aan de dijk zet bij een inschatting die recht doet aan wat daadwerkelijk in Amerika leeft.
Ik volg hetgeen jij aangeeft ook in spanning maar daarover uitwijden lijkt mij beter in POL te passen.
I´m back.
Wat Clintons denkwijze betreft: ook Europa supporten als grote mogendheid, hoewel ik daar zelf een hard hoofd in heb; UK, Frankrijk en Duitsland kennende.
Maar goed het verschil tussen de Democratische en Republikeinse kijk op het buitenlandse beleid is dat de republikeinen onder de neocons dus het Hegelliaanse historicisme omarmden en dat althans Clinton dit niet doet. Clinton is pragmaticus en legalist. En dat bevalt me zeer, want ik beschouw dus het historicisme niet als wetenschap. Dit heeft trouwens sowieso te maken met een veel diepere filosofische divisie die tussen links en rechts bestaat. Ik zal daar later nog wel eens proberen een topic over te schrijven. Het heeft wat te maken met punt 3. in mijn sig. en met Seinfeld en koeien.
Over de culturele achtergrond van de neocons:
die is idd anders dan de redneck paleoconservatieven, maar ze spreken duidelijk wel dezelfde taal. Dwz in immateriële zaken houden zij de mond en laten dit over aan de christen fundamentalistische redneck conservatieven, terwijl zij zelf, zich baserend op de filosofie van Strauss, idd aan de "liberal" kant staan.
Er wordt opgemerkt dat zij net zo goed onder Democraten als onder Republikeinen zouden kunnen dienen en daar ben ik het dan weer niet mee eens. In de eerste plaats niet: waarom hebben ze dat dan niet onder Clinton gedaan??? Omdat de Democraten en Clinton een geheel andere kijk hebben op de binnenlandse en buitenlandse politiek als de neoconservatieven en het historicisme niet onderschrijven. In de tweede plaats is het zo dat de neoconservatieven naar herwaardering van de in de jaren 60 teloor gegane waarden streven, om een weerbare samenleving te krijgen. Ze zijn op immateriële zaken zelf weliswaar "liberal" zoals de Democraten dat gematigd zijn, maar zij staan niet achter een "liberal" beleid op immateriële zaken. In de derde plaats zijn zij voor een virulente neoliberale economische aanpak, iets dat ik niet omarmd zie worden door de Democraten. Kortom: hoewel de neocons voor een deel nog oude liberals zijn, staan zij gewoon een keihard rechts conservatief beleid voor dat zich nimmer goed zal verhouden tot de Democraten. Dus nee, ik zie ze straks niet de overstap maken naar Kerry's kamp, mocht Bush verliezen...
Verder zijn de neocons qua psychologische instelling gewoon nog links. Zij worden gedreven net als veel mensen van links door het spook van Hitler. Het zijn vooral intellectuelen, net als de idealistische liberal intellectuelen die JFK het Witte Huis binnengehaald heeft, en hebben dus op zich niets van doen met het wat anti-intellectuele (redneck) conservatisme. Corporate industry, ook een belangrijk element in de kongsi van de GOP, steunen vaak het conservatisme dat een uitgesproken neoliberale politiek voorstaat, gebaseerd op ook in 1 van de artikeltjes genoemde trickle down economics.
[ Bericht 12% gewijzigd door Ryan3 op 25-07-2004 02:29:33 ]
Maar goed het verschil tussen de Democratische en Republikeinse kijk op het buitenlandse beleid is dat de republikeinen onder de neocons dus het Hegelliaanse historicisme omarmden en dat althans Clinton dit niet doet. Clinton is pragmaticus en legalist. En dat bevalt me zeer, want ik beschouw dus het historicisme niet als wetenschap. Dit heeft trouwens sowieso te maken met een veel diepere filosofische divisie die tussen links en rechts bestaat. Ik zal daar later nog wel eens proberen een topic over te schrijven. Het heeft wat te maken met punt 3. in mijn sig. en met Seinfeld en koeien.
Over de culturele achtergrond van de neocons:
die is idd anders dan de redneck paleoconservatieven, maar ze spreken duidelijk wel dezelfde taal. Dwz in immateriële zaken houden zij de mond en laten dit over aan de christen fundamentalistische redneck conservatieven, terwijl zij zelf, zich baserend op de filosofie van Strauss, idd aan de "liberal" kant staan.
Er wordt opgemerkt dat zij net zo goed onder Democraten als onder Republikeinen zouden kunnen dienen en daar ben ik het dan weer niet mee eens. In de eerste plaats niet: waarom hebben ze dat dan niet onder Clinton gedaan??? Omdat de Democraten en Clinton een geheel andere kijk hebben op de binnenlandse en buitenlandse politiek als de neoconservatieven en het historicisme niet onderschrijven. In de tweede plaats is het zo dat de neoconservatieven naar herwaardering van de in de jaren 60 teloor gegane waarden streven, om een weerbare samenleving te krijgen. Ze zijn op immateriële zaken zelf weliswaar "liberal" zoals de Democraten dat gematigd zijn, maar zij staan niet achter een "liberal" beleid op immateriële zaken. In de derde plaats zijn zij voor een virulente neoliberale economische aanpak, iets dat ik niet omarmd zie worden door de Democraten. Kortom: hoewel de neocons voor een deel nog oude liberals zijn, staan zij gewoon een keihard rechts conservatief beleid voor dat zich nimmer goed zal verhouden tot de Democraten. Dus nee, ik zie ze straks niet de overstap maken naar Kerry's kamp, mocht Bush verliezen...
Verder zijn de neocons qua psychologische instelling gewoon nog links. Zij worden gedreven net als veel mensen van links door het spook van Hitler. Het zijn vooral intellectuelen, net als de idealistische liberal intellectuelen die JFK het Witte Huis binnengehaald heeft, en hebben dus op zich niets van doen met het wat anti-intellectuele (redneck) conservatisme. Corporate industry, ook een belangrijk element in de kongsi van de GOP, steunen vaak het conservatisme dat een uitgesproken neoliberale politiek voorstaat, gebaseerd op ook in 1 van de artikeltjes genoemde trickle down economics.
[ Bericht 12% gewijzigd door Ryan3 op 25-07-2004 02:29:33 ]
I´m back.
Mm, ik had toch wel wat meer replies verwacht van de fellow-travellers van rechts, eerlijk gezegd.
Fellow-travellers is trouwens een leuke term. Afkomstig van Isaiah Berlin geeft het de van huis uit liberaal ingestelde burgers in het interbellum aan die onder invloed kwamen van of soms zelfs dweepten met totalitaire stromingen als communisme en fascisme. Dit vooral vanwege de onstane instabiliteit na WO1 en de Great Depression. In de jaren 60 waren het de intellectuelen die de utopistisch socialistische stroming aanhingen. Tegenwoordig komen de fellow-travellers van rechts, zoals duidelijk wordt uit OP. Karl Popper had een veel duidelijkere term verzonnen voor dit soort activiteiten: Lumpenintelligenz. Beiden afkomstig uit een liberaal Joods milieu hebben zij hun schrijvende leven in dienst gesteld om het liberalisme (en dus de vrijheid) te redden uit de klauwen van de geschiedenis. De mens heeft van nature de neiging om te geloven in metafysische stelsels. Berlin hield deze neiging verantwoordelijk voor het steeds weer afglijden naar vormen van totalitair denken. Popper zag een serie denkfouten aan de basis liggen van dit steeds weer afglijden naar totalitair denken. Bij elkaar opgeteld kun je zeggen dat de ideologische verdwazing of dweperij, door de metafysische vooringenomenheid, verantwoordelijk gesteld kan worden voor de denkfouten die optreden in de theoretischse achtergrond. De ideologie bepaalt wat men wil zien, de hierdoor gemaakte denkfouten dat men ook daadwerkelijk ziet wat men wil zien.
Als men er een theorie op nahoudt over bijvoorbeeld hoe de geschiedenis zich ontwikkeld, zal men nimmer zoeken naar verschijnselen die de theorie weerspreken, maar slechts naar verschijnselen die de theorie bevestigen. Dit gebeurt bij Hegel. Dit gebeurt bij Marx. Dit gebeurt bij Fukuyama. Als men niettemin ziet dat verschijnselen zich niet houden aan de theorie dan past men niet de theorie aan, maar de verschijnselen. Iets dergelijks zie je in feite gebeuren bij het Maxisme. Maar ook bij onze vrienden de neoconservatieven. Door via Bush actoren te worden in de ontwikkeling van de geschiedenis, veranderen zij noodzakelijkerwijs die ontwikkeling, zou je kunnen zeggen en bstaat de kans dat de theorie niet meer opgaat. Een voorbeeld: Irak heeft wrs (tot nu toe) niet minder, maar juist meer terrorisme opgeleverd. Toch was het belangrijkste idee dat via een "pre-emptive strike" tegen het bewind van Saddam het terrorisme bedwongen werd. Als je zou willen regeren via het trial en error systeem zou dit betekenen dat je in het vervolg voor een ander beleid kiest. Immers de methode van de pre-emptiveness schijnt niet te werken! Niet alleen niet minder terrorisme, ook is de hele wereld gepolariseerd. Wat kun je op de site van de PNAC-denktank lezen, artikel eind juni 2004? Pre-emptiveness verklaren ze nog steeds tot de belangrijkste methode van dit en ieder toekomstig Amerikaans beleid. Weliswaar is het in Irak niet zo goed verlopen, maar in een unipolaire wereld blijft het van belang dat Amerika zijn handen vrij heeft om te doen wat het nodig acht. Het laatste deel van deze zin is onderdeel van de ideologie, die zich niets aantrekt van het eerste deel van de zin: nl. dat de werkelijkheid weerbarstiger is dan de ideologie. Te samen zijn zij de denkfout die ogv het historicisme van Fukuyama wordt gemaakt. De kritiek op de neoconservatieven is dus dezelfde kritiek als eertijds op het Marxisme. De geschiedenis is geen grote machine en werkt niet volgens het mechanistische voorspelbare principe. De toekomst ligt per definitie nooit vast...
Fellow-travellers is trouwens een leuke term. Afkomstig van Isaiah Berlin geeft het de van huis uit liberaal ingestelde burgers in het interbellum aan die onder invloed kwamen van of soms zelfs dweepten met totalitaire stromingen als communisme en fascisme. Dit vooral vanwege de onstane instabiliteit na WO1 en de Great Depression. In de jaren 60 waren het de intellectuelen die de utopistisch socialistische stroming aanhingen. Tegenwoordig komen de fellow-travellers van rechts, zoals duidelijk wordt uit OP. Karl Popper had een veel duidelijkere term verzonnen voor dit soort activiteiten: Lumpenintelligenz. Beiden afkomstig uit een liberaal Joods milieu hebben zij hun schrijvende leven in dienst gesteld om het liberalisme (en dus de vrijheid) te redden uit de klauwen van de geschiedenis. De mens heeft van nature de neiging om te geloven in metafysische stelsels. Berlin hield deze neiging verantwoordelijk voor het steeds weer afglijden naar vormen van totalitair denken. Popper zag een serie denkfouten aan de basis liggen van dit steeds weer afglijden naar totalitair denken. Bij elkaar opgeteld kun je zeggen dat de ideologische verdwazing of dweperij, door de metafysische vooringenomenheid, verantwoordelijk gesteld kan worden voor de denkfouten die optreden in de theoretischse achtergrond. De ideologie bepaalt wat men wil zien, de hierdoor gemaakte denkfouten dat men ook daadwerkelijk ziet wat men wil zien.
Als men er een theorie op nahoudt over bijvoorbeeld hoe de geschiedenis zich ontwikkeld, zal men nimmer zoeken naar verschijnselen die de theorie weerspreken, maar slechts naar verschijnselen die de theorie bevestigen. Dit gebeurt bij Hegel. Dit gebeurt bij Marx. Dit gebeurt bij Fukuyama. Als men niettemin ziet dat verschijnselen zich niet houden aan de theorie dan past men niet de theorie aan, maar de verschijnselen. Iets dergelijks zie je in feite gebeuren bij het Maxisme. Maar ook bij onze vrienden de neoconservatieven. Door via Bush actoren te worden in de ontwikkeling van de geschiedenis, veranderen zij noodzakelijkerwijs die ontwikkeling, zou je kunnen zeggen en bstaat de kans dat de theorie niet meer opgaat. Een voorbeeld: Irak heeft wrs (tot nu toe) niet minder, maar juist meer terrorisme opgeleverd. Toch was het belangrijkste idee dat via een "pre-emptive strike" tegen het bewind van Saddam het terrorisme bedwongen werd. Als je zou willen regeren via het trial en error systeem zou dit betekenen dat je in het vervolg voor een ander beleid kiest. Immers de methode van de pre-emptiveness schijnt niet te werken! Niet alleen niet minder terrorisme, ook is de hele wereld gepolariseerd. Wat kun je op de site van de PNAC-denktank lezen, artikel eind juni 2004? Pre-emptiveness verklaren ze nog steeds tot de belangrijkste methode van dit en ieder toekomstig Amerikaans beleid. Weliswaar is het in Irak niet zo goed verlopen, maar in een unipolaire wereld blijft het van belang dat Amerika zijn handen vrij heeft om te doen wat het nodig acht. Het laatste deel van deze zin is onderdeel van de ideologie, die zich niets aantrekt van het eerste deel van de zin: nl. dat de werkelijkheid weerbarstiger is dan de ideologie. Te samen zijn zij de denkfout die ogv het historicisme van Fukuyama wordt gemaakt. De kritiek op de neoconservatieven is dus dezelfde kritiek als eertijds op het Marxisme. De geschiedenis is geen grote machine en werkt niet volgens het mechanistische voorspelbare principe. De toekomst ligt per definitie nooit vast...
I´m back.
Een verschil tussen werkelijkheid en theorie hoeft niet per sé te betekenen dat het gehanteerde principe onjuist is. Zo'n Bushiaanse ideologie hebben is één ding, maar de situatie waarin je hem toepast goed inschatten is een ander. Natuurlijk zal de linkse rakker/zwakke relativist betogen dat als je het niet zeker weet, je je afzijdig moet houden of iets dergelijks, maar dat is nogal beside the point. Het lijkt me waarschijnlijk dat George W. en consorten andere verwachtingen hadden bij Irak. Dit overigens aangenomen dat je gelijk hebt wat de terrorismestijging betreft, maar dat is een andere inschattingskwestie ( ). Bij élke ideologie die handelingen voorschrijft (en dan zijn vrijwel alle stromingen m.u.v. relativisme, óók die waar mr. Ryan zich verwanter mee voelt) gaat er inschatting aan vooraf. Behalve in dit geval met Irak is het aspect van perceptie een vrij belangrijk onderdeel van Ethiek in het algemeen (en dus tevens politiek). Het is vrij lastig een ideologie te bedenken die om kan gaan met deze weerbarstigheid die in feite een gevolg is van de (onterecht) veronderstelde scheiding tussen rationaliteit en moraliteit. We zijn niet alleswetend en in onze waarneming ligt al een element van waardering besloten (zoals ook vriend Friedrich en zijn woordvoerder Lucida zullen beamen). Ik kan je van harte een fraai Nederlands stukje filosofie aanbevelen van de hand van G.M. Van Asperen, Het bedachte leven: Beschouwingen over maatschappij, zingeving en ethiek. Auteur is nog een vrouw ook; daar gaat jouw gedwongen-gelijkheid PvdA hartje vast sneller van kloppen.
). Bij élke ideologie die handelingen voorschrijft (en dan zijn vrijwel alle stromingen m.u.v. relativisme, óók die waar mr. Ryan zich verwanter mee voelt) gaat er inschatting aan vooraf. Behalve in dit geval met Irak is het aspect van perceptie een vrij belangrijk onderdeel van Ethiek in het algemeen (en dus tevens politiek). Het is vrij lastig een ideologie te bedenken die om kan gaan met deze weerbarstigheid die in feite een gevolg is van de (onterecht) veronderstelde scheiding tussen rationaliteit en moraliteit. We zijn niet alleswetend en in onze waarneming ligt al een element van waardering besloten (zoals ook vriend Friedrich en zijn woordvoerder Lucida zullen beamen). Ik kan je van harte een fraai Nederlands stukje filosofie aanbevelen van de hand van G.M. Van Asperen, Het bedachte leven: Beschouwingen over maatschappij, zingeving en ethiek. Auteur is nog een vrouw ook; daar gaat jouw gedwongen-gelijkheid PvdA hartje vast sneller van kloppen.
During the first half of the 20th century, Duke Paoa Kahinu Mokoe Hulikohola Kahanamoku emerged as the world's consummate waterman, its fastest swimmer and foremost surfer, the first truly famous beach boy
Wat een snaak ben jij eigenlijk hè, Beserker. Ik vraag me af of RG dat weet. Je probeert in zekere zin te bewijzen dat ook mijn ideeën "bevooroordeeld" zijn. Dmv het gebruik van de termen "linkse rakkers/zwakke relativisten" en "daar gaat jouw gedwongen-gelijkheid PvdA hartje vast sneller van kloppen" probeer je via je eigen vooroordeel tav van mij te funderen dat ík bevooroordeeld ben. Hahahahaha. Dat is niet zorgvuldig redeneren natuurlijk. Een zwakke relativist is niet een "linkse rakker" per se (zal zich tot zijn eigen verrassing aan de linkerzijde zien, dat wel). Ik ben niet per se een PvdA stemmer. Je maakt gebruik in je redenering van voorkennis of onrechtmatig verkregen bewijs. Leuk maar niet afdoende dus die redenering van jou.quote:Op dinsdag 27 juli 2004 20:35 schreef Berserker het volgende:
Een verschil tussen werkelijkheid en theorie hoeft niet per sé te betekenen dat het gehanteerde principe onjuist is. Zo'n Bushiaanse ideologie hebben is één ding, maar de situatie waarin je hem toepast goed inschatten is een ander. Natuurlijk zal de linkse rakker/zwakke relativist betogen dat als je het niet zeker weet, je je afzijdig moet houden of iets dergelijks, maar dat is nogal beside the point. Het lijkt me waarschijnlijk dat George W. en consorten andere verwachtingen hadden bij Irak. Dit overigens aangenomen dat je gelijk hebt wat de terrorismestijging betreft, maar dat is een andere inschattingskwestie ( ). Bij élke ideologie die handelingen voorschrijft (en dan zijn vrijwel alle stromingen m.u.v. relativisme, óók die waar mr. Ryan zich verwanter mee voelt) gaat er inschatting aan vooraf. Behalve in dit geval met Irak is het aspect van perceptie een vrij belangrijk onderdeel van Ethiek in het algemeen (en dus tevens politiek). Het is vrij lastig een ideologie te bedenken die om kan gaan met deze weerbarstigheid die in feite een gevolg is van de (onterecht) veronderstelde scheiding tussen rationaliteit en moraliteit. We zijn niet alleswetend en in onze waarneming ligt al een element van waardering besloten (zoals ook vriend Friedrich en zijn woordvoerder Lucida zullen beamen). Ik kan je van harte een fraai Nederlands stukje filosofie aanbevelen van de hand van G.M. Van Asperen, Het bedachte leven: Beschouwingen over maatschappij, zingeving en ethiek. Auteur is nog een vrouw ook; daar gaat jouw gedwongen-gelijkheid PvdA hartje vast sneller van kloppen.
Ik heb geprobeerd aan te tonen, dacht ik (en voor de goede verstaander), dat het beleid van Bush het Marxisme van rechts is. Marxisme was een idee gebaseerd op denkfouten en de geschiedenis zelf falsificeerde dat de ideologie daarop gebaseerd onjuist is. Het neoconservatisme is eveneens gebasserd op denkfouten. Nu al meteen at the start wordt gefalsificeerd dat het gebaseerd is op denkfouten. Dat probeer ik duidelijk te maken. Helaas begrijpen veel kiezertjes in de VS dit niet dus de kans bestaat dat Bush nog 4 jaar prersident is. Dit is op zich redelijk schadelijk, ware het niet dat Bush wrs zelf ook wel inziet dat de ideologie die hij van een bepaald clubje geleend heeft redelijk funest is. Als Bush een slimme man zou zijn dan zou hij in de 4 more years wrs een ander liedje gaan zingen. Voor wie niet gelooft dat Bush de intellectuele capaciteiten heeft van een... eh... ik noem maar iemand: Clinton, die doet er beter aan om Kerry te stemmen. Zo maar een idee hoor.
Van Asperen ga ik zeker nog opzoeken c.q. kennis van nemen, thanx. (En ja ik zie idd graag dat vrouwen ook dit soort werk afleveren, maar niet omdat ik puur toevallig PvdA stem...)
I´m back.
Eigenlijk lul jij ook maar een eind heen hè.quote:Op dinsdag 27 juli 2004 20:35 schreef Berserker het volgende:
Het is vrij lastig een ideologie te bedenken die om kan gaan met deze weerbarstigheid die in feite een gevolg is van de (onterecht) veronderstelde scheiding tussen rationaliteit en moraliteit. We zijn niet alleswetend en in onze waarneming ligt al een element van waardering besloten
And it's only the giving
That makes you
What you are
That makes you
What you are
Nog even en ik durf geen Ryan topics meer te openen,
zo bang maken die lappen tekst mij.
Maar da's voor de direct betrokkenen alleen maar mooi meegenomen,
want ik heb hier toch geen te melden.
zo bang maken die lappen tekst mij.
Maar da's voor de direct betrokkenen alleen maar mooi meegenomen,
want ik heb hier toch geen te melden.
te melden.
...dass wir fliegen.
Mais bien sûr. .quote:Op woensdag 28 juli 2004 01:11 schreef OllieA het volgende:
[..]
Eigenlijk lul jij ook maar een eind heen hè.
Dat stukje was inderdaad wat kort door de bocht. Ik bedoel te zeggen dat:
1. We niet altijd vlekkeloos een situatie kunnen inschatten, ook al hebben we de perfecte theorie wat betreft hoe erop te reageren. We zijn nu eenmaal fijlbaar in onze waarneming.
2. De waarneming niet los van het denken over de waarneming gezien kan worden. Du moment je iets waarneemt, neem je al waar wat je denkt te zien of wilt zien. Er zit zogezegd geen 'tussenstap' tussen het waarnemen en het waarderen van wat je waarneemt. Om maar eens patserig Aristoteles aan te halen (voor wat het waard is): "Waarnemen ís oordelen".
Dit heeft in zoverre met rationaliteit en moraliteit te maken dat de lijn tussen moraal en rationaliteit zo lijkt te vervagen, aangezien je het denken (de ratio) en het waarderen (de moraal) niet van mekaar kan scheiden. Punt één en twee zijn tevens verbonden omdat onze fijlbaarheid wat waarnemen betreft grotendeels een gevolg is van het onmogelijk objectief kunnen zijn ten opzichte van datgene wat je waarneemt. Een ideologie afzeiken zoals die van Bush omdat'ie in Irak er een zooitje van heeft gemaakt is dus zinloos, omdat je geen enkele denkwijze kan vrijpleiten van inschattingsfouten. Als je het niet met zijn ideologie eens bent, zal je dat via interne tegenstrijdigheden moeten doen en niet op de manier die Ryan zo eventjes hanteerde.
During the first half of the 20th century, Duke Paoa Kahinu Mokoe Hulikohola Kahanamoku emerged as the world's consummate waterman, its fastest swimmer and foremost surfer, the first truly famous beach boy
Dat is toch de manier waarop Popper ook historicisme weerlegde. Vergeet niet dat in de ideologie van de neoconservtieven Irak maar een klein onderdeel vormt en als dus dit kleine onderdeel al niet werkt, wat wil dat dan zeggen over de consistentie van de gehele ideologie? Echter vanwege die ideologie vallen ze wel Irak aan, dus de theorie moet op zijn minst opgaan voor Irak. Dat doet het niet en dus klopt de theorie niet. Precies wat het oordeel van Popper is gebeurt. Feiten worden nu aangepast aan de theorie. Dit deed het communisme ook voortdurend. De mensen die in het communisme leefden werden omgekocht via hun behoeften om net te doen alsof de theorie klopte. Ook deed men dit dmv indoctrinatie. Echter dit tastte wel de thymos van deze mensen aan. Men verloor de eigenwaarde, omdat men steeds moest doen alsof de theorie waar was . Dit kan een tijd goed gaan, vooral als het omkopen of indoctrineren goed werkt, maar uiteindelijk stuit het steeds meer mensen tegen de borst. Zo zal het de neoconservatieven op den duur ook vergaan, indien feiten steeds weer anders blijken te liggen als de theorie.quote:Op donderdag 29 juli 2004 17:33 schreef Berserker het volgende:
[..]
Mais bien sûr. .
Dat stukje was inderdaad wat kort door de bocht. Ik bedoel te zeggen dat:
1. We niet altijd vlekkeloos een situatie kunnen inschatten, ook al hebben we de perfecte theorie wat betreft hoe erop te reageren. We zijn nu eenmaal fijlbaar in onze waarneming.
2. De waarneming niet los van het denken over de waarneming gezien kan worden. Du moment je iets waarneemt, neem je al waar wat je denkt te zien of wilt zien. Er zit zogezegd geen 'tussenstap' tussen het waarnemen en het waarderen van wat je waarneemt. Om maar eens patserig Aristoteles aan te halen (voor wat het waard is): "Waarnemen ís oordelen".
Dit heeft in zoverre met rationaliteit en moraliteit te maken dat de lijn tussen moraal en rationaliteit zo lijkt te vervagen, aangezien je het denken (de ratio) en het waarderen (de moraal) niet van mekaar kan scheiden. Punt één en twee zijn tevens verbonden omdat onze fijlbaarheid wat waarnemen betreft grotendeels een gevolg is van het onmogelijk objectief kunnen zijn ten opzichte van datgene wat je waarneemt. Een ideologie afzeiken zoals die van Bush omdat'ie in Irak er een zooitje van heeft gemaakt is dus zinloos, omdat je geen enkele denkwijze kan vrijpleiten van inschattingsfouten. Als je het niet met zijn ideologie eens bent, zal je dat via interne tegenstrijdigheden moeten doen en niet op de manier die Ryan zo eventjes hanteerde.
O, ja en met die thymos wordt natuurlijk ook moraliteit in het plaatje geïntroduceerd.
I´m back.
Overdreven gewichtigdoenerei - zeg gewoon innerlijke wilskracht en je bent er. Wat deze kracht uiteindelijk te maken heeft met de mogelijkheid tot intellectuele manipulatie mag je dan eens fijn zelf uitleggen - als het tenminste niet teveel van je thymos vergt!quote:Op donderdag 29 juli 2004 17:47 schreef Ryan3 het volgende:
Echter dit tastte wel de thymos van deze mensen aan.
O, ja en met die thymos wordt natuurlijk ook moraliteit in het plaatje geïntroduceerd.
|
|
