Ze heeft een ontzettend agressieve nierkanker, waarvan de naam me is ontschoten. Maar die is niet met chemotherapie te behandelen en hij is ongeneselijk.
Ze heeft ook een uitzaaiing in haar longen, maar die is niet zo urgent als de uitzaaiingen in haar hoofd. Dat zijn er 16 en de artsen hebben vanochtend gezegd dat ze haar ook niet gaan bestralen.
Van het weekend was haar levensverwachting zo'n 6 tot 12 maanden, nu is die 6 maanden. Wanneer mijn moeder nu bijvoorbeeld een hartstilstand krijgt, worden er geen levensreddende acties uitgevoerd.
Ze wil nu graag naar huis en wij, haar zonen, zorgen ervoor dat dat zo snel mogelijk gebeurt.
We gaan haar thuis verzorgen, met hulp van haar zussen en natuurlijke professionele hulp.
Mijn moeder is nooit noemenswaardig ziek geweest en ze is pas 68.
Gisteren nog, zat ze alweer oefeningen te doen, omdat ze zo snel mogelijk op de been wil zijn.
Mijn moeder is een mooie, sterke vrouw met een enorme wilskracht. En ergens hopen we, tegen beter weten in eigenlijk.
Met zijn allen gaan we haar zo waardig mogelijk laten leven.
In feite zijn we al met rouwen begonnen, maar voorlopig is ze nog bij ons en hebben we tijd om afscheid te nemen.
We hebben verdriet. Niet zozeer om ons zelf, maar vooral om het verdriet van onze moeder.
jammer dat het voor jou wat minder fortuinlijk afloopt
klote voor je man. Sterkte verder.En er is altijd hoop, hou daar aan vast, maar blijf realistisch... hoe zwaar het ook zal zijn.
Sterkte.
Goed van jullie dat jullie haar gaan verzorgen,
en gaan zorgen dat ze nog een goede tijd voor de boeg heeft!
Probeer om zoveel mogelijk alles zijn gangetje te laten gaan, zodat de tijd die jullie nog samen zijn zo min mogelijk wordt overschaduwd.
Zoals ik al verder zei, veel sterkte, en probeer ook sterk te blijven staan wanneer ze straks achteruit gaat, zorg dat je haar dan kunt steunen!
En daar sta je dan, in een keer je wereld op z'n kop door elkaar geschud...
Woorden schieten te kort, in ieder geval veel sterkte. Ik hoop voor jullie dat de komende tijd enigsinds toch nog een mooie tijd word...
Sterkte...
moge de tijd die jullie nog rest een mooie tijd worden, ondanks alles
Nu en de komende tijd.
Wel kunnen we je sterkte wensen.
Mijn moeder is 3 jaar geleden gestoven aan kanker. Zij was toen 40.
Ik was 22, broertje 19 en zusje 16. Onze vader hadden we toen al 14 jaar niet gesproken.
Wij hebben haar ook thuis verzorgd wat ons een beter idee leek dan haar in een ziekenhuis te stoppen en we zijn blij dat we dit gedaan hebben.
Koester de momenten die jullie nog samen hebben en probeer (hoe moeilijk ook) positief te blijven.
nogmaals sterkte en ik weet zeker dat het jullie wel zal lukken !!
quote:Mijn moeder stierf aan longkanker. Een heel moeilijke tijd.Op woensdag 21 juli 2004 13:34 schreef milagro het volgende:
moge de tijd die jullie nog rest een mooie tijd worden, ondanks alles
De laatste week van mijn moeder was niet alleen de zwaarste week maar ook de kostbaarste week van mijn leven.
Heel veel sterkte!
Héél véél sterkte toegewenst. Ik heb nog niet zo heel lang geleden mijn schoonvader verloren aan kanker en dat heeft ook een tijd geduurd. Ik wil je zeggen dat het belangrijkst is dat je haar het gevoel geeft dat je er altijd voor haar bent en probeer ondanks de droeve periode die er is er toch het beste van te maken. Probeer zover mogelijk toch gewoon plezier met haar te maken en onderneem samen dingen voor zover ze die kan, maar forceer natuurlijk niets.
Misschien is het volgende iets wat je vooral nu niet zou willen horen, maar toch belangrijk is ook goed met haar te bepraten wat ze van jullie verlangt als het moment van afscheid daar is. Niets is moeilijker dan op het moment erna van alles te moeten bedenken hoe ze e.e.a. gewild zou hebben. Voor haar is zeker ook een hele geruststelling te weten dat ze jullie goed achterlaat en voor jullie neemt het een hoop extra zorgen weg in de tijd van rouw.
Nogmaals: héél véél sterkte voor jou, je moeder en natuurlijk alle betrokken familieleden
quote:Op woensdag 21 juli 2004 13:49 schreef Sharkdoggie het volgende:
Wens jou en je broers sterkte de komende tijd.
Nierkanker is vreselijk, omdat het zo gemakkelijk uitzaait. Sterkte!
Ik hoop dat jullie in ieder geval nog een paar fijne maanden samen mogen hebben.
quote:Whitwin heeft gelijk,Op woensdag 21 juli 2004 14:22 schreef WhiteTwin het volgende:
Misschien is het volgende iets wat je vooral nu niet zou willen horen, maar toch belangrijk is ook goed met haar te bepraten wat ze van jullie verlangt als het moment van afscheid daar is. Niets is moeilijker dan op het moment erna van alles te moeten bedenken hoe ze e.e.a. gewild zou hebben. Voor haar is zeker ook een hele geruststelling te weten dat ze jullie goed achterlaat en voor jullie neemt het een hoop extra zorgen weg in de tijd van rouw.
Het is inderdaad verschrikkelijk moeilijk en pijnlijk om hier over te beginnen,
maar geloof me het is een geruststelling voor zowel jullie als jullie moeder als je dat wel doet.
Ik wens jullie heel veel sterkte in deze verschrikkelijk moeilijke tijd.
Je leeft op automatische piloot.. En nadat alles eigenlijk voorbij is begint het rouwen/verwerken pas..
Dat was bij mij zo in ieder geval...
Ook al leeft mijn moeder nog, het blijft moeilijk
nogalmaals veel succes!!!!!!
Haar levensverwachting is nu hooguit een paar weken.
Het gaat ons bevattingsvermogen ruim teboven: het ene moment is ze een sterke levenslustige vrouw die na een aantal nare tegenslagen (relaties-gerelateerd) lekker in haar vel zit en goed in het leven staat. En het volgende moment is ze een halfzijdig verlamde met een levensverwachting van enkele weken.
Gelukkig is ze vandaag naar haar huis gegaan en we hopen dat ze daar rust vindt.
's Nachts komt er altijd iemand die haar verpleegt, voor overdag is er nog geen professionele hulp gevonden (bezuinigingen en vakantietijd).
Complimenten trouwens voor het verplegend personeel van het Canisius Wilhelmina Ziekenhuis in Nijmegen. Dat heeft onze moeder liefdevol verpleegd en verzorgd in die anderhalve week dat ze er was.
De laatste nacht in het ziekenhuis, dus voordat ze naar huis ging, heb ik op een stretchbed naast haar geslapen. En ik ben zo blij dat ik dat gedaan heb. Toen ze sliep en ik haar rustige ademhaling hoorde, overviel me een gevoel van geborgenheid en veiligheid dat ik sinds mijn jeugd niet meer gevoeld heb. En ik huilde om de toestand van mijn moeder. Zo'n goede en vriendelijke vrouw, die heeft dit niet verdiend.
Vandaag ook weer, bij haar thuis. Ik huil tranen met tuiten en zij troost notabene mij. Zij droogt mijn tranen die ik om haar laat...
ik hoop dat je toch nog een beetje kan genieten van de tijd die er nog is, hoe moeilijk dat ook is..
Probeer nog te genieten van de momenten.
Nogmaals, sterkte...
Probeer iig samen met je moeder & broers wat oude herinneringen op te halen (foto's / films) en probeer de tijd die ze nog heeft onvergetelijk te maken, sterkte! quote:Nou, om het heel subtiel te zeggen: mijn bazen lopen niet over van medelevendheid.Op vrijdag 23 juli 2004 03:03 schreef Boston_Q het volgende:
Ik krijg gewoon kippenvel, ik zou maar een ding doen, bij haar zijn. Neem al je vakantiedagen maar op, dat is het makkelijk waard... Gewoon bij haar zijn.
[ Bericht 0% gewijzigd door Eye_of_god op 23-07-2004 09:56:55 ]
jeetje wat zwaar allemaal.ongelooflijk dat ze niet echt meewerken.
heb je al een persoonlijk gesprek gehad waarin
je eea verduidelijkt?
quote:Als je baas echt zo'n lomperik is dan zou ik mij NU ziekmelden en bij haar zijn.Op vrijdag 23 juli 2004 09:17 schreef Eye_of_god het volgende:
[..]
Nou, om het heel subtiel te zeggen: mijn bazen lopen niet over van medelijvendheid.
Probeer zo veel mogelijk bij haar te zijn, praat, huil, lach, zeg haar wat je altijd heb willen zeggen.
Help haar op haar weg.
Geloof me, je gaat er heel veel aan hebben straks als ze er niet meer is.
Heel veel sterke...
Omdat ik zelf moeder ben en kanker heb gehad moet me het volgende van het hart:
Dat juliie, de kinderen, verdriet hebben is volstrekt normaal. Je moet wel weten dat dát nu juist voor een moeder het ergste is. Maar laat ik vooral voor mezelf spreken. Hoe ziek ook wilde ik alleen maar dat mijn zoontje een normaal leven leidde en dat hij zich gelukkig voelde. Dan voelde ik me namelijk ook beter. Het verdriet van mijn kind had ik er niet bij kunnen hebben. Ook als ik dood was gegaan had ik zo graag gewild dat hij niet veel verdriet zou hebben en gewoon gelukkig was. Is dat een beetje te volgen? Het is puur een moedergevoel, denk ik.
want mijn vader zat daar eigenlijk nog het meeste mee...
het verdriet voor zijn vrouw en voor ons, wij waren nl 15 en 18 toen hij overleed.
Geniet van de tijd dat ze nog bij je is, en zeg alle dingen die je nog wilt zeggen tegen haar.
Woorden schieten tekort in dit soort situaties om je medeleven te betuigen.
Maar dit komt echt uit de grond van mijn hart, ik zit hier met een brok in mijn keel.
En ik wens jullie hele gezin heel veel kracht toe.
ik kan er niks anders van maken helaas quote:Dit herken ik -> ben zelf ontslagen omdat mijn broer en ik tegelijk kanker kregen en ik dus niet meer zo vaak aanwezig was. Het enige dat ik tegen je kan zeggen is om je te richten op je moeder en de rest van je familie! Zij zijn veel te belangrijk nu en ik vind dat je werk zich dat best mag realiseren... Werk komt altijd wel op zijn pootjes terecht en achteraf ben ik nu blij dat ik veel tijd met mijn familie door heb gebracht!Op vrijdag 23 juli 2004 09:17 schreef Eye_of_god het volgende:
[..]
Nou, om het heel subtiel te zeggen: mijn bazen lopen niet over van medelevendheid.
Heel veel sterkte toegewenst! Ik zal aan jullie denken.
Nogmaals, sterkte, ik vond het al verschrikkelijk van die kennis, als het me moeder zou zijn... pfff...
quote:TS, zoek eens naar een organisatie die heet Hospice. Wij hebben daar heel veel aan gehad toen mijn moeder ook een hersentumor had welke niet meer te genezen was. De Hospice zijn vrijwilligers die mensen helpen die niet lang meer te leven hebben. Zij koken, maken schoon, baden je moeder, helpen haar naar het toilet enz enz. Mijn broertje en ik hebben heel veel te danken aan hen. Dagelijks kwam zij om ons te helpen zodat wij ook een beetje konden ontspannen.Op donderdag 22 juli 2004 23:07 schreef Eye_of_god het volgende:
's Nachts komt er altijd iemand die haar verpleegt, voor overdag is er nog geen professionele hulp gevonden (bezuinigingen en vakantietijd).
Mocht je nog vragen hebben...zie mijn profiel voor msn of mail.
Heel veel sterkte de komende tijd!!!
Ik weet niet in welke volgorde ze de bekende fases al doorlopen heeft, maar het lijkt erop dat ze in de acceptatiefase zit,
Ik bedoel, ze wil natuurlijk nog lang niet dood en ze vindt het erg oneerlijk.
Vanmiddag waren er twee tantes bij haar en ze hebben met z'n allen tranen met tuiten gehuild, omdat ons mam al zaken mbt de begrafenis en de erfenis wilde afhandelen.
Zo weten we bijvoorbeeld al in grote lijnen naar wie welke sieraden gaan.
Ik hoef niets, maar eigenlijk wil ik alles, als je begrijpt wat ik bedoel.
Ze heeft ook al gezegd, wat ze aan wil hebben. Dat wordt een zwart met wit ensemble.
Het liefst wil ze dat iedereen straks in het zwart gekleed afscheid van haar neemt.
Verder wil ze witte rozen, eventueel met zalmkleur erbij.
Maar soms is ze zo angstig en ze kan niet onder woorden brengen wat die angst inhoudt.
Ze is niet bang om dood te gaan, zegt ze, maar ze vindt dat ze veel te vroeg gaat.
We wisten al dat ze gecremeerd wil worden, maar nieuw voor ons is, dat ze wil dat haar urn op het graf van haar vader en moeder komt te staan.
"Ja," zei ze, "ons pap en ons moe zullen zich wel afvragen wat ik al zo vroeg kom doen."
Voor mezelf heb ik al besloten dat ik een hangertje o.i.d. wil met wat as van haar. We zijn nooit ver van elkaar geweest en dan is ze voortaan altijd dicht bij me.
Ook zij had van te voren alles al verdeeld en haar crematie geregeld.
Hoe verdrietig alles ook was, we hebben nog veel plezier gehad de laatste maanden en veel gepraat, dus die laatste maanden waren heel kostbaar.
Bij haar dood was ik aanwezig, ze had zelf een datum gekozen, en toen die datum kwam was
ook alles gezegd en gedaan, we hadden er vrede mee.
Haar sterven op zich was een heel mooi, klinkt vreemd, maar de rust op dat moment, het intieme
het vredige van mijn moeder gaf al met al een mooie dood.
Het volgende gedicht heb ik over haar geschreven in de nacht dat ze overleed:
De mooie dood,
Je zei: “Het is tijd om te gaan”.
En je keek mij met een berustend blik aan
Alles was besproken, alles was gezegd
Je had je er bij neer gelegd
Het was goed geweest, je had er zoveel vrede mee
Je leven was mooi geweest, het was ok
Vechten had voor jou geen zin
De dood zag je als een nieuw begin
14 januari 2004, zei je, dan is het over en uit
En wij accepteerden jou moedig besluit
Wij hadden gelukkig nog enkele weken
Maar de dagen, werden uren , die snel verstreken
De 14e brak aan, de dag van het afscheid
Eindelijk kon je opgeven, deze oneerlijke strijd
De nacht viel in, en af en toe keek je me aan
Ik vond het zo moeilijk om je te laten gaan
Ik fluisterde woorden, terwijl ik naast je lag
Weet niet of je me hoorde, of dat je me nog zag
Het is goed, je mag gaan, zei ik, en ik pakte weer je hand
Papa, vangt je op aan de andere kant
Ja, zei je, en je sloot weer je grote bruine ogen
Opgelucht dat je nu eindelijk dood zou mogen
Langzaam zag ik hoe jij vertok naar de andere kant van het leven
Je laatste blik, je laatste adem, het duurde maar heel even
Je sliep in, met jou hand in mijn hand
Ik begeleide jou naar de overkant
Dat ik dit samen met jou heb mogen beleven
Is de mooiste dood die je aan iemand kan geven
Kaja
Zoals je ziet, hoef je niet tegen het einde op te zien. Jullie hebben nog enkele maanden, maak er
wat moois van, praat veel en geef haar wat je haar nog geven kan, en hopenlijk kan ze straks
in vrede sterven. Ook voor de kinderen is dat een goed gevoel. Ook al zal het verdriet er niet
minder om zijn, toch is mooi als je iets samen met je kinderen kan aflsluien.
Veel sterkte de komende tijd.
Ze is altijd al een moeilijke slaper geweest, maar nu: 5 nachten van hazeslaapjes en wakker liggen.
Het lijkt erop, dat ze bang is om te gaan slapen. Bang om misschien niet meer wakker te worden.
Afgelopen nacht heeft ze voor het eerst een slaappil genomen.
Die hielp echter ook niet.
quote:Kan best zijn dat ze er op een gegeven moment zelf over begint, maar dat hangt er natuurlijk vanaf of haar uberhaupt nog de tijd gegeven is om aan het idee te wennen. Veel sterkte, allemaal!Op woensdag 21 juli 2004 15:03 schreef daydreamy1980 het volgende:
Het is inderdaad verschrikkelijk moeilijk en pijnlijk om hier over te beginnen,
maar geloof me het is een geruststelling voor zowel jullie als jullie moeder als je dat wel doet.
Heb 't zelfde meegemaakt.
sorry als dit hard overkomt
Mijn moeder is 20 dagen geleden overleden aan kanker. In 2 weken was het gebeurd, we wisten nog geen week dat ze longkanker had, en na de obductie bleek dat ze meerdere verschillende soorten kankers had. Zoals ze zelf al zei: "Ik heb gewoon pech."
Maak er nog een mooie tijd van, geniet van haar aanwezigheid zolang het nog kan.
Heel veel sterkte
Hoop dat je moeder, jij, en de rest van je familie heel veel steun aan elkaar hebben!
quote:En zo is dat! Mijn moeder ligt nu in bed omdat ze linkszijdig verlamd is, maar verder zie je er niets aan. Je ziet niet, dat er een verwoestende kanker in haar lichaam zit. Ze oogt eigenlijk gewoon gezond. Wat me opvalt is, dat haar gelaatstrekken 'jonger' zijn geworden.Op woensdag 28 juli 2004 00:00 schreef Elocyp het volgende:
... er is altijd hoop.
Ze lijkt nu erg op de vrouw op haar trouwfoto van bijna 43 jaar geleden.
Gisteren is pater Heuft (welbekend in deze contreien) weer langsgeweest om met ons mam te praten. Dat vindt ze fijn en het geeft haar ook een soort gemoedsrust.
Het lijkt me verschrikkelijk voor ons mam, dat ze elke keer nadat ze even geslapen heeft met de harde werkelijkheid geconfronteeerd wordt. Ik kan me niet voorstellen hoe dat voelt.
Kun je daar wel met haar over praten? Of met de pater?
Vind het goed van je dat je je gevoel hier van je afschrijft, het helpt toch als je er op 1 of andere manier over kunt praten en je gevoel kan delen...
Dit zijn 2 topics omtrent mijn vader die ik toen heb aangemaakt. Misschien kun je er kracht voor jezelf uitputten of iets dergelijks ik hoop dat je er iets aan hebt in ieder geval
Mijn vader is opgegeven
Mijn vader is niet langer opgegeven - Deel 2
Het is een vreselijk zware tijd voor mij geweest en je weet gewoon niet wat je overkomt als je zoiets hoort maar het is zo belangrijk om je kansen te pakken die je nu nog hebt. Zij het een bepaald medicijn of nog even dit gaan doen met je moeder, In ieder geval heel erg veel sterkte de komende tijd
"Waarom dan, mam?"
"Dat is de sterfdag van ons moe!"
Zoals je kon lezen had mijn moeder 14 januari gekozen en er zou dan euthenasie
worden gepleegd. Dat was gelukkig niet nodig, die dag sliep ze zelf in om half drie
s'nachts. .......
Dus wees voorbereid op die dag, zoals ze dat zegt klinkt het of ze er al een bepaalde vrede
mee heeft. Maar hoe is het met jou?
Kanker is een ziekte met ups en downs, waarbij de downs steeds groter worden en de ups steeds kleiner. Helaas dit is geen peptalk voor je, ik weet het, maar de keiharde realiteit, probeer de realiteit onder ogen te zien en zoveel mogelijk te genieten van de ups die jouw moeder heeft tijdens haar ziek zijn. Negatieve ervaringen blijven helaas altijd het sterkste hangen, zorg er daarom voor dat de ups sterk boven de downs uitsteken. Ik had gelukkig een heel begripvolle baas die mij echt alle tijd van de wereld gaf om mijn verdriet te verwerken. Geeft jouw baas jou niet de ruimte, laat hem dan maar lekker stikken, jouw priveleven en vooral jouw moeder is op dit moment veeel belangrijker.
De dood is onvermijdelijk en hoort bij het leven, de een gaat wat vroeger dan de ander, het is een zware moeilijke situatie helemaal als het iemand betreft die je heel erg dierbaar is.
Het is wel vaag, ik merk het aan mezelf, ik ben nog vrij jong (vind ik) en ik heb het gevoel dat ik onsterfelijk ben, maar in dit soort situaties wordt je altijd weer met je neus diep op de feiten gedrukt, het leven is zo voorbij..
Heel veel sterkte en blijf in de buurt van je familie, je zal ze nog heel erg hard nodig hebben (en zij jou)
Het was een erg emotionele overdracht.
Je moeder is bezig om dingen te regelen en af te ronden, heel knap van haar
Maar ook erg confronterend natuurlijk voor jullie allemaal...Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd...
quote:Dit is precies wat ik mijn eerdere stukje bedoelde. Ergens zijn het dingen die je vooral nu niet wil, maar wel moet weten. Zeker achteraf zal het een opluchting zijn te weten dat je alles wat binnen de mogelijkheden en wensen lag hebt kunnen doen.Op zaterdag 24 juli 2004 23:40 schreef Eye_of_god het volgende:
...omdat ons mam al zaken mbt de begrafenis en de erfenis wilde afhandelen.
<KNIP>
We wisten al dat ze gecremeerd wil worden, maar nieuw voor ons is, dat ze wil dat haar urn op het graf van haar vader en moeder komt te staan.
"Ja," zei ze, "ons pap en ons moe zullen zich wel afvragen wat ik al zo vroeg kom doen."
Voor mezelf heb ik al besloten dat ik een hangertje o.i.d. wil met wat as van haar. We zijn nooit ver van elkaar geweest en dan is ze voortaan altijd dicht bij me.
quote:gelukkig hoeft niet iedereen zo iets naars mee te maken en is het eindigen van een relatie van 1,5 jaar al heel verrot voor hen. geluk voor hun.Op woensdag 21 juli 2004 12:56 schreef inXs het volgende:
En dan te bedenken dat er hier mensen zijn die zich zorgen maken over een relatie die uit is van 1.5maand.. Succes gast!
kanker, pff de meest enge rotziekte die er bestaat.
sterkte ermee
[ Bericht 100% gewijzigd door Frenkie op 07-08-2004 20:07:25 ]
quote:Helemaal mee eens.Op woensdag 21 juli 2004 12:56 schreef inXs het volgende:
En dan te bedenken dat er hier mensen zijn die zich zorgen maken over een relatie die uit is van 1.5maand.. Succes gast!
Sterkte toegewenst!
[ Bericht 87% gewijzigd door DarkElf op 08-08-2004 03:46:10 ]
Ik wil niet extreem positief overkomen, maar ben van mening dat je zelfs in zulke situaties het beste ervan moet maken. Om later met een glimlach te kunnen terug kijken.
Sterkte voor je moeder en voor jou.
Toch een edit: Ik zeg van, ik wil niet extreem positief in het leven staan, dat is onjuist, dat wil ik juist wel. Als ik kijk naar Lance Armstrong die de tour 6 keer wint na Kanker, dan denk ik dat wonderen bestaan.
Hier in de buurt woont ook een vrouw die leukemie heeft gehad, ze is erboven op gekomen. Na een strijd. Een paar huizen ernaast woonde een man die ook leukemie had, die was na de diagnose binnen 5 dagen overleden.
Keep the head up, denk ik dan. Een lichamelijke ziekte is niet puur lichamelijk maar heeft ook met de geest te maken.
Sterkte!!!!
veel sterkte dude, tegen m'n moeder zeiden ze ook dat ze nog een half jaar had, maximaal.. Toch duurde het nog 4 en een half jaar.
kutziekte.
[ Bericht 93% gewijzigd door DarkElf op 08-08-2004 03:47:08 (post is al weg) ]
En inderdaad, zo lang er leven is, is er hoop.
Och, en de volgende tekst gaat niet helemaal over ziekte en doodgaan, maar desalniettemin kreeg ik toch natte wangen:
Avond - Boudewijn De Groot
Nu hoef je nooit je jas meer aan te trekken
En te hopen dat je licht het doet
Laat buiten de stormwind nu maar razen in het donker
Want binnen is het warm en licht en goed
Hand in hand naar buiten kijken waar de regen valt
Ik zie het vuur van hoop en twijfel in je ogen
En ik ken je diepste angst
Want je kunt niets zeker weten en alles gaat voorbij
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij
En als je 's morgens opstaat ben ik bij je
En misschien heb ik al thee gezet
En als de zon schijnt buiten gaan we lopen door de duinen
En als het regent gaan we terug in bed
Uren langzaam wakker worden, zwevend door de tijd
Ik zie het licht door de gordijnen en ik weet
Het verleden geeft geen zekerheid
Want je kunt niets zeker weten en alles gaat voorbij
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij
Ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij
Ik doe de lichten uit en de kamer wordt nu donker
Een straatlantaarn buiten geeft wat licht
En de dingen in de kamer worden vrienden die gaan slapen
De stoelen staan te wachten op 't ontbijt
En morgen word ik wakker met de geur van brood en honing
De glans van 't gouden zonlicht in jouw haar
En de dingen in de kamer, ik zeg ze welterusten
Vanavond gaan we slapen en morgen zien we wel
Maar de dingen in de kamer zouden levenloze dingen zijn zonder jou
En je kunt niets zeker weten want alles gaat voorbij
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij
Ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij
En je kunt niets zeker weten want alles gaat voorbij
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij
Ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij
Wat een <drieletterwoord>-baas/bazen heb jij btw.
Weet wat je door moet maken ,,, afgelopen nacht is een goeie kennis van me overleden aan die verschrikkelijke ziekte.
maar laat je de moed niet ontnemen, en maak er van wat je er van kan maken de laatste tijd!
Sterkte !
dat spijt me alvast, heb er teveel mee meegemaakt toen ik jong was.
Mijn tante (is begin veertig) heeft ook nog max een halfjaar.
(ook kanker)
Het is denk k moeilijk haar thuis te verzorgen. Er zijn bepaalde paliatieve verzorgingstehuizen
(bij bijv. verzorgingstehuizen of leger des heils) deze kunnen soms ook met medicatie enorm helpen. Het ziekenhuis biedt niet altijd persoonlijke medicatie. Zoals voor morfine zijn genoeg alternatieven die mensen minder sloom maken. Laat je goed informeren.
Ik wens je heel veel sterkte.....
Ik ben werkzaam bij de toetsingscommissie euthanasie en 90% van de levensbeeindigingen is kanker. Zoveel veel te jonge mensen! Vreselijk gewoon.
Mocht jouw moeder het afwachten, de pijn , de ontluistering etc niet meer aankunnen, dan zouden julllie aan euthanasie kunnen denken. Niet dat ik dat jullie dat wil aanmoedigen hoor, maar ik lees zoveel vreselijke dingen op mijn werk, dat ik blij ben voor diegene dat hij/zij uit het lijden verlost is en in bijzijn van familie/vrienden nog vredig is heengegaan. Velen weten niet hoe het werkt en of het bestaat. Dus hieronder even een korte uitleg.
Een huisarts/specialist neemt de euthanasieaanvraag in behandeling. Die onderzoekt of er geen palliatieve therapieen meer zijn, de ziekte ongeneeslijk, de euthanasiewens zonder druk is uitgeoefend, het lijden ondraaglijk etc etc. Ook worden er euthanasieformulieren ondertekent of wordt er gewoon iets op schrift gezet. Zolang er maar een handtekening van de patient op staat en een datum. Meer informatie is ook bij de NVVE te verkrijgen. De huisarts/specialist neemt contact op met een consulent. Die onderzoekt hetzelfde en legt een huisbezoek af om met de patient te praten. Als de consulent verklaart dat er aan de zorgvuldigheidseisen is voldaan kan de euthanasie al snel volstrekt worden.
Helaas ligt er nogal een taboe op euthanasie en niet iedere arts wilt eraan meewerken en is ook niet verplicht het te doen. Ik vertel dit dan ook helemaal niet omdat ik vind dat het moet gebeuren.
Toen ik daar nog niet werkte heb ik zelf een sterfgeval in de familie meegemaakt waar ik het heel moeilijk mee had en waarvan het sterven te lang duurde. Als ik toen had geweten wat ik nu wist...
Ik wens jou, jouw moeder en familie i.i.g. heel veel sterkte!!! Verder zijn er gewoon geen woorden voor.
veel sterkte en momenten om te koesteren toegewenst....
Ik zit in dezelfde situatie. Twee jaar geleden is bij mijn moeder kanker aan haar tong geconstateerd. Iets wat vaak voorkomt bij mensen die veel roken en drinken maar mijn moeder heeft dat alles nooit gedaan! Ze is hieraan geopereerd en een half jaar later bleek het te zijn uitgezaaid naar haar lymfen, er volgde wederom een operatie. Maar weer een half jaar later was het alweer uitgezaaid naar haar longen na veel onderzoeken hebben ze ook hieraan geopereerd maar tijdens de operatie bleek dat er alweer een uitzaaing zat in haar lymfen en enkele weken geleden bleek dat het ook al in haar botten zit. De artsen willen daarom niet meer bestralen, het enige dat ze nog voor haar kunnen doen is de pijn bestrijden met morfine pillen.
Ik weet dus precies hoe je je voelt. Haar levensverwachting is op dit moment onbekend dus proberen we te genieten van elke minuut die we samen zijn. Mijn dochtertje van 13 maanden zal dus nooit een bewuste herinnering hebben aan haar oma. En de komst van ons volgende kind (dat qua planning nog ergens in de toekomst ligt) zal ik dus nooit met haar kunnen delen.
Mijn moeder en ik hebben een hele sterke band dus ik zal haar straks vreselijk missen maar ik zal er hoe dan ook zijn voor haar zo lang het mogelijk is.
Heel veel sterkte toegewenst aan jou en je familie. Het blijkt wel weer dat het allemaal erg oneerlijk verdeelt is in de wereld.
Groetjes Miranda
Sterkte ermee!
Ik zou zeggen, geniet van de tijd die jullie nog samen mogen delen en zorg ervoor dat je hier ooit met goeie herinneringen aan terug denkt. Ik duim voor jullie, en wens jullie alle sterkte toe in deze moeilijke tijd.
[ Bericht 0% gewijzigd door Roeni3 op 16-08-2004 13:34:53 ]
Hopelijk bedenkt je oudste broer zich nog!
Het is een nummer van Anathema en het heet One Last Goodbye
Ik raad iedereen aan er eens naar te luisteren.
How I needed you
How I bleed now you're gone
In my dreams I can see you
But I awake so alone
I know you didn't want to leave
Your heart yearned to stay
But the strength I always loved in you
Finally gave way
Somehow I knew you would leave me this way
Somehow I knew you could never stay
And in the early morning light
After a silent peaceful night
You took my heart away
In my dreams I can see you
I can tell you how I feel
In my dreams I can hold you
It feels so real
And I still feel the pain
I still feel your love
I still feel the pain
I still feel your love
Somehow I knew you would leave me this way
Somehow I knew you could never stay
And in the early morning light
After a peaceful night
You took my heart away
I wish you could have stayed
Ik zit hier met een brok in m'n keel. Herinneringen aan m'n vader toen hij kanker had (gelukkig genezen), die songtekst, de situatie waarin jij en je familie nu zitten. Ik wens jullie allen heeeeeeeeeel veel sterkte.
Ik kan me niet voorstellen hoe het is om je eigen moeder te (gaan) verliezen.
Heb zelf een oom en tante verloren aan die verdomde ziekte. Dat was al zwaar genoeg.
Ben blij dat Fok! een beetje een "uitlaatklep" is voor jou
Nogmaals sterkte , je weet ons te vinden.
quote:Wat mooiOp dinsdag 17 augustus 2004 23:30 schreef zhe-devilll het volgende:
[afbeelding]
Ook van hier uit, veel sterkte
Iedereen was er, haar zussen en broer en wat andere naasten alsmede al haar zoons, inclusief aanhang en kids (gelukkig ook mijn een-na -oudste broer, al was die knap nukkig).
Het was een sobere en emotionele aangelegenheid. Helaas was ze erg moe. Eigenlijk heeft ze sinds dat ze haar hersenbloeding kreeg niet fatsoenlijk geslapen, alle farmaceutische hulp ten spijt.
Gelukkig heeft ze de laatste twee nachten, en dagen, erg veel geslapen en het lijkt er op, dat ze de schade nu inhaalt.
Op 1 september wordt ze 69.
(Hee, die afbeelding van zhe-devilll zie ik niet in Firefox, wel in IE.
Mooi plaatje, bedankt)
quote:AlsjeblieftOp woensdag 18 augustus 2004 00:05 schreef Eye_of_god het volgende:
Vanavond heeft mijn moeder het sacrament van de zieken ontvangen.
Iedereen was er, haar zussen en broer en wat andere naasten alsmede al haar zoons, inclusief aanhang en kids (gelukkig ook mijn een-na -oudste broer, al was die knap nukkig).
Het was een sobere en emotionele aangelegenheid. Helaas was ze erg moe. Eigenlijk heeft ze sinds dat ze haar hersenbloeding kreeg niet fatsoenlijk geslapen, alle farmacetische hulp ten spijt.
Gelukkig heeft ze de laatste twee nachten, en dagen, erg veel geslapen en het lijkt er op, dat ze de schade nu inhaalt.
Op 1 september wordt ze 69.
(Hee, die afbeelding van zhe-devilll zie ik niet in Firefox, wel in IE.
Mooi plaatje, bedankt)
maak ze zelf nml
dus als je nog een wilt
Veel sterkte en ze heeft haar rust wel nodig..
echt...
Mijn moeder is ook gestorven aan kanker..
2 jaar geleden
tis heel erg...tis het ergste dat er is...
Jouw moeders verjaardag zal helaas nu een zwaar beladen dag worden.
Sterkte alvast!
Maar daardoor werd ze ontzettend suf, en dat was ook niet prettig om te zien.
Ze had een halve pil per nacht (van die sterke slaapmed.) en nu krijgt ze een kwart pil. Daarmee slaapt ze in ieder geval wat.
Maar wat zo vreemd is: ze ziet er nog zo goed uit. Naast de hersenbloeding en de linkszijdige verlamming, zie je niet aan mijn moeder dat ze een verwoestende ziekte heeft.
Zelf heb ik een (denk ik) emotionele status quo bereikt: toen we pas het nieuws te horen kregen en mijn moeder nog in het ziekenhuis lag, heb ik alles als in een roes beleefd (ca. anderhalve week, totdat ze naar huis ging). Toen was iedereen, ons mam, haar zonen en zusters en broers, erg emotioneel.
Sinds dat ze thuis is, hebben we allemaal meer gemoedsrust. Het is nu ook wat 'normaler', voor zover je daar van mag spreken. Neemt niet weg dat er nog wel gehuild wordt. Overigens lachen we ook regelmatig hoor.
Toen ik van de week luisterde naar One Last Goodbye van Anathema (een paar posts hierboven), heb ik dat nummer 5x achter elkaar gedraaid en bijna een uur gehuild.
Ze heeft (nog steeds) geen pijn, maar dat is wel waar ze erg angstig en bang voor is.. Ze is niet bang om dood te gaan, zegt ze, maar ze had liever toch wat langer geleefd.
Waar ze wel bang en angstig voor is, is wat ze denkt dat haar te wachten staat voordat ze overlijdt. Ons mam is bang voor de eventuele pijn die ze denkt te krijgen.
Zondag jl. lag ze overdag een beetje te slapen en opeens schrok ze wakker, met paniek in haar ogen: ze had (weer) een enge droom gehad. In die droom was het wit en zag ze iets engs; ze kon echter niet zeggen wat ze had gezien.
Tegen tantes en mijn tweelingbroer heeft ze gezegd, dat ze al de witte poort gezien heeft. "Nou," werd er gezegd, "en je bent nog bij ons. Ze willen je daarboven nog niet hebben!". Jaja, we lachen nog wel hoor. Soms ook met een snikje erbij.
[ Bericht 13% gewijzigd door Eye_of_god op 20-08-2004 14:44:45 ]
Niet alles opkroppen maar ook de tijden met elkaar koesteren. Samen lachen, het beste medicijn.
Dan kun je je er nog enigszins doorheen zetten. Als je later dan terugkijkt herinner je je niet de laatste slechte tijden, maar ook nog de leuke momenten. Lijkt me ook wel moeilijk alles te omvatten als ze er niet "ziek" uitziet. Heeft jouw moeder nog het bewustzijn om de uitvaartmis mee te regelen? Ik bedoel, het is extra mooi als haar gekozen nummer gespeeld wordt. Ook wel emotioneler, maar ik spreek uit eigen ervaring.
Binnenkort gaan we het met haar over euthanasie hebben.
Haar (schoon-)zussen komen ons vanaf volgende week twee dagen per week helpen met het verzorgen. Zo krijgen wij, en vooral onze oudste broer, het wat rustiger en toch meer tijd voor onszelf.
Overdag komt er nu ook een gediplomeerde verzorgster, die dan twee uur blijft. Die kan mijn moeder 's een keer lekker fris douchen.
Als ik je topic zo doorlees krijg ik de indruk dat je moeder zich in een liefdevolle zorgzame omgeving bevindt. Dat is het allerbelangrijkste voor haar, dat doen jullie heel goed. Ook dat er af en toe gelachen wordt is erg belangrijk.
Het is nu zo'n 10 maanden geleden, maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan (de laatste momenten met) hem denk.
Toen alles voorbij was, kwam ik in een soort gat terecht. Je wordt op jezelf geworpen. En toen de drukte, die de zorg voor een terminaal familielid met zich meebracht, ten einde was gekomen, en je tot rust, en uit die roes, komt, kwam voor mij de confrontatie met hoe het leven zonder vader is.
Koester deze momenten die je nu nog met je moeder hebt, en maak er het beste van. Je zult er later troost uit putten.
[ Bericht 0% gewijzigd door tonja op 20-08-2004 15:27:42 (taalfoutjes) ]
quote:Dat is ook goed om soms ook grapjes te maken en te lachen. De laatste momenten hoeven niet alleen maar te bestaan uit verdriet. Ondanks het dreigende verlies toch met opgeheven hoofd afscheid van elkaar nemen. En zeggen wat je te zeggen hebt, nu kan het.Op vrijdag 20 augustus 2004 14:38 schreef Eye_of_god het volgende:
Tegen tantes en mijn tweelingbroer heeft ze gezegd, dat ze al de witte poort gezien heeft. "Nou," werd er gezegd, "en je bent nog bij ons. Ze willen je daarboven nog niet hebben!". Jaja, we lachen nog wel hoor. Soms ook met een snikje erbij.
Was bij mijn vader ook, bepaalde delen van zijn lichaam werden na overlijden afgestaan voor onderzoek naar zijn ziekte. Hij heeft altijd flink gerookt, toen zei ik iets in de trant van "jouw geasfalteerde longen hoeven ze in ieder geval echt niet te hebben". Ondanks dat hij zich moeilijk kon uiten zagen we in zijn ogen dat hij hier erg om moest lachen.
quote:Tol & Tol hebben wij ook bij mijn vader gedraaid, het nummer Eleni. Blijft een indrukwekkend nummer, zeker in een verder helemaal stille kerk.Op vrijdag 20 augustus 2004 15:05 schreef Eye_of_god het volgende:
Ja, mijn moeder wil in ieder geval een nummer van Tol & Tol en een Latijns lied, dat "In Paradiso" heet.
Sterkte, en beleef de komende tijd intens met je familie.
Helaas was dat niet het geval. Eigenlijk is ze sinds toen steeds verder weggegleden. Haar medicatie is tot nul medicijnen teruggebracht. Ze heeft nog nooit zo weinig medicijnen gehad als nu, nu ze zo ontzettend ziek is.
Ons mam lijkt nu volledig verlamd te zijn. Zuigen aan een rietje wat ze voorheen deed om icetea te drinken, lukt ook (bijna) niet meer. We geven haar nu vocht via een lepeltje.
Slikken en het eten van vast voedsel gaan ook moeizaam. Stukjes brood met jam eet ze soms nog wel en we hebben ook potjes Olvarit (vanaf 4 maanden) voor haar gekocht.
Ze kan zich niet meer uiten, noch communiceren.
De laatste keer dat ik haar iets heb horen zeggen, is vorige week zondag geweest.
Het enige wat ik zie, is dat haar ogen vochtig worden, dat ze huilt.
Bijvoorbeeld als ze ontwaakt uit haar slaap (wat ze gelukkig veel doet, slapen dan) en haar situatie beseft.
Maar ook als ze ziet dat wij verdriet om haar hebben en huilen.
Of als ze bezoek heeft gehad dat dan weer gedag zegt.
De verzorgster die overdag 2 uur langskomt, zegt dat we niet aan ons mam mogen laten zien dat we verdriet hebben.
Dat schijnt het zwaarder voor haar te maken. Ze heeft dan naast haar eigen verdriet ook nog ons verdriet erbij.
Vorige week heb ik een lang en goed gesprek met één van mijn nichten gehad. Zij verloor haar vader een paar jaar geleden ook aan kanker. Haar moeder, mijn tante, trok sindsdien veel met mijn moeder op en die verliest nu weer een maatje.
Mijn broer en zijn vrouw zijn niet meer langsgekomen sinds ons mam het sacrament der zieken ontvangen heeft. Ze hebben ook niets meer van zich laten horen. Ze zijn dus de laatsten die horen dat ons mam dood gaat, cq. overleden is.
Ons mam verstaat ons nog en ze heeft geen pijn.
Voor haar zou het inderdaad beter zijn als het snel afgelopen is. Maar wie zijn wij om dat te denken en te beslissen?
[edit] sorry maar namen noemen op internet zonder dat die mensen het weten is not done, al snap ik je gevoel[/edit]
[ Bericht 4% gewijzigd door DarkElf op 13-09-2004 13:58:17 ]
Wat ik me dan afvraag , heeft jou moeder pijn , of is het puur nou gewoon een soort " verlamming"" ?
quote:Nee, ze heeft geen pijn.Op maandag 13 september 2004 13:43 schreef Boy_Snakeye het volgende:
Volgens mij word het alleen maar moeilijker om aan te zien dat ze gewoon niks meer kan. Je staat gewoon machteloos toe te kijken hoe ze achteruit gaat.
Wat ik me dan afvraag , heeft jou moeder pijn , of is het puur nou gewoon een soort " verlamming"" ?
Mijn broer vroeg gisteren of ze met haar ogen wilde knipperen als ze geen pijn had. Ze knipperde, dus had ze geen pijn.
Het is inderdaad verschrikkelijk om haar zo te zien liggen.
Mijn moeder is een mooie, grote vrouw, maar daar zie je niet veel meer van zoals ze nu in bed ligt.
mensonterend vind ikzelf ook deze situatie, je bent verworden tot een kasplantje,
niet voor te stellen hoe dat moet zijn.
[ Bericht 0% gewijzigd door Eye_of_god op 13-09-2004 14:41:01 ]
Mijn vader had ook een euthanasieverklaring (helaas was hij al overleden voordat de euthanasie uitgevoerd had kunnen worden). euthanasie is een van de rustigste manieren voor een stervende om uit het leven te stappen met nadruk op "pijnloos". Heeft je moeder al wat geregeld hiervoor? Hoe is dat gegaan? Ik denk en hoop dat je moeder wat rustiger is als ze weet dat de euthanasie is geregeld. Al die nachtmerries is ook maar niets. Bedenk me opeens dat mijn vader ook bang voor het doodgaan was (en niet voor de dood zelf).
Een paar maanden geleden (ik denk ergens in juni) is de moeder van een van mijn beste vrienden ook overleden aan kanker. Zij was 55 jaar, en had al 2 jaar lang kanker. Op het laatst had ze overal uitzaaiingen. Haar ziektebeeld is voor zover ik kan opmaken uit je berichten gelijk aan dat wat jouw moeder ondergaat nu. Jij hebt dan nog het geluk dat je broers/zussen hebt. Die maat van me heeft dat niet, en zijn ouders zijn ook nog eens gescheiden.
Ik heb hem de laatste 2 weken, toen zijn moeder niet meer thuis was, elke dag gebeld. Zij is nl die laatste 2 weken in een verzorgingstehuis geweest voor terminale patienten, en hij was daar dus elke dag. Ik heb hem die vrijdag nog gebeld met de vraag hoe t ging. Ze sliep veel, was nauwelijks nog bij kennis, en het zou niet meer lang duren. De volgende morgen, op zaterdag, om half 11 ging mijn telefoon. Toen ik zag dat hij het was wist ik het al wel, en ja, zijn moeder was een uur eerder gewoon in haar slaap overleden.
Ik spreek hem zeer regelmatig, en het feit dat hij met zijn moeder heel veel gepraat heeft over het hoe en wat, en het feit dat ze er eigenlijk al zo lang naar toe geleefd hebben heeft het voor hem makkelijker gemaakt zegt hij. Van de ene kant natuurlijk verschrikkelijk dat zijn moeder er niet meer is, maar van de andere kant vind hij het ook een opluchting, dat al die gedachten, al die zorgen, zeker de laatste weken/maanden nu eindelijk voorbij zijn. Hij is blij dat zij, maar zeer zeker ook hijzelf, nu rust hebben. Het is goed zo volgens hem.
Wat ik hier nou mee wil zeggen ? Ja, ik weet het eigenlijk ook niet
misschien dat ik je gewoon deelgenoot wilde maken van een ervaring die ik, dan wel niet met mijn eigen moeder, van redelijk dichtbij heb meegemaakt. Ik zie aan die vriend van me dat je je er toch goed doorheen kan slaan. Hij doet t, natuurlijk met moeilijke momenten, maar ik zie hem ook genoeg lachen en flauwekul maken. Je zult de pijn straks een plaats moeten geven. Vergeten zul je haar nooit, maar naar verloop van tijd zul je je alleen maar de goede momenten gaan herinneren, en dan kun je met plezier aan haar terugdenken, zonder dat je direct gaat huilen. Hmm, dit zo teruglezend heb ik een heel eind weggetikt, zonder dat dat eigenlijk mijn bedoeling was. Wat ik maar wil zeggen is sterkte, ook jij komt er doorheen. En als ik iets mag zeggen, ik weet niet hoe de relatie tussen jou en je oudste broer is, of hoe de band tussen je moeder en je oudste broeer + vrouw is, maar misschien is het wel zo dat hij totaal niet met de situatie om kan gaan. Dat hij, door niet te komen, zichzelf afsluit van de werkelijkheid, en dus ontkent wat er aan de hand is.
Ieder verwerkt verdriet op zijn eigen manier, en misschien is dit wel de manier die je broer kiest. Als dat zo is (want het kan natuurlijk ook andere redenen hebben) neem het hem dan niet al te kwalijk. Misschien wil hij heel graag, maar kan hij het gewoon niet.
Om er een eind aan te maken, succes met de toekomst, en vanaf hier uit Venlo, heel veel sterkte met deze verschrikkelijke situatie.
Ik wil je heel veel sterkte wensen in deze moeilijk tijd. Zoals ik het lees heeft ze geen pijn.Daar ben ik blij om. Als ze pijn heeft is het voor jullie en voor haar nog moeilijker dan het al is(denk ik). Vanuit de grond van mijn hart wil ik jou en je familie heel veel sterkte wensen!
Dikke kus Jenny
Veel succes de komende tijd!!!
Ze ademde oppervlakkig en zwaar en haar hartslag was bijna 120. Het zag er inderdaad erg slecht voor haar uit. Dat bleef een tijdje zo, maar gelukkig gaat het nu weer wat beter.
Mijn broer heeft haar wat vocht toegediend en nu krijgt ze een Olvarit vruchtenhapje.
Nu is ze rustig en ze luistert naar mijn broer die tegen haar praat. Morgen is het zussendag en dan komen al haar zussen naar haar toe.
want op deze manier doorgaan vind ikzelf inhumaan, maar natuurlijk zijn er ook zat mensen die tegen euthanasie zijn...
Maar zoals het er nu naar uitziet, is het niet nodig.
quote:want..?Op maandag 13 september 2004 17:12 schreef Eye_of_god het volgende:
We hebben het met de huisarts inderdaad over euthanasie gehad, maar niet met ons mam.
Maar zoals het er nu naar uitziet, is het niet nodig.
quote:Ik hoop het. Voor jullie en jullie moeder.Op maandag 13 september 2004 17:52 schreef Eye_of_god het volgende:
Zoals het er nu naar uit ziet, zal ze langzaam dieper wegglijden en rustig sterven.
Sterkte.
maar heel veel sterkte, en waar ik met mijn zwager heel veel aan had toen hij net dood was, was het nummer in the end van linkin park (vooral door het refrein). maar ik weet niet of je die muziek mooi vind dus of je er wel wat aan hebt.
in ieder geval veel sterkte
Toen was het over. Dat hebben we ook op de begrafeniskaart gezet: Over. Heel mooi.
Ik ben heel blij dat ik zijn laatste heldere moment heb meegemaakt. Hij lag al een halve week in een suffe coma toen hij plots wakker werd en mijn moeder haar hand vastpakte en er een kusje opgaf. Als ik wil huilen hoef ik alleen maar aan dat moment terug te denken.
Hij heeft mij nooit zien afstuderen, nooit opa geweest en een jaar voor zijn vervroegde pensioen overleden.
Maar rokers, steek er gerust eentje op hoor.
In ieder geval, heel veel sterkte toegewenst! Een mooi afscheid is heeeel erg goed voor de verwerking!
Heel, heel veel sterkte.
Mijn een-na-oudste broer is ook langs geweest, met zijn vrouw. Ik volsta hier met te zeggen dat hij zelfs op dat delicate moment een hork was.
Ofschoon het er erg slecht uit zag, bleef ons mam doorgaan met ademhalen. Rond 23.00 zijn de ooms en tantes naar mijn huis gegaan om daar de nacht door te brengen. Dat is dichtbij. Indien nodig, zouden ze binnen een minuut weer aanwezig kunnen zijn.
Mijn tweelingbroer en ik brachten de nacht in het tweepersoonsbed van mijn moeder door. Mijn oudste broer sliep op de bank en de nachtzuster waakte in een fauteuil.
Nu is het donderdagochtend en is weer bijna iedereen aanwezig of langsgeweest. We wachten in feite op haar laatste adem. Dat gunnen we haar zo zeer.
Eén kamer van haar appartement is leeggeruimd. Daar komt ons mam straks opgebaard te liggen.
Ik hoop voor je moeder dat het bijna over is en ze haar rust vindt... ik denk aan jullie!
quote:Wie verdient wel zoiets?Op donderdag 16 september 2004 12:54 schreef EggsTC het volgende:
Altijd de mensen die het niet verdienen
Die manier van ademen noemt men cheyne stokes.
Sterkte
sterkte verder met alles wat er nog gaat komen
Ik hoop voor je dat het definitieve afscheid tussen jou en je moeder heel mooi is.
Gecondoleerd...
*weet verder echt even niet wat te zeggen...
quote:Ik hoop dat het op een rustige serene manier is gebeurd.Op donderdag 16 september 2004 16:37 schreef Eye_of_god het volgende:
Om 16.25 uur is mijn moeder in bijzijn van het gros van haar geliefden overleden.
Ik wens je heel veel sterkte en wil opmerken dat ik je erg dapper vind.
Haar levensbaan is afgelopen
zij heeft de grens bereikt met
laatste kracht.
De hemel gaat nu voor haar open,
zij is voor eeuwig thuis gebracht.
En ze is nu zo mooi.
Heerlijk sereen.
Maar iig gecondoleerd. Sterkte!
Mijn moeder is ook overleden aan kanker. Nu een dikke 5jaar later, denk ik nog veel aan haar. M'n zoontje heeft ze nooit gezien en ze heeft ook nooit m'n vrouw gekend. Dat zijn dingen, die je echt gaat missen. Ellendig is dat.
Veel sterkte.
Familieleden werden gebeld, en ja ook een post op in dit topic.
Want we hebben steun gehad van alle reacties die hier gepost zijn.
[ Bericht 56% gewijzigd door Eye_of_god op 16-09-2004 23:03:13 ]
Veel sterkte de aankomende tijd.
quote:toen mijn zwager die dag was overleden zat ik 's avonds ook even achter de computer. wat is daar mis mee,. even reageren op een topic waar men je steunt is juist fijn, omdat je weet dat die mensen aan je denken.Op donderdag 16 september 2004 22:42 schreef Zwansen het volgende:
Met alle respect maar 12 minuten later zit je weer op fok?
Maar iig gecondoleerd. Sterkte!
en voor eye, een hele dikke knuffel en nogmaals sterkte
Wat fijn dat ze opgebaard ligt in haar eigen omgeving
Heel veel sterkte! Het zal nu een drukke periode worden mbt de uitvaart ed. Mensen komen langs om afscheid te nemen er moeten dingen geregeld worden, ga zo maar door...
Het klinkt heel lullig, maar zal je toch even waarschuwen zodat je erop voorbereid bent. De echte rouwperiode komt nog. Dat is het moment waarop het wat rustiger begint te worden. Mensen in je omgeving beginnen hun eigen leven op te pakken en zullen niet meer zo vaak langskomen, alle hectiek van de afgelopen periode is voorbij en ga zo maar door. Op dat moment heb je eindelijk de rust om alles te verwerken. Veel mensen komen dan in een diep gat terecht. Jij niet (want je hebt ons, haha), nee even serieus, zorg dat je iemand in je omgeving hebt waar je even op kan leunen als je het te kwaad hebt. Dat helpt onwijs in het verwerkingsproces.
L
ik zit hier bijna te janken Heel erg veel sterkte toegewenst, de komende tijd.. Het leven is soms gewoon een Bitch.
Maar de aarde draait door
.quote:Ook apart gevoel he, haar te zien in een vertrouwde omgeving. Hebben wij ook gedaan met m'n vader, dan kan je tenminste ook in je eentje afscheid nemen, er de tijd voor nemen. Ben je niet aan tijden gebonden etc..Op donderdag 16 september 2004 22:00 schreef Eye_of_god het volgende:
Ze ligt nu opgebaard in haar eigen appartement.
En ze is nu zo mooi.
Heerlijk sereen.
Sterkte de komende tijd iig.
haar pijn nu voorbij, en ik hoop dat haar einde rustig en kalm was.
sterkte voor jou en familie, het is een verschrikkelijk groot verlies.
Ik vond het vreselijk om mijn moeder te zien sterven, maar toch ook wel prettig dat ik er bij was. Men zegt, dat sterven iets is, dat je alleen doet. Dat klopt ook wel. We moesten ons mam los laten, om haar de kans te geven dood te gaan. Er werd ons gezegd, dat als we haar tijdens haar laatste ademtochten vast zouden houden, dat het dan langer duurt voordat ze sterft.
Maar ik vond het zo moeilijk, zo moeilijk, om niet haar handen vast te mogen houden en om tegen haar te zeggen: "Het is wel goed zo mam, ga maar. Je hebt het goed gedaan".
Ze stierf om 16.25 uur. Ik kuste haar voorhoofd en mijn tweelingbroer zei: "Bedankt mam!". Daarna werd ze door iedereen gekust. Ik schrijf het hier nu tamelijk sec, maar het was erg emotioneel.
We hebben even gewacht met het bellen van de huisarts, die de dood officieel moet vaststellen, en de begrafenisonderneming. Die kwamen haar afleggen en daarbij hielpen mijn oudste tante (ons mam was de oudste van het gezin), mijn tweelingbroer en zijn vriendin mee. Ik hielp niet mee, omdat ik dacht dat dat ontluisterend zou zijn. Maar mijn tante, broer en zijn vriendin vertelden naderhand dat het een hele mooie ervaring was.
Mijn moeder kon gelukkig thuis op haar eigen bed opgebaard worden. En ze had de kleren aan die ze zelf voor de gelegenheid had uitgezocht . Zoals ze daar lag, was het precies alsof ze sliep.
Het was zo fijn om ons mam thuis te hebben. We konden haar gaan bezoeken wanneer we maar wilden. Telkens als ik haar appartement verliet of binnenkwam, ging ik haar even gedag zeggen en over haar handen en wangen strelen. En voordat ik haar kamer verliet, kuste ik haar voorhoofd en zei ik dat ik van haar houd.
In de dagen die volgden op het overlijden van ons mam werden we min of meer geleefd. De begrafenisondernemer komt langs, alsmede de pater en parochianen die de avondwake verzorgen. Gelukkig waren er al onze tantes en ooms en we hadden, en hebben, veel steun aan elkaar.
Ons mam hield van witte bloemen en al heel snel stond haar kamer vol met mooie bloemstukken. Een van die bloemstukken was van haar peetkinderen (Ze had er drie. Jaja, mijn tantes wisten wel wie ze als meter voor hun kinderen uitkozen). Een van haar peetkinderen stierf 27 jaar geleden op 7-jarige leeftijd en hij werd gesymboliseerd door een roos met daarom een voile.
Mijn tweelingbroer en ik droegen vroeger altijd dezelfde kleren tot we een jaar of 10, 11 waren. Sindsdien niet meer. Maar zaterdagochtend gingen we samen nieuwe kleren kopen. Ik dacht het, en de vriendin van mijn broer zei het: eigenlijk zouden jullie hetzelfde gekleed moeten gaan. Mijn broer en ik kochten dezelfde kleren, met als enige verschil dat hij een colbert en ik een stropdas kocht.
Op zondag 19 september was er de avondwake voor ons mam. Dat gebeurde in de kerk van het dorp waar ze het grootste deel van haar leven heeft gewoond. Zelf achtten mijn broers en ik ons emotioneel niet in staat om tijdens de dienst wat te zeggen. Maar ik had een gedichtje geschreven toen ons mam in het ziekenhuis op de hartbewaking lag. Dat werd voorgelezen door een mevrouw van de dienst en ook zij raakte er zichtbaar door geroerd. Een van mijn ooms las nog een ander mooi gedicht voor dat hij geschreven had.
Op maandag 20 september vergezelden we ons mam eerst naar het mortuarium. Daar werd ze in het bijzijn van mijn broers, hun respectievelijke vriendinnen, twee tantes en een oom in haar kist gelegd. Een kist van kersenhout, precies zoals het meubilair in haar woonkamer. Dit was de laatste mogelijkheid om haar nog te zien. We legden foto's van haar VIER zonen en vier kleinkinderen om haar heen. Ook legden we er tekeningen bij van kinderen die haar als oma beschouwden.
Voor het laatst streelde ik haar handen en haar haren. Ik kuste haar en zei dat ik van haar houd en trots op haar ben. Toen ging de deksel op haar kist en draaiden we de schroeven erin. Daarna ging ons mam in de auto terug naar haar appartement. Van daaruit trok de begrafenisstoet naar het voornoemde dorpje vijf kilometer verderop, waar haar uitvaartmis gehouden werd.
De pater diende een geweldig mis. In de preek ging hij op subtiele wijze in op de verstoorde relatie tussen mijn moeder en mijn een-na-oudste broer. Wat zal ik zeggen: een goed verstaander had aan een half woord voldoende. Het koor, waarin mijn moeder en een aantal tantes ook gezongen hebben, was goed bij stem.
Na de dienst vertrok de rouwstoet naar het crematorium. Tijdens de rit daar naartoe vroeg de chauffeur of we ook het verbranden van ons mam wilden bijwonen. Daar overviel hij ons wel mee, want we wisten niet eens dat dat mogelijk was. We moesten daar toch wel even over nadenken.
Om 15.00 uur begon de plechtigheid in het crematorium. Er werden drie muzieknummers gespeeld. Een panfluitnummer bij binnenkomst, Pastorale van Ramses Shaffy en Liesbeth List en Eleni van Tol & Tol. Een van mijn nichtjes las nog een tekst voor. Tijdens het laatste nummer nam iedereen afscheid van ons mam, totdat mijn oudste broer, mijn tweelingbroer en ik overgebleven waren.
Daar bedanken we ons mam voor alles wat ze voor ons gedaan heeft en betekend heeft. We zeiden dat we trots op haar waren en dat we haar vreselijk zouden missen.
In de gang die naar de koffieruimte liep, zeiden mijn tweelingbroer, zijn vriendin en ik dat we inderdaad het verbranden van ons mam wilden bijwonen. \Mijn oudste broer wist het nog niet. De begrafenisondernemer zou ons komen halen als het zover was.
Na vijf minuten in de koffieruimte verpoosd te hebben, werden we gehaald. Mijn oudste broer liep in eerste instantie mee, maar bij de deur bedacht hij zich en hij kwam niet verder. Mijn tweelingbroer, zijn vriendin en ik zijn samen met de begrafenisondernemer naar ons mam gegaan.
Haar kist stond op een soort slede en aan het eind daarvan was een stalen deur. Mijn broer en ik legden allebei een vinger op de knop en drukten die in. Toen ging de deur open. Vervolgens pakten we de greep van de slede beet en duwden we ons mam naar voren. Aan het einde trokken we de lege slede weer terug en werd de deur achter ons mam gesloten. Op dat moment was het alsof er een last van mijn schouders viel, ik voelde me opgelucht. Mijn broer vertelde later dat hij hetzelfde gevoel had.
Wij dachten in eerste instantie dat we ons mam ook inderdaad zouden zien branden, maar dat was niet het geval. Dat was wel de reden dat mijn oudste broer niet meegekomen was. Overigens is er wel een kijkglas waardoor je kunt kijken, maar dat werd ons naderhand pas verteld. Het is denk ik, ook beter zo. Misschien moet je mensen wel tegen zichzelf in bescherming nemen.
In de koffieruimte praatten we nog en werden we gecondoleerd. Daarna vertrokken genodigden weer naar de plaats waar ons mam de laatste 6 jaren van haar leven gewoond. Vanuit haar appartement had ze zicht op het partycentrum waar we de koffietafel nuttigden. Na afloop van de koffietafel reden we met alle bloemen en genodigden naar de plaats van de uitvaartmis. Daar is het graf van opa en oma en daarop wordt terzijnertijd de urn van ons mam bijgezet. We legden de bloemen op de grafsteen. Over een paar weken zullen we er weer staan.
[ Bericht 0% gewijzigd door Eye_of_god op 21-09-2004 23:59:10 ]
wens jullie heel veel sterkte toe komende tijd..
ik denk dat iedereen die dit leest niet anders kan als huilen. Huilen voor jouw en voor wat nog gaat komen of al was.
Dank je wel voor dit heel erg mooie bericht
Vriendelijke groeten
Canaris
Ik wens je zeer en zeer veel sterkte en ik weet wat je nu ongeveer doorgaat.
Zoals ook uit dit topic weer blijkt worden de naasten bedolven onder "sterktes en condoleances". Maar ik zou je graag veel rust en tijd toewensen om jezelf, je innerlijk weer een beetje op orde te krijgen. Hoewel het nu nog ver van hier is zal het gevoel op ten duur minder worden, en zul je meer genieten van de goede herinneringen.