Allemaal vragen, die in mij opkomen. Ik wil graag van mijn innerlijke/geestelijke pijnen af, wil vechten maar weet niet hoe. Ik heb daarom al die vragen aan jullie gesteld. Niet dat ze allemaal beantwoord moeten worden 
maar meer om mij inzicht te kunnen geven in het zoeken naar een goede oplossing. Ik wil graag weten hoe jullie omgaan met lichamelijke en/of geestelijke pijn. Hoe verwerk je pijn, hoe word je beter?
Graag alleen serieuze reacties.
Als ik erover heb nagedacht geef ik een uitgebreider antwoord.
quote:Het verliezen van een dierbaar persoon is inderdaad heel pijnlijk en een rouwproces. Hoe ben jij daar mee omgegaan?
Op dinsdag 21 augustus 2001 19:30 schreef Riann het volgende:
lichamelijk toen ik aan mijn knieen was geopereerd en geestelijk dat mijn lievelings opa dood ging en daar ben ik nu nog steeds niet overheen terwijl het al 2 en een half jaar is geleden. Ik denk nog heel veel aan hem wel elke dag en ik moet er soms zelf nog wel om huilen net als nu als ik me kut voel door omstandigheden dan denk ik van was hij er nu maar dat ik naar hem toe kon.
De ergste pijn die ik tot nu toe heb gehad is denk ik wel het feit dat ik er achter kwam dat de laatste maanden van mijn relatie voor hem alleen maar draaide om seks. Ik heb geloof ik al die tijd met een bord voor m'n kop gelopen denk ik zo, want iedereen wist het, behalve ik. Hij heeft het nooit toegegeven, we hebben nog n tijd een stoplichtrelatie gehad. Maar het deed me op een gegeven moment zoveel pijn elke keer opnieuw gekwetst te worden, dat ik er toen voor koos er mee te stoppen.
Daarnaast heb je ook lichamelijk pijn. Ik ben nu in mijn leven 7 keer geopereerd, en heb dus al heel wat pijn moeten doorstaan, maar zulke pijn komt verwacht. Onverwachte pijn is het ergst, zoals ik heb beschreven in de alinea hierboven. Pijn, na een operatie bijvoorbeeld, is inderdaad tegen te gaan of te verminderen met pijnstillers, en dan weet je dat het zo weer over zal gaan. Maar geestelijke pijn is anders. Weet niet hoe lang het gaat duren, of je er ooit vanaf komt.
Hier laat ik het voor nu maar even bij, want ik wil nog veel meer typen maar weet niet hoe ik het t beste kan verwoorden.
Liefdesverdriet was ook erge pijn voor mij, echt diep in mijn hart voelde ik die pijn.
Verder doet het pijn als ik me rot voel, dan is het zelfmedelijden dat pijn doet. Zoals vandaag.
quote:Zoals je in mijn eerdere post kan lezen heb ik geestelijke en lichamelijke pijn gehad... In beide gevallen ben ik enorm gesteund door mijn omgeving, en dat heeft me ook gestimuleerd in het "beter worden". Memsen die je het gevoel geven dat ze je nodig hebben, dat ze blij zijn met wie je bent, dat je die ene jongen links moet laten liggen want je verdient beter, je opbeuren, oppeppen, met je meeleven...
Op dinsdag 21 augustus 2001 19:21 schreef DuchessX het volgende:
Wat is de ergste pijn .....
Graag alleen serieuze reacties.
Iemand die toegeeft aan pijn, en dan vooral geestelijke pijn, erkent zijn pijn en zal zal de pijn overwinnen. Ik weet niet, door erover te praten, misschien in de omgeving misschien moet je het bij riagg of zo'n instantie proberen, als omgeving niet kan. Maar nee, je bent zeker geen watje als je aan pijn toegeeft. Door pijn toe te geven kan je op zoek naar de oorzaak en er een oplossing voor zoeken.
Over medicijnen, nee, ook ben je zeker geen watje als je medicijnen gebruikt tegen pijn. Na mijn operaties heb ik meerdere antibiotica en pijnstillers geslikt, gewoon omdat de pijn anders niet te houden was. Kijk het is anders als iemand die een klein steekje in zijn hoofd voelt al meteen naar de paracetamolletjes grijpt, dat lijkt me overigens ook niet echt gezond.
Verder denk ik niet dat je je voor kan bereiden op pijn. Pijn is voor iedereen anders, je kan weten wat je te wachten zal staan, maar echt voorbereiden zal niet lukken.
Verder weet ik niet wat voor pijn je hebt, hoe diep het zit, hoe het is ontstaan. Als je die vragen voor jezelf al kunt beantwoorden ben je al een heel eind.
Sterkte ermee....
Mijn software: http://www.snidesoft.eu
Geestelijk, gebroken hart (is eigenlijk ook lichamelijk, want de pijn voel je letterlijk in je hele lijf): meest "traumatische" ervaring toen ik 19 was, na een lang weekend doorgebracht (veel vrijen, lachen etc, kortom heel veel plezier gehad), te hebben met vriendje, bij thuiskomst zoent-ie me eerst, bedankt me voor een fantastische tijd en maakt het vervolgens uit!!
Echt heel lang ziek van geweest.
Voor lichamelijke pijn: Ik heb vrij veel migraine gehad en nogsteeds. En dat is iig iets wat ik niemand toewens. Maar dat is niet iets waar ik later nog veel over denk. Geestelijk pijn kan veel langer duren en maakt meestal een diepere inpact.
Wat bij mij opvalt is dat geestelijke pijn vaak gepaart gaat met onzekerheid. Waar sommige uit lichamelijke pijnen kracht kunnen putten, heeft geestelijk kracht meestal een neerwaarts effect.
Maar met alle pijnen die ik heb gehad is tijd toch de heler geweest. Vrienden helpen wel, maar uiteindelijk moet je toch zelf overwinnen.
* miesjel wenst je kracht en wijsheid toe.
Kmoet wel zeggen dat toen mijn moeder overleed (inmiddels 3 jaar geleden, ben nu 16) ik absoluut geen fisieke pijn had. Ik was meer opgelucht over dat ze na 5 jaar geen pijn meer hoefde te lijden (Kziekte).
Ik probeer mensen die zoiets ook meemaken, altijd zo te stimuleren, zodat ze het verlies eerder accepteren.
heb het er nog steeds heel moeilijk mee.
Lichamelijke pijn: vorig jaar toen ben ik aan mijn voet geopereerd.
En hoe je ermee om moet gaan dat is voor ieder verschillend, de een praat er heel veel over en de ander die sluit zich voor alles en iedereen af. Dat laatste heb ik gedaan met gevolg dat ik zwaar overspannen raakte.
Buikpijn, geen idee waar het door gekomen is. Ik heb een aantal keren het bewustzijn verloren door de pijn.
Was het geestelijk of lichamelijk?
Lichamelijk. Ik denk trouwens dat je de 'hoeveelheid' pijn, als we het hebben over geestelijke en lichamelijke pijn, niet kan vergelijken.
Hoe reageerde jouw omgeving?
Bezorgd denk ik
Ben je goed gesteund?
Ze hebben mij, op mijn verzoek, zoveel mogelijk met rust gelaten.
Hoe ben je er weer boven op gekomen?
Ging vanzelf weg.
Is het gek om pijn te hebben of ben je een watje als je aan je pijn toegeeft?
Beide niet.
Helpen medicijnen tegen pijn of is dat voor aanstellers?
Medicijnen helpen tegen pijn.
Wat doe je als je pijn voelt of weet dat je pijn gaat krijgen?
Lichamelijke pijn: een pijnstiller als het te erg is.
Geestelijke pijn (ik neem aan dat daar de nadruk op ligt bij al je vragen): met mijn vriendin over praten, continue in m'n hoofd over nadenken. en proberen leuke dingen te doen zodat ik er niet zo'n last van heb.
Bereid je je voor?
Nee, ik ontken het zo lang mogelijk
Hoe ga je om met verdriet?
Wegstoppen of uithuilen?
Proberen weg te stoppen, maar vaak uiteindelijk toch uithuilen.
Hoe verwerk je pijn, hoe word je beter?
Dit is voor iedereen anders. Probeer jezelf, in zoverre mogelijk, zo positief mogelijk op te stellen. Een goede instelling is zeer belangrijk. Praat er met iemand over die naar je luistert en die je kunt vertrouwen.
Ik denk niet dat je veel aan mijn antwoorden zult hebben, maar ik wil je in ieder geval succes wensen met het verwerken van je eigen pijn!
Maargoed, ik zal er ook iets tegenaan gooien. Eerst het makkelijkste: de lichamelijke pijn. Ik weet niet wat het ergste was, maar het eerste dat me tebinnen schiet is dat ik een keer met m'n knie ergens tussen ben gekomen. DAT doet zeer... 
Op het moment zelf heb ik op alle mogelijke manieren om hulp geroepen en op m'n tanden gebeten natuurlijk. Nee, niet tegelijk... Belangrijk is dat je probeert niet in paniek te raken. Daarna op krukken gelopen. Later voelde ik het nog.. maar een tijdje geleden kwam ik er achter dat ik er niks meer van voel als ik er op druk.
Geestelijke pijn, dat is altijd veel moeilijker om mee om te gaan, en ook om het op te lossen. Wat mij erg pijn heeft gedaan is dat ik in een leef-situatie zat die ik niet begreep. Ik voelde dat het niet goed was, maar ik snapte niet waat het aan lag. Door er rustig en veel over na te denken en er met andere over te praten kom je er achter waar het aan ligt: mijn leefomgeving, mijn thuis, mijn school, gebrek aan vrienden, een diagnose waarvan je niet gelooft dat ie klopt, mijn moeder, mijn ritme, mijn kleding, heel de dag thuis zitten, etc. Doordat je er over nadenkt begin je naar oplossingen te zoeken. Ik stopte overal mee: school, rijles, stage. Daarna ben ik op kamers gegaan en heb werk gezocht. Ik had welliswaar geen goede opleiding, maar ik had mijn vrijheid, geestelijke vrijheid.
Vanaf dat moment ging het een stuk beter, ik leerde te zien wat het leven kan bieden. Nu ben ik inmiddels weer een paar stappen verder: ik ga mezelf omscholen, van IT'er naar Sociaal Pedagogisch Werker. Dat is een MBO-opleiding, liever wil ik HBO, maar daar moet ik nog even mee wachten, en ik moet mezelf eerst maar eens op het MBO bewijzen. Ook heb ik werk in die richting waar ik erg tevreden mee ben. Pas hoorde ik dat ik daar mag blijven naar mijn studie (BBL). Inmiddels woon in bij mijn vader, hij pushed mij een beetje. Dat heb ik nodig. Ik ga meer uit, ik leer een hoop LEUKE mensen (toen wist ik niet dat die bestonden) kennen.
Ik kan nog veel meer op details ingaan, maar dat was ik nu even niet vanplan. Ik vind dat ik mag zeggen dat ik het prima gedaan heb de afgelopen jaren!
Verder heb ik natuurlijk al meegemaakt dat er mensen overlijden in mijn omgeving. Ik huil gewoon een paar dagen en denk veel aan die gene. Ik probeer die gene 'bij me te roepen' en zo afscheid te nemen. De dood iets niet leuk, maar je weet dat iedereen het ooit zal overkomen. En ik ben blij voor die gene dat hij/zij eindelijk weet wat er na het leven komt. Dit soort gedachtes maken het voor mij makkelijk.
Dank u.
Heavy topicje hoor 
Toevoeging:
Sommige dingen op deze wereld zijn moeilijk te begrijpen. De ene persoon kan er wel mee omgaan, de andere niet. Waarom niet? Natuurlijk zit ieder persoon anders in elkaar. Maar als je je niet goed voelt, dan ga je de dingen te negatief zien. Aan die dingen ga je je OOK ergeren. Terwijl je je er niet aan ergert als je je wel goed voelt. Het is dus belangrijk dat je de dingen recht probeert te zetten waar je je echt rot door voelt, en niet de dingen waar je je opeens aan ergert als je je rot voelt. Alles voor jezelf op een rijtje zetten, met of zonder hulp van iemand anders, dat is erg belangrijk. Het beste is denk ik met hulp van iemand anders, aangezien een andere (nuchtere) kijk heel verhelderend kan zijn.
[Dit bericht is gewijzigd door Svart Rose op 21-08-2001 20:50]
*Knuffel aan iedereen!*
Sterkte voor degenen met de verhalen over geestelijke pijn..
Ongeveer een jaar geleden is het me weer overkomen. Ik werd weer gigantisch duizelig en me hoofd sloeg weer op hol. Dit keer duurde het maar 1,5 maand ofzo maar het maakte een dusdanige diepe impact dat ik altijd weer bang ben dat ik het terugkomt, dat ik weer in die denkspiraal terechtkom. Ja klinkt beetje vaag allemaal.
Vorig jaar had ik het dus ongeveer rond Lowlands, en hierdoor heb ik dus zelf lowlands moeten missen. Dat ga ik dit jaar dus iig goed maken Op dit moment gaat het namelijk wel ok, hoewel de angst blijft.
Het is dus een combinatie van die rare duizelingen en het nadenken, maar vooral dat vervelende nadenken heeft zijn sporen nagelaten. Ik heb toen veel van me afgeschreven en dat heeft iig wel geholpen. Zo kon ik beter alles onder woorden brengen.
Een voorbeeldje waaruit wel blijkt hoe ik me toen ongeveer voelde. Kijk maar ff door de clichés heen hoor. Ik ben geen literair wonder ofzo, maar het helpt me gewoon alles op een rijtje te zetten:
DENKEN
Hoe zou het zijn om dom te zijn?
Om niets te kunnen begrijpen
Om niets te HOEVEN begrijpen
Om niets te hoeven denken!
Denken!
Wat is denken?
Denken is voor kakkers en yuppen!
Geen levensvragen
Geen politiek
Geen zelfanalyses
geen paniek
Alleen genot, het pure genot
Drinken met je vrienden
Over macho dingen praten
Zonder besef van leven of tijd
Dom zijn is een zegen
Intelligentie is een vloek
Hoe gelukkig zijn de dieren
Hoe gestresst is de mens
Ik wil braaf de massa volgen
Maak van mij uw gewillige slaaf
Beslis voor mij wat ik moet doen
Zolang ik mijn hersens maar niet hoef te gebruiken
Denken is overbodig!
Denken is een grap!
Ik wil zijn, maar zonder denken
een demente analfabeet!
Dat is het leven dat ik zoek
lichamelijke pijn was het ergste toen ik een ruggewervel brak tijdens het paardrijden..Nu 12 jaar geleden maar nog steeds last van.....veel steun van vader moeder en zus
Geestelijke pijn, toen mijn familie me al vanaf mijn geboorte niet moesten en me dat ook duidelijk maakten (goed voor je zelf vetrouwen opbouw....weinig steun, eigenlijk geen
Geestelijke pijn, het ergste toen mijn papa overleedt toen ik 15 was....daarvoor was al 2 jaar ziek en verloor hem eigenlijk toen al....absoluut geen steun
Geestelijke pijn omdat mijn moeder gehandicapt is en mij onder veel druk zet....(heel verhaal)nooit steun tot ik verloofde leerde kennen en hij mijn moeder leerde kennen
Geestelijke pijn mijn hele leven omdat ik mezelf afvroeg waarom ik geboren ben...waarom mijn ouders mij wilde....waarom ik niet dood ging.....wie blij kon zijn met mij....wat ik als persoon te bieden had....vroeger nooit steun, werd afgedaan als aanstellerij.
Geestelijke pijn bij het verwerken van een psychiatrische diagnose....na tegenkomen van verloofde veel steun van hem, wel twee goede vrienden verloren die het "niet" aankonden, blijft echter wel een eenzaam gevecht
Terug naar de pijn. De ergste lichamelijke pijn had ik toen er ooit een nagel werd getrokken zonder verdoving.
Toch haalt deze pijn het niet bij geestelijke pijn.
En in dat opzicht kan ik me alleen maar bij Manono aansluiten, daar moet je echt doorheen. En er dan sterker uit komen.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt, Duchess X.
Liefs!
en sterkte voor iedereen die hier zijn verhaal durft te vertellen.
[Dit bericht is gewijzigd door jadez op 21-08-2001 21:27]
Nog nooit echt last gehad van geestelijke pijn, alleen lichaamlijk
Ik had namelijk mijn beide voeten nogal zwaar verbrand, vervolgens heb ik dus 1 maand in een rolstoel gezeten omdat ik niet meer kon lopen.
Misschien niet bijzonder als je kijkt naar de mensen in Voledamm bv.
Maar ik weet wel dat het echt enorm veel pijn heeft gedaan.
quote:Lieve DuchessX, veel sterkte en ik mail je morgen
Op dinsdag 21 augustus 2001 19:21 schreef DuchessX het volgende:
Wat is de ergste pijn die je ooit gevoeld hebt en waardoor kwam die pijn? Was het geestelijk of lichamelijk? Hoe reageerde jouw omgeving? Ben je goed gesteund? Hoe ben je er weer boven op gekomen? Is het gek om pijn te hebben of ben je een watje als je aan je pijn toegeeft? Helpen medicijnen tegen pijn of is dat voor aanstellers? Wat doe je als je pijn voelt of weet dat je pijn gaat krijgen? Bereid je je voor? Hoe ga je om met verdriet? Wegstoppen of uithuilen?Allemaal vragen, die in mij opkomen. Ik wil graag van mijn innerlijke/geestelijke pijnen af, wil vechten maar weet niet hoe. Ik heb daarom al die vragen aan jullie gesteld. Niet dat ze allemaal beantwoord moeten worden
Graag alleen serieuze reacties.
Dikke 
Dus praat er met mensen over, maar bedenk wel dat niet iedereen even goed kan helpen. Sommige mensen weten niet wat te zeggen en maken daardoor fouten.
Als je denkt dat je het prettig vind, dan mag je me altijd icqen of melen. Niet dat ik altijd online ben, maar ik heb altijd mijn mobiel aanstaan...
