[LIF] Een leven met ADHD.

Ter inleiding: Ik weet dat een uitlegtopic als dit officieel in LIF behoort, maar daar kent niemand me, en ik krijg vaak verwensingen over/met adhd erin naar mijn hoofd, ik wil de leken en niet-patienten graag eens uitleggen hoe het is om hiermee te leven.

De officiele term

Attention Deficit Hyperactive Disorder. Dat is de term die doctoren eraan geven.

Aandachtsproblemen.

quote:

Hierbij is er sprake van vergeetachtigheid, moeite met details, je spullen kwijtraken, afgeleid raken door andere dingen, van alles tegelijk doen. Niet kunnen blijven luisteren, 'het ene oor in, het andere uit' valt hier ook onder. Maar ook komt hyperfocussen voor, het lijkt dan alsof men 'wel kan, als men maar wil'.

Iemand zei eens: een ADHD-kind wordt zijn hele leven gestraft als hij twee keer iets goed doet. Bedoeld wordt hiermee dat als het kind zich heel sterk ergens op richt, hyperfocust, een taak dan kan worden afgerond, en vaak nog goed ook. Dit zet de verwachting voor de volgende keren en dan kan het misschien wel niet lukken om te 'hyperfocussen'. Dan zegt de omgeving al snel: "Je kunt wel, maar je wilt niet, je bent lui!"

Het is grotendeels zo zoals hier beschreven, al is geen enkele ADHD'er hetzelfde. Ikzelf heb een excellent lange termijn geheugen, ik ben in staat de meest minitueuze details van een onderwerp of gebeurtenis te onthouden, mits ik me daarop kan concentreren. Het is voor de te snelle gedachtengang gewoon moeilijk je te focussen. Vandaar de term hyperfocus, als je het doet, doe je het gelijk (te) goed.

Mijn geheugen werkt echter niet zoals het zou moeten werken, omdat mijn verstand simpelweg niet te tijd neemt bepaalde dingen op te slaan. Tegen de tijd dat ik daar aankom, zijn er al weer 300 gedachtes over en dwars over het eigenlijke onderwerp heengegaan.

Impulsiviteit.

quote:

Meteen dingen doen, niet eerst nadenken. Dingen 'eruit flappen', voor je beurt spreken (vaak ook omdat men bang is te vergeten wat men wil zeggen, zie ook de vergeetachtigheid).

Schrijven. Nog zoiets. Ik kan niet netjes schrijven. Als ik heel erg mijn best doet, is het goed te lezen en soms zelfs netjes. Maar als ik alles op zou willen schrijven wat ik denk, schreef ik me een polsbreuk. Want dat hou ik niet bij. Zelfs typen gaat te langzaam. De enigste manier is praten. Veel praten. Snel praten. Onophoudelijk praten. Dit is de enige manier waarop mijn gedachten uiting vinden met een voor mij bevredigende snelheid. En dat brengt meer problemen mee.

Hyperactief zijn.

Alles doe ik snel. Of ik wil het snel doen. Ik fiets snel, ik loop snel, ik praat snel, eet snel. Alles moet op snelheid. Niet omdat ik altijd haast heb, maar omdat ik geen geduld heb. Ik wil zo snel mogelijk in de stad zijn voor die ene cd, of die boodschappen. Ik wil zo snel mogelijk thuis zijn want ik haat fietsen. Ik kan niet rustig op mijn gemakje door de stad kuieren en winkelen, zoals mijn vriendin dat zo leuk vind. Ik "snel-wandel" door de winkels, pak wat ik nodig heb, sta te trappelen voor de kassa, reken af en loop door.

Als ik achter de computer zit, speel ik snelle spelletjes. Actie, snelheid, anders is het niet boeiend, en hou ik het niet bij. Als ik tv kijk, en word in een discovery programma met hoge snelheid veel info op je afgevuurd, over sterren, onderwaterdiertjes of robots, dan vind ik dat fijn. Daar geniet ik van. Moet ik die info uit een studieboek halen, met die typische stap-voor-stap uitleg, dan geef ik er na 1 pagina de brui aan. Dan is het niet interessant meer.

Ik lees heel graag, dat is het niet, maar dan moet het direct boeiend zijn. En dan lees ik het boek ook in 1 ruk uit. Want lezen doe ik ook snel.

De maatschappij.

Die vind het maar lastig. Zo'n vent die maar niet stil kan zitten, altijd bezig moet zijn en niet stopt met praten. Het gaat nu wel beter dan vroeger, want als kind heb je geen remmingen zoals je die hebt als (jonge) volwassene. De maatschappij legt je waardes en normen op die je begint te respecteren. (als het goed is)

Dat geeft moeilijke situaties. Je probeert dingen op te kroppen, rustig te blijven, al dan niet met medicijnen. Ritalin wordt altijd naar voren gehaald wanneer je Hyper bent. Slik maar, ADHD'er, roepen ze dan. Word je rustig van. Voor eventjes wel ja. Maar geestelijk niet. Je word er loom en rustig van, maar het is allesbehalve prettig.

Ik vind het fijn op hyper te zijn. Ik voel de adrenaline stromen, helemaal na een blikje redbull oid. Ik vind het fijn mijn gedachten te laten vloeien, creatief te zijn en hyper door het leven te stuiteren. Ritalin remt mijn gedachtes en dat zijn de enige vormen van leven die ik op mijn eigen tempo kan doen zonder er anderen mee te storen, ik kan fantaseren en dromen. En dat doe ik genoeg. Ik heb 101 dromen die ik toch allemaal niet waar kan maken. Maar het is wel fijn om ze te hebben.

Aandacht.

Mensen beschuldigen mij en mede-ADHD'er ervan altijd aandacht te willen hebben. Ik ontken niet dat er veel mensen zo zijn, maar er zijn er zat zonder adhd die daar ook last van hebben. Denk maar aan het Von Munschhausen syndroom, een van de meest zieke vormen.

Het gaat erom dat ik als ADHD'er altijd resultaat wil zien. Ik heb moeite met zaken waar ik geen doel of heil in zie. Waarom dat glas afwassen als ik er vanavond weer uit drink. Waarom leren als ik het niet interessant vind. Ik wil een doel zien. Stofzuigen is leuk als de vloer echt vies is, dat je de schone plekken ziet verschijnen waar jij de stofzuiger overheen haalt. Je doet graag iets liefs voor een ander, als die ander ook echt dankbaar is.

Zo ook hier op Fok. Je opent graag een topic, of plaatst een post, als je ziet dat erop gereageerd word en mensen het leuk vinden, of toch iig met je in discussie willen. Je opzet is geslaagd, je ziet resultaat van je inspanning, hoe klein die ook is. Want een adhd'er ziet overal kansen en potentie in. Ikzelf ben meestal optimistisch. Ik zie overal wel een voordeeltje in. Ik ben meestal vrolijk, en probeer anderen ook vrolijk te krijgen. Af en toe zakt dat wel eens in, en dan krijg je wat PMS voor vrouwen is, sjaggie, en alles en iedereen afzeiken. Ik hou dat meestal binnen, maar laat wel duidelijk merken dat ik niet in the mood ben. Ik geef mensen een duidelijke rustige waarschuwing dat ik op dat moment een kort lontje heb, en dat ik niet graag kwaad zou willen worden.

Ik blijf meestal niet lang kwaad. Ben het snel weer vergeten. Ook een voordeeltje. Er zijn voor de maatschappij meer nadelen dan voordelen aan een adhd'er. Maar ik heb het nu eenmaal, en probeer er voor mezelf het beste van te maken. Want niemand anders doet het. En tot ik zekere mate wil ik best wat voor een ander doen, maar ik moet vooral aan mezelf denken, want als ik mezelf niet in de hand hou, word ik gek. Als ik ziek ben, en koorts heb, krijg ik waanideeen en illusies, hallucineer ik. Dat zijn punten wanneer je te zwak ben om de ADHD problemen weerstand te bieden, en dat gaat mijn geest een eigen leven leiden. En dat is eng.

De "bottom line" is dat het onmogelijk lastig is te leven met ADHD, nog lastiger dan het voor de maatschappij is om ermee om te gaan. En weinig mensen beseffen dat. Het is een echte aandoening. Een die nooit overgaat.

Ik zal vast een heleboel info vergeten zijn, of verkeerd geformuleerd hebben, maar voel je vrij je vragen hier te posten. Vind een mod dat het ergens anders heenmoet, verplaats het dan. De bedoeling is dat mijn onzincollega's het lezen, maar dat moeten jullie zelf maar uitvechten.

Ik hoop dat ik e.e.a. wat verduidelijkt heb.

Groeten, Thalan.

EL_REY, het is een serieus stuk, bedoeld om jullie eens te laten merken hoe moeilijk het is om er mee te moeten leven. Want je hebt geen keus. Ik hoop hiermee wat begrip te kweken.

Willen jullie alsjeblieft stoppen met dat offtopic geneuzel

quote:

Op dinsdag 20 juli 2004 09:38 schreef Croupouque het volgende:
Dat je ADHD'er bent, dat geloof ik wel.
Maar ligt het aan mij, of is het tegenwoordig 'in' om jezelf het predikaat "ADHD'er" te geven? Je moet je immers op de één of andere manier onderscheiden.

Dat klopt, officieel zijn er veel verschillende vormen en uitingen. Ik noem mezelf IRL nooit ADHD'er, maar het is wel de term die men hier in Onzin bezigt, en die ik dus ook gebruikte ter verduidelijking.

Ik noem mezelf meestal gewoon hyperactief