(Btw - ik hoop dat deze topic past in 'Relaties & Psych.'
- ik post ook onder een andere nick, omdat ik graag, voor nu althans, anoniem wil blijven, aangezien er altijd grapjassen zijn die lollig op serieuze topics reageren...)
Ik vind dit eigenlijk 'vreselijk' (moeilijk?), om dit op Fok! te moeten zetten, vanwege allerlei redenen (vooral omdat het me zo zwaar valt, dat ik er nu pas achter ben, maar ook omdat het zo moeilijk is om het aan de 'halve wereld mee te delen'.
Maar toch wil ik graag advies/mening van anderen...
Hopelijk leest iemand toch m`n lange/rare post.
Vanaf m`n 8e tot m`n 14e ben ik vroeger misbruikt. (ik ben nu 21)
Het rare is, dat ik er pas een paar maanden geleden over ben na gaan denken.
'Vroeger' als ik iets op tv zag, over mensen die misbruik/verkrachtingen hadden meegemaakt, dacht ik altijd "god, wat moet dat vreselijk zijn..."
Ineens (ik weet niet meer precies hoe ik op andere gedachten ben gekomen) kwam alles naar boven en zag ik dingen van vroeger als iets fouts...en vreselijks.
Vanaf m`n 10e heb ik altijd heel veel moeite met dingen gehad, bepaalde dingen vond ik vreselijk.
In de zomer kleding aan met korte mouwen, opmerkingen over of ik bruin was geworden door de zon, veel buiten moeten zitten/leven door het warme weer, buiten heel ongemakkelijk voelen...etc.(teveel om op te noemen..)
De zomer vond ik vreselijk...en iedereen vond het geweldig behalve ik. Niemand snapte mij ook...
Ik snapte mezelf ook niet. Dat deed nog het meeste pijn.
Pas ben ik erover na gaan denken, dat het 'misbruik-verleden' me misschien nu te boven kwam, doordat ik begin dit jaar ben gaan samenwonen...Eigen huisje etc.
"Thuis" bij m`n ouders zat ik veel op m`n kamer en liet iedereen me met rust.
Nu moet ik veel naar buiten (boodschapjes, huishouden regelen) en omdat m`n vriend 'graag' op ons balkon zit met warme weer ga ik dan ook maar erbij zitten (terwijl ik het zó moeilijk vindt).
Ook ben ik pas sinds een jaar 'normale kleding' gaan dragen.
Ik draag nu ook mouwloze truitjes, hoewel ik het ook zo vreselijk vindt, maar ik wil toch me leuk kleden en niet raar aan worden gekeken.
Ineens ben ik over alles 100x gaan praten (ik vertel dagelijks aan m`n vriend, dat ik de zomer zo moeilijk vindt en dat ik uitkijk naar de winter)
( -edit- Ik voel me ook zo belachelijk, dat ik dit zeg/vindt.. )
En misschien door dat praten zijn dingen beetje voor beetje op z`n plaats gevallen.
Nu snap ik dat allemaal van ongemakkelijk voelen, mouwloze kleding en je zó smerig voelen als anderen (en ook jezelf) er zomers bijlopen.
Hoewel ik 'blij' (?) ben, dat alles nu duidelijker is, besef ik me nu dat alles nu pas echt begint.
Ik voel me zo vreselijk, het gaat de laatste tijd al alles-behalve-lekker (heb erg veel problemen naast dit) en nu komt dit erbij.
Afgelopen weekend was ik in een pretpark en na een uur werd ik gek...ik voelde me zo smerig tussen alle (zomers-geklede) mensen. Nu pas wordt de pijn telkens erger...
Ik wil graag hulp zoeken, erover praten, maar vooral met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt.
Mensen die jaren misbruikt zijn en mij misschien niet raar aankijken en me snappen als ik zeg, dat ik iets smerig vind of me zo voel.
Heeft iemand adviezen hoe ik het moet aanpakken?
Ik wil graag contact met mensen die ook dezelfde ervaringen hebben, want ik voel me zo gek...en ik schaam me zo.
Ik ga sowiezo langs m`n huisarts over 1,5 week (hij is nu op vakantie), omdat ik al hulp nodig heb, omdat ik zo depressief ben de laatste tijd (niet vanwege het misbruik-deelte)...
Moet ik daar advies vragen?
Bedankt voor het lezen van m`n lange post...
of is het meer een gevoel?
quote:Slim om hulp te zoeken. Met lotgenoten praten kan je helpen om de dingen op een rijtje te zetten, de herkenning van gevoelens die door anderen als 'vreemd' worden ervaren zal je goed doen. Huisarts is stap een.
Op maandag 20 augustus 2001 23:14 schreef Lisa24 het volgende:
Ik wil graag hulp zoeken, erover praten, maar vooral met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt.
Mensen die jaren misbruikt zijn en mij misschien niet raar aankijken en me snappen als ik zeg, dat ik iets smerig vind of me zo voel.Heeft iemand adviezen hoe ik het moet aanpakken?
Ik wil graag contact met mensen die ook dezelfde ervaringen hebben, want ik voel me zo gek...en ik schaam me zo.Ik ga sowiezo langs m`n huisarts over 1,5 week (hij is nu op vakantie), omdat ik al hulp nodig heb, omdat ik zo depressief ben de laatste tijd (niet vanwege het misbruik-deelte)...
Moet ik daar advies vragen?Bedankt voor het lezen van m`n lange post...
Succes
.
quote:Ik heb zoveel herinneringen en hoe meer ik eraan denk, hoe meer ik me herinner...
Op maandag 20 augustus 2001 23:24 schreef shmoopy het volgende:
Heb je concrete herinneringen aan het misbruik,
of is het meer een gevoel?
Waarschijnlijk heb ik `t altijd weggestopt, omdat ik het niet kon verdragen (zoiets heb ik wel eens een hulpverlener horen zeggen, over kleine dingen die iets ook niet aankunnen, dat ze doen alsof er niks gebeurd is)
quote:Dankje! Ik las `m net toen ik mijne had gepost...
Op maandag 20 augustus 2001 23:31 schreef TiGG het volgende:
Bij deze stuur ik je een link naar een andere pagina op dit forum waar ook over zoiets aan het praten zijn met iemand die ook het een en ander heeft meegemaakt.Wat zou jij doen als je ontdekt.....
Van zoiets word ik zo misselijk, ik kan internet al amper leuk vinden, 3/4 is toch alleen porno
De huisarts en/of een vertrouwenspersoon is inderdaad de 1e stap naar zelf heling. Ik geloof dat stichting correlatie ook iets doet mbt diverse relatie problemen etc. Was ook niet de rutger stichting ook zo'n instantie ? (of was dat alleen voor sexuele adviezen ?) Niet alleen zal je je beter voelen maar voor je vriend lijkt me dit gebeuren ook geen pretje.
Sterkte alvast 
Ik snap niet dat mensen dit iemand aan kunnen doen...
Je post is hier zeker wel op zijn plek in R & P.
Ik hoop dat je iig steun kunt vinden in de reacties hier.
Verder wil ik je aanraden om met je huisarts de mogelijkheid van therapie te gaan bespreken. Therapie om de herinneringen die je zo diep hebt weggestopt te kunnen verwerken en de ongenezen wonden die je daardoor bij je draagt te genezen. En daarnaast geef je ook nog aan dat je andere problemen en last van depressies hebt.
Bij elkaar is dit teveel om in je eentje te kunnen bolwerken, een professioneel iemand is in staat je hierbij te helpen, naar je te luisteren en je door die gesprekken te leren inzicht te geven in jezelf.
Daardoor zul je in staat zijn om dit alles achter je te kunnen laten en je een stuk prettiger te voelen.
Als je behoefte voelt om me per mail of icq meer hierover te vragen dan ben ik je graag van dienst.
Je kunt me per mail bereiken op alter1ego@hotmail.com of op icq: 83885493
Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte!
*Ik voel wat jij voelt 
Vies voelen is allesbehalve vreemd..
MG
bij mij kwam het ook opeens boven na jaren, en ook idd als je het op tv zag enzo en dan denken: wat erg als je zowiets meemaakt...
Natuurlijk kan ik niet meepraten over zulke dingen, maar de (overigens niet te vergelijken) "nare" dingen, die ik heb meegemaakt, staan me nog helder voor de ogen. Hoe erg ik ze ook zou willen vergeten. Wellicht is misbruik een apart geval, maar het roept toch vraagtekens bij me op.
Veel sterkte in ieder geval.
quote:Je zegt het zelf al: je hebt zelf niet te vergelijken dingen meegemaakt. Nare dingen overkomt ieder mens/kind. Maar sommige dingen zijn te erg om meteen in al zijn hevigheid te voelen.
Op dinsdag 21 augustus 2001 03:08 schreef Berserker het volgende:
Ben je het dan echt letterlijk 'vergeten'? Net alsof er niets is gebeurd? Ik kan het me nauwelijks voorstellen hoe er ongemerkt een gat kan onstaan in je herinneringen, totdat het door die TV beelden etc. weer naar boven wordt gebracht.Natuurlijk kan ik niet meepraten over zulke dingen, maar de (overigens niet te vergelijken) "nare" dingen, die ik heb meegemaakt, staan me nog helder voor de ogen. Hoe erg ik ze ook zou willen vergeten. Wellicht is misbruik een apart geval, maar het roept toch vraagtekens bij me op.
Veel sterkte in ieder geval.
Stel je voor dat je in een vliegtuig zit en je stort neer: je kan om je hen kijken, naar de gewonden, de doden, de brand, voelen dat er geen zuurstof meer in de lucht zit, enzovoorts... Maar: dan ga je dood. De mens heeft daar een mooi mechaniekje voor: Je redt jezelf eerst uit die situatie, je bewustzijnsniveau verandert. Dus je doet dingen die je normaal in zoveel pijn helemaal niet zou kunnen.
Misbruikte kinderen doen in feite hetzelfde: Je schermt je af, zodat de pijn te dragen is. Tot je je veilig voelt, en je merkt dat de dader niet meer bij je kan komen. Dan begin je pas te beseffen wat de gevolgen zijn. (en dit kan jaaaaaren duren, vandaar dat de verjaring van incest vrij ruim genomen is, geloof ik: veel slachtoffers herinneren zich pas dingen als ze zelf kinderen krijgen, bijvoorbeeld)
Ik wil eik vrij weinig zeggen verder: heel veel succes met het vinden van de juiste therapie. Je hebt nog een hardstikke lange weg te gaan, maar ik hoop en weet dat er een lichtje is aan de eind van de tunnel! Niet vergeten, hoor: er komen weer betere tijden.
Je start een topic waarin je meedeelt dat je misbruikt bent en vervolgens vertel je dat je het vreselijk vind om in zomerkleding te lopen
[Dit bericht is gewijzigd door Tally op 21-08-2001 21:20]
[Dit bericht is gewijzigd door Tally op 21-08-2001 21:22]
quote:Jaren snapte ik nooit waarom ik het zo moeilijk vond/vind om in een zomerkleding te lopen...
Op dinsdag 21 augustus 2001 09:09 schreef FokSpy het volgende:
Sorry dat ik het zeg, maar ik snap er helemaal niets vanJe start een topic waarin je meedeelt dat je misbruikt bent en vervolgens vertel je dat je het vreselijk vind om in zomerkleding te lopen
Nu pas snap ik het, omdat ik me zo smerig voel, door wat er vroeger gebeurd is...
Ik krijg echt het idee, dat ik hier zo`n beetje voor gek verklaard word.
quote:Ik herinnerinde me wel af en toe dingen, maar nooit alsof het fout was. Het was gebeurd en ik wist niet wat ik erover moest denken, later snapte ik dat je dit 'misbruik' noemt.
Op dinsdag 21 augustus 2001 03:08 schreef Berserker het volgende:
Ben je het dan echt letterlijk 'vergeten'? Net alsof er niets is gebeurd? Ik kan het me nauwelijks voorstellen hoe er ongemerkt een gat kan onstaan in je herinneringen, totdat het door die TV beelden etc. weer naar boven wordt gebracht.
Ik heb voor de rest ook veel problemen gehad, misschien dat het daardoor zo`n chaos was en ik amper meer zag welke problemen ik had.
*Zucht*
Moet ik nu echt alles gaan uitleggen aan mensen die me raar vinden en me niet snappen?
Ik wou gewoon reacties van mensen die advies hadden...
quote:Je wordt hier niet voor gek verklaard en wel degelijk heel serieus genomen. Het feit dat je het moeilijk vindt om in zomerkleding rond te lopen is een gevolg van jouw traumatische ervaringen. Het is goed dat je dat nu zelf snapt, dat betekent ws dat je er aan toe bent om alles te gaan verwerken.
Op dinsdag 21 augustus 2001 12:47 schreef Lisa24 het volgende:[..]
Jaren snapte ik nooit waarom ik het zo moeilijk vond/vind om in een zomerkleding te lopen...
Nu pas snap ik het, omdat ik me zo smerig voel, door wat er vroeger gebeurd is...Ik krijg echt het idee, dat ik hier zo`n beetje voor gek verklaard word.
Je hebt gelijk als je zegt dat het nu pas begint.. Maar er zijn een hoop dingen in je leven beter om dit allemaal te verwerken.. Je hebt een vriend, het klinkt alsof die relatie goed is en je best goed kunt praten met hem.. Je hebt een huis, je eigen plekje, waar je je altijd terug kunt trekken.. Je moet je ergens veilig en rustig kunnen voelen en volgens mij kun je dat wel thuis..
Ik kan zelf weinig voor je doen, behalve veel sterkte wensen.. Ik heb nog nooit iets meegemaakt wat ook maar lijkt op wat jij hebt meegemaakt en kan me dus helemaal niet voorstellen hoe het is.. Als ik het probeer kan ik me enigszins voorstellen dat je je vies voelt tussen zomers geklede mensen..
Nogmaals, veel sterkte en zoals je ziet zijn er genoeg mensen die je verhaal willen lezen en niet meteen lollig willen reageren.. Veel succes!
Succes.
quote:Ik zat er laatst ook al aan te denken, aangezien ik gauw nerveus word en dan niet meer uit m`n woorden kom...
Op dinsdag 21 augustus 2001 15:28 schreef Svart Rose het volgende:
Mocht je het moeilijk vinden om dit tegen je huisarts (of een andere hulpverlener) te vertelle, dan is het misschien goed om het op te schrijven en dat te laten lezen.Succes.
Bedankt voor de tip en steun (van iedereen die gereageerd heeft)
Héél veel sterkte meid - ik denk aan je
prrr