Tour de France, wie gaat er heen?

Er is al een topic over maar ik ben benieuwd naar de reisverslagen van mensen die er ook heen gaan of zijn geweest en of het dan wel leuk was.

Afgelopen weekend ben ik naar de Tour de France geweest in Liége, je zou het zo Tour de Hel hebben kunnen noemen.
In Maastricht raakten we al zonder het in de gaten te hebben van de snelweg af. Mijn lieve allochtone vriendin het spoor meteen helemaal bijster, draaide het raampje open en vroeg tot mijn grote hilariteit aan een politieagent in Nederland of hij Nederlands sprak. Verbolgen op zijn Mestreechs wees hij ons de richting. Zonder moeite kwamen we weer op de snelweg en reden zo een chaotische België binnen.

We belandden in de file bij Liége, misten de afslagen en we hadden geen telefoonnummer van de zakenrelatie meegenomen en natuurlijk ook geen kaart.
Ik ben gewoon te ongeduldig om kaart te lezen, de borden wijzen de weg en anders vraag ik gewoon de weg. Nou heb ik me altijd afgevraagd waarom een man nog liever honderd keer hetzelfde rondje rijdt om vooral nooit ergens de weg te gaan vragen. De man is wereldwijs en dus in België geweest. Belgen zijn stuk voor stuk vriendelijke en behulpzame mensen maar ze sturen je echt alle kanten op behalve de juiste.

Zaterdagmorgen, we zijn goed op tijd vertrokken voor een rit naar Spa die ca. een ruime 2,5 uur zou duren. Toen we na talloze kennismakingen op vergeten boerderijen, (leuke mensen allemaal Franstalig. Zij zijn hun schoolVlaams vergeten en vriendin en ik ons schoolFrans dus met handen en voeten in Italiaans en Spaans de weg vragen is voor iedereen lastig.), na ruim vijf uur (!) ons eindelijk in het hotel in Spa konden inchecken hoorden we dat de bus die ons weer naar Liége zou brengen negen minuten ervoor vertrokken zou zijn. Volgens zeggen hebben ze tot het uiterste op ons gewacht en ik las het papiertje met pen vol gekliederd voor ons achter gelaten hoe wij het beste naar Luik zouden kunnen rijden. De aanwezigen in de chique lobby keken verschrikt op omdat ik tot tranen in lachen uitbarstte.
Liége! Waren we dat drieënhalf uur geleden ook niet al gepasseerd? Mij kreeg je met geen tien paarden meer die auto in om dezelfde speurtocht weer terug te rijden. Nee hoor, na uren stress een verdwalen hadden we heerlijk een paar uur ontspannen in het Spa-kuuroord dik verdiend. De Tour kon me gestolen worden!

Een kwartier later zat ik dus vol goede moed weer naast vriendin in de auto op weg naar Luik.
Liége bleek een stuk dichterbij dan wij al die uren gedacht hadden en we begonnen de omgeving al te herkennen en bereikten het aan de hand van de penkrabbels redelijk snel.
Toen begon de ellende want in de stad was alles afgezet en omgeleid. Weer begonnen we aan de kwelling om overal de weg te vragen en weer hebben we ruim twee uur wanhopig door de stad gereden. Afwisselend hielpen we elkaar door gemoedstoestanden van opgeven heen om toch door te zetten. En na het voltallige wegwijzende politiekorps van België gesproken te hebben toverden we onze liefste blikken te voorschijn en jawel dat werkte beter dan woedende wanhoop. We peuterden een politie-escort los om ons met sirene en al op plaats van bestemming te krijgen. Er werden zelfs afzettingen voor ons opzij gezet, dit kon nu niet meer misgaan! Of wel?

Bij de rotonde stopte de politieauto en de aardige agent kwam vertellen dat we nu slechts een stuk rechtdoor langs het water zouden moeten rijden maar we waren er praktisch.
Dat praktisch bleek nog een heel stuk verder weg en de parkeerplaats waar we een kaart voor hadden bleek praktisch niet te bestaan. Na veel vragen en zoeken hebben we de auto maar ergens neergezet. België is geweldig je hoeft niet te betalen maar wel bijna nog een uur lopen. Maar we hebben het gered! Bijna, want bij de hekken werden we onverbiddelijk tegengehouden door een agent, immers onze kaarten waren in bezit van de zakenrelatie en deze hoorde met al het lawaai zijn mobiel niet overgaan. Na twintig minuten wachten werden we doorgestuurd naar waar de Vip-plaatsen zich zouden bevinden.

Hand in hand persten we ons door een verhitte mensenmenigte die in tegengestelde richting liep, het drong niet tot ons door dat het evenement zowat afgelopen was. Daas voelde ik dat iemand in mijn billen kneep. Het kon me niet eens meer schelen Flauw om dan te denken: “Goh Ruud ook hier?”, maar ik dacht het toch. Op dat moment zag ik hoe een jongen een fles bronwater leegdronk, het kostte me moeite het niet uit zijn handen te trekken want we hadden ons nergens een pauze gegund om iets te drinken. (Zie je Ryan, daarom dragen sommige meisjes standaard een flesje Spa-blauw).
Eindelijk zag ik een Vip-bühne met een tent vol hapjes en drankjes, de vermoeidheid was op slag verdwenen en bij de ingang nam ik enthousiast het voortouw om naar binnen te gaan. De Belg aan de ingang hield me bij het zien van de uitnodiging tegen en vertelde met een vriendelijke lach dat onze bühne zich helemaal aan de andere kant bevond. Hij keek op zijn horloge dat als we door zouden lopen het nog net voor afloop zouden redden.

Dat was voor mij het breekpunt, de tranen sprongen in mijn ogen en ik sleurde een lachende vriendin mee, dit was het, tot hier en niet verder. Vriendin merkte nog op dat we op moesten schieten omdat ze niet wilde dat het gezelschap eerder terug zouden zijn dan wij. De weg naar de uitgang verliep met kwade ellebogen een stuk vlotter en op een rustig punt deed ik mijn hakken, die helemaal niet berekend waren op een lange wandeling, uit en vervolgde onze weg blootsvoets. Ik herinnerde me vlak bij de auto een supermarkt en gelukkig deze bleek nog open. Vriendin zocht fruit uit en ik naar wat drinken en wachtte op haar bij de kassa. Ze kwam met lege handen terug omdat ze haar verzamelde pruimen niet had kunnen vinden bij de stickers op de weegschaal en heeft ze daarom woedend teruggesmeten in het krat. Maar goed we hadden drinken en op naar de uitgang!

Tja de uitgang, maar deze bevond zich aan een heel andere kant dan de ingang. We belandden in iets wat het meest lijkt op een binnenplaats in een achterbuurt van New York. We konden er niet uit en belandden op een hele grote drukke straat ver van onze auto. Weer terug de winkel in, langs een dreigend kijkende Belgische bewaker met een zeer grote en gevaarlijk uitziende hond. Terug de winkel in en onze ingang zouden we openbreken indien nodig, ze zouden ons maar helpen. Sjorren aan de deur deed het alarm afgaan maar er kwam helemaal niemand. Vriendin had haar breekpunt bereikt en ik vreesde een uitbarsting dus liep de winkel weer door en stevende recht op de bewaker met gevaarlijk uitziende hond af. Hij schrok en trok de grote hond naar achteren, hij wilde ons niet helpen het werd weer lopen.

Uiteindelijk drie parkeerplaatsen verder lopen en de anders zo beschaafde maar nu scheldende vriendin bereikten we een weg naar beneden en zo de auto.
We kwamen tien minuten eerder aan dan het reisgezelschap per bus, dit geeft al aan dat we weer hebben moeten zoeken en vragen. Het diner en de avond verliepen erg gezellig en toen de hotelbar sloot zijn we met vijf man flink in een kroeg doorgezakt tot de morgen. Om negen uur waren we paraat na de minibar nog soldaat gemaakt te hebben. De start heb ik daarom niet anders meegemaakt als nakaterend liggend in het gras onder een fontein. De start bleek natuurlijk ook in een paar minuten voorbij.

Ik heb o.a. als cadeautje een door Daminano Cunego gesigneerd wielrenshirt gekregen. Doe er liever iemand anders een plezier mee, heb een leuk Tour de Hel-weekend gehad in Luik maar er was bepaald geen ontluikende liefde voor deze sport.
Mocht ik jou echter een plezier doen met dit shirt, stuur even een mailtje, dan krijg je het per post of als je in de buurt woont, mag je het ophalen.

Het gesigneerde shirt van Cunego is zojuist vergeven aan een fan die zich gemeldt heeft.
Dit om meer mailtjes te voorkomen. .

quote:

Op vrijdag 9 juli 2004 21:24 schreef Sheepcidus het volgende:


Dit jaar kan ik alleen van uit huis kijken das wel jammer.

Mijn ervaring is dat je het dan het beste kunt volgen. .