Dat me oma op sterven ligt heb ik in principe niet zoveel problemen mee, een mens moet een keer doodgaan, ze is al 84 jaar.
Maar, ze ligt in het ziekenhuis met heel veel pijn, ze houd zich wel groot maar ze verteld ons dat ze erge pijn heeft en dat is ook duidelijk te zien. Ze heeft oa. kiesten op de lever en op andere plekken, maar nu geven ze haar in het ziekenhuis alleen aspirines.
De dag ervoor kreeg ze nog 2 spuiten morfine per uur per dag en nu ineens helemaal niks meer, behalve een aspirine.
Haar enige wens is nu nog om zonder pijn te kunnen liggen en zo van iedereen afscheid kan nemen, in volle bewustzijn en zeggen wat ze wil zeggen.
We hebben een aardige grote familie en iedereen is zon beetje al wezen klagen dat dit niet kan, en ze gewoon iets moet hebben tegen de pijn.
Maar ze willen het niet geven omdat ze bang zijn dat ze er verslaafd aan raakt (ze ligt op sterven
![]()
) verschillende keren is er al hun al goed de waarheid verteld (waar ze nu mee bezig zijn) maar ze blijven eigenwijs, en ze noemen me oma een aansteller (ze heeft 9 kinderen, dus ze weet echt wel wat pijn is, ze is gewoon een erg sterke vrouw).
Nu kregen wij dus te horen: "Als jullie niet mee eens zijn, dan neem je haar maar mee naar huis". Misschien is dat ook wel goed, dat ze in een eigen omgeving kan sterven, maar dan heeft ze alsnog zoveel pijn en kan ze geen afscheid nemen van haar kleinkinderen onder andere 5 in de leeftijdscategorie 3 t/m 7. Die het allemaal niet goed snappen maar wel zien dat ze ongeloofelijk veel pijn heeft, en ze er niet helemaal bij is.
Wat vinden jullie hier nu van loop ik nu te zeuren omdat ik niet echt objectief ben, of is dit gewoon belachelijk?