Bevallingsverhalen deel 2

Jij wel.

Sugar en Dutchie wat kunnen jullie het mooi verwoorden

_{zou het haast zo weer doen}

Wat een emotionele verhalen
De relatieve rust bij de keizersnee van Dutchie, de grote stress en spanning bij de keizersnee van Sugar..
in elk geval staat een ding vast: het resultaat mag er wezen

Toch maar even kijken of ik het uit mijn vingers krijg.

7 mei:
Ik voel steken die opkomen en weer afgaan. Ik schrik best wel want ben pas 24 weken zwanger. Ik bel de huisarts, maar die is op vakantie, dus ik bel mijn moeder die toch zegt dat ik de vervanger moet bellen. Met lood in mijn schoenen bel ik, ik leg mijn verhaal uit en er werd gezegd dat ik in een potje moet plassen en die langs moet brengen. Probleem a: ik heb geen potje, prob;leem b: ik kan zelf geen stap verzetten, dus maar weer mijn moeder gebeld. Die heeft nog wel een potje en die komt ze brengen. Potje in geleverd, maar er was niks te zien en de huisarts denkt toch aan weeenactiviteit, dus ik moet het ziekenhuis bellen. Van hun moet ik gelijk langs komen. Daar moet ik weer in een potje plassen (zien jullie nu ook het in-een-potje-piessen-verhaal van luchtbel weer voor je? ) Als ik weer in de rolstoel probeer te komen knal ik in mekaar van de pijn, mijn moeder wil de arts gelijk roepen en ik hou haar tegen, wil niet alleen zijn, want nu heb ik toch wel de angst in ijn lijf zitten. De assistente ziet dat het nit goed gaat en ik word op een bed gelegd en al snel komt de arts. Na een boel vragen word er een echo gemaakt en blijkt dat mijn nier afgesloten word door (wat ze dan denken dat het is) placenta en kind. Ik moet opgenomen worden, pfff wat een tegenvaller. Maar door de medicijnen komt alles weer op gang en de volgende dag mag ik met het avond bezoek weer mee naar huis.

34e week:

Het is al een paar dagen flink warm en ik heb het die dag erg benauwd, het ademen gaat steeds moeilijker. Ik moet van de gyn gelijk komen en word aan de CTG gelegd. Frummel slaapt en buik is ook rustig, maar ik heb het nog steeds benauwd. De arts wil frummel ook in beweging op de CTG hebben dus ik moet 20 minuten langer liggen en er word flink op mijn buik geduwd om die kleine wakker te krijgen. De gyn zegt nog, oh die is al mooi ingedaald. Ik snapte er geen bal van want voor mijn gevoel zitten de voeten van de kleine in mijn bekken en veroorzaken die de extreme pijn. Dus als de gyn weg is kijk ik Rick vragend aan, het zal wel, zij is de dokter en zij heeft er voor geleerd, maar toch blijft mijn gevoel het zelfe als de laatste 2 maanden. Toen ik van de CTG af was mocht ik naar de echo kamer, want de gyn wou zeker weten dat alles goed was met frummel (en ik had het nog steeds benauwd ) Als de gyn het echo-apparaat op mijn buik zet met het idee dat ze dan de bips ziet, schrikt ze. Ik kijk bezorgd naar Rick en naar de gyn, waarop de gyn zegt: Hij zit met zijn koppie bovenin. Ja hallo dat probeer ik al weken duidelijk te maken. Gelijk word er een aantekening van gemaakt zodat er de volgende keer bij de gyn over gepraat word.

35ste week:
Afspraak bij mijn eigen gyn, ze leest mijn dossier en snapt er niks van en gelooft er niks van. Dus hup weer naar de echo, nadat ze gevoel had hoe hij lag. Weer gekeken en ja hoor hij lag nog steeds met zijn benen naar beneden, bips naar links en hoofdje naar rechts. Toen kwam de vraag of we hem wouden laten draaien. Nee dat wil ik niet, want mijn gevoel zegt dat ik dat niet moet doen en ik word erg emotioneel ( leuk die hormonen )
De gyn stemt daar mee in en besluit dan dat het een ks gaat worden. Dus afspraak maken voor de geboortedag van je kind. Dat is heel raar.

Ik vind het raar, ik weet wanneer mijn kindje geboren gaat worden, ik weet wanneer er een end aan die pijn komt. Maar juist omdat ik het weet duren de dagen langer en lijkt de pijn erger. Een aantal keer op een en dag zit ik tranen met tuiten te huilen, ik wou dat het 12 augustus was.

11 augustus:
Om half 3 moeten we in het ziekenhuis zijn voor een intake gesprek. Ik ben heel erg zenuwachtig en hoop dat alles okee is zodat ik de laatste avond nog naar huis mag. Alles word uitgelegd en ik word gechecked. Dan horen we dat we morgen 2e zijn op de o.k. dus ongeveer rond 9 uur al ik daar liggen. We gaan naar huis en proberen nog te genieten van ons laatste avondje saampjes, maar de pijn is te erg, ik kan niet ontspannen en lig de wijzers vooruit te kijken. En als ik dan eindelijk in slaap val gaat de wekker al en is het:
12 augustus:
Het is 6 uur en de wekker gaat, ik kan moeilijk wakker worden want ik ben net in slaap. Ineens doe ik mijn ogen open en besef dat vandaag de dag is dat mijn kind geboren word. Ik ga onder de douche en kleed me aan. Zenuwachtig drentel ik in huis tot het tijd is om te gaan. Om 7.45 uur melden wij ons op de afdeling en krijgen wij een verloskamer toegewezen. Sonja is onze verpleegster voor vandaag en gaat ook mee de o.k. in. Ik kom nog bekende verpleegsters tegen van toen ik in mei in het ziekenhuis lag. Zuster monique zei in mei nog dat ze hoopte dat ze me nog zou zien als ik moest bevallen en idd ze was er! Om 8 uur komt mijn moeder met Djen binnen, ik moet haar haren in een staart doen want ze wil er mooi uitzien als haar broertje haar voor het eerst ziet We horen dat we nog even moeten wachten omdat er een spoedje tussen is gekomen, maar om kwart voor 11 mogen we naar beneden. Ik ben vrolijk en vooral na de vechtpartij tussen Rick en het o.k pak. Ik mag eerst naar binnen en ineens zijn de zenuwen daar. Als ik klaar zit voor de ruggeprik komen de tranen van angst voor de prik. Ik blijf netjes zitten en laat de tranen stromen, met mijn vinger wrijf ik hard over mijn buik ter afleiding. De 1e prik is niet goed en hij word over gedaan. De 2e zit goed en de vloeistof stroomt naar binnen en ik voel mijn benen warm worden. En langzaam gaat mijn pijn weg, weer tranen, maar nu van opluchting, even geen pijn, wat een zaligheid. Dan komt Rick samen met Sonja binnen. Ik heb het gevoel dat ik het alleen maar heb over dat ik geen pijn heb, maar dat blijkt dus niet waar. We zijn wel aan het kletsen terwijl ik het gevoel heb dat er een olifant over mijn buik danst. De pijn voel ik niet maar de druk wel. Al snel heb ik door dat ze mijn vliezen gebroken hebben en ik ben in afwachting en stiekem kijk ik mee in de lamp. Ervolgt een hoop geduw en trek werk en dan is Djulian daar. Ik hoor niks, hij huilt niet en de schrik zit in mijn lijf, gelijk word hij naar de tafel gebracht en word hij uit gezogen. Dan een klein kreetje en ik voel de tranen op komen en als hij dan ineens flink huilt gaan ze stromen. Ik probeer te zien wat ze doen, maar de tafel staat te ver weg en er staan teveel mensen omheen. Ik kijk Rick aan en we wachten. Dan staat Rick naast me met onze zoon. Wat een mooi kereltje, maar zo klein en zo iel. Nog helemaal onder het vet. Rick gaat dan met Djulian mee en ik blijf in de o.k achter. Als ze klaar zijn en me naar de uitslaapkamer brengen wil ik door naar boven, maar ze willen eerst mijn tenen zien bewegen en ik krijg een wamre deken over me heen terwijl ik het al warm heb, dus die mag er snel af. Ik zeg tegen de zuster dat ik mijn tenen al kan bewegen (had het nog niet eens geprobeerd, maar ik wou naar boven), ik moet dat laten zien en gelukkig bewegen mijn tenen. 5 minuten later ga ik richting lift. Als ik uit de lift kom en richting afdeling ga komt mijn vader uit een andere lift. Alweer schiet ik vol en vraag aan mijn vader mooi is hij he? Terwijl hij dus net binnen komt Samen gaan we naar de verloskamer waar de rest van de oma's en opa wachten op mij. Djen staat te glimmen van geluk en ik krijg een dikke kus van haar en dan zie ik mijn zoon, aangekleed en wel. Dan hoor ik ook hoe zwaar hij is (licht in zijn geval ) en hoe lang. Na zelf mijn zoon vol trots vast gehouden te hebben mag ik hem voorstellen aan zijn opa's en oma's die ook gelijk verliefd zijn.

Ik ben blij dat het gegaan is zoals ik wou, maar het blijft raar een geplande ks. ik heb nog steeds het gevoel dat ik iets mis. Wat kan ik niet omschrijven, maar er mist iets. Toch geniet ik met volle teugen van ons ventje die na een moeilijke start toch een flinke eter is geworden. Of hij last heeft van de medicijnen die ik gebruikt heb tijdens de zwangerschap is nu nog niet te zeggen, maar zoals hij nu vooruit gaat heb ik er alle vertrouwen in dat het goed komt!!!!!

Die olifant Anitra!
Maar wat een prachtverhaal meis.

Het is wel lang geworden, maar ik heb dit ook zo achtergelaten bij het ziekenhuis vanmorgen, behalve het onderste stuk.

Donderdag 22 juli 2004
Ik verlies steeds kleine beetjes vruchtwater, ik ben nu 41 weken en 5 dagen zwanger. VK zegt dat het dan wel gauw zal gaan beginnen, anders moet ik wachten op wat er gezegd wordt bij de controle op vrijdag.

Vrijdag 23 juli 2004
Af een toe verlies ik vruchtwater. S middags heb ik een afspraak in het ziekenhuis, na inwendig onderzoek wordt me vertelt dat er nog niks aan de hand is. Ik zal de komende dagen iedere da moeten komen om een ctg scan te maken. Het vruchtwater dat ik verlies, is als het zo weinig tegelijk is geen reden voor inleiding. Dat zou eventueel op de 28ste of de 29ste plaats kunnen vinden. S avonds verlies ik bloed, maar dat kan ook van het onderzoek komen.

Zaterdag 24 juli 2004
S nachts verlies ik bloed en slijm en vruchtwater, alles rommelt. Afwachten wat er gebeurd wordt me gezegd. Er zou sowieso geen plek zijn om me nu op te nemen. Ik word er een beetje nerveus van, hoe kan er nou geen plek zijn? Vrouwen bevallen toch niet op commando?
Om 10:00 uur meld ik me voor een ctg scan, ik krijg dan net lichte weeën, ze komen vanuit m’n rug. Ik verlies ook steeds meer vruchtwater. Het is een andere kleur geworden. Ik vraag of de baby gepoept heeft. Er wordt gekeken, maar er wordt gezegd dat het door het vermengen met bloed gekomen is. Het voelt niet goed.
Er wordt besloten dat ik toch mag blijven, er wordt gel ingebracht. Ik heb alleen nog geen kamer en aangezien iemand anders een ctg scan moet krijgen, wordt het in een afgesloten hoekje op de gang ingebracht (hoe heb ik daar mee akkoord kunnen gaan?) De weeën worden iets sterker. Maar nog niets doet er op wijzen dat er echt wat gaat gebeuren.
Daarna wacht ik daar van 12:00 uur tot ongeveer 14:00 uur. Ik krijg een kamer, er ligt verder niemand. CTG scan wordt aangelegd en mij wordt het advies gegeven te rusten. Ik moet continu naar de wc, er komt visite en de ctg scans blijven gemaakt worden, er zou al weeënactiviteit zijn die vrij actief is maar ik voel helemaal niks. Ik maak me zorgen over het groene vruchtwater maar dat schijnt niet nodig te zijn. Ik zou het wel niet weten, maar wordt behoorlijk aan m’n lot overgelaten zo, ik heb geen idee wat er nu gaat gebeuren. Uiteindelijk ga ik rond een uur of 7 buiten een sigaretje roken. Ik weet het allemaal even niet meer, ik bel een vriendin wiens moeder ook in het ziekenhuis werkt en die zegt dat ik duidelijker moet zijn. Ze hebben vast niet door hoe ik me voel….

’s Avonds komen twee vriendinnen, 1 van hen zal ook bij de bevalling zijn, we spelen Monopoly, ik heb rug weeën ongeveer om de 6 minuten. Er is geen ontsluiting en er wordt nog een keer gel ingebracht. De weeën komen steeds sneller vanuit m’n rug, het voelt vanaf m’n schouders tot aan m’n knieën. Hoort erbij vind ik zelf. Om 21:00 uur wordt er gezegd dat de verloskundige nog maar even moet komen kijken. Ik wacht en ik wacht. Ik kan alleen maar lopen, niet liggen of zitten. Rond 23:00 uur moet mijn vriendin weg. Normaal zou een partner er wel bij mogen blijven, maar in dit geval geen gewone vriendin! Terwijl er niemand verder op de kamer ligt. Ik voel me heel erg alleen maar heb geen zin om er wat van te zeggen. Rond 01:00 uur komt 1 van de verpleegsters vertellen dat de verloskundige niet kan komen kijken, ze is te druk. De weeën komen om de 4 minuten en ik blijf maar door lopen, ik weet niet wat ik anders moet doen.

Zondag 25 juli 2004
Om 07:00 uur wordt de ctg weer aangesloten, de weeënactiviteit is heel hoog, ze snappen niet waarom ik het niet zo erg voel. Het vruchtwater is nog steeds groen en bruin van kleur. Ik word er nerveus van. Om 10:00 uur controle door de verloskundige. Baarmoedermond is rijp, besloten wordt om te gaan inleiden. De weeën komen al heel gauw en snel, ruggenweeën in combinatie met gewone buikweeën komen om de 2,5 minuut, maar de ontsluiting wil niet vlotten. Mijn beste vriendin is inmiddels weer in het ziekenhuis. Ze pept me een beetje op, ik ben onzeker. We worden steeds heel lang alleen gelaten. De weeën komen om de minuut, het is half 1 en het begint nu pijnlijk te worden. Er moet na die 2,5 uur toch wel even iemand komen kijken? En dat gebeurd dan ook. Wel heftige weeën maar geen ontsluiting. Ik ga maar douchen. Het duurt tot 14:30 uur dat het zo allemaal wel gaat, maar dan val ik flauw. Ik voel alles wegzakken, hoe moet dit nou? De verloskundige komt kijken, besloten wordt om een buisje in te brengen om de hartactiviteit van de baby te meten en de weeënactiviteit van binnenuit. Ik schrik wel even van het donkerrode bloed dat ik verlies, is dat normaal? En dat vruchtwater, dat moet er volgens mij echt anders uit zien. ‘Ach dat is bij iedereen anders’ en daarmee is de zaak klaar. Nu pas beginnen de echte problemen, ik heb weinig vertrouwen in de mensen hier. Niks wordt uitgelegd en vragen worden zo af gedaan, maar ja ze zouden het wel weten.

Dan moet het buisje ingebracht worden. Poging 1 mislukt, poging 2, 3, 4 en 5 ook. Ik kan we huilen. 5 keer duwt ze d’r halve hand naar binnen maar het lukt d’r niet iets op het hoofdje van de baby te plakken? Pas bij poging 10 lukt het….daarna heeft ze met poging 5 de weeënactiviteitmeterding erin. Hoe kan het dat zoiets pas in 15 keer lukt? Komt het doordat de baby niet goed ligt? Is er iets? ‘Nee er is niets, soms heb je dat!’
Ik mag nog 1 keer gaan plassen ‘loop eens iets door.’ Deze opmerking gaat me echt te ver van degene die net 15 keer d’r hand in me heeft gestoken, maar ik kan niets zeggen. Ik val weer flauw. Ik weet niet of het de pijn is of de situatie. Ik krijg wat morfine. Maar het helpt niks, de weeën blijven hetzelfde. Ik val steeds weg, ik voel me echt gewoon high maar de pijn is hetzelfde gebleven. De weeën gaan aan 1 stuk door, ik heb nu ook buikweeën. Het is 16:30, ik heb 4 cm ontsluiting, ik ben opgelucht dat is tenminste wat. Maar mijn optimisme wordt weggewuifd, zet eens door joh, je doet je best niet….dit kan nog wel een tijd duren hoor!

En dat gebeurd dan ook, tot aan 20:00 heb ik aan 1 stuk door weeën, ik blijf overgeven, al heb ik niks gegeten of gedronken. Het is alleen maar gal.Ik lig ontzettend te trillen, m’n mond trilt, ik voel me ziek. M’n handen trillen. Er komt een nieuwe verloskundige die hardop vraagt aan de verpleegster; waarom er niet eerder ingegrepen is! Ze bekijkt het vruchtwater; meconium houdend zegt zij. Hoe lang is het al die kleur? Zeker 2 dagen. Ze schudt haar hoofd. Ik val weer flauw. Ze besluit dat er iets ondernomen moet worden. Dit kan niet zo door gaan. Ze vertelt me eerlijk dat de hartslag van de baby heel erg raar schommelt. Het schiet van 180, naar 60 en weer terug. Er klopt niks van. Ze wil dat er iets gaat gebeuren; een ruggenprik kan niet meer na 19:00 uur dus dat is geen mogelijkheid. Een keizersnede wordt besproken maar we zijn het er over eens dat ik het nog zo wil proberen, met haar begeleiding. Ze geeft nog een keer morfine. M’n vertrouwen komt een beetje terug.
De weeën blijven zo snel komen en zijn erg heftig, ik zou wel willen gillen, maar dat gaat gewoon niet. Ik begin door de morfine allerlei onzin uit te slaan en mijn vriendinnetje raakt een beetje in paniek. Ik denk dat ik doodga, hoe moet dit nou? Ik voel het nu voor het eerst sterker uit mijn buik dan uit m’n rug. Een verpleegster zegt dat ze de verloskundige er bij gaat halen. Het is dan 21:00 uur. Er komt niemand. Dit kan niet waar zijn….
Om 22:30 krijg ik persdrang, maar er is niemand, ik weet niet wat ik moet doen, ik moet huilen en overgeven. Een verpleegster zegt dat er echt iemand onder weg is. Om 23:00 uur loopt mijn vriendinnetje zelf de gang maar op, de verloskundige zit een formulier in te vullen, haar is niet vertelt dat ik hulp nodig had! Ze komt meteen en gaat voelen. Volledige ontsluiting. Ik voel me heel erg draaierig en heb ook koorts gekregen. Er komt nog een verloskundige bij, de baby zou geboren mogen worden…. Er wordt een kleine pauze ingelast, maar ik kan mezelf niet meer terug vinden. Ik durf niet meer te geloven dat het echt gaat gebeuren. Om 23:15 begin ik mee te persen en het hoofdje komt eigenlijk al direct. Om 23:30 met de tweede echte perswee wordt ze al geboren. Een baby, een meisje, mijn baby.
De baby gilt heel hard, ze heeft een wond op d’r voorhoofd, van het inbrengen van het buisje. Ze wordt bij me neergelegd en aangelegd. Ze drinkt meteen. Ik voel me binnen 1 minuut helemaal opknappen maar ik moet toch gehecht worden, 1 hechting, die door de tweede verloskundige uitgevoerd zal worden. Ze maakt een grapje; Niet in je baby knijpen als ik je ga verdoven hoor!
Ik schrik me hierdoor werkelijk waar rot, er ligt een klein mensje bovenop me en zij gaat iets doen wat me pijn gaat doen, maar ik durf niks meer te zeggen. Ik laat Daphne de baby vasthouden, die ligt te drinken en pak zelf het bed maar vast, ze prikt…het doet wel pijn maar niet erg. Dan komt verloskundige 1 erbij staan en wijst verloskundige 2 erop dat het geen goede plek was om te verdoven….het moet over :’( maar het mislukt en ze prikt ergens waar ze niet had moeten prikken, het doet vreselijk veel zeer. Verloskundige 1 neemt het over, ik voel enkel een prikje, verder niks….ook niet van het hechten. Maar ik ben onwijs bang, wat voor een kwakzalver staat er in godsnaam naast m’n bed. De baby wordt van me afgehaald en ik ga douchen. Daphne gaat naar huis. Naar mijn ouders bellen kan niet, de telefoon op mijn kamer is stuk en ik mag geen gebruik maken van de telefoon bij de receptie. Ik word op een kamer gereden en de baby wordt aangelegd, ze drinkt goed. We slapen samen even maar de baby begint te huilen, ze wordt bij me weggehaald. Een huilende baby hoort niet bij een pas bevallen vrouw, iets wat ik onbegrijpelijk en vreselijk vind. Maar de baby wordt bij me weggehaald en met m’n mobieltje bel ik stiekem een vriendin, kom ons alsjeblieft morgen op het allervroegste moment ophalen…..

Pas de volgende morgen zie ik hou mijn meisje er uit ziet, ze is lang en lief, overal zit troep op d’r, ik pak d’r handje vast, ze doet d’r oogjes open, mooie blauwe ogen kijken me recht aan, mijn Jolietje :’)

Voor ik wegga spreekt verloskundige 1 me nog aan, wat er is gebeurd hoort niet zo, kom hier op terug! Ik wil alleen maar weg.

Jolie lijkt in het begin last te hebben van de bevalling, het wondje op d’r hoofd, ze drinkt slecht, huilt hard maar dat lijkt allemaal langzaam voorbij te gaan. Totdat ze op een gegeven moment blauwig aanloopt. Meerdere malen. Nasleep van de bevalling, het komt goed, wordt er in dit ziekenhuis gezegd. Een ander ziekenhuis ziet deze klachten veel serieuzer en wil haar direct onderzoeken. Na week 8 lijken die gekke buien ook over te zijn, ik hou mijn hart vast. Jolie is een lief en gezond meisje.

Direct na de bevalling besluit ik een klacht in te dienen, het zit me erg hoog. In de weken daarna verander ik van gedachte, de pijn en de angst is er nog steeds. Ik kan niet slapen, niet eten, heb nog steeds buikgriep, soms trillen m’n handen ineens weer. Maar ik wil er niks meer aan doen. Ik word in het ziekenhuis niet serieus genomen, ze hadden wel gelijk dat het goed is gekomen met Jolie. Maar hoe kan het dat alles er zo moeilijk gaat? Hoe kan het dat ze daar zonder goed naar een kind te kijken durven te zeggen; komt door de bevalling, terwijl een ander ziekenhuis haar direct wil zien? Ik probeer er niet aan te denken, maar dat lukt niet, ik ben er verdrietig over. Zo werkt het niet.

Begin deze week kreeg ik een verzoek thuis gestuurd, of ik alsnog een enquête wilde invullen over de hulp op hun afdeling. Dat heeft onwijs veel losgemaakt. Verdriet maar ook woede.
Ik schrijf een kwade brief maar besluit dat het geen zin heeft die te posten. Ik bel op om een afspraak te maken met de verloskundige die mij wel goed geholpen heeft.
Vanmorgen heb ik met haar gesproken en ik dien geen klacht in, maar we hebben over 2 weken alsnog een gesprek met de verpleging en de 2 andere verloskundigen die er bij zijn geweest. Ik hoef geen excuses, ik hoef geen verklaringen. Ze mogen van mij alleen wel weten wat ze doen. Ik vertrouwde op hen en ik weet, het was sowieso een moeilijke bevalling geweest, maar ik heb totaal geen steun gehad en dat heeft het een stuk erger gemaakt.
Ik kan het niet helpen dat zij hun werk niet leuk vinden of weet ik veel wat de reden is dat ze iemand tijdens een bevalling zo de grond in boren en aan hun lot overlaten.
Ik weet dat dit niet is zoals het hoort, iemand die op hun eigen afdeling werkt, zegt eerlijk dat het niet goed gegaan is en dat het normaal is dat dit pijn doet. En dat mogen ze dus best weten.

26 oktober is het gesprek; ik ben benieuwd.

pfffoeh luchtbel, wat is er inderdaad toch slordig met jou omgesprongen daar, ongelooflijk. ik vind het super dat je het alsnog op papier hebt gezet en er een gesprek over zult hebben, hopelijk leren ze er wat van. en het is voor jou uiteindelijk vast toch ook opluchtend om 't nog een keer te kunnen uiten allemaal. veel succes de 26e. en fijn dat het met jolie inmiddels zoveel beter gaat!

Ow Luchtbel....ik zit hier met tranen in mijn ogen meid....ik wist je verhaal wel ongeveer, maar je bent echt schofterig behandeld zeg! Niet te geloven! Goed dat je een gesprek aangaat! Heel veel sterkte!

Wat een stelletje boerenhufters zeg! Sorry dat ik dat zo zeg maar werkelijk....
Luchtbel wat goed dat je het nu eindelijk eens opgeschreven hebt. Maar ik weet werkelijk niet wat ik lees. Dat ze je zo aan je lot over hebben gelaten. En helemaal terwijl je daar alleen was.
Alleen dat zinnetje al: je doet je best niet Wat kon jij in hemelsnaam veranderen aan de situatie? Ontsluiting kan je niet afdwingen. Zij deden hun best niet en daar zouden zich diep voor moeten schamen. Ik begrijp nu hoe bang je geweest moet zijn dat het fout zou gaan met Jolietje.
Ik hoop dat je je door dit op te schrijven en de gesprekken ooit beter gaat voelen hierover. En ik vind dat ze wel excuses zouden moeten aanbieden. Ook al heb jij er nu niet veel aan. Maar ze mogen wel beamen dat het absoluut niet aan jou heeft gelegen!
Luchtbel, het zal nog wel een poosje duren voor je dit verwerkt hebt maar stukje bij beetje gaat dit lukken meid!
Dikke kus voor je meissie en ook een voor jezelf

Luchtbel...ik moet ook ff slikken...dikke

Kolere zeg, wordt weer helemaal ongerust . . .

Allemachtig, Luchtbel

Gelukkig gaat het nu goed met Jolie (en met jou ook)?

Meid wat heb jij hard moeten knokken. Wat een ongelovelijke truttekoppen daar zeg. Ik word kwaad als ik het lees, beroerd gewoon zoals ze deden.
Maar wat ontzettend goed van je dat je het opgeschreven heb en dat je met die verloskundige gesproken heb. Petje af voor jou
en knuf

pffff.... Luchtbel...

wat een stelletje klojo's daar zeg..

quote:

Op donderdag 14 oktober 2004 12:29 schreef lily het volgende:
Gelukkig gaat het nu goed met Jolie (en met jou ook)?

Jep, ik heb nog wel wat klachten en soms vraag ik me af of ze nou lichamelijk zijn of psychisch maar ik hoop dat daar nu ook een einde aan komt!

Thanks meisjes en TC

Luchtbel, ik moet hier zo om huilen
Wat ben jij ongelooflijk onrechtvaardig behandeld

Niet om huilen joh uiteindelijk komt alles wel weer goed! Zoals altijd!

Verdomme LB-tje meid wat een ellende ik zit hier gewoon te dat kan toch niet in een land als Nederland jammer genoeg wel. Erg goed van je dat je het is hebt neergetypt en zou ook zeer zeker het verhaal geprint meenemen mocht je er dan niet uitkomen druk je ze dit maar is even onder de neus. Als dit dan niets te weeg brengt zou ik ze donders hard vinden. Ze hebben zoveel verpest, je vertrouwen in een ziekenhuis, jou aan het twijvelen brengen en misschien wel het feit dat je op deze manier nooit weer aan kinderen wilt beginnen. Meid jij bent een perefecte mama en nooit weer twijvelen aan je eigen gevoel, je zult nu beter weten dit pik jij nooit weer.

Jolie meissie je hebt een hele goede keus gemaakt om bij LB-tje te gaan wonen

Ik weet werkelijk niet wat ik lees, Luchtbel Wat hebben ze jou schandalig behandeld zeg! Gelukkig is het met Jolie allemaal goed afgelopen, maar als ik het zo lees had dat ook anders kunnen zijn... Gewoon belachelijk dat niemand aandacht heeft besteed aan dat vuile vruchtwater Ik kan me heel goed voorstellen dat je vreselijk ongerust was over Jolie nu ik dit allemaal heb gelezen. Hopelijk lucht het een beetje op om je verhaal hier te vertellen. En ik vind het hartstikke goed dat je een gesprek aangaat met die horken. Misschien heb je er zelf niet al te veel aan, maar wie weet doen ze het dan bij een ander beter.

voor jou en Jolietje!

zo luchtbel wat een verhaal zeg zit echt met een brok in mijn keel
wat een kl**tz*kken zeg
vind het echt heel goed van je dat je een gesprek hebt
zal aan de denken..

Jemig Luchtbel wat een verhaal meid, het is echt niet in de haak hoe er met je omgegaan is Goed dat je het nu opgeschreven hebt, dit is gewoon een trauma dat je moet verwerken, hopelijk heeft het opschrijven ervan je al iets geholpen. En zoals je vk al zij, maak hier werk van, laat dit een wijze les zijn voor dat kloteziekenhuis waar je bevallen bent, dit doe je niet alleen voor jezelf maar ook voor anderen die na jou komen!!! Maar ik lees dat je nog een gesprek gaat hebben daar echt goed van je, bijt van je af(maar dat gaat wel lukken toch? Luchtbelleke kennende )

Luchtbel wat een gruwelijk verhaal. Ik begrijp echt niet hoe dit heeft kunnen gebeuren. Ronduit schandalig.

Als ik jou was zou ik bij dat gesprek wel iemand meenemen. Bijvoorbeeld die vriendin die er toen bij was, of desnoods iemand anders (desnoods ga IK wel mee, ik scheld met liefde die mensen de huid vol ). Die ander hoeft helemaal niets te zeggen, maar dan voel je je misschien wat steviger, en zo'n ander kan dan ook mee helpen onthouden wat er allemaal is gezegd. Ik vind dat vaak wel prettig.

Luchbel.
heel veel sterkte de 26e.
Mijn 1e bevalling ging ongeveer gelijk.
Ik ben toen ook een gesprek aangegaan.
Ik ben het aangegaan met de gynassistent die zich schofterig gedragen had.
Ik heb van te voren alles op papier gezet.
Dit heb ik hem een week voor mijn gesprek gestuurd zodat hij de tijd had om het te kunnen lezen.
Voor het gesprek zelf had ik dat verslag dan ook als leidraad.
Het heeft mij toen heel erg opgelucht.
Ik hoop dat het voor jou ook iets doet!

Dikke knuf hoor

Luchtbel wat een onvoorstelbaar eng verhaal. Jouw verhaal, zo heel veel erger dan ik me had voorgesteld. Wat hebben ze je in de steek gelaten op momenten dat je het zo nodig hebt dat iemand de controle neemt.
Ik zie zoveel dingen waar ik me ontzettend over kan opwinden, en als je al die dingen bij elkaar optelt kan ik me voorstellen dat je woedend, verdrietig, machteloos etc. etc. bent als je hierop terug kijkt.

Luchtbelleke wat hebben ze je in de steek gelaten daar... al lezende besloop me zo'n machteloosheid en verdriet